ในฐานะเพื่อนฉันจะมอบการหลุดพ้นแก่เธอเอง - ตอนที่ 41 เก็บกู้อาร์ติแฟกต์ (3)

ฉันกับคิมจีฮุนเดินด้วยกันเงียบๆ

ฉันไม่อยากพูดอะไรกับเขาเพราะภาพติดตาก่อนหน้านี้ที่ซาอึนนั่งทับอยู่บนตัวของเขา

แต่ฉันก็โล่งใจที่ฉันไม่ต้องจับคู่ทีมกับอีจงซอก

“ซอยอน”

“…?”

จู่ๆ คิมจีฮุนก็เรียกฉัน

ฉันเลยหันไปมองเขา

“ขอโทษ เมื่อกี้มันแค่บังเอิญจริงๆ”

คิมจีฮุนกำลังทำสีหน้ารู้สึกผิดอยู่

เขาขอโทษฉันแต่ว่าฉันก็ยังไม่พอใจกับแค่คำขอโทษแบบนี้อยู่ดี

เพราะว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกแต่เป็นครั้งที่สองแล้วที่คิมจีฮุนกับซาอึนทำอะไรที่ฉันไม่รู้ลับหลัง

ครั้งแรกกลิ่นตัวของซาอึนที่ติดตัวคิมจีฮุนและครั้งนี้ที่ซาอึนนั่งบนตัวของเขา

“อืม”

ฉันตอบสั้นๆ ไป

คิมจีฮุนมองหน้าฉันและถอนหายใจออกมา

เขาคงรู้ว่าฉันไม่มีทางหายโกรธเร็วๆ นี้แน่ๆ

เขาเลยไม่พูดอะไรอีกและเลือกที่จะเร่งฝีเท้าเดินนำหน้าฉัน

 

“ห้องนี้… ดูเหมือนพวกลัทธินอกรีต”

คิมจีฮุนพูดออกมาหลังจากที่พวกเราเดินสำรวจไปอยู่พักหนึ่ง

โถงทางเดินทางที่พวกเราเดินมามันเชื่อมกับห้องที่มีสัญลักษณ์แปลกๆ

ภายในห้องมีโต๊ะที่จุดเทียนอยู่ เหนือโต๊ะที่กำแพงนั้นก็มีตราสัญลักษณ์อะไรสักอย่างที่ถูกวาดด้วยของเหลวสีแดง

ร่องรอยของเทียนที่โต๊ะทำให้รู้เลยว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นเพราะเทียนนับร้อยอันที่มอดดับไปแล้ว

“นี่มัน… เลือด”

คิมจีฮุนใช้มือแตะของเหลวสีแดงบนกำแพง

ของเหลวสีแดงที่แห้งติดกับกำแพงหลุดร่อนบนมือของเขา

ในระหว่างที่คิมจีฮุนกำลังสำรวจโต๊ะและกำแพง

ฉันก็เดินดูรอบๆ

รอบๆ เป็นห้องที่ค่อนข้างกว้างพอที่จะให้คนสิบคนอยู่ได้เลย

บนพื้นมีร่องรอยเลือดที่กระจัดกระจายเต็มไปหมด

ร่องรอยเลือดแบบนี้ดูเหมือนว่าจะมีเหยื่อที่ถูกฆ่าตายอยู่ที่นี่

เหยื่อ… ลัทธิ… รอยเลือด…

“บูชายัญ”

ฉันพึมพำกับตัวเองและเดินสำรวจไปเรื่อยๆ

ชั้นหนังสือเล็กๆ ที่วางไว้ตรงมุมห้อง มันดึงดูดความสนใจของฉัน

ฉันเดินไปที่ชั้นหนังสือและหยิบหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งเปื้อนเลือดเต็มไปหมดขึ้นมาและอ่านมัน

‘โอ… ผู้ยิ่งใหญ่เหนือฟ้าและผืนดิน
พระองค์ผู้ซึ่งทำลายและแก้ไขโลกา
เราขอน้อมถวายเลือดของแกะดำผู้นี้

เลือดแดงดั่งเพลิงแห่งชีวิต
หลั่งรินเพื่อบูชา ส่งเสริมอำนาจสู่ท่าน
เนื้อหนังคือธัญญาหารแห่งจิตวิญญาณ
หยาดโลหิตคือสายใยแห่งสัญญาอมตะ

