พวกเราจะช่วยเอง

พูดให้คำขาดไปแบบนั้นมันก็ดูหล่อเท่อยู่หรอกนะ——

 

“ ……ไม่ยอมให้หนีหรอก……ไม่ยอมเด็ดขาด…… ”

““ จ๊าาากกกกกกกกก!? ””

 

ปิ้ว! ปิ้ว! ปิ้ว! ปิ้ว!

แต่เผชิญกับรุ่นพี่โคฮินาตะที่ควบคุมรยางค์นับไม่ถ้วนซึ่งปลดปล่อยของเหลวเหนียวหนืดให้กระจายพุ่งไปหมดนั่นเป็นเท้าแล้วคลั่งไล่บี้เข้าใส่ พวกเราก็อับจนปัญญาได้แต่เผ่นหนีไปมาท่าเดียว

อย่างตอนนี้ก็กำลังแล่นทะยานไปตามทางเดินที่พื้นทำท่าเหมือนจะถล่ม พุ่งกระโจนลงบันไดที่ไม่มีราวจับ เตะเศษคอนกรีตที่กลิ้งเกลือกอยู่กับพื้นให้ลอยกระเด็นแล้วเผ่นป่าราบลึกเข้าไปในเลิฟโฮเทลร้างอันมืดสลัว

แทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ตรงไหนแน่

ที่ไม่ชนเข้ากับทางตันนี่ก็เป็นเพราะโชคช่วยโดยสมบูรณ์เลย

 

“ แง้งงงงงง! ตอนแรกก็คิดกะจะสลัดหลุดให้ได้ก่อนแล้วค่อยวางแผนลอบเล่นทีเผลออยู่หรอก แต่สลัดไม่หลุดเลยซักนิดเดียวนะ!? จะตื๊อเกินไปแล้ว! ”

 

โซยะที่วิ่งอยู่เคียงข้างแผดเสียงกรีดร้อง

 

“ เป็นเพราะฟุรุยะคุงคนเดียวเลย! ”

“ อ๊าา!? ไหงถึงเป็นงั้นกันฟะ!? ”

 

วิ่งไปพร้อมเถียงกันไปด้วยนี่มันมีแต่จะทำให้เสียแรงเปล่าก็จริงหรอก แต่เพราะถูกกล่าวโทษแบบกะทันหัน ตัวมันก็เลยเผลอแย้งกลับไปแน่ะ

 

“ ก็—— ”

 

คำพูดของโซยะถูกกลบหายไปโดยเสียงอันชุ่มชิ้นดัง ปิ้วว!

รยางค์ที่พุ่งแหวกเวหาเข้ามาจะขย้ำกลืนฉันเข้าไปจากหัว มันกระแทกปากที่เหมือนกับอวัยวะเพศหญิงนั่นลงกับพื้น

 

“ ……ฮารุฮิสะคุง……เอาแต่หนีวนไปมาแบบนั้น กำลังยั่วเย้าฉันอยู่สินะ……? จะทนไม่ไหวแล้วล่ะ……รีบเข้ามา ข้างในตัวฉันเร็วเข้าซี่……มารู้สึกดีไปด้วยกันเถอะนะ? นะ……? ”

 

เสียงชุ่มชื้นของรยางค์ และเสียงของรุ่นพี่โคฮินาตะที่แม้จะน่าหวาดกลัวชนขนหัวลุก แต่ก็ฟังดูทะลึ่งเร้าอารมณ์ไปในจังหวะเดียวกันพลันดังกังวานไปทั่วทางเดินมืดสลัว

เท่านั้นแหละโซยะหรี่ตามองมาทางนี้ ก่อนจะกล่าวคำพูดต่อจาก “ก็——” เมื่อตะกี้นี้ออกมา

 

“ คุณคนสวยงอกรยางค์นั่น เค้าชอบฟุรุยะคุงม๊า~~~~~~กมากเลยนี่ ”

 

แค่จากรุ่นพี่โคฮินาตะที่อยู่ข้างหลังยังไม่พอ โซยะที่อยู่เคียงข้างยังจะปลดปล่อยแรงกดดันที่หนาวเย็นยะเยือกอัดเข้ามาใส่กันอีก

 

