ในฐานะเพื่อนฉันจะมอบการหลุดพ้นแก่เธอเอง - ตอนที่ 36 แดงดำ

“อย่างที่พวกเธอเห็น เด็กคนนี้จะเป็นกำลังเสริมให้พวกเธอ”

ใบหน้ายิ้มแย้มของชายชราที่มองอีจงซอกขัดกับสีหน้าของฉัน

ฉันตกใจ

ฉันไม่คิดว่าอีจงซอกจะเกี่ยวข้องกับรัฐบาล

ในนิยายอีจงซอกนั้นไม่ได้มีการพูดถึงในเนื้อหานิยายมากนัก

อีจงซอกมักจะเป็นตัวละครที่เสมือนพระเอกนิยายที่คอยทำอะไรอยู่เบื้องหลัง

เป็นพวกตัวละคร ‘ปิดทองหลังพระ’ โดยแท้จริง

แต่ฉากที่ทำให้ทุกคนรับรู้ถึงความเก่งกาจและตัวตนของอีจงซอก

คงเป็นตอนที่เขาและคิมจีฮุน ‘สู้’ กันเพราะภารกิจขัดแย้งกัน

“ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะครับ”

อีจงซอกเดินไปจับมือกับคิมจีฮุน

ใบหน้านิ่งๆ ของเขาพร้อมกับน้ำเสียงเรียบๆ

ทำให้คาดเดาความคิดของเขาไม่ออกเลย

“…เช่นกัน”

คิมจีฮุนเขย่ามืออีจงซอกก่อนที่หันมามองฉัน

ฉันไม่รู้ว่าเขามองฉันทำไม

แต่ซาอึนก็เดินไปหาอีจงซอก

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ!”

ซาอึนยิ้มทักทายพร้อมกับยกมือขึ้น

เธอกำลังจะตบบ่าของอีจงซอกเหมือนที่เธอมักจะทำเสมอ

ทว่าเสี้ยววินาทีที่มือของเธอจะแตะตัวของอีจงซอก

อีจงซอกก็หลบมือของเธออย่างรวดเร็ว

ซาอึนหัวเราะแห้งๆ ออกมา

“นายไม่ชอบสัมผัสตัวสินะ”

“อา… ขอโทษที”

อีจงซอกโค้งหัวเล็กๆ ขอโทษซาอึน

“ไม่เป็นไรๆ”

ซาอึนยิ้มและโบกมือของเธอไปมา

“พวกเธอเคยเจออีจงซอกงั้นหรอ?”

ในตอนนั้นเองชายชราก็พูดขัดขึ้นมาพร้อมกับมองมาที่ฉันและคิมจีฮุน

เมื่อเขาเห็นบรรยากาศดูเหมือนฉันกับคิมจีฮุนรู้จักอีจงซอก

“ก็ไม่เชิงครับ”

คิมจีฮุนหันหน้าไปตอบชายชรา

“งั้นหรอ? ถ้ารู้จักกันก็ดีแล้ว”

ชายชรายิ้มออกมา ดวงตาของเขาปิดแน่นแต่สายตาของเขาดูแปลกๆ

มันทำให้ฉันกังวลทว่าเขาก็ละสายตาและหันไปหาอีจงซอก

“อีจงซอก ภารกิจของเธอคือสนับสนุนทีมให้เก็บกู้อาร์ติแฟกต์ให้สำเร็จ”

“ห้ามพลาดเด็ดขาด”

“เข้าใจแล้วครับ”

“โอเค เวลาเริ่มปฏิบัติการคือ 20:00”

“พวกเธอไปพักผ่อนและเตรียมความพร้อมให้เสร็จก่อนเวลาได้”

 

