“ เอ้ย เดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยว! ช่วยรอเดี๋ยววววววววว! ”

 

โดนโลลิค่อนสเลเยอร์บุกเข้าทำร้ายแล้วยังจะเจอการพิจารณาคดีโลลิค่อนอัดใส่อีก เป็นตรงนี้เองที่ตัวฉันซึ่งสูญเสียความสงบนิ่งไปโดยบริบูรณ์พลันสังเกตขึ้นมาได้ซะที ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปละก็ถูกฆ่าแน่ ดวงตาที่เย็นสุดขั้วหัวใจของคาเอเดะนั่น มันคือดวงตาที่โคตรอันตรายเลย ดวงตาที่หยั่งกับว่าถ้าเพื่อบำบัดดัดสันดานโลลิค่อนแล้ว ก็พร้อมจะตัดลูกป๋องแป๋งฉันทิ้งให้เป็ดกินได้เลยนั่น

ตัวฉันที่ถูกครอบงำโดยความกลัวเช่นนั้น จึงพยายามร้องแก้ต่างอย่างสุดชีวิต

กล่าวความเป็นไปได้ที่สังเกตผ่านคำว่า “คำสาป” ของซากุระ ก่อนหน้าที่จะถูกโลลิค่อนสเลเยอร์มันทำร้าย…..สิ่งที่น่าจะเป็นเหตุผลทำให้ฉันกลายเป็นโลลิค่อนอย่างกะทันหันนั่น

 

“ ช่วยฟังทีเหอะ! ฉันแปลกๆไปหลังจากที่ถูกเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นแตะเข้าน่ะ! ”

 

นั่นคือสมมติฐานที่ขนาดตัวฉันเองก็ยังคิดเลยว่าเพี้ยนรึเปล่า

แต่ไอ้การแปลงสภาพกลายเป็นโลลิค่อนที่รวดเร็วและไม่อาจเข้าใจได้นี่ มันไม่อาจอธิบายได้ด้วยเหตุผลอื่นใดแล้วจริงๆ

 

“ ตอนอยู่ในฮารุงาฮาระเมื่อวานซืน ฉันเผอิญเจอกับเด็กแปลกๆเข้าไง! เป็นเด็กที่สวมชุดวันพีชสีแดง แล้วก็ถามเข้ามาทำนอง [พี่ชายเป็นโลลิค่อนรึเปล่าคะ?] ด้วยน่ะ พอถูกเด็กคนนั้นแตะตัวปุ๊บหัวกับระหว่างขามันก็รู้สึกแปลกๆ—— ”

 

พอพูดไปได้ถึงตรงนั้น ฉันก็สังเกตเห็นว่าซากุระกับคาเอเดะนี่คือกำลังทำสีหน้าเหมือนรังเกียจขยะแขยงสุดขั้วหัวใจเลยทีเดียวเชียวว่ะเฮ้ย

 

“ หรือก็คือนาย ”

“ เกิดคลั่งโลลิขึ้นมาเพราะการได้สัมผัสแตะต้องตัวเด็กคนนั้นงั้นสินะ ”

“ ไม่ใช่นะไม่ใช่! เออยอมรับก็ได้ว่าบรรยายออกมาได้แปลกๆไปหน่อยแต่ไม่ใช่แบบนั้น! ”

 

ฉันปรับลมหายใจดีๆ ก่อนจะพูดออกมาอย่างช้าๆ

 

“ คิดว่าเด็กคนนั้น น่าจะเป็นผู้ถือครองคำสาปอะไรซักอย่าง หรือไม่ก็เป็นไคอิน่ะ อย่างทำให้คนที่ถูกแตะกลายเป็นโลลิค่อนหรืออะไรทำนองนั้นไง ฉะนั้นถ้าใช้ตรวจสอบเชิงวิญญาณใส่ฉันซะ ก็น่าจะคลายข้อสงสัยที่ว่าฉันเป็นโลลิค่อนได้แล้วล่ะ ”

““ ……… ””

“ เฮ้ย! อย่าเงียบกริบแล้วเริ่มตระเตรียมการทรมานแบบนั้นเด้! ยะ อย่านะ! หยุดเอาของไปอุดหน้าต่างกับประตูเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกไปข้างนอกแบบนั้นแล้วฟังกันก่อนทีเถอะ! ”

 

