เขตเมืองที่อยู่อาศัยราคาแพงอันเงียบสงบ ซึ่งมีบ้านของโคฮินาตะ ชิซึกะ—ที่เป็นนักเรียนคนนึงแห่งวิทยาลัยหญิงชิรายูกิ—ถูกตั้งอยู่ภายใน

ณ ปัจจุบันที่เวลาผ่านไปซักระยะแล้วหลังจากที่โฮเทลราพันเซลถูกขับไล่ เมืองที่ถูกห่อหุ้มไปด้วยม่านยามราตรีแห่งนี้ก็กำลังถูกอัดแน่นเต็มเปี่ยมไปด้วยเหล่าผู้ปราบมารปริมาณมหาศาลกว่านับหลายร้อยคน อยู่ในสภาวะเฝ้าระวังอย่างเข้มงวดเลยนั่นเอง

 

[นั่นน่ะเรอะบ้านโคฮินาตะ……เอาคฤหาสน์ที่หรูหราโอ่โถงที่สุดภายในเมืองมาใช้เป็นแหล่งเพาะพันธุ์เลี้ยงดูไคอิเนี่ยนะ ไอ้พวกเศรษฐีคนมีตังค์นี่มันมีรสนิยมห่วยบรมเลยจริงๆให้ดิ้นตาย]

 

ณ รอบนอกเขตเมืองที่อยู่อาศัยราคาแพง ผู้ที่กำลังส่งแววตาเฉียบคมจากภายในสวนป่าธรรมชาติอันถูกใช้เป็นแหล่งที่ตั้งกองบังคับการปฎิบัติการ ตรงออกไปยังคฤหาสน์โคฮินาตะอันเป็นสถานที่ต้องบุกตรวจค้นนั่นก็คือ <<นางิสะผู้บดขยี้ศาสตร์วิชา>> ซึ่งเป็นผู้บังคับการสืบสวนของเหตุการณ์โฮเทลราพันเซลนั่นเอง

ตั้งแต่ที่เริ่มต้นสืบสวนเหตุการณ์โฮเทลราพันเซลอย่างจริงจัง นี่ยังผ่านไปได้ไม่ถึงวันเลยด้วยซ้ำ

ที่นางิสะตัดสินว่าตัวการของเรื่องอยู่ภายในคฤหาสน์โคฮินาตะ และสั่งให้มีการเคลื่อนพลล้อมรอบสถานที่เอาไว้อย่างเสร็จสรรพด้วยสปีดที่เร็วผิดปกตินั่น เป็นผลพวงมาจากความบังเอิญประการต่างๆที่ซ้อนทับกัน

สิ่งแรกสุดที่ถูกส่งตรงมาถึงหูของเธอ ก็คือเคลมที่ว่าเหล่าผู้ปราบมารของศูนย์ให้คำปรึกษาด้านภัยวิญญาณภายในวิทยาลัยหญิงชิรายูกิได้ทำการละเลยต่อหน้าที่

เท่าที่ฟัง ดูเหมือนว่าในช่วงหลังเลิกเรียนของวันนึง เหล่าผู้ปราบมารจะพากันหายตัวไปหมดทุกคน ทำให้เกิดเป็นช่วงเวลาที่นักเรียนไม่อาจขอรับคำปรึกษาได้แน่ะ ข้อมูลพวกนี้หากเป็นยามปกติก็คงฟังแล้วปล่อยผ่านไปหรอก แต่นางิสะกลับตะหงิดใจกับคำว่า ‘วิทยาลัยหญิงชิรายูกิ’ ขึ้นมา—-นั่นคือชื่อโรงเรียนหญิงล้วนที่ออกกฎกีดกันผู้ชายอย่างสุดโต่งจนประหลาด ที่ครั้งนึงศิษย์รักเคยมาบ่นระบายให้ฟังอย่างยืดยาวนั่นนี่นา

รู้สึกว่าน่าจะมีความเกี่ยวข้อง กับไคอิที่ทำการกักกันตัวผู้ชาย

นางิสะที่เชื่อมั่นตามสัญชาติญาณและเซนส์ด้านวิญญาณของตน จึงได้มุ่งหน้าไปยังวิทยาลัยหญิงชิรายูกิ