หลังจากที่พวกเราถูกมอบภารกิจ

ฉันกับคิมจีฮุนก็เลือกที่จะออกจากห้องไป

ส่วนซาอึนกับอีจงซอกเหมือนทั้งสองจะมีเรื่องพูดคุยกัน

ระหว่างที่ฉันเดินออกมาพร้อมกับคิมจีฮุน

ฉันก็กังวลนิดหน่อย

ฉันไม่เคยสู้จริงๆ จังๆ

ฉันไม่เคยทำภารกิจ

ฉันไม่เคยทำเรื่องอันตรายด้วย

มีเพียงครั้งเดียวที่ฉันเคยทำเรื่องอันตราย

นั่นคือ ตอนที่ฉันกับคิมจีฮุนสู้กัน

ถึงฉันจะไม่รู้อะไรทำให้ฉันใจกล้าและบ้าบิ่นได้ขนาดนั้นก็เถอะ

มันอาจจะเป็นเพราะความโง่เขลาของฉัน

โง่เขลาที่คาดหวังว่าคนคนนั้นจะไม่ทิ้งฉันไป

โง่เขลาที่เชื่อสนิทใจว่าคนคนนั้นจะไม่ทิ้งฉันไป

แต่จนถึงตอนนี้ก็มีแค่คิมจีฮุนที่ไม่เคยปล่อยมือของฉันไป

แม้ว่าในตอนนั้นฉันจะทำเรื่องที่ร้ายแรงขนาดนั้น

“ซอยอน? สีหน้าไม่ดีเลยนะ”

คิมจีฮุนหันมาถามฉัน

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองต้องพูดอะไรออกไปดี

ฉันในตอนนี้ในหัวมันมีความคิดต่างๆ เต็มไปหมด

แต่พอเห็นสีหน้าเป็นห่วงของคิมจีฮุน

ฉันต้องทำให้เขาหายเป็นห่วง

“อื้อ ก็แค่กังวลนิดหน่อย”

คิมจีฮุนมองใบหน้าของฉันนาน

ก่อนที่เขาจะดึงมือของฉัน

ลากฉันไปโดยที่ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่าเขาจะพาฉันไปที่ไหน

เขาพาฉันมาตรงที่ลับตา

เขาดันฉันเข้ากับกำแพง

“…จีฮุน? เป็นอะไรหรอ? มีอะไรหรือเปล่า?”

สีหน้าของเขามองมาที่ฉันด้วยใบหน้านิ่งๆ

มันทำให้ฉันรู้สึกกังวล

ฉันทำอะไรให้เขาโกรธหรือไม่พอใจหรือเปล่า?

ฉันไม่รู้… ก็ฉันมันเป็นคนโง่นี่นะ

ทำอะไรไปโดยที่ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของเขาเลย

“…!”

เขาดึงฉันไปกอดไว้แน่น

ฉันอายจนอยากมุดดินหนี

ฉันไม่รู้ทำไมเขาถึงกอดฉัน

แถมพวกเราก็ไม่ได้อยู่ที่บ้านด้วย

พวกเรากอดกันนอกสถานที่ถึงแม้ว่ามันจะเป็นที่ลับตาคน

หรือว่า… เขา…

“จะ..จีฮุน!?”

ฉันเรียกเขาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

ฉันตกใจจริงๆ แถมอายมากๆ ด้วย

ฉันรอเขาตอบกลับแต่ว่าคิมจีฮุนก็ไม่ตอบอะไรฉันเลย

ฉันถึงค่อยๆ กอดเขาช้าๆ

พอฉันกอดเขากลับ

เขาก็ลูบหัวของฉัน

มันทำให้ฉันรู้สึกดี

หรือว่า… เขาเห็นฉันกังวล

เขาเลยอยากช่วยให้ฉันหายกังวลงั้นหรอ?

…ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ

“จีฮุน ขอบคุณนะ”

ฉันพูดขอบคุณเขาออกมา

คิมจีฮุนไม่ค่อยสนใจรอบๆ ตัวเอง

แต่เขาก็สนใจฉัน เขากอดฉัน

เขาพยายามปลอบฉันให้หายกังวล

อา… ฉันมีความสุขจริงๆ

หลังจากที่พวกเรากอดกันอยู่นาน

เขาก็ปล่อยฉัน

หัวใจของฉันที่เคยกังวลเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ

ตอนนี้ความกังวลทุกอย่างมันหายไปหมดแล้ว

เหลือเพียงแค่คิมจีฮุน

เพียงแค่ใบหน้าของเขาในความคิดของฉัน

“ฉันหายกังวลแล้วละ”

ฉันมองใบหน้าของคิมจีฮุน

เขาพยักหน้าเบาๆ

ฉันอิงกับหน้าอกของเขา

“ขอบคุณจริงๆ นะ”

