ต่อให้เจอตัวสาวนมหลีกขึ้นมา แต่ก็จะยังไม่ลงมือจัดการในทันที

เพื่อเป็นการเตรียมพร้อมเผื่อสำหรับในกรณีที่เทคโนเบรคเกอร์ล้มเหลวแล้ว จำเป็นต้องรอคอยให้เหล่านักเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายชิโนโนเมะเดินทางกลับบ้าน แล้วคอยเฝ้าตามจับตาดูอยู่ห่างๆไปจนกว่าที่ทีมผู้ปราบมารซึ่งถูกจัดตั้งขึ้นอย่างเร่งด่วนจะเดินทางมาถึง

ให้คาราสึมะหลบซ่อนเตรียมตัวเปิดใช้งานศาสตร์วิชาอยู่ในจุดที่จะไม่โดนสาวนมหลีกมันข่มใส่—-และอีก ฯลฯ

หลังจากนัดหมายกันอย่างถี่ถ้วนในระหว่างทางแล้ว พวกเราก็บุกดิ่งเข้าไปภายในโรงเรียนมัธยมปลายชิโนโนเมะ

พอทำการอธิบายเรื่องราวแบบคร่าวๆให้กับพวกอาจารย์ที่ดูกังวลฟังแล้วเสร็จ เราก็เดินวนไปดูรอบห้องเรียนที่อยู่ระหว่างการเรียนการสอน

แต่ต่อให้เวลาผ่านไปเท่าไหร่ ก็ไม่เจอยัยนมเล็กที่ทำให้คิดขึ้นมาว่า “ยัยนี่แหละ” ได้ซักที แล้วพอวนดูไปได้ราวซัก 5 ห้อง ในที่สุดโซยะก็ควักเอาไอ้เจ้าสิ่งนั้นออกมา

 

“ เฮ้ยโซยะ นี่เธอกะจะดื่มไอ้เจ้านั่นจริงเรอะ? ”

 

เห็นโซยะทำการเปิดฝาขวดออกแล้ว ไอ้ฉันก็ถึงกับหวาดหวั่นขึ้นมาเลยเชียวเอ็ง

กลิ่นเหม็นร้ายกาจระดับที่แค่เข้าไปใกล้น้ำตามันก็พาลจะไหล ลักษณะที่ดูหยั่งกะน้ำโคลน นี่มันยาพิษสูตรสำเร็จชัดๆเลยนี่หว่า

ได้ยินว่าเป็นยาฟื้นฟูพลังวิญญาณที่มีผลข้างเคียงคือจะทำให้สมองเอ๋อก็จริง แต่ดูท่าแล้วท้องมันน่าจะเสียเร็วกว่าสมองอีกนะนั่น

 

“ กะ ก็เตรียมใจเอาไว้พร้อมแล้วนี่นา! ”

 

โซยะเอามือเท้าเอวพร้อมบีบจมูก

 

“ ถ้าไม่ตามหาสาวนมหลีกให้เจอแล้วปราบให้ได้ก่อนตะวันตกดิน จะต้องมีผู้เคราะห์ร้ายตกเป็นเหยื่อเพิ่มขึ้นมาแน่ๆเลยนะ! ”

 

พอป่าวประกาศราวกับพูดให้ตัวเองฟังแบบนั้นแล้ว โซยะก็กระดกยาฟื้นฟูหมดเกลี้ยงในอึ๊กเดียว

 

“ ……….. ”

“ หะ เฮ้ย ไหวมั้ยนั่น? ”

 

หลายสิบวินาทีให้หลังหลังจากที่กลืนยาลงคอ พอฉันเขย่าไหล่โซยะที่หยุดนิ่งไม่ไหวติงไปเลยปุ๊บ

 

“ ……..ฮิ๊ก ”

 

โซยะก็พลันสะอึกออกมาหนึ่งครั้งด้วยหน้าตาเหม่อลอย

 

“ อ่า~ ฟุรุยะคยุ้งกับอาโอยจา~ง อื~ม ฟื้นฟูกลาบมาดีเหมือนหม่ายเลยละน้า~ ”

 

หน้านี่คือแดงก่ำไปหมด ลิ้นพันกันชอบกล แถมฝีเท้าก็ดูโซซัดโซเซ แทนที่จะเรียกว่าเอ๋อแล้วแบบนี้มันเหมือนกับ……

 

“ คนเมาชัดๆเลยไม่ใช่หรือไร ”

“ ไม่ด้ายมาวค่าา! ”

 

พอโซยะปฎิเสธคำชี้แนะของคาราสึมะดังฉึบแล้ว คุณหล่อนก็เริ่มต้นเดินตรงดิ่งไปยังห้องถัดไปด้วยฝีเท้าที่ดูน่าหวาดเสียวซะเหลือเกินเว้ยเฮ้ย

 

“ หะ เฮ้ยโซยะ นั่นเธอไหวจริงๆน่ะเรอะ? ออมพลังวิญญาณเอาไว้ด้วยนะ เวลาตรวจสอบเชิงวิญญาณนี่ให้ข้ามสาวคนที่เห็นได้ชัดเจนว่าหน้าอกใหญ่ไปเลยนะ? จำได้ใช่มะ? ”

“ ฮึ่ยฮึ่ย ”

 

โซยะพยักหน้าให้พลางปล่อยเสียงที่ฟังไม่ค่อยออกว่าเป็นเสียงตอบรับหรือเสียงหายใจกันแน่

แล้วพอไอ้ฉันเฝ้าวิตกกังวลอยู่ว่าฟังกันรู้เรื่องจริงๆน่ะเรอะปุ๊บ

 

“ อื้มยู้แย้วว! ตรงตามที่คาดไว้เป๊ะ! ”

 

โซยะก็กระแทกเปิดประตูห้องเรียนอย่างไม่ให้ใครได้ตั้งตัว พร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ ห้ะ? ตามที่คาด?

 

“ ขนาดค่าเฉลี่ยของห้องนี้ก็คือ 8 เซนฯยังงายล่า! คนที่ไอ้หนูเล็กจิ๋วที่สุดก็คือ~~ ”

 

โซยะเอานิ้วชี้ของมือทั้งสองข้างมาเหวี่ยงหมุนติ้วๆอยู่เบื้องหน้าใบหน้าตัวเองไปพลาง ยิ้มเล็กยิ้มใหญ่ไปด้วย

 

“ ยัยบ้าห้าร้อยยยยยยยยย! ”

 

ฉันทำการกระชากโซยะออกมาจากห้องเรียนที่เริ่มจะส่งเสียงแตกตื่น พยายามลากตัวไปยังจุดที่ห่างออกไปให้ได้ที่สุดเท่าที่จะทำไหว

 

“ ต่อให้บอกว่ายามันมีผลข้างเคียงยังไงก็เหอะ แต่เธอนี่มันเป็นคนบ้าไม่มีขีดจำกัดชัดๆเลยนี่หว่า! มองไซส์ของอะไรอยู่กันแน่ฟะ! ”

 

แบบนี้จะฟื้นฟูพลังวิญญาณไปทำม๊ายยย!

