เช้าวันรุ่งขึ้น แม้จะเพิ่งเกิดเหตุวุ่นวายระดับทำให้มุมนึงของตึกเรียนแหลกกระจุยมาหมาดๆเมื่อวาน แต่โรงเรียนปราบมารก็ยังเปิดเรียนอยู่ดังเดิมเช่นทุกวัน ส่วนนึงเป็นเพราะไม่มีคนบาดเจ็บแถมเหตุการณ์ก็จบลงอย่างรวดเร็วด้วยแหละ แต่ให้ว่ากันแต่แรกเริ่มแล้วก็คือพวกคนๆของโรงเรียนนี้ชินชากับเหตุรุนแรงที่เกิดขึ้นอย่างเหนือธรรมชาติกันแล้วน่ะนะ

แต่ในอีกด้านนึง ท่าทางของห้อง D ก่อนที่จะเข้าคาบโฮมรูมนั้นกลับต่างออกไปจากปกติ มีบรรยากาศน่ากลัวแผ่กระจายปกคลุมอยู่ทั่วหมด

ที่เน้นๆเลยก็คือบริเวณรอบโต๊ะไอ้ฉันนี่แหละ

 

“ ฟุรุยะ ฮารุฮิสะ แกจงยอมพูดออกมาแต่โดยดีเสียเถอะ ”

 

คาราสึมะพลันฟาดมือลงกับโต๊ะดังเปรี้ยง!

 

“ เมื่อวาน หลังจากหนีไปจากชิกิงามิที่บ้าคลั่งแล้ว แกมีซัมติงอะไรกับแม่หนูโซยะ มิซากิใช่ไหม? ”

“ …………………..เอ๊ะ? เปล่านะเว้ยไม่มีอะไรหนิ? ถามไมอะ? ”

 

ฉันตอบคำถามกดดันของคาราสึมะไปด้วยใจที่เต้นระรัว

หวั่นใจจนเผลอเอื้อมมือไปจับกำไลข้อมือติดกางเขนที่พอกลับมาถึงหอเมื่อวาน ก็ทำการพันกลับเอาไว้ใหม่ทันทีเลยเนี่ย

 

“ เปล่าก็ไม่มีอะไร เพียงแค่พอไปตามอาจารย์กลับมายังสถานที่เกิดเหตุก็พบว่าชิกิงามิหายไปแล้วบ้างล่ะ แกเอาแต่พร่ำว่าปวดท้องๆหายหัวไปโดยไม่ยอมกลับมาบ้างล่ะ หนำซ้ำแม่หนูโซยะ มิซากิยังเข้ามาขอถามข้อมูลของแกอย่างละเอียดถี่ยิบเลยด้วยอีกต่างหาก……..เขาชื่ออะไรเหรอ ผลการเรียนด้านศาสตร์ปราบมารเป็นยังไงบ้างเหรอ อะไรทำนองนี้น่ะนะ แต่พอบอกไปว่าแกมันเป็นไอ้ขยะเรียนได้ที่โหล่ตลอดปีตลอดชาติแล้วเค้าก็เงียบกริบไม่ถามอะไรต่อมาอีกเลย ”

 

เออค่อยโล่งอกหน่อย ดูเหมือนจะโดนสงสัยเรื่องความสัมพันธ์กับโซยะก็จริง แต่เหมือนว่าจะไม่ได้มีข้อมูลที่บ่งชี้ถึงความสามารถของฉันรั่วไหล่ออกมาจากปากของโซยะ มิซากิสินะ

เห็นเหมือนว่าพอได้ยินเรื่องผลการเรียนฉันจากพวกคาราสึมะแล้ว โซยะก็หมดความสนใจในทันทีเลยด้วยนี่นะ คงจะคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานเป็นแค่ความเข้าใจผิดอะไรบางอย่างเท่านั้นละมั้ง

