[คี๊————-!]

 

นางยักษ์ที่ปกปิดใบหน้าเอาไว้ด้วยยันต์สาปจำนวนมหาศาล พลันส่งเสียงแผดร้องอันแหลมสูงซะจนชวนให้หวาดหวั่นตัวแข็งทื่อ

แขนอันผอมเพรียวที่ยืดยาวออกมาจากกิโมโนที่เก่ายับเยินถูกสะบัดเหวี่ยงไปมา และแค่นั้นก็เพียงพอจะทำให้มุมหนึ่งของตึกเรียนแหลกกระจุยอย่างรุนแรงได้แล้ว

เจอะเข้ากับภาพอันสุดจะเชื่อแบบนี้เข้า ไอ้ฉันนี่ก็อึ้งตะลึงงันไปไม่เป็นเลยทีเดียว แต่แล้วตัวฉันที่พลันสังเกตเห็นอะไรอย่างนึงเข้า ก็ถึงกับร้อง “ห้ะ!?” ออกมาด้วยสีหน้าอันสับสน

มีเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งติดอยู่บนเส้นผมของนางยักษ์ ที่กำลังคลั่งอาละวาดหยั่งกับหลุดมาจากหนังสัตว์ประหลาดนั่น

 

“ ไม่น้าาาาาาาาาาาา! หยุดทีเถ้อออออออ! ฟังที่พูดทีเถ้ออออออออ! ”

 

เส้นผมคงจะรัดพันติดอยู่กับตัวละมั้งน่ะ คงไม่ต้องกลัวว่าจะถูกสะบัดเหวี่ยงตกลงมาก็จริง แต่ก็ยังน่าหวาดเสียวไม่มีอะไรเกินอยู่ดี

 

“ เฮ้ย! อย่ามัวยืนเหม่ออยู่เฉยๆสิ! รีบหนีกันเร็วเข้า! ”

 

เด็กผู้ชายที่วิ่งตรงมาทางนี้กล่าวพลางกระชากแขน แต่ก่อนที่จะวิ่งหนี ฉันก็ทำการเปิดปากพูดว่า “เธอคนนั้นคือ!?” ออกมาก่อน

 

“ โซยะ มิซากิจากห้อง B น่ะ! ยัยนั่นพูดมาว่าจะแสดงความสามารถที่เหมาะสมคู่ควรกับพวกฉันที่เป็นทีมผสมผสานระหว่างห้อง S กับ A ให้เห็นก็เลยเจียดเวลามาดู แล้วสุดท้ายก็กลายเป็นอีหรอบนี้แหละ! …เอ้ย ตอนนี้มันใช่เวลามาพูดซะที่—— ”

 

ครืนน!

เสียงของเด็กผู้ชายห้อง S พลันขาดห้วงไปก่อนจะทันได้พูดจบ

ครืนน! ครืนน! ครืนน! ครืนน!  

เพราะนางยักษ์มันทำการกระทืบผืนดินอย่างรุนแรง เริ่มต้นที่จะเร่งความเร็วขึ้นมาแล้วนั่นเอง

 

“ ว๊ายยยยยยย! ไม่ใช่นะไม่ใช่! ไม่ใช่ให้เร่งความเร็ว ให้หยุดต่างหากหยุดทีเถอะน้าา! ”

 

เสียงกรีดร้องของนักเรียนหญิง—–โซยะ มิซากิที่ติดอยู่บนหัวของนางยักษ์ก็ดังก้องมากยิ่งขึ้นด้วย

 

“ ความเร็วนั่นมันอะไรกันน่ะ!? อย่าบอกนะว่า สเกล 4!? ”

 

สีหน้าของเด็กผู้ชายห้อง S พลันแข็งทื่อ ฉันเองก็ถึงกับสะดุ้งเลยเหมือนกัน

สเกล 4 นี่…..มันคือตัวระดับที่สามารถถล่มบ้านหลังหนึ่งได้สบายๆเลยไม่ใช่เรอะ!?

