ถูกกระหนาบทั้งหน้าหลัง

แบบนี้มันน่ากลัวยิ่งกว่าทางตันหลายระดับเลย

หากเป็นทางตัน ก็ยังจะเลือกเสี่ยงดวงทะยานอัดเข้าใส่รุ่นพี่โคฮินาตะเหมือนสัตว์ที่ถูกไล่ต้อนจนตรอกได้อยู่หรอก แต่ถ้าขืนทำอะไรแบบนั้นเอาตอนนี้ละก็ มีหวังได้ถูกแทงข้างหลังจบเห่กันแน่นอนเลย

 

“ ฟุรุยะคุง! หนีเข้าห้องพักแขกกันเถอะ! ”

 

นวบ…มือฉันที่ร้อนรนพลันถูกฉุดไปโดยมือที่เปรอะด้วยน้ำเหลวของโซยะ

 

“ ถึงจะเป็นทางตัน……แต่ก็น่าจะดีกว่าถูกกระหนาบสองข้างแหละนะ! ”

 

ฉันเห็นด้วยกับการตัดสินของโซยะ พุ่งตรงไปยังห้องพักแขกที่อยู่ต่อหน้า

ต้องไปให้ถึงซะก่อนที่จะถูกตัวประหลาดร่างงูมันจับได้!

ปลุกกำลังของร่างกายที่แฉะโชกลื่นปรื๊ดแถมยังใกล้หมดแรงข้าวต้ม ให้ก้าวตรงไปด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิม

แต่เป็นในตอนนั้นเอง ที่ฉันพลันสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ

 

“ ……เกี๊ยย!? เกี๊ยยยววววว!? ”

 

ตัวประหลาดร่างงูมันไม่ได้หันมาทางนี้ เอาแต่ยืนนิ่งติดอยู่กับที่แล้วเริ่มบิดร่างกายไปมา

 

(คิดจะพ่นอะไรออกมา เหมือนกับรยางค์ของรุ่นพี่โคฮินาตะเรอะ……?)

 

พอระแวงเข้า หนังหุ้มปลายที่คลุมรอบบริเวณส่วนหัวของตัวประหลาดก็แผดเสียงชุ่มชื้นดัง ปริ๊ด ปริ๊ด ไปพลางรูดถอกออกมา ……แบบว่า มันเหมือนกับตอนถอกหนังหุ้มปลายองคชาตเลยนะนั่น น่าหยะแหยงชะมัด…ฉันจ้องมองสิ่งมีชีวิตที่ผงาดอยู่เต็มตาไปด้วยใบหน้าเหยเกแบบนั้นหรอกนะ  

 

“ ห้ะ……!? ”

 

แต่ในพริบตาที่เห็น “หน้า” ซึ่งปรากฎโผล่ออกมาหลังจากที่ถอกหนังหุ้ม ฉันก็เบิกดวงตาสองข้างอย่างกว้างใหญ่ แล้วตะโกนเรียกชื่อนั้นออกมาในทันที

 

“ คาราสึมะ!? ”

“ โอะ……โอวววว…… ”

 

ที่ปรากฎขึ้นมาเหนือบริเวณหัวของตัวประหลาด—ก็คือหน้าของคาราสึมะ ถ้าเป็นปกติก็น่าจะถูกกลืนหายเข้าไปภายในร่างอัปลักษณ์นั่นในทันทีเลยแท้ๆ แต่ต่อให้เวลาผ่านไปเท่าไหร่ หน้าของคาราสึมะมันก็ยังคงค้างเติ่งอยู่ตรงนั้นไม่ยอมหายลับไปไหน

 

“ ……โอะ โอกาสทอง……ที่จะได้มัดตัวสาวงามที่ถูกเลี้ยงดูประหนึ่งไข่ในหิน……แห่งชิรายูกิอย่าง……อย่างถูกกฎหมาย……! ”

 

นอกจากจะไม่หายไปแล้ว คาราสึมะมันยังจะพูดเสียงเข้มมากยิ่งขึ้น พร้อมทำร่างกายสุดอัปลักษณ์ที่เป็นดั่งองคชาตให้สั่นหงักหงัก

ในพริบตาถัดมา

 

“ …………ฮึก!? อุ้ก!? ”

““ เอ๋—!? ””

 

รุ่นพี่โคฮินาตะที่ไล่พวกเรามาจากข้างหลังพลันหยุดเคลื่อนไหว ก่อนจะปล่อยเสียงครวญครางที่ราวกับทุกข์ทรมานออกมา

สิ่งที่กำลังรัดพันรอบเรือนร่างนั่นเอาไว้อย่างแน่นหนา ก็คือเชือกแห่งแสงที่ส่องประกายเจิดจ้าศักดิ์สิทธิ์

ศาสตร์พันธนาการโรคจิตที่คาราสึมะจะใช้ปลดปล่อยใส่ได้เฉพาะกับสาวสวยเท่านั้น——เชือกแสงเดือดพล่านพันธนาการ

 

“ ……ชะ ช่างยอดเยี่ยม……สีหน้าทุกข์ทรมานซึ่งแล่นฉายเข้ามาบนโฉมหน้าที่เห็นแล้วเผลอคิดอยากจะกลั่นแกล้งยุแหย่รังแก……แขนขาอวบอัดที่ถูกเน้นเสริมความมีน้ำมีนวลผ่านการโดนจับมัด…ช่างสุดยอดเป็นที่หนึ่งเลยทีเดียว…… ”

 

แม้ดวงตาจะว่างเปล่า แต่ใบหน้าของคาราสึมะกลับชุ่มโชกไปด้วยความเคลิบเคลิ้ม ส่งผลให้ร่างกายอัปลักษณ์สั่นกระตุกเพิ่มเติม

ยะ อย่าบอกนะว่าเจ้านั่น……มันเข้าควบคุมสัตว์ประหลาดจากภายในงั้นเรอะ!? เพราะอยากจะมัดตัวรุ่นพี่โคฮินาตะเนี่ยนะ!?