“ ถึงจะเห็นแค่พริบตาเดียวก็เถอะ แต่ภาพมโนของคุณคนสวยงอกรยางค์นั่น มันสุดยอดมากๆเลยละนะ ฟุรุยะคุงถูกจับปู้ยี่ปู้ยำเละเทะจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลยอ้ะ…… ”

 

โซยะหน้าแดงทั้งๆที่ยังหรี่ตา ก่อนจะพูดรัวออกมาด้วยเสียงงึมงำ

 

“ ทำอะไรลงไปเค้าถึงได้หลงชอบซะขนาดนั้นน่ะ? ให้ว่าแล้วที่เนตรมารฝันมองเห็นภาพมโนได้นี่ก็แสดงว่าเค้าคนนั้นไม่ใช่ตัวละครภายในเกม แต่เป็นคนจริงๆเลยงั้นสินะ? เป็นโฮสต์ของไคอินี้อย่างเกือบๆแน่นอนเลยงั้นสินะ? ต่อให้ไม่ใช่แต่ก็ยังน่าสงสัยอย่างชัดเจนเลยเนอะ? แล้วนี่ฟุรุยะคุงไปทำอะไรกับเค้าคนนั้นกันน่ะ? เป็นอะไรที่ทำให้เค้าหลงรักหัวปักหัวปำแน่ๆเลยสินะ? ใช่จีบหว่านเสน่ห์ใส่ด้วยคำพูดรึเปล่านะ? ในสถานการณ์แบบนี้เนี่ยนะ? เพราะอีกฝั่งเป็นสาวสวยหุ่นดีงั้นเหรอ? ก็เลยติดลมจนช่างหัวฉันที่พลัดหลงไปเลยว่างั้นสิ? ฟุรุยะคุงเป็นนักฟันสาวด้วยท่อนล่างที่สวมคราบเสแสร้งเป็นหนุ่มกินพืชงั้นสินะ? ”

“ เดี๋ยวเฮ้ยเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยว! ใจเย็นก่อน! ”

 

เธอนั่นแหละว้อยหัดดูสถานการณ์มั่ง! เดี๋ยวก็หอบแดกหรอกนะเฟ้ย!?

 

“ ไม่ใช่เฟ้ย! หลังจากที่พื้นถล่มในตอนนั้น ฉันก็ลืมเธอ—— ”

“ หาา!? ที่ว่าลืมฉันนี่หมายความว่ายังไงน่ะ!? ”

 

โซยะปรี๊ดแตกพิโรธโกรธาขึ้นมาอย่างรุนแรงเลยทีเดียวเชียว

ฉิบหาย! เลือกคำพูดผิดไป!

 

“ ไม่ใช่ไม่ใช่! ไม่ได้ลืมแต่เป็นทำนองถูกทำให้ลืมหรือไงดี ”

“ ……เห~ จัดหนักกันในระดับที่ถูกทำให้ลืมฉันเลยสินะ…… ”

 

ไหงถึงพูดกันไม่รู้เรื่องแบบนี้ฟะ!

การจะคุยปรับความเข้าใจกันในสถานการณ์แบบนี้นี่คงจะไม่ไหวจริงๆด้วยนั่นแหละมั้ง

ตรงนี้เพ่งเน้นอยู่กับการเผ่นไปก่อนแล้วกัน…และเป็นในฉับพลัน ที่ฉันตัดใจยอมทนรับแรงกดดันจากโซยะแต่โดยดีนั่นเอง

ปึง!

 

““ ฮึก!? ””

 

ที่จู่ๆ ประตูห้องพักแขกที่อยู่ข้างหน้าก็พลันเปิดอ้าออก ราวกับเป็นการปิดกั้นเส้นทางของพวกเรา

 

“ โอ้ววววววววววววววววว!? ”

 

รีบถีบประตูในทันทีเลยหรอก แต่ประตูมันดันไม่ยอมกลับไปเป็นดังเดิมซะนี่

ฉันหมุนร่างกายยั้งโมเมนตัมตัวเอง เพื่อให้เบี่ยงตัวฝ่าข้ามประตูไปได้โดยไม่ต้องหยุดเท้า……แต่ความเร็วมันก็ตกลง

ปิ้วว!

 

“ เหวย!? ”

 

รยางค์เฉี่ยวหลังไป ของเหลวอุ่นๆเหนียวหนืดร่วงลงมาราดโดนส่วนนึงของหัว

แม้จะกลับมาวิ่งขนาบข้างกับโซยะไปตามทางเดินได้อีกรอบ——ครืนน!

