ใบหน้าของพ่อที่ฉันได้เห็นเป็นครั้งสุดท้าย ก็คืออาเฮะเกา (ยิ้มแลบลิ้นตาเหลือก) อันสุดจะบรรยาย

 

 

บรื๊น!

รถมอเตอร์ไซค์ที่มีฉันกับคาราสึมะนั่งอยู่เหนือ กำลังแล่นทะยานอย่างรวดเร็วไปตามถนนหนทางของเมืองชิโนโนเมะยามเย็น

สปีดนี้คือเหยียบไปถึง 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมงเรียบร้อยแล้ว ฝืนพุ่งแซงรถยนต์ที่ขับอยู่อีกเลนนึงไปพลาง ถอยเว้นระยะห่างออกจากแรงกดดันที่ไล่บี้มาจากข้างหลังสุดชีวิต

ฉันคอยเฝ้าระวังข้างหลัง พร้อมกับเล่าเรื่องต่อจากเมื่อกี้นี้ให้โซยะฟังผ่านสมาร์ทโฟนที่ตั้งเป็นแฮนด์ฟรีเอาไว้

 

“ เธอรู้จักเหตุกางเกงนะ—ชุดชั้นในหายสาบสูญทั่วภูมิภาคคันโตรึเปล่า? ”

[ถ้าจำไม่ผิดแล้วนั่นมันคือ…..เหตุวิญญาณพยาบาทอาละวาดที่ถูกระบุให้เป็น สเกล 7 ในรอบหลายสิบปีของประเทศนี้……ใช่มั้ย?]

 

เหตุกางเกงในหายสาบสูญทั่วภูมิภาคคันโต

นั่นล่ะคือนามของเหตุการณ์ลึกลับที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อน เหตุการณ์สุดปัญญานิ่มที่กางเกงในของผู้หญิงอายุช่วง 16-40 ปีซึ่งอาศัยอยู่ภายในบริเวณเมืองหลวงราว 7 ล้านคนได้ลอยทะลุกำแพงทุกชนิดและข่ายอาคมป้องกันทุกรูปแบบหายสาบสูญไปอย่างเป็นปริศนา

 

[เพราะ 12 เซียนอัมพรที่เข้าร่วมการต่อสู้ในตอนนั้นแทบจะไม่ยอมพูดรายละเอียดอะไรเลย จึงเป็นเหตุการณ์ที่มีข่าวลือไร้หลักแหล่งหลุดออกมาเยอะแยะนั่นสินะ จริงๆแล้วเป็นสงครามที่เหล่าเทพกับเผ่ามารส่งตัวแทนลงมาปะทะห้ำหั่นกันบ้างล่ะ อาวุธเสริมอำนาจศาสตร์ที่สมาคมแอบวิจัยอยู่อย่างลับๆเกิดรวนคลั่งอาละวาดขึ้นมาบ้างล่ะ……จริงๆแล้วผู้ที่คลี่คลายเหตุการณ์ลงได้ไม่ใช่ 12 เซียนอัมพร แต่เป็นเด็กที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องราวบ้างล่ะ]

“ ไม่เกี่ยวข้องก็บ้าแล้ว ”

 

ฉันพูดกระแทกออกมาอย่างชัดเจน

 

“ ก็วิญญาณพยาบาทที่ก่อเรื่องนั่นขึ้น เป็นพ่อที่เลี้ยงดูฉันขึ้นมานี่หว่า ”

 

 

บ้านเสียงสวรรค์

นั่นล่ะคือชื่อมูลนิธิที่พ่อเป็นคนบริหาร

เป็นมูลนิธิที่จะเน้นรับเด็กที่สูญเสียพ่อแม่ญาติพี่น้องไปในภัยพิบัติเชิงวิญญาณมาดูแล และฉันก็ถูกเลี้ยงดูอยู่ในที่แห่งนั้นมาตั้งแต่ก่อนจะจำความได้แล้ว

