ตู้มมมมม!

 

“ จ๊าาาาากกกกกกกกกกกก!? ”

 

ที่ถูกฟาดดิ่งอัดลงมาใส่ฉันนั่น ก็คือดาบยาวขนาดยักษ์ที่ดูใกล้เคียงกับท่อนเหล็กมากยิ่งกว่าของมีคมซะอีก

ถึงจะหลบไม่ให้โดนฟาดจังๆใส่ได้แบบหวุดหวิด แต่ผืนดินที่ถูกดาบฟาดกระแทกใส่ก็ปลิวกระจุยดั่งกับเกิดการระเบิด ส่งฝุ่นทรายมหาศาลอัดกระแทกถาโถมเข้าใส่ฉัน

ต้านฝุ่นทรายเอาไว้ไม่ไหว โดนพัดกลิ้งกระดอนไปตามพื้นไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ

ฉันทำการถอดกำไลของสองมือออกในทันที เท่านั้นแหละสองมือพลันแปลงสภาพกลายเป็นอมนุษย์ การมองเห็นก็ค่อยๆเปลี่ยนแปลงไปจากตอนสภาพปกติทีละนิด แต่กว่าจะสามารถใช้เทคโนเบรคเกอร์ได้นี่ มันยังจำเป็นต้องรอเวลาอีกซักพักนึง

แกร๊ง แกร๊ง

 

[โลลิค่อน…….สมควรต้องหายไป…….]

 

ตู้มมมมมมมม!

แม้สภาพร่างกายจะดูหนักอึ้งเทอะทะ แต่ยักษ์ใหญ่หุ้มเกราะกลับพุ่งตรงดิ่งเข้ามาหาฉันด้วยการเคลื่อนไหวที่แสนปราดเปรียว พร้อมกับสะบัดเหวี่ยงดาบลงมาอีกครา ผืนดินระเบิดกัมปนาท แค่คลื่นกระแทกจากการโจมตีนั่นก็ทำเอาเจ็บช้ำไปทั่วร่างแล้ว

 

“ ระยำเอ๊ยยยยยยยย! ”

 

ฉันวิ่ง วิ่งเตลิดสุดกำลังย้อนกลับไปตามทางที่ก้าวมา เพราะจะยอมพาไอ้สัตว์ประหลาดพรรค์นี้ตามออกไปยังบริเวณเมืองไม่ได้เป็นอันขาดเลย

 

“ เป็นตอนไหนไม่เป็น ทำไมถึงต้องออกมาในเวลาแบบนี้ด้วยวะ!? แถมยังจ้องหมายหัวฉันอีก! ”

 

แบบนี้มันก็หยั่งกับว่าฉันเป็นโลลิค่อนของแท้แน่นอนเลยไม่ใช่เรอะเฮ้ย!

…….อ๊ะ รู้แล้ว! ไอ้เจ้านี่มันแค่ดูคล้ายโลลิค่อนสเลเยอร์เฉยๆ ตามจริงแล้วเป็นไคอิแบบอื่นหรอกต่างหากใช่มั้ยล่ะ!? ก็ฉันไม่ใช่โลลิค่อนซะหน่อยไง!

เป็นในจังหวะที่ฉันมั่นใจกับข้อสรุปอันแสนมีเหตุมีผลโดยแท้อยู่คนเดียวนั่นเอง

แกร๊ง แกร๊ง

พลันมีเสียงชุดเกราะดังขึ้นมาจากข้างหลัง ตามด้วยเสียงมวลขนาดใหญ่มหาศาลแล่นเฉือนผ่านสายลมดังวู่ม

 

“ เหวย!? ”

 

ดาบยาวที่มีขนาดในราวๆเดียวกับส่วนสูงของยักษ์ใหญ่หุ้มเกราะพลันแล่นทะยานมาเป็นแนวราบ ถูกเหวี่ยงอัดเข้ามาด้วยความเร็วมหาศาล

 

(นี่มัน…….หลบไม่พ้นแน่!?)

 

ฉันใช้สองแขนป้องกันลำตัวเอาไว้โดยสัญชาติญาณ

สองแขนที่แปลงเป็นอมนุษย์โดยสมบูรณ์นั้นต้านรับดาบยาวเอาไว้ได้แบบเฉียดฉิวหรอก ทว่า…….