เพื่อนสมัยเด็กทั้งสองคนของฉันตระเตรียมการทรมานได้ลื่นไหลเร็วไวจัดๆจนกลัวฉี่จะเล็ดอยู่แล้วเนี่ย

 

“ ซากุระ! นั่นไง เธอยังพูดกันฉันอยู่เลยไม่ใช่เรอะ!? ว่าถ้าโดนสาปแล้วจะช่วยน่ะ! ตอนนี้แหละถึงเวลานั้นแล้ว! ”

“ หาา? ไปตายซะไปไอ้โลลิค่อน ”

 

ไม่มีเมตตากรุณากันเลย……

 

[……ก็จริงอยู่นะ พอพูดแบบนั้นแล้วมันก็แปลกจริงๆนั่นแหละ]

“ โสะ โซยะ! ”

 

ท่ามกลางสถานการณ์ที่เพื่อนสมัยเด็กทั้งสองทำการตระเตรียมการให้พร้อมทรมานอย่างเงียบกริบ ก็พลันมีเสียงสวรรค์ดังออกมาจากสมาร์ทโฟนที่ถูกตั้งเอาไว้อยู่เหนือโต๊ะ

 

[ฉันเองก็เห็นหน้าของฟุรุยะคุงอยู่ทุกวัน แต่กลับไม่พบเศษเสี้ยววี่แววของโลลิค่อนเลยซักนิดเดียวด้วย……]

 

โซยะที่อยู่ในหน้าจอทำการจับจ้องฉันด้วยดวงตาที่มีเครื่องหมายหัวใจปรากฎขึ้นมา พร้อมกับเอียงหัวอย่างสับสน

 

[เท่าที่มองเห็นตอนนี้ ก็ไม่ได้มีเอาเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆไปจิ้นเสียวเลยซักนิดด้วย……แถมยังไม่ได้ “ใช้” รูปภาพที่สะสมมานั่นเลยอีก แต่ก็มีสายตานี่แหละเอาแต่จ้องมองไปยังเด็กผู้หญิงตัวเล็กอยู่นั่น……จะว่ายังไงดีล่ะ สติกับการกระทำมันดูขัดแย้งกันน่ะนะ ถ้าบอกว่ากลายเป็นแบบนี้เพราะไคอินี่…ก็อาจจะพอเป็นไปได้อยู่นะ]

 

พอได้ยินที่โซยะซึ่งมองเห็นข้อมูลกามๆของผู้คนมามากมายพูดขึ้นแล้ว คาเอเดะกับซากุระก็หันมามองหน้ากัน

 

“ เห็นมะ!? มันแปลกจริงๆนั่นแหละการกลายเป็นโลลิค่อนของฉันน่ะ! ”

 

ไม่ใช่ว่าหัวกับระหว่างขาของฉันมันแปลกซะหน่อยนะ!

พอเป็นแบบนี้ก็ชักคิดเข้าไปใหญ่ว่าตัวเองมันโง่จริงๆที่หลบเลี่ยงจากโซยะซะขนาดนั้น แต่มาจนป่านนี้แล้วเรื่องพรรค์นั้นช่างหัวมันเหอะ

 

“ ……ช่วยไม่ได้นะ เป็นสมมติฐานที่งี่เง่าสิ้นดีก็จริง แต่ถ้าเกิดว่านอกจากโลลิค่อนสเลเยอร์แล้ว ยังมีไคอิที่ทำให้คนกลายเป็นโลลิค่อนอยู่อีกละก็……จะไม่อาจประมาณได้เลยว่าความเสียหายจะแผ่กระจายไปมากถึงขนาดไหน ”

 

คาเอเดะก้าวมาจากทิศทางที่จะไม่ทำให้ตัวเองถูกฉายเข้าไปอยู่ในสมาร์ทโฟน เดินเข้ามาใกล้ฉันอย่างไม่ค่อยเต็มใจ ก่อนจะผายมืออยู่ต่อหน้าฉันพร้อมหลับตา

เท่านี้ก็สะสางข้อสงสัยเรื่องที่ฉันเป็นโลลิค่อนได้ซะทีนึง……พอโล่งอกอยู่แบบนั้นเท่านั้นแหละ

 

“ …………ไม่พบความผิดปกติเลยซักนิด ”

“ เอ๊ะ? ”

