​

 เหนื่อยสุดจะบรรยายเลยค่ะ หลังจากที่โดนจับมาเป็นแบบให้วาดรูปอยู่นานสองนานในที่สุดก็ได้เป็นอิสระค่ะ แต่พอนึกย้อนกลับไปแล้วบอกเลยว่าหัวจะปวดจริง ๆ  ค่ะ โดยเฉพาะคุณอีวานที่บอกให้เหล่าจิตรกรในหมู่บ้านบอกว่าวาดให้ได้รายละเอียดมากที่สุดเอาแบบทุกรูขุมขน เดี๋ยวนะคะ ? แบบนั้นมันจะละเอียดเกินไปแล้ว แล้วทุกรูขุมขนเนี่ยตรงไหนกันคะ !! น่ารังเกียจสุด ๆ ไปเลยค่ะ ! 

 

เอ๋ ? ฉันคิดมากไปเองงั้นเหรอคะ เอาเถอะยังไงตอนนี้ก็รอดออกมาจากสถานการณ์แล้ว แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีจิตรกรอยู่ในหมู่บ้านนี้เป็นสิบคนแถมแต่ละคนเรียกได้ว่าระดับยอดฝีมือทั้งนั้นเลยค่ะ ถ้าหากว่าไปเรียนคณะศิลปกรรมศาสตร์คงได้ A กันถ้วนหน้าแน่ ๆ ค่ะ อยากจะให้ไปย้อนกลับไปช่วยฉันตอนเรียนมัธยมจริง ๆ เลยค่ะ 

 

แถมเรื่องที่จะสร้างรูปปั้นของฉันยังไม่ได้มีแค่นั้นค่ะ ทั้งคุณอีวานและคุณเฮเลนที่เหมือนจะโดนกาวอะไรบางอย่างเข้าไปในกระแสเลือดได้เอาเรื่องนี้ไปคุยกับพวกคุณคาเวลหัวหน้าหมู่บ้านกับสภาของหมู่บ้านกันอย่างจริงจังเป็นเรื่องเป็นราวเลยค่ะแล้วก็คงเดาไม่ยากว่าทั้งหมดเห็นด้วยเหมือนแทบไม่ต้องใช้เวลาคิดเลยค่ะ 

 

หมู่บ้านนี่เหมือนจะโดนอะไรบางอย่างควบคุมบังตากันหมดเลย โดยเฉพาะเวลาที่มีเจ้าลัทธิตัวน้อยอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วยฉันรู้สึกอีกไม่นานต่อไปหมู้บ้านนี้จะต้องโดนเจ้าลัทธิตัวน้อยคนนี้ยึดแน่นอนค่ะ หรือตอนนี้อาจจะโดนยึดไปแล้วเรียบร้อย เอาเป็นว่าตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะค่ะ เฮ้อยังไงฉันก็ควรจะทำตัวให้ชินสินะคะ 

 

ไหนจะเรื่องที่จูน่าจังบอกให้ลองโพสท่าต่าง ๆ เพื่อให้ดูยิ่งใหญ่หรืองดงามมากขึ้นอีก บอกตามตรงค่ะว่าโคตรจะอายเลย แค่ตอนที่ฉันใช้ ‘มหามนตราพิสุทธิ์’ ที่ต้องร่ายคำเบียว ๆ แบบนั้นออกมาก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดที่ไหนแล้วค่ะ ! แล้วยิ่งต้องมาโพสท่าอย่างกับนางแบบนี่มันไม่โอเคสุด ๆ เลยค่ะ สุดท้ายก็อายจนได้แต่ยืนเขิน ๆ หน้าแดงอย่างเดียวแต่เหล่าจิตรกรต่าง ๆ กระทั่งคุณอีวานยังบอกว่าแบบนี้แหละยอดเยี่ยมที่สุด !! ซะอย่างนั้น 

 

หลังจากที่ยืนเป็นแบบให้วาดรูปก็ล่อไป 2 ชั่วโมงเลยค่ะ แต่แน่นอนว่าฉันไม่ได้รู้สึกเมื่อยขาหรือเหนื่อยอะไร เพราะเหมือนว่าสกิลติดตัวของฉันจะทำงานตลอดเวลา ความเหนื่อยล้าเลยโดนสกิลทำให้หายไปอย่างไร้ที่ติ เรียกได้ว่ายืนข้ามคืนก็สบาย ๆ ค่ะแต่คงจะน่าเบื่อมากแน่ ๆ ตอนนี้ก็กลับมาที่บ้านต้นไม้แล้วค่ะ ลูลิที่ในระหว่างฉันโดนวาดรูปอยู่นั้นก็เหมือนจะเล่นกับพวกเล่น ๆ แล้วก็คนในหมู่บ้านเหมือนจะได้รับความนิยมมาก ๆ เลยค่ะ แล้วทำไมฉันถึงไม่ได้ไปเล่นแบบนั้นบ้างละคะเนี่ย !! 