 

 

แรงกระแทกอันหนักหน่วงถาโถมอัดเข้ามาใส่ทั่วร่าง เพราะว่ามันใช้อาวุธละมั้ง การโจมตีนั่นก็เลยหนักอึ้งมากยิ่งกว่ากำปั้นของสาวนมหลีกซะอีก ฉันถูกเป่าลอยปลิวกระเด็นไปไกล โดยไม่อาจประคองร่างเอาไว้ได้เลยซักนิดเดียว  

 

“ อุก…ขุ่ก ”

 

กลิ้งไปตามพื้นจนเละเหมือนผ้าขี้ริ้ว แล้วพอกวาดสายตามองไปรอบๆด้วยสติที่ยังคงหลงเหลืออยู่แบบหวุดหวิด ก็พบว่าตัวเองกำลังนั้นอยู่ภายในสนามฝึกซ้อมของโรงเรียนปราบมาร นี่โดนมันฟาดปลิวมากี่เมตรเลยวะเนี่ย…….

 

“ อื๋อ? นั่นมันฟุรุยะไม่ใช่เรอะ!? ”

“ เฮ้ยทุกคน! ฟุรุยะอยู่นั่นเว้ยจับมันเร็วเข้า! …….อ้าว ทำไมหมอนั่นถึงได้สะบักสะบอมแบบนั้นอะ? ”

 

ไอ้พวกเด็กผู้ชายที่น่าจะกระจายตัวอยู่ทั่วโรงเรียนเพื่อตามหาฉัน มันพาลวิ่งตรงดิ่งเข้ามาใกล้

 

“ ไอ้พวกบ้าเอ๊ย! หนีไปเร็วเข้า! อย่ามาทางนี้เว้ย! ”

 

เป็นในเกือบๆพริบตาเดียวกับที่เด็กผู้ชายซึ่งเหมือนจะอยู่ห้องระดับสูงวิ่งเข้ามาโดยถือยันต์ปฐมพยาบาลเบื้องต้นอยู่ในมือ และไอ้เด็กผู้ชายห้อง D วิ่งเข้ามาโดยถือเชือกอยู่ในมือนั่นเอง

แกร๊งแกร๊งแกร๊งแกร๊ง

 

[โลลิค่อน…….สมควรต้องถูกกำจัด…….]

 

ที่ยักษ์ใหญ่หุ้มเกราะ ก้าวเท้ายาวๆเข้ามาใกล้จากทิศที่ฉันถูกฟาดปลิวมา

 

“ เจ้านั่นมันอะไรกัน…….ไคอิ สเกล 5!? ”

“ แต่นี่มันในโรงเรียนนะ!? โผล่มาจากไหนน่ะ!? ”

 

พวกเด็กผู้ชายที่ทำการตรวจจับพลังวิญญาณถึงกับอกสั่นขวัญแขวน รีบลากตัวฉันเว้นระยะห่างออกมาจากยักษ์ใหญ่หุ้มเกราะ

ทว่า ขาของอีกฝั่งมันเร็วยิ่งกว่ารูปร่างภายนอกอย่างมากเลยไง!

 

“““ ข่ายอาคมหลากชั้นหกแฉก! ”””

 

ชั่วพริบตาก่อนจะถูกมันไล่ตามทัน เหล่าเด็กผู้ชายห้องระดับสูงที่เข้ามารวมตัวกันเพราะได้ยินเสียงอึกทึกครึมโครมก็ทำการปายันต์ออกไป เพื่อเปิดใช้งานข่ายอาคมแบบเร่งด่วน แม้ยักษ์ใหญ่หุ้มเกราะจะกระแทกชนเข้ากับกำแพงจนหยุดไปชั่วครู่ แต่

 

[โลลิค่อน…….สมควรต้องถูกกำจัด…….!]

