“ เจอกับเด็กผู้หญิงประหลาดคนนั้นเข้าตรงแถวๆนี้สินะ? ”

“ เออ เด็กผมดำสวมชุดวันพีชสีแดง แล้วก็หน้าสวยเหมือนตุ๊กตาน่ะ ”

 

ช่วงก่อนหน้าที่ตะวันจะตกดิน ณ ฮารุงาฮาระ

ฉันกับโซยะต่างพากันสอดส่ายสายตามองไปตามหมู่ฝูงชน ตามหาเด็กน้อยที่คาดว่าน่าจะเป็นตัวการทำให้ฉันกลายเป็นโลลิค่อน

ความเป็นไปได้ที่เด็กน้อยคนนั้นจะยังอยู่ในเวลาป่านนี้ แถมยังสวมชุดเดิมและเดินเต็ดเตร่อยู่ในจุดเดิมด้วยนี่มันคงมีน้อยมากเลยก็จริงหรอก แต่ตอนนี้เราก็ไม่มีเบาะแสอื่นให้ตามได้เลยไง

ลองเดินปะปนไปตามฝูงชนที่บดบังทัศนวิสัย พร้อมเฝ้าระแวงผู้ไล่ล่าจากกรมตรวจสอบอยู่ซักพักนึง แต่ก็หาตัวไม่เจอจริงอย่างที่คาดเลยนั่นแหละ มีแต่จะถูกดูดสายตาให้หันไปจ้องเขม็งใส่คู่พ่อแม่ลูกที่เดินผ่านไปมาก็แค่นั้น

อย่างน้อยถ้ามีกำลังคนมากกว่านี้ละก็อาจจะดีขึ้นก็ได้…..แต่ก็ไม่รู้ว่าเรื่องที่ฉันกับโซยะเผ่นหนีมาจากกรมตรวจสอบนั่นมันแพร่กระจายไปถึงไหนแล้วอีก…..เป็นในจังหวะที่กำลังคิดแบบนั้นอยู่นั่นเอง

 

“ มุ? นั่นแม่หนูมิซากิกับฟุรุยะไม่ใช่หรือไร วันนี้เราหยุดการลาดตระเวนในฮารุงาฮาระไม่ใช่หรือ? ”

“ คาราสึมะ!? ”

 

เราก็เผอิญเจอเข้าพอดี

ผู้ที่โผล่หน้าออกมาให้เจอในถนนหลักของฮารุงาฮาระ ก็คือคาราสึมะในสภาพสวมชุดแพนท์สูทนั่นเอง

 

“ เอ็งมาทำอะไรอยู่ในที่แบบนี้กันน่ะเฮ้ย ”

“ นั่นมันคำพูดของฉันต่างหาก ฮื่มแต่หากจะให้พูดว่ามาทำอะไรก็คงประมาณ เพราะมันว่างไม่มีอะไรทำก็เลยออกมาตามหาการพบพานแห่งชะตากรรมกระมังนะ ระหว่างทำการลาดตระเวนอยู่นั่น ฉันได้สังเกตรู้รับทราบว่าเมืองแห่งนี้มีหญิงงามอยู่มากมายเลยอย่างไรล่ะ ฉะนั้นก็เลยเพ่งเล็งที่นี่เอาไว้น่ะนะ ”

 

มาจีบหญิงเหรอวะเฮ้ย

แต่เอ้อ ไอ้ชีวิตส่วนตัวสุดเกินบรรยายของคาราสึมะเนี่ยช่างมันไปเหอะ นับว่ามาได้ถูกจังหวะดีจริงๆเลย

 

“ คาราสึมะ มันออกจะกะทันหันอยู่ก็จริงหรอก แต่เอ็งจะช่วยออกตามหาเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆกับเราทีได้เปล่า? ”

“ ว่าอย่างไรนะ? เด็กผู้หญิงตัวเล็กงั้นรึ? ”

“ เออเข้าใจเว้ย เอ็งอาจจะสับสนคิดว่าฉันสติไม่ดีก็ได้ แต่ขอให้ฉันได้อธิบายเรื่องราวความเป็นมาก่อนทีเหอะ พวกเราน่ะนะ—– ”

