ตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วฉันเคยถูกสอนมาเสมอมาการจะพูดอะไรสักอย่างนั้นจะต้องคิดอย่างรอบคอบเสมอ เพราะหากว่าเราสื่อสารออกไปผิดจะทำให้ผู้ฟังเข้าใจผิดหรือไม่เข้าใจในสิ่งที่เราจะสื่อได้ค่ะ ใช่ ๆ ไม่ว่าจะตอนไหน ประถม มัธยม แม้แต่ตอนเข้ามหาวิทยาลัย ฉันก็ถูกสอนแบบนั้นมาโดยตลอดแต่แล้วทำไมในตอนนี้ฉันถึงมาเจอสถานการณ์แบบนี้กันได้ละคะ ! 

 

หากถามว่าเกิดอะไรขึ้นงั้นฉันขอเล่าย้อนกลับไปเมื่อคืนหน่อยแล้วกันนะคะ อย่างที่รู้กันว่าฉันได้ถูกเชิญไปงานเลี้ยงขอบคุณของหมู่บ้านโคลินแล้วจู่ ๆ ทั้งที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไร ถ้อยคำที่มีทั้งการสรรเสริญเอย ชื่นชมเอย ไหนจะขอคำอวยพร ต่าง ๆ นา แห่เข้ามาแบบที่ฉันก็ยังไม่รู้จะทำอย่างไรเลยค่ะ 

 

โดยเฉพาะแม่ลูกเจ้าลัทธิจูน่าจังและคุณวิเวียนนี่ตัวดีเลยค่ะ จู่ ๆ ก็ขึ้นไปพูดบนโต๊ะอาหารแล้วก็ปราศรัยอย่างกับหาเสียงตอนเลือกตั้ง แต่เรื่องที่พูดไม่ใช่นโยบายแต่ดันเป็นเรื่องของฉันที่ช่วยจูน่าจังเอาไว้ไม่ก็ตำนานของเผ่าพันธุ์ไฮเอลฟ์ของฉันแทนซะงั้นค่ะ แทบจะปวดกบาลกันเลยทีเดียว สิ่งที่แปลกใจยิ่งกว่าคือไหงเหล่าชาวบ้านถึงได้เชื่ออย่างแรงกล้าก็ไม่รู้ค่ะ บางคนถึงกับน้ำตาไหลตอนที่สองแม่ลูกเจ้าลัทธิเล่าให้ฟังเลยทีเดียว 

 

ไหนจะเรื่องคนที่ชื่ออีวานที่ตอนแรกเหมือนจะเข้ามาหาเรื่องแต่สุดท้ายก็ดันกลายมาเป็นสาวกคลั่งบูชาแทนแบบสุด ๆ ไปเลยค่ะ ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาเหมือนกันนะคะ แต่อย่างน้อยที่สุดไม่สร้างศัตรูก็ยังดีกว่าละนะ ถึงแม้ว่าจะไม่อยากได้แบบนี้เหมือนกันก็เถอะค่ะ แต่แล้วสุดท้ายไม่รู้ทำไมทั้งงานเลี้ยงก็กลายเป็นเหมือนงานสรรเสริญฉันไปโดยปริยายแม้กระทั่งคุณคาเวลที่เป็นหัวหน้าหมู่บ้านก็คล้อยตามแบบไม่ลืมหูลืมตาอีก 

 

งานเลี้ยงก็ดำเนินไปอย่างที่ทำให้ฉันอัดอึดเป็นที่สุดค่ะ ถึงจะบอกว่าเป็นงานเลี้ยงที่สนุกสนานมาก ๆ ทั้งการกินการดื่มต่างก็สร้างสีสันให้กันงานเลี้ยง แต่สิ่งที่ฉันงงสุดก็คือ ทำไมมีพ่อแม่พาลูกมาหาฉันกันทั้งหมู่บ้านแล้วยังบอกให้ฉันมอบพรให้เด็ก ๆ ด้วยเถอะ ว่างั้นน่ะค่ะ 

 

‘ ท่านเทพธิดาโนเอลคะ ช่วยประทานพรให้เด็กคนนี้ด้วยเถอะค่ะ ‘

‘ ท่านเทพธิดาโนเอลครับ ลูกของผมอยากจะเป็นอัศวินช่วยอวยพรให้ด้วยเถอะครับ !! ‘ 

‘ ท่านโนเอลร่าคะ !! หนูอยากเป็นเมียของเจ้าชายช่วยบอกวิธีหน่อยได้ไหมคะ !! ‘

 

ไม่รู้ทำไมแต่สักพักกลับกลายเป็นหนึ่งในอีเวนต์ของงานเลี้ยงไปแล้วละค่ะ ในอนาคตฉันต้องทำบัตรจับมือขึ้นมาใช่ไหมคะเนี่ย ! งั้นจะเก็บค่าอวยพรแพง ๆ ไปเลยแล้วกันค่ะ ถึงจะบอกว่าอวยพรแต่ฉันก็แค่พูดให้กำลังใจไปเท่านั้นเองค่ะ แต่ไม่รู้ทำไมไหงเด็ก ๆ กลับร้องไห้ดีใจอย่างกับทำตามความฝันสำเร็จแล้วล่ะคะ ! เดี๋ยว ๆ พวกคุณหนูลงมือทำก่อนนะลูก แล้วเด็กคนนั้นมันอะไรกันคะ อยากเป็นเมียเจ้าชายงั้นเหรอ ? ขอดูหน้าคุณแม่เดี๋ยวนี้เลยค่ะ เรียกมาอบรมด่วน ๆ เลยค่ะ ! 