 

เปรี้ยง! ดาบยาวฟาดข่ายอาคมแหลกกระจุยได้อย่างง่ายดายประหนึ่งเป็นเศษกระดาษ

ทว่าแม้จะต้านทานเอาไว้ได้เพียงชั่วพริบตา แต่พวกเด็กผู้ชายที่มารวมตัวกันเข้ามันกลับไม่ได้แสดงท่าทางเหมือนตกตะลึงเลยแม้แต่น้อย

 

“ ก็ไม่ได้คิดว่าไอ้เจ้านั่นมันจะใช้ต้าน สเกล 5 ได้ตั้งแต่แรกแล้วเว้ย!  ตอนนี้แหละ! ยันต์กัมปนาทพิฆาตมาร! ”

 

เปรี้ยงเปรี้ยงเปรี้ยงเปรี้ยงเปรี้ยงเปรี้ยงเปรี้ยงเปรี้ยง!!

ที่ไอ้พวกเด็กผู้ชายซึ่งมารวมตัวปลดปล่อยออกมาในคราเดียวกันนั่น ก็คือระเบิดยันต์ที่ใช้งานพลังวิญญาณซึ่งถูกบีบแน่น เรื่องอานุภาพนี่จะมีความแตกต่างอย่างใหญ่หลวงตามปริมาณพลังวิญญาณที่ตัวผู้ใช้งานสามารถควบคุมได้ก็จริง แต่แสงที่เกิดขึ้นในพริบตาที่พลังวิญญาณซึ่งถูกอัดเข้าไปทำการระเบิดนั่นมันก็สามารถใช้ทำให้ตาพร่ามัวได้ด้วย ถือเป็นศาสตร์วิชาที่นำไปประยุกต์ใช้ได้อย่างหลากหลายมาก

คงเป็นผลจากการปฎิบัติงานเป็นทีมละมั้ง ปฎิกิริยาตอบสนองต่อสถานการณ์ฉุกเฉินจึงเฉียบคมมากขึ้นกว่าในคราวเหตุชิกิงามิคลุ้มคลั่งตอนต้นฤดูใบไม้ผลินั่นลิบลับเลย

 

“ …….โทษทีเว้ย แล้วก็ขอบใจมาก ”

 

ฉันที่ถูกลากมาจนถึงใกล้ๆตึกเรียน ทำการกล่าวขอบคุณกับพวกเด็กผู้ชาย

 

“ เหะเหะ ไม่เป็นไรหรอกน่า ก็เอ็งมันคือส่วยให้มิซากิจังนี่นะ ”

 

ตรูมันบ้าเองแหละที่หลงไปขอบใจไอ้พวกห่ารากนี่

 

“ โอเช ได้ตัวฟุรุยะเรียบร้อย! ไอ้พวกที่ยังมีแรงเหลืออยู่น่ะรีบเตรียมตัวใช้ศาสตร์พันธนาการระดับสูงซะ! ถ่วงเวลาเอาไว้จนกว่ากำลังหนุนจะมา—– ”

 

ตู้มมมมม! บึ้มมมมมม!

 

“ ขึก!? ”

 

เสียงของเด็กผู้ชายที่ให้คำสั่งการอยู่พลันถูกกลบมิดโดยเสียงระเบิดดังสนั่น

รอบตัวของยักษ์ใหญ่หุ้มเกราะที่โดนกระหน่ำยิงยันต์กัมปนาทพิฆาตมารอัดเข้าใส่ พลันเกิดเป็นฝุ่นทรายลอยฟุ้ง และยันต์ที่ถูกปาอัดเข้ามาก็ถูกปัดป้องออกไปได้ทั้งหมดเลย แกร๊ง! ยักษ์ใหญ่หุ้มเกราะที่ถลำเท้าก้าวออกมาโดยไม่ยี่หระต่อฝุ่นทรายที่ฟุ้งกระจายนั่น เริ่มที่จะพุ่งทะยานปรี่เป็นแนวตรงดิ่งเข้ามาโดยโค้งตัวไปข้างหน้า ชุดเกราะนั่นไม่มีรอยแผลเลยแม้แต่น้อยนิดเดียว

 

[อย่าได้มาขัดขวาง…….เส้นทางการทำให้โลลิค่อนดับสูญเชียวน้าาาาาาา!]