 

“ เฮ้ย!? ”

“ กรี๊ดดด!? ”

 

แต่พื้นข้างหน้าก็ถล่มลงอย่างกะทันหัน โชคยังดีที่ได้ชิกิงามิของโซยะช่วยจับหลังยั้งเอาไว้ได้ทันหวุดหวิด

เฮ้ยๆๆๆ นี่มันอย่าบอกนะว่า……

 

“ ทั่วทั้งโฮเทลราพันเซลกำลังช่วยเหลือเข้าข้างคุณคนสวยงอกรยางค์……!? ”

 

โซยะวิ่งหนีต่อเนื่องไปพลางแผดเสียงร้องออกมาอย่างขนพองสยองเกล้า

คาดว่า การคาดคะเนนั่นมันคงไม่ผิดหรอก

เลิฟโฮเทลร้างแห่งนี้คือต่างมิติที่รุ่นพี่โคฮินาตะสร้างขึ้นมา

ถึงเหมือนว่าจะเล่นโกงอย่างทำให้มีทางตันโผล่ขึ้นมาอย่างกะทันหันไม่ได้ แต่ถ้าเป็นการก่อกวนขัดขวางเล็กๆน้อยๆแบบนี้ละก็คงทำได้อย่างไม่ยากเย็นเลยนั่นแหละ

ในระหว่างที่ครุ่นคิดอยู่แบบนั้น เพดานเบื้องหน้าก็ถล่มลงมา ทำให้จำเป็นต้องเปลี่ยนเส้นทางอย่างไม่อาจเลี่ยง

 

“ เฮ้ยไอ้เนี่ย คงไม่ใช่ว่าเค้ากำลังล่อพวกเราไปยังทางตันหรอกใช่มั้ยเนี่ย!? ”

“ จะรู้เหรอ! ไม่มีแผนที่หรือคนบอกทางซะหน่อยนี่นา! ”

 

วิ่งไม่หยุดไปพลางร้องลั่นคำรามไปด้วย

ในตอนนี้ยังไม่เห็นวี่แววของทางตันก็จริงหรอก แต่รุ่นพี่โคฮินาตะที่ไล่มาจากข้างหลังก็กำลังย่นระยะห่างเข้ามาใกล้อย่างแน่นอนเลย

 

“ ฮารุฮิสะคุง……❤ ฮารุฮิสะคุง……❤ ฮารุฮิสะคู้งงงง……❤ ”

 

เสียงหวานเยิ้มที่ลอยเข้ามาในหูก็ยิ่งดังชัดเจนมากขึ้น ทำเอาตัวมันสั่นไปหมด

 

“ ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็……นี่แน่ะ! ข่ายอาคมหลากชั้นหกแฉก! ”

 

โซยะกางข่ายอาคมหลากหลายชั้นขึ้นมาราวกับเป็นการปิดผนึกทางเดิน ทว่า

เพล้งงงงงงงงง!

ข่ายอาคมของโซยะที่มีพลังวิญญาณแค่ระดับห้อง D นั้นกลับช่วยถ่วงเวลาไม่ได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว

แตกกระจุยซะอย่างง่าย กากจัดระดับที่เอาประตูกระดาษมาขวางแทนยังจะดีกว่าเลยด้วยซ้ำ

 

“ แง้งงงงงง! ไม่ไหวจริงๆด้วยง่าา! ”

 

โซยะปายันต์กัมปนาทพิฆาตมารอัดเข้าใส่อย่างคลั่งสติแตกด้วยก็จริง แต่การระเบิดดังปุ้งปุ้งปุ้งเหมือนพลุจรวดแค่นั้นมันก็ใช้พรางตาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

 

“ หยุดเหอะโซยะ! ไม่ได้ผลหรอก! ”

 

เท่าที่ฟังจากคำอธิบายล่วงหน้า สเกลคาดการณ์ของไคอิตัวนี้ อย่างน้อยที่สุดก็คือ 6

ถ้าเป็นในด้านปริมาณพลังวิญญาณเพียวๆแล้วละก็ อยู่ในระดับเดียวกับนางุโมะที่แรงก์อัพจากสาวนมหลีกขึ้นมาเป็นสาวกระชากฉีกนมเลยนั่นแหละ