พ่อเป็นผู้ปราบมารที่น่าเคารพอย่างมากเลย

ถึงแม้จะปฎิเสธข้อเสนอที่จะได้เลื่อนขั้นเป็น 12 เซียนอัมพรเพราะไม่อยากให้มีกรอบข้อบังคับเพิ่มขึ้นมา แต่ฝีมือนั่นก็อยู่ในระดับท็อปของประเทศเลยทีเดียว หากมีเคสเข้ามา ต่อให้จะเป็นเหตุฉุกเฉินยิ่งใหญ่ระดับประเทศหรือเป็นคำขอร้องของคนที่ไม่มีเงิน แต่พ่อก็จะเข้าคลี่คลายช่วยเหลือทุกคนเอาไว้ราวกับเป็นเรื่องปกติสมควร หนำซ้ำยังเจียดเวลาอันน้อยนิดระหว่างงานมาเล่นอยู่กับพวกเราบ่อยๆด้วย

เพราะฝีมือและบุคลิกภาพนั้นโดดเด่นไปต้องตาเข้าละมั้ง พ่อจึงมักจะได้รับคำร้องโดยตรงจากคุณยายของคาเอเดะที่เป็นประธานคนปัจจุบันของสมาคมปราบมารอยู่บ่อยๆ เพราะแบบนี้เองฉันกับคาเอเดะก็เลยได้พบเจอมีสัมพันธ์กันมาตั้งแต่อดีต

พ่อทุ่มเงินตอบแทนที่ได้รับจากสมาคมทั้งหมดลงไปกับมูลนิธิ เอาแต่ขยันขันแข็งมุ่งหน้าทำงานทำการสุดตัว ฉันไม่เคยเห็นพ่อแสดงความสนใจในสื่อบันเทิงหรือสิ่งหย่อนใจได้ๆเลยแม้ซักครั้งเดียว

ถ้าจะให้บรรยายแบบลิเกหน่อยก็คงประมาณ เป็นดั่งนักบุญตั้งแต่วันแรกที่ได้เกิดมาเลยละมั้ง พ่อน่ะ

แน่นอนว่าฉันเองก็รักพ่อสุุดๆเลย เฝ้าหวังวาดฝันว่าอยากจะเป็นผู้ปราบมารแบบพ่อให้ได้มาตั้งแต่เล็กๆแล้ว อยากจะเป็นผู้ปราบมารที่เก่งกาจมากความสามารถแบบพ่อ อยากจะเป็นคนที่อุทิศตัวพยายามเพื่อผู้อื่นได้แบบพ่อ

แต่ว่า พ่อไม่ใช่คนที่เป็นดั่งนักบุญตั้งแต่วันแรกที่ได้เกิดมาอะไรนั่นเลยซักนิด

พ่อแค่อดกลั้นระงับตัณหาระดับมหาศาลผิดมนุษย์มนาที่มีต่อกางเกงในเอาไว้มาตลอดหลายปีหลายสิบๆปี แล้วเสแสร้งทำตัวเป็นนักบุญตลอดมามันก็เท่านั้น

และความอดทนดั่งยอดมนุษย์นั่น มันก็คงอยู่มาได้จนถึงแค่ในช่วงที่พ่อยังมีชีวิตอยู่แค่นั้น

พริบตาให้หลังจากที่สิ้นลมเนื่องจากภาระการงานอันหนักหน่วงตลอดเวลาแสนนาน พ่อก็แปลงสภาพกลายเป็นวิญญาณร้ายที่คงอยู่เพื่อโหยหาต้องการกางเกงในเพียงอย่างเดียวไปในเกือบๆจะทันทีเลย

ขนาดคุณอาเจ๊โชตะค่อนที่เข้าทำร้ายฉันในศูนย์ซัพพอร์ตขึ้นสวรรค์ ยังต้องใช้เวลาหลายวันกว่าจะกลายเป็นวิญญาณร้ายเลยแท้ๆ

ไอ้ฉันนี่คืองงแดก เจ้าพวกที่ถูกเลี้ยงดูมาในบ้านเสียงสวรรค์ด้วยกันก็เงิบแดก พยาบาลภายในโรงบาลก็โดนทำให้อยู่ในสภาพโนกางเกงในไปหมดเกลี้ยงทุกคน

เห็นวิญญาณของพ่อที่แผดเสียงตะโกนกร้าว “กุงเกงลิงงงงงงงงง!” พร้อมพุ่งออกจากห้องผู้ป่วยไปแล้วปุ๊บน้ำตามันก็เหือดหาย ได้ยินข่าวว่ากางเกงในทั่วภูมิภาคคันโตหายสาบสูญไปหมดแล้วเราทุกคนก็ถึงกับหน้านิ่ง