แล้วก็ ภายในห้องเรียนที่จู่ๆก็ถูกประกาศขนาดค่าเฉลี่ยอย่างกะทันหันนั่นมีเด็กผู้ชายที่กำลังช็อกอึ้งตะลึงงันอยู่จำนวนนึงเลยเชียวนะเฮ้ย สาวนมหลีกยังจัดการไม่ได้ ถ้าเกิดมีชายหำเล็กโผล่ตามหลังมาติดๆนี่คือเตรียมตัวฉิบหายได้เลย…….

 

“ แค้ล้อเล่นนิดๆหน่อยๆเองน่าา~ อ่า~ นี่หรือว่าฟุรุยะคุง กำลังหงอยเหงาเศร้าสร้อยเพราะเห็นว่าของตัวเองเล็กกว่าขนาดค่าเฉลี่ยของห้องหรือไง~? ”

 

โซยะใส่พลังเข้ามาในดวงตาพยายามจะจับจ้องมองดูใบหน้า ฉันจึงรีบปิดตายัยนั่นเอาไว้อย่างแตกตื่นลนลานทันที

 

“ อ่า~ อู้~ ทำมายถึงปกปิดเหรอ~? ขอดูหน่อยซี้~ ขอดูของฟุรุยะคุงหน่อยน้า~ ไม่หัวเราะหรอกน้า~ ”

 

ทำการปิดตาของโซยะที่เริ่มจะดิ้นงอแงต่อไปเรื่อยๆ

เท่านั้นแหละคาราสึมะพลันวางมือลงเหนือไหล่ไอ้ฉัน ก่อนจะสะเออะอมยิ้มอย่างสนุกสนานน่าดูเลยนี่หว่าไอ้ฉิบหาย

 

“ อย่าได้วิตกกังวลไปเลยฟุรุยะ ที่สำคัญมันไม่ใช่ขนาดหรอกนะ แต่เป็นฮาร์ท (หัวใจ) ต่างหาก ”

 

ไอ้เจ้าพวกนี้…….

ยามบ่ายนี้ตรูข้าชักจะเริ่มเข้าใจความรู้สึกของสาวนมหลีกขึ้นมาหน่อยนึงแล้ว

สุดท้ายฉันจึงขู่โซยะว่า “ถ้ายังจะเล่นบ้าๆไปมากกว่านี้ฉันจะออกจากทีมนะเฟ้ย” ก่อนที่จะควบคุมให้เริ่มต้นทำการตามล่าหาสาวนมหลีกได้ใหม่อีกครั้ง  

 

 

 

“ ……..ไหงถึงหาไม่เจอฟะ ”

 

คาบเรียนทุกคาบจบสิ้นลงไปแล้ว ทางโรงเรียนมัธยมปลายชิโนโนเมะกำลังอยู่ระหว่างโฮมรูมเพื่อจัดระเบียบให้นักเรียนเดินทางกลับบ้านกันเป็นกลุ่มใหญ่

ฉันนั่งก้มหัวหมดอาลัยตายอยากอยู่เหนือบันไดเล็กๆที่มีทางเดินเชื่อมติดอยู่กับโรงยิมซึ่งตั้งอยู่ใกล้ห้องเรียนสุดท้ายที่ทำการตรวจสอบเชิงวิญญาณ ข้างๆมีโซยะที่กำลังจ้องมองท้องฟ้าด้วยดวงตาหยั่งกับปลาตายอยู่ด้วย

 

“ ทำไมฉันถึง……ทำอะไรแบบนั้นลงไปกันนะ…….. ”

 

โซยะกำลังสิ้นหวังกับการกระทำสุดจะโรคจิตของตัวเองอยู่แน่ะ ยาหมดฤทธิ์ไปแล้วก็จริง แต่เหมือนว่าจะยังคงมีความทรงจำที่ป่าวประกาศเรื่องขนาดความเฉลี่ยส่วนสูงท่อนล่างของห้องเรียนนั้นฝังหัวอยู่อย่างชัดเจนแฮะ

 

“ แถมยัง……หาตัวสาวนมหลีกไม่เจออีกต่างหาก…… ”

 

แรกๆโซยะก็เล่นมองไซส์หำของพวกเด็กผู้ชายแล้วกระโดดกระเด้งสนุกสนานใหญ่เลยอยู่หรอก แต่การตรวจสอบเชิงวิญญาณหลังจากนั้นก็ดำเนินไปได้อย่างเรียบร้อยดี ถึงอย่างนั้นก็ยังหายัยนมเล็กผิดมนุษย์มนาที่ฉันกับคาราสึมะได้ประจักษ์เข้าในวันก่อนนั่นไม่เจอซักที……เพื่อให้ชัวร์ไว้ก่อน เราจึงทำการเรียกตัวพวกรุ่นพี่ในโรงเรียนปราบมารที่ออกปากว่าจะร่วมมือ ให้มาทำการร่ายศาสตร์ตรวจจับไคอิโดยไล่จากสาวที่มีขนาดนมเล็กไปอยู่หรอกนะ แต่ก็ไม่พบปฎิกิริยาของไคอิเลยซักนิด มืดแปดด้านอย่างสมบูรณ์เลยเนี่ย

 

“ ถุงน่องกับรองเท้าโลฟเฟอร์ที่ฟุรุยะคุงเห็นนั่น เป็นของบังคับใช้เฉพาะภายในโรงเรียนชิโนโนเมะจริงๆรึเปล่านะ……? ”

 

โซยะพึมพำออกมาเสียงค่อย

 

“ คิดว่าไม่น่าจะพลาดนะ…….แต่ถ้าพลาดจริงก็คือกลับมาจุดเริ่มต้นใหม่เลยนะนั่น ”

“ นั่นสิเนอะ การกระทำสุดโรคจิตของฉันมันก็ไร้ค่าเปล่าโดยสมบูรณ์ด้วยสิเนอะ……ฮึฮึฮึ ”

 

เฮ่อ….ได้แต่ถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำอีก

 

“ อ่า….อืม ก็ อย่าได้เศร้าหมองไปเช่นนั้นเลยนะทั้งสองคน ”

 

สงสัยบรรยากาศที่ห่อหุ้มอยู่รอบตัวฉันกับโซยะมันจะหนักอึ้งสุดๆไปเลยมั้ง ไอ้เจ้าคาราสึมะคนนั้นมันก็เลยถึงกับต้องพูดปลอบใจเลยทีเดียว

คาราสึมะอ้าปากพะงาบๆทำนอง “อืมม อ่า…มู่ม” อยู่ซักพัก แต่ในท้ายที่สุดแล้ว

 

“ จริงสิ นี่ๆดูนี่เสียสิทั้งสองคน! ”

 

มันก็ควักเอายันต์หนึ่งใบออกมาจากกระเป๋าเสื้อ—–ยันต์แปลงร่างที่ฉันได้มาจากเมย์ แล้วเอามาส่งต่อให้โซยะกับคาราสึมะอีกทีนั่นเอง อื๋อ? ไอ้เวรนี่มันคิดจะทำอะไรกันแน่น่ะ……

 

“ อื~ม แบบนี้กระมัง? ”

 

ปุ๊ง!