“ ร่างกายเป็นปกติดีดังเดิมไม่พบอะไรแปลกประหลาดเลย จะผลกระทบของไคอิ หรือร่องรอยของคำสาปก็ไม่มีเลยแม้แต่นิดเดียว ”

“ ห้ะ!? เอ้ยแต่มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงกัน!? ตรวจผิดแล้วตรวจผิด! ”

“ เธอที่ผลการเรียนเป็นที่โหล่ตลอดชาติตลอดศก บังอาจมาสงสัยในการตรวจสอบเชิงวิญญาณของฉันงั้นเหรอ? ”

 

ผะ ผลการเรียนของฉันเกี่ยวอะไรด้วยฟะ! ไม่ดิให้ว่าแล้ว

 

“ ไอ้นั่นไง เพราะไม่ได้สัมผัสตัวกันตรงๆเหมือนตอนตรวจวินิจฉัยตามวาระแบบทุกที ความแม่นยำมันก็เลยตกลงจ๊าาาากกก!? ”

“ เงียบปากไปซะ ”

 

ทะ ทำไมกันเล่า!? ก็ตอนตรวจวินิจฉัยตามวาระนั่นเธอพูดเองเลยไม่ใช่เรอะว่าถ้าสัมผัสตัวตรงๆแล้วความแม่นยำจะสูงขึ้นน่ะ……

 

“ นั่นมันคือวิธีตรวจสอบเชิงวิญญาณแบบพิเศษที่มีไว้ใช้เฉพาะในตอนตรวจวินิจฉัยตามวาระฉะนั้นถ้าได้สัมผัสตัวตรงๆก็เลยจะให้ผลดีกว่าแต่มันไม่ได้ข้องเกี่ยวอะไรกับการตรวจสอบเชิงวิญญาณแบบปกติสามัญที่เราทำกันอยู่ในตอนนี้เลยซักนิดเดียวดังนั้นห้ามพูดถึงมากไปกว่านี้อีกเชียวนะเดี๋ยวปั๊ดเผาให้ตายซะหรอก ”

 

คาเอเดะกระซิบข้างหูภายในรวดเดียวไม่พักหายใจว่าอย่างนั้น เพราะแรงกดดันอันท่วมท้นทำเอาฉันต้องยอมพยักหน้าให้อย่างว่าง่ายเลยทีเดียว

 

“ ถ้าเชื่อใจการตรวจสอบเชิงวิญญาณของนังจิ้งจอกไม่ได้ งั้นฉันจะช่วยตรวจเป็นความเห็นที่สองให้เองก็แล้วกัน ”

 

ซากุระผายมือมายังหัวของฉันด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ ทว่าคาเอเดะกลับคว้ามือข้างนั้นเอาไว้

 

“ ห้ะ? ทำอะไรน่ะนังจิ้งจอก ”

“ ก็เปล่าหรอก แค่อยากรู้ว่าคนของกรมตรวจสอบจะใช้ศาสตร์วิชาแบบไหนในการตรวจสอบเชิงวิญญาณน่ะนะ ”

“ หาา? แบบไหนนี่ มันก็มีแค่ประเภทตรวจผ่านฝ่ามือแบบสามัญสำหรับใช้วินัจฉัยโรคเชิงวิญญาณ กับแบบสั่นพ้องดวงวิญญาณเพื่อเช็คการกลายเป็นไคอิแค่สองแบบเท่านั้นเองไม่ใช่เหรอยะ ”

“ นั่นสินะ งั้นก็ดี ฉันแค่สงสัยว่าสตอล์คเกอร์จะแอบฉวยโอกาสผสมโรงทำการตรวจสอบเชิงวิญญาณแบบไหนเท่านั้นแหละ อย่าได้ใส่ใจไปเลย ”

“ ก็บอกว่า! อย่ามาทำหยั่งกับฉันเป็นสตอล์คเกอร์นะยะนังผู้หญิงต่ำช้า! ”

 

หลังจากคุยอะไรก็ไม่รู้กันแล้ว ซากุระก็ช่วยตรวจสอบเชิงวิญญาณให้ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง ทว่า

 

“ ……อือ ไม่พบความผิดปกติจริงๆนั่นแหละ หมายความว่าอาการโลลิค่อนของนายมันเป็นของที่เกิดเองโดยธรรมชาติงั้นสินะ ”

 

ซากุระพลันประกาศผลการวินิจฉัยด้วยสายตาเหมือนมองสิ่งปฏิกูลโดยสมบูรณ์

 

“ จะไปเป็นแบบนั้นได้ไง……! ”

 

ถ้างั้นฉัน ก็กลายเป็นโลลิค่อนของแท้แน่นอนไปจริงๆเลยงั้นเรอะ……? บ้าน่า……บ้าน่าเป็นไปไม่ได้……

 

[……หื~ม?]

