ในฐานะเพื่อนฉันจะมอบการหลุดพ้นแก่เธอเอง - ตอนที่ 38 เริ่ม

ฉันรู้สึกสบายจัง

รู้สึกอบอุ่นเหมือนกำลังนอนขดตัวในผ้าห่มที่อากาศกำลังหนาวๆ

เป็นความอบอุ่นที่รู้สึกดีสุดๆ

ฉันอยากนอนต่ออีกหน่อย

แต่ว่าร่างกายของฉันที่ถูกเขย่า

ก็ทำให้ฉันต้องลืมตาตื่น

ฉันเห็นคิมจีฮุน

เขากำลังปลุกฉัน

ฉันค่อยๆ ยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง

ฉันหาวออกมาและมองคิมจีฮุนที่ตอนนี้กำลังอยู่ใต้ตัวฉัน

“อรุณสวัสดิ์”

ฉันยิ้มออกมา

ความทรงจำทั้งหมดที่เกิดขึ้นก่อนฉันหลับไปแล่นขึ้นมาในหัวของฉัน

อา… ตอนนี้ฉันกับคิมจีฮุนคบกันแล้ว

ไม่สิ… หรือว่าพวกเราไม่ได้คบกันนะ?

แต่พวกเราสัญญาแล้วว่าจะอยู่ด้วยกัน ‘ตลอดไป’

เพราะงั้นพวกเราต้องคบกันแล้วสิ

“จีฮุน จีฮุน จีฮุน”

ฉันเรียกชื่อเขาหลายครั้ง

ในตอนนี้ฉันรู้สึกดีสุดๆ แถมยังรู้สึกอยากจะกัดร่างกายของเขาไปทั่วทั้งตัวเลย

มันเป็นความรู้สึกหมั่นเขี้ยวแบบที่ผู้หญิงชอบเป็นหรือเปล่านะ?

ฉันรักคิมจีฮุนสุดๆ ไปเลย

อา… ฉันไม่คิดเลยว่าฉันจะหลงรักใครได้ขนาดนี้

ฉันโยกตัวไปมาบนร่างกายของเขาด้วยท่าทางอารมณ์ดี

แต่คิมจีฮุนกลับแสดงสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ฉันถึงหยุดขยับตัวไปมาและจ้องหน้าของเขา

เขาไม่ชอบที่ฉันทำแบบนี้หรอ?

เขาไม่ชอบที่ฉันอารมณ์ดีแบบนี้งั้นหรอ?

เขาไม่ชอบที่ฉันรู้สึกหลงรักเขายังงั้นหรอ?

“…จีฮุน?”

ฉันเริ่มรู้สึกเคืองแล้วสิ

ไหนเขาสัญญาว่าจะอยู่กับฉันตลอดไปไง?

ไหนเขาสัญญาว่าจะรักฉันไง?

แต่เขากลับไม่ชอบที่ฉันอารมณ์ดีแบบนี้งั้นหรอ?

ฉันมองสีหน้าของคิมจีฮุน เขากำลังลุกลี้ลุกลน

“ซอยอน พวกเราต้องไปปฏิบัติภารกิจนะ”

ฉันได้ยินสิ่งที่คิมจีฮุนพูดออกมา

ฉันถึงนึกขึ้นได้

ฉันโฉบเอาโทรศัพท์ของเขา

ในเมื่อพวกเราคบกันแล้ว

โทรศัพท์ของเขา

ของส่วนตัวของเขา

ทุกๆ อย่างของเขา พวกเราต้องเปิดเผยกันได้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะ?

ฉันปลดล็อคหน้าจอโทรศัพท์ของคิมจีฮุนอย่างรวดเร็วและมองดูเวลา

อา… เหลือเวลาอีกแค่ครึ่งชั่วโมง

ไม่แปลกใจที่คิมจีฮุนจะแสดงสีหน้าแบบนั้น

“…เข้าใจแล้ว”

ฉันลุกออกจากตัวของคิมจีฮุน

ฉันมองเขาที่ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนด้วยสายตาแวววับ

การจ้องมองทุกส่วนของร่างกายของเขายิ่งกระตุ้นอยากให้ฉันครอบครองเขา

…ทำให้เขาเป็นของฉันคนเดียว

ให้ตายสิ… ฉันนี่มันคลั่งรักเขาจริงๆ

แต่ว่ามันช่วยไม่ได้! ใครใช้ให้เขาทำให้ฉันตกหลุมรักล่ะ?