เท่านี้ที่เหลือก็แค่หาทางพูดแถมั่วๆเอาให้คาราสึมะมันหลงเชื่อได้ก็น่าจะรอดตัวแล้ว

ไอ้ฉันจึงพูดขึ้นกับคาราสึมะด้วยอารมณ์อันชื่นมื่นแหละ

 

“ ที่โซยะสนใจเรื่องของฉันนี่มันก็คงไอ้นั่นมั้ง เพราะมีฉันคนเดียวที่ไม่ได้กลับมายังสถานที่เกิดเหตุน่ะ ก็เลยอาจจะกังวลเป็นห่วงว่าได้รับบาดเจ็บรึเปล่าอะไรงี้ม้าง? ”

“ ……….ฮื่ม ที่แกพูดมันก็ฟังดูมีเหตุผล ทว่าท่าทางของเค้ามันก็ดูไม่เชิงทำนองนั้นเสียทีเดียว…แต่ก็นั่นสินะ นอกเหนือจากนั้นแล้วก็คงไม่มีเหตุผลใดจะทำให้แม่หนูโซยะ มิซากิคนนั้นอยากรู้อยากได้ข้อมูลของไอ้สมองน้อยอย่างแกหรอก ”

 

……..ตั้งแต่ตะกี้นี้แล้วนะไอ้ขยะมั่งล่ะไอ้สมองน้อยมั่งล่ะ ไม่อยากจะถูกคาราสึมะแค่คนเดียวนี่แหละพูดแบบนั้นใส่

พอส่งแววตาแบบเคืองๆอัดใส่คาราสึมะไป ไอ้พวกเด็กผู้ชายที่เหมือนว่าจะแอบเงี่ยหูฟังบทสนทนาของพวกเราอยู่ก็พลันเริ่มส่งเสียงออกมาราวกับโล่งใจไปที

 

“ เอ้อ แต่ก็ดีแล้วแหละว่ะ ที่เป็นแค่พวกเราคิดมากเกินไป ”

“ เนาะ แค่จะได้กลายเป็นทาสของท่านคุซึโนะฮะแค่นั้นก็น่าอิจฉามากพอแล้วแท้ๆ ถ้าเกิดว่าลามไปถึงขั้นมีซัมติงอะไรกับมิซากิจังอีกด้วยละก็…..ห้อง D แห่งนี้คงต้องมีคนตายมั่งแล้วแหละ ”

 

เอ๊ะ….? นะ นี่พวกมันเข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่าน่ะ?

เพราะมัวแต่สนใจอยู่กับว่าเรื่องความสามารถจะแตกหรือไม่แตกก็เลยไม่รู้ แต่นี่มีภยันตรายต่อชีวิตของแท้ไล่กระชั้นชิดมาอยู่ใกล้มากถึงขนาดนี้แล้วเรอะ

 

“ …….เอ้อแต่ก็จริง ก็เป็นคนที่น่ารักออกขนาดนั้นเลยนี่นะ ”

 

ถึงกับขนาดทำเอาฉันเผลอมองตาค้างเลยนี่นา แล้วพอพูดยอมรับออกมาจากใจจริงแบบนั้นแล้ว

 

“ ไม่ใช่แค่ระดับน่ารักธรรมดาเสียหน่อย! ”

 

เจ้าคาราสึมะก็ร้องแรกแหกกระเชอด้วยท่าทางตื่นเต้นสุดขีดทันควัน

 

“ ใบหน้าอันเยาว์วัยแสนน่ารักที่ยั่วยุเร้าอารมณ์อยากจะย่ำยี! หน้าอกอันดีเลิศที่หากถูกจับมัดด้วยเชือกฟางแล้วท่าจะโดดเด่นเน้นๆขึ้นมา! หึหึหึ เมื่อวานพอถูกอาจารย์ดุแล้วก็ถึงกับหงอยซึมไปเลย แต่เพียงสีหน้าตอนนั้นก็ชวนอิ่มเอมใจใช้เป็นกับแกล้มกินข้าวได้ถึงสามมื้อเลยเชียว! ”

