[ประตูทิศตะวันออกป้อมปราการเดธวอลเลย์] 

 

ป้อมปราการเดธวอลเลย์ที่ได้ชื่อว่าเมืองหน้าด่านที่คอยปกป้องอาณาจักรแอนวอลเลล์จากฝั่งอาณาจักรปีศาจ นับว่าเป็นเมืองที่มีผู้คนอาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก ทั้งยังเป็นเมืองที่มีเหล่านักผจญภัยแวะเวียนกันมาที่เมืองนี่อยู่บ่อย ๆ แน่นอนว่าสาเหตุคือการที่เมืองป้อมปราการเดธวอลเลย์นั้นอยู่ตรงกลางระหว่างป่าทิศตะวันออกและป่าทิศตะวันตกที่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์มากมาย 

 

แน่นอนว่าเมืองป้อมปราการเดธวอลเลย์หากจะพูดถึงในแง่ของความอันตรายคงจะปฏิเสธไม่ได้ว่าเสี่ยงต่อการถูกโจมตีทั้งจากมอนสเตอร์และเผ่าปีศาจที่เป็นอริกับมนุษย์ก็ว่าได้ แต่ด้วยการที่เป็นเมืองหน้าด่านทำให้เมืองหลวงคอยส่งทหารมาประจำการเป็นประจำ และยังได้รับความช่วยเหลือจากกิลด์นักผจญภัยอีกด้วย ทำให้มีความปลอดภัยและรับมือกับสถานการณ์ได้เป็นอย่างดี 

 

ปกแล้วหากเกิดปรากฏการณ์ที่คาดว่าควบคุมไม่ได้อย่างเช่นการบุกอาละวาดของมอนสเตอร์อย่างครั้งนี้ ทหารที่ประจำอยู่ที่เมืองป้อมปราการเดธวอลเลย์จะขอกำลังเสริมจากเมืองหลวงโดยทันที แต่เนื่องจากระยะเวลาที่ทหารจากเมืองหลวงจะเดินทางมาถึงคือประมาณ 5 วันทำให้ไม่สามารถรับมือได้ในทันที 

 

ยิ่งในเวลาเช่นนี้ที่ทุกคนไม่คาดคิดโดยเฉพาะเหล่านักผจญภัยที่คอยรับมือต่อสู้กับเหล่ามอนสเตอร์อย่างเอาเป็นเอาตาย จำนวนมอนสเตอร์ที่มากมายมหาศาลจนอาจจะถึงหนึ่งพันตัว หนำซ้ำยังมีมอนสเตอร์ระดับแรงค์ B หรือ A ปะปนอยู่ด้วยเป็นจำนวนมาก นักผจญภัยในเมืองป้อมปราการเดธวอลเลย์ในเวลานี้มีเพียงประมาณ 50-60 คนเท่านั้น และยังมีนักผจญภัยระดับแรงค์ A เพียงแค่สี่คนซึ่งก็คือกลุ่มเหยี่ยวสีน้ำเงินเท่านั้น 

 

ความสิ้นหวังที่กัดกินแรงกายและแรงใจของเหล่านักผจญภัยที่ต่อสู้อย่างยากลำบากค่อย ๆ แสดงผลอย่างชัดเจน ไม่ว่าจะจัดการมอนสเตอร์ไปมากเพียงใดก็ดูจะไม่ลดลงไปแม้แต่น้อย หนำซ้ำยังไม่สามารถต่อกรกับมอนสเตอร์ระดับแรงค์สูง ๆ ได้อีกต่างหาก คนที่บาดเจ็บต่างพากันล้มลงทีละคนทีละคน 

 

แต่สิ่งที่นักผจญภัยทุกคนไม่คาดคิดและไม่เคยพบเห็นมาก่อนก็คือ การที่มีเด็กสาวตัวเล็กที่อายุน่าจะเพียง 7-8 ขวบกำลังยืนประจันหน้ากับเผ่าปีศาจที่เป็นต้นเหตุและผู้บงการเหล่ามอนสเตอร์มากมายอย่างกล้าหาญ 

 

” คุณปีศาจน่ะ ไม่มีทางสมหวังได้หรอกค่ะ !!! ” 

 

เสียงเล็ก ๆ ที่เปล่งออกมาจากเด็กสาวน่ารัก ใครที่เห็นภาพตรงหน้าคงได้แต่ควานหาคำตอบอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำไมเด็กตัวเล็กแบบนี้ถึงได้กล้าหาญพูดตอบโต้กับปีศาจที่แข็งแกร่งขนาดทำลายเวทมนตร์ของนักผจญภัยแรงค์ A ได้อย่างง่ายดาย

