ในฐานะเพื่อนฉันจะมอบการหลุดพ้นแก่เธอเอง - ตอนที่ 37 สัญญา
“จีฮุน ต้องอยู่กับฉันเท่านั้นนะ”
ฉันมองใบหน้าของคิมจีฮุน
ในหัวของฉันมีแต่เขา
เขาเท่านั้น
ฉันชอบคิมจีฮุน
ฉันรักคิมจีฮุน
คิมจีฮุนเองก็ต้องอยู่กับฉันเท่านั้นเหมือนกัน
ถ้าหากคิมจีฮุนเลือกที่จะไปกับคนอื่น
ฉันยอมรับไม่ได้
อา… จริงสิ
เพื่อไม่ให้มีใครแย่งเขาไปจากฉัน
ฉันจะต้องครอบครองเขา
ฉันจะต้องทำให้ทุกคนรู้ว่าเขาคือของฉัน
ฉันมองไปที่คอของเขา
เขาว่ากันว่า การทิ้งร่องรอยไว้
มันคือ การครอบครอง
ถ้างั้นฉันจะทำมัน
ฉันจะทิ้งร่องรอยของฉันไว้บนร่างกายของเขา
ฉันจะทิ้งกลิ่นกายของฉันไว้บนร่างกายของเขา
เพื่อให้ทุกคนรู้ว่า… คิมจีฮุนคือของฉัน
ฉันกัดเข้าที่คอของคิมจีฮุน
ฉันกัดคอของเขาจนลิ้นของฉันรับรสเค็มและกลิ่นคล้ายเหล็ก
คิมจีฮุนเขาสะดุ้งและพยายามดิ้น
“อยู่เฉยๆ สิ!”
ฉันผละออกมาตะโกนเสียงดัง
ฉันไม่พอใจ
ฉันไม่สบอารมณ์เลย
ฉันจะทำให้เขาเป็นของฉัน
ฉันจะทิ้งร่องรอยของฉันไว้บนร่างกายของเขา
ทำไมเขาถึงปฏิเสธและพยายามหนีมัน
เขาไม่ชอบฉันขนาดนั้นเลยหรอ?
แต่แล้วยังไง?
ต่อให้เขาไม่ชอบ
ฉันก็จะทำมันเพราะ… เขาเป็นคนทำให้ฉันหลงรักเขาแบบนี้
“รักนะ รักนะ รักนะ รักนะ รักนะ”
ฉันไม่รู้แล้วว่าฉันพูดมันออกไปกี่ครั้ง
แรงดึงจากด้านหลังของฉันยิ่งทำให้ฉันยึดติดกับตัวของคิมจีฮุน
อา… ทำไมถึงมีคนพยายามดึงฉันออกจากคิมจีฮุนด้วย
ฉันหันไปมองด้านหลัง
ฉันเห็นซาอึนที่กำลังพยายามดึงฉันออกจากคิมจีฮุน
น่าลำคาญ น่าหงุดหงิดที่สุด
ทำไมซาอึนต้องพยายามดึงตัวฉันออกจากคิมจีฮุนด้วย
หรือว่า… ซาอึนไม่พอใจที่ฉันจะครอบครองคิมจีฮุนไว้คนเดียวงั้นหรอ?
อาา… หรือว่าซาอึนจะชอบคิมจีฮุนเข้าแล้ว?
ถ้าเป็นแบบนั้น… เพื่อให้คิมจีฮุนเป็นของฉันคนเดียว
ฉันจะต้อง ‘กำจัด’ ซาอึน
“…จีฮุน!”
ซาอึนส่งเสียงเรียกคิมจีฮุนขณะที่เธอพยายามดึงฮันซอยอนออกมาจากร่างกายของเขา
ตอนนี้คิมจีฮุนหน้าซีดมาก
เธอมองฮันซอยอนที่ตอนนี้กำลังยึดเกาะกับคิมจีฮุนในขณะที่มองมาหาเธอ
สายตาสีแดง ไร้อารมณ์และบรรยากาศน่าขนลุกรอบๆ ตัวของฮันซอยอน
มันทำให้เธอเหงื่อไหลออกมาไม่หยุด
สัญชาตญาณของเธอ มันบอกให้เธอรีบถอยออกไปจากตรงนี้
และเพราะบรรยากาศน่าขนลุกและผิดปกติรอบๆ ตัวฮันซอยอนก็ทำให้ทุกคนรู้สึกถึงบรรยากาศที่ผิดปกติแล้ว
ภายในโรงอาหาร ทุกคนวิ่งหนีออกไปหมดแล้ว
และกองกำลังรักษาความปลอดภัยที่กำลังวิ่งไปมาอย่างฉุกละหุกอยู่ด้านนอกอาคาร
ซาอึนได้แต่ลุกลี้ลุกลน
เธอไม่รู้จะทำยังไงเพื่อควบคุมสถานการณ์ในตอนนี้ดี
เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอพูดออกไปจะกระตุ้นฮันซอยอนมากขนาดนี้
ฮันซอยอนที่กำลังคลุ้มคลั่งกอดรัดคิมจีฮุนแน่น
คิมจีฮุนที่พยายามเรียกสติของฮันซอยอนแม้ว่าเขาจะถูกเธอกัดคอจนเลือดไหลออกมา
หัวของเธอปวดตุ๊บๆ เป็นจังหวะ
อ๊า! ช่างแม่งแล้ว!