 

 

ถ้าไม่มีนิสัยงี้ซะอย่าง เจ้านี่ก็ถือว่าจัดอยู่ในประเภทสาวงามด้วยเหมือนกันแล้วแท้ๆน้า

 

“ เอ้อแต่เอาตามจริงแล้ว มิซากิจังเค้าก็เนื้อหอมจริงๆนะเว้ย ”

 

ไม่รู้ว่าคำพูดของคาราสึมะมันไปจุดประกายเข้ารึไง ไอ้พวกเด็กผู้ชายก็เลยเริ่มต้นเล่าเรื่องของเด็กผู้หญิงที่ชื่อโซยะ มิซากิออกมา

 

“ อย่างที่เห็นไปในเหตุการณ์ชิกิงามิคลุ้มคลั่งเมื่อวานนั่นแหละ คุณเธอเค้าเลื่องชื่อลือชาว่ามีปัญหาเรื่องความหุนหันพลันแล่นอยู่นิดหน่อยอะนะ แต่เพราะแบบนั้นแหละก็เลยตีสนิทได้ง่ายอะไรงี้ไงเอ็ง อาจจะส่อไปในทางดีหรือไม่ดีได้ทั้งสองอย่างก็จริง แต่คิดไม่ถึงเลยเนาะว่าจะเป็นคนจากตระกูลโซยะที่โด่งดังพอๆกับตระกูลคุซึโนะฮะนั่น อยู่แค่ห้อง B ด้วยนี่นะ ”

“ แต่หน้าตากับนิสัยร่าเริงนั่นน่ะของโคตรเด็ดว่ะ ถ้าไม่เนื้อหอมดิแปลก ”

 

ถึงจะไม่ใช่ระดับคาราสึมะ แต่วาจาคำพูดของไอ้พวกเด็กผู้ชายมันก็ดูร้อนแรงแปลกๆแฮะ

พอฉันถึงกับเผลอตัวพูดคั่นว่า “ขนาดนั้นเลย?” พวกมันก็พยักหน้าให้รัวๆพลางตอบต่อมาว่า “แหงดิวะ”

 

“ ถ้าเป็นเรื่องจำนวนแฟนคลับที่แอบชื่นชมติดตามอยู่ห่างๆละก็ท่านคุซึโนะฮะก็มีเยอะใช่เล่นอยู่หรอก แต่มิซากิจังเนี่ยเนื้อหอมแบบมีคนมาสารภาพรักอยู่รัวๆไม่ขาดสายเลยไง ถ้านับแค่จากโรงเรียนนี้อย่างเดียว ก็ถือว่ามีคนสารภาพรักเยอะอยู่เอาเรื่องนะ ”

 

มันมีเครือข่ายข้อมูลยังไงของมันนั่น พูดจาหยั่งกับว่ารู้ลึกไปถึงจำนวนตัวเลขอันชัดเจนเลยงั้นแหละ

ก็เคยได้ยินข่าวลืออยู่นิดหน่อยเหมือนกันหรอกนะ แต่มีคนที่โคตรจะป๊อบอยู่ในรุ่นปีเดียวกันกับฉันด้วยแฮะ

 

“ แต่ก็ ถ้าอย่างงั้นมันก็ดูออกจะแปลกๆอยู่เหมือนกันนะ ”

 

ตัวฉันที่รับฟังคำพูดอันเร่าร้อนของไอ้พวกเด็กผู้ชายจนครบถ้วน พลันเกิดข้อสงสัยนึงขึ้นมา

 

“ มีความนิยมมากขนาดนั้น แถมยังอยู่ห้อง B อีกตะหาก แต่ทำไมถึงยังโดดเดี่ยวไม่มีทีมอยู่อีกล่ะ? ”

 