 

จนสุดท้ายงานเลี้ยงก็ดำเนินกันไปจนดึกชาวบ้านที่ดื่มกันจนเมาก็ล้มลงไปนอนกับพื้นทั้งอย่างนั้น จนพวกบรรดาคุณนายภรรยาทั้งหลายต้องหอบกลับบ้าน โดยที่ของในงานยังไม่ได้มีการเก็บข้าวของเลยทั้งโต๊ะ จาน แก้ว อะไรอื่น ๆ อีกอย่างหลาย ตอนแรกฉันก็อาสาจะช่วยเก็บนั่นแหละค่ะ แต่ไม่รู้ทำไมพอจะช่วย ดันมีคนเอาเก้าอี้ที่ดูหรูที่สุดมาให้นั่งซะงั้น เอ๋ ? แล้วนี่ฉันจะได้ช่วยเก็บข้าวของกับเขาไหมคะเนี่ย ! 

 

” เฮ้อ…เหนื่อยจริง ๆ เลยค่ะ ” หลังจากงานเลี้ยงฉันก็ขี่ลูลิกลับมาที่บ้านต้นไม้ เพราะว่าไม่อยากจะรบกวนหมู่บ้านนานไปกว่านี้ จริง ๆ แล้วคืออยากจะออกจากตรงนั้นโดยเร็วต่างหากค่ะ ! ทำไมกันนะ ทั้งที่ฉันเหนื่อยล้าถึงขนาดนี้แต่ลูลิกลับเหมือนปกติไม่มีผิด แถมยังรู้สึกสนุกด้วยก็แน่สิ ส่วนใหญ่ลูลิเป็นที่ชื่นชอบของพวกเด็ก ๆ มากเลย ไม่ต้องมาเจออะไรแบบฉันนี่ค่ะ ! 

 

กลับมาถึงบ้านต้นไม้แล้วก็ร่าย ‘ชะล้าง’ ให้ตัวเองทันทีแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาโดยเร็วค่ะ ความเหนื่อยล้าทางจิตใจเรียกได้ว่าถึงขีดจำกัดสุด ๆ เลยค่ะถึงทางกายจะไม่มีเลยก็เถอะ เอาเป็นว่าวันนี้ขอนอนยาว ๆ หน่อยแล้วกันนะคะ 

.

.

” ฮือออ. . . !? ” หลังจากตื่นก็บิดขี้เกียจบนโซฟาตัวเดิมอย่างปวดหลังนิด ๆ เหมือนยายแก่เลยค่ะ ไม่รู้ว่ากี่โมงแล้วแต่เหมือนแดดจะกำลังร้อนเลย น่าจะเกือบ ๆ เที่ยงแล้วนะคะเนี่ย เหมือนจะตื่นสายแต่ก็ช่างมันเถอะค่ะยังไงซะเมื่อคืนก็เหนื่อยด้วยละนะ ถือว่าให้รางวัลตัวเองหน่อยแล้วกันค่ะ 

 

ถึงจะบอกว่าให้รางวัลตัวเองก็เถอะ แต่ยังไงก็อยู่แต่ในป่าอยู่ดีคงจะกินแต่แอปเปิ้ลแล้วก็อิ่มทั้งวัน แต่สิ่งที่ฉันได้รู้ตอนอยู่ในงานเลี้ยงนั่นก็คือ เวลาฉันกินอาหารที่ไม่ใช่อาหารในป่า ฉันจะไม่อิ่มค่ะ ไม่ใช่แค่ไม่อิ่มแต่เหมือนจะไม่รู้สึกว่าได้กินเลยด้วยซ้ำ แถมพวกเหล้าต่าง ๆ ก็เหมือนจะไม่เมาอีกด้วย แต่เรื่องนั่นพอจะรู้สาเหตุอยู่ค่ะ เพราะเวลากินเหล้าเข้าไปสกิลติดตัวของเผ่าไฮเอลฟ์ ‘ พรคุ้มครองแห่งป่า ‘ ผลก็คือเพิ่มการต้านทานสถานะผิดปกติต่าง ๆ 50 % และ 100 % ถ้าหากอยู่ในป่า พูดง่าย ๆ ก็คือยิ่งมีต้นไม้เยอะแค่ไหนค่าการต้านสถานะก็จะเพิ่มขึ้นนั่นเองค่ะ 

 

