“ มันยังไงกันน่ะ……? ”

 

หลายวันให้หลังจากนั้นอีก

วันเสาร์อาทิตย์ผ่านเลยไป ณ ห้อง D ของโรงเรียนปราบมารช่วงเริ่มต้นอาทิตย์ใหม่ ก่อนเริ่มคาบโฮมรูม

ปรากฎการณ์น่าขนลุกที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทำให้ฉันรู้สึกหวั่นใจไม่ดีอย่างที่สุด

หลังจากก้าวเข้าไปในห้องของชายที่ชื่อไซโตะแล้ว พวกเราก็ทำการออกตามหามนุษย์ที่เป็นต้นตอแหล่งกำเนิดของวิญญาณคนเป็นต่อเลย แต่ไม่รู้ทำไม เป้าหมายส่วนมากนั้นกลับหายตัวไปอย่างกะทันหันซะอย่างนั้น

บ้างก็หายไปจากที่บ้านเหมือนกับไซโตะ บ้างก็หายสาบสูญไปโดยทิ้งร่องรอยวิญญาณที่ขาดห้วงไว้ตรงห้องน้ำชาย

ดูจากข้อมูลที่ทางศูนย์ให้คำปรึกษาด้านภัยวิญญาณของวิทยาลัยหญิงชิรายูกิรวบรวมมา เห็นว่าทีมผู้ปราบมารอีกหลายทีมที่ไล่ตามร่องรอยวิญญาณไปเหมือนพวกเรา ก็ประสบพบเจอกับสถานการณ์แบบเดียวกันเปี๊ยบเลย ทำให้ตัวเลขจำนวนผู้หายสาบสูญพุ่งขึ้นไปเป็นกว่าหลายสิบรายแล้ว สรุปความได้ว่า เหล่าผู้ที่เป็นต้นตอแหล่งกำเนิดของวิญญาณคนเป็นได้หายตัวไปเป็นจำนวนเกือบครึ่งนึงเลยทีเดียว

แถมพอทำเรื่องร้องขอความร่วมมือจากทางตำรวจปุ๊บ ก็เห็นเหมือนว่าผู้หายสาบสูญที่ไม่ได้ข้องเกี่ยวอะไรกับเหตุวิญญาณคนเป็นจะเพิ่มสูงขึ้นด้วยหรือไงนี่ เค้าถึงกับก้มหัวขอโทษพร้อมบอกว่าคงส่งบุคลากรมาช่วยพวกเราได้ไม่ค่อยมากเลยล่ะ

เนื่องจากถูกเรียกตัวไปทำการวิเคราะห์ข้อมูลอย่างฉุกเฉิน ผนวกกับต้องช่วยประกอบสร้างข่ายอาคมใหม่อีกรอบ วันนี้ซากุระก็เลยไม่ได้อยู่ในห้องเรียนด้วยอีกแล้ว

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่น่ะ

 

“ โฮ้~ย พวกเธอนั่งที่กันได้แล้ว~ ”

 

พอครุ่นคิดแบบนั้นอยู่ภายในห้องเรียนที่เงียบเชียบกว่าปกติชอบกล  อาจารย์ประจำชั้นก็เข้ามาเปิดคาบโฮมรูม

 

“ …อื๋อ? มีโต๊ะที่ว่างๆหายไปอยู่ประปรายเลยนี่นา เป็นแค่ห้อง D แล้วยังจะหยุดเรียนโดยไม่บอกกล่าวกันอีกไอ้พวกนี้…… ”

 

อาจารย์กวาดตามองไปรอบห้องก่อนจะถอนหายใจอย่างเพลียๆ และฉันก็เพิ่งจะสังเกตได้เอาตรงนี้เอง

จริงอย่างที่ว่า ไอ้พวกที่มักจะส่งเสียงเฮฮาเจี๊ยวจ๊าวมันหายไปราวซัก 2-3 คนได้ โคบายาชิก็ไม่อยู่ด้วยเหมือนกัน

 

“ นี่ เจ้าพวกที่อยู่กลุ่มเดียวกันน่ะ พอจะรู้อะไรบ้างรึเปล่า? ”

 