 

วันนี้ก็เหนื่อยอีกแล้วค่ะ ไม่รู้ทำไมกันนะรู้สึกเหมือนกับว่าถ้าเจอกับจูน่าจังหรือพวกคุณวิเวียนละก็ชีวิตของฉันคงจะมีเรื่องปวดหัวอีกบานแน่ ๆ เลยค่ะ แต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกเกลียดเลยแม้แต่น้อยไม่รู้ว่าเพราะในตอนที่ฉันอยู่โลกเดิมฉันแทบไม่ค่อยได้ยุ่งเกี่ยวกับคนอื่นเลยหรือเปล่านะ 

 

ในตอนที่อยู่ในโลกจริงก่อนหน้าฉันที่เอาแต่ใช้ชีวิตแบบที่ไม่ค่อยได้มีเพื่อน วัน ๆ ก็เอาแต่เล่นเกมไม่ก็ทำในสิ่งที่ตัวเองสนใจเท่านั้น แม้จะไม่ถึงกับโดดเดี่ยวแต่ก็เรียกไม่ได้ว่าเหมือนคนปกติค่ะ ความเหงาที่เกิดขึ้นในจิตใจโดยที่ฉันเองก็ไม่รู้ตัวว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน คนที่ฉันคุยด้วยก็แค่เพียง พ่อและแม่ เท่านั้นแม้กระทั่งญาติพี่น้องฉันก็ไม่ค่อยได้คุยด้วย และยิ่งเป็นลูกคนเดียวทำให้ความรู้สึกเหล่านี้มันทำให้ฉันกลายเป็นแบบนี้ได้แล้วค่ะ 

 

ก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองอยู่ไม่ได้หรอกนะ เพียงแต่ว่าฉันเองก็มีอยากสิ่งที่คนอื่นมีเช่นกัน อยากจะมีเพื่อนเยอะ ๆ อยากจะมีคนชวนไปเล่นไปดูหนัง อยากจะมีเพื่อนเวลาอ่านหนังสือบ้าง การพูดคุยพบปะของฉันกับเพื่อนเกิดขึ้นเฉพาะเวลามีงานกลุ่มไม่ก็เวลาจัดกิจกรรมที่ต้องมีการออกควาเห็นเท่านั้น สุดท้ายแล้วพอเลิกเรียนก็ต้องกลับหอใช้ชีวิตราวกับตัดขาดกับโลกภายนอกเช่นเดิม เป็นแบบนี้มาโดยตลอด 

 

ถึงแม้ตอนมัธยมจะได้อยู่กับคุณพ่อคุณแม่ แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยฉันก็ต้องออกมาใช้ชีวิตคนเดียวตอนแรกก็รู้สึกกังวลอยู่หรอกค่ะ แต่แล้วฉันก็ได้มาเจอกับเกม Fantasy Garden ที่ช่วยปัดเป่าโลกแห่งความเหงาของฉัน เพื่อนในเกมที่คอยช่วยเหลือและชวนคุยอยู่ตลอด แม้จะไม่เคยเห็นหน้าหรือรู้ชื่อจริงเลยก็ตาม แต่กลับเหมือนได้รับการเติมเต็มในสิ่งที่ฉันโหยหามาโดยตลอด ราวกับเป็นเครื่องเยียวยาเลยค่ะ เพราะงั้นเมื่อมีเวลาว่างฉันถึงได้จมอยู่กับเกมเพราะเป็นเหมือนสถานที่ที่ฉันสามารถมีความสุขได้นั่นเอง 

 

แต่เมื่อมายังโลกนี้ ได้มาเจอจูน่าจังและพวกคุณโยฮันและเหล่าชาวบ้านคนอื่น ๆ  ราวกับโชคชะตาที่พัดพาฉันมาพบกับสิ่งที่ฉันไม่เคยเจอมาก่อน แม้ว่าจะโดนสรรเสริญจนอายหน้าแดง หรือแม้จะโดนเข้าใจผิดต่างๆ นานา หรือจะการที่ได้พูดคุยสนุกสนานกับคนอื่น ๆ มันทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขมาก ๆ เลยค่ะ ชีวิตที่ฉันไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนพอมายังโลกนี้ก็ได้รับรู้แล้ว และฉันรู้สึกขอบคุณเหล่าชาวบ้านทุกคนจริง ๆ และแน่นอนว่าฉันจะไม่ยอมเสียสิ่งเหล่านี้ไปอย่างแน่นอนค่ะ …