 

กำลังตามหาไคอิที่เปลี่ยนคนให้กลายเป็นโลลิค่อนอยู่…..เป็นในระหว่างที่กำลังจะพูดต่อออกมาว่าแบบนั้นเอง ที่คำพูดของฉันพลันถูกขัดไปกลางทาง

 

“ ช่างยอดเยี่ยมเสียเหลือเกิน! ไม่จำเป็นต้องขอร้องหรอกสหายเอ๋ย  ฉันผู้นี้จะทำการไล่ล่าตามหาเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆที่เลิศงามสุดในใต้หล้ามาให้เอง! ”

“ …..ห้ะ? คาราสึมะ? ”

 

เห็นคาราสึมะกระฉับกระเฉงกระชุ่มกระชวยกับการตามหาเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆออกนอกหน้าแล้ว ไอ้ฉันก็ถึงกับเงิบแดกไปเลยทีเดียว ส่วนโซยะก็เบิกตาโพลงอย่างตกใจ

 

“ อะ อ้าว? อาโอยจังเค้า…..จิ้นภาพตัวเองกำลังจับน้องๆเด็กผู้หญิงมัดเชือกอยู่…..? ”

 

และราวกับเป็นการยืนยันคำพูดของโซยะ คาราสึมันมันพลันโพล่งรัวๆเป็นปืนกลออกมาอย่างตื่นเต้นสุดขีดในทันใด

 

“ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆนี่นับเป็นของดีของเด็ดอย่างยิ่งเลยทีเดียว…..ร่างกายที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะและมือไม้แข้งขาอันแสนนุ่มนิ่ม เนื้อหนังอันอ่อนนุ่มที่สตรีซึ่งเติบโตสุกงอมถึงขีดสุดมิอาจมีได้นั่น แค่คิดจินตนาการวาดฝันถึงสภาพตอนที่ถูกเชือกฟางรัดฝังเข้าไปก็เพียงพอจะทำให้สมองหลอนจนน้ำแตกเสร็จน้ำไหลเจิ่งนองได้เลยทีเดียว…..สิ่งมีชีวิตแสนอ่อนแอที่ไร้ทางเลือกนอกจากต้องอ้อนวอนขอพึ่งพาอาศัยผู้ใหญ่…..พอจินตนาการถึงสีหน้าร้องไห้น้ำตานองของพวกเธอเหล่านั้นแล้ว…..มโนธรรมใจรู้ผิดชอบชั่วดีกับองคชาติภายในใจอันล้นไปด้วยความหงี่มันก็ขัดแย้งกระทืบตบตีขัดขากัน…..ผลไม้ต้องห้ามสีฟ้าที่จะถลำล้ำเข้าไปปู้ยี่ปู้ยำไม่ได้เป็นอันขาด…..ทว่า ”

 

พอพล่ามวาจาคำพูดอันโคตรเหลวไหลระดับที่ไม่อาจแก้ต่างใดๆให้ได้เลยออกมาแล้ว คาราสึมะมันก็พุ่งพรวดออกไปอย่างกะทันหันเฉยเลยว่ะเฮ้ย!

 

“ ในเมื่อถูกฟุรุยะสั่งให้ไปจับลักพาตัวเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆมาแล้วก็ช่วยไม่ได้! ช่วยไม่ได้เลยไม่ใช่หรือไรกัน!? ”

 

มันแผดร้องคำรามอย่างนั้น ก่อนจะวิ่งตรงแหน่วเข้าไปหาคู่แม่ลูกที่เดินอยู่อีกฝั่งของฝูงชน ฉิบหายแล้ว!!

