“ ……อุ้ก ”

 

พอลืมตาตื่น ก็พบว่าที่นั่นคือซากอาคารที่ทรุดโทรมเก่าแก่มากยิ่งกว่าเลิฟโฮเทลร้างที่อยู่มายันเมื่อกี้นี้ซะอีก

โครงสร้างดูคล้ายกัน แสดงว่าที่นี่เองก็น่าจะเป็นเลิฟโฮเทลเหมือนกันละมั้ง

 

“ ที่นี่เป็นอีกอาคารนึงเรอะ? ”

 

แต่ถ้าใช่แบบนั้นมันก็จะแปลก

อีกอาคารนี่ มันน่าจะอยู่อีกฟากนึงที่ต้องข้ามทางเดินเชื่อมตึกตรงชั้นสองไปนี่หว่า

และพวกเราก็ร่วงลงมาจากพื้นถล่ม ฉะนั้นก็ไม่น่าจะโผล่มาอยู่ที่อีกอาคารได้เลยนะเฮ้ย

แต่เพดานที่นี่ก็ไม่ได้พังเป็นรูซะหน่อย……หรือว่าถูกวาร์ปมางั้นเรอะ?

……อื๋อ? พวกเรา ?

 

“ จริงด้วย……คนที่ตกลงมาที่นี่ไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวซะหน่อยนี่หว่า ”

 

รีบหันมองไปโดยรอบอย่างแตกตื่นทันที……แต่ก็ไม่มีเค้าลางของใครซักคนอยู่ภายในทางเดินอันมืดสลัวเลย

ไม่มีร่องรอยบ่งชี้ว่ามีใครอยู่ด้วยซ้ำ คงไม่ได้ถูกวาร์ปส่งไปยังคนละที่กันหรอกนะ?

พลัดหลงในที่แบบนี้มันก็คือปักธงตายดีๆนี่เอง ต้องรีบตามไปสมทบโดยด่วน

 

“ คาเอเดะ คิดว่าที่นี่น่าจะเป็นอีกอาคารนึงหรอกนะ แต่พอจะรู้รึเปล่าว่าตำแหน่งปัจจุบันมันอยู่ตรงไหนแน่? ”

 

ส่งเสียงทักเข้าหาคาเอเดะที่น่าจะใช้ศาสตร์สื่อสารเชื่อมต่ออยู่กับฉัน

แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับมาจากคาเอเดะเลย

 

“ ……อะไรหว่า? นี่หรือว่าไม่ได้เชื่อมต่อกันเรอะ? ”

 

ฝีมือระดับคาเอเดะก็ไม่น่าจะเผลอควบคุมศาสตร์พลาดเอาระหว่างทางด้วย……แสดงว่ามีใครบางคนกำลังขัดขวางอยู่รึไง?

 

“ โธ่เว้ย มีแต่เรื่องที่คาดไม่ถึงเต็มไปหมด ”

 

แต่บ่นไปมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา

เอาเป็นว่า ก่อนอื่นต้องหายัยนั่นที่หลงหายไปให้เจอก่อน…………อ้าว?

 

“ ……ยัยนั่นที่ว่า คือใครกันหว่า? ”

 

อาการสูญเสียความทรงจำบางส่วนที่ผิดธรรมชาติเกินเหตุ

ความรู้สึกแบบเดียวกับตอนที่เจอเศษกระดาษภายในเกม แล้วจำไม่ได้ว่าประโยค [ขูดรีดในเชิงกามๆ] หรือ [ผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัว] ซึ่งถูกเขียนอยู่บนนั้น เป็นคำที่ได้ยินออกมาจากปากของใคร

เผลอหัวกระแทกพื้นในตอนที่ตกลงมารึไง…เป็นในฉับพลันที่เริ่มสับสนขึ้นมาแบบนั้นเอง

 

“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!? ”

“ ฮึก! เสียงนี้มัน……! ”

 

เสียงกรีดร้องที่คุ้นหูพลันกังวานไปทั่วซากอาคารอันมืดสลัว อยู่ใกล้มาก

 