 

( อะ-อะไรกัน ! เด็กคนนั้นทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ ! ) 

 

เบสร่าที่ตกใจจากการที่เวทมนตร์ของตนเองถูกทำลายอย่างง่ายดายไม่พอ ยังจะต้องมาตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าอย่างเด็กสาวตัวเล็กมายื่นปกป้องนักผจญภัยด้วย ความสงสัยและความหวาดกลัวเข้าถาโถมใส่เบสร่า ในฐานะนักผจญภัยแล้วเบสร่าย่อมจะต้องปกป้องประชาชนคนทั่วไปก่อนเป็นอันดับแรก ยิ่งเป็นเด็กสาวแบบนี้ด้วยแล้วยิ่งต้องให้ความสำคัญ แต่แล้ว 

 

” หา!!!? ไม่มีทางสมหวังงั้นเหรอ! ยัยหนูกล้าดีนี่ งั้นข้าจะส่งเจ้าไปอยู่กับเทพธิดาก่อนคนแรกเลยแล้วกัน!! “

 

( ไม่ได้นะ ! แย่ละซิ ! ถ้าเด็กคนนั้นโดนเวทย์ไฟของปีศาจนั่นคงไม่รอดแน่ ! ขอร้องล่ะ ! ใครก็ได้ช่วยเด็กคนนี้ที ! ) 

 

เบสร่าที่ตะโกนก้องดังในใจด้วยความเป็นห่วงเด็กสาวน่ารักตรงหน้า ตนที่เป็นนักเวทย์ย่อมรู้ดีว่าพลังเวทย์สำหรับผู้ที่ใช้เวทย์นั้นสำคัญขนาดไหน หากแต่ถ้าพลังเวทย์หมดลงแล้วล่ะก็ นักเวทย์ก็ไม่ต่างจากคนทั่วไปที่ทำอะไรไม่ได้ ใช่แล้วในตอนนี้เบสร่าไม่เหลือพลังเวทย์ที่จะปกป้องเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างหน้าตนเองนั่นเอง ความสิ้นหวังและความหวาดกลัวที่จะต้องเห็นเด็กสาวที่ไม่รู้จักตายต่อหน้าต่อตาของเบสร่าเพิ่มขึ้นจนถึงขั้นที่หลั่งน้ำตาออกมา ด้วยความเจ็บใจที่ตนไม่อาจช่วยเด็กสาวเอาไว้ได้ แต่แล้ว…

 

” หา!!??? “

” “!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ” “

 

( เอ๊ะ !? ) 

วงแหวนขนาดใหญ่มหึมาที่ครอบคลุมทั่วทั้งเมืองเปล่งแสงสีขาวสว่างเจิศจ้า ปรากฏอยู่บนหัวของเบสร่าอย่างกะทันหันความสงสัยที่เกิดขึ้นพัดเอาความสิ้นหวังเมื่อครู่ปลิวหายไปกับความงดงามที่ได้เห็นวงเวทย์ตรงหน้า แต่แล้วเสียงที่ดึงสติของเบสร่ากลับมาดังมาจากข้างหน้า 

 

” บอกแล้วนิคะ!! ว่าคุณปีศาจไม่มีทางสมหวังได้หรอก เพราะท่านโนเอลมาแล้วยังไงล่ะ!! “

 

( นะ-โนเอล ? เด็กคนนั้นกำลังพูดถึงใครอยู่น่ะ !? ) 

 

เบสร่าที่หันไปมองแผ่นหลังของเด็กสาวตรงหน้าอย่างอดสงสัยไม่ได้ แน่นอนว่าตนไม่เคยได้ยินชื่อของบุคคลที่ชื่อโนเอลมาก่อน แต่แล้วในขณะที่กำลังสงสัยอยู่นั่น แสงสีขาวอีกดวงที่สว่างยิ่งกว่าวงเวทย์ขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้น แต่จะไม่ได้ใหญ่อะไรมากมาย เมื่อพิจารณาดูดี ๆ แล้วขนาดเท่ากับคนหนึ่งคนเท่านั้นเองแต่แสงสีขาวที่ปรากฏออกมากลับสว่างเป็นอย่างมาก 

 