แม้อาจารย์จะสอบถามกับเพื่อนร่วมทีมของโคบายาชิ แต่เจ้าพวกนั้นก็เอาแต่มองหน้ากันเองอย่างเดียว เหมือนว่าจะไม่รู้เรื่องแฮะ

 

“ ให้ตายเถอะ เพิ่งจะเตือนว่าอย่าเลินเล่อวางใจไปในที่ประชุมไปแหมบๆ ถ้าผลประเมินเดือนนี้ได้ออกมาเป็นคะแนนติดลบนี่ไม่รู้ด้วยนะ ”

 

พอพูดเสริมว่าเดี๋ยวจะติดต่อไปหาพวกโคบายาชิด้วยตัวเองในภายหลังแล้ว อาจารย์ก็ดำเนินคาบโฮมรูมต่อไปทั้งอย่างนั้นเลย

 

 

“ นะ นี่ฟุรุยะ ”

 

ภายหลังจากที่คาบเรียนช่วงเช้าจบลง

เพื่อนร่วมทีม 3 คนของโคบายาชิ พลันลดเสียงเข้ามาสุมหัวกันรอบโต๊ะฉัน

พวกมันทำท่าทางหวาดระแวงสายตาของเหล่านักเรียนหญิงห้อง D ที่มีนางุโมะเป็นแกนนำ หนำซ้ำยังหวาดหวั่นแม้กระทั่งสายตาของคาราสึมะไปพลาง อ้าปากพูดออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ

 

“ มีเรื่องอยากจะขอปรึกษาหน่อยน่ะ ช่วยไปที่ห้องพักของโคบายาชิด้วยกันหน่อยได้มั้ยอะ? ”

 

ท่าทางที่ดูเป็นกังวลนั่นมันกระตุ้นสัญชาติญาณให้รู้สึกไม่ดี

 

“ ……อย่าบอกนะว่า ติดต่อกับโคบายาชิไม่ได้เรอะ? ”

 

เวลาตอนนี้เลยเที่ยงตรงมาแล้ว ถือเป็นช่วงเวลาที่สายเกินจะตัดสินว่านอนหลับเพลินธรรมดา

ถูกลากเข้าไปพัวพันกับปรากฎการณ์หายสาบสูญที่เกิดขึ้นอย่างถี่ๆนั่นรึเปล่า…พอฉันเป็นกังวลเกี่ยวกับโคบายาชิอยู่

 

“ อ๊ะ อ่าก็ นั่นมันก็ใช่ด้วยแหละ แต่ว่าคือ ”

 

ไอ้เจ้าพวกเด็กผู้ชายก็ลดระดับเสียงให้ค่อยลงมาอีก

 

“ เจ้าโคบายาชิมันแบบว่า ติดเกมโป๊ะ……เอ้ยเกมจีบสาวหนึบเลยไง เห็นมันคุยโวว่า [เสาร์อาทิตย์นี้ต้องลองท้าทายเหนี่ยวไกชักว่าวตลอด 48 ชั่วโมงทดสอบความอึดซะหน่อยแล้ว!] , [ฉันจะเป็นชายที่ทิ้งชื่อไว้ในกินเนสส์ให้ได้เลย!] ทำนองนั้นอยู่อะนะ ”

“ อ๊า? ”

“ คิดว่าถึงยังไงมันก็คงแค่พูดบ้าบอไปเรื่อย ก็เลยไม่ได้สนใจ……แต่ก็ชักจะกังวลขึ้นมาแล้วเหมือนกันไง ไม่แน่เจ้านั่นอาจจะชักว่าวมากเกินไปจนตายห่าระหว่างทำกิจด้วยตัวคนเดียวรึเปล่าอะไรงี้…… ”

 

ปัญญาอ่อนฉิบหาย

ไม่น่าเป็นห่วงมันเล้ยพับผ่า

 

“ งั้นก็แว้บไปดูท่าทีมันซะก็พอแล้วนี่เฮ้ย ไหงถึงต้องมาชวนฉันไปด้วยเล่า ”

 

เอ้อแต่ถ้าไม่ชวนกันแบบนั้นก็เหงาเหมือนกันแหละนะ

 