แต่เวลาดื่มเหล้าจริง ๆ แล้วเหมือนจะให้สถานะ ‘มึนเมา’ เหมือนในเกมแถมยังแสดงผลค่อนข้างน้อยด้วย สกิล ‘ พรคุ้มครองแห่งป่า ‘ ที่แม้จะมีค่าสถานะประมาณ 60 % ก็เลยทำงานได้อย่างไม่มีปัญหา แต่สิ่งที่ฉันเข้าใจอย่างท่องแท้ก็คือฉันควรจะกินแต่ผลไม้ในป่าสินะคะ เพราะต่อให้กินเนื้อหรืออาหารอย่างอื่นก็ไม่ได้ช่วยทำให้ความหิวลดลงเลย แถมยังรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรลงท้องด้วยซ้ำเหมือนกินไปแล้วอาหารมันโดนวาร์ปไปต่างมิติเลยค่ะ แบบนี้ต่อให้กินเนื้อเป็นกิโลก็ไม่อิ่มหรอกค่ะ ! 

 

กลับกันรสชาติที่ได้ลิ้มลองกลับไม่ได้อร่อยเลย แม้จะไม่ถึงกับกินไม่ได้แต่ก็พูดไม่ได้ว่าอร่อย ถ้าเทียบกับตอนที่กิน   แอปเปิ้ลที่เด็ดในป่าแล้วรู้สึกเหมือน ฟ้า กับ นรก เลยค่ะหรือเป็นเพราะฉันตอนนี้เป็นไฮเอลฟ์อาหารอย่างอื่นเลยไม่ตอบสนองกับลิ้นและกระเพาะของฉันกันนะ แบบนี้ไม่ว่าจะเนื้อย่าง ของหวาน หรืออื่น ๆ ก็คงทำให้ฉันอร่อยไม่ได้แล้วล่ะค่ะ 

 

” อยากลองออกไปข้างนอก ที่ไม่ใช่ป่าดูบ้างจังเลยนะ~ ” ฉันที่พึมพำคนเดียวในบ้านหลังจากนอนตื่นสายจนเกือบเที่ยง แน่นอนว่าพอใช้เวทย์ ‘ชะล้าง’ ก็เดินออกไปประตูลูลิที่นอนอยู่ข้างบ้านต้นไม้โดดแดดส่องมาราวกับกำลังอาบแดดเลยค่ะ คงจะสอบที่อุ่น ๆ สินะ พอเห็นฉันก็เงยหน้าขึ้น เหมือนกำลังถามว่า ‘วันนี้จะทำอะไรดี’ 

 

” เธอเนี่ย ร่าเริงจริง ๆ เลยนะ ” ฉันที่เห็นลูลิมีพลังเต็มเปี่ยมตั้งแต่เมื่อคืนที่ผิดกับฉันที่เหนื่อยเพราะจิตใจที่โดนสรรเสริญอย่างบ้าคลั่งถึงกับรู้สึกอิจฉาเจ้าสัตว์อัญเชิญของตัวเองแบบถึงแก่นเลยค่ะ ลูลิที่สังเกตเห็นฉันทำสีหน้าถอนหายใจก็เข้ามาคลอเคลียเหมือนกำลังปลอบใจหรืออ้อนก็ไม่รู้ค่ะ น่ารักจริง ๆ เลยนะเนี่ย 

 

” ไปเด็ดแอปเปิ้ลกันหน่อยดีกว่า ” ฉันขี่ลูลิวิ่งไปทางสวนผลไม้ที่เดิมค่ะ แน่นอนว่ากินทั้งแอปเปิ้ล องุ่น และหลาย ๆ อย่าง เอาจนหายอยากแล้วก็ใช่จริง ๆ ด้วย อร่อยมากเลยค่ะ ! อร่อยกว่าเมนูที่กินในงานเลี้ยงเมื่อวานเป็นไหน ๆ นี่ฉันคงจะกินได้แค่ผลไม้ป่าสินะ เหมือนจะเป็นชะตากรรมของไฮเอลฟ์อย่างฉันไปแล้วค่ะ 

 

” นี่ลูลิไม่หิวเลยเหรอ ” ฉันที่เอะใจก็หันไปถามลูลิที่มองดูฉันกินผลไม้อย่างเอร็ดอร่อยอยู่นานสองนาน แต่ลูลิก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบ แต่เหมือนฉันพอรู้สาเหตุอยู่ค่ะ อาจจะเป็นเพราะลูลินั้นเกิดจากพลังเวทย์ของฉันนั่นแปลว่าอาจจะไม่ต้องการกินอาหารแต่อาจจะต้องการพลังเวทย์ของฉันเพื่อดำรงชีวิตก็เป็นได้ค่ะ ไหนแล้ว ๆ ก็ลองถ่ายพลังเวทย์ดูหน่อยแล้วกัน 

 