 

“ อาโอยจังกลายเป็นโลลิค่อนไปโดยสมบูรณ์เลย!? ”

“ หยุดเอาไว้ให้ได้เร็วเข้า ถ้าเกินเยียวยาหยุดไม่ได้แล้วก็ฆ่าทิ้งแม่มเลย! ”

 

โลลิค่อนสาย S นี่มันอันตรายหนักยิ่งกว่าโลลิค่อนที่มีไล่ผีโดยทำให้ถึงจุดสุดยอดอีกไม่ใช่เรอะ! นี่มันระดับสิ่งมีชีวิตที่ต้องถูกส่งไปขังเดี่ยวไม่ให้พบปะใครได้แล้วชัดๆ

 

“ ยินดีที่ได้รู้จักนะรุ่นพี่หนูน้อย เฮ้หนูเข้ามานี่สิ จะพาไปเลี้ยงลูกอมที่ราดไว้ด้วยน้ำผึ้งทิพย์สูตรสำเร็จเสร็จจากร่องฉันแอ๊ฟฟฟ!? ”

“ ขอโทษครับขอโทษครับ! ยัยคนนี้มันบ้าสติไม่สมประกอบน่ะครับ! นานๆจะออกอาการแบบนี้แหละ! ”

“ จะเอาโซ่ล่ามไว้ให้ดีๆเลยค่ะ! ขอโทษด้วยนะคะ! ”

 

ฉันกับโซยะช่วยกันจับไอ้คาราสึมะฟุบลงกับพื้น ก่อนจะก้มหัวขอโทษสุดกำลังให้กับคู่แม่ลูกที่ถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก

 

“ ทำไมกัน!? แกบอกเองไม่ใช่หรือไรว่าให้ไปรวบลักพาตัวเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆมาน่ะอื๊อ! ”

“ ตรูบอกให้เอ็งไปหาเฉยๆว้อย! ”

 

ฉันเอามือปิดปากคาราสึมะ ก่อนจะลากมันเข้าไปในตรอกถนนที่ไร้ซึ่งผู้คน

พอเข้ามาแล้วจึงปล่อยมือออกจากปากคาราสึมะได้ซะที ก่อนจะ

 

“ เฮ้ยคาราสึมะ! นี่หรือว่าเอ็ง เจอกับเด็กผู้หญิงชุดวันพีชสีแดงเข้ารึเปล่าน่ะ!? ”

“ ถ้าเป็นเด็กคนนั้นละก็ เพิ่งจะเห็นมาแหม่บๆเอง หกล้มอยู่ต่อหน้าพอดีฉันก็เลยเข้าไปช่วยให้ลุกกลับขึ้นมาน่ะนะ….. ”

““ …..ฮึก ””

 

ฉันกับโซยะหันมามองหน้ากัน

นั่นไงล่ะ ฉันไม่ได้คิดผิดจริงๆด้วย มีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนคนให้กลายเป็นโลลิค่อนอยู่อย่างแน่นอนเลย

 

“ แต่ทำไมกันนะ อาโอยจังเค้าดูเหมือนจะถูกเปลี่ยนเป็นโลลิค่อนไปจนถึงกระดูกดำแล้ว ต่างกับสภาพอาการของฟุรุยะคุงพอตัวเลยนะ….. ”

“ ก็คาราสึมะมันเป็นพวกโรคจิตลึกไปจนถึงกระดูกดำเลยนี่นะ คำสาปเปลี่ยนคนให้กลายเป็นโลลิค่อนก็เลยออกฤทธิ์สำแดงพลังได้ดีสุดกู่ไปเลยงี้เปล่า? ”

 

โอ๊ะ แต่ตอนนี้ที่สำคัญกว่านั้น

 

“ เฮ้ยคาราสึมะ ที่ไหนวะ!? เอ็งไปเจอกับเด็กผู้หญิงคนนั้นเข้าที่ไหน!? ”

 

คาราสึมะเพิ่งจะเจอกับเด็กผู้หญิงมาแหม่บๆ ฉะนั้นจะต้องยังอยู่แถวบริเวณนี้ไม่ผิดแน่

 

“ …..ถ้าบอกแล้วแกจะยอมให้ฉันจับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆมามัดเชือกไหม? ”

“ โซยะ เล่นแม่งเลย ”

“ รับทราบ! ”

 

โซยะทำการยัดไม้แคะหูที่พกติดตัวอยู่ตลอดเวลา เข้าไปในรูหูของคาราสึมะ

 

“ ฮี๊วววววววว!? ปู๊ดแย๊ว ยอมพูดแย๊วฉะนั้นช่วยหยุดถูๆตรงน๊านนนน!? ”