ในพริบตาที่คาราสึมะส่งพลังวิญญาณใส่เข้าไปภายในยันต์แปลงร่างนั่นเอง

พลันเกิดเสียงและควันที่ดูขำขัน ก่อนที่คาราสึมะจะแปลงโฉมกลายเป็นไอ้นมเบิ้มไป

 

“ ห้ะ……! ”

 

ไม่สิ มันไม่ใช่การปูดพองแบบเด็กๆที่เรียกว่า “นมเบิ้ม” นั่นอีกต่อไปแล้ว

นมมารอหังการอมนุษย์ที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางทะลุเกินกว่า 1 เมตรมันงอกออกมาจากอกของคาราสึมะพร้อมกับสั่นดึ๋งดั๋งๆ ต่อให้ทุ่มสมองคิดตามหลักมวลของวัตถุยังไงแต่ก็ไม่ใช่ของที่คาราสึมะจะสามารถพยุงตัวค้ำเอาไว้ได้เลยซักนิด ทว่าเจ้าตัวนั้นกลับมองต่ำลงมายังนมยักษ์ที่ปูดพองขึ้นมาพร้อมๆกับแพนท์สูทก่อนจะหัวเราะลั่นด้วยท่าทางเหมือนสบายใจเฉิบได้เฉยเลยซะงั้น

 

“ โอ้! นี่มันช่างยอดเยี่ยมเหลือเกิน! เป็นไปดังที่นึกภาพเอาไว้ทุกกระเบียดนิ้วเลยทีเดียว! วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ”

“ บะ…… นั่นเอ็งทำแป๊ะอะไรน่ะเฮ้ย! ฉันก็อธิบายอยู่ไม่ใช่เรอะ ว่าเป็นของมูลค่าสูงที่มีไว้แทนที่เป็นเครื่องรางป้องกันตัวน่ะ! ”

“ ถึงจะพูดเช่นนั้นก็เถอะนะ แต่ในเมื่อทีมมืออาชีพซึ่งมีหน่มน้มคาโดะกุระอยู่ในครอบครองยังถูกเล่นงานจนย่อยยับแล้ว เจ้าเครื่องรางที่สามารถใช้ทำให้แปลงกายเป็นนมใหญ่ได้นี่มันก็คงจะก่อประโยชน์ใดให้ไม่ได้มากมายนักหรอก ถ้าอย่างนั้นแล้วก็สู้ใช้เพื่อปัดเป่าบรรยากาศอันแสนหนักอึ้งชวนอึมครึมเสียจะดูเป็นการใช้ที่เป็นแบบเป็นแผนมากยิ่งกว่าไม่ใช่หรือ ”

“ ………อ่อเรอะ งั้นก็ขอบใจเว้ยที่อุตส่าห์เป็นห่วง ”

 

คาราสึมะขยำนมยักษ์ที่ประกอบสร้างขึ้นจากเอ็กโทพลาซึม (สารเชิงวิญญาณ) กับศาสตร์มายาไปพลาง ร้องเฮฮาลั่นว่า “วะฮ่าฮ่า! รูปโฉมดูยอดเยี่ยมอย่างยิ่งเลยก็จริงหรอก แต่สัมผัสกลับดูนิ่มราวสายไหมเลยก็มิปาน! เอ้า แม่หนูมิซากิก็ลองจับดูเสียสิ! จับแล้วจะช่วยให้กระชุ่มกระชวยนะ!” พร้อมกระโดดโลดเต้นซะหยั่งกะเด็กผู้ชายช่วงมัธยมต้นเลยงั้นแหละ

ปัดโธ่ว้อย ถ้ามีไอ้หอกแบบนี้เป็นเพื่อนร่วมทีม คดีที่น่าจะคลี่คลายได้มันก็จะพลอยกลายเป็นคลี่คลายไม่ได้กันพอดีสิฟะ

 

“ ทว่าถึงแม้จะเป็นไอเท็มที่แสนวิเศษยอดเยี่ยมที่สุด แต่สำหรับฉันผู้นี้ที่หลงใหลรักใคร่ในกายหยาบของสตรีแล้วมันก็ถือเป็นสิ่งที่ทำให้รู้สึกซับซ้อนอยู่เช่นเดียวกัน ”

 

ในระหว่างที่เอาหน่มน้มดันๆยัดใส่หน้าโซยะที่ทำตาหยั่งกะปลาตาย ไอ้เจ้าคาราสึมะมันก็พลันกล่าวออกมาด้วยสีหน้าเศร้าหมองว่าเช่นนั้น เฮ้ยพอทีเหอะ โซยะก็หัดต่อต้านมันซะหน่อยสิว้อย

 

“ ไอเท็มแปลงร่างเช่นนี้เอย หรือเทคนิคอันก้าวหน้าของฟองน้ำเสริมอึ๋มในยุคนี้เอย….เทคนิคสำหรับใช้ปลอมแปลงพลิกโฉมร่างกายดังเดิมในแบบที่สมควรเป็นมันจะก้าวล้ำพัฒนามากเกินเหตุไปแล้ว ทั้งที่เรือนร่างของผู้หญิงจะงดงามมากล้ำที่สุดก็ในสภาพตามธรรมชาติแท้ๆนะ ”

“ เอ้อ เกี่ยวกับตรงนี้นี่ฉันก็เห็นด้วยอยู่หรอก……. ”  

 

แต่ถึงว่างั้นก็เหอะ ที่ถึงกับต้องปลอมแปลงพลิกโฉมนี่มันก็เพราะว่าเจ้าตัวเองทำใจยอมรับสภาพตามธรรมชาตินั่นไม่ได้ไง ฉะนั้นต่อให้จะพยายามใช้ฟองน้ำเสริมอึ๋มหรืออะไรทำนองนั้นยกระดับขึ้นมาเราก็ไม่มีสิทธิจะไปว่า——–