ขอท่านสดับฟังคำสรรเสริญนี้
รับเครื่องบูชาจากแกะดำผู้น่าสงสาร
ประทานพลังให้แก่แกะขาวเช่นเรา

โอ… ท่านลอร์ด’

บทสรรเสริญ…

ดูเหมือนว่านี่จะเป็นลัทธินอกรีตจริงๆ แถมยังบูชายัญมนุษย์

ฉันได้แต่รู้สึกขยะแขยง ฉันรีบโยนหนังสือที่ฉันอ่านทิ้งออกไป

ฉันรีบเดินไปหาคิมจีฮุน

“จีฮุน ที่นี่น่าจะเป็นห้องบูชายัญ”

“ใช่… แถมที่นี่น่าจะมีเหยื่อจำนวนมาก”

สีหน้าของเขาดูหนักอึ้ง

ดูเหมือนว่าการเก็บกู้อาร์ติแฟกต์จะไม่เหมือนอย่างที่คิดแล้ว

เมื่อกลุ่มอาชญากร ‘Rest’ เกี่ยวข้องกับลัทธิแบบนี้

แต่ว่า… ลัทธิที่บูชายัญมนุษย์งั้นหรอ?

ฉันจำได้ว่าในช่วงท้ายของนิยายมีลัทธิที่บูชายัญมนุษย์อยู่

แต่จำนวนของลัทธินอกรีตที่บูชายัญมนุษย์มันมีเยอะเกินไป

ฉันไม่รู้เลยว่าลัทธินี้ คือ ลัทธิไหนกันแน่ในนิยาย

แต่ว่าการที่คิมจีฮุนมาเจอลัทธินี้ก่อนนิยายเริ่มนั้นส่งผลดีต่อแน่นอน

การที่พวกเราได้ข้อมูลและมีโอกาสกำจัดลัทธิพวกนี้ก่อนที่พวกมันจะเติบโตไปมากกว่านี้ได้ย่อมดีกว่าอยู่แล้ว

“จีฮุน พวกเราออกไปสำรวจที่อื่นกันเถอะ”

ฉันพูดออกมา ฉันรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อยกับการที่ต้องอยู่ในห้องที่มีเลือดเต็มไปหมด

ถึงกลิ่นเลือดมันจะจางหายไปบ้างแล้วแต่มันก็ยังมีกลิ่นอยู่ดี

คิมจีฮุนที่เห็นสีหน้าของฉันรู้สึกไม่ค่อยดี เขาก็พยักหน้าและจูงมือฉันเดินออกไปจากห้องบูชายัญ

พวกเราเดินสำรวจอยู่หลายห้องทว่าพวกเรากลับไม่เจอกับดักอะไรเลย

นอกจากจะไม่เจอกับดักแล้ว… พวกเราก็ไม่เจอคนเลยสักคน

มันราบรื่นมากๆ

ราบรื่น… จนรู้สึกแปลกๆ

พวกเราสำรวจต่อไปเรื่อยๆ จนทางเดินที่เคยเป็นโถงทางเดินเปลี่ยนไป

มันราวกับกำลังอยู่ในระหว่างการสร้างและปลายเส้นทางของพวกเราที่ต่างจากที่คิดไว้

“…ถ้ำงั้นหรอ?”

ตรงหน้าของพวกเราคือ ถ้ำที่มีทางเข้าที่มีขนาดใหญ่พอสมควร

คิมจีฮุนยืนคิดอยู่นิดหน่อยก่อนที่เขาจะเดินนำหน้าทำท่าจะเข้าไปข้างในถ้ำ

ฉันรีบกระตุกเสื้อของเขา

ถ้ำที่มีทางเดินแคบๆ ที่พอจะเข้าไปพร้อมกันได้สองสามคนแบบนี้

มันไม่น่าเข้าไปเลย

“…จีฮุน จะเข้าไปจริงๆ งั้นหรอ?”

