กระดูกหน้าอกหัก, ฟกช้ำทั่วร่าง, อวัยวะภายในบางส่วนได้รับความเสียหาย

ตัวฉันที่เข้าท้าชนกับสาวกระชากฉีกนมอย่างตรงๆนั้น ได้รับบาดเจ็บหนักขนาดที่ต้องใช้เวลาหลายเดือนเลยเชียวกว่าจะรักษาหาย

แต่ร่างกายของฉันในตอนที่ลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนโรงพยาบาลกลับแทบไม่มีความเจ็บปวดใดๆเลย หมอก็บอกว่าหากนอนโรงพยาบาลไปซักสองสามวันก็จะหายดีเป็นปลิดทิ้งแล้วด้วย

เท่าที่ฟัง ดูเหมือนว่าเห็นแก่วีรกรรมที่ปราบ สเกล 6 ลงได้ บวกกับโซยะช่วยวิ่งเต้นทำเรื่องขอร้องกับทางบ้านให้ ก็เลยสามารถบีบบังคับดึงตัวผู้มีความสามารถในการรักษาฝีมือดีให้มาช่วยได้อะนะ ห้องผู้ป่วยก็เป็นห้องเดี่ยวที่หรูหราโอ่โถงสุดๆเลยอีกตะหาก

เพราะผลข้างเคียงจากการรักษาอย่างรวดเร็วทำให้ฉันหลับต่อเนื่องไปเป็นเวลา 2 วันติด ตอนนี้ก็เลยมึนๆเชื่อไม่ลงเลยว่าการต่อสู้กับสาวกระชากฉีกนมนั่นมันเป็นเรื่องจริงรึเปล่า

แต่พอลองส่องสมาร์ทโฟนที่ปล่อยทิ้งไว้สองวันดูเท่านั้นแหละ

 

 

[เฮ้ยฟุรุยะ! ที่เค้าว่าเอ็งทะเล่อทะล่าไปลวนลามไคอิ สเกล 6 จนโดนมันซ้อมกลับน่วมนั่นเป็นเรื่องจริงเรอะ!?]

[ได้ข่าวว่าเอ็งเข้าโรงบาลเพราะไปบีบหัวนมไคอิเหรอ!? แล้วนี่ได้ขอให้เค้าตรวจสมองด้วยรึยัง!?]

[เห็นว่าฉวยจังหวะตอนที่เค้ากำลังปราบผีเข้าไปทำเรื่องลามกกับเด็กผู้หญิงนี่หว่าไอ้ฉิบหาย!]

[ที่ว่าเอ็งจะโดนไล่ออกจากโรงเรียนเพราะโทษฐานบังคับทำเรื่องอนาจารนั่นจริงป่ะ? ในวันเลี้ยงส่งนี่ อยากเล่นบันจี้จัมป์แบบไร้เชือกหรืออยากโดนจับลนไฟดี?]

[เพราะแกโดยแท้จึงได้รับชมอาเฮะเกาอันแสนยอดเยี่ยม ฉันช่างซาบซึ้งเหลือเกิน เป็นสีหน้าตอนน้ำแตกที่ช่างน่าซาบซึ้งเสียเหลือเกิน อ๊ะ จริงสิ หากได้สติแล้วก็จงเขียนบรรยายสัมผัสหัวนมของแม่หนูนางุโมะ มุตสึมิภายในหนึ่งพันตัวอักษรแล้วส่งเมลมาให้ฉันเสียนะ]

 

 

เหมือนว่าเหตุการณ์ที่ฉันทำการปราบผีให้นางุโมะนั่นมันจะกลายเป็นข่าวลือมั่วซั่วแพร่สะพัดไปเรียบร้อย กล่องข้อความก็เลยเปี่ยมล้นเต็มไปด้วยเมลของไอ้พวกโง่ห้อง D เลยเนี่ย

จะให้พิมพ์เถียงกลับไปทีละคนๆแบบนั้นมันก็น่ารำคาญเลยปล่อยทิ้งไว้ก่อน ส่วนเมลของไอ้คาราสึมะนี่คือลบทิ้งอย่างไวเลย สีหน้าน้ำแตกที่น่าซาบซึ้งบ้านเตี่ยเอ็งดิเฮ้ย ปั๊ดฆ่าทิ้งหรอก