 

“ เดี๋ยวก่อนนะเว้ย…….? ”

 

เป็นฉับพลันนั้นเอง ที่แสงสว่างมันพลันแล่นประกายอย่างรุนแรงอยู่ภายในหัว

ปมในใจ , เก็บซ่อนปลอมแปลง , ฟองน้ำเสริมอึ๋ม , ยัยนมเล็กที่หาตัวไม่เจอซักที

 

“ เฮ้ย คาราสึมะ ”

“ มุ มีอะไรหรือ? ทำหน้าตาน่ากลัวเชียว อยากได้หน่มน้มหรือไร? ฮื่ม ถ้าจะขอแตะละก็ขออภัยด้วยแต่คงไม่อาจยอม ทว่า ถ้าแค่เขย่าเด้งๆให้ดูละก็จะยอมทำให้เอาบุญก็ได้ ”

“ ไม่ใช่โว้ยไอ้เบื๊อก ”

 

ฉันขัดคำพูดของไอ้เบื๊อกที่เริ่มจะเขย่าร่างกายไปซ้ายทีขวาที ก่อนจะเอ่ยถามออกไป

 

“ ฉันมันเป็นผู้ชายก็เลยรู้ไม่ค่อยละเอียดเท่าไหร่……..แต่ฟองน้ำเสริมอึ๋มสมัยนี้มันล้ำหน้าไปถึงขนาดนั้นเลยเชียวเรอะ? ”

“ จู่ๆถามอะไรของแกน่ะ แต่ก็นั่นสินะ ฟองน้ำเสริมอึ๋มนี่นับว่าล้ำหน้ามากแล้วไม่พอ เทคนิคการแต่งนมให้ดูใหญ่มากกว่าที่ควรมันก็พัฒนาขึ้นอย่างโตวันโตคืนด้วยเลยที—– ”

 

คาราสึมะพลันจ้องกลับมาหาฉันเขม็งด้วยท่าทางเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก ส่วนฉันก็พยักหน้ากลับไปให้คาราสึมะ

ใช่แล้ว

พวกเรา เข้าใจผิดไปอย่างยิ่งใหญ่เลย

เพราะหน้าผาสูงชันที่สาวนมหลีกแสดงให้เห็นนั่นมันน่าตกตะลึงมากเกินไป ก็เลยถูกหลอกให้คิดว่าผู้ต้องสงสัยคือสาวที่นมเล็กไปโดยสมบูรณ์

แต่มันไม่ใช่เลยเว้ย

คนที่พะวงเรื่องอาการนมเล็กของตนระดับที่ถูกไคอิเข้าสิงนี่ มันไม่มีทางจะดำเนินชีวิตประจำวันอยู่ในสภาพดั้งเดิมอย่างที่ตนเป็นได้แหงอยู่แล้ว ไม่มีทางมีชีวิตอยู่ในสภาพที่นมเล็กได้แน่อยู่แล้ว

ในเมื่อเป็นปมในใจระดับที่สามารถใช้เทคนิคที่พัฒนาแบบโตวันโตคืนมาปกปิดเอาไว้ได้ งั้นก็รับรองได้เลยว่ามันจะต้องเลือกปกปิดแน่นอน

ที่สำคัญไม่ใช่ขนาดแต่เป็นฮาร์ทบ้างล่ะ นมเล็กมันก็แค่สถานะบ้างล่ะ….คำปลอบประโลมแบบส่งๆพรรค์นั้นมันไร้ความหมายสิ้นดี เรื่องที่พะวงจะยังไงก็เป็นเรื่องที่พะวงวันยังค่ำ นั่นล่ะคือสิ่งที่เรียกว่าปมในใจ

ปัดโธ่เว้ย คำพูดโง่ๆของคาราสึมะมันก็มีประโยชน์อยู่บ้างบางครั้งเหมือนกันนี่หว่า

 

“ โซยะ! ยังมีพลังวิญญาณหลงเหลืออยู่รึเปล่า!? ”

“ ว้าย เป็นอะไรน่ะจู่ๆก็ตะโกนเสียงดังเฉยเลย ”

 

เขย่าไหล่ของโซยะเอาให้สติกลับเข้าร่าง

 

“ ถามว่ายังใช้เนตรมารฝันตรวจสอบเชิงวิญญาณได้อยู่รึเปล่า ”

“ ยามันออกฤทธิ์แรงกว่าที่คิดไว้ ก็เลยยังใช้ได้สบายๆเลยหรอก…….แต่ทำไมเหรอ? ”

“ ไม่ทำมงทำไมหรอก มันชักจะมีแววมองเห็นตัวจริงของสาวนมหลีกได้แล้วไงล่ะ! ช่วยทำการตรวจสอบเชิงวิญญาณใหม่อีกครั้งนึงทีเถอะ เร็วเข้าก่อนที่พวกนักเรียนจะกลับบ้านกันไป คนที่น่าสงสัยน่ะไม่ใช่สาวที่นมเล็ก แต่เป็นสาวที่นม—– ”

“ โอ๊ะ? สมาชิกศูนย์ให้คำปรึกษาด้านภัยวิญญาณอยู่กันครบแก๊งเลยนี่หว่าเฮ้ย สุมหัวรวมตัวทำอะไรกันอยู่ในที่แบบนี้น่ะ ”

 

นมใหญ่ผิดสังเกต…….ในฉับพลันที่กำลังจะพูดออกมาว่าเช่นนั้นน่ะเอง

ที่มีเสียงอันคุ้นหูดังลอยมาจากทางเดินฝั่งตึกเรียนที่เชื่อมติดอยู่กับโรงยิม

หัวใจมันเต้นระรัว เหงื่อที่ชวนหยะแหยงมันพวยพุ่งออกมาจากทั่วกาย

ฉันทำการใช้หลังปกปิดซ่อนตัวคาราสึมะเอาไว้แบบเกือบๆตามสัญชาติญาณ ก่อนจะเอ่ยตอบเจ้าของเสียง—-นางุโมะ มุตสึมิไป

 

“ อะ อ๋อ นางุโมะเองเรอะ เปล่าหรอกแค่มีงานนิดหน่อยเท่านั้นแหละ แล้วเธอล่ะเฮ้ยมาทำอะไรอยู่ในที่แบบนี้ ไม่ไปรวมตัวเตรียมกลับบ้านเรอะ? ”

“ ไอ้เรื่องนั้นมันก็แบบว่างี้ไง โดนเค้าสั่งห้ามทำกิจกรรมชมรมตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปอะนะ ก็เลยว่าจะแวะกลับมาเอาดาบไม้กับพวกอุปกรณ์ต่างๆนาๆกลับไปฝึกซ้อมที่บ้านไรงี้อะเว้ย ”

 

ใจเย็นๆเอาไว้ ใจเย็นๆเอาไว้…….พร่ำบอกกับตัวเองอยู่แบบนั้น

เออนางุโมะเป็นคนนมใหญ่เอาเรื่องเลยก็จริง เป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัยที่โผล่เข้ามาในหัวฉันเป็นคนต้นๆเลยก็จริง

แต่ก็ยังไม่รู้แน่ชัดซะหน่อย ว่านางุโมะเป็นสาวนมหลีกรึเปล่าน่ะ

ก็ลองคิดดูดิ มันจะเป็นไปได้เรอะ?