เบสร่าเอามือบังตาเอาไว้เล็กน้อย และแล้วเมื่อดวงแสงนั้นลอยมาปรากฏข้างบนหัวของตนเองจึงได้เห็นอย่างราง ๆ รูปร่างของเด็กสาวที่งดงาม ผมสีขาวยาวสลวยดุจแพรไหมบริสุทธิ์ ชุดที่ราวกับผู้สูงศักดิ์ที่แม้แต่เจ้าหญิงของประเทศไหน ๆ ก็เทียบไม่ติด ออร่าความศักดิ์สิทธิ์และสูงส่งแผ่ออกมาอย่างต่อเนื่อง แม้จะมองไม่เห็นหน้าตาของท่านผู้นั้นชัด ๆ เนื่องจากความสูงที่ตัวตนดังกล่าวลอยอยู่กับพื้นดินที่เบสร่าอยู่ห่างกันพอสมควร จนทำให้เบสร่าเคลิบเคลิ้มจนลืมเผ่าปีศาจตรงหน้า 

 

( นะ-นั่นคือใครกัน ! คนคนนั้น ! คือใคร !? )

 

แน่นอนว่าเบสร่าที่ตอนนี้เงยหน้ามองตัวตนที่เปล่งแสงสีขาวราวกับเทพธิดาจากสวรรค์ไม่ได้สังเกตรอบตัวเลยว่า นักผจญภัยที่บาดเจ็บทั้งหลายถูกรักษาหายดีเป็นปลิดทิ้ง และแล้วเหล่าเสียงที่ทำให้เบสร่าเริ่มเข้าใจถึงสถานการณ์ได้บ้างก็ดังมาจากเหล่านักผจญภัยที่เด็กสาวคนนั้นเคยเข้าไปช่วยเหลือ 

 

‘ นั่นน่ะเหรอ ท่านโนเอล !? ‘

‘ มะ-ไม่อยากจะเชื่อ ! เทพธิดาที่แม่หนูนั่นบอกมีอยู่จริง ๆ ด้วย !! ‘

‘ แผลของข้าหายแล้ว ! ได้ยังไงกันคิดว่าไม่รอดแล้วแท้ ๆ ‘ 

 

เหล่าเสียงที่มีทั้งความตกใจและตื้นตันถูกเปล่งออกมาจนสะท้อนก้องเข้าหูของเบสร่าที่ตอนนี้ นึกย้อนความจำขึ้นมาได้ ว่าเด็กสาวตรงหน้าเคยพูดถึงชื่อ ‘โนเอล’ ขึ้นมา เบสร่าที่มีสมองอันฉาญฉลาดสามารถประมวลผลและสรุปคำตอบได้ในทันทีว่าตัวตนที่กำลังบินอยู่บนฟ้าคือโนเอลนั่นเอง 

 

ทันทีที่คิดสรุปถึงคำตอบได้นั้น พลังเวทย์ของเบสร่าที่ใช้จนหมดเกลี้ยงก็ค่อย ๆ ถูกฟื้นฟูกลับมาอย่างน่าประหลาด เมื่อรู้สึกตัวดังนั้นจึงเบสร่าจึงได้รับรู้แล้วว่านักผจญภัยคนอื่น ๆ ก็ถูกฟื้นฟูด้วยเช่นกัน ไม่เพียงเท่านั้นยังรู้สึกถึงพลังที่ไม่เคยมีมาก่อนอีกด้วยไม่ว่าจะเป็นพละกำลัง ความเร็ว ของร่างกาย

 

” นะ-นี่มันอะไรกัน ” เบสร่าที่ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเหล่านักผจญภัยรวมถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองด้วยเช่นกัน หากจะพูดตามปกติแล้วกว่าที่เบสร่าจะสามารถฟื้นฟูพลังเวทย์ได้นั้นจำเป็นต้องพักผ่อนเป็นระยะเวลานาน ยิ่งถ้าหากจะให้พลังเวทย์กลับมาเต็มเปี่ยมเหมือนตอนยังไม่เริ่มสู้คงไม่พ้นสองวันเต็ม ๆ แต่นี่กลับได้รับการฟื้นฟูด้วยความเร็วอย่างเหลือเชื่อ

 

ความประหลาดใจที่ยากจะเชื่อทำให้เบสร่าเงยหน้าขึ้นไปมองตัวตนที่ทำให้เกิดปาฏิหาริย์มากมายครั้งนี้ ความประทับใจและความศรัทธาเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเบสร่า แม้จะอยู่บนฟ้าที่ไกลจนมองไม่เห็นใบหน้าแต่เบสร่าก็สัมผัสได้ว่าตนตัวที่ตนเองกำลังเงยหน้ามองอยู่นั้นเป็นตัวตนที่น่านับถือและควรค่าแก่การเคารพอย่างแน่นอน 

 