คิมจีฮุนยื่นมาให้ฉัน

ฉันก็ตอบรับมือของเขาและยืนขึ้น

หลังจากนั้นคิมจีฮุนก็พาฉันไปยังห้องห้องหนึ่งซึ่งซาอึนและอีจงซอกกำลังอยู่ในห้อง

ดูเหมือนห้องที่คิมจีฮุนพาฉันมา

จะเป็นสถานที่นัดก่อนเริ่มปฏิบัติภารกิจ

“หายไปนานกันจังนะ”

ซาอึนเบะปากมองฉันกับคิมจีฮุน

ความรู้สึกไม่พอใจทำให้ฉันแอบขมวดคิ้ว

ฉันเองก็ไม่ชอบซาอึนเหมือนอย่างที่เธอไม่ชอบฉันในตอนนี้เหมือนกันนั่นแหละ

…ยิ่งคิดว่าในนิยายซาอึนหลงรักคิมจีฮุนแล้ว

เธอคือศัตรูของฉัน

ศัตรูหัวใจของฉันที่ต้องกำจัด

แต่ว่าฉันจะทำยังไงดีนะ

…ฉันจะฆ่าซาอึนยังไงดี

ฉันอ่อนแอกว่าซาอึน

ฉันคงได้แต่รอโอกาสที่จะฆ่าเธอให้ได้

หลังจากซาอึนแล้ว… จองฮารัง

จองฮารัง คือคนที่คิมจีฮุนหลงรัก

ถ้าหากปล่อยจองฮารังไว้ให้เธอพัฒนาความสัมพันธ์กับคิมจีฮุน

มีโอกาสที่คิมจีฮุนจะมีความรู้สึกต่อจองฮารังเหมือนกัน

…ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อใจคิมจีฮุนนะ

ในเมื่อเขาสัญญาจะรักฉันคนเดียวและจะอยู่กับฉันตลอดไป

…แต่ว่าการกำจัดปัญหาก่อนที่มันจะบานปลายดีกว่าอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?

“อื้ออ… ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ ซาอึน”

ฉันยิ้มแย้มตอบซาอึนไป

ในเมื่อตอนนี้ฉันทำอะไรซาอึนมากไม่ได้

ถ้างั้นฉันเสแสร้งว่าตัวเองดีกับเธอดีกว่า

…เมื่อตอนที่ฉันมีโอกาสและซาอึนเผลอตัว

ฉันจะ ‘ฆ่า’ ซาอึน

ซาอึนมองหน้าฉันด้วยสายตาจริงจัง

ทว่าเธอก็ละสายตาออกจากฉันและโบกมือไปมา

“ช่างเถอะ จีฮุนมาคุยด้วยเดี๋ยวสิ”

ซาอึนเรียกคิมจีฮุนไป

ฉันสะดุ้งทันทีและรีบจับมือของคิมจีฮุนไว้

คิมจีฮุนมองหน้าฉันและมองหน้าซาอึนสลับไปมาด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน

สีหน้ากระอักกระอ่วนของเขายิ่งทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจ

ไหนเขาบอกว่ารักฉัน

ทำไมเขาถึงไม่ให้ความสำคัญกับฉันเป็นอันดับแรกล่ะ?

“…จีฮุน ไหนบอกว่ารักฉันคนเดียวไง”

ฉันพูดออกมาด้วยความรู้สึกลุกลี้ลุกลน

ฉันไม่ยอมหรอกนะ

ฉันไม่ยอมให้เขาไปกับซาอึนตามลำพังหรอกนะ

“จีฮุน เรื่องสำคัญนะ”

ฉันเห็นซาอึนส่งสายตามองมาที่ฉัน

ฉันไม่รู้ว่าซาอึนกำลังพูดเรื่องอะไร

แต่ฉันไม่สน… ฉันไม่สนว่าเรื่องสำคัญนั่นจะเป็นอะไร

แต่การจะให้คิมจีฮุนที่เป็นของฉันไปอยู่ตามลำพังกับซาอึน

ฉันไม่ยอม!

“จีฮุน ฉันไม่ยอมนะ ถ้าหากจีฮุนคิดจะตามซาอึนไป ฉันจะโกรธมากจริงๆ นะ”

ฉันเพ่งสายตามองไปที่ดวงตาของคิมจีฮุน

ฉันจะโกรธมากจริงๆ นะ ถ้าหากเขาตามซาอึนไปตามลำพัง

“จีฮุน!”