 

“ เจ้านั่นมันเป็นไอ้โรคจิตที่มุ่งมั่นขนาดไหนเลยเชียววะเฮ้ย! ”

“ อุหวายย……อาโอยจังอุหวายย…… ”

 

ฉันกับโซยะนี่คือพากันหยึยอย่างพร้อมเพรียงเลยเชียว

หยึยสุดขีดเลยก็จริงนะ……

 

“ แต่จะยังไงก็เหอะ โชคดีจริงๆนั่นแหละที่ได้ร่วมทีมกับคาราสึมะเนี่ยธ่อเว้ย! ”

 

สถานการณ์พลิกผัน

ฉันกับโซยะหันหน้าตรงเข้าใส่รุ่นพี่โคฮินาตะ ที่ถูกมัดตัวเอาไว้จนขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวไม่ได้

 

“ จะพุ่งแหวกฝ่ารยางค์เข้าใส่ร่างหลักของรุ่นพี่โคฮินาตะตรงๆเลย! โซยะ! ช่วยซัพพอร์ตที! ”

“ รับทราบแล้วล่ะ! ”

 

โซยะเรียกชิกิงามิขนาดไซส์สองหัวออกมาสแตนบายเตรียมพร้อมเอาไว้ 4 ตัว พร้อมกับหยิบยันต์จำนวนนึงขึ้นมาถือไว้ในกำมือ

 

“ ……ฮารุฮิสะ……คูงงง❤ ”

 

รุ่นพี่โคฮินาตะถูกมัดโดยเชือกแสงเดือดพล่านพันธนาการจนขยับตัวไม่ได้ รยางค์จำนวนมากมายที่งอกออกมาจากเธอคนนั้นก็ถูกมัดไปด้วยเหมือนกันหรอก แต่ก็ไม่อาจจะเหนี่ยวรั้งทั้งหมดทุกเส้นเอาไว้ได้จริงๆนั่นแหละ

รยางค์จำนวนนึงมันปล่อยของเหลวเหนียวหนืดให้ไหลย้อยลงมาไปพลาง ฟาดตรงถาโถมเป็นประดุจดั่งแส้เข้ามาใส่พวกเรา!

 

“ ……ฮึก! ”

 

แต่ก็เทียบชั้นกับปริมาณจำนวนที่มากล้นท่วมท้นแบบก่อนหน้าไม่ติดเลย

ต่อให้ไม่เปิดบูสต์กายิกสุขแต่ก็พอจะหลบได้อย่างฉิวเฉียด…เตรียมใจให้เด็ดขาดไว้แบบนั้น ก่อนจะพุ่งปรี่อัดเข้าไปข้างหน้า

เข้าใกล้รุ่นพี่โคฮินาตะได้ก้าวนึง แล้วก็อีกก้าวนึง

 

“ อะฮะ……ฮารุฮิสะคุงเนี่ยจริงๆแล้วชอบจับเด็กผู้หญิงมัดเชือกหรอกเหรอ……? ”

 

แม้จะถูกมัดอย่างทรมานไปพลาง แต่รุ่นพี่โคฮินาตะก็ยังหอบหายใจฟืดฟาดพร้อมส่งแววตาที่แฝงไว้ด้วยประกายแสงอย่างประหลาดตรงเข้ามาใส่ทางนี้

 

“ ฉันน่ะนะ……ถ้าให้ว่าชอบแบบไหนแล้ว……อยากจะเป็นฝ่ายจับฮารุฮิสะคุงมัดด้วยเชือก เล่นงานตรงนั้นของฮารุฮิสะคุง ที่ได้จับในวันนั้นให้แฉะโชก แล้วเป็นคนทำให้รู้สึกดีมากกว่า……ฉะนั้นเร็วเข้าสิ ให้ฉันกลืนฮารุฮิสะคุงเข้าไปทั้งตัวทีเถอะนะ……? ”

 

จุ๊บ!

 

“ อุก!? ”

 

ปลายหัวของรยางค์พลันแสดงท่วงท่าการเคลื่อนไหวที่รุนแรงมากขึ้นอีกระดับ แนวเส้นตรงที่ทำให้นึกถึงอวัยวะเพศหญิงเปิดอ้าออก ก่อนจะพุ่งเข้าใส่เบ้าหน้าฉัน

จะหลบพ้นรึเปล่าเนี่ย……!? เป็นในจังหวะที่ฝืนบิดงอตัวนั่นเอง

 

[อันตรายค่ะ!]

 

จ๊วบ!

ชิกิงามิขนาดไซส์สองหัวลอยเข้ามาให้ถูกรยางค์ขย้ำหัว ราวกับเป็นการปกป้องฉัน

 

“ ฟุรุยะคุง! วิ่งไปเลยไม่ต้องสนใจ! รยางค์ที่หลบไม่พ้นนั่นพวกชิกิงามิจะเอาตัวเข้าแลกรับไว้ให้เอง! ”

 

เสียงอันพึ่งพาได้ของโซยะที่ควบคุมชิกิงามิดังกังวานขึ้นมาจากเบื้องหลัง

 

“ ……แล้วก็ ไว้เดี๋ยวช่วยชี้แจงแถลงไขอย่างละเอียดทีหลังด้วยนะ? ว่า [ตรงนั้นของฟุรุยะคุงที่ได้จับในวันนั้น] นั่นมันคือตรงไหนแน่ ”

 

เสียงอันเปี่ยมไปด้วยจิตสังหารของโซยะดังกังวานขึ้นมาจากเบื้องหลัง

ฉันเสแสร้งให้ดูเหมือนว่ายุ่งกับการหลบรยางค์จนไม่ได้ยินไปพลาง พุ่งทะยานไปข้างหน้า

จุ๊บโป๊ะ!