ฉันพูดความรู้สึกของฉันออกมา

ในตอนนี้ฉันรู้สึกดีที่สุดเลย

มันเหมือนกับโลกของฉันมันเต็มไปด้วยสีสัน

ความรู้สึกแบบนี้ฉันไม่เคยรู้สึกมาก่อน

มีแค่ ‘คิมจีฮุน’ เท่านั้น

ถึงเขาจะมีนิสัยเสียบางอย่าง

แต่ฉันรู้สึกว่านิสัยเสียเหล่านั้นกลายเป็นจุดเด่นของเขาเสียอย่างนั้น

ราวกับว่าฉันยอมรับทุกอย่างของเขาและไม่เห็นจุดเสียอะไรของเขาเลยสักอย่าง

“…จีฮุน”

ฉันหลับตาและยื่นหน้าไปหาเขา

ฉันไม่สนแล้วว่าตอนนี้พวกเราอยู่ข้างนอกหรือเปล่า

ฉันแค่อยากจูบเขา

ทว่าสิ่งที่ฉันรู้สึกคือฝ่ามือของคิมจีฮุนที่ดันปากของฉันไว้

“อ๊ะ! อยู่นี่นี่เอง!”

เสียงของซาอึนดังขึ้นมา

มันทำให้ฉันลุกลี้ลุกลนผละออกจากคิมจีฮุน

“พวกเธอสองคนนี่หายไปนานเลยนะ”

ซาอึนเดินเข้ามาหาพวกเรา

“แล้วทำอะไรกันสองคนในที่ลับตาแบบนี้เนี่ย”

เธอยิ้มแย้มพร้อมกับสายตาที่หรี่ลง

“คะ..คือว่า”

ฉันพยายามจะเอ่ยตอบแต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะใช้ข้ออ้างอะไรดี

คิมจีฮุนที่สังเกตุเห็นท่าทางของฉัน เขาก็พูดขึ้นมา

“ซอยอนกังวลเกี่ยวกับภารกิจน่ะ”

“หื้ม~ จริงหรอ?”

สายตาของซาอึนที่มองมาที่ฉัน

มันทำให้ฉันตอบกลับเธออย่างรวดเร็ว

“ชะ..ใช่ คือว่าฉันกังวลเพราะว่า… ฉันไม่เคยทำภารกิจมาก่อนแถมยังอันตรายแบบนี้ด้วย”

ฉันกุมมือของตัวเองไว้ด้านหลังแน่น

“เข้าใจแล้วๆ ไม่ต้องกังวลขนาดนั้นก็ได้”

“เอ้านี่!”

ซาอึนถอนหายใจออกมาหลังจากที่เห็นท่าทางกระวนกระวายของฉัน

เธอโยนกระป๋องน้ำอัดลมสองกระป๋องให้คิมจีฮุน

“ไปหาอะไรกินกันเถอะ ไม่งั้นตอนไปทำภารกิจจะไม่มีแรงเอานะ”

ซาอึนเดินนำหน้าไป

ฉันกับคิมจีฮุนเลยรีบตามหลังของเธอไป

 

หลังจากที่มาถึงโรงอาหาร

คิมจีฮุนก็เดินไปหาที่นั่งที่พอจะมีความเป็นส่วนตัว

ในขณะที่เขาทิ้งฉันไว้กับซาอึน

ในระหว่างที่กำลังเดินหาของกิน

ซาอึนก็ดึงแขนของฉันไปคล้องไว้แน่น

พละกำลังของซาอึนมันเยอะมาก

แขนของเธอล็อคกับแขนของฉันแน่นเลย

ไม่มีทางที่ฉันจะดึงแขนของฉันออกได้เลยสักนิด

“ซอยอน เมื่อกี้ตอนที่อยู่ที่ลับตาคนน่ะ”

“อะ..อะไรงั้นหรอ?”

ฉันลุกลี้ลุกลนที่จู่ๆ ซาอึนก็พูดถึงเรื่องตอนที่ฉันกับคิมจีฮุนอยู่ในที่ลับตา

“เธอกำลังจะจูบกับคิมจีฮุนหรอ?”

หน้าของฉันร้อนทันทีที่ฉันได้ยินสิ่งที่ซาอึนพูดออกมา

“หึหึ… เธอหลับตาและยังยื่นหน้าขนาดนั้นจะแก้ตัวก็ไม่ได้หรอกนะ”

ซาอึนหัวเราะในลำคอพร้อมกับยกยิ้มมุมปากมองหน้าฉัน

ฉันได้แต่ก้มหน้าลงมองพื้น

ในเมื่อฉันหลอกไม่ได้ก็มีแต่ยอมรับมัน

“…อื้อ…”

“ซอยอนเนี่ย… ใจกล้าจังนะ”

“อื้ออ~!”

ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี

ตอนนี้ฉันอายสุดๆ

ฉันอยากมุดดินหนีไปเลยด้วยซ้ำ

ซาอึนหัวเราะออกมาพร้อมกับแซวฉันไม่หยุด

ทว่าจู่ๆ ซาอึนก็ดูจริงจังขึ้นมา

มันทำให้ฉันรู้สึกสงสัย

“นี่ซอยอน”

“…?”

“เธอชอบคิมจีฮุนจริงๆ ใช่ไหม?”

“……”

ฉันนิ่งเงียบไป

เมื่อฉันได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกมา

เธอมองหน้าของฉันด้วยสายตาจริงจัง

เธอถามฉันว่าฉันชอบคิมจีฮุนไหมงั้นหรอ?

ฉัน… ไม่รู้

ฉันชอบที่จะอยู่ใกล้ๆ เขา

ฉันชอบที่เขาคอยเอาใจใส่ฉัน

ฉันชอบที่เขาดูแลฉันอย่างดี

ฉันชอบที่เขาซื้อของให้ฉัน

ไม่สิ… ไม่ใช่ไม่รู้

ฉันรู้อยู่แล้วต่างหาก

ฉันชอบคิมจีฮุน

แต่ว่า… มันเป็นไปไม่ได้

ฉันไม่อยากให้คิมจีฮุนต้องมาอยู่กับคนอย่างฉัน

คนอย่างฉันที่ไม่มีอะไรดีสักอย่าง

ฉันเลยปฏิเสธมันออกมาเพื่อให้ตัวเองไม่ต้องเจ็บปวด

ใช่… ฉันแค่หนีปัญหา

แต่ว่าฉันก็ต้องหนีมัน

คิมจีฮุนมีจองฮารังอยู่แล้ว

จองฮารังจะต้องคอยดูแลคิมจีฮุนได้ดีกว่าฉันแน่นอน

จองฮารังจะต้องทำให้คิมจีฮุนเติบโตและแข็งแกร่งขึ้น

จองฮารังจะต้องสนับสนุนคิมจีฮุนได้ดีกว่าฉันในทุกด้าน

เพราะงั้นแล้ว…

หากการเห็นแก่ตัวของฉันมันทำให้คิมจีฮุนอ่อนแอและไม่สามารถเบ่งบานได้จริงๆ

งั้นฉันยอมไม่เห็นแก่ตัวดีกว่าเพื่อให้คิมจีฮุนได้เติบโตและแข็งแกร่งขึ้น

พร้อมเผชิญหน้ากับปัญหาต่างๆ ในอนาคตที่จะเกิดขึ้นตามเนื้อเรื่องของนิยาย

“ซอยอน!?”

ซาอึนเรียกฉันเสียงดัง

มันทำให้ฉันสะดุ้ง

ซาอึนลากฉันออกไป

เธอพาฉันไปที่มุมของโรงอาหาร

“อ๊าา!”

ซาอึนขยุ้มหัวของเธอ

เธอดูหัวเสีย

“ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้”

ซาอึนพูดขอโทษออกมาพร้อมกับดึงมือของฉันไปกุมไว้

ในตอนนั้นเองฉันถึงรู้ตัว

ฉันร้องไห้ออกมาอีกแล้ว

“…อื้อ ไม่เป็นไรหรอก”

ฉันร้องไห้ออกมาเพราะฉันมันขี้แยนี่นะ

ในตอนนั้นเองฉันก็เห็นคิมจีฮุนที่กำลังวิ่งมาหาฉันอย่างร้อนใจ

“ซาอึน เธอแกล้งอะไรซอยอนจนร้องไห้เนี่ย”

คิมจีฮุนเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับใช้นิ้วปาดน้ำตาของฉัน

“อา… เรื่องมันซับซ้อนน่ะ”

ซาอึนที่จู่ๆ ก็ถูกคิมจีฮุนมองด้วยสายตาไม่พอใจ

เธอก็ถอนหายใจออกมา

ส่วนฉันที่กำลังนั่งร้องไห้นิ่งๆ ออกมาและคอยให้คิมจีฮุนเช็ดน้ำตา

ฉันมองใบหน้าของคิมจีฮุน

อา… ฉันรู้สึกเจ็บที่หัวใจของฉัน

ความคิดก่อนหน้านี้มันโผล่ขึ้นมาในความคิดของฉัน

ฉันไม่อยากปล่อยคิมจีฮุนไป

ฉันไม่อยากให้คิมจีฮุนไปกับคนอื่น

ฉันรู้แล้ว…

ฉันไม่อยากยกคิมจีฮุนให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น

ไม่ว่าจะเป็นจองฮารัง

ไม่ว่าจะเป็นซาอึน

ไม่ว่าจะใครหน้าไหนก็ฉันก็ไม่ยกให้

 

“…ซอยอน?”