ฉันยื่นมือออกไปทางลูลิแล้วลองนึกภาพว่าตัวเองโอนถ่าย MP ไปให้กับอีกฝ่ายไม่นานอณูเวทย์ที่ราวกับหิงห้อยสีฟ้า ๆ เล็ก ๆ ก็ออกมาจากมือของฉันแล้วเข้าสู่ตัวของลูลิราวกับซึมเข้าไปในร่างกายอันใหญ่โตของหมาป่าตัวใหญ่ ลูลิที่เมื่อได้พลังเวทย์ของฉันที่เติมเต็มส่วนที่ขาดไปก็ทำหน้าดีใจส่ายหางเป็นการใหญ่ แถมยังร้อง ‘โบ้ววว~ ‘ อีกด้วยดูเหมือนฉันจะคิดถูกนะคะเนี่ย 

 

หลังจากที่เราทั้งสองได้เติมกระเพาะจนอิ่มแล้วฉันก็กำลังคิดว่าจะลองไปที่หมู่บ้านอีกสักครั้งเพื่อไปถามข้อมูลจากพวกคุณโยฮันเพราะอยากจะลองเข้าเมืองดูบ้างแต่ก็ไม่รู้ว่ามีเมืองไหนบ้าง ถ้าจะให้ไปเมืองหลวงเลยคงขอผ่านละค่ะ เพราะอาจจะเจอกับคุณปู่เพี้ยน ๆ คนนั้นด้วย เอาเป็นว่ายังไงก็ลองไปที่หมู่บ้านก่อนดีกว่าค่ะ 

.

.

ฉันที่ขี่ลูลิที่มีความเร็วปานรถซูเปอร์คาร์ก็มาถึงหมู่บ้านโคลินที่เมื่อคืนจัดงานเลี้ยงกันอย่างใหญ่โตภายในเวลาไม่ถึง 5 นาที เมื่อฉันลงจากลูลิและเดินเข้าไปในหมู่บ้านเท่านั้นแหละค่ะ เหล่าชาวบ้านก็ตะโกนทักทายฉันอย่างกับเจอดาราเกาหลีที่สนามบินดอนเมืองกันอย่างคับคั่ง 

 

‘สวัสดีค่ะ ! ท่านเทพธิดาโนเอล วันนี้ก็ยังงดงามเหมือนเดิมเลยนะคะ ! ‘

‘ ไม่หรอก ๆ งดงามกว่าเดิมอีกต่างหาก ! ‘ 

‘ วันนี้มีอะไรให้พวกเรารับใช้งั้นเหรอครับ ! ‘ 

 

เสียงดังรอบข้างขณะที่ฉันเดินได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ พลางโบกมือเป็นการทักทายเหมือนดาราที่ผ่านกล้องเดินพรมแดงในงานเปิดตัวภาพยนตร์เลยค่ะ 

 

” คะ-คือว่าฉันมาหาพวกคุณโยฮันน่ะค่ะ ” ฉันที่บอกจุดประสงค์ของตัวเองให้กับชาวบ้านที่ถามไถ่ถึงการมาที่หมู่บ้านเพื่อให้ชาวบ้านช่วยบอกทางไปที่บ้านของจูน่าจัง เพราะฉันไม่รู้ว่าบ้านของครอบครัวจูน่าจังอยู่ที่ไหนนั่นเองค่ะ เพราะเมื่อคืนพอมาถึงหมู่บ้านก็เล่นเปิดงานกันทันทีเลย แทบจะไม่รู้เลยว่าหมู่บ้านนี้มีบ้านใครอะไรบ้าง 

 

” บ้านของพวกท่านเจ้าลัทธิงั้นเหรอครับ อยู่ตรงหัวมุมก่อนถึงที่ทำการหัวหน้าหมู่บ้านน่ะครับ ” เอ๊ะ ? อะไรนะคะ เมื่อกี้ฉันได้ยินอะไรแปลก ๆ หรือเปล่านะ นี่อย่าบอกนะว่าจูน่าจังและคุณวิเวียนเป็นเจ้าลัทธิไปแล้วจริง ๆ งั้นเหรอคะ ? เอาจริงดิ ฉันแค่คิดเล่น ๆ ในใจแต่ไหงมันกลายเป็นจริงขึ้นมางั้นละ 

 

” งะ-งั้นเหรอคะ ขอบคุณมาก ๆ นะคะ ” งั้นที่ขอบคุณชาวบ้านที่ช่วยตอบให้ในขณะที่ตกใจกับสิ่งที่ได้รับรู้เมื่อครู่ แม้แต่คำพูดที่ลอยมาตามหลังอย่าง ‘ นี่ ๆได้ยินไหม ๆ ฉันได้รับคำขอบคุณจากท่านเทพธิดาด้วยล่ะ ! ‘ ก็ไม่ได้เข้ามาในสมองเลยสักนิดค่ะ นี้ฉันไปทำอะไรให้กับครอบครัวนี้กันไว้นะ จูน่าจังหวังว่าจะไม่โตมาเป็นคนแปลก ๆ อย่างกับคนคลั่งศาสนาอะไรแบบนั้นหรอกนะคะ 

 

เมื่อเดินมาถึงจุดที่ชาวบ้านบอกก็มาถึงบ้านของครอบครัวจูน่าจังเลยละค่ะ เป็นบ้านเดี่ยวที่มีสองชั้น ดูเรียบ ๆ แต่อบอุ่นดี ฉันเคาะประตูแล้วคนที่ออกมาเปิดต้อนรับก็คือเจ้าลัทธิตัวน้อยนั่นเอง 

 

” ท่านโนเอล !!!! ” ฉันที่ยิ้มให้กับจูน่าจังที่เบิกตาโตเป็นประกายเมื่อเห็นฉัน แต่ในขณะที่กำลังจะเปิดปากพูดเท่านั้นละ …. 