เรื่องวุ่นวายเมื่อวานนี่ เห็นว่าเกิดขึ้นเพราะเธอคนนั้นพยายามจะเสนอขายตัวเองให้พวกนักเรียนห้อง S ยอมรับเข้าร่วมทีมน่ะ

หรือก็คือกล่าวได้ว่าเธอยังไม่ได้ตั้งทีมร่วมกับใครเลยนั่นเอง

 

“ เป็นเพียงคำร่ำลือก็จริง แต่ดูเหมือนว่าแม่หนูโซยะ มิซากิจะมีมาตรฐานต้องการเพื่อนร่วมทีมที่มีความสามารถสูงส่งมากล้นเป็นอย่างยิ่งยวดเลยทีเดียวเชียวล่ะ ”

 

คาราสึมะเริ่มต้นพูดออกมาด้วยท่าทางเหมือนผู้รอบรู้

 

“ เป็นศักดิ์ศรีในฐานะตระกูลดัง…….ก็ไม่น่าใช่เนื่องจากไม่ใช่ผู้ที่มีนิสัยเช่นนั้นเสียหน่อย แต่ไม่รู้ทำไม จึงดูเหมือนว่าเธอผู้นั้นจะเอาแต่พยายามปฎิสัมพันธ์อยู่แต่กับนักเรียนห้อง A ไม่ก็ห้อง S อยู่เรื่อยเลยทีเดียว ”

“ ดูเหมือนอย่างโง้นมั่งล่ะดูเหมือนอย่างงี้มั่งล่ะ นี่เอ็งไม่ได้เคยชวนโซยะเข้าทีมมาก่อนหรอกเรอะ? ”

 

ก่อนหน้านี้ก็ยังอวดเรื่องที่พูดหว่านล้อมจนตกเด็กผู้หญิงห้อง B ได้ไปทั่วเลยด้วยนี่นะ ถ้าเป็นเจ้านี่ละก็อาจจะลงมือลามไปถึงโซยะด้วยเลยก็ได้เหมือนกัน

 

“ อืม ก็เป็นสตรีผู้มีสเน่หามากยิ่งถึงเพียงนั้นเลยไม่ใช่รึ เลยคิดที่จะรอโอกาสให้รู้ความลับจับจุดอ่อนเตรียมแผนแบล็คเมลให้สามารถปู้ยี่ปู้ยำได้ดั่งใจพร้อมก่อนค่อยเข้าไปชวนน่ะนะ แต่พอทำเช่นนี้แล้วก็หาจังหวะดีๆไม่ได้เสียทีอย่างไรล่ะ……. ”

 

ไอ้ห่านี่แม่มโคตรชั่วเลย

 

“ แต่เอ้อ ต่อให้เป็นที่นิยมล้นหลามแถมยังอยู่ห้อง B แบบนั้น แต่ก็ยังจะโดดเดี่ยวไม่มีคนเอาเข้าทีมได้ด้วยเหมือนกันเหรอเนี่ย ”

 

พูดแบบนี้มันอาจฟังดูไม่ดีก็จริง แต่น่ารักระดับนั้น ถ้าจะมีคนที่ยอมรับเข้าโดยไม่สนว่ากำลังรบของทีมโดยรวมจะลดต่ำลงอยู่บ้างก็ไม่ถือว่าแปลกเลยแท้ๆนะ

มันเป็นตรงนี้นี่แหละที่ต้องขอชมว่าสมเป็นโรงเรียนดังจริงๆ จะไม่ยอมให้เอาเจตนาแอบแฝงเข้ามาปะปนในการตั้งทีมงั้นสินะ

พอฉันซาบซึ้งประทับใจในตัวเหล่านักเรียนระดับสูงที่ไม่รู้จักหน้าค่าตาแบบนั้นอยู่

 

“ ……..เอ้อ ก็ในความหมายนึงแล้ว มิซากิจังเนี่ยน่ากลัวมากยิ่งกว่าท่านคุซึโนะฮะหลายเท่าตัวเลยนี่นะ ”