อย่าว่าแต่ศาสตร์ของโซยะเลย แม้แต่ศาสตร์เหนี่ยวรั้งสุดโรคจิตของคาราสึมะก็คงยากที่จะหยุดการเคลื่อนไหวให้ได้โดยสมบูรณ์ด้วยซ้ำ

แต่โซยะก็ยังคงยิงศาสตร์อย่างคลั่งสติแตกไปพลาง กล่าวคำพูดที่เหนือความคาดหมายออกมา

 

“ อูววว แต่ตัวคุณคนสวยงอกรยางค์นั่นมีระดับสเกลแค่ประมาณ 3 หรือ 4 เท่านั้นเองนะ น่าจะพอหาทางทำอะไรได้แท้ๆ ”

“ เอ๊ะ? สเกลของเธอคนนั้น มันต่ำแค่นั้นเองเรอะ? ”

 

ฉันใช้ศาสตร์วิชาขั้นโคตรพื้นฐานที่ไว้วัดระดับสเกลของอีกฝั่งนั่นไม่ได้ด้วยซ้ำไง ก็เลยไม่รู้เรื่องอะนะ……

 

“ อือ คิดว่าเค้าน่าจะใช้พลังวิญญาณเกือบทั้งหมดไปกับการประกอบสร้างต่างมิตินี้ขึ้นมา ระดับสเกลของร่างหลักก็เลยต่ำน่ะ ”

“ ข่าวดีเลยนี่หว่างี้ ”

 

แต่ประเด็นก็คือ พวกเราไม่มีกำลังมากพอจะรับมือกับไคอิระดับสเกล 3 หรือ 4 ได้เลยด้วยซ้ำนี่แหละ……

ถึงแม้โซยะจะสามารถใช้ศาสตร์วิชาได้อย่างกว้างขวางหลากหลายรูปแบบ แต่ก็ดันมีปริมาณพลังวิญญาณแค่ระดับห้อง D

ส่วนฉันนี่ถ้าใช้เทคโนเบรคเกอร์ไม่ได้ ก็เป็นสามัญชนดีๆนี่เอง

และภายในสถานการณ์ที่รุ่นพี่โคฮินาตะพุ่งตรงเข้ามาหาโดยไม่ยอมหันหลังให้อย่างตอนนี้ ก็ไม่มีช่องโหว่ให้อัดเทคโนเบรคเกอร์เข้าไปได้อีก ต่อให้กะจะอ้อมไปข้างหลัง แต่รยางค์กว่านับหลายสิบเส้นที่งอกออกมาจากแผ่นหลังของรุ่นพี่โคฮินาตะมันก็แผ่ขยายปกคลุมไปทั่วทุกซอกทุกมุมของบริเวณทางเดิน ฉะนั้นการจะเลี้ยวยูเทิร์นไปเสี่ยงดวงจ้วงหลังนั่นจึงไม่มีวี่แววว่าจะสำเร็จได้ซักนิด

 

“ ก็ไม่อยากจะใช้หรอกนะ แต่ถ้าลงอีหรอบนี้ก็คงเห็นทีต้องพึ่งไอ้นั่นเท่านั้นแล้ว…… ”

 

บูสต์จุดกายิกสุข

ความสามารถลึกลับสุดจะเฮงซวย ที่ต้องจิ้มจึ๊กลงไปยังโพรงเสน่ห์กายิกสุขซึ่งลอยขึ้นมาบนตัวฉันเอง เพื่อเป็นการยกระดับอำนาจการคิดและการเคลื่อนไหวของร่างกายแบบก้าวกระโดด

มีเวลาจำกัด และในบางกรณีก็มีเสี่ยงที่จะต้องน้ำแตกแหลกกระจายต่อหน้าสายตาชาวบ้านชาวช่องเหมือนตอนนี้หรอก แต่พลังที่จะได้มานั่นก็ยิ่งใหญ่สุดยอดไปเลย

รยางค์ที่งอกออกมาจากตัวรุ่นพี่โคฮินาตะมันอัดกันหนาแน่นอย่างยิ่งก็จริง แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีช่องโหว่เลยซะเมื่อไหร่ แถมผิวมันยังลื่นปรื๊ดเพราะของเหลวที่ถูกพ่นกระจายไปมาด้วย ฉะนั้นถ้าเปิดบูสต์จุดกายิกสุขซะก็น่าจะพอแหวกทางไปได้อยู่แหละ