พอกันที!
เรื่องใช้ความคิดไม่เหมาะกับเธอจริงๆ
“ยัย! บ้า! นี่!”
เธอกระชากสร้อยคอไม้กางเขนที่เธอมักจะสวมอยู่ตลอดเวลา
ละอองคลื่นสีทองค่อยๆ เคลื่อนไหวไปตามแขนของเธอ
สร้อยคอไม้กางเขนในมือของเธออาบละอองคลื่นสีทอง
ก่อนที่มันจะขยายตัวกลายเป็นไม้กางเขนขนาดใหญ่ที่สูงเทียบเท่าตัวของเธอ
พร้อมกับกลไกส่วนบนของไม้กางเขนที่เปิดออกเผยหอกสีทองทั้งสิบสองอัน
เธอหยิบหอกสีทองออกมาหนึ่งอัน
เธอเห็นสายตาของคิมจีฮุนที่มองมาที่เธอ
สายตาของเขาที่กำลังวิตกกังวลและเสียงร้องห้ามจากเขา
มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด
เขากำลังทรมาณอยู่แบบนี้
เขายังเป็นห่วงฮันซอยอน
เธอวิ่งไปและใช้หอกในมือของเธอฟาดเข้าที่ฮันซอยอนจังๆ
ฮันซอยอนที่ปลิวออกไปจนชนกับกำแพงและนั่งลงกับพื้น
อย่างน้อยถ้ายังอยากให้ฮันซอยอนรอด
เธอต้องทำแบบนี้
เธอต้องหยุดฮันซอยอนด้วยตัวเธอเองให้ได้ก่อนที่พวกกองกำลังรักษาความปลอดภัยจะมา
“ยัยบ้า! ได้สติสักทีสิ!”
เธอตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกระชับหอกในมือของเธอแน่น
ฮันซอยอนค่อยๆ ลุกขึ้นมา
ดวงตาของเธอตอนนี้ราวกับเรืองแสงได้
กรงเล็บของเธอที่งอกขึ้นมาตอนไหนก็ไม่รู้
“ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม”
“ทำไมต้องมาห้ามฉัน ทำไมต้องแยกฉันกับคิมจีฮุนด้วย”
“คิมจีฮุนเป็นของฉัน ของฉันเท่านั้น ไม่ยกให้หรอกใครหน้าไหนทั้งนั้น”
ท่าทางราวกับคนเสียสติของฮันซอยอน
ยิ่งทำให้ซาอึนต้องระวังตัวมากขึ้น
เธอไม่รู้ฮันซอยอนจะทำอะไรหลังจากนี้แล้ว
เธอดึงมือของคิมจีฮุนให้ลุกขึ้นมา
“จีฮุน…”
เธอมองคิมจีฮุน
ใบหน้าซีดๆ ของเขาทำให้เธอรู้สึกแย่
แถมเลือดที่ไหลจากแผลที่ถูกฮันซอยอนกัด
ดูเหมือนจะลึกกว่าที่เห็นมาก
แม้ว่าแขนของเธอจะถูกฮันซอยอนกัดเหมือนกัน
แต่แผลของเธอไม่ได้ลึกเท่ากับของคิมจีฮุน
“อืม…”
คิมจีฮุนส่งเสียงตอบรับ
สีหน้าของคิมจีฮุนแปลกไป
เขามองไปที่ฮันซอยอนไม่วางตา
มันยิ่งทำให้ซาอึนเจ็บปวด
แม้แต่ตอนนี้ฮันซอยอนก็ยังเป็นคนที่อยู่ในสายตาของคิมจีฮุน
“จีฮุน มีวิธีสงบฮันซอยอนไหม?”