ไม่ใช่เพียงแค่เบสร่าเท่านั้นเหล่านักผจญภัยที่ตอนนี้ได้รับการเยียวยาและฟื้นฟูจนร่างกายกลับมาสมบูรณ์ปกติต่างก็มีความประทับใจและความเคารพนับถือตนตัวที่ราวกับเทพธิดาที่ลงมาโปรดช่วยเหลือพวกตนอย่างสุดหัวใจ ความหวังที่ควรจะดับสนิทไปแล้วถูกจุดติดขึ้นมาอีกครั้งราวกับแสงสว่างที่อบอุ่นช่วยให้ไฟที่เรียกว่าความหวังเกิดขึ้นมาใหม่ 

 

” เบสร่า !! ” เบสร่าที่กำลังเคลิบเคลิ้มอยู่กับตัวตนเทพธิดาด้านบนถูกเสียงที่คุ้นเคยของพวกพ้องในกลุ่มเรียกดึงสติกลับมาสู่ความเป็นจริงตรงหน้า เกรย์ และ บาซ่าที่เป็นห่วงที่เห็นเบสร่าล้มลงไปนั่งกับพื้นเพราะคิดถูกมอนสเตอร์หรือเผ่าปีศาจตรงหน้าโจมตี แต่จริง ๆ แล้วเธอเพียงใช้พลังเวทย์หมดเท่านั้นเอง 

 

” เป็นอะไรหรือเปล่า ! ” บาซ่าที่ถามด้วยความเป็นห่วงพวกพ้องในฐานะหัวหน้ากลุ่มเหยี่ยวสีน้ำเงิน 

 

” ฉันไม่เป็นไร แค่พลังเวทย์หมดน่ะ  ” เบสร่าตอบกลับเพื่อคลายความกังวลของบาซ่าและเกรย์เมื่อเห็นใบหน้าที่เป็นห่วงพวกพ้อง 

 

” แต่เหมือนตอนนี้พลังเวทย์ฟื้นฟูกลับมาแล้ว ทั้งบาดแผลเองก็ถูกรักษาแล้วน่ะ ” 

 

” ใช่ พวกเราก็เหมือนกัน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ” เกรย์ที่พูดอย่างพยายามถามเบสร่าเพื่อหาคำตอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เนื่องจากเกรย์เป็นผู้ที่เรียกได้ว่าเป็นผู้ที่ได้รับบาดแผลมากที่สุดก็ว่าได้ เนื่องจากคอยเป็นแนวหน้าและปกป้องนักผจญภัยคนอื่นอยู่ตลอดทั้งยังถูกมอนสเตอร์รุมหลายสิบตัวอีกด้วย

 

” บางทีอาจจะเป็นวงเวทย์ขนาดใหญ่ข้างบนนั่นก็ได้ คงจะเป็นเวทมนตร์รักษาขอบเขตกว้างที่ช่วยรักษาบาดแผลและฟื้นฟูพลังเวทย์ทุกคนภายในรัศมีวงเวทย์ก็ได้ ” เบสร่าที่คิดวิเคราะห์พลางมองเงยหน้าขึ้นไปข้างบนจ้องมองวงเวทย์ขนาดใหญ่มหึมาที่เปล่งแสงสีขาวงดงามอยู่บนท้องฟ้า ลวดลายอักษรที่ปรากฏอยู่บนวงเวทย์ที่ไม่เคยเห็นราวกับเป็นภาษาของทวยเทพที่มนุษย์ไม่มีวันเข้าใจ 

 

” เวทมนตร์แบบนั้นเป็นไปได้ด้วยงั้นเหรอ ! ” บาซ่าที่ฟังคำสันนิษฐานของเบสร่าถึงกับตกใจ เวทมนตร์ที่เหนือจินตนาการแบบนั้นไม่คาดคิดว่าจะมีอยู่บนโลก แม้แต่เบสร่าเองที่เป็นนักเวทย์ชั้นยอดเองก็ไม่อยากจะยอมรับแต่เมื่อได้เห็นผลที่เกิดขึ้นตรงหน้าแล้วทำให้ต้องยอมรับความคิดของตนอย่างเสียไม่ได้

 

” ไม่รู้สิ ฉันเองก็ไม่เคยเห็นเวทมนตร์แบบนั้นมาก่อนเหมือนกัน แล้วก็ไม่คิดว่ามนุษย์จะใช้ของแบบนั้นได้ด้วย แม้แต่ท่านจอมเวทย์หลวงเมอร์ริอาร์ฉันก็ไม่คิดว่าจะทำได้หรอกนะ ” เบสร่าที่พูดอย่างเยือกเย็นพร้อมทั้งคิดทบทวนถึงความเป็นไปได้ทั้งหมด แต่ในระหว่างนั้นก็ฉุกคิดได้ว่าตนเองลืมเรื่องสำคัญไป