“ ทางนั้นเรอะ! ”

 

วิ่งตรงไปยังทิศที่เสียงดังมา

มุ่งหน้าไปตามเส้นทางเดินที่พื้นทำท่าจะถล่มอยู่ร่อมร่อ และพอเลี้ยวตรงหัวมุมได้หลายครั้งเข้า ก็โผล่มายังทางเดินที่เปิดกว้าง

 

“ หยึย!? ”

 

สิ่งแรกที่แล่นทะยานเข้ามาภายในตา ก็คือสัตว์ประหลาดแสนน่าเกลียดน่ากลัว

ก้อนมวลที่งอกหนวดรยางค์มีปุ่มที่เหมือนกับปลิงทะเลตัวยาวออกมาจากทั่วร่างมันกำลังดิ้นพล่าน ถ้าเพ่งตามองดูดีๆแล้วก็จะเห็นว่ามันมีโครงเป็นทรงของมนุษย์หรอก แต่สภาพในตอนนี้ไม่เหลือเค้ารูปทรงแบบเดิมอีกต่อไปแล้ว

พอฉันผงะไประยะนึง ทั่วร่างของสัตว์ประหลาดที่ปล่อยกลิ่นเหม็นเน่าร้ายกาจออกมาจากรยางค์ก็พลันสั่นเทิ้มหงึกๆ

 

“ ——ช่วยด้วยย…… ”

“ ……ฮึก!? โคบายาชิ!? ”

 

ที่แหวกผ่านม่านรยางค์ลอยปรากฎขึ้นมา ก็คือใบหน้าของเพื่อนร่วมชั้นที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี

แต่ใบหน้าอันเจ็บปวดทุกข์ทรมานของโคบายาชิกลับถูกกลืนหายเข้าไปภายในรยางค์ในทันที ก่อนจะมีใบหน้าอื่นๆปรากฎขึ้นมาแทนที่

 

“ ไม่นะ……ใครก็ได้เอาฉันออกไปจากที่นี่…… ”

“ หยึย มีแต่ผู้ชาย…… ”

“ เหม็นง่าาสกปรกอ่าา ”

 

หน้าของผู้ชายปรากฎขึ้นมาแล้วก็หายไปอย่างต่อเนื่อง แต่ละรายต่างก็พากันแผดเสียงร้องอย่างทุกข์ทรมานออกมาไม่ขาด

 

(อย่าบอกนะ……พวกที่เกมโอเวอร์มันจะมีชะตากรรมต้องกลายเป็นแบบนั้นเรอะ……!?)

 

การถูกปฎิบัติที่โคตรจะสยดสยองเลยเถิดเกินไปนั่นทำเอาฉันขนพองสยองเกล้าจากเบื้องลึกในใจเลยก็จริงหรอก

 

“ ฮิ…ฮิ๊ ”

 

แต่พอสังเกตเห็นคนที่ล้มฟุบอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่เบื้องหน้าสัตว์ประหลาด ฉันก็พลันได้สติกลับคืน

เห็นแผ่นหลังนั่นแล้ว ความทรงจำที่มัวหมองก็พลันหวนคืนกลับมามีสีสันในทันตา

 

(จริงสิ ฉันเข้ามาพิชิตเกมนี้ด้วยกันกับเธอคนนั้นนี่นา……)

 

ไอ้สัตว์ประหลาดสั่นทั่วร่างหงึกๆอย่างน่าขนลุกไปพลาง ตั้งท่วงท่าเตรียมจะถาโถมเข้ามาทับเธอคนนั้นอยู่ทุกเมื่อ เรียกได้ว่าไม่มีเวลาจะเสียอีกต่อไปแล้ว ฉันเพ่งสายตา แล้วจึงกระโจนเข้าไประหว่างเธอคนนั้นและไอ้สัตว์ประหลาดโดยพลัน

โพรงเสน่ห์กายิกสุข……อยู่นั่นเอง!