 

[บุกิ๊วว!?]

 

จ๊วบโป๊ะ!

 

[อ๊าาาวว!?]

 

เหล่าชิกิงามิที่เข้ามาบัง พลันถูกรยางค์กลืนเข้าไปจากหัวแทนที่ฉัน

ฉันจ้องมองก้นของชิกิงามิที่สั่นกระตุกหงึกๆด้วยหางตา ก่อนจะวิ่งปรี่เข้าไปใส่รุ่นพี่โคฮินาตะอย่างไร้ซึ่งความลังเลใดๆ

 

“ ……อะฮ้าา……ฮารุฮิสะคุง……ยอมเข้ามาหาฉันแล้ว……❤ ”

 

ทว่า การเอาตัวเข้าแลกของเหล่าชิกิงามิมันก็คงต้านเอาไว้ได้ไม่นานนักหรอก

สัมผัสได้ว่ารยางค์เส้นที่กลืนชิกิงามิเข้าไปทั้งตัวโดยสมบูรณ์ มันเลี้ยวยูเทิร์นไล่ตรงเข้ามาจากข้างหลังฉันนั่นแล้ว

แถมรยางค์เส้นที่อยู่ใกล้กับรุ่นพี่โคฮินาตะยังจะถาโถมถล่มเข้ามาใส่ฉันอีก เรียกได้ว่าถูกรายล้อมรอบแปดทิศเลย

 

“ ยันต์กัมปนาทพิฆาตมาร! ”

 

โป๊ะโป๊ะโป๊ะปุ้ง!

 

“ ——ขึก!? ”

 

คงจะควบคุมชิกิงามิไปพลาง เค้นพลังวิญญาณทั้งหมดใส่อัดเข้าไปเลยละมั้ง

ยันต์กัมปนาทพิฆาตมารหลากหลายใบที่โซยะปล่อยออกไป พลันระเบิดบึ้มขึ้นกลางเบื้องหน้าสายตาของรุ่นพี่โคฮินาตะ

เสียงออกจะน่ารักแถมยังแทบไม่มีอานุภาพเลยด้วยซ้ำ แต่ก็เหมือนว่าจะใช้พรางตาเพียงชั่วขณะได้เหมือนกัน การเคลื่อนไหวของรยางค์ที่หมายหัวเล่นงานฉันจึงทื่อขึ้นมาในทันตา

 

“ โอ้ววววววววววววววว!! ”

 

เค้นพลังทั้งหมดเท่าที่มี กระโจนเข้ากอดรุ่นพี่โคฮินาตะด้วยเรี่ยวแรงท่วงท่าที่ดังกับว่าจะจับเธอคนนั้นกดลงกับพื้น

 

“ ……อะ ฮ้าาา……❤ ”

 

รุ่นพี่โคฮินาตะที่ถูกมัดผิวอวบอูมพ่นลมหายใจออกมาอย่างเคลิบเคลิ้ม ทำร่างกายให้สั่นเทิ้ม

 

“ ……ฮารุฮิสะคุง……ชอบที่สุดเลย……กอดแน่นๆอีกสิ……มารู้สึกดีแบบในเกมโป๊ไปด้วยกันกับฉันนะ……❤ ด้วยกันตลอดไป ตลอดไปเลย…… ”

 

หงุบ

แม้จะถูกมัดจนแทบขยับเนื้อตัวไม่ได้ แต่รุ่นพี่โคฮินาตะก็ยังขยับเพียงแค่หัวเข้ามาดูดต้นคอของฉันนี่ ลิ้นกับริมฝีปากของรุ่นพี่โคฮินาตะพยธโลมเลียผิวของฉันอย่างรุนแรงเป็นเสียงดัง จ๊ววบ จุ๊บ

แต่นั่นก็ทำฉันผงะไปได้เพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น

 

“ ……ถ้าออกไปจากโลกนี้แล้ว ผมจะร่วมมือช่วยให้คุณได้เห็นโลกที่กว้างไกลมากยิ่งกว่านี้เอง ”

 

ฉันมองข้ามไหล่ สอดส่ายสายตาไปตามฝั่งด้านหลังของรุ่นพี่โคฮินาตะ

จะตรงหลังหัว ลำคอ หรือแผ่นหลังที่มีรยางค์จำนวนมหาศาลงอกออกมานั่นก็ไม่มีโพรงเสน่ห์กายิกสุขโผล่มาให้เห็นเลย

ทว่า เป็นตรงจุดที่อยู่ลึกเข้าไปทางอีกฝั่งของรยางค์จำนวนนับไม่ถ้วนนั่นเอง ที่ฉันพบเห็นแสงสว่างจางๆเข้า

โพรงเสน่ห์กายิกสุขที่ส่องประกายอยู่ตรงก้นของรุ่นพี่โคฮินาตะ

 

“ ฉะนั้นความรู้สึกที่เหมือนกับถูกประทับตราเข้ามาให้นั่นน่ะ……ช่วยลืมมันไปตรงนี้ทีเถอะครับ ”

 

ปิ้ววปิ้ววปิ้ววปิ้ววววววว!