และพอได้ฟังเรื่องราวของเหล่าผู้ปราบมารแห่งศูนย์ให้คำปรึกษาด้านภัยวิญญาณที่นั่น ก็พบว่าท่าทางของพวกเค้านั้นดูแปลกไป

ต่อให้ถามอะไรไป ก็จะได้คำตอบทำนอง “ไม่มีความผิดปกติเป็นพิเศษค่ะ” มาท่าเดียว ต่อให้ตะคอกอัดใส่ว่าโรงเรียนหญิงล้วนจะไม่มีห่าอะไรเลยได้ไง แต่อีกฝั่งก็ยังยืนกรานไม่เลิก นางิสะที่เป็นคนใจร้อนจึงบังคับทำการเข้าสิงตรวจสอบเชิงวิญญาณใส่เหล่าผู้ปราบมารเสียเลย——แต่ผลการตรวจสอบ กลับเป็นอะไรที่บ้าสติแตกกว่าที่นางิสะได้คาดการณ์เอาไว้มากมายนัก

พวกเค้าทุกคน ได้ถูกวางโพรเทคอันทรงอำนาจให้คอยระงับความทรงจำส่วนนึงเอาไว้

และความทรงจำที่ถูกผนึกนั่น ก็คือเหตุการณ์ในช่วงที่พวกเค้าร่ายตรวจสอบเชิงวิญญาณเข้าใส่นักเรียนชื่อ โคฮินาตะ ชิซึกะ ตามที่ถูกฟุรุยะ ฮารุฮิสะขอร้องให้ช่วยจับตามอง จนตรวจพบเจอไคอิที่พัฒนาเติบใหญ่ขึ้นอย่างน่ากลัวชวนขนหัวลุก

พอนางิสะเริ่มขุดคุ้ยสืบสวนเกี่ยวกับที่อยู่อาศัยของโคฮินาตะ ชิซึกะที่ไม่ได้มาโรงเรียนตั้งแต่หลายวันก่อนหน้า เธอก็สืบได้ข้อมูลมาว่ามีการจัดชุมนุมประหลาดที่มีเฉพาะผู้หญิงเท่านั้นจึงจะถูกอนุญาตให้เข้าร่วมขึ้นภายในคฤหาสน์ช่วงสุดสัปดาห์

แค่นั้นไม่พอ หลังจากตรวจสอบโพรเทคระงับความทรงจำที่ถูกวางไว้กับเหล่าผู้ปราบมารแห่งวิทยาลัยหญิงชิรายูกิดู สิ่งที่ลอยโชยเข้ามาให้ได้กลิ่นก็คือเค้าลางของเผ่ามารอย่างชัดเจน แถมยังเป็นคลื่นความถี่เดียวกับเจ้าตัวสุดอันตรายที่เอาไคอิสุดระยำตำบอนชื่อโลลิค่อนสเลเยอร์มาฝังไว้ในร่างของศิษย์รักด้วยอีกต่างหาก

นางิสะจึงทำการสั่งก่อตั้งทีมปฎิบัติการขึ้นในทันที แล้วจึงกำลังล้อมรอบคฤหาสน์โคฮินาตะอยู่อย่างในตอนนี้

 

“ คุณนางิสะ เกี่ยวกับคำร้องให้ 12 เซียนอัมพรออกปฎิบัติหน้าที่น่ะค่ะ ”

 

ณ กองบังคับการปฎิบัติการเร่งด่วน ที่ถูกตั้งอยู่ภายในสวนป่าธรรมชาติ

ผู้ที่ส่งเสียงทักเข้ามาจากเบื้องหลังของนางิสะที่แผ่จิตสังหาร ก็คือคุซึโนะฮะ คาเอเดะ——ตามปกติแล้วคาเอเดะจะเป็นคนที่สงบนิ่งเยือกเย็นอยู่เสมอหรอก แต่น้ำเสียงและอากัปกิริยาของเธอในตอนนี้กลับฉายแววให้เห็นถึงความร้อนรนอย่างยิ่งยวดเลยเชียว