เธอถามคิมจีฮุนด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
ในขณะที่เธอจ้องมองฮันซอยอนที่กำลังเดินเข้ามาช้าๆ
ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า
ฮันซอยอนจ้องมองเธอตาไม่กระพริบ
“ไม่… ฉันไม่รู้เลย”
“งั้นหรอ? ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ที่นายไม่มีทางออกนะ”
เธอหัวเราะออกมา
อา… สถานการณ์ตอนนี้ย่ำแย่สุดๆ
ไม่มีวิธีแม้กระทั่งจะหยุดยั้งฮันซอยอนทั้งที่เธอและคิมจีฮุนจะต้องทำให้ฮันซอยอนสงบลง
ปัง!
ในตอนนั้นเองเสียงประตูก็ดังขึ้นมา
พร้อมกับคนที่รัฐบาลส่งมาสนับสนุนเธอ
‘อีจงซอก’
เขาเดินเข้ามาภายในโรงอาหารในสภาพสีหน้านิ่งเรียบ ไร้อารมณ์
“อีจงซอก!”
ซาอึนเรียกเขาเสียงดังด้วยความตกใจ
คิมจีฮุนที่อยู่ข้างๆ เธอก็ไม่ต่างกัน สีหน้าของเขาตกใจสุดๆ
เขาเดินย่ำเท้ามาหาเธอและหยุดตรงหน้าเธอ
“ก่อนอื่น… ต้องทำให้หยุด”
เสียงนุ่มลึกราวกับยาชวนฝันหลุดออกมาจากริมฝีปากของเขา
ในจังหวะที่ไม่มีใครสนใจฮันซอยอน
ฮันซอยอนก็ไม่รู้มาอยู่ระยะประชิดเมื่อไหร่
เธอยืนอยู่ข้างหลังอีจงซอก
กรงเล็บของเธอที่งอกแหลมพุ่งเข้าหาอีจงซอก
“ระวัง!!”
คิมจีฮุนส่งเสียงเตือน
ทว่ายังไม่ทันที่กรงเล็บจะถูกแผ่นหลังของอีจงซอก
เขาก็หลบมันได้โดยที่ไม่มองเลยด้วยซ้ำ
เขาใช้ฝ่ามือฟาดไปที่ข้อแขนอย่างแรง
เท้าที่ฉับไวของอีจงซอกอ้อมไปอยู่ด้านหลังของฮันซอยอนเพียงพริบตา
เขาใช้เท้าของเขาขัดขาของฮันซอยอนทำให้เธอล้มลงกับพื้น
ในจังหวะนั้นเอง อีจงซอกก็ใช้ศอกของเขากดฮันซอยอนที่หลังคอตรึงเธอไว้กับพื้น
เวลาที่อีจงซอกใช้ในการหยุดการเคลื่อนไหวของฮันซอยอน
…ไม่ถึงสามวินาที
“……”
คิมจีฮุนและซาอึนทำได้แต่ยืนนิ่ง
ซาอึน เธอที่เป็นถึงหัวกระทิของอึนบิงซองโซ
คิมจีฮุน ที่เป็นถึงสมาชิกกิลด์แทยังบิชที่ถูกตีตราว่าเป็นอัจฉริยะ
ทั้งสองเห็นสิ่งที่อีจงซอกทำแต่ว่า… ไม่มีทางที่ทั้งสองจะทำแบบเดียวกับอีจงซอกได้
“จีฮุน! ช่วยฉันด้วย!”
เสียงร้องขอความช่วยเหลือของฮันซอยอนที่มีแววตาตื่นตะหนก
ทำให้คิมจีฮุนยากที่จะกลืนน้ำลาย
“…จีฮุน”
ซาอึนจับมือของเขาไว้ เธอส่ายหน้า
เธอไม่รู้ว่าหลังจากที่อีจงซอกปล่อยตัวฮันซอยอนแล้ว
ฮันซอยอนจะยังคงแสดงท่าทีแบบเมื่อครู่หรือเปล่า
“…ขอโทษนะ”
ซาอึนมองคิมจีฮุนที่พูดขอโทษออกมา
คิมจีฮุนคุกเข่าลงต่อหน้าฮันซอยอน
“ขอโทษนะ อีจงซอกแต่ว่าช่วยปล่อยเธอได้ไหม?”
“…แน่ใจ?”
เสียงเรียบๆ ของอีจงซอกพูดถามคิมจีฮุนออกมา
คิมจีฮุนลังเลทว่าเมื่อเขาเห็นฮันซอยอนที่ตอนนี้มองหน้าของเขาด้วยสายตาน่าสงสาร
เขาก็พยักหน้า
“…เข้าใจแล้ว”
อีจงซอกปล่อยฮันซอยอน
ในตอนนั้นเองฮันซอยอนก็รีบลุกขึ้นและโผเข้ากอดคิมจีฮุนแน่น
“จีฮุน! จีฮุน! จีฮุน!”