 

พอคิดอะไรในหัวจนเพลินก็เดินมาถึงบ้านต้นไม้ซะแล้ว หลังจากที่ใช้สกิลเวทย์ ‘ชะล้าง’ ใส่ตัวเองเป็นกิจวัตรประจำวันก็เข้านอนทันที ความคิดของฉันพร้อมร้อยยิ้มเล็ก ๆ ช่วยทำให้สติของฉันกำลังจมดิ่งลงไปยังความมืดมิดที่ทำให้ผ่อนคลาย …

.

.

ไม่รู้เพราะว่าฉันเป็นประเภทตื่นเต้นเวลาจะได้ไปทัศนศึกษาหรือเปล่านะคะ เพราะตอนนี้เล่นเอาตื่นเช้ากว่าเดิมเพราะคิดว่าจะได้ลองเข้าเมืองดูตั้งแต่มาที่โลกนี้ก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยเลยละค่ะ เอาล่ะ ๆ ยังไงตอนนี้ก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อมก่อนสินะ คิดได้แล้วก็ลงมือทำเลยแล้วกันค่ะ ! 

 

แน่นอนว่าต้องใช้ ‘ชะล้าง’ แล้วก็ออกไปหาอาหารกินค่ะ แต่ไม่ลืมที่จะเติมพลังเวทย์ (MP) ให้กับลูลิด้วยค่ะ ดูเหมือนว่าถ้าหากฉันใช้ MP ประมาณ 15 % จะทำให้ลูลิอยู่ได้อย่างสบาย ๆ โดยไม่รู้สึกหิวทั้งวันเหมือนกับเวลาที่ฉันกินแอปเปิ้ลเลยค่ะ ถึงปกติแล้วลูลิจะไม่แสดงอาการออกมาให้เห็นเลยก็ตามเหมือนจะเป็นศักดิ์ศรีของความเป็นราชันย์หมาป่าเลยนะ 

 

หลังจากที่เติมพลังเวทย์ให้ลูลิและเดินไปกินแอปเปิ้ลที่สวนเสร็จก็เดินทางไปที่ทางเข้าหมู่บ้านทันทีค่ะ คิดว่าน่าจะถึงเวลาที่นัดกันไว้กับคุณแอนนาพอดี 

 

ฉันกับลูลิพอเดินไปถึงหน้าหมู่บ้านก็เห็นรถม้าลากหนึ่งคันที่ใช้ม้า 2 ตัวลากค่ะ บนที่นั่งคนขับมีคุณลุงที่ดูใจดีนั่งอยู่ราวควบคุมรถม้าอยู่ค่ะ และข้าง ๆ รถม้าก็มีคุณแอนนา จูน่าจังและสองสามีภรรยาคุณโยฮันและคุณวิเวียนนั่นเองค่ะ คงจะมาส่งพวกฉันแน่ ๆ เลยไม่ก็อาจจะเป็นห่วงลูกสาวตัวน้อยก็เป็นได้ค่ะ แต่คุณวิเวียนเหมือนจะไม่ใช่ทั้งสองกรณีนั้น แต่เหมือนกำลังทำหน้าจะร้องไห้เพราะอิจฉาที่ลูกสาวได้ออกเดินทางไปกับฉัน

 

เอ่อ…คือคุณวิเวียนค่ะ แบบนั้นมันจะไม่ต่างจากเด็ก 7 ขวบที่ร้องไห้เพราะพ่อแม่ไม่พาไปสวนสนุกเลยนะคะ ? กลับกันไหงเจ้าลัทธิตัวลูกสาวกับทำตัวไม่เข้ากับวัยเสียอย่างนั้นแถมยังมีคนเรียกลูกพี่ หัวหน้า เต็มไปหมดนี่โลกใบนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันคะเนี่ย ! 