 

“ ……..เฮ่อ ไม่อยากออกจากโรงบาลเล้ย ”

 

อาจจะไม่ดีต่อโซยะที่อุตส่าห์จ้างผู้มีความสามารถในการรักษามาให้ก็จริง แต่พอคิดว่าจะต้องกลับไปเรียนในอีกไม่กี่วันแล้วก็ชวนใจเสียแฮะ ไหนๆแล้วก็อยากจะเข้าโรงบาลมันอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆเลย

พวกคุณนักปราบมารมืออาชีพที่เห็นอำนาจของเทคโนเบรคเกอร์จะๆกับตานี่คงสายเกินแก้แล้ว แต่จะแถกลบเกลื่อนไอ้พวกในโรงเรียนที่เข้าใจผิดเพราะได้ข้อมูลแค่บางส่วนยังไงดี……เป็นในฉับพลันที่กำลังกลุ้มเช่นนั้นอยู่

ก๊อกก๊อก

พลันมีเสียงเคาะดังมาจากประตูห้องผู้ป่วย

จะว่าไปแล้วเค้าจะปล่อยให้เข้าเยี่ยมได้ตั้งแต่ช่วงบ่ายของวันนี้นี่นะ

เหมือนว่าโซยะจะส่งเมลมาแจ้งล่วงหน้าไว้แล้วด้วย……แต่เพราะมัวสนใจเมลโง่ๆที่มีเต็มไปหมดอยู่ก็เลยลืมเกือบสนิทแน่ะ พอฉันส่งเสียงขานรับไปปุ๊บ ประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกสไลด์ไปข้างๆอย่างเชื่องช้าดูประหม่า

 

“ เอ้ย!? นี่เธอ….. ”

“ โยะ โย่ ”

 

นางุโมะ มุตสึมิในสภาพสวมชุดนักเรียนพลันชะเง้อหน้าเข้ามาด้วยท่าทางอึดอัดตันใจ

 

 

 

“ คุณนางุโมะเค้าถูกอนุญาตให้ออกข้างนอกได้ในวันนี้พอดีเลยน่ะ ”

 

เท่าที่ฟังจากโซยะที่เดินพานางุโมะเข้ามาในห้องผู้ป่วย ดูเหมือนว่าตลอดสองวันที่ผ่านมานี้ นางุโมะจะถูกกักตัวอยู่ภายในอาคารที่สมาคมปราบมารเป็นเจ้าของ แล้วถูกบีบให้ต้องเข้ารับการตรวจสารพัดรูปแบบเช่นเดียวกันกับฉันนี่ล่ะ……เป็นสเกล 6 อันสุดจะประหลาดไม่พอ คนที่ทำการปราบผียังเป็นนักเรียนห้อง D ที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนอีก จึงจำเป็นต้องทำการตรวจสอบเชิงวิญญาณใส่ซ้ำๆเพื่อเช็คให้แน่ใจว่าปราบผีได้เรียบร้อยจริงๆรึเปล่า แล้วก็ต้องให้พบหน้ากับจิตแพทย์นิดหน่อยเพื่อตรวจสอบว่ายังมีปัญหาด้านสภาพจิตหลงเหลืออยู่รึเปล่าด้วยแน่ะ

 

“ อื้ม ถึงจะยังเดินเหินไปไหนมาไหนอย่างอิสระไม่ได้เพราะต้องมีผู้ปราบมารคอยเฝ้าจับตาดูอยู่อย่างใกล้ชิด แต่ถ้าผ่านไปซักสามสี่วันเดี๋ยวก็คงไม่จำเป็นต้องจับตาแล้วล่ะนะ ”

 

โซยะอธิบายให้ฟังว่าในตอนนี้ก็ยังมีผู้ปราบมารมืออาชีพกำลังเฝ้าประจำการอยู่ตรงทางเดินสองคน

 

“ ………? ”

 