 

” จริงสิ ! เด็กคนนั้น ! ต้องรีบไปช่วยแล้ว !! ” เบสร่าที่นึกเกี่ยวกับเด็กสาวที่กำลังยืนเผชิญกับเผ่าปีศาจที่แข็งแกร่งอยู่ได้ราวกับหมัดต่อยเข้าหน้าเตือนสติ เกรย์กับบาซ่าเองก็เหมือนจะนึกได้ตามคำพูดของเบสร่าจึงได้หันกลับไป 

 

แน่นอนว่าสิ่งที่เห็นก็ยังคงเป็นเด็กสาวตัวเล็กน่ารักวัย 7-8 ขวบผมสีน้ำตาลกำลังยืนเผชิญหน้ากับเผ่าปีศาจผมสีม่วงอยู่ แต่ไม่รู้ทำไมในตอนนี้เผ่าปีศาจที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายในตอนแรกกลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและขาสั่นราวกับกำลังเห็นสิ่งที่น่ากลัวตรงหน้า แน่นอนว่าทั้งเบสร่า บาซ่า และเกรย์ ไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปหาเด็กสาวพร้อมกัน

 

” แม่หนู !! รีบกลับถอยออกมาเร็ว ! เจ้านั่นมันอันตราย ! ” บาซ่าที่วิ่งนำไปตะโกนเรียกเด็กสาวตัวน้อยตรงหน้าให้รีบถอยห่างจากเผ่าปีศาจผมสีม่วงตรงหน้าโดยด่วน แน่นอนว่าพวกบาซ่าเองก็สัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งของเผ่าปีศาจตรงหน้าได้เช่นเดียวกัน ความรุนแรงของเวทมนตร์ตอนที่ทำลายกำแพงดินของเบสร่าได้นั้นเรียกได้ว่าทรงพลังทีเดียว 

 

แต่แล้วเมื่อทั้งสามคนวิ่งไปใกล้จะถึงตัวเด็กสาวตรงหน้าแล้ว สิ่งที่ทั้งสามคนควรจะเห็นในอุดมคติคือการที่เด็กสาวรีบวิ่งกลับมาหาพวกตน แต่หาใช่เช่นนั้นไม่ เด็กสาวหันใบหน้าที่งดงามน่ารักราวกับเจ้าหญิงพร้อมด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจมองมาที่พวกบาซ่าอย่างเป็นมิตร 

 

ความสงสัยและประหลาดใจเกิดขึ้นในหัวของทั้งสามคนทันที ใครจะคิดว่าเด็กสาวตรงหน้าที่กำลังยืนเผชิญหน้ากับเผ่าปีศาจอันแข็งแกร่งนอกจากจะไม่กลัวและวิ่งหนีแล้วยังหันกลับมายิ้มให้กับพวกตนที่กำลังเข้ามาช่วยด้วย หากจะเรียกว่ามีจิตใจเข้มแข็งจนเกินก็คงแปลก หรือจะกลัวจนทำตัวไม่ถูกก็ไม่ปาน แต่กลับไม่ใช่ทั้งสองอย่าง รอยยิ้มที่เรียกได้ว่าไม่มีความวิตกกังวลหรือความกลัวเจือปนอยู่แม้เพียง 0.1 % ความมั่นใจอย่างถึงที่สุดที่ปรากฏออกมาทางใบหน้าของเด็กสาวทำให้ทั้งสามประหลาดใจอย่างมาก แต่แล้วเสียงเล็ก ๆ ของเด็กสาวก็เอ่ยถึงมา 

 

” ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ! พวกพี่สาวไม่ต้องเป็นห่วงแล้วนะคะ ! ท่านโนเอลไม่ปล่อยให้มีคนตายอย่างแน่นอนค่ะ !! ” เสียงเด็กเล็ก ๆ ที่สดใสราวกับกระดิ่งสะท้อนกังวานเข้าหูของทั้งสามอย่างมั่นใจ น้ำเสียงที่ไม่ได้มีความกลัวอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งยังบอกอีกว่าไม่ต้องเป็นห่วง เบสร่าที่ยังคงนึกสงสัยในตัวตนที่ลอยอยู่บนฟ้าจึงได้เอ่ยถามเด็กสาวตรงหน้า 

 

” ท่านโนเอลที่ว่าหมายถึงคนที่อยู่บนฟ้านั่นใช่ไหมนแม่หนู ” เบสร่าที่ควรจะถามถึงความปลอดภัยของเด็กสาวก่อนกลับถามเรื่องตัวตนที่กำลังลอยอยู่บนฟ้าขึ้นมาทำให้ทั้งบาซ่าและเกรย์หันมองหน้ากันอย่างสงสัย 