“ขอบคุณนะ! รักนะ! รัก! รักที่สุด!”
ใบหน้าของฮันซอยอนที่ถูไปกับหน้าอกของเขา
เสียงหวานๆ ของเธอเหมือนเวลาปกติแต่ท่าทางที่น่าขนลุกของฮันซอยอน
ไม่ว่ายังไงก็ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ
ฮันซอยอนในตอนนี้ไม่เหมือนปกติแล้ว
นิสัยของเธอเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงในช่วงเวลาที่เขาหายไป
“…จีฮุน รีบไปกันเถอะ”
ซาอึนจับแขนของเขา
ตอนนี้ด้านนอกกำลังวุ่นวายมากๆ
ถ้าหากพวกเขาไม่รีบออกไปจากที่นี่
กองกำลังรักษาความปลอดภัยจะเข้ามาภายในโรงอาหารในไม่ช้าและทำให้สถานการณ์ยากที่จะแก้มากกว่านี้ได้
คิมจีฮุนพยักหน้ารับรู้
“…ขอบคุณ”
คิมจีฮุนหันไปหาอีจงซอกและพูดขอบคุณออกมา
ก่อนที่เขาจะอุ้มฮันซอยอนในท่าเจ้าหญิงและรีบวิ่งออกไปจากโรงอาหารโดยมีซาอึนตามมาด้วย
อีจงซอกมองทั้งสามที่วิ่งออกไปด้วยสายตาเรียบนิ่ง
เมื่อฮันซอยอน คิมจีฮุนและซาอึนหายไปลับตาของเขา
อีจงซอกก็แตะไปที่อุปกรณ์เล็กๆ ที่สวมที่หูของเขา
“…เป้าหมายออกไปแล้ว”
คิมจีฮุนวิ่งพานำทางไปยังสถานที่ที่ไม่มีคนอยู่
ตอนนี้เขาต้องหาทางทำให้ฮันซอยอนกลับเป็นปกติก่อน
จากนั้นค่อยไปพูดคุยกับคนของทางรัฐบาล
เขารู้ดีว่าการหาที่ซ่อนในตอนนี้มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ
แต่ว่าในตอนที่ฮันซอยอนยังไม่ปกติ ถ้าหากเขาพาเธอไปและพยายามหาข้อแก้ตัว
ในระหว่างนั้นเขาไม่รู้เลยว่าฮันซอยอนจะคลุ้มคลั่งขึ้นมาอีกครั้งหรือเปล่า
“จีฮุน~ จีฮุน~ จีฮุน~”
เสียงของฮันซอยอนที่กำลังซุกหน้าอกของเขาและเรียกชื่อของเขาไม่หยุด
มันทำให้เขารู้สึกแปลกๆ
“…ยัยบ้านี่”
ซาอึนส่งเสียงไม่พอใจออกมา
เธอแสดงสีหน้าหงุดหงิดออกมาอย่างไม่ปิดบัง
เธอมองไปที่ฮันซอยอนที่ตอนนี้กำลังราวกับคนบ้า
“รักนะ! รัก! รัก! รัก! รักที่สุด!”
ฮันซอยอนที่บอกรักคิมจีฮุนออกมาไม่หยุดแม้แต่วินาทีเดียว
ฮันซอยอนที่คลอเคลียและซุกหน้าอกของคิมจีฮุน
มันทำให้ซาอึนรู้สึกหงุดหงิด
“ฉันจะออกไปก่อน ทำให้ยัยนี่กลับเป็นปกติเมื่อไหร่ค่อยเรียกฉัน”
“…เข้าใจแล้ว”
คิมจีฮุนตอบกลับซาอึน
เขามองฮันซอยอนที่ตอนนี้กำลังเกาะติดตัวของเขาแน่น
“ซอยอน?”
“หื้ม~?”
“ซอยอน… เกิดอะไรขึ้นกัน”
“หื้ม~ จีฮุนอยากรู้หรอ?”