 

” สวัสดีค่ะ ท่านโนเอลร่า ” คุณแอนนาที่เห็นฉันกับลูลิก็สวัสดีทักทายอย่างเป็นมิตรแน่นอนว่ามีพร้อมกับเส้นผมสีฟ้าเข้มและชุดที่ดูกลมกลืนไปกับสีผมได้เป็นอย่างดีค่ะ 

 

” สวัสดีครับท่านโนเอล ” คุณโยฮันก็ทักทายฉันในเวลาเดียวกันค่ะ ช่างเป็นคุณพ่อที่สุภาพและพึ่งพาได้จริง ๆ แต่ไม่รู้ทำไมคุณภรรยาแสนสวยที่อยู่ข้าง ๆ ถึงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้พลางเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา

 

” ท่านโนเอล ! ฉันว่างอยู่นะคะ ! ให้ฉันไปด้วยได้ไหมคะ ! ” นั่นไงละ ไม่ทันขาดคำคุณวิเวียนก็ขอร้องพลางทำหน้าเหมือนเด็กที่กำลังจะร้องไห้เลยค่ะ 

 

” นี่วิเวียนไม่ได้หรอก คุณมีงานที่ต้องทำนะ อีกอย่างมันจะรบกวนท่านโนเอลด้วย ” ถึงจะไม่ได้รบกวนอะไรฉันก็เถอะค่ะ แต่ว่าถ้าหากให้คุณวิเวียนไปด้วยละก็มันจะมีสิ่งที่เรียกว่าบัฟเจ้าลัทธิแม่ลูกแพร่กระจายไปยังเมืองต่าง ๆ ก็เป็นได้ค่ะ เพราะฉะนั้นต้องไม่ให้สองแม่ลูกนี่ไปด้วยกัน 

 

ที่พูดไปไม่ใช่ว่าจะทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยก แม่ลูกห่างเหินกันอะไรแบบนั้นนะคะ !! ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นนะ แค่รู้สึกกับถ้าหากสองแม่ลูกเจ้าลัทธิอยู่ด้วยกันร่วมกับฉันละก็ มักจะเกิดเรื่องหัวจะปวดแน่นอนค่ะ ! เพราะงั้นจะต้องหาทางยับยั้งสิ่งนี้ให้จงได้ค่ะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ! และแน่นอนว่าครั้งนี้ต้องขอบคุณ คุณโยฮันเช่นเคยค่ะ Good job ! คุณโยฮัน 

 

” นะ-นั่นสิคะคุณวิเวียนถ้าหากมีงานต้องทำก็ช่วยไม่ได้นะคะ ไม่ต้องห่วงเรื่องจูน่าจังหรอกนะคะ ฉันจะดูแลเองค่ะ ” 

 

” เรื่องจูน่าฉันไม่ห่วงเลยค่ะ ฮืออ… ” เดี๋ยว ๆ ๆ คุณแม่คะ ? ช่วยห่วงลูกสาวตัวน้อยน่ารักของตัวเองด้วยเถอะค่ะ แบบนี้เดี๋ยวจะโดนหาว่าเป็นคุณแม่ใจร้ายนะคะ 

 

” ฮ่า ๆ ผมก็ไม่ห่วงเช่นกันครับ เพราะไม่มีอะไรจะปลอดภัยไปกว่าที่ท่านโนเอลช่วยปกป้องแล้วละครับ ” คุณโยฮันเองก็ช่วยห่วงลูกสาวตัวเองหน่อยเถอะค่ะ !! แบบนี้ระวังจะมีพวกโลลิคอนจับจูน่าจังไปนะคะ แบบนี้น่าเป็นห่วงมาก ๆ เลยค่ะ ต้องจับมาปรับทัศนคติโดยด่วนค่ะ ! 

 

” คุณวิเวียนไม่เป็นไรนะคะ ยังมีครั้งหน้าอยู่อีกนะตอนนั้นเราไปด้วยกันอีกนะคะ ” คุณแอนนาที่ตอนนี้เหมือนพี่เลี้ยงเด็กกำลังปลอบคนที่อายุมากกว่าตัวเองอยู่ค่ะ ฉันว่าโลกนี้คงจะแปลกจริง ๆ นั่นแหละ

 

” ฮือออ… เข้าใจแล้วค่ะ ” คุณวิเวียนคอตกก้มหน้า เห็นแบบนี้ก็น่ารักดีนะคะเนี่ย แบบนี้มีหวังหนุ่ม ๆ ที่ชอบผู้หญิงประเภทคุณวิเวียนได้ตกหลุมกันรัว ๆ แน่

 

” ว่าแต่ท่านโนเอลร่า จะเดินทางไปกับพวกเราไหมคะ ? ” เอ๋ ? ทำไมคุณแอนนาถึงได้ถามฉันแบบนั้นกันคะ 

 

” หมายถึงอะไรงั้นเหรอคะ ? ” คงไม่ใช่ว่าจะไล่ให้ต้องเดินคนเดียวแบบแยกกันเดินทางอะไรแบบนั้นหรอกนะคะ ! ทำไมกันละ หรือฉันโดนรังเกียจแล้วเหรอคะ !