 

“ โอร่าาาาาาาาาา! ”

 

กระแทกเทคโนเบรคเกอร์อัดเข้าไปกลางบริเวณที่น่าจะเป็นส่วนหัวของไอ้สัตว์ประหลาด สวบ

 

“ หยึย ”

 

สัมผัสอันน่าขนลุกทำเอาเผลอบิดหน้าเบี้ยว

และเป็นตรงนั้นเอง ที่สัตว์ประหลาดซึ่งถูกจิ้มโพรงเสน่ห์กายิกสุขพองตัวโป่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน

 

“ เกี๊ยยยยวววววววววววว!!❤❤ ”

 

ปิ้ววววววววววววว!

 

“ จ๊าาาากกกกกกก!? อะไรของไอ้เจ้านี่น่ะ!? ”

 

ไอ้สัตว์ประหลาดพ่นน้ำเหนียวหนืดสีขาวข้นลึกลับออกมาจากรยางค์ทั้งหมดทุกเส้น แล้วจึงสั่นเทิ้มเริ่มคลั่งอาละวาด

ไม่รู้ว่าน้ำเหนียวหนืดสีขาวข้นมันจะมีความเป็นกรดสูงรึไง พื้นกับเพดานที่ถูกราดเข้าไปก็เลยเกิดเป็นควันสีขาวดังฟู่มมมพร้อมเสื่อมสภาพพังทลาย กลิ่นเหม็นเลวร้ายลอยโชยเข้ามาจนทำเอาจมูกแทบเดี้ยง

อะ ไอ้เจ้านี่มันอะไรกัน……เอเลี่ยนจากดาวโสโครกเรอะเฮ้ย……

 

“ ขุ่ก ต้องถอยห่างไปจากที่นี่ก่อน ”

 

ฉันจับมือของเธอคนนั้นที่ทรุดนั่งอยู่ข้างหลัง ก่อนจะฉุดตัววิ่งทะยานออกไป

 

“ ถอยห่างจากที่นี่ก่อนเถอะครับ! รุ่นพี่โคฮินาตะ ! ”

“ ……อะ อือ…… ”

 

พวกเราหันหลังให้กับสัตว์ประหลาดที่คลั่งอาละวาดพ่นน้ำเหนียวหนืดรุนแรงขึ้นไปอีกระดับ ก่อนจะจ้ำเท้าวิ่งท่าเดียว

 

 

“ ……แฮ่ก……แฮ่ก……เอาเป็นว่า ถ้ามาถึงตรงนี้ก็น่าจะพอแล้วละมั้งนะ ”

 

เนื่องจากไม่มีเค้าลางว่าสัตว์ประหลาดมันจะไล่ตามมา เราจึงหยุดพักกันอยู่ตรงมุมนึงของทางเดิน

 

“ รุ่นพี่ ไม่มีบาดเจ็บตรงไหนนะครับ? ได้ถูกไอ้สัตว์ประหลาดเมื่อกี้ทำอะไรเข้ารึเปล่า ”

“ ……ฉะ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก……หะ ฮิ๊!? ”

 

พอฉันกล่าวถาม รุ่นพี่โคฮินาตะก็เบิกตาโพลงราวกับนึกถึงอะไรบางอย่างได้ แล้วจึงฟาดปัดมือของฉันออก

 

“ ……อะ อะ คือว่า ไม่ใช่นะ……แต่มีผู้ชายนี่แหละ……ที่ฉันรับ……ไม่ได้จริงๆ…… ”

 

เค้าหดตัวร่างกายสั่นเทิ้มเล็กๆไปทั่ว ก่อนจะถอยกรูดออกไปห่างจากฉันสุดขั้ว

 

“ ……ขะ ขอโทษนะ อุตส่าห์……เข้ามาช่วยเอาไว้แท้ๆ…… ”

“ อ๊ะ อ่า ผมต่างหากครับที่ต้องขอโทษ จะว่าไปแล้วก็ใช่แฮะครับ ”

 