รยางค์มากมายมหาศาลบานตะไทถาโถมถล่มเข้าใส่ กะจะแย่งกันดูดขย้ำโลมเลียทั่วร่างฉันไว้อย่างอลหม่าน

แต่นิ้วมือของฉัน ก็ได้ชิงจิ้มจึ๊กลงไปกลางโพรงเสน่ห์กายิกสุขของรุ่นพี่โคฮินาตะก่อนเรียบร้อยแล้ว

 

“ ——ฮิ๊!?❤ ”

 

คลื่นกระแสความเสียวพลันแล่นอย่างรุนแรงไปทั่วร่างรุ่นพี่โคฮินาตะ ที่อยู่ภายในอ้อมแขนของฉัน

 

“ ฮ๊าวว!?❤ ฮ้างงฮู้วว!❤ อะ……ไย……พะ พอถูกฮายู้วฮิฉะคุงกอดเข้า แตะเข้า……ร่างกาย……ฉันมันก็……แปลก……!?❤❤❤ ”

 

อุณหภูมิร่างกายของรุ่นพี่โคฮินาตะที่ถูกมัดอยู่โดยเชือกแสงเดือดพล่านพันธนาการยิ่งพุ่งสูงขึ้นพรวดๆ มีกลิ่นของเด็กผู้หญิงที่เสียวซ่านร่านลึกสุดขีดเอ่อล้นลอยโชยออกมาจนฉุนไปหมด

 

“ ร่า..งกาย แบบนี้……น้ำไหลเจิ่งจน……อ๊าาวว!?❤ จะตายแล้ว!?❤ หัวมันเพี้ยนไปหมด……!❤ น่ากะฮิ๊งงง!?❤ กอดแน่นๆที๊……ฮายู้วฮิฉะคุง……กอดฉันแน่นๆทีเถ้อออออ!❤❤ ”

 

แจ๊ะแจ๊ะแจ๊ะ!

เหล่ารยางค์ที่ดิ้นพล่านพลันเข้ามารัดรอบตัวฉันเอาไว้ราวกับเป็นแขนขา บีบให้ร่างกายของรุ่นพี่โคฮินาตะที่น้ำเดินจนหน้ามืดแนบชิดติดชนกับร่างกายฉันหนึบเป็นตังเม ระหว่างขาของรุ่นพี่โคฮินาตะที่สั่นกระตุกหงึกหงึกซ้ำไปมามันถูไถกระแทกอัดเข้าใส่กายท่อนล่างของฉันอย่างเมามัน และทุกครั้งที่เป็นแบบนั้นก็จะมีน้ำเหลวร้อนรุ่มไหลหลากออกมาดังปิ้วว ปรู้ววว!

ท้ายที่สุด

 

“ ……อ๊ะ❤!? อ๊ะ❤ อ๊ะ❤ เสร็จ❤! จะเสร็จแย้ว❤! เสร็จในระหว่างที่ถูกฮายู้วฮิฉะคุงกอด❤! อั๊งง จะเอากอดแน่นอีก……❤ ฮายู้วฮิสะคู๊งงง❤ เสร็จ❤! เสร็จล้าาาววววว❤❤❤!?!?!? ฮ๊าาาาาวววววววววว❤❤❤!?!?!?!? ”

 

กักกักกักกัก! หงึกก! กักกักกัก!

กายเนื้อที่ห่างไกลจากเด็กมัธยมปลายของรุ่นพี่โคฮินาฮะพลันเสร็จลอยถึงนภา ในสภาพที่ประสานทั่วกายให้ทับอยู่กับตัวฉัน

ร่างกายนั้นง้างกลับหลังหยั่งกับเป็นคันศร ทำให้นมใหญ่ที่แนบชิดติดชนอยู่กับฉันพลันเปลี่ยนรูปทรงดังหนวบ ทุกครั้งที่เป็นแบบนั้น หัวนมที่แข็งเป๊กสดใสเปี่ยมอุดมสมบูรณ์ไปด้วยเลือดก็จะครูดเข้ากับร่างกายฉันนี่ ส่งให้ร่างกายของรุ่นพี่โคฮินาตะยิ่งกระตุกสั่นหนักเข้าไปอีก

 

 

น้ำพุร้อนที่พุ่งพวยออกมาจากระหว่างขาของรุ่นพี่โคฮินาตะดัง พุซ่าาาาาาาา! นั่นสาดลงมาโดนกายท่อนล่างฉันเต็มๆ ไออุ่นซึมทะลุชุดกะลาสีกับกางเกงกับกางเกงในไหลเข้ามาแนบกาย

 

“ ……แฮ่กก❤ ……แฮ่กก❤ ……โอะ……โฮะ……❤ ……แฮ่กก❤ ……ฮิ๊ก❤ ”

 

แววตายังคงเหลือกไปยังทิศอื่นอยู่อย่างนั้น ปากที่อ้าอยู่เล็กๆนั่นปล่อยน้ำลายและควันหลงของความเสียวซ่านให้ไหลเยิ้มหลุดออกมา

 

“ ……ขึก ”

 

น้ำพุร้อนอบอุ่นที่รุ่นพี่โคฮินาตะปล่อยราดออกมานั่นมันทำให้หลอนเหมือนว่าท่อนล่างของเรามันหลอมละลายกลายเป็นเนื้อเดียวกัน ของลับที่เหนียวหนืดโชกแฉะสุกงอมถึงขีดสุดของรุ่นพี่โคฮินาตะสั่นระริกอ้าหุบอยู่ลึกเข้าไปในกางเกงใน มอบสัมผัสที่ราวกับกำลังดูดไอ้จ้อนของฉันที่ตัวติดชนกันอยู่ผ่านกระโปรง