และสิ่งที่ฉันได้พบเห็นหลังจากยืมแรงของผู้คนมากมายจนรุดมาถึงที่เกิดเหตุ ก็คือพ่อที่ยืนปกครองอยู่เหนือยอดสุดของกองภูเขากางเกงในที่สะสมรวบรวมได้มา สภาพแสนปวดตาของพ่อที่ซัดกับ 12 เซียนอัมพรอย่างได้เปรียบ พร้อมร้องแรกแหกกระเชอถึงอาวรณ์ที่มีต่อกางเกงในด้วยความจริงจังระดับที่แค่ฟังเฉยๆก็อายจนอยากมุดดินหนี  

ฉันคิดขึ้นมาอย่างรุนแรงในตอนนั้นเอง

ว่า ไม่อยากจะเป็นแบบนั้นเด็ดขาดเลยว่ะ……เงี้ย

 

 

“ เอ้อ แล้วทีนี้ ฉันก็ขอให้คุณยายของคาเอเดะกับผู้คนอีกมากมายช่วยเหลือสนับสนุน จนเข้าไปปราบผีพ่อลงได้นั่นแหละนะ ขอแค่จิ้มโพรงเสน่ห์กายิกสุขได้….มือข้างนี้มันก็จะสำแดงความสามารถไล่ผีออกมาได้ถึงระดับนั้นเลย ”

 

ฉันอธิบายเรื่องเหตุการณ์เมื่อ 2 ปีก่อนและเรื่องของพ่อให้โซยะฟังแบบเน้นเฉพาะใจความ

 

“ เรื่องนี้คาเอเดะ—-เอ้ยรุ่นพี่คุซึโนะฮะเค้าก็รู้อยู่เหมือนกัน ถ้าไม่เชื่อใจก็ลองติดต่อไปถามเค้าดูได้เลย ”

[……เหรอ]

 

เพราะฉุดเอาความรู้สึกที่มีต่อพ่อแล้วก็คาเอเดะออกมาอ้างตรงๆ โซยะก็เลยดูเหมือนว่าจะยอมรับเรื่องราวของฉันได้อย่างว่าง่ายเลย และแล้วคุณหล่อนก็กลับมาพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงผิดกับตลอดมาจนถึงเมื่อกี้ลิบลับว่า

 

[อือ ขอเชื่อมั่นในความสามารถของฟุรุยะคุงนะ จะพยายามพูดโน้มน้าวทีมผู้ปราบมารให้ได้เลยล่ะ! จะใช้ทั้งเนตรมารฝันทั้งเส้นสายของบ้านให้เต็มที่เลย!]

“ ฝากด้วย ”

[อือ! …….แต่ว่า ฟุรุยะคุงโอเคจริงๆเหรอ?]

“ อ๊า? เรื่องอะไร? ”

 

จู่ๆโซยะก็เอ่ยออกมาอย่างกังวล ฉันจึงเอียงหัวอย่างฉงน

 

[ถ้าแผนนี้ไปได้สวยขึ้นมา…..จะมีผู้คนที่ได้ล่วงรู้ถึงความสามารถของฟุรุยะคุงมากมายเลยนะ? ทั้งที่ฟุรุยะคุงไม่อยากให้มีใครรู้มากๆเลยแท้ๆ]

 

เรื่องนั้นเองเรอะ….ฉันถอนหายใจอย่างเพลียๆอยู่ในอก

 

“ เออมันโคตรจะเลวร้ายสุดๆไปเลยก็จริงแหละ แค่คิดว่าจะโดนรู้เรื่องความสามารถนี้เข้าแล้วมันก็ปวดหัวสุดๆไปเลยก็จริงนะ ”

 

แต่ว่า—–เป็นในฉับพลันที่ฉันกำลังจะอ้าปากพูดแบบนั้นนั่นเอง

 

 

ที่คาราสึมะแหกปากร้องลั่น พร้อมกับหักด้ามจับมอเตอร์ไซค์อย่างดุเดือด

และในพริบตาให้หลัง ก็มีเงาคนร่วงลงมาจากตึกที่อยู่เยื้องไปข้างหน้า—–

เปรี้ยงงงงงงงงงงงงง!!!