“ เอ้ยก็แบบนี้ไง ถ้ามีไอ้โรคจิตสุดผ่าเหล่าที่ปล่อยท่อนล่างล้อนจ่อนแล้วพุ่งเข้าไปลวนลามสาวในระหว่างไล่ผีอยู่ด้วย แบบนั้นก็น่าจะช่วยผ่อนบรรเทาความอับอายของโคบายาชิที่จะต้องถูกเห็นในสภาพสุดน่าสมเพชลงได้อะนะ ”

“ กวนตีนกันนี่หว่า! ”

 

แม้จะคัดค้านสุดกำลัง แต่พวกมันก็เอาแต่ราย “น่าๆ” , “น่าๆ” เมินเฉยท่าเดียว จนสุดท้ายฉันก็ถูกกระชากลากถูไปยังหอพักผู้ชายจนได้

 

 

“ โฮ้~ยโคบายาชิ ยังมีชีวิตอยู่ป่าว~? ”

 

ขอยืมกุญแจสำรองมาจากผู้คุมหอ แล้วจึงก้าวเข้าไปภายในห้องพักของโคบายาชิ

 

“ อ้าว? ไม่มีกลิ่นเหม็นคาวซักนิดเลยแฮะ ”

“ อาจจะเพราะจมูกพวกเราชินชากับกลิ่นคาวแล้วก็ได้นะเว้ย ระวังอย่าลื่นทิชชู่ม้วนกลมจนล้มหัวแตกเชียวล่ะ ”

 

พูดอะไรปัญญานิ่มกันไปพลาง ถลำเข้าไปภายในห้อง 1DK อย่างหวั่นใจ

ห้องครัวนี่ไม่มีอะไรเป็นพิเศษฉะนั้นเมิน ค่อยๆแง้มเปิดบานประตูที่เชื่อมอยู่กับห้องนั่งเล่นที่คาดว่าเป็นจุดที่มันน่าจะอยู่

 

“ ……อ้าว? ”

 

พวกเด็กผู้ชายแผดเสียงออกมาราวกับผิดหวัง

 

“ ไอ้เจ้าโคบายาชิ ไม่ได้อยู่ในห้องนี่หว่า ”

“ ห้องแช่น้ำ……นี่ก็ไม่มีแฮะ ไอ้เจ้านั่นโดดเรียนไปเตร็ดเตร่เที่ยวเล่นที่ไหนกันฟะ ”

 

ไม่น่าเป็นห่วงมันเลย…ในระหว่างที่พวกเด็กผู้ชายบ่นระบายความคับข้องใจกันอยู่ ก็มีฉันนี่แหละสวนกระแสทำสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาอยู่คนเดียว

ไฟที่เปิดสว่างคาเอาไว้ สมาร์ทโฟน กุญแจบ้าน แล้วก็กระเป๋าตังค์ที่ถูกทิ้งไว้ภายในห้อง

 

(เหมือนกับห้องผู้หายสาบสูญคนอื่นเลย……)

 

ราวกับว่าหายตัวไปอย่างกะทันหันในระหว่างที่พักผ่อนอยู่ภายในห้องงั้นแหละ

 

(อย่าบอกนะว่า เจ้าพวกที่ขาดเรียนคนอื่นๆก็เป็นเหมือนกัน……?)

 

ถ้าใช่ละก็ สถานการณ์มันจะต้องหนักหนาสาหัสมากยิ่งกว่าที่ฉันคาดฝันเอาไว้มากมายหลายเท่าเลยแน่ๆ

หากเป็นสามัญชนก็ยังพอว่า แต่นักเรียนของโรงเรียนปราบมารเล่นหายตัวไปในพื้นที่โรงเรียนโดยไม่มีใครรับรู้เลยนี่……ถ้าเกิดว่าเป็นปรากฎการณ์เชิงวิญญาณแล้วละก็ จะไม่อาจวัดระดับถึงความทรงพลังนั่นได้เลย

 

“ อ้าว? เฮ้ยทุกคน มาดูนี่ดิ ”

 

เป็นในจังหวะที่ฉันสัมผัสได้ถึงอะไรที่แสนจะน่าหวาดผวานั่นเอง ที่เด็กผู้ชายคนนึงพลันชี้นิ้วไปยังโต๊ะ