พอเห็นท่าทางนั่นของโซยะแล้ว ฉันก็ถึงกับต้องเอียงหัว

ดูไม่ร่าเริงเหมือนทุกทีแฮะ รู้สึกเหมือนยัยนั่นพยายามไม่สบตาฉันด้วยบรรยากาศแบบรู้สึกผิดยังไงแปลกๆ

พอเริ่มสงสัยขึ้นมาว่าเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า โซยะก็พลันถอยหลังกลับไปก้าวนึง แล้วนางุโมะที่เอาแต่ยืนเก้ๆกังๆอยู่ข้างหลังตลอดมาจนถึงตอนนี้ก็เข้ามาก้มหัวให้ฉันอยู่ข้างเตียง

 

“ ไม่รู้เลยว่าควรพูดยังไงดี……แต่ขอบใจนะ……ที่ช่วยหยุดฉันซึ่งก่อเหตุลอบทำร้ายด้วยเหตุผลโง่ๆแบบนั้น…..แล้วก็ขอโทษ…..ที่ทำให้เจ็บหนัก ”

 

นางุโมะหน้าแดงแจ๋อย่างอึดอัดใจ แสดงสีหน้าเจ็บปวด สำนึกผิด อับอายแล้วก็เกลียดตัวเองขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง เอ้อ ก็พอจะเข้าใจความรู้สึกอยู่หรอกนะ

ถ้าเกิดฉันกลายเป็นชายหำเล็กแล้วบ้าคลั่งอาละวาดจนต้องมีใครเข้ามาช่วยปราบผีให้มั่ง ก็มั่นใจได้เลยว่าจะต้องอับอายขายขี้หน้าจนตายห่าแหงมๆ

 

“ อ่า….เอ้อ อย่าไปใส่ใจให้มากนักเลย กลายเป็นเรื่องใหญ่โตก็จริงอยู่หรอกนะ แต่ถ้าสามัญชนถูกไคอิเข้าสิงขึ้นมา ก็ไม่มีทางจะทำอะไรได้ด้วยตัวเองอยู่แล้วล่ะ ”

 

มันก็อารมณ์คล้ายๆกับอุบัติเหตุนั่นแหละ

ฉะนั้นในกรณีที่ถูกตัดสินว่าเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากไคอิ ตัวคนที่ถูกไคอิเข้าสิงก็จะถูกมองเห็นเป็นหนึ่งในผู้เสียหายด้วย ส่วนใหญ่ก็เลยไม่ถูกเอาโทษเป็นความผิดในเชิงกฎหมายเลยน่ะ ให้ว่าแล้วความผิดน่ะอยู่ที่สมาคมปราบมารกับผู้ปราบมารที่รับดูแลคดี—ซึ่งก็คือพวกฉัน—นี่แหละที่ไม่ป้องกันให้ได้ก่อนที่เหตุการณ์จะบานปลายยกใหญ่

นางุโมะเองก็น่าจะถูกอธิบายแบบนั้นให้ฟังจนหูชาแล้วเหมือนกันหรอก แต่ก็ดูเหมือนว่าจะยังรู้สึกเกลียดตัวเองอย่างรุนแรงอยู่ดี ตัวเองที่ลงมือทำร้ายจนมีผู้คนบาดเจ็บมากมายนั่น ฉะนั้นนางุโมะจึงกล่าวต่อทั้งๆที่ยังก้มหัว

 

“ ถ้ากลุ้มเรื่องอะไรก็บอกกันได้เลยนะ ไม่รู้หรอกว่าจะถือเป็นการล้างบาปได้รึเปล่า แต่จะงานของผู้ปราบมารหรืออะไรก็ได้ ถ้าเป็นเรื่องที่ฉันช่วยเหลือได้ละก็จะช่วยทุกอย่างเลยเว้ย ”

 

กล่าวคำขอโทษหมายจะชดใช้ออกมาด้วยท่าทางจริงจัง

ก็ไม่ได้คิดที่จะปัดปฎิเสธความรู้สึกนั้นหรอกนะ แต่

 

