ถาม : อาจารย์ชอบสถานการณ์แบบที่ถูกรุกเข้าใส่รัวๆ โดยตัวละครรุ่นพี่ซึ่งเป็นคุณหนูผู้ดีแต่มีนิสัยกับร่างกายสุดสยิวแสนลามกเหรอครับ?

ตอบ : Yes I Am!

 

 

……เอ้ยแบบ ไม่ใช่นะครับ

ตอนที่คิดตัวละครชื่อ โคฮินาตะ ชิซึกะ ขึ้นมาได้นั่น ช่วงแรกผมก็มีนึกเหมือนกันว่ามันจะดีเรอะ เพราะตัวละครนี้มีจุดเหมือนกับรุ่นพี่แดนเจอรัสบีสต์♀️ ที่ปรากฎตัวขึ้นมาใน “โลกอันแสนน่าเบื่อที่ไม่มีมุกตลกใต้สะดือ” ซึ่งเป็นผลงานเรื่องก่อนของผมมากพอสมควรเลยน่ะ

คนเป็นนักเขียนย่อมจะต้องรู้สึกต่อต้านไม่อยากใช้มุกเดิมซ้ำอยู่แล้ว

ต่อให้นั่นจะเป็นมุกของคนอื่นหรือมุกของตัวเอง ก็ไม่เกี่ยงทั้งสิ้นครับ

แต่ประเด็นคือ รุ่นพี่โคฮินาตะเค้าเป็นคนที่เหมาะเหม็งกับเหตุการณ์เกมโป๊คราวนี้อย่างยิ่งเลยอะนะ

ทำยังไงดีน้าา ทำยังไงดีน้าา

เป็นในยามที่ปวดหัวอยู่ในช่วงขั้นตอนนึกมุกนั่นเอง ที่ผมพลัน เอามือแตะลงไปยังระหว่างขาพร้อมกับครุ่นคิดครับ

เท่านั้นแหละได้ยินเสียงดังกังวานออกมาจากระหว่างขาเลยทีเดียว

 

——อาคากิ ฮิโรทากะ, อาคากิ ฮิโรทากะ ได้ยินไหมคะ

ยะ อย่าบอกนะว่าท่านคือ พญามาร!?

——ฟังนะคะ? จงคิดเรื่องโคฮินาตะ ชิซึกะดีๆใหม่อีกรอบเสียเถอะค่ะ

คิดดีๆใหม่……อีกรอบ……?

——ใช่แล้วค่ะ จงนึกถึงฉากที่สาวงามหุ่นอวบอั๋นท่าทางเปราะบางกำลังหอบหายใจฟืดฟาดรุนแรง หื่นกระหายติดลมอยู่กับร่างกายของผู้ชาย ที่จะถูกรังสรรค์วาดขึ้นมาในอนาคตโดยคุณมาทาโร่ดีๆสิคะ

อ่า……ห้ะ!? นะ นี่มัน……!?

——ระหว่างขาเริ่มจะมีพลังแกร่งพร้อมยืดตัวขึ้นมาแล้วใช่ไหมคะ?

ครับ!

——นั่นแหละค่ะคือแรงขับดันที่จะช่วยค้ำจุนการสร้างผลงานในคราวนี้

นี่น่ะเหรอ……?

——ใช่แล้วค่ะ จะเงี่ยหูฟังเสียงของผู้คนโดยรอบและเสียงของตนเองไม่ได้เด็ดขาด ไม่ว่าเมื่อไหร่ไม่ว่ายามใด คำตอบก็อยู่ที่ระหว่างขาของคุณเสมอค่ะ

——ในยามที่สับสนหลงทางไม่รู้จะทำอย่างไรดี ก็จงปล่อยใจไปกับเฟติชเสียเถอะ เดินตามเข็มทิศของระหว่างขา แล้วจงทะลวงลึกผ่านวงการอันแสนโหดร้ายแห่งนี้ไปให้สุดลำนะคะ (เสียงสะท้อนกังวานไปพลางค่อยๆเลือนหายไปยังอีกฟากฝั่งของม่านหมอก)

ทะ ท่านพญามาร!!!