ทว่า ในระหว่างที่น้ำแตกกับชั่วขณะหลังจากแตกเสร็จแล้วนั่น ตัวฉันมันจะขยับเขยื้อนตัวไม่ได้ ก็เลยมีตรงนี้แหละที่น่าเป็นห่วง……แต่ถึงยังไงถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปก็ได้แต่รอความตาย ฉันจึงเริ่มไล่ตามหาโพรงเสน่ห์กายิกสุขบนร่างตัวเองทันที

 

“ ฟุรุยะคุง!? นั่นอย่าบอกนะว่า กะจะใช้พลังสุดน่าอายเหมือนเมื่อตอนก่อนหน้านี้เหรอ!? ”

 

โซยะตะโกนออกมาอย่างตื่นตกใจ

เสียงที่ราวกับกล่าวโทษกันนั่นทำให้ฉันตอกกลับไป

 

“ ก็ไม่มีทางอื่นนอกจากนั้นแล้วใช่มั้ยล่ะ!? ”

“ ก็ใช่หรอก……แต่ฟุรุยะคุงลืมไปแล้วเหรอ!? ”

“ อะไรเล่า! ”

“ เกมนี้น่ะถ้าเกิดถึงจุดสุดยอดขึ้นมาจะเกมโอเวอร์นะ!? ”

“ ……อ๊ะ!? ”

 

จะว่าไปก็ใช่แฮะ

หน้าคำเตือนมันถูกเขียนเอาไว้ว่า “ถ้าน้ำแตกถึงจุดสุดยอดแล้วจะเกมโอเวอร์” ต่างหาก—–ไม่ได้เขียนว่า “ถ้าแพ้ในการประชันลีลาแข่งกันเสร็จกับเด็กผู้หญิงแล้วจะเกมโอเวอร์” ซะหน่อย

กล่าวคือ ต่อให้เป็นช่วยตัวเอง แต่ก็มีโอกาสที่จะทำให้เกมโอเวอร์สูงมากเลยทีเดียว

แถมในตอนนี้ที่ถูกตัดสัญญาณเชื่อมต่อกับซากุระและคาเอเดะ จะขอให้ผู้เล่นคนอื่นช่วยตรวจสอบดูก็ไม่ได้อีก……แบบนี้ก็เสี่ยงดวงเปิดบูสต์จุดกายิกสุขไม่ได้อีกด้วยซ้ำ!

 

“ บัดซบ! งั้นมันมีวิธีอื่นแบบไหนให้ลองได้อีกน่ะ!? ”

 

ศาสตร์วิชาของโซยะใช้ไม่ได้ผล แล้วก็ไม่มีช่องว่างให้ฉันใช้เทคโนเบรคเกอร์ได้

ไม่มีวี่แววว่าการไล่ล่าของรุ่นพี่โคฮินาตะจะผ่อนระดับลงเลยซักนิด แต่ฝั่งพวกเรานั้นกลับลดความเร็วลงเรื่อยๆ ซึ่งก็แหงอยู่แล้ว คนเราไม่อาจวิ่งสุดกำลังอย่างต่อเนื่องไปได้ตลอดหรอก

ถ้าจบแค่พวกเราถูกกลืนหายเข้าไปในไคอิมันก็ยังพอว่า ถึงจะเป็นนักเรียนใบอนุญาตชั่วคราวแต่พวกเราก็เป็นผู้ปราบมารเหมือนกัน เตรียมใจที่จะต้องตายเพราะวิญญาณร้ายไคอิเอาไว้แล้วไม่มากก็น้อย

แต่ถ้ากลืนฉันเข้าไปได้แล้ว รุ่นพี่โคฮินาตะจะต้องสวาปามกินฉันอย่างสำราญอย่างแน่นอน ไม่ใช่วาดฝันเป็นภาพมายาอยู่ภายในโลกจิตใจ รุ่นพี่โคฮินาตะจะต้องใช้ร่างกายตัวเองสมสู่ร่วมเพศด้วยกันกับฉันจริงๆเลยเป็นแน่