พอหันไปมอง ก็พบว่าโต๊ะที่มีคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่นั่นมันมีกล่องทิชชู่ถูกวางเอาไว้ด้วย และข้างๆนั้นก็มีทิชชู่ถูกวางกองเอาไว้ราว 5-6 แผ่น

……อืม เอ้อ ถ้าให้ว่าตามความรู้สึกตรงๆ ก็คือเป็นโต๊ะที่ให้ความรู้สึกว่า “เดี๋ยวผมจะชักว่าวแล้วนะครับ!” แบบจัดเต็มเลยอะนะ อุจาดตาฉิบหาย

 

“ เชื่อไอ้เจ้าโคบายาชิมันเลย ถึงจะเป็นห้องเดี่ยวก็เหอะ แต่สภาพแบบนี้ยังจะกล้าออกไปข้างนอกได้อีกนะ…… ”

“ โอ๊ะ คอมก็อยู่โหมดสลีปด้วยนี่หว่า ดูกันเหอะเว้ยว่ามันใช้อะไรเป็นเครื่องเคียงประกอบกิจ ”

 

พวกเด็กผู้ชายพลันขยับเมาส์ด้วยสีหน้าทะลึ่งตึงตัง

ถึงยังไงก็คงเป็นพวกสายเต้าแม่นั่นแหละ ฉันจึงเมินตรงนั้น แล้วเริ่มคุ้ยในห้องดูว่ามีร่องรอยอื่นบ้างรึเปล่า

 

“ ……อ้าว? นี่มันอะไรน่ะ ”

 

เป็นตรงนั้นเอง ที่ได้ยินเสียงอย่างสับสนของพวกเด็กผู้ชายดังมาจากข้างหลัง

ก็คิดว่าคงกำลังหยึยกับเฟติชโคตรเฉพาะกลุ่มอย่างน้ำดื่มจากเต้าแม่ 100% อยู่หรอก……แต่เหมือนท่าจะไม่ใช่บรรยากาศแบบนั้นแฮะ

ชักตะหงิดใจขึ้นมา และพอฉันชะโงกหน้าเข้าไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยปุ๊บ

 

 

[GAME OVER]

 

 

พื้นหลังสีดำ กับอักษรสีแดงที่ทำให้นึกถึงเลือด

หน้าจอที่มีบรรยากาศชวนน่าขนลุกมันถูกแสดงอยู่ และคอมพิวเตอร์ก็ค้างนิ่งไม่ไหวติงอยู่ตรงนั้น

 

“ ……นี่มัน โฮเทลราพันเซลสิเนอะ? ”

 

เด็กผู้ชายคนนึงกล่าวออกมาเสียงค่อย

 

“ ที่ว่านั่น……หมายถึงเกมโป๊ที่พวกเอ็งหลอกให้ฉันเล่นนั่นเรอะ? ”

 

เกมโป๊ลึกลับที่เล่นได้ทั้งจากสมาร์ทโฟนและคอมพิวเตอร์ แถมไม่รู้ทำไมถึงไม่ถูกจำกัดอายุเฉยเลย

 

(เจ้าโคบายาชิท่าจะติดเกมนี้หนึบจริงแฮะ……มันมีฉากที่เน้นเต้าแม่เยอะหรือไง?)

 

แต่เอ้อ นอกจากข้อเท็จจริงที่ว่าโคบายาชิหายตัวไปในระหว่างชักว่าวนี่ ก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรอื่นเลยแฮะ

แต่ก็ยังมีนักเรียนห้อง D ที่หายตัวไปคนอื่นๆอยู่อีกนี่นะ ไปสำรวจห้องเจ้าพวกนั้นด้วยซะจะดีกว่า…เป็นในฉับพลันที่คิดเช่นนั้นเอง

 

“ เฮ้ย……ไม่แน่แล้วนะ ไอ้เจ้าโคบายาชิมันอาจจะหายตัวไปจริงๆเลยรึเปล่า? ”

 

ที่เด็กผู้ชายซึ่งเดินสำรวจห้องของโคบายาชิอย่างชิลๆสบายใจเฉิบมาจนถึงเมื่อกี้ พลันพูดออกมาเช่นนั้นด้วยสีหน้าตึงเครียดสุดขีด