ต่อให้จะยังไงก็เหอะ แต่มันมีจริงๆเรอะคนที่ปลอมแปลงทำให้ตัวเองดูนมใหญ่แล้วพูด [เกะกะขัดขวางตอนฝึก] บ้างล่ะ [ถ้าส่งไปให้ใครอื่นได้ก็คงทำไปนานแล้ว] บ้างล่ะ….มีจริงๆเรอะคนที่พูดเพ้อเจ้อไร้สาระที่มีแต่จะทำให้ตัวเองยิ่งรู้สึกว่างเปล่าทุกข์ปวดใจแบบนั้นได้อย่างหน้าด้านๆอะเว้ย! ด้วยท่าทางหยิ่งยโสเหลือเกินอะเว้ย!

มันมีคนที่สุดจะระทมแบบนั้นอยู่จริงๆน่ะเรอะ ฉันนี่ปักใจให้เชื่อไม่ลงเลย

แต่หลักการที่ร่ายเพื่อทำให้ตัวเองสงบสติลงนั่น มันก็พลันแหลกสลายพังทลายในพริบตาถัดมา

 

“ ……….ขึก ”

 

สัมผัสได้ว่าโซยะกำลังกลั้นหายใจอยู่ข้างหลัง คงพอเดาได้จากท่าทางของฉันกับคาราสึมะ แล้วใช้เนตรมารฝันที่อัดพลังเข้าไปมองตรงเข้าใส่นางุโมะงั้นสินะ

และแล้ว โซยะก็พึมพำออกมา ด้วยระดับเสียงที่มีเพียงแค่ฉันและคาราสึมะเท่านั้นที่ได้ยิน

 

“ ……….AA………AAA……..ไม่สิเล็กมากยิ่งกว่านั้นอีก…….? อะ อะไรแบบนี้มัน…….แบบนี้มัน มันไม่ใช่นมแล้ว……! ”

 

ร่างกายของโซยะสั่นเทิ้มกุกกักราวกับไม่อาจทำใจให้เชื่อในความเป็นจริงที่ปรากฎอยู่ภายในดวงตาได้

 

“ จะว่าไปแล้วนะเว้ยยย ”

 

นางุโมะพลัน ยกเพียงมุมปากขึ้นมาปั้นกลายเป็นรอยยิ้มร่า

 

“ ไอ้เจ้าคนตรงนั้นน่ะ คุณคาราสึมะ….งั้นสินะ? ไอ้นมกวนประสาทนั่นมันห่าอะไรวะ ”

 

บรรยากาศอันแจ่มใสตลอดมาจนถึงเมื่อครู่มันหายวับไปโดยบริบูรณ์ ดวงตาสองข้างที่ปราศจากไร้ซึ่งอารมณ์ของนางุโมะ กำลังจับจ้องมองเขม็งไปยังนมยักษ์ของคาราสึมะที่ขยายขนาดอย่างยิ่งใหญ่จนไม่อาจจะปกปิดเอาไว้ได้อีกต่อไป

 

“ โคต~รสุดยอดไปเลยว่ะ น่าอิจฉาชะมัด มีด้วยเรอะเนี่ยพวกที่แค่ไม่เจอหน้าพักเดียวก็โตขึ้นมาใหญ่ได้ขนาดนั้น….ช่วยบอกทีได้ป่าวว่าทำไงถึงใหญ่ขึ้นได้มากขนาดนั้นอะ….บอกอธิบายแบบประณีตละเอียดถี่ยิบในระดับที่คนที่ทำยังไงก็ไม่โตมาฟังแล้วก็ยังสามารถเข้าใจได้อะเว้ย….. ”

 

นางุโมะพูดรัวเป็นปืนกลด้วยน้ำเสียงอันราบเรียบที่ไม่ชวนให้รู้สึกว่าเป็นการล้อเล่นหรือเหน็บแหนมด้วยซ้ำ เธอคนนั้นกำลังไถ่ถามอยู่อย่างจริงจังเลย ว่าทำยังไงจึงจะได้นมใหญ่ยักษ์เช่นนั้นมาครอง

หน่มน้มของเด็กผู้หญิงมันไม่มีทางจะโตใหญ่ขึ้นมาขนาดนี้ได้ภายในเวลาแค่วันสองวันหรอก…..ขนาดฉันที่ไม่มีนมก็ยังรู้เลยแท้ๆ แต่นี่มัน….

ไม่ผิดพลาดแน่นอน

นางุโมะ มุตสึมิกำลังสติแตกอยู่โดยสมบูรณ์เลย กำลังถูกไคอิกลืนกินอยู่ชัดๆเลย

แต่มันอะไรกันน่ะ? ไอ้เจ้าความรู้สึกแหม่งๆอันแสนรุนแรงนี่

ถ้านางุโมะเป็นสาวนมหลีกจริง งั้นก็น่าจะเกลียดชังและหวาดกลัวนมใหญ่ดังเช่นก่อนหน้านี้นี่นา

น่าจะเป็นอย่างนั้นแท้ๆ แต่นอกจากนางุโมะจะไม่มีท่าทีเหมือนจะหลีกห่างจากนมยักษ์ของคาราสึมะแล้ว นางุโมะกลับมองเขม่นด้วยแววตาอาฆาตแค้นหยั่งกับถูกนมนั่นฆ่าพ่อแม่อีกต่างหาก……ไม่สิ ตอนนี้มีสิ่งที่สำคัญกว่านั้นอยู่

 

“ คาราสึมะ ถ้าฉันให้สัญญาณเมื่อไหร่ก็ช่วยใช้ศาสตร์เหนี่ยวรั้งที ”

 

ฉันถอดกำไลมือสองข้างออก ก่อนจะพึมพำอย่างชัดเจนโดยไม่ละสายตาห่างไปจากนางุโมะ

 

“ เอะ เอ๋? แต่ว่านะ ในสถานการณ์เช่นนี้มันคงจะมีอานุภาพไม่สูงมากนักหรอกนะ……? ”

“ เหอะน่า! ”

 