ฉันกระตุกเสื้อของเขาอีกรอบ

“…อืม พวกเราต้องสำรวจให้ลึกและเก็บข้อมูลทุกอย่างให้ละเอียด”

คิมจีฮุนตอบฉันด้วยน้ำเสียงปกติ

เขาไม่ได้มีความกังวลอะไรเลย

“…เข้าใจแล้ว”

ฉันถอนหายใจออกมาและตัดสินใจเดินตามคิมจีฮุนเข้าไปข้างในถ้ำ

ถ้ำที่มีแสงสลัวๆ จากคบเพลิงมันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกกังวล

พวกเราเดินสำรวจต่อไป

ถ้ำที่เคยเป็นขนาดเล็กก็เริ่มมีขนาดใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ

ถ้ำนี้มีแม้แต่ลำธารธรรมชาติเล็กๆ ด้วย

ฉันเริ่มรู้สึกหนาวๆ ขึ้นมาหลังจากที่เดินเข้ามาได้พักหนึ่ง

แต่ฉันคิดว่ามันอาจจะเป็นความคิดไปเองของฉันเอง

ฉันเลยไม่คิดอะไรและเดินตามคิมจีฮุนต่อไป

“…หินที่มีสัญลักษณ์”

พวกเราเจอหินที่ถูกพันผ้าอะไรสักอย่างไว้

บนหินที่ถูกสลักด้วยอะไรสักอย่างเป็นสัญลักษณ์แปลกๆ

คิมจีฮุนเดินไปแตะโขดหินอันนั้นและหยิบผ้าที่พันไว้มาตรวจสอบ

“ผ้าเป็นของปกติทั่วไป… โขดหินก็ปกติ”

คิมจีฮุนพึมพำออกมา

ทุกอย่างมันไม่มีอะไรผิดปกติเลย

ไม่มีร่องรอยของเวทมนตร์หรือกับดักอะไรสักอย่าง

คิมจีฮุนทำท่าจะเดินสำรวจต่อไป

ฉันก็รู้สึกหนาวสั่นขึ้นมา ฉันเลยหยุดชะงักไม่ขยับเท้าไปมากกว่านี้

“…จีฮุน”

ฉันกระตุกเสื้อของคิมจีฮุน

“…?”

คิมจีฮุนหันมามองฉันด้วยความสงสัย

“พวกเรากลับไปรวมตัวกันเถอะ”

ฉันรีบเสนอออกไป

ฉันรู้สึกแปลกๆ

ฉันรู้สึกว่าพวกเราไม่ควรก้าวเดินไปมากกว่านี้

หากมากกว่านี้ ฉันรู้สึกได้เลยว่าทุกอย่างมันจะจบไม่สวยแน่ๆ

มันอาจจะเป็นที่ฉันคิดไปเองก็ได้แต่สำหรับฉันบรรยากาศตอนนี้มันเย็นสุดๆ

ทว่าคิมจีฮุนกลับไม่รู้สึกแบบฉัน เขาดูปกติดีทุกอย่าง

คิมจีฮุนมองฉันอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายเขาก็พยักหน้า

“…เข้าใจแล้ว”

เขาตอบตกลงและในขณะที่พวกเรากำลังจะก้าวเท้าเดินกลับไปตามทางที่พวกเราผ่านมา

ตึง!

แผ่นหินที่หล่นมาจากด้านบนปิดเส้นทางกลับของพวกเราสนิท

ทางกลับตอนนี้ถูกปิดแล้ว ยิ่งทำให้ฉันขนลุกชัน

ลางสังหรณ์ของฉัน มันบอกว่าฉันกำลังจะเจออันตรายสุดๆ

คิมจีฮุนที่เห็นว่าแผ่นหินขนาดใหญ่ปิดเส้นทางกลับของพวกเรา

เขาก็เปิดใช้งานพลังของเขาและใช้มีดฟันไปที่แผ่นหิน

“…ตื้นเกินไป”

คิมจีฮุนพูดออกมาพร้อมกับมองรอยมีดของเขาบนหิน

ใบมีดของเขาตัดแผ่นหินราวกับเนยแต่ว่าด้วยขนาดของมีดของเขาและความหนาของแผ่นหิน

มันเลยทำอะไรแผ่นหินที่ปิดกั้นเส้นทางของพวกเราไม่ได้เลย

…ในเมื่อมันไม่มีทางที่เลือกอื่นแล้ว

“…ซอยอน”

คิมจีฮุนหันมาหาฉัน

สีหน้าของเขาลำบากใจแต่ฉันก็รู้ความคิดของเขาทันที

ฉันกัดริมฝีปากตัวเองพยายามห้ามตัวเองไม่ให้สั่น

“อือ… ไปกันต่อเถอะ”