 

” พ่อค่ะ ! แม่ค่ะ ! ท่านโนเอลมาหาเราที่บ้านละ !! ” ฉันที่ยังไม่ทันพูดอะไรหนูน้อยผู้ศรัทธาฉันอย่างสุดโต่งก็ได้ตะโกนเรียกบิดามารดาอย่างบ้าคลั่ง คุณวิเวียนที่ได้ยินรีบวิ่งสับตีนแตกออกมาทั้งที่มือยังถือแครอทและสวมผ้ากันเปื้อนลายกระต่าย มาต้อนรับฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย 

 

” ท่านโนเอลยินดีต้อนรับค่ะ สักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันจะขัดบ้าน ปูพื้น แคะเอาฝุ่นออก และเอาพรมมาปูให้นะคะ ! ” ฉันอ้าปากค้างที่ได้ยินสิ่งที่คุณวิเวียนกำลังจะทำเพื่อต้อนรับฉัน ในตอนที่คุณวิเวียนกำลังจะหันหลังกลับไปทำในสิ่งที่พูดทั้งหมดนั้นฉันก็รับห้ามเอาไว้อย่างไวค่ะ 

 

” ไม่ต้องหรอกค่ะ ๆ ! ที่มาวันนี้แค่อยากจะมาถามอะไรนิดหน่อย ๆ น่ะค่ะ ” เมื่อได้ยินฉันพูดแบบนั้นคุณวิเวียนก็ใจเย็นลงและเชิญฉันเข้ามาในบ้านตามปกติ จูน่าจังเอาปัดฝุ่นที่โซฟาพร้อมทั้งเอาน้ำมาเสิร์ฟอย่างเรียบร้อยราวกับฝึกมาเพื่อการนี้ 

 

” เอ่อ..แล้วคุณโยฮันไม่อยู่เหรอคะ ” ฉันที่สังเกตเห็นว่าคนที่ดูจะปกติที่สุดไม่อยู่บ้านเลยเอ่ยถามออกมา แน่ละค่ะ อย่างน้อยถ้ามีคุณโยฮันอยู่ด้วยน่าจะทำให้เหตุการณ์เมื่อกี้ไม่เกิดขึ้นก็ได้ จะได้ช่วยให้ฉันไม่ประหม่าและทำตัวไม่ถูกเวลาอยู่กับเจ้าลัทธิแม่ลูกคู่นี้ค่ะ 

 

” โยฮันออกไปล่าสัตว์ค่ะ มีธุระกับโยฮันเหรอคะ ? ” คุณวิเวียนตอบคำถามของฉันอย่างสุภาพและเอียงคอสงสัยเมื่อฉันถามหาสามีของเธอ ท่าทางแบบนั้นน่ารักสุด ๆ ไปเลยค่ะถ้าหากฉันเป็นหนุ่มชายโสดละก็คงตกหลุมรักไปแล้วแน่นอน 

 

” ป่าวค่ะ พอดีฉันอยากจะลองไปที่เมืองดูบ้างเลยจะมาถามว่ามีเมืองใกล้ ๆ แถวนี้บ้างไหมคะ ” 

 

” เอ… เมืองเหรอคะ ? ถ้าใกล้ ๆ ก็คงจะเป็นป้อมปราการเดธวอลเลย์นะคะ ” คุณวิเวียนที่ตอนแรกเหมือนจะสงสัยกับคำถามของฉัน แต่พอผ่านไปสักครู่ก็ตอบกลับมา

 

” ป้อมปราการเดธวอลเลย์เหรอคะ ? ” ฉันที่สงสัยเพราะไม่เคยได้ยินเมืองนี้ตอนสมัยอยู่ในเกมเลยถามออกราวกับมีเครื่องหมายคำถามโผล่ขึ้นมาบนหน้าผาก 

 

” ค่ะ ที่จริงแล้วเป็นเมืองหน้าด่านที่ป้องกันมอนสเตอร์หรืออาณาจักรปีศาจบุกโจมตีน่ะค่ะ เมืองนั้นจะมีการรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวด และก็มีกิลด์นักผจญภัยด้วยค่ะ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีการค้าและคนอาศัยอยู่พอสมควร ” คุณวิเวียนอธิบายรายละเอียดให้ฉันฟังอย่างไหลลื่นพร้อมรอยยิ้มของคุณแม่วัยสาวที่แสนดึงดูดใจเอามาก ๆ เลยค่ะ ถ้าไม่ติดที่เป็นเจ้าลัทธิของฉันอะนะ

 