 

ฉันที่จิตใจแหลกสลายเพราะความสิ้นหวัง กับโซยะที่จนตอนนี้ก็ยังคงเอียงหัวอยู่อย่างฉงนนั้นถูกเมินสนิท การตระเตรียมการเพื่อเปิดฉากทารุณทรมานในนามการดัดสันดานโลลิค่อนได้เปิดฉากขึ้นใหม่อีกครั้ง

 

 

 

“ นี่ไง แบบนี้ล่ะเป็นยังไงบ้าง!? ”

“ …… ”

 

ซากุระที่แดงแจ๋ลงไปยันคอ ทำการปลดกระดุมเสื้อสองเม็ดพร้อมรุกเข้ามาใส่

ผลไม้ที่งอกงามอย่างอวบอิ่มสองลูกก่อประสานสร้างขึ้นเป็นเนินเขาแสนสง่า ถูกจ่อตรงดิ่งเข้ามาอยู่ตรงปลายจมูก และท่ามกลางสถานการณ์ที่กลิ่นหวานหอมหวนของเด็กผู้หญิงลอยโชยเข้ามาอย่างเข้มข้นนั่นเอง ที่ฉันพูดขึ้นกับซากุระด้วยหน้าตานิ่งเฉย

 

“ เด็กผู้หญิงไม่ควรทำอะไรแบบนั้นนา พี่ชายคนนี้ขอเตือนไว้เลย ”

“ อย่ามาทำเหมือนฉันเป็นเด็กๆน้าาาาาาาาา! แล้วก็หน้าตานิ่งเฉยนั่นมันกวนโมโหสุดๆเลย! ”

 

ซากุระว่าพร้อมเอาน้ำตาลก้อนยัดเข้าเต็มปากไอ้ฉันนี่ โคตรหวานจ๋อย

 

“ ถ้าอย่างนั้นต่อไปก็ฉันสินะ ”

 

ผู้ที่ก้าวเข้ามาใกล้ก็คือคาเอเดะในสภาพตอน 9 ขวบ

ก็ไม่ได้ปลดกระดุมเสื้อรุกเข้ามาใส่แบบซากุระซะหน่อยแท้ๆ แต่แววตาของฉันมันกลับเบิกกว้างถูกดูดตรงดิ่งเต็มที่เต็มเหนี่ยวไปอย่างไม่อาจละ……เพี๊ยะ! คาเอเดะฟาดมือตบฉันหน้าหันเต็มแรง เพราะโดนมัดตัวติดอยู่กับเก้าอี้ก็เลยผ่อนแรงกระแทกให้เบาลงไม่ได้อีก เล่นเอาแสบจี๊ดไปถึงจุดลึกสุดของหัวเลยเนี่ย

 

[……อื~ม ไม่มีความเปลี่ยนแปลงเป็นพิเศษเลยล่ะ]

 

และโซยะก็ทำการเฝ้าสังเกตฉันผ่านหน้าจอสมาร์ทโฟน ทำการตรวจเช็คอยู่ว่าอาการโลลิค่อนผ่อนทุเลาลงบ้างแล้วรึยัง

การดัดสันดานโลลิค่อนที่ไม่ได้ผลลัพธ์ห่าเหวอะไรเลยดำเนินต่อไปอย่างยืดเยื้อ จนเวลาตอนนี้ปาเข้าไปเย็นตะวันใกล้ตกดินแล้ว

โซยะจ้องมองหน้าฉันที่ปูดพองไปหมด ก่อนจะเอ่ยเสียงออกมาอย่างกังวลใจ

 

[ถ้าทำแบบนี้ต่อไปมีหวังได้ตื่นเป็นเฟติชใหม่ก่อนที่จะหายจากโลลิค่อนแน่เลยล่ะ อย่างเช่นมาโซน่ะนะ]

“ โลลิค่อนกับมาโซคิสม์……เป็นภาวะแทรกซ้อนที่เลวร้ายที่สุดเลยนะ ”

 