 

” ก็แบบว่าท่านโนเอลจะขี่ท่านลูลิไปไม่ใช่เหรอคะ ? ” 

 

อ๊ะ ! จริงด้วยค่ะ ฉันลืมคิดไปเลยว่าลูลิก็เดินทางไปกับฉันด้วยเหมือนกันแน่นอนว่าขนาดตัวของลูลิใหญ่มาก ด้วยความสูง 4 เมตรแน่นอนว่าใหญ่กว่ารถม้าเป็นไหน ๆ แถมยังเดินทางได้เร็วกว่าเร็วม้าอีกด้วย คุณแอนนาเลยคิดว่าฉันจะขี่ลูลิไปสินะคะ แน่นอนว่าฉันอยากจะนั่งไปกับคุณแอนนาและจูน่าจังค่ะ อีกอย่างถ้าหากขี่ลูลิไปละก็ไม่เกินข้ามวันก็คงถึงป้อมปราการเดธวอลเลย์แล้วแน่ ๆ  

 

แต่จะให้ลูลิวิ่งตามรถม้าคนเดียวก็น่าสงสารออกนะคะ ทำยังไงดีนะ แบบนี้คิดหนักเลยค่ะ เพราะปกติฉันเดินทางด้วยการเดินด้วยตัวเองไม่ก็ขี่ลูลิอยู่ตลอดทำให้สามัญสำนึกเกี่ยวกับการเดินทางของโลกนี้ไม่ได้เข้ามาในสมองน้อย ๆ ของฉันเลยค่ะ 

 

” นะ-นั่นสินะคะ จริง ๆ แล้วอยากจะนั่งรถม้าไปกับทุกคนน่ะค่ะ ” ท่านที่ตอบความต้องการใจจริงออกไป ก็ทำให้ทุกคนมองหน้ากันเหมือนกำลังคิดว่า แล้วหมาป่าตัวโตนั่นล่ะอยู่ คงจะต้องให้วิ่งตามไปละนะถึงจะรู้สึกผิดกับลูลิไปหน่อยแต่ก็คงทำอะไรไม่ได้ ฉันหันหน้าไปมองลูลิที่ตอนนี้กำลังส่ายหางไปมาอย่างน่าเอ็นดู 

 

” โทษทีนะลูลิ คงต้องให้เธอวิ่งตามรถม้าซะแล้วล่ะนะ ก็อยากจะให้ขึ้นรถเดินทางไปด้วยกันอยู่หรอกนะ แต่ตัวใหญ่แบบนี้คงไม่ไหวน่ะ ” ฉันที่พูดขอโทษกับลูลิทำหน้าตาเศร้า ๆ เล็กน้อยแต่ในจังหวะที่ลูลิเข้าใจคำพูดของฉันทันใดนั้นลูลิก็ได้หอนออกมาอย่างสนุกสนาน ‘โบ้ววว~’ เอ๋ ? ไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยงั้นเหรอคะเนี่ย 

 

ทันใดนั้นตัวของลูลิที่เปล่งแสงเจิดจ้าจนแสบตา เหล่าทุกคนไม่ว่าจะพวกจูน่าจังหรือลุงคนขับรถม้าต่างก็ปิดตาอย่างกะทันหัน แสงสีขาวสว่างที่เปล่งออกมาจากตัวของลูลิค่อย ๆ มีขนาดเล็กลงเรื่อย ๆ ราวกับย่อขนาด รูปลักษณ์ใหญ่โตของราชันย์หมาป่าผู้ยิ่งใหญ่และน่าเกรงขามค่อย ๆ ถูกย่อขนาดลงเรื่อย ๆ จนเหลือแค่ขนาดของเท่ากับสุนัขตัวเล็กเท่านั้น และแสงสว่างเจิดจ้าก็ได้หายไปทิ้งไว้เพียงแต่หมาป่าตัวเล็กสีเงินน่ารักน่ากอด 

 

” ” เอ๋ !!? ” ” 

 

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นรวมถึงฉันก็เปล่งเสียงตกใจออกมาเหมือนพร้อมใจเตรียมกันมาเลยค่ะ ทำไมน่ะเหรอคะ !! ตอนนี้ลูลิที่เป็นหมาป่าขนาดยักษ์ทรงสง่าและดูน่าเกรงขามกลายเป็นหมาป่าของเล็กน่ารักเหมือนกับลูกหมาป่าเลยค่ะ เรียกว่าตัวกลมเล็กน่ารักขนนุ่ม ๆ ฟูอีกต่างหาก ทันใดนั้นฉันที่เหมือนจะตั้งสติได้เป็นคนแรกเดินเข้าไปใกล้ ๆ แล้วย่อตัวลง

 

 