รุ่นพี่โคฮินาตะเป็นโรคกลัวผู้ชายแบบสุดขั้ว

อย่าว่าแต่ถูกผู้ชายแตะตัวเลย แค่อยู่ใกล้ผู้ชายก็ทำให้คลั่งสติแตกนิดๆได้แล้ว ถือเป็นสภาวะที่น่าหนักใจเป็นอย่างยิ่งทีเดียว

เพราะเมื่อกี้เป็นสถานการณ์ฉุกเฉินก็เลยน่าจะไม่ได้ใส่ใจ แต่พอเป็นตอนนี้ที่ใจเย็นขึ้นมาแล้วก็เลยกลับมากลัวตัวสั่นอีหรอบนี้นั่นเอง

แต่กลุ้มเลยแฮะ

จะกลัวกันก็ไม่เป็นไรหรอก……แต่รุ่นพี่โคฮินาตะเค้าเป็นสามัญชนไง และที่นี่ก็เป็นต่างมิติที่ถูกสร้างขึ้นโดยไคอิ แถมยังมีสัตว์ประหลาดแบบเมื่อกี้โผล่มาด้วย

แม้จะเป็นแค่นักเรียนไม่เอาอ่าวที่มีระดับแค่ใบอนุญาตชั่วคราว แต่ฉันที่เป็นผู้ปราบมารเหมือนกันก็มีหน้าที่จะต้องปกป้องเธอคนนี้เอาไว้ให้ได้

ฉะนั้นถ้าถูกรุ่นพี่โคฮินาตะเว้นระยะออกห่างแบบนั้น เวลาจวนตัวขึ้นมาก็ท่าจะลำบากโคตรๆไปเลยอะนะ

……ช่วยไม่ได้ ว่าตามจริงแล้วไม่อยากจะทำหรอกนะ แต่ก็ไม่มีวิธีอื่นนอกเหนือไปจากนี้แล้ว

 

“ รุ่นพี่โคฮินาตะ ช่วยรออยู่ตรงนี้เดี๋ยวนะครับ ”

“ ……เอ๊ะ? มะ มีอะไรเหรอ……? ”

 

ฉันเรียกรุ่นพี่โคฮินาตะเข้าไปในห้องพักแขกห้องนึง ก่อนจะขอให้ช่วยหลับตาซักระยะ

พอคุ้ยในตู้เสื้อผ้าอันทรุดโทรมแล้ว……ก็มีจริงๆด้วยแฮะ

เปลี่ยนมาสวมเสื้อผ้าที่ถูกแขวนไว้อยู่ภายในนั้น ก่อนจะบอกรุ่นพี่โคฮินาตะให้ลืมตา

 

“ ……อ๊ะ ระ รูปร่างแบบนั้น…… ”

“ อ่า ถ้าแบบนี้คงน่าจะพอรับไหวแบบฉิวเฉียดสินะครับ? ”

 

ที่ฉันสวมอยู่นี่ก็คือชุดกะลาสีแขนสั้น

จากการตรวจสอบตลอดมาจนตอนนี้ ทำให้รู้ว่ามีเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายของผู้หญิงถูกเก็บไว้อยู่ภายในทุกห้องอย่างพร้อมเพรียงเลยไง ก็เลยขอยืมมาใช้หน่อยอะนะ แถมยังเผอิญเจอวิกผมดำยาวด้วยพอดีเลยอีก จึงใส่มันไปด้วยอย่างไม่มีทางเลือก

 

“ ……ฮิฮิ ”

“ เอ้ย อย่าหัวเราะกันสิครับเอ้อ! ”

 

นี่ฝืนอดทนความอายเพื่อใส่เลยเชียวนะเฟ้ย

 

“ ขะ ขอโทษนะ……แต่ว่า ไม่คิดเลยน่ะว่าจะยอมลงทุนทำถึงขนาดนั้น……ด้วยตัวเองเลย…… ”

 

พอรุ่นพี่โคฮินาตะหัวเราะซะจนน้ำตาเล็ด เค้าก็ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้อย่างกลัวๆ