” ว่าแต่ทำไมท่านโนเอลถึงอยากจะเข้าเมืองงั้นเหรอคะ ? ” คุณวิเวียนถามถึงเหตุผลที่ฉันอยากจะไป แต่ก็คิดไว้แล้วล่ะค่ะ เพราะไม่ว่าเป็นใครก็ต้องสงสัยกันทั้งนั้น 

 

” พะ-พอดีว่าเก็บตัวในป่ามานานเลยอยากจะลองออกไปดูโลกภายนอกสักหน่อยน่ะค่ะ แฮะ ๆ ” ถึงจะดูไม่น่าเชื่อถือแต่มันเป็นความจริงนะคะ ถึงจะเป็นการเที่ยวเล่นก็เถอะแต่จะให้เอาแต่หมกตัวอยู่ในป่าอย่างเดียวได้ที่ไหนกันคะ 

 

” เปิดหูเปิดตาสินะคะ ! ” จูน่าจังที่ฟังอยู่พูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้นพร้อมทั้งตาที่เป็นประกายมองที่ฉันค่ะ เป็นเด็กที่พลังเหลือล้นจริง ๆ เลยนะคะเนี่ย 

 

” ปะ-ประมาณนั้นล่ะจ๊ะ ” ฉันที่พูดพลางลูบหัวของจูน่าจังอย่างอ่อนโยน จูน่าจังเมื่อโดนฉันลูบหัวก็เคลิบเคลิ้มอย่างกับลูกแมวที่ฟินเมื่อโดนเกาคางเลยล่ะค่ะ แต่ไม่รู้คิดไปเองไหมเหมือนจะเห็นแววตาอิจฉาจากคุณวิเวียนด้วยล่ะค่ะ ฉันคงจะตาฝาดไปเองนั่นแหละค่ะ 

 

” งั้นลองไปให้คุณแอนนาพาไปไหมคะ ดูเหมือนว่าวันพรุ่งนี้คุณแอนนาจะไปที่ป้อมปราการเดธวอลเลย์อยู่พอดี ” คุณวิเวียนที่พูดออกมาเหมือนพึ่งจะนึกออกพลางปรบมือแตะแปะอย่างร่าเริง 

 

” คุณแอนนาที่เป็นหมอใช่ไหมคะ ” ฉันถามไปเพื่อความแน่ใจค่ะ เพราะอาจจะมีแอนนาหลายคนก็เป็นได้ 

 

” ใช่ค่ะ ” 

 

” งั้นคุณแม่ค่ะ พาท่านโนเอลไปหาพี่แอนนากันไหมคะ ! ” จูน่าจังที่เสนอความเห็นออกมาอย่างร่าเริงและเหมือนจะอยากไปกับฉันมาก ๆ เลยค่ะ 

 

” นั่นสินะ ท่านโนเอลให้พวกเราพาไปหาแอนนาจังแล้วกันนะคะ ” คุณวิเวียนที่เหมือนจะเออออกับลูกสาวกำมือขึ้นมาทั้งที่ยังกำแครอทในมืออย่างกับกระต่าย

 

” งะ-งั้นรบกวนด้วยค่ะ ” ฉันที่ไม่รู้จะตอบสนองกับปฏิกิริยาของแม่ลูกคู่นี้ยังไง เกิดความประหม่าขึ้นมาอีกครั้งแล้วค่ะ เฮ้อ ไม่ว่ายังไงเจอแบบนี้ก็ไม่มีทางชินเลยค่ะ 

.

.

หลังจากที่ตกลงกันได้ ฉัน คุณวิเวียน และจูน่าจังก็เดินทางไปพบคุณแอนนาที่บ้าน บ้านของคุณแอนนาเรียกได้ว่าอยู่เกือบ ๆ จะกลางหมู่บ้านเลยก็ว่าได้เพราะเนื่องจากเป็นหมอเพียงคนเดียวจึงต้องอยู่บ้านบริเวณที่คนจะสามารถไปมาหาสู่ได้ตลอด จะได้รักษาอย่างทันท่วงที ถือว่าเป็นการเลือกทำเลที่ฉลาดทีเดียวค่ะ

 

เมื่อมาถึงที่บ้านของคุณแอนนาคุณวิเวียนก็เคาะประตูทันที ไม่นานนักประตูก็ถูกเปิดออกหญิงสาวผมสีฟ้าเข้มยาวสลวยพร้อมชุดที่เข้ากับสีผมของเธอปรากฏออกมา คุณแอนนานั่นเองเหมือนจะมีสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นฉันนะคะ ก็คงไม่แปลกจู่ ๆ ใครจะคิดว่าฉันที่ทุกคนในหมู่บ้านนับถือเป็นเทพธิดาจะมาหาถึงบ้านกันละคะ 

 

” ทะ-ท่านโนเอลร่า แล้วก็พวกคุณวิเวียนมีธุระอะไรงั้นเหรอคะ ” เหมือนคุณแอนนาจะกลับมาสงบได้อย่างรวดเร็วพลางถามออกมาอย่างสุภาพ

 