 

“ โดนมันไล่ตามทันแน่…….! ”

 

เด็กผู้ชายห้อง S ล้มเลิกความคิดที่จะหนี แล้วทำการควักเอายันต์ออกมาจำนวนนึงแทน เหล่าเด็กนักเรียนคนอื่นๆที่วิ่งมาถึงตรงนี้—–คาดว่าทุกคนน่าจะเป็นนักเรียนระดับสูงที่สังกัดอยู่ในไม่ห้อง S ก็ห้อง A—–ก็ทำการควักยันต์ออกมาตาม ก่อนจะเหวี่ยงมันไปยังตึกเรียนหรือพื้นดินด้วยทักษะอันเฉียบคมเป็นเลิศ

และในพริบตาที่นางยักษ์ซึ่งเพิ่มความเร็วพุ่งจู่โจม ทะยานก้าวเข้ามาอยู่ในจุดที่ถูกปกคลุมเต็มไปด้วยยันต์นั่นเอง

ที่นักเรียนระดับสูงทำการประสานอิน ก่อเกิดปฎิกิริยาตอบสนองให้ยันต์ส่องแสงขึ้นมา

กำแพงขนาดใหญ่ยักษ์ที่ดูละม้ายคล้ายกับบาเรียโผล่ขึ้นมาบีบร่างของนางยักษ์เอาไว้ ทำให้การเคลื่อนไหวนั่นหยุดกึกลงกับที่

ข่ายอาคมหลากชั้นหกแฉก

ศาสตร์เหนี่ยวรั้งที่เหมาะสำหรับใช้ในสถานการณ์จริง เนื่องจากประกอบสร้างได้ง่ายและใช้งานได้ในทันทีแน่ะ

 

“ โอ้วว ”

 

ถึงกับเผลอตัวส่งเสียงอย่างประทับใจออกมาเลยแฮะ

สมกับเป็นนักเรียนระดับสูงจริงๆ ความแม่นยำกับอานุภาพของศาสตร์ แล้วก็การประสานงานแบบทันท่วงทีนี่คือแตกต่างกับเด็กนักเรียนห้อง D แบบฟ้ากับเหวลึกเลยนั่น

ถึงจะต้องช่วยกันหลายคน แต่ก็เล่นถึงกับต้านสเกล 4 เอาไว้ได้เลยเชียวนะ เติบใหญ่ไปจะต้องกลายเป็นดาวรุ่งพุ่งแรงอนาคตไกลได้แหงม

ทว่า เป็นในจังหวะที่ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะวีรกรรมของเหล่านักเรียนระดับสูงอยู่นั่นเอง

 

[คี๊———————!]

 

ที่นางยักษ์พลันทำการแหงนหน้าที่ถูกหุ้มปกปิดไว้ด้วยยันต์สาปไปข้างหลังอย่างใหญ่หลวง ก่อนที่จะ

 

“ อย่าน้าาาาาาาาาาาาาาา! ”

 

เอาหัวโหม่งกระแทกชนเข้ากับข่ายอาคมด้วยแรงเต็มเหนี่ยว โดยไม่สนใจใยดีต่อโซยะ มิซากิที่แผดเสียงกรีดร้องอยู่เหนือหัวเลยแม้แต่น้อยนิด

พริบตานั้น พลันเกิดเป็นรอยแตกแล่นไปตามข่ายอาคมหลากชั้นหกแฉก

 

“ ! ”

 

แล้วพอมันเอาหัวโหม่งชนเข้ามาเป็นครั้งที่สอง ครั้งที่สามปุ๊บ ข่ายอาคมก็แตกกระจายไม่เหลือซาก พลังบ้าอะไรกันเนี่ยเฮ้ย

 

“ ขุ่ก ศาสตร์วิชาที่ประกอบสร้างขึ้นแบบสดๆมันก็ทำได้มากสุดแค่นี้แหละ! แถมถ้าจะให้โจมตีในสภาพที่มีคนติดอยู่บนหัวนี่มันก็อันตรายมากเกินไป—–ทุกคน วิ่งหนีกระจายไปคนละทางแล้วเรียกอาจารย์มารับมือกันดีกว่า! ”