 

“ จู่ๆเป็นอะไรของเอ็งน่ะ ”

 

พอถามกับเด็กผู้ชายที่ส่งสายตาอย่างหวาดกลัวตรงไปยังหน้าจอ GAME OVER ปุ๊บ

 

“ อ่าก็คือว่า เจ้าเกมชื่อโฮเทลราพันเซลนี่……ช่วงนี้ มันเริ่มจะถูกเรียกกันว่าเป็นเกมคนเล่นหายสาบสูญน่ะสิ ”

 

……เกมคนเล่นหายสาบสูญ?

 

“ เอ้ยๆเอ็งนี่น้า นั่นมันก็แค่ข่าวลือในเน็ตไม่ใช่เรอะ ”

“ แต่ว่านา……ตอนนี้เราก็ติดต่อกับโคบายาชิไม่ได้จริงๆนี่……จะบอกว่าบังเอิญมันก็สยองอยู่นะ ”

 

ลองตรวจสอบเชิงวิญญาณดูหน่อยแล้วกัน…เด็กผู้ชายว่าก่อนจะดันมือเข้าหาคอมพิวเตอร์

 

“ เฮ้ย ที่ว่าเป็นเกมคนเล่นหายสาบสูญนี่หมายความว่าไงน่ะ ”

“ อ่า ก็งี้ไง? ไอ้เจ้าเกมโฮเทลราพันเซลเนี่ย มันเป็นที่นิยมในวงการแคสเกมพอตัวเลยเหมือนกันล่ะ ”

 

พอฉันถามไป พวกเด็กผู้ชายที่เหลือก็ทำการอธิบายเกี่ยวกับข่าวลือนั่นให้ตั้งแต่เริ่ม

แคสเกมนี่ก็คือ คลิปประเภทนึงที่ได้รับความนิยมอย่างมากตามเว็บไซต์อัพโหลดวิดีโอน่ะ

ให้ว่าแล้วก็คือวิดีโอที่ผู้อัพโหลดจะเล่นเกมไปพลางพูดจาประกอบไปด้วยเพื่อให้คนดูสนุกสนานนั่นแหละนะ โดยเกมที่เล่นก็จะมีตั้งแต่เกมยักษ์ใหญ่ที่ถูกวางขายตามท้องตลาดไปยันเกมสร้างเองที่ถูกปล่อยให้ดาวน์โหลดฟรีเลย….โดยเฉพาะเกมสยองขวัญอย่างโฮเทลราพันเซลนี่จะได้รับความนิยมสูงล้น เลยเหมือนว่าจะมีคนจำนวนมากที่อัพวิดีโอแคสเกมนี้โดยตัดส่วนที่โป๊ๆออกไปแน่ะ

 

“ แล้วทีนี้ อ่า ก็เลยมีวิดีโอถูกอัพขึ้นมาบานเลยไง……แต่ทุกคนที่แคสก็ดันหยุดอัพไปตรงช่วงก่อนที่จะเคลียร์กันหมดเลยน่ะ เพราะงี้ก็เลยถูกติดแท็ก “เกมซีรี่ย์คนอัพหายสาบสูญ” ให้กับเกือบๆทุกวิดีโอเลยอะนะ ทั้งที่ก็ไม่ได้เล่นจำกัดตัวเองแบบโคตรยากซะหน่อยแท้ๆ……แถมเห็นเหมือนว่าช่วงนี้ บัญชี SNS ของผู้อัพโหลดก็ไม่มีอัพเดทใหม่ๆเลยด้วย…… ”

 

ฉันพุ่งทะยานออกมาจากห้องในทันที

ได้ยินเสียงเด็กผู้ชายที่ทำการตรวจสอบเชิงวิญญาณพูด “อื~ม เค้าลางที่น่าสงสัยนี่มันก็……ไม่มี ละมั้ง?” ดังมาจากข้างหลังอยู่หรอก แต่ไม่สนใจ