” พอดีว่าท่านโนเอลมีเรื่องอยากให้แอนนาช่วยน่ะจ๊ะ ” คุณวิเวียนที่เป็นตัวแทนตอบให้ฉันโดยที่ไม่ได้ปรึกษาเลยสักคำค่ะ เมื่อได้ยินแบบนั้นคุณแอนนาก็ทำหน้าสงสัยหันมามองฉันราวกับยืนยันคำพูดของคุณวิเวียน ฉันได้แต่ยิ้ม แฮะ ๆ เป็นการตอบกลับแต่ก็เหมือนจะสื่อสารได้ตรงกันเลยทำให้ คุณแอนนาเชิญพวกเราทั้งหมดเข้าไปในบ้าน 

 

บ้านของคุณแอนนาเรียกว่าไม่มีของคุณวิเวียนเลยค่ะ มีเสียงอยู่ในห้องโถ่ง ประมาณ 3-4 เตียง ซึ่งเดาไม่ยากว่าเป็นเตียงสำหรับผู้ป่วย และยังมีอุปกรณ์ทำแผลต่าง ๆ วางไว้บนโต๊ะจัดเป็นชุด ๆ อย่างเป็นระเบียบ ฉันไม่รู้ว่าโลกนี้จะใช้เวทมนตร์รักษาหรือว่ารักษาแบบแพทย์ทั่วไป แต่ดูแล้ว ๆ มันจะผสมผสานของศาสตร์ทั้งสองไว้ด้วยกันนะคะ 

 

” ท่านโนเอลมีอะไรให้ฉันช่วยงั้นเหรอคะ บอกมาได้ทุกอย่างเลยค่ะ ” เมื่อเราทั้งคู่นั่งอยู่ที่โต๊ะรับแขกเล็ก ๆ กับโซฟาเพียงไม่กี่ตัวคุณแอนนาก็ถามฉันอย่างเข้าประเด็นพร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความยินดี 

 

” ดะ-ได้ยินว่าคุณแอนนาจะไปป้อมปราการเดธวอลเลย์ใช่ไหมคะ ” ฉันที่ถามออกไปอย่างเกรงใจเพราะจริง ๆ แล้วเหตุผลของฉันก็มีแค่ออกไปเดินเล่นเท่านั้น ไม่อยากหมกตัวอยู่แต่ในป่าน่ะค่ะ 

 

” ใช่แล้วค่ะ พอดีว่าวัตถุดิบทำโพชั่นหมดเลยต้องเดินทางไปซื้อน่ะค่ะ ” คุณแอนนาบอกเหตุผลที่ต้องไปป้อมปราการเดธวอลเลย์อย่างจริงจัง ทำเอาฉันที่คิดจะไปแค่เที่ยวเล่นชมวิวรู้สึกว่าทำตัวเป็นภาระไปเลยค่ะ แต่ว่าฉันก็อาจจะไปช่วยคุณแอนนาก็ได้นะคะ ใช่ ๆ อย่างน้อยก็ช่วยยกของได้นะ ไม่ใช่ฉันค่ะ แต่ลูลิต่างหาก 

 

” ท่านโนเอลอยากจะเปิดหูเปิดตาน่ะจ๊ะ เพราะว่าท่านเก็บตัวอยู่ในป่าเป็นเวลานานก็เลยอยากจะออกไปชมเมืองบ้างน่ะ ” คุณวิเวียนที่สังเกตเห็นฉันที่ไม่รู้จะข้อร้องยังไงช่วยตอบให้อย่างผู้ที่พึ่งพาได้ ทำไมกันนะคะ คุณวิเวียนในเวลานี้ราวกับแม่พระเลย ไม่มีเจ้าลัทธิคลั่งอย่างเมื่อคืนละ คนเดียวกันแน่ใช่ไหมคะ ? ไม่ได้กินอะไรแปลก ๆ เข้าไปใช่ไหมคะ ! 

 

” ท่านโนเอลพูดถึงฉันหรือเปล่าคะ ? ” คุณวิเวียนที่เหมือนจะมีจิตสัมผัสถามฉันเหมือนรู้ว่าฉันกำลังนินทาอยู่ในใจเลยค่ะ บะ-แบบนี้หรือว่าคุณวิเวียนอ่านใจฉันได้งั้นเหรอคะ !! 

 

” ปะ-เปล่าค่ะ แค่นึกขอบคุณที่ช่วยอธิบายให้น่ะค่ะ ” ฉันที่แถจนสีข้างถลอกตอบออกไปอย่างลนลาน แต่เหมือนว่าจะได้ผลอย่างดีเยี่ยม คุณวิเวียนที่เหมือนจะดีใจที่ถูกฉันขอบคุณตอบออกมาอย่างเต็มปากเต็มคำว่า ‘ เพื่อท่านโนเอลแล้ว เรื่องแค่นี้สบายมากค่ะ ‘ เอาจนฉันนึกขอบคุณความศรัทธาที่มีต่อฉันจริง ๆ เลยค่ะ 

 

” งี้นี่เอง ก็ท่านโนเอลอยู่ในป่ามาตั้ง 700 กว่าปีเลยไม่ทราบว่าเมืองภายนอกเป็นยังไงบ้างแล้วสินะคะ ” คุณแอนนาที่เหมือนจะคิดปะติดปะต่อถึงความต้องการของฉันและคำอธิบายของคุณวิเวียนเข้าด้วยกันราวกับจิ๊กซอว์ที่ต่อจนสมบูรณ์พูดขึ้นมาด้วยราวกับตนเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว แต่ก็ยังไม่วายจะมาแตะเรื่องอายุเผ่าของฉันค่ะ ! 