ทว่าจะเป็นแบบนั้นก็สมควรแล้ว

ในระหว่างที่เหล่าผู้ชายซึ่งถูกจองจำอยู่ภายในเกมได้ถูกส่งตัวหวนคืนกลับมายังโลกจริงผ่านดีไวซ์ที่ใช้งานเรื่อยๆ ก็มีเพียงฟุรุยะ ฮารุฮิสะ และโซยะ มิซากิเพียงสองคนเท่านั้นที่ยังคงหายสาบสูญไม่ทราบข่าวคราว

เบาะแสร่องรอยที่หลงเหลือมีเพียงที่อยู่อาศัยของโฮสต์เจ้าของร่างที่นางิสะสืบค้นจนเจอเท่านั้น คาเอเดะจึงอาสาเข้าร่วมในปฎิบัติการครั้งนี้โดยไม่มีรีรอเลย

 

“ เห็นว่าผู้นำตระกูล <<โซยะแห่งชิกิงามิ>> จะกำลังรุดมุ่งหน้าตรงมาร่วมสมทบกับเราอยู่ค่ะ แล้วก็ คราวนี้คุณยายของฉันก็จะมาร่วมด้วยเช่นกัน ”

[แค่นั้นก็เหลือแหล่แล้ว พวกโซยะมันจะร่วมมือด้วยก็ไม่แปลกหรอก ลูกสาวสืบสกุลหายไปทั้งคนเลยนี่นะ แต่คิดไม่ถึงเลยแฮะว่ายายแก่สูตรโกงนั่นจะถึงกับออกมาด้วยตัวเองเลย]

 

ที่พวกแกแตกตื่นลนลานกันขนาดนั้น เป็นเพราะเหตุการณ์คราวนี้มีเจ้าฟุรุยะ ฮารุฮิสะที่ถูกสิงสู่โดย [โบราณวัตถุแห่งตัณหาชิ้นที่ 9] นั่นอยู่ด้วยเรอะ? ……นางิสะอยากจะไล่สอบถามไปแบบนั้นอยู่หรอก แต่เรื่องนั้นไว้ค่อยทีหลัง

ตอนนี้น่ะ เพ่งจิตคิดแค่จะกระทืบไอ้เผ่ามารเลวระยำที่ทะลึ่งทำอะไรไม่เข้าท่านั่นยังไงดีซะก็พอแล้ว

 

“ อาจารย์! ——ไม่ใช่สิ ท่านอธิบดีคะ! กางข่ายอาคมตรวจจับกับข่ายอาคมปกปิดทางหนี แล้วก็ทำการอพยพประชาชนเรียบร้อยแล้วค่ะ! ”

 

ผู้ที่วิ่งเข้ามายังกองบังคับการปฎิบัติการต่อจากคาเอเดะ ก็คือฟุมิโดริ ซากุระ

ศิษย์รักของนางิสะ และเป็นกรมตรวจสอบหน้าใหม่ที่ถูกมอบหมายให้ทำหน้าที่สั่งการในสถานที่ส่วนนึง

เธอคนนี้ก็เป็นกังวลเรื่องความปลอดภัยของฟุรุยะ ฮารุฮิสะ จนฉายแววให้เห็นถึงความวิตกได้เหมือนกัน แต่ก็ทำงานได้อย่างเรียบร้อยตรงจุดละนะ

 

[ทำดีมาก เดือนหน้าเพิ่มเงินเดือนให้ 3 เท่าไปเลย]

“ เรื่องพวกนั้นช่างไปก่อนเถอะค่ะ! ——ที่สำคัญ เคลื่อนพลกองทัพออกมาอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนี้นี่ แสดงว่ามันอยู่ภายในเมืองนี้จริงๆน่ะหรือคะ?  เจ้า…เผ่ามารนั่น…… ”

 

คงจะเพราะเคยถูกเผ่ามารตนนั้นฝังไคอิเข้าไปอยู่ครั้งนึงละมั้ง พอเห็นดวงตาของซากุระที่สั่นไหวไปด้วยความกังวลใจ นางิสะก็พลันตอบกลับออกมาอย่างเพิกเฉย