“ เออ ถ้าตั้งทีมด้วยกัน แบบนั้นก็จะต้องพบหน้าเจอกันทุกวันด้วย…….ยิ่งเป็นคนที่ชอบมิซากิจังจริงๆเท่าไหร่ก็จะยิ่งลังเลมากเท่านั้นแหละ ”

 

ไอ้พวกเด็กผู้ชายมันทำหน้าอับเฉาแล้วพูดอะไรก็ไม่รู้ออกมาเฉยเลยนั่นเฮ้ย

เธอคนนั้นเนี่ยนะ น่ากลัวมากยิ่งกว่าคาเอเดะที่ถูกเรียกขานกันว่าเป็นสาวไฮโดรเจนเหลวที่ไม่มีเลือดไม่มีน้ำตา?

ยิ่งชอบมากเท่าไหร่ก็จะยิ่งลังเลไม่อยากรับเข้าร่วมทีมมากขึ้นเท่านั้น?

 

“ ? นี่พวกแก พูดเรื่องอะไรอยู่น่ะ? ”

 

ดูเหมือนว่าคาราสึมะเองก็ไม่ค่อยจะเข้าใจในคำพูดของไอ้พวกเด็กผู้ชายเหมือนกัน มันจึงได้เอ่ยคำถามแบบเดียวกับฉันเป๊ะๆออกมา

 

“ อ๋อ เปล่าหรอก แค่พูดกันเองเฉยๆ ”

“ ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเอ็งหรอก ”

 

……อะไรฟะ อย่าทำเหมือนแบ่งแยกไม่ยอมเล่นด้วยแบบนั้นสิเฟ้ย มันเหงานะ

หลังจากนั้น ฉันกับคาราสึมะก็พยายามพูดหลายๆแบบเพื่อสืบให้รู้ว่าโซยะน่ากลัวยังไงกันแน่ แต่ไอ้พวกเด็กผู้ชายมันก็เอาแต่อุบเงียบไม่ยอมปริปากเลยแม้ซักนิด

ทว่าเป็นในวันนี้แหละ ที่ฉันจะได้รู้ซึ้ง

ถึงเหตุผลที่ว่า ทำไมโซยะ มิซากิที่เนื้อหอมในหมู่พวกผู้ชายอย่างล้นหลาม ถึงได้ถูกยำเกรงอยู่ในระดับเดียวกับคาเอเดะเลยทีเดียวนั่น

 

 

หลังเลิกเรียนของวันนั้น

 

“ อื๋อ? ”

 

ฉันตรวจพบว่ามีซองสีขาวหนึ่งซองอยู่ข้างในชั้นใส่รองเท้า

พอลองหยิบออกมาดูด้วยใจที่ไม่อยากเชื่อ ก็พบว่าซองจดหมายที่มีเขียนกำกับเอาไว้ว่า [ถึงคุณฟุรุยะ ฮารุฮิสะ] นั่นได้ถูกแปะประทับเอาไว้ด้วยสติกเกอร์รูปหัวใจอย่างประณีตเลยทีเดียว

 

“ ห้ะ……. ”

 

กว่าจะนึกถึงชื่อของเจ้าสิ่งที่เห็นได้อยู่บ่อยๆในเรื่องแต่ง แต่กลับยากยิ่งที่จะเจอได้ภายในชีวิตจริงนี่ออก ก็จำเป็นต้องใช้เวลากว่าหลายวินาทีเลยเชียว

เอิ่มม ไอ้เจ้านี่มันหรือว่าจะเป็น สิ่งที่ถูกเรียกขานว่าจดหมายรักนั่นไม่ใช่เรอะ

พอฉันแตกตื่นไปไม่เป็นอยู่ ไอ้พวกเด็กผู้ชายที่เปลี่ยนมาสวมรองเท้าออกข้างนอกนำหน้าไปก่อนแล้วก็เร่งเสียงทักเข้ามาว่า “โฮ้ยฮารุฮิสะ? มัวโอ้เอ้ทำอะไรอยู่น่ะ?”