 

” ใช่แล้วค่ะ นั่นคือเทพธิดาท่านโนเอลยังไงละคะ !! ” สาวน้อยน่ารักพูดอย่างภาคภูมิใจพร้อมด้วยรอยยิ้มที่บานจนเต็มแก้มอย่างน่ารักน่าเอ็นดู 

 

” ยังไงก็เถอะ ! ตอนนี้รีบถอยออกจากตรงนี้กันก่อนดีกว่านะ ! แม่หนูมากับพวกข้าเร็ว ! ” เกรย์ที่เหมือนจะเข้าใจถึงสถานการณ์ตรงหน้าได้ แม้ว่าจะถูกรักษาบาดแผลแล้วก็ตามแต่ยังมีเผ่าปีศาจและมอนสเตอร์มากมายที่ยังไม่ได้ถูกกำจัดการที่ยังให้เด็กเล็กมาอยู่แนวหน้าแบบนี้เป็นเรื่องที่บ้าบอสิ้นดี แต่ความกังวลของเกรย์ก็ต้องดับลง

 

คลื่นพลังเวทย์มหาศาลเริ่มก่อตัวขึ้นข้างบนหัวของทั้งสาม แรงกดดันมหาศาลที่หนักอึ้งแต่หนาวเย็นชนิดที่เรียกได้ว่าหนาวยิ่งกว่าพื้นที่ใดบนโลกหรือขุมนรกขุมไหนก็ตาม แต่ในความรู้สึกเหล่านั้นกลับมาพร้อมกับแสงสีฟ้าอ่อนที่ดูงดงามราวกับประกายหิมะจากสวรรค์ กำลังค่อย ๆ ร่วงหล่นลงมายังพื้นโลก และแล้วเด็กสาวตรงหน้าก็หันมาพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ดูเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจเช่นเดิม 

 

” ดูให้ดีนะคะ !! นี่คือพลังของท่านโนเอลยังไงละคะ !!!!!! ” 

 

ทันทีที่สิ้นสุดเสียงของเด็กสาว คลื่นพลังเวทย์มหาศาลที่ก่อตัวอยู่บนท้องฟ้าเมื่อครู่ก็หายไป แต่แล้วไอเย็นมหาศาลที่มีอุณหภูมิ -200 องศาเซลเซียสเกิดการระเบิดขึ้นท่ามกลางพวกมอนสเตอร์นับร้อย น้ำแข็งที่มีลักษณะเป็นกลีบดอกบัวแผ่ขยายจนกลืนกินเหล่ามอนสเตอร์ในชั่วพริบตา 

 

กลีบดอกไม้น้ำแข็งแผ่ขยายอย่างรวดเร็วเหนือจินตนาการเหล่ามอนสเตอร์ที่ไม่ว่าจะระดับแรงค์เท่าใดถูกกลีบดอกไม้น้ำแข็งอันงดงามแช่แข็งจนตายในทันทีไม่ได้แม้แต่จะขยับตัวหรือหายใจ ในเวลานั้นกลีบดอกไม้ก็เข้ากลืนกินเผ่าปีศาจตรงหน้าที่ห่างออกไปหลายสิบเมตร เผ่าปีศาจผมสีม่วงถูกแช่แข็งทั้งที่ยังทำหน้าตาหวาดกลัวและมีน้ำตาอยู่บนใบหน้า 

 

ไอเย็นสุดขั้วที่แผ่ออกมาจากกลีบดอกไม้น้ำแข็งค่อย ๆ เคลื่อนมาหาบริเวณพวกเด็กสาวและบาซ่าอยู่ แต่แล้วไอเย็นสุดขั้วที่กำลังแผ่ขยายมาหาเด็กสาวก็หยุดลงตรงหน้าราวกับมีชีวิต แต่กลับแผ่ขยายกลีบดอกไม้น้ำแข็งไปในทิศทางของมอนสเตอร์จนในที่สุดมอนสเตอร์ทั้งหมดถูกดอกไม้น้ำแข็งขนาดใหญ่ที่น่าจะมีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางเป็นกิโลแช่แข็งจนหมด 

 

ประกายน้ำแข็งสีขาวและรูปร่างของดอกบัวที่งดงามสะท้อนอยู่ในดวงตาของเหล่านักผจญภัยรวมทั้งทหารหลวง ไอเย็นที่เย็นจัดถึงกับเปลี่ยนสภาพภูมิอากาศบริเวณนั้นจนทำให้เกิดการควบแน่นทำให้หิมะตก เมื่อรู้ตัวอีกทีป่าฝั่งทิศตะวันออกทั้งหมดถูกแช่แข็งในลักษณะดอกบัวขนาดใหญ่ 