เป็นในฉับพลันที่แม้แต่ฉันก็เกือบจะสติหลุดตบะแตกอยู่แล้วนั่นเอง——แปะ

ที่รยางค์ซึ่งรัดพันตัวฉันเอาไว้ ร่วงหล่นอย่างไร้เรี่ยวแรงลงสู่พื้น

ในจังหวะเดียวกัน การสั่นไหวเล็กๆดังครืนครืนครืนก็ทำให้ทั่วทั้งโฮเทลราพันเซลสั่นสะเทือน และแรงสั่นนั่นยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นทีละนิด

เป็นตรงนี้ ที่เชือกแสงเดือดพล่านพันธนาการซึ่งมัดรุ่นพี่โคฮินาตะเอาไว้สลายหายไป

คงจะเค้นแรงใส่แรงเข้าไปในร่างไม่ได้ละมั้ง หรือไม่ก็สติหลุดไปกว่าครึ่งนึงรึเปล่า รุ่นพี่โคฮินาตะที่จมปลักอยู่กับควันหลงของความเสียวด้วยสีหน้าเหม่อลอย จึงเข่าอ่อนทรุดฮวบจะลงมากองอยู่กับพื้น

 

“ อันตราย!? ”

 

พอโอบร่างนั้นเอาไว้อย่างแตกตื่น ก็มีเสียงร้องอย่างสับสนดังก้องมาจากทางข้างหลัง

 

“ ห้ะ!? เดี๋ยว……สิ……ฉันยัง ไม่ได้ดื่มด่ำสนุกสนานสำราญอุราไปกับสภาพน้ำแตกไหลซ่านทั้งๆที่ถูกจับมัดของคุณหนูแห่งชิรายูกิอย่างเต็มที่เล—— ”

 

ร่างกายของคาราสึมะที่กำลังพูดอะไรง่าวๆอยู่พลันถูกห่อหุ้มไปด้วยแสงสว่าง

ร่างอัปลักษณ์ระเหิดหายไปกับอากาศทั้งๆอย่างนั้น ในระหว่างที่เหล่าผู้ชายซึ่งคาดว่าน่าจะถูกใช้เป็นวัตถุดิบพากันลอยหายขึ้นไปยังท้องฟ้าด้วยสีหน้าสงบสุขโล่งอก ก็มีคาราสึมะนี่แหละที่ยังทำสีหน้าอาวรณ์สุดขั้วหัวใจอยู่จนที่สุดของที่สุด

 

“ ……โฮเทลราพันเซลกำลังพังทลายงั้นเรอะ ”

 

การขับไล่รุ่นพี่โคฮินาตะเป็นอันลุล่วง

เท่านี้ต่างมิตินี้ก็จะเลือนหายไป ทั้งพวกผู้ชายกับพวกเราที่ถูกจองจำเอาไว้ ก็น่าจะหวนคืนกลับไปสู่โลกจริงได้แล้ว

 

“ ……ฟุรุยะคุง จะกอดเค้าคนนั้นไปถึงเมื่อไหร่น่ะ? ”

“ เหวย!? ทะ ทำอะไรของเธอฟะโซยะ!? ”

 

โดนกระชากหูจากข้างหลังแบบแรงสุดยอดเฉยเลยซะงั้น เจ๊บบเจ๊บบเจ๊บบ! จะขาดแล้วนะเฟ้ยพูดจริงเลยนะ!

 

“ เพราะคาราสึมะหายไป เชือกแสงเดือดพล่านพันธนาการก็เลยหายไปด้วย ก็เลยต้องช่วยพยุงเอาไว้ไม่ให้ล้มไปชนอะไรไม่เข้าท่าไงเล่า! ”

“ ——ข้ออ้างทั้งนั้น จริงๆแล้วคือกำลังเพลิดเพลินกับเรือนร่างของเค้าคนนั้นอยู่สินะ? ”

 

ไหงถึงเป็นงั้นเล่าเฮ้ย! งั้นก็จะส่งให้เธอไปเลยโซยะ ช่วยพยุงรุ่นพี่โคฮินาตะแทนทีแล้วกัน!

 

“ แล้วก็ ฉันยังไม่ได้ลืมหรอกนะ? ตรงนั้นของฟุรุยะคุงที่ถูกเค้าคนนี้จับนี่ มันคือตรงไหนกันเหรอบอกมาให้แบบละเอียดๆเลยได้มั้ย? ถ้าไม่ยอมบอกความจริง ฉันจะไม่ปล่อยมือจากหูข้างนี้นะ? ”

 

โซยะส่องเครื่องหมายหัวใจของเนตรมารฝันให้ฉายทะลุคอนแทคเลนส์ออกมา แล้วจึงยิงคำถามไล่กดดัน

 

“ ฮะ ฮะฮะ โซยะเธอนี่น้า อย่าไปจริงจังกับคำพูดของคนที่สติแตกไปเพราะไคอิมากนักสิเอ้อ ”

 

เป็นในฉับพลัน ที่ฉันตัวสั่นเพราะแรงกดดันของโซยะที่จับจ้องมองเขม็งมาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ความรู้สึกไปพลาง พยายามแถเอาตัวรอดไปให้ได้อยู่นั่นเอง

 

“ ……ทั้งที่ฉัน……เป็นเด็กไม่ดีแท้ๆ…… ”

 

ที่รุ่นพี่โคฮินาตะ อ้าปากกล่าวออกมาราวกับละเมอ

 

“ ……ทำไมถึง……ช่วยคนอย่างฉัน……เอาไว้เหรอ……? ”

 

ฝ่ามือเรียวเล็กที่สั่นเทิ้มเพราะควันหลงของความเสียว กำเสื้อของฉันเอาไว้ดังกึ้ดด

น้ำตาหลั่งไหลออกมาจากดวงตาที่ปิดอยู่สองข้างนั่น ทำเอาโซยะที่กำลังไต่สวนฉันอยู่ถึงกับเบิกตาโพลงอย่างตะลึง