ฉันลังเลพูดออกมาก่อนที่คิมจีฮุนจะพยักหน้าและเดินนำหน้าฉัน

หลังจากที่พวกเราเดินเข้ามาลึกขึ้น

รูปลักษณ์ภายในถ้ำก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป

ถ้ำที่เคยเป็นหินทั่วๆ ไปและมีแสงสลัวๆ

ตอนนี้ทุกอย่างล้วนกลายเป็นสีขาว

ก้อนหิน หินย้อยแม้แต่พวกเศษผงดิน

แปลก… มันแปลกมากจริงๆ

ยิ่งฉันเดินเข้าไปลึกเท่าไหร่

ฉันยิ่งรู้สึกอยากหนีออกไปจากที่นี่มากเท่านั้น

แต่ฉันก็กัดฟันเดินสำรวจต่อเพราะสายตากังวลของคิมจีฮุนที่มองมาที่ฉัน

จนในที่สุดพวกเราก็ถึงจุดหมายของถ้ำ

พวกเราใช้หินย้อยสีขาวเป็นที่ซ่อนตัวและชะเง้อมองออกไป

พื้นที่โล่งขนาดใหญ่และคนนับสิบคนที่สวมชุดคลุมสีดำสนิทยืนอยู่ภายในพื้นที่โล่ง

คนเหล่านั้นกำลังพนมมือและพึมพำอะไรสักอย่างราวกับว่ากำลังท่องบทสวด

พวกเขาล้อมรอบอะไรสักอย่างที่เป็นสัญลักษณ์บนพื้น…

โดยที่บนสัญลักษณ์ที่พื้นมี… ร่างของชายและหญิงสองคน

ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นเหยื่อที่เสียชีวิตไป

คิมจีฮุนกำหมัดแน่น

‘พวกเรามาช้าไป’

คิมจีฮุนจ้องมองไปที่กลุ่มนั้นภายในกลุ่มมีคนคนหนึ่งที่สวมชุดสีขาวราวกับนักบวช

หากไม่ใช่เพราะว่าชุดสีขาวราวกับนักบวชนั้นเปื้อนเลือดอยู่ละก็… คงไม่มีใครแยกชายคนนั้นได้ว่าเป็นพวกลัทธินอกรีต

ดูเหมือนคนคนนั้นจะเป็นหัวหน้ากลุ่มนี้

“…ยินดีต้อนรับ”

เสียงแผ่วเบาราวกับดังขึ้นมาจากด้านหลังทำให้ฉันหันขวับแต่ว่าฉันก็ไม่เจอใคร

ในตอนนั้นเองคนนับสิบคนก็มองมาที่พวกเรา

“…พวกมันรู้ตัวตั้งแต่แรก”

คิมจีฮุนพูดออกมา ใบหน้าของเขาตึงเครียด

เขาชักมีดออกมาพร้อมกับเปิดใช้งานพลัง

“อย่าได้วิตกกังวลเลยท่านผู้มาเยือน”

ชายที่สวมชุดนักบวชเดินมาหาฉันกับคิมจีฮุนด้วยรอยยิ้มและแขนที่อ้ากว้าง

“พวกท่านนั้นนับว่าเป็นผู้มาเยือนที่ทรงประเสริฐและวาสนาช่างตรงกันกับพวกเรามากเสีย”

“พวกเรากำลังขาดผู้อุทิศตนอยู่พอดีดังนั้นพวกเราจึงต้องขอบคุณทั้งสองท่านมาก”

คิมจีฮุนเดินออกจากหินย้อยด้วยท่าทางระมัดระวัง

เขารับรู้ได้ว่าชายตรงหน้าคือตัวอันตราย

“…จีฮุน”

“…อยู่เฉยๆ ก่อน”

คิมจีฮุนหันมาบอกฉัน

หลังจากที่เขาเห็นว่าฉันกำลังจะเดินไปหาเขา

“อา… ช่างเป็นความเมตตาจากพระองค์โดยแท้จริง”

“ท่านแม้กระทั่งประทานเหล่าแกะดำผู้น่าสงสารแก่พวกเราในยามคับขันที่ผู้อุทิศตนไม่เพียงพอ”

ชายชุดนักบวชสีขาวค่อยๆ เดินมาหาพวกเราใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