เวรแล้วไง

พอได้ฟังว่าฉันถูกคาเอเดะเชิญชวนให้มาเป็นทาส ซึ่งไม่ใช่อะไรที่น่าอิจฉาริษยาเลยแม้แต่เศษเสี้ยวเดียวแล้วไอ้พวกนี้มันก็ถึงกับร้องไห้หลั่งน้ำตาเป็นสายเลือดกันเลยไม่พอ แค่เห็นโซยะเข้ามาถามข้อมูลฉันนิดๆหน่อยๆก็ถึงกับเพ่งจิตสังหารเข้ามาใส่กันแล้ว มันเป็นพวกที่นิสัยแบบนั้นแหละ

ถ้าเกิดพวกมันรู้เข้าว่าฉันได้อะไรแบบนี้ละก็ จะโดนมันทำอะไรก็ไม่อาจทราบได้เลย

 

“ อ่า….โทษทีนะ ฉันรู้สึกปวดท้องยังไงชอบกลเพราะงั้นขอตัวไปห้องน้ำก่อนล่ะ พวกเอ็งไปกันก่อนเลยเหอะ ”

 

ฉันเอาจดหมายยัดใส่เข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะวิ่งแจ้นออกไปราวกับหนีห่างจากไอ้พวกเด็กผู้ชาย

ทะยานเข้ามาในห้องน้ำจริงดังที่พูด แล้วจึงทำการแกะซองจดหมายมันในนั้น

 

“ ……… ”

 

แต่ว่าก็ว่าเหอะ

ก็คิดว่าตัวเองไม่ได้สนใจอีเวนต์อะไรแบบนี้มากมายแท้ๆ แต่พอได้รับมาจริงๆแล้ว มันก็รู้สึกใจเต้นตึ๊กตั๊กเอาเรื่องเลยเหมือนกันนะเนี่ย…..

เดาตัวเด็กผู้หญิงที่จะส่งของแบบนี้ให้ฉันไม่ออกเลย เป็นใครกันน่ะ โซยะ มิซากิ…….นี่เท่าที่ฟังจากเรื่องเล่าของคาราสึมะ ก็น่าจะหมดความสนใจในตัวฉันที่มีผลการเรียนเป็นที่โหล่ไปแล้วด้วยนี่นะ

ในระหว่างที่มโนวาดฝันอะไรต่อมิอะไรเลอะเทอะไม่สมเป็นตัวเอง ฉันก็ทำการกวาดสายตามองไปตามเนื้อหาของจดหมาย

ตรงนั้นได้ถูกเขียนเอาไว้ด้วยตัวอักษรแสนน่ารักมาว่าอย่างงี้

 

 

☆อันดับ [บริเวณร่างกายของเด็กผู้หญิงที่ตามักจะเหล่มองไปเอง] ของฟุรุยะ ฮารุฮิสะคุง

อันดับที่ 1! น่องขาที่สั่นไปมาตอนกำลังเดิน

อันดับที่ 2! แขนอันผอมเพรียวได้รูปทรงสมหญิง

อันดับที่ 3! ลำคอที่จะเผยออกมาในตอนที่ดื่มน้ำ  

ความเห็น : พ่อหนุ่มหื่นเงียบที่รสนิยมสุดจะเฉพาะทางม๊ากมาก! แทบไม่ได้มองหน่มน้มหรือก้นเลยนะ!

 

 

“ …………ห้ะ? ”

 

 

☆สิ่งที่จิ้นในไม่นานมานี้

เอามือจิ้มแตะลูบไล้ไปตามแขนของคุณคุซึโนะฮะ คาเอเดะ แล้วดื่มด่ำสนุกสนานกับสีหน้าเค้าตอนจักจี้!