 

คาราสึมะที่จะอ่อนไหวปวกเปียกเมื่อถูกรุกใส่ พลันคายข้อมูลออกมาโดยมีน้ำตานองหน้า

จากข้อมูลนั่น ดูเหมือนว่าเด็กผู้หญิงชุดวันพีชจะอยู่แถวบริเวณใกล้ๆร้านสะดวกซื้อที่ต้องเดินจากตรงนี้ไปซักพักกว่าจะถึง

พอใช้ชิกิงามิทั้ง 4 รวบตัวคาราสึมะที่กลายสภาพเป็นโลลิค่อนมอนสเตอร์สาย S เอาไว้แล้ว โซยะก็พูดขึ้นว่า

 

“ ฉันจะรวบตัวอาโอยจังเอาไว้เอง ฟุรุยะคุงรีบไปก่อนเลยเถอะ! รีบไปก่อนที่น้องเด็กผู้หญิงคนนั้นจะเดินหายไปไหน! ”

“ เออ เข้าใจแล้ว! ”

 

 

“ แถวนี้สินะ ”

 

ฉันสอดส่ายสายตาไปรอบบริเวณที่คาราสึมะบอกมา

ถ้าสวมชุดวันพีชสีแดงงั้นก็น่าจะเด่นสะดุดตาเอาเรื่อง…..แต่ตะวันก็เริ่มจะตกดินแล้วด้วย อาจจะยากก็ได้แฮะ

แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ย่อท้อ ไล่ตามหารอบบริเวณอย่างสุดชีวิต…..เป็นในตอนนั้นเอง

 

“ …..ฮึก ”

 

พลันเห็นเงาเล็กๆสีแดง อยู่ภายในฝูงชน

ฉันวิ่งทะยานเข้าไปราวกับมีใครผลักหลัง ยิ่งเข้าไปใกล้เท่าไหร่ ใจมันก็ยิ่งเชื่อมั่นมากขึ้น

เสื้อที่ดูเด่นสะดุดตา ความแปลกประหลาดที่มาเดินเต็ดเตร่อยู่ในเวลาแบบนี้โดยไม่มีใครที่ดูคล้ายกับผู้ปกครองอยู่ด้วยเลย ไม่ผิดแน่ๆ

 

“ นี่เธอ! ช่วยรอก่อนสิ ”

 

เป็นในฉับพลัน—-ที่ฉันถือบัตรนักเรียนของโรงเรียนปราบมารอยู่ในมือนึง และใช้อีกมือแตะไหล่ของเด็กผู้หญิงคนนั้นนั่นเอง

หมับ

ที่มืออันแสนนุ่มนิ่มของเด็กน้อย พลันคว้าข้อมือของฉันเอาไว้ราวกับรอคอยมานาน …..เอ๊ะ?

 

“ ในที่สุดก็เจอตัวซะที เจ้าโลลิค่อนนี่ ”

 

เด็กน้อยที่หันหน้าเข้ามาหา

 

“ เล่นหลบหนีจากเจ้าหน้าที่ตรวจสอบแบบนั้น…..ถ้าเกิดว่าคนที่เจอเข้าไม่ใช่ฉันละก็ เธอคงถูกฆ่าทิ้ง ไปตั้งแต่นาทีที่ถูกพบตัวแล้วนะ ”

 

พลันแหงนมองขึ้นมายังฉัน พร้อมกับแผดเสียงที่เปี่ยมล้นท่วมท้นไปด้วยความพิโรธระคนจิตสังหารออกมา

 

“ ขะ คาเอเดะ…..? ”

 

พริบตาให้หลังจากที่ทราบถึงตัวตนแท้จริงของเด็กน้อย

สงสัยจะเป็นเจ้าหน้าที่ตรวจสอบซึ่งแอบซ่อนแฝงตัวอยู่รอบๆคาเอเดะละมั้ง

เงาคนที่สวมชุดสูทสีดำพลันกระโจนเข้ามารวบตัว และสติของฉันมันก็ขาดห้วงไปตรงนั้นเลย