ตอนที่เจอะเข้ากับสาวนมหลีกเมื่อหลายวันก่อน พบว่าไม่มีโพรงเสน่ห์กายิกสุขอยู่ในฝั่งด้านหลังของเธอเลย

ถ้าอย่างงั้นโพรงเสน่ห์กายิกสุขของนางุโมะ ก็น่าจะอยู่ตรงบริเวณฝั่งหน้าของร่างกายแน่ๆล่ะ

ถ้าสกัดการเคลื่อนไหวเอาไว้ได้เพียงพริบตาเดียว ก็น่าจะเล่นทีเผลอจิ้มโพรงเสน่ห์กายิกสุขได้อยู่แหละ

ซึ่ด….ในช่วงไม่กี่วินาทีอันแสนยาวนาน ก่อนที่มือกับตาของฉันจะแปลงสภาพกลายเป็นของอมนุษย์นั่นเอง

 

“ นี่ เฮ้ย บอกทีดิวะ นี่ มันอะไรกันน่ะไอ้เจ้านมนั่น มันอะไรกันน่ะไอ้เจ้าตานั่น……กวนส้นตีนกันเหรอวะ? ”

 

น้ำเสียงของนางุโมะพลันอาบเต็มเปี่ยมไปด้วยออร่าสีดำสนิทอย่างกะทันหัน

กริ๊ก กรี๊กกรี๊ก แซ่กแซ่กแคว่กกกกก!

นางุโมะใช้นิ้วมือนั่น เริ่มทำการกระชากคว้านบริเวณอกชุดนักเรียนตัวเอง

 

“ พูดอะไรหน่อยดิวะ เฮ้ย นี่ หะ หัว หัวเราะใส่คนที่ต่อให้พยายามซักเท่าไหร่มันก็ไม่โตขึ้นซักทีแล้ว สนุกมากเรอะ? ทำตัวยิ่งใหญ่มองลงมาใส่ด้วยแววตาสงสารเวทนาเรอะ? นี่? แกมัน คิดว่าตัวเองเป็นใครกันวะ…..คนนมใหญ่เรอะ? นี่? ถ้านมใหญ่แล้ว มันจะยิ่งใหญ่สูงส่งขนาดนั้นเลยเรอะ…..? วันจันทร์อันเด้งดึ๋งส้นตีนอะไรกัน……ทั้งที่ฝั่งฉันนี่คือแบนราบเรียบออลเดย์เอเวอร์รี่เดย์เลยแท้ๆไอ้ฉิบหายย ”

 

ตุบตุบตุบ!

สิ่งที่กลิ้งเกลือกหล่นลงมาอย่างรุนแรงประหนึ่งเป็นเครื่องใน จากภายในชุดนักเรียนที่โดนฉีกกระชากจนขาดด้วยแรงที่มหาศาลระดับเกินมนุษย์มนานั่น…..ก็คือกลุ่มก้อนประกายแสงแห่งความรู้ที่มอบความหวังดั่งเงาหลอกตาให้แก่เหล่าคนนมเล็กทั่วโลก—-ฟองน้ำสำหรับเสริมปลอมแปลงให้เห็นว่านมใหญ่

ที่ปรากฎให้เห็นได้ผ่านชุดนักเรียนที่ขาดวิ่น ก็คือที่ราบเรียบผิดมนุษย์มนา และสิ่งที่ปูดพองขึ้นมาราวกับเป็นขั้วตรงข้ามกันนั่น ก็คือจิตสังหารอันแปลกประหลาดและไอพิษอันมากล้นถล่มทลายที่ถูกปลดปล่อยพวยพุ่งออกมาจากนางุโมะ

 

“ ………..ขึก! ”

 

ถูกแรงกดดันอันเหนือล้นท่วมท้นขยี้เข้าใส่จนใจแป้ว ฉันจึงก้าวถอยหลังเพื่อปกป้องคาราสึมะกับโซยะเอาไว้ ทว่า

 

“ คาราสึมะ! ตอนนี้แหละ! ”

 

ในฉับพลันที่สัมผัสได้ว่าเทคโนเบรคเกอร์พร้อมใช้งานแล้ว ฉันก็พุ่งทะยานตรงดิ่งออกไปทันควัน

ระหว่างที่วิ่ง ก็ควานหาโพรงเสน่ห์กายิกสุขที่น่าจะต้องปรากฎขึ้นมาอยู่ด้านหน้าของนางุโมะแน่ๆไปด้วย

แค่พริบตาเดียวก็ยังดี ต้องเผด็จศึกให้ได้โดยเร็วก่อนที่นางุโมะจะทันได้แปลงเป็นไคอิโดยสมบูรณ์!

 

“ ศาสตร์มัดพันธนาการสายข่ายอาคมเฉพาะตัวรูปแบบที่หนึ่ง——เชือกแสงเดือดพล่านพันธนาการ! ”

 

คาราสึมะทำการกล่าวคำร่าย ส่งเชือกแห่งแสงล็อกเข้าใส่นางุโมะ และฉันก็ตรวจพบเจอโพรงเสน่ห์กายิกสุขของนางุโมะเข้า

ทว่า

 

“ ……..โกหกใช่มั้ยเฮ้ย ”

 

ในฉับพลันนี้ที่จำต้องกระแทกกระทั้นอัดนิ้วมือเข้าใส่โพรงเสน่ห์กายิกสุขโดยปราศจากความลังเลใดๆนั่นเอง ที่ความสิ้นหวังถล่มทะลักเข้ามาจนฉันเกือบจะหยุดวิ่ง

โพรงเสน่ห์กายิกสุขที่ปรากฎขึ้นมาเหนือร่างของนางุโมะ มันมี 2 จุด

แถมยังเป็นตำแหน่งที่เลวร้ายมากที่สุดเท่าที่จะคิดได้อีก——–หัวนมซ้ายขวาที่แพลมออกมาจากชุดนักเรียนที่ขาดวิ่นนั่น กำลังส่องประกายแสงวาววับแสดงให้เห็นถึงโพรงเสน่ห์กายิกสุขอยู่

 

“ เป็นที่ไหนไม่เป็น ทำไมถึงต้องมาเป็นตรงนั้นด้วยวะ! ”

 

จุดที่นางุโมะจะต้องหวาดระแวงมากเป็นอันดับหนึ่งอย่างแน่นอน

กำแพงเหล็กอันเป็นป้อมปราการที่มิอาจก้าวข้าม

แต่จะมาถอยหลังเอาป่านนี้ก็ไม่ได้แล้ว ฉันยืดมือสองข้างอัดเข้าใส่หัวนมของนางุโมะเต็มกำลัง

——หมับ

ถ้าเชือกแสงเดือดพล่านพันธนาการช่วยถ่วงเอาไว้ได้แค่พริบตาเดียวก็พอ——-นั่นมันช่างเป็นความคิดที่แสนจะตื้นเขินเหลือเกิน