​

(ภาพจากเกม Seven Knights , ยืมมาครับ)

 

 

” นะ-นี่เธอลูลิงั้นเหรอ ? ” ลูกหมาป่าตัวเล็กน่ารักตรงหน้าพยักหน้าให้และส่ายหางไปมาอย่างน่ารัก แน่นอนชัดเจนว่าคือลูลิไม่ผิดแน่ค่ะ แต่เดี๋ยวก่อนนะ ลูลิมีสกิลแบบนี้ด้วยงั้นเหรอ ? ลำแสงที่เคยยิงไฮดร้าจนกลายเป็นผุยผงนั่นก็แล้ว ยังมีสกิลที่ฉันไม่รู้จักโผล่ขึ้นมาอีกแล้วค่ะ 

 

” น่าร้ากกกกกกกกก !!!~ ” เสียงที่ดังจากข้างหลังพร้อมแรงลมเบา ๆ ที่ร่างเล็ก ๆ วิ่งมาด้วยความเร็วสูงผ่านตัวฉันไปอย่างรวดเร็วก่อนจะเข้าไปกอดหมาป่าน้อยสีเงินน่ารักตรงหน้าซึ่งก็คือลูลิค่ะ 

 

คงไม่ต้องถามว่าภาพตรงหน้าคืออะไร จูน่าจังวิ่งพรวดเข้าไปกอดลูลิที่ตอนนี้ตัวเล็กยังกับตุ๊กตาและขมนุ่มฟู ๆ ก็น่าจะสบายอีกด้วย ไม่ใช่ ๆ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนั้นค่ะ แต่ทันทีที่ฉันตั้งสติได้นั้นแรงลมเบา ๆ ก็พัดมาอีกรอบคราวนี้เป็นร่างที่ใหญ่กว่าจูน่าจังแต่ก็ยังเป็นผู้หญิงวิ่งเข้าไปหาลูลิเช่นกัน

 

” กรี๊ดดดดดดด !! น่ารักอะไรอย่างนี้ !! ” คุณวิเวียนนั้นเองค่ะ แบบนี้คงต้องบอกว่าต้นไม้ล่นไม่ไกลลูกสินะ  หา ? อะไรนะคะ ? ฉันพูดผิดงั้นเหรอ เปล่าเลยค่ะ ! ก็ดูตรงหน้านี่สิคะ มันผิดจากที่ฉันพูดตรงไหนกันคะ ! 

 

” ว้าว ๆ ! น่ารักจังเลย ท่านลูลิสามารถย่อขนาดตัวได้ด้วยเหรอคะเนี่ย ” คุณแอนนาที่เดินมาสมทบพลางเอามือจับแก้มอย่างเขินอายเพราะทนเห็นความน่ารักของลูลิไม่ไหว แหมแต่คุณแอนนาที่ดูเป็นผู้เป็นคนที่สุดก็ยังไม่วายเลยค่ะ 

 

” คะ-คงงั้นแหละค่ะ ” ฉันเองก็ไม่รู้จะบอกยังไงดีเหมือนกันค่ะ เพราะฉันก็ไม่เคยเห็นสกิลนี้ของลูลิเหมือนกันตั้งแต่ที่อัญเชิญลูลิออกมาที่โลกนี้ หลาย ๆ อย่างก็เหมือนจะไม่เป็นไปตามในเกมที่ฉันเคยเล่นเลย ถ้าต่อจากนี้จะมีอะไรที่ลูลิทำให้ประหลาดใจอีกก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกแล้วค่ะ 

 

” งั้นแบบนี้ลูลิก็เดินทางไปพร้อมกันได้แล้วใช่ไหมคะ ” เมื่อคิดได้ว่าปัญหาเรื่องขนาดตัวของลูลิถูกแก้ไขแล้ว ก็หันไปถามคุณแอนนา 

 

” แน่นอนค่ะ ! ” คุณแอนนาตอบอย่างร่าเริง 

 

เมื่อตกลงกันได้แล้วก็เริ่มเดินทางค่ะ แต่เหมือนจะยุ่งยากตรงที่คุณโยฮันต้องมาพาตัวคุณวิเวียนกลับเพราะไม่ใช่แค่ไม่ได้เดินทางไปด้วยแต่พอได้เห็นรูปลักษณ์ที่แสนจะน่ากอดของลูลิแล้วยิ่งทำให้อยากจะไปด้วยมากขึ้นกว่าเดิมอีกค่ะ เรียกว่ากว่าคุณโยฮันจะลากกลับไปได้ ก็เล่นเอาเกือบ 20 นาทีเลยทีเดียว ส่วนเจ้าลัทธิตัวน้อยก็กอดลูลิไว้ไม่ปล่อยเลย ลูลิเองก็ดูเหมือนจะดีใจที่ถูกอุ้มเหมือนกัน ทำให้ส่ายหางไปมาอย่างน่ารักอย่างเคย 