 

……เนี่ยมันเกิดเรื่องแบบเนี้ย ผมก็เลยสามารถเริ่มต้นเขียนได้โดยไม่ต้องติดใจกับการใช้มุกซ้ำนั่นเองครับ

หากทุกท่านสับสนกับการสร้างผลงาน ก็ลองสนทนากับระหว่างขาดูก่อนเลยน่าจะดีนะครับ สมัยนี้มีข้อมูลข่าวสารต่างๆนาๆไหลหลากเข้ามามหาศาลมากมายจนงุนงงสับสนอลหม่านไม่รู้ว่าควรจะเลือกเชื่ออันไหนดีเลยก็จริงหรอก แต่ก็มีจุดนึงที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปจากสมัยก่อนครับ นั่นก็คือ ไม่ว่าใครต่างก็ย่อมต้องมีความเชื่ออันเที่ยงแท้แน่นอนฝังลึกสถิตอยู่ตรงระหว่างขานั่นเองยังไงล่ะ (พูดอย่างมั่นหน้า)

……เอ๊ะ? อะไรนะครับ? ผมพี้ยาบ้า?

เอ้ยไอ้นี่มันไม่ใช่นะครับ! นี่มันแค่อาหารเสริมซิงค์แบบเม็ดเฉยๆหรอก! หยุดนะ! ผมสติดีนะ! ดวงตาที่เหมือนกับกำลังจ้องมองถุงยางใช้แล้วที่ตกอยู่ข้างทางนั่นมันอะไรกันห้ะ!

อ๊ะ แล้วก็เกม “โฮเทลราพันเซล” ที่ปรากฎขึ้นมาในเรื่องนี่น่ะครับ ตอนแรกกะจะตั้งชื่อไตเติลว่า “เรดดี้ โซโล่เพลย์เยอร์” ไม่ก็ “เซ็กส์ อดัลท์ ออฟไลน์ (ย่อเป็น SAO)” อยู่หรอก แต่ก็กลัวมันจะงามหน้าเกินไปก็เลยเลิกอะนะฮะ

การได้เข้าไปข้างในเกม กับการได้เข้าไปข้างในตัวเด็กผู้หญิงนี่มันก็ถือเป็นความโรแมนติกของลูกผู้ชายอยู่เสมอเลยเนอะครับ

เอาล่ะ กว่าจะสามารถตีพิมพ์ผลงานพรรค์นี้ของนักเขียนพรรค์นี้ได้ ก็ต้องเป็นภาระรบกวนผู้คนมากมายเลยอีกแล้วครับ ทำเอาผมใจเต้นตุ้มๆต่อมๆไปพลางเขียนเสียงครางรัวลงไปในต้นฉบับอยู่ทุกครั้งเลยจริงๆ ต้องขออภัยด้วยนะครับ

 

อ๊ะ ใจเต้นตุ้มๆต่อมๆตรงนี้มันคือใจเต้นตุ้มๆต่อมๆแบบ “เขาจะอ่านแล้วคิดว่าน่าเบื่อหรืออ่านยากรึเปล่านะ?” หรอกนะครับ ไม่ใช่ใจเต้นตุ้มๆต่อมๆในทำนอง “มีคนที่อ่านเรื่องสุดจะน่าอายของคนแต่งมากมายถึงขนาดนี้เลยเชียวเหรอเนี่ย……หน้าจะลุกเป็นไฟหำจะพุ่งจะเป็นน้ำแล้วอ่าาา!” แบบนั้นหรอกนะครับ? อย่าได้เข้าใจผิดเชียวนะครับ?

อย่างไรก็ดี ทุกท่านที่มีส่วนร่วมด้วย ต้องคอยเป็นภาระให้ช่วยดูแลอยู่เรื่อยเสมอเลย ต้องขอขอบคุณมากๆเลยนะครับ!

 

แล้วก็ท่านผู้อ่านทุกคน

เสียงให้กำลังใจของทุกท่านถือเป็นแรงบันดาลใจให้กับผมอย่างยิ่งยวดเลยทีเดียวครับ ไม่อาจรู้ได้เลยว่าตัวผมวนอ่านคอมเม้นในป่าดงพงไพร (อเมซอน) วัดหนังสือ (บุ๊คเมเตอร์) กับนกฟ้า (ทวิตเตอร์) ไปกี่รอบแล้ว เสียงจากระหว่างขาก็สำคัญหรอกนะครับ แต่ที่เลอค่าที่สุดก็คือเสียงให้กำลังใจจากผู้อ่านทุกท่านนี่แหละครับผม

จะใช้เสียงของทุกท่านเป็นแรงค้ำจุน เพื่อก่อให้เกิดเสียงครางที่สั่นสะท้านลั่นสะเทือนให้มากไปยิ่งกว่านี้อีกครับ

 

ถ้าอย่างนั้นแล้วทุกท่าน ไว้เจอกันใหม่อีกทีในเล่มหน้านะครับ!