 

ว่าแล้ว ทุกคนซึ่งรวมเด็กห้อง D อย่างพวกฉันด้วยก็พลันทำตามคำสั่งของเด็กผู้ชายห้อง S …วิ่งหนีแตกกระเจิงกันไปคนละทิศคนละทางอย่างเร็ว

และฉันที่สังเกตเห็นว่าคาราสึมะก็เผ่นหนีมาในทางเดียวกันก็พลันแผดเสียงตะโกนออกมา

 

“ เฮ้ยคาราสึมะ! ตะกี้เอ็งพล่ามบอกว่ามีอำนาจอันเที่ยงแท้ห่าเหวอะไรนั่นอยู่ไม่ใช่เรอะ! ใช้แม่มออกมาตอนนี้เลยดิเฮ้ย! ”

 

พวกฉันจะได้อาศัยจังหวะนั้นเผ่นเอาตัวรอดไง! เนี่ยลองเสี้ยมคาราสึมะมันดูแบบนี้ ทว่า

 

“ หึ ถ้านางยักษ์ตนนั้นช่วยแปลงโฉมกลายเป็นเด็กผู้หญิงน่ารักขึ้นมาเสียอย่าง องคชาติในใจฉันก็คงจะแข็งตั้งตรงปลดปล่อยอำนาจอันเที่ยงแท้คลี่คลายทุกสิ่งอย่างได้แล้วแท้ๆนะ! ”

“ หยุดเพ้อแล้วดึงสติหน่อยโว้ยไอ้เวร! ”

 

ฉันกับคาราสึมะทิ้งท้ายบทสนทนาที่โคตรจะเอ๋อแดกแบบนั้นไว้ ก่อนจะเปลี่ยนทิศแยกย้ายเผ่นกันไปคนละทาง  

แต่เป็นตอนนั้นเองที่คิดขึ้นได้ว่าไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของนางยักษ์มาซักพักแล้ว ก็เลยลองหันขวับกลับไปดู

 

“ ……… ”

 

นางยักษ์ที่ดูเหมือนจะสับสนอยู่กับเรื่องที่เหยื่อวิ่งกระจายตัวหนีไปคนละทาง กำลังหันซ้ายหันขวามองไปมาอย่างงงงวย

เหมือนว่าสติปัญญาจะไม่ค่อยสูงเท่าไหร่แฮะ

เป็นในฉับพลันที่ฉันโล่งใจคิดว่าแบบนี้น่าจะหนีรอดพ้นกันหมดทุกคนแน่ๆนั่นเลย

 

“ กรี๊ดดดดดดดดดดดด! จะร่วงแล้วจะร่วงแล้วจะร่วงแล้วววววววว! ”

 

ที่เสียงกรีดร้องของนักเรียนหญิงซึ่งติดอยู่บนหัวของนางยักษ์, โซยะ มิซากิพลันแปรเปลี่ยนยกระดับความตึงเครียดมากขึ้นไปอีกขั้น

พอดูดีๆแล้วก็เห็นได้ว่า โซยะกำลังใช้มืออันผอมเพรียวสองข้างรั้งตัวเองให้อยู่บนหัวของนางยักษ์ได้อย่างน่าหวาดเสียวเท่านั้นเอง

เส้นผมที่รัดรอบตัวอยู่คงจะหลุดไปในตอนที่เอาหัวโหม่งทำลายข่ายอาคมนั่นละมั้ง แถมเพราะนางยักษ์กำลังหันซ้ายหันขวาไปมาโดยไม่ได้คิดคำนึงเลย สภาพมันก็เลยดูน่าหวาดเสียวเหมือนพร้อมจะร่วงลงมาได้ทุกเมื่อเลยนั่น

 

“ ห้ะ เฮ้ย ใครก็ได้! ”

 