“…จีฮุน!”

ฉันกับซาอึนพูดชื่อของคิมจีฮุนออกมาพร้อมกัน

พยายามเยื้อแย่งคิมจีฮุนให้มาตามที่เรียกร้อง

คิมจีฮุนแสดงสีหน้าอึดอัดก่อนที่เขาจะถอนหายใจ

“…ขอโทษนะ ซอยอน”

เขาพูดแค่นั้นและรีบเดินตามซาอึนออกไปทันที

ทิ้งฉันไว้กับอีจงซอกที่คอยดูเหตุการณ์ทั้งหมดในห้อง

ทำไม… ทำไมเขาถึงทิ้งฉันไปกับซาอึนล่ะ?

ไหนเขาว่าเขารักฉันและจะอยู่กับฉันตลอดไปไง?

“…ฮันซอยอน ใจเย็น”

เสียงของอีจงซอกที่บอกให้ฉันใจเย็นจากด้านหลัง

ฉันหูผึ่งและหันไปตะคอกใส่เขาทันที

“ใจเย็น? ใจเย็นยังไง? จีฮุนถูกซาอึนพาตัวไปคุยสองต่อสองนะ!”

“ใช่… สองคนนั้นไปตามลำพังแต่มันไม่ได้หมายความว่าเธอจะถูกแย่งไปนะ”

“แล้วอะไรมันจะการันตีว่าซาอึนจะไม่แย่งของของฉันไปล่ะ!”

“……”

ฉันตะคอกใส่อีจงซอกจนเขาเงียบไป

ในตอนนี้ฉันอารมณ์ไม่ดีสุดๆ

ฉันไม่พอใจที่คิมจีฮุนเลือกที่จะไปกับซาอึนและทิ้งฉันไว้

อีจงซอกถอนหายใจออกมาก่อนที่เขาจะเดินมาหาฉัน

“ในตอนนี้สภาพอารมณ์เธอไม่ปกติ”

“ไม่ปกติ? ไม่ปกติยังไง? ไม่ว่าใครก็ไม่พอใจทั้งนั้นที่คนรักของตัวเองถูกพาตัวไปคุยตามลำพังน่ะ!”

ฉันเถียงอีจงซอกด้วยท่าทางรุนแรงทว่าสีหน้าเรียบนิ่งของอีจงซอกกลับไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด

จนเขาประชิดตัวกับฉัน ความสูงของเขากับฉันห่างกันเยอะพอสมควร

เขาอาจจะสูงราวๆ คิมจีฮุนเลยก็ได้

ความสูงที่ทำให้ฉันต้องเงยหน้ามองเขานิดหน่อยแบบนี้

อีจงซอกใช้นิ้วเชิดคางของฉันให้มองหน้าของเขา

“ฟังนะ ในตอนนี้อารมณ์ของเธอกำลังแปรปรวน”

“อารมณ์ของฉันปกติดี”

ฉันใช้ฝ่ามือฟาดมือของอีจงซอกที่จับคางของฉัน

ฉันในตอนนี้กำลังรู้สึกหงุดหงิดสุดๆ

แล้วยังมาถูกอีจงซอกแตะตัวทั้งที่ฉันไม่ได้อนุญาต

ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดเข้าไปอีก

“…ตามใจ”

ฉันมองสายตาของอีจงซอกที่มองมือที่ถูกฉันฟาดไป

สายตาของอีจงซอกแปลกๆ

มันทำให้ฉันกลัว

แต่ว่าเขาคงไม่กล้าทำอะไรฉันอยู่แล้ว

ก็ตอนนี้พวกเราไม่ได้อยู่ในที่ลับตาคน

ซึ่งเป็นสิ่งที่อีจงซอกถนัดนี่นะ

อีจงซอกที่ถนัดเรื่องฆ่าและซ่อนศพน่ะ

ในเมื่อพวกเราไม่ได้อยู่ในที่ลับตาคนดังนั้นเขาไม่ทำอะไรฉันแน่นอน

ฉันเดินไปอีกฝั่งของห้อง

ฉันไม่อยากคุยอะไรกับอีจงซอกอีกแล้ว

 

เวลาผ่านไปพอสมควร

ในที่สุดคิมจีฮุนกับซาอึนก็กลับมา

คิมจีฮุนดูมีสีหน้าเหน็ดเหนื่อยใจ

ฉันเลยรีบวิ่งไปหาเขา

“จีฮุน!”