แขนสองข้างของฉัน ถูกนางุโมะคว้าหมับเอาไว้ในจุดที่อยู่ห่างไม่ได้เฉียดใกล้หัวนมเลยด้วยซ้ำ

เพล้งง——เสียงแสงเดือดพล่านพันธนาการถูกขยี้แหลกกระจุยอย่างแสนง่ายดาย มันเพิ่งจะดังล่าช้ามาเข้าหูเอาป่านนี้

 

“ …….ตะกี้ คิดจะทำอะไรน่ะ? กะจะกด หัวนมงั้นเรอะ? ”

“ อุ้กก……..!? ”

 

กรี๊กกรี๊ก….แขนสองข้างของฉันที่น่าจะแปลงสภาพกลายเป็นของอมนุษย์ไปแล้ว กำลังส่งเสียงเหมือนพร้อมจะถูกบีบแหลกได้ทุกเมื่อ

 

“ อ๊าาาาาาาากกกกกกกก!? ”

 

นางุโมะแผดเสียงร้องคำรามอะไรก็ไม่รู้ พร้อมกับเหวี่ยงฉันปลิวกระเด็นไป

โชคดีที่ร่างไม่ได้กระแทกชนเข้ากับเสาค้ำของทางเดิน แต่ตัวฉันก็กลิ้งกระเด็นกระดอนไปตามพื้นไม่รู้กี่รอบ โดนอัดด้วยแรงกระแทกคลุมไปทั่วทั้งร่าง

 

“ ฟุรุยะคุง!? ยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า!? ไม่เป็นไรนะ!? ”

 

โซยะแผดเสียงราวกับกรีดร้อง

 

“ ฉั….นไม่เป็นไรหรอก ทั้งสองคนนั่นแหละรีบหนีไปเร็วเข้า! ”

 

เค้าลางที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากนางุโมะมัน ไม่ใช่ของมนุษย์อีกต่อไปแล้ว เผลอๆแล้วไอ้นี่มัน…..

 

“ เป็นอย่างที่คิดไว้จริงด้วย พวกนมใหญ่มันสุมหัวรวมตัวกันกลั่นแกล้งฉันสินะ……เหมือนกับเมื่อวาน ”

“ ฮิ…ฮี๊… ”

 

คาราสึมะที่โดนอัดด้วยจิตสังหารเข้าไปจังๆในระยะเผาขน ถึงกับล้มหมอบลงกับที่ด้วยใบหน้าที่รื้นไปด้วยน้ำตา

 

“ อาา ใช่แล้วล่ะ ผิดไปแล้วฉันมันผิดไปแล้วต่อให้กำจัดไอ้พวกที่เวทนาหรือหัวเราะเยาะใส่คนนมเล็กไปก็ไม่มีความหมายอะไรหรอก……ถ้ากำจัดไอ้พวกที่นมใหญ่มากยิ่งกว่าฉันให้หมดไปทั้งหมดทุกคนซะแบบนั้นฉันก็จะกลายเป็นคนนมหยั่ย……ที่แอบรู้สึกเคารพและเลื่อมใสเชิดชูคนนมหยั่ยตลอดมาจนถึงตอนนี้มันคือความผิดพลาด……ก็พวกนมหยั่ยมันจะรวมหัวกันกลั่นแกล้งฉันนี่นา ทั้งที่มีสิ่งที่ฉันโหยหาต้องการอยู่กับตัวแต่กลับหันมากลั่นแกล้งทำร้ายฉัน…….ฉะนั้นถ้าจะเล่นงานให้ย่อยยับไปเลยก็ไม่เป็นไร คนที่นมหยั่ยน่ะต้องถูกกระทืบให้เละคาตีน ถ้าไล่กำจัดตั้งแต่คนที่ใหญ่มากไปน้อยซะ…..ซักวันนึงฉันก็จะกลายเป็นคนนมหยั่ยได้ ”

“ นะ นี่มัน….อะไรน่ะ….. ”

 

โซยะเอาตัวเข้าปกป้องคาราสึมะด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว

 

“ โกหก…..เป็นไปไม่ได้…..สเกล 6….!? ระ ระดับนี้มัน…..ถ้าไม่ใช่ 12 เซียนอัมพรละก็ชนะไม่ได้หรอก……! ”

 

ถึงจะอย่างนั้นแต่โซยะก็ใช้นิ้วมือที่สั่นเทิ้มควักเอายันต์ออกมา ทำการเรียกชิกิงามิ 4 ตัวออกมาปกป้องพวกตนเอาไว้

 

“ ก็บอกให้หนีไงเล่าเฮ้ย! ไอ้เจ้านั่นมันไม่ใช่ สาวนมหลีก อีกต่อไปแล้ว! ”

 

พอได้ยินคำพูดพึมพำๆของนางุโมะเข้า ฉันก็เพิ่งจะสังเกตได้ซะที

ทำไมนางุโมะถึงไม่ได้เกรงกลัวนมใหญ่อีกต่อไปแล้วนั่น

ทำไมทีมมากประสบการณ์ที่มีคนนมใหญ่อย่างคุณคาโดะกุระอยู่ด้วยถึงได้ถูกเล่นงานจนย่อยยับ

เหตุผลนั่นมันมีเพียงหนึ่งเดียว

นางุโมะได้ถูกคนนมใหญ่อย่างคุณคาโดะกุระไล่ต้อน จนอาการไคอิทรุดหนักมากขึ้น ไม่สิ อาการเปลี่ยนแปลงกลายพันธุ์ไปต่างหาก

กลายพันธุ์จากไคอิที่จะหลีกเลี่ยงคนนมใหญ่ กลายเป็นไคอิที่จะฆ่าล้างบางคนนมใหญ่

 

“ นมหยั่ย จะต้องถูกฉีก จะคว้านทิ้ง ให้หมดเลย ถ้าทำได้แบบนั้นฉันก็จะกลายเป็นคนนมหยั่ย…..นี่ ”

 

ถ้าจะตั้งชื่อใหม่ให้แล้ว ก็คงเป็น

 

“ เอานม มาให้ฉีกหน่อยนะ? ”

 

——สาวกระชากฉีกนม

 

 

เป็นในชั่วพริบตา ก่อนที่หมัดของนางุโมะที่แปลงสภาพกลายเป็นสาวกระชากฉีกนมจะป่นขยี้บริเวณอกของคาราสึมะจนแหลกเหลวได้นั่นเอง

 

[เย้~ยอีนมเล็ก!]