แม้จะหันมองไปรอบๆ แต่คนอื่นๆนอกจากฉันก็เผ่นป่าราบหายหัวกันไปหมดแล้ว ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าโซยะ มิซากิกำลังเข้าตาจนกันเลย

นอกจากฉันเพียงคนเดียว

 

“ ปัดโธ่เว้ย….ซวยเป็นบ้าเลยโว้ย! ”

 

ตัวมันพุ่งออกไปเองตามสัญชาติญาณ

 

(ว่าตามตรงแล้วถือเป็นการเดิมพันที่โคตรเป็นรองเลย แต่จะยอมปล่อยเอาไว้เฉยๆได้ไงกัน…….!)

 

ไม่เหมือนกับตอนคุณอาเจ๊โรคจิต คราวนี้เป็นเหตุอลหม่านครั้งยิ่งใหญ่ รอซักพักเดียวเดี๋ยวอาจารย์ก็คงจะมาถึงแล้ว

แต่มันคือในระหว่างช่วง [ซักพักเดียว] นั่นนี่แหละ เป็นในช่วงจังหวะวินาทีในตอนนี้นี่แหละ ที่เธอคนนั้นจะร่วงหล่นลงมา

ฉะนั้นจะต้องมีใครซักคนเข้าไปช่วย

ฉันทะยานตัววิ่งกลับเข้าไปหานางยักษ์ที่มัวแต่สนใจเหล่าเหยื่อที่แตกกระจายหนีห่างออกไปจนไม่ได้สนใจบริเวณขาของตนเอง

ในระหว่างที่วิ่ง ก็ทำการปลดกำไลข้อมือออกจากมือทั้งสองข้างไปด้วย

เป็นในพริบตาที่กางเขนเงินสูญเสียประกายแสง และห่างออกไปจากข้อมือของฉันนั่นเอง

——ซู่ม

ความร้อนอันหนาแน่นอย่างยิ่งยวด พลันแผ่กระจายฝังลึกไปทั่วแขนสองข้าง

และในฉับพลันเดียวกันนั้น ดวงตาทั้งสองข้างก็เริ่มจะเกิดความแปลกประหลาดเล็กๆขึ้นมาด้วยเช่นกัน

 

(ขอร้องล่ะ ช่วยอยู่ในระยะที่มือฉันเอื้อมไปถึงทีเถอะ)

 

ภาวนาไปพลางสอดส่ายสายตามองไปทั่วร่างของนางยักษ์

และแล้ว

 

“ ……เจอแล้วเว้ย ”

 

ข้อเท้าของนางยักษ์

ในการมองเห็นของฉัน มีเพียงจุดตรงนั้นที่ส่องประกายแสงสว่างอันน่าประหลาดออกมา

——-โพรงเสน่ห์กายิกสุข หรือในอีกนามก็คือ จุดกายิกสุข

และเป็นในจังหวะที่ฉันพยายามจะมุดเข้าไปใต้เท้าของนางยักษ์เพื่อเอื้อมมือไปแตะแสงประหลาดนั่นเอง

 

[คี๊—————!]

 

ที่นางยักษ์พลันส่งเสียงเสียงคำรามดังสนั่นอยู่เหนือหัว ก่อนจะฟาดแขนเข้ามาเป็นวงกว้าง

แขนยักษาได้ถูกสะบัดทุ่มอัดตรงลงมาใส่ฉัน

แต่จะหนีเอาตอนนี้ก็ไม่ได้แล้ว ต้องเผด็จศึกมันตรงนี้สถานเดียว

 

 

ฉันพุ่งหลาวเอาหัวสไลด์ตรงดิ่งอัดเข้าใส่ ก่อนจะทำการเหยียดนิ้วกลางและนิ้วนางข้างขวาให้ตั้งตรงเสียบแทงเข้าไปกลางข้อเท้าที่ส่องประกายแสงประหลาดของนางยักษ์เข้าจังๆอย่างกับจิ้มจุด!