โลลิคาเอเดะพึมพำด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าจับจิต แต่ที่น่วมสะบักสะบอมไปหมดทั้งกายใจมันคือฝั่งไอ้ผมนี่นะครับนะ……

 

“ ให้ว่าแล้ว ฉันยอมรับไม่ได้นะเนี่ย! ”

 

เป็นตอนนั้นเอง ที่ซากุระแผดเสียงร้องออกมาพร้อมเอามือปิดเนินอก

 

“ ทำไมนังจิ้งจอกนั่นถึงได้รับบทโลลิตลอด แล้วทำไมฉันถึงต้องรับบทถูกมองด้วยหน้าตานิ่งเฉยซะงั้นละยะ!? ไม่เห็นจะแฟร์เลยนี่นา! เปลี่ยนตัวเลยเปลี่ยนตัว! ถ้าทำแบบนั้นแล้วไม่แน่อาจจะได้ผลขึ้นมาบ้างก็ได้! ”

“ พูดอะไรน่ะ? หุ่นของเธอที่เติบโตขึ้นมามากเกินควรนั่นไม่มีทางเล่นบทโลลิได้หรอกนะ? เธอน่ะถูกฟุรุยะคุงมองด้วยสีหน้าเฉยเมยต่อไปให้ตลอดนั่นล่ะดีแล้ว ”

“ มีวิธีการตั้งหลายวิธีหรอก อย่างใช้รูปภาพโลลิ 2D หรือไม่ก็ใช้ยันต์แปลงร่างของคุซึโนะฮะไงล่ะ! เอาเป็นว่ามีฉันถูกมองด้วยสีหน้าเฉยเมยอยู่คนเดียวแบบนี้นี่ไม่ยอมนะ! ”

“ ไม่อนุมัติ เราไม่มีเวลามามัวทำอะไรไม่เข้าท่าอยู่นะ ต้องมีทักษะใช้งานคนให้สมบทบาทหน่อย ”

“ อูวววววววววว! ”

 

คาเอเดะให้คำขาดโดยไม่ยอมรับฟังข้อเสนอของซากุระที่น้ำตานองหน้าแม้แต่นิด ไม่มีปรานีเลยเว้ยเฮ้ย

 

“ ……ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็ต้องงัดชุดว่ายน้ำ……ไม่สิชุดชั้นในเลย…… ”

 

สะ ซากุระ? ตาเธอดูล้าๆยังไงชอบกลนะ ไหวมั้ยนั่น?

คงจะเหนื่อยเพราะแรงกดดันกับความรับผิดชอบในฐานะผู้จับตาละมั้ง….เป็นในจังหวะที่ฉันกังวลอยู่แบบนั้นเอง

ตื๊ดตื๊ดตื๊ดตื๊ดตื๊ด

พลันมีสายเข้ามาในสมาร์ทโฟนที่แสดงร่างของโซยะอยู่ คาเอเดะหยิบมันขึ้นมา แล้วพอพูดอืมอืออยู่พักนึงแล้ว สีหน้าอันเหนื่อยล้าจับจิตของยัยนั่นก็ยิ่งทวีความตึงเครียดมากเข้าไปใหญ่

 

“ ……ต่อให้ผลาญเวลาทำการดัดสันดานโลลิค่อนไปนานยิ่งกว่านี้ แต่ก็คงไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันหรอก ”

 

สายที่โทรเข้ามาเมื่อกี้มันบอกเรื่องอะไรซักอย่างรึไงหว่า

 

“ ฉันจะขอเปลี่ยนวิธีการก็แล้วกัน ที่เหลือขอฝากด้วยนะนังหนู ”

 

พอคาเอเดะคืนร่างกลับเป็นตอนอายุ 17 ปีดังเดิมแล้ว คุณหล่อนก็กระชากสิ่งที่อุดไว้กับบานประตูออก แล้วจึงก้าวออกไปจากห้องซะอย่างนั้น

 

“ ฝากด้วยอะไรกันยะ……จู่ๆนังผู้หญิงนั่นเป็นอะไรของมัน ”

 

แม้ซากุระจะพึมพำออกมาอย่างฉงน แต่ก็ไม่มีใครสามารถตอบข้อสงสัยนั่นได้เลย

 

 

หลังจากนั้น

เพราะคาเอเดะไม่อยู่แล้ว โซยะที่บึ่งมาร่วมวงด้วยจึงร่วมมือกันสองคนกับซากุระ ดำเนินการดัดสันดานโลลิค่อนต่อเนื่องไป