ในขณะที่ด้านหลังของชายคนนั้นก็คือกลุ่มสาวกที่สวดบทสวดดังขึ้นเรื่อยๆ

คิมจีฮุนกระชับมีดแน่นขึ้นจนเมื่อชายคนนั้นใกล้เข้ามา

คิมจีฮุนก็เร่งฝีเท้าวิ่งเข้าไป

“…ช่างเป็นแกะดำที่รีบร้อนเสียจริง”

ชายคนนั้นถอนหายใจและยื่นฝ่ามือขวาออกมา

คิมจีฮุนตวัดใช้มีดในมือหวังจะเฉือนมือและแขนของอีกฝ่าย

ทว่ายังไม่ทันที่มีดจะถึงตัวของชายคนนั้น

มีดของคิมจีฮุนก็หยุดค้างกลางอากาศ

ตรงหน้าฝ่ามือของชายคนนั้น

“…!”

คิมจีฮุนรีบกระโดดถอยหลังออกมา

“…นี่คือพลังของท่านผู้นั้น ผู้ที่เคยทำให้โลกใบนี้แดงฉานไปด้วยหยาดโลหิตของแกะดำ”

“อา… ช่างวิเศษยิ่งนัก”

ชายคนนั้นพึมพำออกมาพร้อมกับกุมมือราวกับสวดภาวนาสรรเสริญภายในใจ

“……”

คิมจีฮุนสีหน้าของเขาตึงเครียดมากขึ้น

อีกฝ่ายมีพลังที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

พลังนั้นเหมือนกับ… พลังจิต?

เขาไม่แน่ใจแต่มันคงเป็นรูปแบบเดียวกัน

“จีฮุน!”

ฉันเรียกชื่อของเขาหลังจากที่เห็นท่าไม่ดี

สัญชาตญาณของฉันมันเตือนฉันว่าตอนนี้ทุกอย่างกำลังแย่ขึ้นเรื่อยๆ

ฉันต้องรีบหนี พวกเราต้องหาทางหนีจริงๆ

ฉันวิ่งออกจากหินย้อยที่ซ่อนและไปอยู่ข้างๆ คิมจีฮุน

ความวิตกกังวลของฉันทำให้ฉันหน้าซีด

“……!!”

ชายคนนั้นหยุดชะงักทันทีที่เห็นฉัน

ชายคนนั้นจ้องมองฉันด้วยสายตาตกตะลึง

เขามองมาที่ใบหน้าของฉันและค่อยๆ ลดระดับสายตาหยุดลงที่เอวของฉัน

“อาา!! ท่าน! ท่านผู้เป็นดั่งเขา!”

ชายคนนั้นยิ้มออกมาราวกับคนที่มีความสุขที่สุดในโลก

ชายคนนั้นกุมมือราวกับอธิษฐาน

ในขณะเดียวกันกับที่กลุ่มคนชุดคลุมสีดำต่างก็หันมามองฉัน

คนชุดคลุมสีดำพวกนั้นหยุดท่องบทสวดทุกอย่าง

เสียงตะโกนและดีใจดังขึ้นมาทันที

“……”

ฉันกับคิมจีฮุนนิ่งเงียบและมีสีหน้าตึงเครียด

“อาาา~ แกะขาวผู้น่าสงสารผู้นี้รู้สึกปลาบปลื้มยิ่งนัก”

“ในที่สุด… ในที่สุด…”

ชายคนนั้นสีหน้ายิ้มแย้มมีความสุขก่อนที่เขาจะมองหน้าฉัน

“…!”

เพียงเสี้ยววินาที

ชายคนนั้นก็หายไปจากสายตาของฉัน

ราวกับว่าชายคนนั้นเทเลพอร์ต

เขาโผล่มาอยู่ข้างๆ ฉัน

ฉันขยับตัวไม่ได้ มันราวกับว่าฉันถูกแช่แข็ง

จับปีกของฉัน…

“อึ่ก…!”

ความรู้สึกในตอนที่ถูกจับปีก… ไม่…

“ใช่… ใช่เลย! นี่แหละ! แบบเดียวกับท่านผู้นั้น!”

“ไอนักบวชบ้านี่…!!”