 

เอ๊ะ !? แต่เดี๋ยวก่อนนะคะ แบบนี้ก็สามารถเอาลูลิเข้าไปในบ้านต้นไม้ได้แล้วสินะ แบบนี้ก็จะได้นอนด้วยกันได้แล้ว ยิ่งรูปร่างน่ารักแบบนี้ตอนนอนกอดคงจะรู้สึกดีไม่น้อยเลยละค่ะ ! 

 

และแล้วก็ออกเดินทางกันไปป้อมปราการเดธวอลเลย์เลยค่ะ !! 

.

.

.

 

(ฝั่งป้อมปราการเดธวอลเลย์) 

 

” แบบนี้เองสินะ โฮะ ๆ เป็นเรื่องใหญ่จริง ๆ นั่นแหละ ” เสียงหัวเราะอารมณ์ดีของเฒ่าชราที่ไม่ได้ดูบรรยากาศรอบข้างเลยดังก้องอยู่ในห้องของกิลด์มาสเตอร์ 

 

กิลด์มาสเตอร์ได้เชิญหนึ่งนักผจญภัยระดับ S ที่มีเพียง 4 คนในทวีป ตัวตนที่ทุกคนต่างบอกว่าเป็นเหล่านักผจญภัยที่แข็งแกร่งที่สุดเข้ามาเพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับการรับมือเรื่องการอาละวาดของมอนสเตอร์ เนื่องจากอีกไม่นานมอนสเตอร์จำนวนที่มากกว่า 500 ตัวจะบุกมายังป้อมปราการแห่งนี้ หนำซ้ำระดับมอนสเตอร์ก็ยังไม่ใช่ระดับน้อย ๆ ขั้นต่ำคือ C ขึ้นไป แถมรวมทหารและนักผจญภัยของทั้งเมืองก็มีอยู่แค่ 260 คนเท่านั้น แต่จริง ๆ แล้วต้องบอกว่าทหารส่วนใหญ่จะปกป้องภายในตัวเมือง ทำให้ผู้ที่จะออกไปสกัดมอนสเตอร์นอกกำแพงเมืองได้มีแค่นักผจญภัยเท่านั้น 

 

” เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละ ตาเฒ่าเค็นโซคงต้องขอยืมแรงหน่อย เรื่องค่าตอบแทนไม่ต้องเป็นห่วง ” กิลด์มาสเตอร์ข้อรองอย่างตรงไปตรงมาไม่มีอ้อม ในสถานการณ์แบบนี้ยิ่งดำเนินการเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี 

 

” ข้าเป็นนักผจญภัยนะ ยังไงก็ต้องตอบรับอยู่แล้วละ โฮะ ๆ ๆ ” เค็นโซหัวเราะออกมาอย่างไม่ทุกข์ร้อน ทั้งที่ได้ฟังเรื่องที่น่าหนักใจไปแล้ว แต่ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพราะแม้จำนวนจะมากขนาดนั้น แต่กับนักผจญภัยระดับ S แล้วถือว่าไม่ใช่ปัญหาเพราะความเก่งกาจของนักผจญภัยระดับ S นั้นเรียกได้ว่าเท่ากับกองทัพทั้งกองเลยก็ว่าได้ 

 

” แต่ก็นะ ข้าเป็นนักดาบ คงจะจัดการรวดเดียวไม่ได้ซะด้วย ถ้าหากเป็นยัยหนูนั่นก็คงทำได้ไม่ยากสินะ โฮะ ๆ ” เค็นโซเอ่ยคำพูดออกมาราวกับเป็นจุดอ่อนของตนเอง 

 

แต่เดิมเค็นโซเป็นนักดาบชั้นเซียนที่ฝึกฝนมาอย่างยาวนาน แต่ด้วยทักษะของเค็นโซจะเน้นไปที่การต่อสู้แบบตัวต่อตัวหรือจำนวนน้อย ๆ เพราะวิชาดาบที่เน้นความเฉียบคบและรวดเร็วนั้นไม่ได้เหมาะกับจำนวนเข้าสู้ แม้จำนวนมอนสเตอร์จะไม่ใช่ปัญหาแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะกำจัดในทีเดียวได้หมด 

 

” หมายถึงใครงั้นเหรอ ? ” กิลด์มาสเตอร์เอ่ยถามเค็นโซราวกับสงสัยในคำพูดของเฒ่าชราตรงหน้า 