ฉันวิ่งเข้าหาและกระโดดกอดเขาแน่น

“จีฮุน ฉันไม่พอใจจริงๆ นะ”

ฉันพองแก้มแสดงความไม่พอใจ

ฉันไม่พอใจที่เขาตามซาอึนไปและเพื่อที่จะระบายความไม่พอใจ

ฉันเลยซุกอกของเขา

ทว่าฉันก็ต้องนิ่งค้างและเงยหน้ามองคิมจีฮุน

…กลิ่นของซาอึน

กลิ่นของซาอึนที่ติดเสื้อของคิมจีฮุน

ทำไมกลิ่นของซาอึนถึงติดเสื้อของคิมจีฮุนได้?

โดยปกติแล้วการพูดคุยกันเฉยๆ มันควรเว้นระยะห่างไม่ใช่หรอ?

ซึ่งการเว้นระยะห่างต่อให้ไม่เยอะมากนักมันก็ไม่ควรมีกลิ่นของซาอึนติดมาแบบนี้

หรือว่า…

คิมจีฮุนกับซาอึนจะกอดกันงั้นหรอ…?

อา… ฉันไม่พอใจสุดๆ

ทำไมของของฉันต้องมีกลิ่นของตัวเมียตัวอื่นด้วย

ทำไมของของฉันต้องถูกตัวเมียตัวอื่นมากอดด้วย

ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม

“ซอยอน ใจเย็นๆ นะ”

คิมจีฮุนกอดฉันแน่นและมองหน้าฉัน

แต่เขาไม่รู้เลยว่า… การกอดฉันแน่นๆ แบบนี้ยิ่งทำให้ฉันได้กลิ่นของซาอึนมากกว่าเดิม

“…พูด พูดออกมาเดี๋ยวนี้ จีฮุนไปทำอะไรกับซาอึนมา บอกฉันมาเดี๋ยวนี้”

“ซอยอน ฟังก่อนสิ”

คิมจีฮุนยกมือราวกับคนยอมแพ้จากนั้นเขาก็ลูบหัวของฉัน

“ซาอึนกับฉันแค่คุยกันเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทำในตอนนี้น่ะ”

คิมจีฮุนพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง

สีหน้าของเขาจริงจังมากกว่าปกติ

มันทำให้ฉันรู้สึกเชื่อใจเขา

แต่ว่า… มันก็ไม่ทำให้ฉันเชื่อสนิทใจ

แต่ฉันก็อยากเชื่อใจคิมจีฮุน

“จริงหรือเปล่า…?”

ฉันเงยหน้ามองดวงตาของคิมจีฮุน

ฉันลังเลระหว่างจะเชื่อใจหรือไม่เชื่อใจเขาดี

“จริงสิ… พวกเราแค่พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่ต้องทำจริงๆ”

“…เข้าใจแล้ว แต่ว่ากลิ่นล่ะ? ทำไมจีฮุนถึงมีกลิ่นของซาอึนติดเสื้อได้”

“อา… ซาอึนแค่ล้มน่ะ ฉันเลยรีบช่วยพยุงเธอไว้”

ฉันพยักหน้ารับรู้… ถึงแม้ว่าฉันจะไม่อยากจะเชื่อก็เถอะ

แต่คิมจีฮุนก็พูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจังแบบนั้น

…ฉันจะเชื่อก็ได้

ฉันหันไปมองซาอึน

เธอมองฉันด้วยสีหน้าเอือมระอา

“จมูกดีอย่างกั-“

“พวกเธอเตรียมพร้อมกันหรือยัง?”

ซาอึนที่กำลังจะพูดอะไรสักอย่างก็ถูกขัดด้วยเสียงของชายชราคนนั้น

ชายชราที่มอบภารกิจให้กับพวกเราทั้งสามคน

ภาพของชายชราที่จู่ๆ ก็ฉายขึ้นบนจอภายในห้อง

“ก่อนอื่นให้พวกเธอเดินไปด้านนอกจะมีรถมารับ”

“รถคันนั้นจะพาพวกเธอไปยังสถานที่ปฏิบัติภารกิจ”

“เข้าใจหรือเปล่า?”