กลับมาห้อง D ที่ยังอยู่ระหว่างพักกลางวัน แจ้งอธิบายเรื่องราวความเป็นมาให้กับเพื่อนร่วมทีมของพวกเด็กผู้ชายคนอื่นนอกจากโคบายาชิที่หยุดเรียนไปเหมือนกัน ก่อนจะพากันก้าวเข้าไปดูภายในห้องแบบเดียวกับคราวโคบายาชิ

ที่เช็คก่อนเป็นอันดับแรกเลยก็คือคอมพิวเตอร์ที่ตั้งติดอยู่กับที่ หรือไม่ก็สมาร์ทโฟน

 

“ ……อีแบบนี้เรียกได้ว่าบิงโกแล้วมั้ง ”

 

นอกจากห้อง D แล้ว ก็เหมือนจะมีนักเรียนของโรงเรียนปราบมารที่หายไปอยู่มากพอสมควรเลยเหมือนกัน

ผลจากการไล่ตรวจสอบคอมพิวเตอร์และสมาร์ทโฟนของพวกเขาเท่าที่ทำได้ ก็ทำให้พบว่าทั้งหมดนั่นนิ่งค้างอยู่ตรงหน้าจอ GAME OVER ของโฮเทลราพันเซลกันถ้วนหน้า

ผลการตรวจสอบเชิงวิญญาณได้ออกมาว่าไม่มีอะไรผิดปกติทุกรายก็จริง แต่มันก็มีเคสหายากที่เค้าลางของเครื่องมือต้องสาปหรือไคอิจะสลายหายไปหลังจากทำหน้าที่เสร็จสิ้นแล้วอยู่เหมือนกัน

 

(เอาเป็นว่า ถ้าไม่รีบหาทางจัดการโดยด่วนละก็ได้เป็นเรื่องวอดวายแน่)

 

เป็นในจังหวะที่ฉันคิดจะติดต่อหาซากุระ ซึ่งอยู่ที่ศูนย์ให้คำปรึกษาด้านภัยวิญญาณของวิทยาลัยหญิงชิรายูกินั่นเอง

ที่สมาร์ทโฟนพลันสั่นขึ้นมาตัดหน้า สายเข้าจากคาเอเดะแน่ะ

 

[ฮัลโหลฟุรุยะคุง? ออกจะกะทันหันไปหน่อย แต่ถ้ามีงานอยู่ละก็ยกเลิกทั้งหมดเดี๋ยวนี้เลย]

 

กะ กะทันหันของแท้เลยนะเนี่ย? มีอะไรกันน่ะ……

และในพริบตาก่อนหน้าที่จะแย้งว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามามัวคุยอยู่ คาเอเดะก็พลันกล่าวคำพูดที่ชวนอึ้งตะลึงงันออกมา

 

[ตอนนี้ กำลังเกิดเหตุการณ์ผู้คนหายสาบสูญขึ้นทั่วประเทศเป็นหลักหมื่นเคสล่ะ]

“ ห้ะ? หมื่น? ”

 

ที่พูดนั่นอย่าบอกนะว่า……ไม่สิแต่จะยังไงก็เหอะ หลักหมื่นเคสเลยนี่มัน……

 

[ต้นเหตุก็คือเกมที่ยังถูกปล่อยให้ดาวน์โหลดได้แม้จนถึงตอนนี้ โฮเทลราพันเซล ระดับสเกลที่คาดการณ์ อย่างน้อยที่สุด ก็คือ 6….สมาคมผู้ปราบมารจึงประกาศสถานการณ์ฉุกเฉิน รวบรวมกำลังพลอยู่ก็จริงหรอก……]

 

เป็นตรงนั้นเองที่คาเอเดะหยุดคำพูดไปราวกับลังเล แต่ในท้ายที่สุดก็กล่าวให้คำขาดออกมาอย่างชัดเจน

 

[แต่คนที่จะเคลียร์ (ขับไล่) เกมนี้ได้น่ะ คาดว่าคงมีแค่เธอเท่านั้นล่ะ]

 

คาเอเดะไม่กล่าวถึง 12 เซียนอัมพร ข้ามมาบอกว่ามีแค่ฉันเท่านั้น?

แต่คำพูดของคาเอเดะนั่น กลับไม่มีบรรยากาศเหมือนว่ากำลังโกหกหรือพูดเล่นอยู่เลย