 

” ก็ยัยหนูนักอัญเชิญนั่นไง ถ้าเป็นยัยหนูนั่นคงอัญเชิญมอนสเตอร์ระดับสูงมาเป่าพวกมอนสเตอร์ที่อาละวาดได้ในทีเดียวละมั้ง โฮะ ๆ ” เค็นโซอธิบายถึงบุคคลที่ทำให้หวนนึกถึง หนึ่งในคนที่เคยร่วมงานกันในอดีต

 

” ริฮันน่าสินะ ” กิลด์มาสเตอร์ที่เดาออกว่าเค็นโซพูดถึงใครตอบออกมาอย่างอ่อนแรง 

 

ริฮันน่า หนึ่งในนักผจญภัยระดับ S อีกคนในทวีป ได้ฉายาว่า ‘ นักอัญเชิญสัตว์มายา ‘ ผู้ที่สามารถอัญเชิญสัตว์มอนสเตอร์ระดับสูงที่แข็งแกร่งออกมาได้ จนผู้คนต่างยกย่องว่าสามารถอัญเชิญมอนสเตอร์มาถล่มประเทศได้หากทำให้เธอโมโหขึ้นมา ริฮันน่าแม้ปัจจุบันจะไม่ทราบถึงตำแหน่งแต่ก็เป็นคนที่เคยทำงานร่วมกับเค็นโซมาก่อน 

 

” โฮะ ๆ แต่ยัยหนูคงไม่สนใจเรื่องแบบนี้หรอกนะ วัน ๆ เอาแต่ค้นหามอนสเตอร์หายากที่แข็งแกร่งจนเดินทางไปทั่วทวีปเลยนินา ตอนนี้ไปอยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้ ” เค็นโซเอ่ยออกมาราวกับรู้จักบุคคลที่ตนเอ่ยถึงเป็นอย่างดี 

 

ริฮันน่าเป็นนักอัญเชิญแน่นอนว่าความสนใจของเธอจะอยู่ที่การหามอนสเตอร์แข็งแกร่งที่อยู่ทั่วโลก ในฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านมอนสเตอร์แล้วทำให้ริฮันน่ามาเป็นนักผจญภัยเพื่อที่หวังจะวิจัยเกี่ยวกับสัตว์มอนสเตอร์ต่าง ๆ แต่ด้วยพรสวรรค์และความสามารถทางเวทย์อัญเชิญที่เหนือล้ำไปกว่าคนอื่น ๆ ทำให้เธอสามารถเกี่ยวขึ้นมาเป็นนักผจญภัยระดับ S ได้ในที่สุด 

 

” เรื่องนั่นช่างมันเถอะ จะไปหวังจากคนที่ตอนนี้ไม่รู้ที่อยู่ก็คงไม่ได้ ว่าแต่ว่าฉันมีความสังสัยอยู่เรื่องหนึ่ง ” กิลด์มาสเตอร์ที่พูดปัดตกเรื่องของริฮันน่าไปอย่างรวดเร็วพลางปล่อยความสงสัยออกมาทางสีหน้าให้เค็นโซรับทราบ

 

” เรื่องที่ทำไมมอนสเตอร์ถึงได้มารวมตัวกันจำนวนมากขนาดนี้สินะ ” เค็นโซที่ดูเหมือนจะสงสัยในเรื่องเดียวกันกับกิลด์มาสเตอร์พูดราวกับเดาคำตอบได้

 

” ใช่แล้ว เหมือนกับมีใครบางคนสั่งการอยู่อย่างนั้นแหละ ” 

 

” โฮะ ๆ เจ้าจะบอกว่าอาจจะเป็นฝีมือของเผ่าปีศาจสินะ ” เค็นโซที่ตอนนี้มองทะลุลงไปในแววตาของกิลด์มาสเตอร์ราวกับจะล้วงเอาคำตอบออกมาจากก้นบึ้งของจิตใจ 

 

” นายเองก็รู้สึกเหมือนกันสินะ เพราะเผ่าปีศาจมีความสามารถในการควบคุมมอนสเตอร์ ทำให้คิดได้ว่าเรื่องครั้งนี้อาจจะเป็นฝีมือของเผ่าปีศาจสักตนก็ได้ ” กิลด์มาสเตอร์สันนิษฐานแนวคิดของตนออกมาอย่างเปิดเผยด้วยสีหน้าที่ดูครุ่นคิดอย่างสุขุม 

 

” โฮะ ๆ ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะมีกลิ่นที่รุนแรงเลยทีเดียวนะ ” 

.

.

.

.

​