“ แต่เธอบอกว่าไม่ถูกกับวิญญาณสุดๆเลยไม่ใช่เรอะ แถมปกติเธอก็น่าจะยุ่งอยู่กับโรงเรียนไม่ก็ชมรมด้วยนี่ ”

 

จริงๆแล้วในตอนนี้ ได้มีทีมอื่นถูกส่งตัวมายังโรงเรียนมัธยมปลายชิโนโนเมะ เพื่อทำหน้าที่เป็นคนให้คำปรึกษาในศูนย์ให้คำปรึกษาด้านภัยวิญญาณแทนที่พวกเราน่ะ เพราะเหตุอลหม่านจากฝีมือสาวนมหลีกในคราวนี้ ทำให้มีผู้ปกครองบางส่วนกล่าวติเตียนอย่างโคตรจะเถียงไม่ออกว่า “ให้เด็กอายุราวสิบกว่าปีทำหน้าที่เป็นคนให้คำปรึกษานี่มันไม่สมควรนะ” มาไง จึงมั่นใจได้เลยว่าเดี๋ยวจะต้องมีคำสั่งให้พวกเราย้ายออกแน่นอน เออเห็นว่านางุโมะอยากจะช่วยเหลืองานของพวกเราแล้วก็ชวนให้ดีใจหรอก แต่หลังจากนี้ไปท่าจะไม่ค่อยมีโอกาสให้ได้เจอกันไงประเด็น

ฉันคิดแบบนั้นอยู่ก็จริง ทว่า

 

“ อ่อ ถ้าเรื่องนั้นละก็ไม่มีปัญหาหรอกเว้ย ฉันลาออกจากชมรมไปแล้ว แถมว่ากันแต่แรกเริ่มเดิมทีแล้วยังดูท่าทางเหมือนว่าจะต้องย้ายออกจากโรงเรียนมัธยมปลายชิโนโนเมะด้วยอะนะ ”

 

ว่าแล้ว นางุโมะก็ค่อยๆยกเตียงที่ฉันนอนแผ่หราอยู่ขึ้นมา ด้วยมือข้างเดียว

 

“ ………ห้ะ? ”

 

พอไอ้ฉันถึงกับช็อกตาตั้งเนื่องจากความกะทันหันอยู่ นางุโมะก็วางเตียงลงอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะ

 

“ เหมือนเขาจะเรียกว่าอะไรนะ ไคอิตกค้าง? แม้ว่าจะถูกปราบไปแล้ว แต่ถ้าพลังของไคอิรุนแรงมากเกินไป มันก็มีโอกาสที่ความสามารถจะซึมซับอยู่ในตัวทั้งๆอย่างนั้นอะเว้ย ”

 

จะว่าไปแล้วก็เคยได้ยินอยู่เหมือนกันแฮะ เห็นเหมือนว่าตระกูลที่มีพลังวิญญาณแก่กล้าอย่างเช่นคุซึโนะฮะเนี่ยจะมีบรรพบุรุษที่ถูกสิงโดยไคอิแสนทรงพลังอยู่ แล้วพลังนั่นก็เลยถูกส่งต่อมาในสายเลือดอะไรทำนองนั้น

 

“ ก็ควบคุมได้อยู่หรอก แต่มันก็เอาแน่เอานอนไม่ได้ซะหน่อยไง ว่าจะไม่เกิดเหตุให้แรงช้างสารนี่มันหลุดคลุ้มคลั่งออกมาอะ…….อีแบบนี้อย่าว่าแต่ทำกิจกรรมชมรมเลย ขนาดจะดำเนินชีวิตแบบปกติยังจะลำบากเลยด้วยซ้ำมั้ง ”

 

นางุโมะกล่าวออกมาด้วยท่าทางเหมือนเศร้าหมอง

 

“ ฉะนั้นเพื่อเฝ้าจับตาพ่วงไปด้วยแล้ว เค้าเลยเหมือนว่าจะให้ฉันย้ายไปเรียนในโรงเรียนปราบมารที่ไหนซักแห่งอะนะ ก็ยังไม่รู้ละเอียดหรอกว่ะ แต่น่าจะได้ย้ายเข้าไปในโรงเรียนปราบมารมหานครนั่นละมั้งดูเป็นไปได้สุด ”