 

[ไม่รู้]

“ เอ๊ะ ”

 

ซากุระอ้าปากค้าง ส่วนนางิสะก็ยกร่างกึ่งโปรงแสงให้ล่องลอยไปพลางตอบกลับมา

 

[แต่มีความเป็นไปได้สูงมาก เพราะไอ้เจ้าเผ่ามารมันเป็นพวกที่ชอบเฝ้าดูลำดับการเกิดกลายเป็นไคอิ และสภาพการลุกลามของไคอิกันยังไงล่ะ]

 

ด้วยเหตุนี้ นางิสะจึงคาดการณ์ว่าโอกาสที่เผ่ามารตนนั้นจะยังคงหลบซ่อนตัวอยู่ภายในละแวกคฤหาสน์โคฮินาตะมีสูงพอสมควร

 

[เอาเป็นว่า เท่านี้ก็เตรียมการอะไรต่อมิอะไรเสร็จสิ้นแล้วละนะ ทีนี้ก็เหลือแค่ระวังไม่ให้มีพวกน่าสงสัยออกไปนอกเมืองได้ก่อนที่ 12 เซียนอัมพรทั้ง 2 คนจะเดินทางมาถึงเท่านั้น]

 

ให้ว่าแล้ว จะน่ากลุ้มก็ตรงที่พวกเราจะมีปัญญาสามารถมองทะลุการพรางตัวของเผ่ามารได้รึเปล่านี่ละนะ——นางิสะพูดออกมาโดยปกปิดใจจริงเช่นนั้นเอาไว้ ทว่ามันเป็นในฉับพลันนั้นเอง

ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมม!

 

““ ฮึก!? ””

 

ที่เกิดเสียงสนั่นดังลั่นกระหึ่มขึ้นกลางเมืองยามราตรี

 

“ อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาา!? ”

 

และที่ดังก้องอย่างต่อเนื่องให้ได้ยินขึ้นมาแว่วๆ ก็คือเสียงร้องลั่นที่เปี่ยมไปด้วยความเจ็บปวดของหญิงสาว

เสียงนั่นดังออกมาจากทิศที่ตั้งของคฤหาสน์โคฮินาตะที่พวกนางิสะเฝ้าเพ่งเล็งอยู่

และที่ลอยโชยเข้ามาในจังหวะเดียวกัน ก็คือไอพิษที่พุ่งพวยออกมาหนาแน่นอย่างกะทันหัน จนชวนให้สงสัยว่าตลอดจนตอนนี้มันถูกปิดฝาระงับเอาไว้หรือไง

 

[……ขึก!?]

 

เจอะเข้ากับทิวทัศน์ที่มองเห็นอยู่บนท้องฟ้าเหนือคฤหาสน์โคฮินาตะนั่นแล้ว นางิสะก็ถึงกับเบิกตาโพลงอย่างตกตะลึง

 

[นั่น……มันตัวบ้าอะไรกันน่ะ……]

 

สิ่งที่ทำให้นางิสะถึงกับอึ้งค้างพูดอะไรไม่ออก ก็คือหญิงสาวซึ่งน่าจะเป็นเผ่ามารที่ลอยคว้างอยู่กลางอากาศไปพร้อมปลดปล่อยไอพิษให้ฟุ้งไหลกระจายประดุจเลือด——ซะที่ไหน

ตัวตนที่แปลกประหลาด และสุดจะเชื่อมากยิ่งกว่านั่นหลายต่อหลายเท่า มันกระโจนตัวขึ้นมาสู่อากาศ

นั่นก็คือ หญิงสาวผมเงินผิวน้ำตาลที่แนบตัวชิดอยู่กับหลังของฟุรุยะ ฮารุฮิสะ

นางิสะรู้จักเค้าลางอันแปลกประหลาดนั่น มันคือเค้าลางของชาวสวรรค์อันสุดจะพิสดาร ที่เธอจับกลิ่นได้ในตอนที่ใช้เข้าสิงตรวจสอบเชิงวิญญาณใส่ฟุรุยะ ฮารุฮิสะนั่นเอง…แต่เป็นไปไม่ได้เลย การที่เจ้านั่นจะปรากฎขึ้นมาอยู่กับฟุรุยะ ฮารุฮิสะในตอนนี้ และกำลังพุ่งทะยานขึ้นไปสู่ท้องฟ้าสูงราวกับจรวดมิสไซล์แบบนั้น มันเป็นไปไม่ได้เลยชัดๆ