 

“ เดี๋ยวก่อนสิซากุระจัง!? นั่นจะถอดชุดนักเรียนออกได้ยังไงกันน่ะ!? ”

“ ก็เป็นเพราะหล่อนไม่ยอมเปลี่ยนให้ฉันรับบทโลลิซะทีไม่ใช่รึไงยะ!? ทนไม่ได้แล้ว! ถ้าลงทุนทำถึงขนาดนี้ ต่อให้เจ้าหมอนี่จะเป็นโลลิค่อนเที่ยงแท้แต่ก็ต้องมีตอบสนองกันบ้างซักนิดนั่นแหละ! ”

“ ไม่ได้นะ! อะไรบัดสีแบบนั้นฉันจะไม่มีวันยอมเด็ดขาดเลยนะ! ”

“ ถ้าอย่างนั้นก็เก็บชิกิงามิตัวใหญ่ขนาดสองหัวที่แสนน่าหงุดหงิดนั่นกลับไป แล้วส่งหน้าที่รับบทโลลิมาให้ฉันซะสิยะ! ”

“ คุณคุซึโนะฮะก็พูดไปแล้วนี่ ต้องใช้งานคนให้สมบทบาทสิ? ซากุระจังน่ะถูกฟุรุยะคุงมองด้วยสีหน้าเฉยเมยไปตลอดนั่นแหละดีแล้วนะ? ”

“ อีนังสารเลวนี่……! ”

“ ว้ายยยยย! ซากุระจังเป็นผู้หญิงลามกล่ะ! ฟุรุยะคุงห้ามมองเด็ดขาดนะ! ”

 

แต่เพราะการหายไปของคาเอเดะซึ่งเป็นหอสั่งการผู้เยือกเย็น สถานที่แห่งนี้มันจึงพลิกผันบานปลายเป็นสถานการณ์สุดจะฉิบหายวายป่วงภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ชิกิงามิของโซยะเอาตัวติดแนบหน้าของฉันอยู่โดยไม่ได้ผลลัพธ์ใดๆเลยแม้ซักนิดเดียว

ฉันไปก่อกรรมทำเข็ญอะไรไว้ฟะ……ตั้งแต่ไปช่วยจับมือเด็กผู้หญิงตัวน้อยชุดวันพีชสีแดงคนนั้นให้ลุกกลับขึ้นมา ทุกอย่างมันก็แปลกประหลาดไปหมด……เป็นในนาทีที่ฉันท้อแท้กับชีวิตอยู่นั่นเอง

 

“ ……อ้าว? ใครกันน่ะโทรมาเอาป่านนี้? ”

 

ถัดจากคาเอเดะ คราวนี้มีสายเข้ามาในสมาร์ทโฟนของซากุระบ้าง

ซากุระที่เหมือนจะใส่เสื้อกลับเหมือนเดิมแล้ว พลันยุติการขัดข้องบาดหมางกับโซยะ แล้วมุ่งตรงออกไปยังบริเวณหน้าประตู

 

“ ……นี่ฟุรุยะคุง ”

 

เป็นตอนนั้นเอง ที่โซยะชวนคุยเข้ามาโดยแสดงท่าทางเหมือนติดใจซากุระอยู่นิดๆ บริเวณโดยรอบมีชิกิงามิตัวใหญ่ขนาดไซส์สองหัว 4 ตัวลอยละล่องดึงดูดสายตาของฉันอยู่ ขุ่ก ฉันมันไม่น่าจะใช่โลลิค่อนแท้ๆนี่หว่า……!

 

“ ฉันเองก็ร่วมทำการดัดสันดานโลลิค่อนเพราะเห็นพ้องตรงกับผลตรวจสอบเชิงวิญญาณของพวกคุณคุซึโนะฮะหรอกนะ……แต่มันแปลกจริงๆนั่นแหละ ข้อมูลกามๆของฟุรุยะคุง ไม่มีกระดิกเปลี่ยนแปลงซักนิดหยั่งกับว่ามีอะไรซักอย่างกำลังยึดให้ติดกับที่อยู่เลยล่ะ แล้วก็ พอคิดดูดีๆแล้ว ที่มีโลลิค่อนเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างกะทันหันในฮารุงาฮาระนั่นก็—– ”