“ เอาจริงดิ? ”

“ จริงจริง ”

 

เป็นตรงนั้นเองที่นางุโมะปั้นรอยยิ้มขึ้นมาให้เห็นได้ซะที ก่อนจะ

 

“ ฉันไม่ถูกกับวิญญาณแหละ แล้วก็ใช้ไอ้พวก ศาสตร์ปราบมาร? อะไรนั่นไม่เป็นด้วย ฉะนั้นแรงช้างสารนี่มันอาจจะเป็นประโยชน์ไม่ค่อยได้มากก็จริง……แต่ถ้าได้อยู่โรงเรียนเดียวกันแล้วละก็ ตอนนั้นขอฝากตัวด้วยนะเว้ย ไอ้คุณรุ่นพี่ ”

“ ……..โอ้ว ”

 

งั้นเรอะ มีโอกาสที่นางุโมะจะย้ายเข้ามาในโรงเรียนเราเรอะ

………

พอนึกภาพตอนนางุโมะย้ายเข้ามาแล้ว ฉันก็คิดขึ้นมาว่าในที่สุดก็ได้โอกาสที่จะเอ่ยถามออกไปซะที คำถามที่ติดใจมาตลอดตั้งแต่นาทีแรกที่นางุโมะก้าวเข้ามาภายในห้องผู้ป่วยนั่น…..คิดแล้วไอ้ฉันก็อ้าปากพูดขึ้นอย่างระมัดระวังเว้ย

 

“ อ่า…..คือแบบ ก็ไม่ใช่คำถามที่สำคัญอะไรหรอกนะ ”

“ หือ? ”

“ แม้จะออกมาจากโรงเรียนมัธยมปลายชิโนโนเมะแล้ว….แต่ก็ยังจะคงสภาพไว้อยู่อีกเรอะ? นมนั่นน่ะ ”

“ !! ”

 

นางุโมะถึงกับสะดุ้งเอามือปิดนมทันควัน แม้จะไม่ได้ใหญ่มากเท่าก่อนหน้านี้ แต่นมของนางุโมะก็ยังคงเด้งดึ๋งๆอย่างได้ทรวดทรง เห็นกันชัดๆเลยว่ายัดฟองน้ำ

 

“ นะ นี่มัน คือว่า กะจะค่อยๆทำให้เล็กลงไปเรื่อยๆไงแบบ….คุณจิตแพทย์เค้าก็บอกมาด้วยว่าปล่อยเอาไว้แบบนี้ซักพักอาจจะดีกว่า……คือแบบว่าจะพูดไงดีวะ ช่วยอย่าพูดถึงมากเลยเหอะขอร้อง…. ”

 

นางุโมะทำดวงตารื้นไปด้วยความอับอาย ก่อนจะพูดออกมาราวกับบีบเค้นเสียง

แม้จะปราบไคอิได้แต่ก็ไม่อาจสลายปมในใจ

ถ้าเกิดสาวนมหลีกมันฟื้นคืนชีพกลับมาอีกนี่คงรับมือไม่ไหว ฉะนั้นต่อจากนี้ทำเมินเรื่องนมยัยนี่ไปซะจะดีกว่าแฮะ……

 

“ จะว่าไปแล้ว คือว่า เกี่ยวกับเรื่องนมอะเว้ย ”

 

เป็นในฉับพลันนั้นเอง ที่นางุโมะเอาหน้าเข้ามาใกล้หมอนอย่างไม่ทันให้ได้ตั้งตัว

พอชำเลืองมองโซยะที่ถอยไปนิ่งเงียบอยู่ข้างหลังแปปนึงแล้ว นางุโมะก็พูดออกมาเสียงค่อย

 

“ ……..ได้ยินมาจากคุณโซยะแล้วก็จริงว่าไม่มีวิธีการอื่นใดนอกเหนือจากนั้นแล้ว……แต่เกี่ยวกับที่แก [ทำเรื่องแบบนั้น] ใส่ฉันกลางสายตาประชาชีนี่…..คิดจะรับผิดชอบยังไงน่ะ…..? ”