 

[ไอ้ตัวพรรค์นั้น……ในตอนที่ตรวจสอบก่อนหน้านี้มันไม่น่าจะมีอยู่แน่ๆนี่หว่า……ไอ้ตัวที่แข็งแกร่งทรงพลังแบบนั้น……!]

 

แต่ในตอนนี้ เจ้านั่นมันก็ปรากฎขึ้นมาอยู่จริงๆแล้ว

……อย่าบอกนะว่า ศาสตร์เข้าสิงตรวจสอบเชิงวิญญาณของตนถูกมันหลอกตาเอางั้นเรอะ?

ในระหว่างที่นางิสะพูดอะไรไม่ออก ก็มีใครบางคนพลันทรุดล้มลงอยู่ข้างหลังเธอ

 

“ ……ไม่จริงนะ……โกหกใช่มั้ย ”

 

คุซึโนะฮะ คาเอเดะเปล่งเสียงอย่างตกตะลึงออกมาว่าเช่นนั้น ใบหน้าที่ไร้ซึ่งสีสันนั่นซีดเผือดหนักระดับที่ขาวเหมือนกระดาษเลยทีเดียว

 

“ เดี๋ยวสิ หล่อนเป็นอะไรไปน่ะนังจิ้งจอก!? ”

 

ท่าทางของคาเอเดะในตอนนี้มันผิดปกติมาก ขนาดที่ซากุระซึ่งชอบหาเรื่องตีกับคาเอเดะอยู่บ่อยๆนั่นยังถึงกับต้องพูดออกมาด้วยท่าทางเป็นห่วงเลยทีเดียว….คาเอเดะไม่แสดงปฎิกิริยาต่อเสียงผู้คนโดยรอบเลยแม้ซักนิด เอาแต่แหงนหน้าจ้องมองขึ้นไปยังหญิงสาวผมเงินผิวน้ำตาลที่ล่องลอยอยู่เหนือท้องนภาท่าเดียว—-จ้องมองโดยที่สอดมือขาวซีดเข้าไปในกระเป๋า แล้วกำอะไรบางอย่างที่อยู่ภายในนั้นเอาไว้แน่นกึ๊ด

 

[นั่นแก ทำอะไร……]

 

นางิสะสัมผัสเค้าลางของศาสตร์วิชาอันสุดจะน่าสะอิดสะเอียนได้มาจากกระเป๋าของคาเอเดะหรอก แต่แล้วก็ต้องล้มเลิกความคิดที่จะไล่สอบถามในทันใด

 

“ ——อย่ามาเล่นบ้าๆนะโว้ยยยยยยยยย!! ”

 

เพราะเผ่ามารที่แผดเสียงคำราม มันเริ่มที่จะสั่งสมพลังงานในปริมาณที่สุดจะบรรยายขึ้นมานั่นเอง

——เวรแล้ว

 

[เตือนถึงผู้ปราบมารที่อยู่ในระหว่างล้อมรอบทุกราย! ยกเลิกศาสตร์วิชาตรวจจับทิ้งให้หมด แล้วทุ่มสุดกำลังไปกับการป้องกันซะ!]