ไคอิที่ถูกแม่แท้ๆกระตุ้นจนออกอาการขึ้นมา ความปราถนาที่บิดเบี้ยวไปเนื่องจากเหตุนั้น…จะยอมให้เธอที่อยู่ในสภาพแบบนั้น และปักใจเชื่อเพียงเพราะเหตุผลว่าผู้ชายที่ได้พูดคุยด้วยแบบจริงๆจังๆคนแรกมันบังเอิญเป็นฉันแค่นั้น มาประสานร่างร่วมรักกับคนอย่างฉันนี่ได้ซะที่ไหนกัน

การทำแบบนั้น จะต้องก่อให้เกิดเป็นแผลที่ไม่อาจรักษาขึ้นมากับตัวรุ่นพี่โคฮินาตะแน่

แล้วก็ไม่มีเหตุผลใดๆ ที่จะต้องให้เธอคนนั้นบาดเจ็บไปมากกว่านี้อีกแล้ว

ฉะนั้นพวกเราจึง จะมายอมพ่ายแพ้เอาตรงนี้ไม่ได้เป็นอันขาด!

แต่ต่อให้พล่ามคำพูดสวยหรูแบบนั้นซักเท่าไหร่ ถ้าไม่มีพลังที่เพียงพอจะใช้ขับไล่ได้จริงก็จบกัน

 

“ ฮารุฮิสะคุง……ทำไมถึงหนีล่ะ……? ฉันน่ะน้ำเดินถึงขนาดนี้แล้ว……พร้อมที่จะโดนเสียบถึงขนาดนี้แล้วนะ……? ”

 

ปิ้วปิ้ว! ปิ้ววว! ปิ้วปิ้วปิ้ว! ซ่าาาาา!

 

“ ห้ะ!? ”

“ อ๊ายยยยยย!? ”

 

รยางค์ของรุ่นพี่โคฮินาตะมันสั่นกระตุกไปพลาง พ่นน้ำเหลวพุ่งพวยออกมา

และฉันกับโซยะก็ถูกไอ้น้ำนั่นราดใส่เข้าไปเต็มๆหัว

น้ำเหลวอบอุ่นมันไหลอาบไปทั่วร่าง ทำให้ลื่นไปหมดทั้งเนื้อตัว

แถมน้ำเหลวมันยังทำให้ร่างกายท่อนบนของโซยะเปียกโชกแฉะไปหมดไม่เหลือที่ว่าง ส่งให้เสื้อเชิ๊ตชุดนักเรียนโปร่งแสงมองทะลุเห็นได้เต็มตา

 

“ ม่ายยย! สกปรกง่าลื่นง่าโปร่งหมดแล้วง่าา……ฟุรุยะคุงห้ามมองมาทางนี้เด็ดขาดเลยนะ!? ”

 

แม้โซยะจะพยายามปกปิดบริเวณอกที่โปร่งแสงจนมองเห็นบรา (เอ้ยฉันแค่เห็นแว๊บๆไม่ได้ตั้งใจอยากดูซะหน่อย) แต่ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลามามัวทำอะไรแบบนั้น

ลื่นปรื๊ดลื่นปรื๊ดแบบนี้เดี๋ยวก็คงถูกไล่ตามทันได้ในพริบตาเลย……!

พอฉันกำลังเค้นสมองหาทางทลายสถานการณ์ที่เริ่มส่อเค้าฉิบหายขึ้นมาแล้วอยู่——

 

“ เกี๊ยยยวววววววว! ”

“ ……โกหกใช่มั้ยเฮ้ย ”

 

พลันมีอะไรที่น่ากลัวยิ่งกว่าทางตัน โผล่ออกมาจากทิศเบื้องหน้าที่อยู่ลึกเข้าไปในทางเดิน

ตัวประหลาดที่ตลอดจนถึงตอนนี้ ได้ปรากฎกายขึ้นมาต่อหน้าฉันและรุ่นพี่โคฮินาตะหลายต่อหลายครั้ง

สภาพตกอับดูไม่ได้ของเหล่าผู้ชายที่น้ำแตกถึงจุดสุดยอดภายในเกม

สัตว์ประหลาดที่ราวกับจับงูและอวัยวะเพศชายมาผสานรวมกัน พลันแผดเสียงร้องอย่างน่าหวาดผวาขวางอยู่เบื้องหน้าเส้นทางของพวกเรา