“ ขึก!? นะ นางุโมะนี่เธอ มีความทรงจำ…..? ”

 

ฉันเผลอคิดไปเองว่าความทรงจำในช่วงเป็นสาวกระชากฉีกนมมันน่าจะเลือนราง แต่ดูจากท่าทางของนางุโมะที่ใบหน้าแดงก่ำไปหมดแล้ว เหมือนว่าอย่างน้อยๆยัยนี่ก็จำตอนที่โดนไล่ผีโดยการทำให้ถึงจุดสุดยอดได้อย่างชัดเจนแน่ๆล่ะ เอาจริงดิเฮ้ย อุตส่าห์คิดว่าถ้าตีเนียนทำเป็นไม่รู้เรื่องไว้แล้วจะรอดตัวแท้ๆ

พอฉันเหงื่อแตกเป็นน้ำลนลานไม่รู้จะตอบยังไงดีอยู่

 

“ อ๊ะ เปล่าหรอก ไม่มีอะไรๆ คนที่ผิดมันคือฉันเองนั่นแหละที่ก่อเรื่องแบบนั้นขึ้น แกอุตส่าห์เข้ามาช่วยหยุดให้แท้ๆถ้าจะกล่าวโทษกันมันก็ไม่ใช่เรื่องนี่เนาะ ”

 

นางุโมะถอยกลับทั้งๆที่ใบหน้ายังแดงก่ำ ทว่าในฉับพลันถัดมา

 

“ …..แต่แบบ ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่านะ ตั้งแต่ที่ได้แกช่วยปราบผีให้ ก็รู้สึกเหมือนว่านมมันใหญ่ขึ้นมาหน่อยนึงเหมือนกันแหละ…… ”

“ …….. ”

 

ไม่ใช่ดวงตาที่วิปริตเหมือนตอนที่ถูกรุกรานโดยไคอิ แต่ถึงกระนั้นนางุโมะก็ยังใช้ดวงตาที่แฝงประกายน่าสงสัย จับจ้องมองตรงมายังสองมือของฉันอย่างร้อนแรง….มือสองข้างของฉัน ที่กำลังถูกผนึกอยู่โดยกำไลติดกางเขนนั่น

แบบว่า ชักสังหรณ์ใจไม่ดีชอบกลว่ะเฮ้ยเอ็งเอ๊ย…..

 

“ อะแฮ่ม! ”

““ อึก ””

 

เป็นในฉับพลันที่ฉันสัมผัสถึงเค้าลางของผู้ล่าได้จากนางุโมะนั่นเอง

ที่เสียงกระแอมไอของโซยะซึ่งเงียบกริบมาตลอดจนตอนนี้ ทำให้นางุโมะสะดุ้งถอยตัวออกห่างจากฉันในทันที

 

“ คุณนางุโมะ น่าจะใกล้ถึงเวลาแล้วไม่ใช่เหรอ? จะไปเยี่ยมดูอาการพวกคุณคาโดะกุระด้วยใช่มั้ยล่ะ? ”

“ อะ อ่อ จริงด้วยเนอะ! ”

 

ดูเหมือนว่าในระหว่างที่ฉันหลับอยู่ ทีมมืออาชีพฝั่งโน้นจะได้สติกลับคืนมากันแล้วแฮะ

 

“ งั้นก็ไปก่อนนะ ฟุรุยะ ขอบใจมากจริงๆเว้ยที่ช่วยหยุดฉันเอาไว้ แล้วก็ ต่อจากนี้ไปก็ขอฝากตัวด้วยล่ะ…..ในหลายๆเรื่องอะนะ ”

 

ผมหางม้าปลิวไสว แล้วนางุโมะก็ก้าวออกไปจากห้องผู้ป่วย

…….ถึงจะแผ่เค้าลางที่ชวนให้หวั่นใจออกมายังไงชอบกล แต่พอได้เห็นรอยยิ้มที่ยัยนั่นทิ้งเอาไว้ให้แล้วมันก็คิดขึ้นมาอะนะ ว่าดีจริงๆที่คลี่คลายปิดคดีของสาวนมหลีกลงได้ด้วยดี…แน่ะ