คิมจีฮุนเรียกชื่อฮันซอยอนด้วยความสงสัย

เมื่อเขาเห็นฮันซอยอนนิ่งเงียบไปและมองใบหน้าของเขานิ่ง

เขาสังเกตุเห็นดวงตาของฮันซอยอนที่กำลังกลายเป็นสีแดงดำ

ดวงตาที่เป็นสีแดงดำไม่เหมือนสีแดงเลือดอย่างที่เธอเคยเป็น

ในตอนที่เขากำลังคิดนั้นเอง

ฮันซอยอนก็พุ่งจากที่นั่ง

ผลักเขาลงกับพื้น

ปีกของเธอกางออกมาจนสุด

“…ของฉัน”

ฮันซอยอนพึมพำออกมา

ใบหน้านิ่งๆ และดวงตาของเธอที่กลายเป็นสีแดงดำ

มันทำให้เขารู้ทันทีว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่ปกติแล้ว

“เธอจะทำบ้าอะไร!”

ซาอึนรีบพุ่งเข้ามาล็อคฮันซอยอน

ฮันซอยอนขัดขืนซาอึนเต็มแรง

โชคดีที่ซาอึนพละกำลังเหนือกว่าฮันซอยอนมาก

ไม่ว่าฮันซอยอนจะดิ้นยังไง เธอก็ไม่ยอมปล่อยแขน

ฮันซอยอนที่ไม่ว่าจะพยายามดิ้นยังไงก็ไม่หลุด

เธอก็อ้าปาก

เขี้ยวแหลมๆ ในปากของเธอ

เจาะเข้าที่แขนของซาอึน

“อึ่ก!!”

ซาอึนส่งเสียงร้องออกมา

เขี้ยวของฮันซอยอนฝังจมลงไปในแขนของซาอึนแน่น

“ยัยบ้านี่!”

ซาอึนสบถออกมา

สถานการณ์ตอนนี้ผิดปกติสุดๆ

คิมจีฮุนได้แต่ยืนมอง

เขาไม่รู้ตัวเองต้องทำอะไรดี

เขาไม่รู้ว่าฮันซอยอนถูกกระตุ้นจากอะไร

ซาอึนพูดอะไรออกไปถึงทำให้ฮันซอยอนถูกกระตุ้นรุนแรงขนาดนี้

ฮันซอยอนไม่เคยทำนิสัยรุนแรง ก้าวร้าวแบบนี้

ฮันซอยอนมักจะเป็นคนนิ่งเงียบและขี้อาย ขี้กังวล

แต่ตอนนี้มันกลับตาลปัตรไปหมด

“จะ..จีฮุน ช่วยหยุดยัยบ้านี่สักทีสิ!”

ซาอึนเรียกคิมจีฮุน

แขนของเธอเริ่มมีเลือดไหลหยดออกมาแล้ว

คิมจีฮุนเลยรีบลงมือช่วยซาอึนทันที

ซาอึนทันทีที่เห็นคิมจีฮุนเข้ามาช่วยเธอ

เธอก็ปล่อยมือของเธอที่กำลังล็อคตัวฮันซอยอน

ในตอนนั้นเองฮันซอยอนก็เลิกกัดมือของเธอ

ฮันซอยอนพุ่งไปหาคิมจีฮุนทันที

คิมจีฮุนที่ไม่ทันตั้งตัวเพราะจู่ๆ ฮันซอยอนก็พุ่งเข้ามาหาเขา

ทว่าสิ่งที่ฮันซอยอนทำ

เธอกลับไม่ได้ทำร้ายเขา

เธอกอดเขาแน่น

ปีกของเธอที่กำลังกางออกจนสุด

ดวงตาสีแดงดำของเธอที่มองใบหน้าของเขา

“…จีฮุน ต้องอยู่กับฉันเท่านั้นนะ”

รอยยิ้มของเธอที่ฉีกออกจนสุด

มันทำให้เขาขนลุก