 

“ เอ๊ะ เค้าเป็นอะไรไปน่ะ? เราก็ขับไล่ไคอิไปได้แล้วเนอะ? แต่ทำไมเค้าถึง……ยังดูทรมานแบบนั้นอยู่อีก…… ”

“ ……เธอคนนี้ ถูกบีบบังคับให้ออกอาการกลายเป็นไคอิน่ะ ”

 

ฉันอ้าปากพูดอย่างปวดใจ ให้กับโซยะที่กำลังลูบหัวของรุ่นพี่โคฮินาตะพร้อมร้องโอ๋ๆ

 

“ ที่วิทยาลัยหญิงชิรายูกิ มีผู้ปกครองที่สั่งวางระบบห้ามผู้ชายเข้าอย่างเข้มงวดสุดขีดชื่อโคฮินาตะอยู่ใช่มั้ยล่ะ ไอ้เจ้านั่นล่ะคือตัวการที่ทำให้ไคอิเกิดขึ้นมา และก็เหมือนว่าเธอคนนี้จะเป็นลูกสาวของเจ้านั่นแหละ ”

“ ……ฮึก ”

 

ฉันเล่าเกี่ยวกับทิวทัศน์ที่เห็นในตอนที่ถูกกลืนเข้าไปในตัวรุ่นพี่โคฮินาตะ ให้กับโซยะที่พูดอะไรไม่ออกฟังอย่างละเอียด

แท่นบูชาที่เหมือนจะอยู่ใต้ดิน พิธีกรรมเหมือนกลุ่มลัทธิที่ถูกกระทำขึ้นอยู่ในที่นั่น รุ่นพี่ที่ก้มหัวราวกับถูกรัดตัวอยู่ตรงใจกลาง กับฝั่งแม่ที่เป็นตัวนำให้พิธีกรรมดุเดือดมากยิ่งขึ้น ทั้งหมดทุกสิ่งอย่างของรุ่นพี่โคฮินาตะที่ถูกปฎิเสธ

ยิ่งพูดออกมามากเข้า สีหน้าของโซยะก็ยิ่งมัวหมองราวกับทำใจเชื่อไม่ลง ฉันเองก็รู้สึกหงุดหงิดปวดใจตามขึ้นมาอีกรอบด้วยเหมือนกัน

และในช่วงที่ใกล้จะอธิบายจบ อารมณ์ที่คุมไว้ไม่อยู่มันก็พรั่งพรูออกมาเป็นคำพูดที่รุนแรง

 

“ ไคอิเนี่ย มันคือสิ่งที่จะทำให้โฮสต์เจ้าของร่างสติแตกไปไง รุ่นพี่โคฮินาตะเองก็สติแตกถึงขีดสุดไปไม่ต่างกันเลย แต่ว่านะ พวกที่สติแตกบ้าที่สุดน่ะ มันคือไอ้พวกผู้ใหญ่ที่อยู่รอบๆตัวรุ่นพี่ไม่ใช่เหรอวะ! ”

 

ภาพของผู้หญิงเหล่านั้นที่ถ้าเพื่อเป้าหมายงี่เง่าไร้สาระอย่างกักกันตัวพวกผู้ชายแล้ว ยอมทำได้แม้กระทั่งถีบหัวให้ลูกสาวตัวเองให้กลายเป็นไคอิเลย แถมยังไม่รู้สึกผิดต่อการกระทำอันแสนน่ารังเกียจนั่นเลยแม้แต่เศษเสี้ยวเดียว ยังจะเร่งให้พิธีกรรมดุเดือดรุ่มร้อนหนักเข้าไปใหญ่ด้วยความกระตือรือร้นที่ผิดหลักสามัญสำนึกอีกต่างหาก

มือที่โอบกอดรุ่นพี่โคฮินาตะอยู่พลันรัดแน่นขึ้นเองอย่างเป็นธรรมชาติ

รุ่นพี่น่ะถูกจองจำ โดยไอ้สารเลวพวกนั้นมาตลอดเลย

 

“ เหตุการณ์นี้ มันยังไม่ได้ถูกคลี่คลายอะไรเลยซักนิดเดียว ”

 

แล้วจากนั้น ฉันจึงขยับปากกล่าวออกมาราวกับพูดให้รุ่นพี่โคฮินาตะฟัง

ไม่รู้แน่หรอกนะว่ายังมีสติอยู่รึเปล่า แต่ถึงอย่างนั้น ก็ห้ามใจให้ไม่พูดไม่ได้

 

“ ฉะนั้นจะลงมือให้ถี่ถ้วนไปจนกว่าจะคลี่คลายได้นั่นแหละ จนกว่าที่เธอคนนี้จะไม่ต้องกล่าวโทษตัวเองอีกต่อไป จนกว่าที่จะไม่ต้องหวาดกลัวผู้ชายมั่วๆอีกต่อไป จนกว่าจะได้พบเห็นโลกอันแสนกว้างใหญ่ จนกว่าจะไปไกลจนไม่ต้องมาติดแหงกอยู่กับคนเฮงซวยอย่างฉัน ถ้าเพื่อให้ได้ทั้งหมดนั่นแล้วต่อให้ต้องซัดกับไอ้พวกผู้ใหญ่บรรลัยนั่นก็ยอม ต่อให้มีใครด่าว่าไม่ใช่งานในฐานะผู้ปราบมารแต่ก็ช่างหัวมันปะไร อาฟเตอร์แคร์เอง ก็ถือเป็นงานที่สำคัญของผู้ปราบมารเหมือนกันนะเว้ย! ”

 