☆แท็กที่ไม่ชอบ

ชุดชั้นในยั่วสวาท, อาเฮะเกา (ยิ้มแลบลิ้นตาเหลือก), ร้องอึนโฮ้ววว

 

 

“ …………เอ๊ะ?”

 

 

☆เนื้อหาของฝันที่เห็นในตอนที่ฟุรุยะ ฮารุฮิสะคุงฝันเปียกครั้งแรก

ได้ xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx กับคุณคุซึโนะฮะ คาเอเดะ!

 

 

มือที่กำจดหมายเอาไว้นี่คือถึงกับสั่นวูบๆเลยเชียว

 

 

ไอ้ฉันนี่คือถึงกับแหกปากร้องลั่นเลยเว้ย

ความรู้สึกใจเต้นตึ๊กตั๊กอันแสนอ่อนหวานชวนละลายที่สัมผัสได้มาตลอดจนถึงเมื่อครู่ พลันแปรเปลี่ยนกลายเป็นใจเต้นตูมตามเหมือนโดนมีดจ่ออยู่กับคอหอยในทันใด สัมผัสเหมือนกับกำลังถูกคนอื่นกุมชีวิตตนเอาไว้……

ถ้าแค่เฟติชก็ยังพอทำเนา แต่ไอ้งานเขียนพิลึกนี่มันลงละเอียดไปยันเนื้อหาฝันเปียกเลยนะนั่น

หากว่ามันเป็นเพียงการมโน ใส่ร้ายป้ายสีด้วยคำพูดไร้หลักแหล่งโดยมีเป้าหมายเพื่อเกรียนป่วนกันเล่นเฉยๆมันก็คงจบแค่รู้สึกไม่ดีหรอก  

แต่ไอ้จดหมายนี่มันไม่ใช่ไง

ทั้งหมดมัน ถูกต้องตรงเผงหมดเลย

เฟติชที่ไม่เคยปริปากบอกให้ใครอื่นรู้มาก่อนมัน ข้อมูลที่เกิดขึ้นหมาดๆจนยังไม่มีโอกาสได้เล่าให้ใครฟังมัน เนื้อหาที่พอตัวเองได้อ่านเองแล้วก็เพิ่งจะรู้สึกขึ้นมาว่า [จริงด้วยแฮะ] เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยมัน…ถูกเขียนอยู่ตรงนั้นครบถ้วนเลย

เหงื่ออันเย็นเฉียบหนึ่งหยด พลันร่วงหล่นไหลรินลงไปจากแก้ม

เป็นใครกัน ส่งจดหมายนี่มาด้วยเป้าหมายใดกัน……

ฉันจ้องมองไปยังกระดาษจดหมายแผ่นสุดท้าย ไล่ล่าตามหาชื่อผู้ส่ง

แต่พอมองดูดีๆแล้ว ก็พบว่านั่นมันไม่ใช่กระดาษจดหมาย

 

[ใบทำเรื่องขอตั้งทีม ชั้นมัธยมปลายปีหนึ่ง โรงเรียนปราบมาร]

 

เอกสารทำเรื่องซึ่งจำเป็นต่อการตั้งทีม ที่ฉันเอาแต่จับจ้องมองดูอย่างดุเดือดมาตลอดช่วงพักนี้

ตรงบริเวณขอบกระดาษนั่นมีแผ่นป้ายเล็กๆ เขียนกำกับไว้ว่า “ถ้าไม่อยากให้เนื้อหาของจดหมายฉบับนี้ถูกแพร่กระจายออกไป ก็จงมายังห้องฝึกปฎิบัติเบอร์ 5 หลังเลิกเรียนซะนะ” ด้วยเนื้อความที่ข่มขู่กันอย่างชัดเจน

และในช่องใส่รายชื่อสมาชิกกลุ่มนั่น ก็ถูกเขียนเอาไว้แบบนี้ราวกับเป็นการบ่งชี้ถึงตัวตนของผู้ส่งจดหมาย

โซยะ มิซากิ…..แน่ะ