“ อะไรของไอ้เจ้านั่นน่ะ!? ”

 

แม้เจ้าพวกเด็กผู้ชายมันจะกระหน่ำปาทั้งยันต์โจมตีและพันธนาการอัดใส่ไม่ยั้ง แต่ยักษ์ใหญ่หุ้มเกราะก็ใช้ดาบยาวสะบั้นฟาดฟัน ไม่ก็หลบหลีกได้ทั้งหมด พร้อมกับพุ่งเป็นแนวตรงแหน่วกระชั้นชิดอัดเข้ามาหาฉันได้โดยไม่เสียเวลาเลยแม้แต่ 0.1 วิ!

 

“ เวรแล้ว! ถอยไปห่างๆจากฉันซะ! ”

“ หะ เฮ้ยฟุรุยะ!? ”

 

ฉันผลักเด็กผู้ชายที่อยู่ใกล้ให้กระเด็นไป ก่อนจะวิ่งทะยานไปยังทิศที่ไม่ค่อยมีคน เพราะได้ยันต์ปฐมพยาบาลเบื้องต้นช่วยไว้ ก็เลยฟื้นฟูกลับมาเคลื่อนไหวได้พอควรแล้ว แต่พูดได้เลยว่าหนีไม่มีทางพ้นแน่นอน ในเมื่อเป็นแบบนั้น ก็ต้องหนีเข้าไปในตึกเรียนเพื่อถ่วงเวลา!  

ฟิ้ว——ตู้มมมมมมมมม!

 

“ เหวอ!? ”

 

ดาบยาวทะยานเฉี่ยวเหนือหัวไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปด——ทำให้มีซากหักพังถล่มลงมาปิดทางเข้าตึกเรียนเอาไว้

แกร๊ง เสียงโลหะดังกังวานมาจากข้างหลัง ดาบยาวที่ถูกเขวี้ยงลอยมาเฉี่ยวหัวฉันอยู่เมื่อกี้ มาตอนนี้ได้ลอยหวนกลับไปอยู่ในกำมือของมันแล้ว กำมือของมันที่กำลังยกดาบขึ้นสูงเพื่อกะจะฟาดหัวฉันให้แยกแหลกกระจุยนั่น

ไม่พบโพรงเสน่ห์กายิกสุขอยู่เหนือร่างยักษานั่นเลย

ศาสตร์พิฆาตมารที่พวกเด็กผู้ชายปลดปล่อยอัดเข้ามาอย่างสุดชีวิตก็ไม่ได้ผล ข่ายอาคมก็ช่วยให้พักหายใจไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

 

(ก็ไม่รู้หรอกว่าจะต้านไปได้ซักกี่น้ำ…….!)

 

ฉันใช้สองมืออมนุษย์เสริมการป้องกัน ราวกับเป็นการปกป้องร่างกายอันสะบักสะบอม

ทว่าในพริบตาให้หลัง ผู้ที่ถูกฟาดด้วยการโจมตีอันแสนหนักหน่วงกลับไม่ใช่ฉัน

 

 

พลั่ก! ตู้มมมมมมมมมมมมมม!

 

“ ขึก!? ”

 

ยักษ์ใหญ่หุ้มเกราะลอยปลิวกระเด็นไปในระดับไล่ๆกับผืนดิน ก่อนจะกระแทกชนแหลกเข้ากับตึกเรียนข้างๆ ห้องเรียนบางห้องถล่มลงมา ทำให้ยักษ์ใหญ่หุ้มเกราะถูกฝังจมอยู่ภายใต้กองภูเขาซากหักพัง

 

“ ให้ตายเหอะ เอะอะอะไรกันเนี่ย ให้คนเค้าได้เรียนเสริมแบบเงียบสงบหน่อยสิเว้ย ”

 

และผู้ที่เป่าอัศวินตะวันตกร่างใหญ่ยักษ์ให้ลอยปลิวกระเด็นไปได้ด้วยการกระโดดถีบอันแสนงดงาม ก็คือนักเรียนหญิงผมหางม้า

 

“ เอ้อ แต่เท่านี้ก็ถือว่าตอบแทนบุญคุณได้หน่อยนึงแล้วมั้ง ”

 

อีหนูเคนโด้แรงช้างสารที่ครั้งนึงเคยเป็นที่หวาดหวั่นยำเกรงภายในเมืองชิโนโนเมะในฐานะสาวนมหลีก—–นางุโมะ มุตสึมินั่นเอง