 

[——–อึก]

 

และในเสี้ยววินาทีก่อนที่หมัดของนางยักษ์จะทันได้ขยี้ร่างของฉันจนเหลวแหลกนั่นเอง ที่การเคลื่อนไหวของนางยักษ์พลันหยุดกึกแน่นิ่งไป

เกิดการสั่นไหวเล็กๆออกมาจากข้อเท้า และแล้วการสั่นไหวนั่นก็พลันแผ่กระจายลามไปทั่วทั้งตัวภายในเวลาเพียงชั่วอึดใจ

ก่อนที่จะ

 

 

 

 

พลันเกิดเสียงเสียวซ่านอันสุดจะทะเล้นไร้สิ่งใดเทียบ พุ่งพวยออกมาจากปากของนางยักษ์

ทั่วทั้งร่างกายสั่นเทิ้มกระตุกหงึกๆ ลิ้นถูกปล่อยแลบออกมาภายนอก ล้มลงคุกเข่าแนบกับพื้นพร้อมส่ายเอวต่ำลงมา

ยันต์สาปได้ถูกพลิกยกลอยขึ้นเผยให้เห็นดวงตาของนางยักษ์ที่เหลือกชี้ไปคนละทิศ เสร็จโดยสมบูรณ์เลยนะนั่น

หลังจากสั่นสะท้านอยู่ซักระยะ นางยักษ์ก็ปล่อยเสียงอันเสียวซ่านที่ฟังดูราวกับว่าถอนหายใจดัง [ฮาเห้–] ก่อนที่ร่างอันมหึมานั่นจะระเหิดเลือนหายไปกับอากาศ

แล้วทีนี้โซยะ มิซากิซึ่งสูญเสียที่ให้จับพิงตัวก็ได้ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า

 

“ อ๊าาาาายยยยยยย! ”

“ โอ้ววววววววววว! ”

 

ฉันวิ่งทะยานออกไปเต็มกำลัง พร้อมกับยืดมือตรงไปยังจุดที่โซยะ มิซากิจะร่วงลงมา

สถานการณ์แบบนี้ หากเป็นตามปกติแล้วต่อให้รับตัวเอาไว้ได้แต่ก็คงจะโดนแรงกระแทกอัดจนแขนหักอยู่ดี

แต่ตัวฉันนั้นมั่นใจว่าตนเองจะต้องสามารถรับตัวโซยะ มิซากิเอาไว้ได้อย่างไร้แผลแน่นอน

ทำไมน่ะเรอะ ก็เพราะว่าไอ้เจ้าแขนสองข้างที่ถูกสาปนี่ มันไม่ใช่แขนของมนุษย์อีกต่อไปแล้วยังไงล่ะ

นวบ….น้ำหนักอันแสนหนักหน่วงพลันร่วงอัดลงมาใส่แขนสองข้าง

 

“ น้อกก!? ”

 

ฉันล้มคว่ำไปข้างหน้าพลางรับตัวโซยะ มิซากิเอาไว้

แขนที่ถูกบีบอยู่โดนพื้นดินและร่างของโซยะ มิซากินั้นนอกจากจะไม่ได้รับบาดแผลใดๆเลยแล้ว ยังไม่รู้สึกเจ็บซักนิดเลยอีกต่างหาก

 

“ ………ฟุเอ๊? ”

 

และที่อยู่เหนือแขนของฉัน ก็คือโซยะ มิซากิที่ปล่อยเสียงอันสับสนงุนงงออกมาด้วยท่าทางราวกับจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

 

“ เอ๊ะ? อ้าว? ทำไมฉันถึง……? ตกลงมาแท้ๆแต่กลับไม่รู้สึกเจ็บ—–ว้าย!? ”

 

ดูเหมือนว่าโซยะจะรู้ตัวซะทีแฮะว่ากำลังทับร่างไอ้ฉันอยู่เนี่ย

คุณหล่อนลุกพรวดขึ้นด้วยท่าทางแตกตื่นลุกลี้ลุกลน พูด “นี่เธอ เป็นอะไรรึเปล่า!?” พร้อมกับยื่นมือมาให้