 

” นะ-นะ- นี่มันอะไรกัน .. ” เบสร่าที่ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าพูดออกมาไม่เป็นภาษา เวทมนตร์ที่เหนือจินตนาการถูกทำให้เกิดขึ้นตรงหน้าเบสร่าอย่างกับกำลังฝัน พลังเวทย์มหาศาลที่ถูกสร้างเป็นน้ำแข็งแผ่ขยายเข้าทำลายล้างพวกมอนสเตอร์ไม่ต่างจากมดที่ถูกหยิบ น้ำแข็งที่งดงามเป็นกลีบดอกบัวที่ตนไม่เคยเห็น ความงดงามและศักดิ์สิทธิ์ที่ชวนหลงใหล ทำให้ความคิดและสติของเบสร่าตกอยู่ในภวังค์

 

” บะ- บะ- บ้าน่า พลังนั่นอะไรกัน !! ” เกรย์ที่ตกใจกู่ร้องตะโกนออกมาอย่างอดไม่ได้ ความตกใจและหวาดกลัวกับสิ่งที่ไม่เข้าใจตรงหน้าค่อย ๆ ถาโถมเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง 

 

” มะ- ไม่อยากจะเชื่อ … พวกมอนสเตอร์ทั้งหมดตายแล้วงั้นเหรอ ? ” บาซ่าที่ดูจะไม่ต่างจากเกรย์มากนักกำลังตกใจกับภาพที่เหล่ามอนสเตอร์หลายร้อยถูกจัดการภายในครั้งเดียว พลังมหาศาลที่เหนือสามัญสำนึกที่แม้บาซ่าจะจินตนาการเพียงใดก็ไม่อาจเข้าใจได้ 

 

” สุดยอดเลยใช่ไหมละคะ !!! นี่แหละคือพลังของท่านโนเอลค่ะ !!!!! ” เด็กสาวตรงหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างกับรู้ล่วงหน้าว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอยู่แล้วเอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้นและดีใจ 

 

แต่แล้วเสียงเล็ก ๆ ของเด็กสาวตรงหน้าไม่ได้เข้าไปในหูของพวกบาซ่าเลยแม้แต่น้อย ความตกใจที่มากมายมหาศาลราวกับน้ำทั้งมหาสมุทรที่ก่อตัวเป็นคลื่นยักษ์เข้าซัดใส่จิตใจของทั้งสามจนย่อยยับ สิ่งที่เหลือไว้มีเพียงดอกบัวน้ำแข็งมหาใหญ่ที่แช่แข็งทั้งป่าและรอยยิ้มของเด็กสาวน่ารักตรงหน้าเท่านั้น ….

 

( นะ- นะ- นะ- นะ- นะ- นั่นมันอะไรกัน !!!!!! ไอ้พลังเวทย์มหาศาลนั่นมันมาจากไหนกัน !!!! ) 

 

อิลตัสที่กำลังจะฆ่าเด็กสาวมนุษย์ตรงหน้ากลับต้องหยุดลง ความตกใจที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันที่สัมผัสได้ถึงการปะทุขึ้นของพลังเวทย์มหาศาลที่เหนือจินตนาการเกิดขึ้นบนท้องฟ้าจนแม้แต่อิลตัสต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง 

 

วงเวทย์ขนาดใหญ่ที่กำลังเปล่งแสงสีขาวอันงดงาม ลวดลายอักษรที่ดูศักดิ์สิทธิ์ราวกับภาษาของทวยเทพที่ปรากฏขึ้นเหนือเมืองรวมทั้งพวกนักผจญภัยตรงหน้า ทำให้อิลตัสถึงกับหวาดกลัวพลังเวทย์มากมายที่ตนไม่เคยได้สัมผัสและเวทมนตร์ที่ตนไม่รู้จักกำลังถูกใช้ขึ้นตรงหน้าอิลตัส 

 

ทันใดนั้น เหนือวงเวทย์ขนาดใหญ่ก็ปรากฏอีกดวงแสงสีขาวอีกดวง แสงสีขาวที่สว่างเจิศจ้ายิ่งกว่าวงเวทย์แต่มีขนาดเล็กกว่าอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเพ่งมองดี ๆ ก็จะเห็นตัวตนที่มีรูปร่างเหมือนเด็กสาวผมสีขาวที่มีประกายแสงสีขาวหอหุ่มร่างกายอยู่ แน่นอนว่าอิลตัสเป็นเผ่าปีศาจไม่ใช่มนุษย์ พลังประสาทสัมผัสที่เหนือกว่าของมนุษย์ทำให้อิลตัสได้เห็น 