จับมือรุ่นพี่โคฮินาตะแน่นราวกับให้คำมั่นสัญญา และเป็นในฉับพลันนั้นเอง

 

“ …… ”

 

ที่เพิ่งจะสังเกต ว่าโซยะกำลังจ้องมองหน้าของฉันอยู่ตาไม่กะพริบ

นี่หรือว่ากำลังใช้เนตรมารฝันมองดูอะไรอยู่งั้นเรอะ!? ถึงกับตั้งท่าระแวงขึ้นมาโดยสัญชาติญาณเลยหรอก แต่เพราะสีหน้านั่นมันดูเหมือนปลาบปลื้มหลงใหลยังไงชอบกล ฉันที่ฉงนสงสัยจึงมองย้อนกลับไปใส่โซยะ

เท่านั้นแหละ โซยะถึงกับสะดุ้งเบือนหน้าหนีไปในทันที

จะว่าไปเหมือนเมื่อกี้ก็มีอะไรคล้ายๆกันอยู่แฮะ……พอคิดอยู่แบบนั้น โซยะก็พลันอ้าปากพูดออกมาอย่างกะทันหัน

 

“ ……ฉันน่ะนะ ที่มาตั้งทีมกับฟุรุยะคุง เป็นเพราะกะเพ่งเล็งจะใช้ประโยชน์จากความสามารถไล่ผีของฟุรุยะคุงน่ะ ”

 

จู่ๆเค้าพูดอะไรนั่น ไอ้เรื่องที่ว่ากะใช้ประโยชน์จากความสามารถฉันนี่ เจ้าตัวก็ประกาศโต้งๆบอกกันตรงๆมาตั้งแต่แรกเจอแล้วนี่

พอฉันยิ่งงงหนักไปใหญ่ โซยะก็หันหน้าที่เบือนหนีไปให้มองกลับมาทางนี้ ก่อนจะ

 

“ แต่ว่า ทำไมกันนะ ช่วงนี้ฉันรู้สึกขึ้นมาว่า ต่อให้ไม่คำนึงถึงเรื่องความสามารถ แต่ก็ดีจริงๆที่ได้ตั้งทีมอยู่ด้วยกันกับฟุรุยะคุง….อะไรแบบนั้นน่ะ ”

“ ……ฮึก ”

 

คิดว่า โซยะน่าจะไม่ได้ตั้งใจเลยซักนิดหรอก

แต่รอยยิ้มแสนงามที่โซยะปั้นขึ้นมานั่นกลับทำเอาฉันตกตะลึง เผลอใจเต้นแบบแปลกๆขึ้นมาซะอย่างงั้น

มันอะไรกันน่ะ……เพราะช่วงนี้เห็นแต่หน้าตาตอนน่ากลัวของโซยะอยู่เรื่อย เลยรู้สึกพิลึกหนักไปใหญ่เลยแฮะ……

 

“ อื้ม แต่แค่นี้ก็มีความสามารถสุดโรคจิตมากพอแล้ว ฉะนั้นก็อยากจะให้เลี่ยงทำอะไรอย่างสวมชุดกะลาสีแล้วแฉะโชกไปหมดแบบนี้หรอกนะ ”

 

พอทีเหอะโซยะ……อย่าได้พูดถึงไอ้ชุดนี้อีกเลยขอร้อง……

เป็นในจังหวะที่ฉันรับดาเมจเนื่องจากคำพูดยุแหย่ของโซยะอยู่นั่นเอง

 

“ โอ๊ะ? ”

 

ที่ชุดกะลาสีถูกห่อหุ้มไปด้วยละอองแสงก่อนจะสลายไป พอตกใจนึกว่าจะโป๊เปลือยทั่วกาย ชุดนักเรียนของโรงเรียนปราบมารที่ถอดทิ้งไปก็ปรากฎขึ้นมาหุ้มตัวฉันเอาไว้ราวกับสลับกัน

คงจะมีเซ็ตติ้งทำนอง ตอนที่ถูกปลดปล่อยออกจากเกม จะได้กลับไปในสภาพแบบเดียวกับตอนที่เข้ามานั่นละมั้ง

แรงสั่นสะเทือนที่ถาโถมเข้าใส่โฮเทลราพันเซลก็รุนแรงหนักมากเข้าเรื่อยๆ

อีกไม่นานก็จะได้กลับไปสู่โลกจริงอันสุดโหยหาแล้ว

 

“ เอาเป็นว่า ถ้ากลับไปโลกจริงแล้ว ก่อนอื่นเลยก็คือต้องเอาตัวรุ่นพี่โคฮินาตะไปตรวจเช็คอย่างละเอียด แล้วก็คุยปรึกษาว่าจะเอายังไงต่อจากนี้ละนะ ”

 

ยังคงรู้สึกเขินอยู่ยังไงชอบกล ฉันจึงพูดคนเดียวออกมาราวกับเป็นการสงบใจ

และราวกับนั่นเป็นสัญญาณ โฮเทลราพันเซลพลันพังทลาย ส่งให้จิตของพวกเราจมลงสู่ห้วงแห่งความมืดมิดเแบบเดียวกับตอนที่เข้ามาในเกม

 

 

“ ——สิ——ตื่นสิ——ตื่นสิฟุรุยะคุง! ”

“ ……เอ๊ะ? ”

 

ถูกเขย่าร่างกายอย่างรุนแรงจนลืมตาตื่น

ที่ดังเข้ามาให้ได้ยินจากจุดที่อยู่เคียงข้าง ก็คือเสียงของโซยะที่ตื่นตระหนกตะลีตะลานสุดขั้วไปเลย