……ดูดีๆอีกทีแล้ว รุ่นพี่โคฮินาตะที่ห่อหุ้มร่างกายเอาไว้ด้วยชุดนักเรียนของวิทยาลัยหญิงชิรายูกิก็มีหุ่นทรวดทรงที่ห่างไกลจากเด็กมัธยมปลายจริงๆนั่นล่ะ ทั้งนมใหญ่เบิ้มที่หยั่งกับจะทำเสื้อขาดกระดุมหลุด ทั้งต้นขาที่แสนงามมีน้ำมีนวลก็ไม่จำเป็นต้องอาศัยเสื้อผ้าหวาบหวิวหรือท่าโพสสุดเซ็กซี่ใดๆเลย แค่เป็นในแบบที่เป็นอยู่แค่นี้ก็เป็นพิษต่อตามากพอแล้ว

พอฉันถึงกับเผลอตัวเบือนหน้านี รุ่นพี่โคฮินาตะก็เข้ามากุมมือเบาๆ

 

“ ……อือ ถ้าแบบนี้ละก็ ไม่เป็นไร ”

 

ที่ลอดออกมาให้เห็นผ่านผมหน้าที่ปล่อยยาว ก็คือความงามอันเปราะบางที่แฝงเต็มเปี่ยมไปด้วยมนตร์เสน่ห์

 

“ ……ขอพึ่งพาหน่อยนะ……ฮารุฮิสะคุง ”

“ ขะ ครับ ถึงจะเป็นแค่ไอ้เด็กเวรแต่งหญิงที่เรียนไม่เอาอ่าวก็เหอะนะ ”

 

ฉันเสแสร้งทำเป็นเหมือนว่าสงบนิ่งไม่ไหวติง ก่อนจะก้าวออกไปเป็นการนำทางให้รุ่นพี่โคฮินาตะที่ยิ้มเล็กๆ

ต่อจากรุ่นพี่โคฮินาตะแล้ว คราวนี้เป็นตาฉันยุกยิกอยู่ไม่สุขมั่งแหละ……แต่จะยังไงก็เหอะ แบบนี้ก็คงจะสำรวจภายในโฮเทลราพันเซลได้อย่างหายห่วงไม่มีปัญหาแล้วมั้ง

……แต่ว่า อ้าว? เดี๋ยวก่อนนะ?

ถ้าอย่างงั้น ตัวฉันที่เพิ่งจะมาแต่งหญิงเอาเมื่อกี้ ทำอีท่าไหนถึงพิชิตเกมร่วมกันกับเธอคนนี้มาได้น่ะ?

แถม ชื่อเรียกนี่

ฉันเคยพูดแนะนำชื่อตัวเองแบบเป็นทางการ ให้กับเธอคนนี้ด้วยเรอะ?

 

 

“ ……ไม่ได้สิ……จะนึกอะไรไม่เข้าเรื่องไม่ได้นะ…… ”

 

 

—–ซึ่ด

 

“ ฮึก!? ”

 

ขนหลังพลันลุกชัน บีบให้ฉันหันขวับกลับไปทันที

อะ อะไรน่ะ? ไอ้เจ้าสัตว์ประหลาดตัวเมื่อกี้มันเข้ามาใกล้อีกแล้วเหรอไง?

แต่ก็ไม่มีอะไรอยู่ตรงอีกฟากของทางเดินอันมืดสลัวเลย

 

“ ……ฮารุฮิสะคุง? เป็นอะไรไปเหรอ? ”

“ ……เปล่า ไม่มีอะไรครับ…… ”

 

สุดท้ายก็ค้นหาต้นตอของความหนาวสั่นไม่เจออยู่ทั้งอย่างนั้น

ฉันปกป้องรุ่นพี่โคฮินาตะที่จับมือแน่นราวกับเป็นเด็กที่สูญเสียแหล่งที่พึ่งไปพลาง เริ่มต้นทำการสืบสวนภายในเลิฟโฮเทลร้างใหม่อีกครั้ง