 

ตัวตนที่มีลักษณะผมสีขาวยาว หูที่มีลักษณะแหล่มกว่าของมนุษย์ ดวงตาสีน้ำเงินงดงามราวกับอัญมณีที่กำลังจ้องมองอิลตัสอย่างโกรธเคืองราวกับอิลตัสเป็นเพียงเศษขยะ 

 

สัญชาตญาณของอิลตัสรับรู้ได้ทันทีว่าตัวตนที่ดูศักดิ์สิทธิ์และสูงส่งตรงหน้ากำลังพุ่งเป้ามาที่ตน แววตาที่ราวกับมองทะลุทุกสิ่งอย่างกำลังจ้องเข้าไปในจิตใจของอิลตัสราวกับกำลังฉีกกระฉากวิญญาณของอิลตัสอย่างบ้าคลั่ง 

 

( อะ-อะ- อะไรกัน ตัวตนแบบนี้มันมีอยู่บนโลกด้วยงั้นเหรอ !!! ตัวตนที่ราวกับเทพธิดาแบบนี้มาจากไหนกัน !! ) 

 

ทั้งความสงสัยและหวาดกลัวเริ่มกัดกินจิตใจของอิลตัสอย่างหยุดไม่อยู่ และแล้วในขณะนั้นเอง ตัวตนดังกล่าวที่ราวกับเทพธิดาก็กำลังชูมือมาทางอิลตัส พลังเวทย์มหาศาลที่เหนือจินตนาการกำลังถูกควบแน่นอย่างละเอียดอ่อนราวกับงานศิลปะของพระเจ้า แสงสีฟ้าอ่อนสว่างเจิศจ้าไปทั่ว 

 

( พลังนั่นมันคืออะไรกัน !! ทำไมตัวตนแบบนี้ถึงมาอยู่บนโลกกันได้ล่ะ !!! อย่าว่าแต่ราชันย์ผู้บัญชาการปีศาจเลย !! นี่มันเหนือกว่าจอมมารไปแล้วไม่ใช่หรือไงกัน !!!! ) 

 

เสียงกู่ร้องภายในจิตใจ เริ่มก่อเกิดเป็นน้ำตาที่ไหลอาบแก้มด้วยความหวาดกลัว ความหวาดกลัวที่ทั้งชีวิตไม่เคยประสบมาก่อน ความหวาดกลัวที่มากมายกว่าครั้งไหน ๆ 

 

( ยะ-ยัยเด็กมนุษย์นั่น หรือว่าเป็นคนอัญเชิญเทพธิดานั่นมาหรือไงกัน !!! ) 

 

อิลตัสที่พยายามหาที่มาของตัวตนข้างบนที่มองเงยหน้ามองดูด้วยความหวาดกลัวจนถึงกับขาสั่น นึกคิดย้อนไปถึงคำพูดของเด็กสาวมนุษย์ตรงหน้า คำพูดของเด็กสาวตัวเล็ก ๆ ที่บอกว่าตนไม่มีทางสมหวัง พร้อมกับรอยยิ้มที่มั่นใจอย่างไม่เกรงกลัว ในที่สุดอิลตัสก็ได้เข้าใจเสียที

 

( นะ-นี่ข้ามาเจอกับเด็กมนุษย์ที่สามารถเรียกเทพธิดาออกมาได้เนี่ยนะ !! ยัยหนูนั่นมันเป็นใครกันแน่ ! ) 

 

ทันทีที่ความคิดสุดท้ายคิดออกมา ชั่วพริบตาอิลตัสก็มองเห็นมอนสเตอร์ที่ตนควบคุมอยู่นั่นถูกแช่แข็งภายในพริบตา น้ำแข็งที่มีลักษณะเป็นดอกบัวแผ่ขยายกลืนกินทุกสิ่งอย่างที่เป็นพวกของอิลตัสจนหมดสิ้นจนสุดท้ายก็กลืนกินร่างกายของอิลตัสจนหมด สติที่ยังหลงเหลืออยู่ราวกับจิตสุดท้ายได้รำลึกสิ่งที่ตนรู้สึก 

 

( ยัยเด็กมนุษย์นั่นช่างน่ากลัวจริง ๆ ) 

 

และแล้วชีวิตและจิตสุดท้ายของอิลตัสที่ได้จากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับ 

.

.

.