อึ๊นกี๊———-! (ตัวตัดสินว่าจะซื้อไฟล์ภาพประกอบการเล่นว่าวไหม ก็คือต้องดูว่าหน้าตัวอย่างมีภาพอาเฮะเการึเปล่านี่แหละ)

 

 

พญามารในที่นี้ ต้นฉบับคือ Mara-Sama แน่ะครับ 

Mara นี้แต่แรกเริ่มเดิมทีแล้วเป็นคำสันสกฤตที่สื่อถึงตัวตนชั่วร้ายที่เข้ามาเย้ายวนเจ้าชายสิทธัตถะจากการตรัสรู้นั่นแหละครับ จากเนื้อหาตอนพระพุทธเจ้าผจญมารสุดคลาสสิกนั่นล่ะนะ 

นอกจากนี้ Mara ยังจะเป็นศัพท์แสลงที่ชาวญี่ปุ่นใช้เรียกของลับเพศชายด้วยครับ ในหมู่พระภิกษุไง เนื่องจากอวัยวะเพศเป็นดั่งตัวแทนของกามราคะที่ขัดขวางสู่ความเจริญ ก็เลยเรียกเป็นมารแม่มไปซะเลย 

ประเด็น หากอิงตามต้นฉบับแล้ว Mara-Sama ในที่นี้จะไปตรงกับปีศาจในซีรี่ย์เกม เมกามิเท็นเซย์ (หรือเมกะเท็น) และเพอร์โซน่า ซะมากกว่าครับ ถือเป็นตัวที่โคตรมีมโด่งดังตัวนึง ซึ่งรูปโฉมนี่คืออวัยวะเพศชายดีๆนี่เอง เนี่ย

 

ฉะนั้นจากการอิงถึง Mara-Sama ในคุยท้ายเล่มนี้ สามารถอนุมานไปได้ว่ากำลังคุยกับพญามารที่มีรูปทรงเป็นองคชาต อยู่ภายในสถานการณ์ที่ละม้ายคล้ายกับตอนพระพุทธเจ้าผจญมารเลยนั่นเอง เปรียบดั่งอาจารย์อาคากิพยายามจะต่อต้านตัณหากามาอารมณ์ซึ่งก็คือการตัดรุ่นพี่โคฮินาตะออกไป เพื่อไปสู่เนื้อหาที่ขาวสะอาดมากยิ่งขึ้น แต่เคราะห์ร้ายที่พญามารพลันปรากฎกาย! หว่านล้อมอาจารย์อาคากิด้วยถ้อยจำวาจาเย้ายวน และสุดท้ายอาจารย์อาคากิที่มิอาจต่อกรมนตร์เสน่ห์รูปภาพฝีมืออาจารย์มาทาโร่ที่ถูกเอามาใช้ยั่วยุ (ประหนึ่งลูกสาวทั้งสาม!) ก็พ่ายแพ้ตกลงสู่ห้วงแห่งตัณหา มิอาจไปสู่ทางสว่างได้นั่นเอง ชะ ช่างชั่วร้ายน่าหวาดหวั่นขวัญผวาอะไรเช่นนี้ ท่านพญามาร….!!!!
 

ป.ล. ที่เขียนให้พญามารพูดคะ/ค่ะนั่นเป็นความชอบคนแปลเองครับ โคตรจะแก๊ปโมเอะเลยไม่ใช่เรอะ! รูปร่างหน้าตาสุดสัปดนแต่เสียงสวยสุขุมเงี้ย! บัดซบน่ารัก! สุดจะน่ารัก…!!!

.

ส่วนรุ่นพี่แดนเจอรัสบีสต์♀️ ที่ซ้ำกับรุ่นพี่โคฮินาตะนี่ คนอ่านเรื่องชิโมะเซกะมาก็คงเดาได้หมดทุกคนนั่นแหละนะ 

รุ่นพี่แอนนานั่นแหละครับ อ่าฮะ