“……”
คิมจีฮุนนิ่งเงียบไป
สีหน้ายิ้มแย้มของฮันซอยอนและคำพูดของเธอทำให้เขากังวล
ทว่าทันทีที่ฮันซอยอนมองหน้าของเขาและรับรู้ได้ว่าเขากำลังกังวล
เธอก็กุมมือของเขา
“อะ… ไม่ใช่เรื่องใหญ่ดังนั้นไม่ต้องคิดมากนะ”
“ฉันแค่… เข้าใจมันสักที”
“จีฮุน ฉันรักนายนะ”
“รักมากๆ รักที่สุด”
“รักถึงขั้นที่ไม่อยากให้ใครหน้าไหนมาแตะต้องเลย”
“…ขอบคุณนะ”
คิมจีฮุนได้แต่พูดขอบคุณออกมา
เขาไม่รู้ตัวเองต้องรู้สึกยังไงดี
เขารู้สึกดีใจแต่เขาก็รู้สึกกังวล
เขาไม่รู้ว่าฮันซอยอนบอกรักเขานั้นมันจริงแท้แค่ไหน
เธอบอกรักเขาเป็นเพราะว่าเธอรักเขาจริงๆ
เหมือนที่เขารู้สึกกับเธอใช่ไหม?
หรือว่าเป็นเพราะว่าเธอไม่ปกติในตอนนี้ เธอถึงพูดบอกรักออกมา
“นี่จีฮุน ฉันรักนายและยอมทำทุกอย่างเลย”
“เพราะงั้นห้ามไปหาผู้หญิงคนอื่นนะ”
“ห้ามไปกับใครทั้งนั้นจองฮารังหรือว่าจะซาอึน”
“……”
คิมจีฮุนได้แต่นิ่งเงียบ
เมื่อเขาเห็นสีหน้าของฮันซอยอน
ตอนนี้สีหน้าของเธอกำลังกังวล
“จีฮุนต้องอยู่กับฉันคนเดียวเท่านั้นนะ”
“ต้องอยู่กับฉัน ต้องรักฉันคนเดียว”
“ถ้าหากนายไปกับคนอื่น ฉันไม่ยอมและจะไม่ปล่อยนายไปด้วย”
ฮันซอยอนมองหน้าของเขา
ดวงตาของเธอที่แดงเข้มจนแทบจะกลายเป็นสีดำ
เธอจ้องมองดวงตาของเขาพร้อมรอยยิ้ม
“จีฮุน สัญญากับฉันสิ”
“สัญญากับฉันว่าจะอยู่กับฉันตลอดไป”
“ห้ามไปยุ่งกับผู้หญิงอื่นเด็ดขาด”
คิมจีฮุนได้แต่เงียบไป
เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะต้องทำยังไงดี
เขาไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านจิตด้านนี้สักหน่อย
แต่ว่า… เพื่อให้ฮันซอยอนสงบลง
“…เข้าใจแล้ว ฉันสัญญา”
“ว๊ายย~ จีฮุนสัญญาแล้ว”
“นี่หลังจากนี้จีฮุนต้องอยู่กับฉันเท่านั้น ห้ามไปอยู่กับผู้หญิงอื่นนะ เข้าใจไหม~!”
ฮันซอยอนแสดงท่าทางดีใจออกมา
เธอกอดเขาแน่นยิ่งกว่าเดิม
เธอเลื้อยไปที่คอของเขา
“ขอโทษนะที่กัดคอจนเป็นแผลแบบนี้”
เธอใช้ลิ้นเลียเลือดที่ไหลตามคอของเขา
“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ”
“แต่มันเป็นเพราะว่าฉันรักจีฮุนมากจริงๆ นะ”
ลิ้นของฮันซอยอนที่แตะแผลของเขา
มันทำให้เขาสะดุ้งเพราะความเจ็บแสบ
ทว่าเขาต้องไม่แสดงมันออกมา
“เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ”
เขากอดฮันซอยอนแน่น
“ขอบคุณที่เข้าใจนะ”
ฮันซอยอนพูดขอบคุณออกมา
ท่าทางของเธอดูนิ่งสงบมากขึ้น
เธอค่อยๆ หลับตาและนอนโดยอิงกับหน้าอกของเขา
ในที่สุด… ฮันซอยอนก็สงบลงแล้ว
คิมจีฮุนรู้สึกผ่อนคลายลงในที่สุด
เขามองหน้าฮันซอยอน
แต่ว่า… เธอกลับมาหลับตอนนี้
คิมจีฮุนหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา
เหลือเวลา… สี่ชั่วโมงก่อนเริ่มปฏิบัติภารกิจ
ตอนนี้ยังมีเวลาพักผ่อนอยู่
ตอนนี้เขาคงต้องปล่อยให้ฮันซอยอนนอนพักไปก่อน
หลังจากที่พักผ่อนแล้วพวกเราต้องไปปฏิบัติภารกิจ
หลังจากกลับมาจากปฏิบัติภารกิจ… รัฐบาลจะต้องเรียกเขาและฮันซอยอนแน่ๆ
เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่มีทางที่ฝ่ายนั้นจะเมินเฉยต่อมันแน่นอน
YOU MAY ALSO LIKE