เป็นอะไรน่ะ? ขับไล่ไคอิของรุ่นพี่โคฮินาตะไปได้ด้วยดีแล้วแท้ๆ มีอะไรให้ต้องแตกตื่นถึง—– เป็นตรงนั้นเองที่ฉันซึ่งลืมตาตื่น ถึงกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง

 

“ ……ทำไม ”

 

ภายในพื้นที่ซึ่งน่าจะบรรจุคนได้เป็นหลักร้อยนั่น ไม่มีหน้าต่างเลยซักบานเดียว

แม้จะมีแสงสว่างเทียมส่องสว่างอยู่ประปราย แต่กลับมืดสลัวมากยิ่งกว่าในเลิฟโฮเทลร้างซะอีก

บริเวณใจกลางของพื้นที่มีแท่นสูงที่เหมือนกับแท่นบูชา……และก็มีรุ่นพี่โคฮินาตะที่หมดสิ้นเรี่ยวแรงเนื่องจากเทคโนเบรคเกอร์กำลังนั่งหมดสภาพอยู่ตรงนั้น

 

“ ทำไมพวกเราถึง……มาอยู่ที่นี่ล่ะ……!? ”

“ ที่นี่คือสถานที่ที่ฟุรุยะคุงเล่าให้ฟังจริงด้วยสินะ? ”

 

ลุกพรวดขึ้นมาอย่างสับสนด้วยกันกับโซยะ

ทิวทัศน์นี้ บรรยากาศนี้……ไม่ผิดแน่

 

“ ที่นี่คือสถานที่ที่รุ่นพี่โคฮินาตะถูกทำให้กลายเป็นไคอิน่ะ ”

 

มันเกิดบ้าอะไรขึ้นน่ะ

มนุษย์ที่ถูกปลดปล่อยจากโฮเทลราพันเซลจะถูกส่งกลับไปยังที่ไหนของโลกจริง……ก็ไม่รู้เซ็ตติ้งตรงนี้ชัดเจนหรอก แต่คิดว่าที่น่าจะเป็นไปได้สุด ก็คือถูกส่งกลับไปยังเครื่องดีไวซ์ที่ใช้ในตอนถูกลากเข้าไปในเกมนั่นล่ะ ถึงจะไม่มีอะไรยืนยัน แต่ก็คิดสุดใจว่าน่าจะถูกส่งกลับไปยังสำนักงานใหญ่เพื่อรับมือกับเหตุฉุกเฉินน่ะนะ……หรือว่าเพราะอยู่ด้วยกันกับรุ่นพี่โคฮินาตะ ก็เลยถูกผลกระทบทำให้โดนเหวี่ยงเข้ามาในที่แบบนี้ไปด้วยเรอะ?

 

“ ……เอาเป็นว่า จะลองติดต่อหาคาเอเดะไม่ก็ซากุระดูก่อนแล้วกัน โซยะช่วยไปตรวจดูทีว่ารุ่นพี่โคฮินาตะปลอดภัยดีรึเปล่า ”

“ เข้าใจแล้วล่ะ! ”

 

เป็นในฉับพลันที่โซยะมุ่งไปยังแท่นบูชา และฉันกำลังจะหยิบเอาสมาร์ทโฟนที่ยังอยู่ภายในกระเป๋าออกมานั่นเอง

 

 

“ เปล่าประโยชน์จ้าเปล่าประโยชน์น้า ที่นี่ไม่มีสัญญาณมือถือหรอกนะ เพราะว่าเป็นชั้นใต้ดินของคฤหาสน์โคฮินาตะยังไงล่าาา❤ ”

 

 

“ ฮึก!? ”

 

ได้ยินเสียงแสนน่ารักจนดูไม่เข้ากับสถานที่ ดังกังวานออกมาจากลึกเข้าไปในเงามืด

 

“ แหม่~ คิดไม่ถึงเลยนะเนี่ยว่าจะเก่งดีมีทีเด็ดถึงขนาดขับไล่ได้เลยเงี้ย คิดถูกจริงๆแหละนะที่ปรับพิกัดของพวกเธอในตอนที่ถูกปลดปล่อยเผื่อไว้ ”

 

ตึก ตึก

นั่นก็คือ สาวมัธยมปลายที่น่ารักน่าชังซะจนดูผิดปกติ

ผมสีสดใสที่ทอดยาวลงมาประบ่า ถุงน่องยาวลายทาง เรือนร่างที่แม้จะบอบบางแต่ก็มีน้ำมีเนื้อนั่นสวยงามเลิศราวกับงานศิลปะ และชุดนักเรียนที่ถูกสวมอยู่อย่างไม่เรียบร้อยก็เป็นตัวฉุดเสน่ห์นั่นให้เด่นชัดขึ้นไปอีก

ใบหน้าที่สวยงามจนน่ากลัวมีลายเพนต์รูปหัวใจ ดวงตาที่กำลังจับจ้องมองมาทางพวกเราอย่างสนุกสนานนั่นก็เห็นได้ชัดเจนเลยว่าแฝงไปด้วยประกายแสงที่ไม่ปกติ

 

“ อื้อ อืมอืม ไม่มีผิดพลาด ใช่ [ผู้ครองชิ้นส่วน] ทั้งสองคนจริงด้วย ”

 

พอจับจ้องมองราวกับให้ราคาฉันกับโซยะที่ตัวแข็งทื่อเพราะเรื่องมันกะทันหันเกินไปแล้ว สาวมัธยมปลายคนนั้นก็แย้มยิ้มหน้าบานก่อนจะกล่าวต่อออกมา

 

“ ถ้างั้นก็ ช่วยมากับเค้าทีก็แล้วกันนะ ก่อนที่เจ้าพวกชวนน่าปวดหมอง……อย่างสมาคมกับเผ่าเทพมันจะรู้สึกตัวเข้าน่ะ ”