“ ห้ะ!? ”

 

สิ่งที่พลันขัดคำพูดของโซยะเข้ากลางคัน ก็คือเสียงอันเปี่ยมล้นไปด้วยความตื่นตระหนกของซากุระ

 

“ มะ ไม่สิคะช่วยรอเดี๋ยวก่อนนะ มันมีอะไรผิดพลาดรึเปล่า? ในตอนนี้เป้าหมายที่ต้องจับตามองยังไม่ได้ใช้พลังวิญญาณในทางที่ผิดเลย แล้วก็ยังไม่ได้ก่อเหตุที่จำเป็นต้องได้รับโทษเลยซักอย่าง……ไม่สิ ต่อให้ก่อเหตุที่ละเมิดกฎระเบียบขึ้นจริง แต่ถึงกับจะดำเนินการขนาดนั้น ต่อให้คิดยังไงมันก็เกินกว่าเหตุไปแล้วชัดๆนะคะ! ”

 

พอจะคาดเดาได้เลย ว่าตามเดิมในฐานะที่เป็นคนจากกรมตรวจสอบแล้ว นั่นเป็นใจความที่จะยอมปล่อยให้พวกเรารู้รับทราบไม่ได้เป็นอันขาดรึเปล่า ทว่าซากุระกลับกำลังแผดเสียงตอกกลับไปใส่อีกฝั่งของสายด้วยท่าทางที่หยั่งกับว่าไม่ใช่เวลามามัวสนอะไรพรรค์นั้นอยู่แล้ว

 

“ เอกสารผิดพลาดรึเปล่า ไม่ก็เข้าใจผิดกับเคสอื่น—–โอ้ยปัดโธ่เอ๊ย! คุยกับเจ้าหน้าที่ประสานงานไปก็ไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย! ”

 

ซากุระระเบิดปลดปล่อยความหงุดหงิดคับข้องใจอย่างรุนแรง ก่อนจะกดวางสาย

แต่กลับกันกับบรรยากาศอันดูดุร้ายรุนแรงนั่น—-สีหน้าของซากุระกลับซีดเผือดเลยทีเดียว

 

“ ซากุระจัง? เอ่อ สายเมื่อกี้เขาบอกว่าอะไรมา….เหรอ? ”

 

ขนาดโซยะที่เถียงต่อปากต่อคำกับซากุระมาตลอดจนถึงเมื่อกี้ ก็ยังถึงกับต้องเอ่ยถามแบบเอาใจใส่เลยทีเดียว

 

“ …… ”

 

ซากุระแสดงท่าทางลังเลเหมือนไม่รู้ว่าควรจะบอกให้พวกเราทราบดีไหมอยู่ซักพักนึงก็จริง แต่ในท้ายที่สุด ริมฝีปากนั่นก็สั่นเทิ้มไปพลางแผดเสียงอันแห้งผากออกมา

 

“ ……เข้าใจเหตุผลแล้ว ว่าทำไมนังจิ้งจอกถึงพูดว่าจะเปลี่ยนวิธีการแล้วเดินออกไปซะเฉยๆ คิดว่านังนั่นคงจะทราบข้อมูลจากคนของคุซึโนะฮะที่สังกัดอยู่ภายในกรมตรวจสอบแน่ๆ ”

 

ซากุระปลดปล่อยความฉุนเฉียวราวกับปักใจยอมรับไม่ได้ ก่อนจะกล่าวต่อออกมา

 

“ กำลังจะมีจัดการประชุมรวมพลคนใหญ่คนโตแห่งกรมตรวจสอบขึ้นแล้ว โดยมีนายเป็นจำเลยน่ะ ”

“ เอ๊ะ? ที่พูดนั่นอย่าบอกนะว่า…… ”

 

ประชุมรวมพลคนใหญ่คนโตแห่งกรมตรวจสอบ หรือที่รู้จักกันในอีกนามคือ การพิจารณาคดีแท่นตัดคอประหาร

ตามเดิมแล้วนั่นคือ นามของการพิจารณาคดีภายในสมาคม ที่น่าจะถูกจัดขึ้นเพียงเพื่อยัดข้อหาและบทลงทัณฑ์แบบละเอียดถี่ถ้วน ให้กับอาชญากรพลังวิญญาณระดับพิเศษ ซึ่งถูกตัดสินว่ามีความผิดจริงแล้วเท่านั้น