คิมจีฮุนตวัดมีดในมือของเขาเต็มแรง

ทว่ามีดของเขาก็ถูกหยุดอยู่กลางอากาศไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม

คิมจีฮุนพยายามจะเดินเข้ามาหาฉันที่ตอนนี้ขยับตัวไม่ได้

ทว่ามันราวกับมีกำแพงที่มองไม่เห็นแบ่งแยกพวกเราไว้ด้วยกัน

“หยุด… หยุดนะ!”

ฉันตัวสั่นออกมา

การถูกจับปีกแบบนี้

…ไม่ได้!

ฉันจะรู้สึกแบบนั้นไม่ได้!

ฉันคิดในใจและพยายามหักห้ามความรู้สึกของตัวเอง

ทว่า… ความรู้สึกที่มากเกินไปมันก็ทำให้ฉันก็เข่าอ่อนยวบและล้มลงกับพื้นได้แต่หอบหายใจ

“อา… ช่างเหมือนท่านผู้นั้นจริงๆ”

ชายคนนั้นยิ้มออกมาราวกับบรรลุ

เขาคุกเข่าลงและเชิดใบหน้าของฉันขึ้น

เขาใช้นิ้วแทรกเข้ามาข้างในปากของฉัน

“ปีกเช่นนี้… รูปร่างเช่นนี้… แม้แต่เขี้ยวช่างเหมือนท่านผู้นั้น”

ฉันได้แต่ส่งสายตาขอความช่วยเหลือมองไปหาคิมจีฮุน

ฉันเห็นคิมจีฮุนที่พยายามดิ้นรนจะเข้ามาช่วยฉันแต่ก็ทำไม่ได้

มันทำให้ฉันรู้สึกแย่สุดๆ

ในตอนนั้นเอง ชายคนนั้นก็ปลิวออกไป

“จีฮุน!”

ซาอึนตะโกนเรียกคิมจีฮุน

ซาอึนในสภาพสะบักสะบอมและอีจงซอกที่อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน

รีบวิ่งเข้ามาหาฉันกับคิมจีฮุน

“…พวกนาย!”

คิมจีฮุนยิ้มออกมาอย่างโล่งอก

ซาอึนรีบเดินมาหาคิมจีฮุนและตั้งท่าพร้อมสู้ด้วยหอกสีทองในมือของเธอ

“พวกนี้มีพลังแปลกๆ ฉันเองก็เจอคนแบบหมอนี่ตอนที่แยกกันไป”

“กว่าจะชนะเล่นเอาหอบขึ้นคอ”

“…งั้นหรอ”

ในระหว่างที่คิมจีฮุนกับซาอึนพูดคุยกัน

อีจงซอกเดินเข้ามาอยู่ใกล้ๆ ฉันและยื่นมือมาให้ฉัน

ฉันลังเลนิดหน่อยแต่ก็ตอบรับมือของอีจงซอก

“แปรสภาพกระแสพลังงาน”

อีจงซอกพูดออกมาประโยคเดียวในขณะที่มองหน้าคิมจีฮุน

“…?”

คิมจีฮุนนิ่งเงียบไปและแสดงสีหน้าสงสัย

“อีจงซอกหมายถึง พลังของพวกนี้มันคือการแปรเปลี่ยนแรงที่โจมตีเข้าหาผู้ใช้”

“เปลี่ยนจากหนักเป็นเบาและเปลี่ยนจากเบาเป็นหนัก”

“…ฉันถึงว่าทำไมโจมตีไม่โดนหมอนั่นเลย”

คิมจีฮุนถอนหายใจออกมา

ในตอนนี้เขารู้วิธีรับมือกับพลังของนักบวชนอกรีตนั่นแล้ว

มันทำให้เขาสบายใจขึ้นมาก

“ถ้างั้น… พวกเราเตรียมพร้อม”

คิมจีฮุนพูดขึ้นมาในขณะที่กระชับมีดในมือตัวเอง

ซาอึนกระชับหอกในมือส่วนอีจงซอกก็หยิบอาวุธของเขาออกมา

‘แส้สีดำ’ อาวุธประจำตัวของอีจงซอก

“อา… ช่างเป็นอุปสรรคที่ยากลำบากยิ่งนัก นี่คงเป็นบททดสอบที่มอบแก่เรา”

ชายคนนั้นที่ปลิวออกไปค่อยๆ เดินออกมาจากกลุ่มควัน

“เหล่าสาวกทั้งหลาย… เตรียมพร้อมต่อสู้ขจัดมารผจญของพวกเราเสีย!”