 

“ โอ้ว ขอบใจมา— ”

 

ฉันขอยืมมือของโซยะลุกกลับขึ้นมายืน—–แล้วพอพบเห็นเด็กผู้หญิงชื่อโซยะ มิซากิอยู่ต่อหน้าอย่างชัดเจนแล้ว ก็ถึงกับนิ่งค้างไปเลย

เพราะที่อยู่ต่อหน้าฉันนี่ คือเด็กผู้หญิงที่โคตรจะน่ารักสุดๆไปเลยนั่นเอง

ถ้าคาเอเดะเป็นสาวสวยสายคูล แล้วคาราสึมะเป็นสายเท่แล้วละก็ เธอคนนี้ก็คงจะถูกจำแนกอยู่ในสายน่ารักละมั้งนะ

ใบหน้าที่กลมเล็ก ผสานเข้ากับริบบ้อนอันเป็นเอกลักษณ์ หน้าอกอันใหญ่เบิ้มขนาดที่ชุดเครื่องแบบนักเรียนปิดได้ไม่มิดนั่นมันเป็นพิษต่อตาสุดๆ แถมเพราะตัวอยู่ใกล้กันก็เลยได้กลิ่นของเด็กผู้หญิงโชยมาต้องจมูกด้วยอีกต่างหาก

จะว่าไปแล้ว ก็นึกขึ้นได้ว่าไอ้พวกเด็กผู้ชายมันโหวกเหวกโวยวายกันยกใหญ่มาตั้งแต่ประมาณปีก่อนแล้วนี่นะ

ว่าเด็กผู้หญิงน่ารักมากๆของตระกูลโซยะ—-อันเป็นตระกูลโด่งดังระดับเดียวกับตระกูลคุซึโนะฮะที่เป็นบ้านของคาเอเดะเลย—ได้กลับมาเข้าเรียนอีกครั้งนึงแล้วน่ะ

เพราะอยู่กับคาเอเดะบ่อยก็เลยคิดว่าตัวเองชินชากับคนสวยแล้ว แต่เจอแบบนี้เข้าแล้วก็ถึงกับ—–

 

“ เอ่อ คือว่า…นี่หรือว่าเธอเป็นคนช่วยฉันเอาไว้เหรอ? เธอปราบเจ้าชิกิงามินั่นลงได้สินะ ”

 

เผลอเหม่อลอยมองหน้าโซยะตาค้างไปเลย แต่พอถูกแววตาของเธอคนนั้นมองกลับมาใส่อย่างตาไม่กระพริบเข้าแล้วปุ๊บฉันก็พลันได้สติหวนกลับคืน แล้วก็ถูกความอับอายระดับที่ทำให้ร่างกายรู้สึกร้อนผ่าวไปหมดรุมเร้าเข้ามาด้วยในจังหวะเดียวกัน

เออจริงด้วย พลั้งมือทำลงไปแล้วนี่หว่า

ถึงจะเพื่อช่วยเด็กผู้หญิงเอาไว้ก็เหอะ แต่ก็เผลอตัวใช้อำนาจของคำสาปอันน่าชิงชังนี่ไปซะได้

 

 

ไอ้ความสามารถสุดจะเฮงซวยที่มีชื่อว่า เทคโนเบรคเกอร์ (ไล่ผีโดยทำให้ถึงจุดสุดยอด) นี่น่ะ

 

 

“ ฮัลโหล! ”

 

พอฉันกำลังทุกข์ระทมอยู่ตัวคนเดียว โซยะที่เหมือนว่าจะเริ่มทำความเข้าใจสถานการณ์ได้อย่างเยือกเย็นก็พลันแสดงสีหน้าที่ส่องแสงประกายเจิดจ้า พร้อม

 