ร่างนั้นร่วงลงมาพร้อมแรงกระแทกที่ดั่งกับว่ามิสไซส์หล่นกระทบพื้น เป่าพื้นยางมะตอยให้ปลิวกระจาย ถ้าคาราสึมะไม่ได้หักหลบในทันทีละก็ พวกเราคงจะแบนแต๊ดแต๋เหมือนกับหน้าอกของสาวกระชากฉีกนมมันไปเรียบร้อยแล้วล่ะ

 

“ เจอแล้ว เจอนมหยั่ยแล้ว ”

 

สาวกระชากฉีกนมพลันยืนหยัดกลับขึ้นมาจากกลางหมอกควัน ก่อนจะโถมตัวพุ่งไล่หลังเข้ามาอย่างน่ากลัว

 

“ บัดซบ ใช้ทางลัดอ้อมมางั้นเรอะ!? ถึงจะกลายเป็นไคอิแต่ก็เป็นคนท้องถิ่นสินะ……โทษทีโซยะ! ดูท่าแล้วน่าจะโดนสาวกระชากฉีกนมมันไล่ตามทันแน่ๆฉะนั้นขอตัดสายก่อนนะ! ฝากเธอช่วยทำเรื่องเตรียมพร้อมโจมตีสวนใส่สาวกระชากฉีกนมที! ”

[อ๊ะ……อะ  อือ! ทั้งสองคนระวังตัวด้วยนะ!]

 

ฉันกดวางสาย ก่อนจะหันคอไปมองสาวกระชากฉีกนมที่อยู่ข้างหลัง

 

 

สาวกระชากฉีกนมมันแผดเสียงคำราม พร้อมกับพุ่งลดระยะห่างเข้ามาใกล้มอเตอร์ไซค์ที่ก็เหยียบเร็วน่าดูชมแล้วเรื่อยๆ

ฉับพลันให้หลัง

 

“ ขึก!? คาราสึมะ! หักหลบไปทางซ้าย! ”

“ ฮี๊—–!? ”

 

ตู้มมมมมมมมมมม!

กำปั้นของสาวกระชากฉีกนมที่เหยียบพื้นแล้วกระโดดตรงเข้ามาพลันฟาดพื้นยางมะตอยที่อยู่ข้างๆพวกเราแหลกกระจุย ถ้าคาราสึมะไม่หักหลบตามคำสั่งของฉันละก็คงเสร็จมันไปแล้ว

สาวกระชากฉีกนมลุกกลับมาอย่างโซเซ ใช้สปีดเหนือมนุษย์ทะยานเข้ามาใกล้เรา ก่อนจะพุ่งกระโจนใส่เข้าอีกครา

 

“ ซ้าย! ต่อไปขวาเว้ย! อย่าสติหลุดเชียวนะเอ็งคาราสึมะ! ”

“ ว๊ากกกกกกก! ทำไมฉันถึงต้องมาเจออะไรเช่นนี้ด้วยยยยยยยย! ”

 

คาราสึมะกรีดร้องไปพลางบีบเร่งสปีดมากขึ้นไปอีก

ให้ตาย นั่นมันคำพูดฉันต่างหากเฟ้ย คาราสึมะ

ต้องมาเจอกับอะไรเสี่ยงตายแบบนี้ไม่พอ ยังจะมีรางวัลสุดเลวร้ายคือการถูกผู้คนโดยรอบรู้เรื่องเทคโนเบรคเกอร์รอคอยอยู่ตรงเส้นชัยอีกต่างหาก อยากจะเผ่นหนีไปให้รู้แล้วรู้รอดสุดๆไปเลย

พอนึกถึงความลำบากและความอับอายที่จะเกิดหลังจากที่ความสามารถนี้เป็นที่ล่วงรู้แล้ว ใจมันก็พาลจะเสียจริงๆมันซะตั้งแต่ตอนนี้

แต่ในเมื่อเรื่องมันเป็นอีหรอบนี้ไปแล้ว ก็ต้องทำสถานเดียวเท่านั้น

เพื่อจะได้ไม่ต้องเสียใจภายหลังว่าทำไมตอนมีโอกาสถึงไม่ทำ เหมือนไอ้พ่อบ้าซึ่งเป็นครูด้านตรงข้ามที่ไม่ยอมโหยหากางเกงใน เสแสร้งเป็นคนดีบริสุทธิ์ผุดผ่องตลอดชีวิต จนเหลืออาวรณ์อันสุดจะเกินทนเอาไว้หลังตายแล้วนั่น