 

ชิกิงามิของโซยะพลันทำการปลดปล่อยคำพูดกวนประสาทระดับโคตรเด็ก หัวเราะอิอิไปพลางถอยเว้นระยะห่างออกจากสาวกระชากฉีกนม

กึก—สาวกระชากฉีกนมหยุดกึกอยู่โดยยังเพ่งหมัดเข้าใส่คาราสึมะอันเป็นเป้าหมายที่ต้องถูกกำจัด ก่อนจะสั่นเทิ้มหงึกๆไปทั่วทั้งตัว ถึงอย่างนั้นสายตาอันเปี่ยมล้นไปด้วยจิตสังหารก็ยังคงจับจ้องมองตรงไปยังนมยักษ์ของคาราสึมะอย่างต่อเนื่อง แต่พอเจอะเข้ากับคำพูดถัดมาของชิกิงามิที่ดังสะท้านเลือนลั่นว่า [เขียง!] ปุ๊บแล้ว ก็เหมือนว่าจะไม่อาจอดรนทนอยู่ได้ไหวอีกต่อไป

 

[ปิเกี๊ยก!?]

 

เส้นตรงแหน่ว….เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นกระโดดเหินเวหาเข้าใส่ชิกิงามิที่ลอยล่องอยู่กลางอากาศ ก่อนจะใช้กำปั้นที่มีอานุภาพระดับทำให้ชั้นบรรยากาศสั่นสะเทือนซัดร่างของชิกิงามิจนแหลกกระจุยไม่เหลือซากในเปรี้ยงเดียว จากนั้นมันก็บิดตัวกลางอากาศหมายจะพุ่งเข้ามาทำร้ายคาราสึมะอีกครา ทว่า

 

[เย้ย~ แบนตะแล้ดแต๊ดแต๋]  

[พื้นแนวระนาบ!]

[อ้าวตรงไหนข้างหน้าตรงไหนข้างหลังเธอกันเนี่ย?]

 

ชิกิงามิที่ยังหลงเหลืออยู่สามตัว ต่างก็พ่นคำพูดหาเรื่องจากตัวละทิศตัวละมุม ทำให้สาวกระชากฉีกนมหันความสนใจตรงไปทางฝั่งโน้น

 

“ ตอนนี้แหละนะอาโอยจัง! หนีกันเถอะ! ”

“ ฮิ ฮี๊—–! ”

 

โซยะวิ่งตรงเข้ามาทางฉัน ด้วยท่าทางเหมือนฝืนฉุดกระชากลากถูคาราสึมะที่เกือบๆจะเข่าอ่อนหมดแรง

 

“ ทำดีมากโซยะ! ”

 

ดูท่าทางเหมือนจะทำให้อาการไคอิมันยิ่งทรุดหนักก็จริงหรอก แต่ตอนนี้ก็ไม่มีวิธีอื่นที่จะทำให้หนีรอดจากสาวกระชากฉีกนมได้แล้ว

ฉันช่วยพยุงคาราสึมะด้วยกันกับโซยะ ก่อนจะวิ่งตรงออกไปนอกโรงเรียนมัธยมปลายชิโนโนเมะ ให้ว่าแล้วไอ้นมยักษ์นี่แม่มเกะกะฉิบหายเลยว้อย!

 

“ ถอยกลับชั่วคราวก่อน! เอ้า วิ่งให้มันดีๆหน่อยสิวะคาราสึมะ! ”

“ เอะ เอ๊ะ ตะแต่ว่า หนีเช่นนี้มันจะดีแล้วน่ะหรือ? ถ้าปล่อยเอาไว้เช่นนี้สาวๆนมใหญ่ที่ยังอยู่ภายในโรงเรียนมัธยมปลายชิโนโนเมะจะไม่ถูกเพ่งเล็งหมดหรอกหรือ!? ”

 

คาราสึมะน้ำตานองไปพลางกล่าวเป็นห่วงเหล่านักเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายชิโนโนเมะไปด้วย ถือเป็นการชี้แนะที่โคตรเป็นผู้เป็นคนเลยสำหรับคาราสึมะแล้วอะนะ แต่คนที่กำลังตกอยู่ในอันตรายมากที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่เหล่านักเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายชิโนโนเมะหรอก

 

“ ใช่เวลามาเป็นห่วงคนอื่นด้วยเรอะเอ็งน่ะ ป๊อดจัดจนไม่ทันสังเกตรึไงเฮ้ย? ”

 

พอฉันว่างั้นแล้ว โซยะก็พูดต่อออกมาพลางลากตัวคาราสึมะไปด้วย

 

“ ขนาดในระหว่างที่ชิกิงามิของฉันพูดกวนประสาทอยู่ แต่คุณนางุโมะเค้าก็เขม่นมองอาโอยจังไม่หยุดเลยนะ เค้ากำลังหมายหัวอาโอยจังเป็นเป้าหมายที่ต้องล่าให้ได้เป็นที่หนึ่งเลยล่ะ ”

“ ………เอ๊ะ? ”

 

คาราสึมะหันขวับไปเพ่งสายตาจ้องมองสาวกระชากฉีกนมที่อยู่ห่างไกลออกไป และแล้ว

 

“ กรี๊ดดดดดดด!? ตาสบกันด้วย!? หน้าหันไปอยู่ทิศอื่นแท้ๆ ตะ แต่ดวงตามันหักมุมแบบสุดยอดมาจ้องฉัน…..ฉันกำลังถูกมันล็อกออนอยู่งั้นหรือ!? ไม่เอานะ! ไม่อยากตาย! ยังไม่อยากต๊ายยยยย! ”

 

คาราสึมะเริ่มจะวิ่งด้วยตัวเอง ระหว่างนั้นก็พยายามจะกระชากดึงนมยักษ์ให้หลุดออกไปด้วยแต่ก็ไม่เป็นผล

พวกเราเอาแต่เผ่นเต็มที่อย่างเดียว เผ่นเพื่อหนีเอาตัวรอดจากสาวกระชากฉีกนม

แต่พวกชิกิงามิก็คงจะต้านถ่วงเวลาเอาไว้ให้ไม่ได้นานมากนักหรอก

การแปลงร่างของคาราสึมะก็ด้วย หากผ่านไป 30 นาทีมันก็จะคลายของมันเอง

คงเป็นเรื่องของเวลาแล้ว ก่อนที่สาวกระชากฉีกนม—–นางุโมะที่ถูกไคอิกลืนกินจะเริ่มพุ่งเข้าทำร้ายคนที่นมใหญ่ยิ่งกว่าตัวเองแบบไม่เลือกหน้า

จำเป็นต้องมีใครซักคนทำการปราบสาวกระชากฉีกนมซะในตอนนี้เลย

ใครซักคนที่ มีกำลังที่จะสามารถปราบได้น่ะ