“ เก่งมากถึงขนาดไล่ชิกิงามิที่ฉันแอบฉกเอามาจากบ้านได้เลยเหรอเนี่ย…….แต่หน้าตาก็ไม่ใช่คนที่อยู่ในห้องระดับสูงนี่นา อ๊ะหรือว่าเธอ เป็นนักเรียนทุนที่เพิ่งจะย้ายโรงเรียนมาได้ใหม่ๆเลยหรือเปล่—- ”

“ แหม่! โชคดีจริงๆเลยน้า! ที่ชิกิงามิมันเผอิญสลายหายไปของมันเองก่อนที่เธอจะตกลงมาพอดิบพอดีเลยเนี่ย! ”

“ เอ๊ะ? พูดอะไรน่ะมันไม่มีทางเป็นแบบ—– ”

“ เพราะจังหวะมันโคตรจะประจวบเหมาะสุดๆ ไอ้ฉันก็เลยตกใจตามไปด้วยเลยเนี่ย! แหม่อะไรแบบนี้มันเป็นไปได้จริงๆด้วยนะเนี่ย! ”

 

ฉันทำการแหวกขัดคำพูดของโซยะ ก่อนจะหันหลังให้กับเธอที่พยายามจะหยุดรั้งเอาไว้

 

“ เห็นว่าต่างคนต่างก็ปลอดภัยไม่ได้รับบาดเจ็บแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ! อ๊ะ แล้วก็ฉันน่ะเป็นเด็กห้อง D ไม่มีใครเอาที่เผอิญเดินผ่านมาเฉยๆเท่านั้นแหละนะ ลืมๆไปก็ไม่มีปัญหาๆ งั้นก็ไปก่อนนะ! ”

“ เอ๊ะ เดี๋ยวก่อ—- ”

 

ฉันเผ่นสุดกำลังออกมาจากที่นั่นก่อนที่โซยะจะทันได้พูดอะไร

ไม่เป็นไร ดูจากปฎิกิริยานั่นของโซยะแล้ว เหมือนว่าอีกฝั่งจะไม่ได้สังเกตเห็นตอนที่ชิกิงามิถึงจุดสุดยอด

ให้ว่าแล้ว ไอ้สถานการณ์แบบชิกิงามิถึงจุดสุดยอดที่ชวนให้ร้องอิหยังวะนี่ ต่อให้มองเห็นดูอยู่จริงๆกับตาก็เหอะ แต่ก็คงไม่มีทางคิดฝันว่าเป็นอำนาจศาสตร์ปราบมารของใครไปได้หรอก

เหมือนว่าจะไม่มีผู้พบเห็นเหตุการณ์คนอื่นนอกจากโซยะด้วยนี่นะ แล้วก็คงไม่มีใครที่ไหนเชื่อกันหรอกว่าคนที่ได้ผลการเรียนที่โหล่ตลอด 3 ปีซ้อนอย่างฉันจะสามารถไล่ชิกิงามิระดับสเกล 4 ไปได้

ถ้ารีบหายตัวไปจากที่แห่งนี้ในทันทีซะ ก็จะสามารถแถเรื่อยเปื่อยเท่าไหร่ก็ได้ทีหลัง

ฉันคิดเช่นนั้นไปพลาง วิ่งอย่างสุดชีวิตยิ่งกว่าในตอนที่ถูกนางยักษ์ไล่ล่าซะอีก

ก็ลองคิดดูดิ ใครมันจะไปอยากบอกให้คนอื่นรู้รับทราบกันฟะ

ต่อให้จะมีอำนาจไล่ผีที่แสนทรงพลังมากมายระดับไหนแถมพ่วงมาด้วยก็เหอะ

แต่ไอ้ความสามารถสุดห่วยแตกสุดเฮงซวย ที่ต่อให้จะคนเป็นหรือคนตายก็ไม่เกี่ยง ขอแค่จิ้มโดนเพียงจุดจุดเดียวก็จะสามารถทำให้อีกฝั่งถึงจุดสุดยอดได้เรียบร้อยแล้วพรรค์เนี้ย จะยอมให้ใครอื่นรู้เข้าได้ซะที่ไหนกันเล่า