 

เมืองนี้แหลกกระจุยแน่ นางิสะที่สัมผัสได้เช่นนั้นพลันให้คำสั่งผ่านเครือข่ายไร้สายในทันทีหรอก——แต่ไม่รู้ทำไม ต่อให้รอคอยไปนานซักเท่าไหร่ การทำลายล้างครั้งยิ่งใหญ่นั่นมันก็ไม่เกิดขึ้นเสียที

 

 

“ ถึงจะเป็นชิ้นส่วนของท่านพระราชาก็เถอะ……แต่เค้าคนนี้ไม่มีทางจะมาพ่ายแพ้โดนน้ำหน้าอย่างมนุษย์ปราบลงได้เด็ดข๊าาาดดดดด! ”

 

ปริมาณพลังงานที่ไหลไปบรรจบรวมกันนั่น ทำให้ขนาดฉันที่ไม่ค่อยมีเซนส์ด้านวิญญาณเท่าไหร่ ก็ยังถึงกับต้องตัวสั่นขนลุกขนชันเลย

อันโดรมาเลียสที่บิดงอตัวอยู่เหนือหัว มันทำการปลดปล่อยกระสุนก้อนพลังงานลูกใหญ่เบ้อเริ่มลงมาใส่พวกเราที่กระโจนพุ่งตรงดิ่งขึ้นมาจากพื้นประดุจจรวดมิสไซล์

คงจะทำลงไปเพราะเลือดขึ้นหน้าโดยสมบูรณ์เลยละมั้ง

ทั้งที่ไอ้การโจมตีนั่น มันเพิ่งจะถูกทำให้ไร้พิษสงไปต่อหน้าต่อตาเมื่อตะกี้นี้เองแท้ๆ

ซื้ดซื้ดซี๊ดด! ว่าามม!

ต่อให้เป็นกระสุนก้อนพลังงานที่ใหญ่มากแค่ไหน แต่ถ้าทำให้น้ำแตกซะก็ไร้พิษภัย

ฉันกับมิโฮโตะไม่ได้ลดสปีดลงเลยด้วยซ้ำ พุ่งทะยานอัดตรงเข้าไปใส่อันโดรมาเลียสทั้งที่อยู่ในท่วงท่าประสานชิดติดกันแบบนั้นเลย

ยืดมือขวาเล็งไปยังแก้มของอันโดรมาเลียส และยืดมือซ้ายตรงเข้าใส่หัวนมข้างขวา

 

“ ——ขึก!! ”

 

เรียกได้ว่าใกล้สติแตกเต็มทีแล้วมั้ง อันโดรมาเลียสก็เลยย่นระยะห่างเข้ามา ก่อนที่จะรวบรวมพลังงานราวกับคิดจะระเบิดตัวตายเอาพวกเราร่่วมวงลงนรกไปด้วย ทว่า

 

“ ไปตายซะเหอะว้อยยยยยยยยยย!! ”

 

มือขวาของฉัน มันก็กระแทกกระทั้นอัดเข้าไปกลางแก้มของอันโดรมาเลียสได้เร็วยิ่งกว่า

 

“ ——อ๊าาาางงงงงงงงงงงงง❤❤❤!? ”

 

เสียงกรีดร้องหรือเสียงเสียวกระสันกันแน่

อันโดรมาเลียสที่ถูกจิ้มโพรงเสน่ห์กายิกสุขในฉับพลันเดียวกับที่โดนหมัดตั๊นเข้าเต็มหน้า พลันร่วงลงไปยังรูใหญ่ที่เชื่อมอยู่กับชั้นใต้ดิน พลาดไม่ทันได้จิ้มโพรงเสน่ห์กายิกสุขอีกจุดตรงหัวนมข้างขวาไปอย่างน่าเสียดายก็จริงหรอก——

 

“ แต่เท่านี้ก็ซัดสองหมัด ให้กับซากุระและรุ่นพี่โคฮินาตะได้แล้วเว้ย ”

 

เอ้อถึงจะเป็นผลงานมิโฮโตะซะเกือบหมดเลยก็เหอะนะ……พอละอายใจอยู่แบบนั้นปุ๊บ——ฟิ้วว

ร่างกายของฉันก็ถูกแรงโน้มถ่วงฉุดให้ร่วงหล่น ร่วงแบบหัวชี้พื้นเลยเว้ยเฮ้ย

 

“ จ๊าาาาากกกกกกกกกกกกกก!? ”

 

ดูท่าว่าจะไม่มีไปจนถึงความสามารถสุดสะดวกอย่างลอยเหินฟ้าแฮะ

ฉันจึงร่วงหล่นลงไปยังชั้นใต้ดิน ตามอันโดรมาเลียสไปติดๆเลย