 

” กะ-ก็ประมาณนั้นค่ะ ฉันเลยอยากจะขอร่วมทางไปด้วยได้ไหมคะ ” ฉันที่ลืมเรื่องอายุเมื่อกี้ไปแล้วรีบถามเข้าประเด็นเพื่อให้ลืมความรู้ลืมหงุดหงิดเล็ก ๆ ค่ะ 

 

” ได้แน่นอนค่ะ ได้ร่วมทางกับท่านโนเอลร่าแบบนี้ยิ่งยินดีใหญ่เลยค่ะ ! ” คุณแอนนาปรมมือดีใจเหมือนเด็กที่ได้ร่วมเดินทางไปกับฉันอย่างน่ารัก ใบหน้าที่ยังสาวและสวยเรียกได้ว่าเป็นสาวงามอีกคนของหมู่บ้านเลยก็ว่าได้ค่ะ แหม ๆ อยากจะรู้จริง ๆ เลยค่ะว่าชายหนุ่มที่จะพิชิตหัวใจของคุณแอนนาได้จะเป็นคนแบบไหนกันนะ 

 

” คุณแม่คะ ! หนูขอไปกับท่านโนเอลด้วยได้ไหมคะ ! ” จู่ ๆ คำขอที่ทำให้ฉันและคุณแอนนาถึงกับประหลาดใจดังขึ้นมาจากหนูน้อยเจ้าลัทธิผู้น่ารักข้าง ๆ คุณวิเวียน เอ๋ ? ไหงจูน่าจังขอไปกับฉันด้วยล่ะคะ ! ฉันแค่ที่ไปเที่ยวเล่นอีกนะ หรือว่าจูน่าจังจะถึงวัยที่จะหนีออกจากบ้านแล้วเหรอคะ ? 

 

” เอ๋ ? งั้นเหรอจ๊ะ แต่แบบนั้นจะเป็นการรบกวนท่านโนเอลเอานะจ๊ะ อีกอย่างคุณแม่ก็อยากไปเหมือนกันนะ อิจฉาแย่เลยนะจ๊ะ ”  เดี๋ยวก่อนนะ คุณวิเวียนคะ ประโยคหลังนั่นมันอะไรกันน่ะมันฟังดูแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้นะสรุปแล้วประเด็นหลักคืออิจฉาลูกสาวที่จะได้กับฉันงั้นเหรอคะเนี่ย ความเป็นห่วงลูกสุดน่ารักไปไหนละคะ ! 

 

” อะ-เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันดูแลจูน่าจังให้เองนะคะ คุณวิเวียนต้องอยู่ดูแลบ้านตอนที่คุณโยฮันไม่อยู่ใช่ไหมละคะ เพราะงั้นไม่ต้องห่วงนะคะ ! ” ฉันที่เสนออาสาออกตัวไว้ก่อนเลยค่ะ เพราะถ้าหากไปทั้งแม่ทั้งลูกละก็มีหวังไปเลยเผยแพร่ลัทธิในเมืองอื่นเข้าแน่ ๆ อย่างน้อยแค่จูน่าจังคนเดียวน่าจะพอห้ามได้ แต่ถ้าแม่ลูกมหาประลัยไปด้วยกันรับรองว่าสาวกที่คลั่งศรัทธาฉันได้เพิ่มขึ้นแน่ ๆ ค่ะ !! 

 

” เอ…งั้นเหรอคะ ถ้าท่านโนเอลว่างั้นละก็ ” คุณวิเวียนที่ทำหน้าเหมือนเสียดายพูดออกมาอย่างอ่อนแรง คิดว่าเหตุผลหลัก ๆ ไม่ใช่เรื่องห่วงความปลอดภัยลูกสาวแน่ ๆ ค่ะ แต่อิจฉาที่ไม่ได้ไปด้วยต่างหาก 

 

” งั้นพรุ่งนี้ท่านโนเอลช่วงเช้าเจอกันที่ทางเข้าหมู่บ้านนะคะ ” คุณแอนนาที่ได้ฟังข้อสรุปแล้วก็ได้รับนัดแนะถึงเวลาและสถานที่เพื่อที่จะเตรียมตัวออกเดินทางวันพรุ่งนี้ค่ะ 

 

” ได้เลยค่ะ ! ” ฉันที่มีกำลังใจเต็มเปี่ยมที่จะได้เห็นโลกภายนอก ในใจตื่นเต้นราวกับเด็กที่กำลังจะได้ไปทัศนศึกษาเลยละค่ะ 

.

.

.

.