ชายชรามองพวกเราที่พยักหน้าเข้าใจอย่างพร้อมเพียง

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปเถอะ ขอให้ภารกิจสำเร็จลุล่วงด้วยดี”

หลังจากที่พูดจบชายชราหน้าจอที่ฉายภาพก็ดับลงทันที

“ไปกันเถอะ”

คิมจีฮุนลากฉันออกไปจากห้อง

ด้านหลังของฉันคือซาอึนที่เดินตามมาและอีจงซอก

หลังจากที่มาตามจุดหมายที่ชายชราบอก

รถคันหนึ่งสีดำสนิทก็อยู่ตรงนั้นอย่างที่ชายชราบอกจริงๆ

พวกเราเดินไปที่รถคันนั้น

ทันทีที่เดินไปถึงก็มีชายคนหนึ่งก้าวเท้าลงมาจากรถ

“พวกเธอจะไปทำภารกิจที่เขาคนนั้นมอบหมายสินะ”

“ใช่ครับ”

คิมจีฮุนที่เดินนำหน้าทุกคนพูดออกมา

ชายคนนั้นก็พยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะเชิญพวกเราขึ้นไปบนรถ

ทันทีที่พวกเราขึ้นมาบนรถ

“ก่อนอื่นผมจะทำหน้าที่ในฐานะ ‘คนนำทาง’ “

“ดังนั้นขอให้ทุกคนให้ความสนใจกับภาพตรงหน้าด้วย”

หลังพูดจบคนนำทางก็เปิดภาพภาพหนึ่งขึ้นมา

มันดูเหมือนกับว่าจะเป็นแผนผังของอะไรสักอย่าง

“นี่คือแผนผังใต้ดินของกลุ่มอาชญากรที่พวกเราจะไปเก็บกู้อาร์ติแฟกต์”

“อย่างที่เธอเห็นที่ตั้งถิ่นฐานของกลุ่มนี้ค่อนข้างซับซ้อนนอกเหนือจากนั้นยังแบ่งออกเป็นสองชั้นอีก”

“เก็บกู้อาร์ติแฟกต์งานนี้น่าจะหินน่าดูเลย”

ซาอึนพูดออกมาหลังจากที่ฟังคนนำทาง

“ถูกต้อง กลุ่มอาชญากรที่พวกเราจะแทรกซึมเข้าไปค่อนข้างงานหนักพอตัว”

“กลุ่ม ‘Rest’ อาชญากรที่รวมตัวกันแม้จะมีคนจำนวนน้อยเพียง 11 คนทว่าทั้งหมดก็เป็นตัวอันตรายทั้งหมด”

“พวกเราเคยส่งคนลักลอบเข้าไปเก็บกู้อาร์ติแฟกต์มาแล้วรอบหนึ่งทว่าก็ล้มเหลวดังนั้นพวกเราเลยจำเป็นต้องส่งพวกเธอที่เป็นยอดฝีมือลักลอบเข้าไป”

“แต่ว่าพื้นที่ที่เยอะขนาดนี้คงไม่มีทางที่ 11 คนจะดูแลได้ทั้งหมดหรอกใช่ไหม?”

ซาอึนพูดขึ้นมาอีกครั้ง

เธอมองแผนผังของฐานใต้ดินอาชญากรในขณะที่ใช้ความคิด

“ใช่… แค่คน 11 คนไม่มีทางดูแลพื้นที่ทั้งหมดได้แต่ว่าทั้งที่เป็นแบบนั้นทีมปฏิบัติการครั้งก่อนกลับทำไม่สำเร็จ”

“ดังนั้นอย่าประมาทดีกว่านะ”

“…เข้าใจแล้ว”

เสียงของทุกคนที่พูดตอบรับคนนำทางอย่างพร้อมเพียงช่วยส่งเสริมทำให้เกิดความฮึกเหิม

ยกเว้น… ฉันคนหนึ่ง

ฉันกังวลและลังเล

ฉันไม่รู้เลยว่าภารกิจมันจะเป็นไปด้วยดีหรือเปล่า

แต่ว่ามีแต่ต้องทำมัน

ผ่านไปพักหนึ่งรถก็ค่อยๆ หยุดเคลื่อนไหว

คนนำทางหันมาพูดกับพวกเราทั้งหมดพร้อมกับยื่นอุปกรณ์สื่อสารมาให้

“…ถึงแล้วล่ะ ถ้าเช่นนั้นขอให้พวกเธอปฏิบัติภารกิจได้ราบรื่น”