ในฐานะเพื่อนฉันจะมอบการหลุดพ้นแก่เธอเอง - ตอนที่ 25 เงื่อนไข

[13:48]

หลังจากที่เขากุมหัวสบถออกมา

“นี่เธออยู่ไหนแล้วเนี่ย จีฮุน!?”

เสียงตะโกนไม่พอใจของแบคฮารยอนที่ดังออกมาจากโทรศัพท์

แบคฮารยอนกดเปิดกล้องของเธอ

“เปิดกล้องเดี๋ยวนี้เลยนะ! ฉันจะวิ่งไปลากคอเธอมา!”

“รู้ไหมว่าคนจากรัฐบาลรอเธออยู่เนี่ย!”

ภาพของแบคฮารยอนที่ใบหน้าถมึงตึงพร้อมกับฉากหลังของเธอที่ตอนนี้มีคนในชุดสูทยืนอยู่ด้านหลังของเธอ

เขาลุกลี้ลุกลนรีบสวมชุดที่กระจัดกระจายไปทั่วห้องและหามุมที่เขาคิดว่าจะไม่เห็นฮันซอยอนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงในสภาพเปลือยเปล่าก่อนที่จะกดเปิดกล้อง

“เอ่อ… ขอโทษครับ พอดีหลับเพลินไปหน่อย…”

“กำลังจะไปเดี๋ยวนี้ครับ”

เขาก้มหัวลงพร้อมสีหน้ารู้สึกผิด

ที่ขมับของเขาปวดตุ๊บๆ

เหตุการณ์ทุกอย่างมันไวเกินไป

เขาพึ่งมีเซ็กส์กับฮันซอยอน

ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกแย่และรู้สึกผิด

แต่เขาก็ยังทำมันและกว่าจะรู้ตัว

เขาก็ลุ่มหลงไปกับตัณหาของตัวเองจนถอนตัวไม่ได้

หลังจากที่เสร็จกิจ หัวหน้ากิลด์ของเขาก็โทรมาหาทันทีอีก

“เดี๋ยว…”

เสียงของแบคฮารยอนพูดขึ้นมา

เธอเพ่งสายตามองกล้อง

“…จีฮุน นายนี่มัน…”

เธอถอนหายใจออกมาและขยุ้มผมตัวเองด้วยความหัวเสีย

“ช่างเถอะ เดี๋ยวฉันหาข้ออ้างกับทางรัฐบาลให้”

“ถึงมันจะทำให้วุ่นวายสุดๆ และยังต้องโดนอีกฝ่ายเรียกร้องอะไรทดแทนแน่ๆ”

“แต่หลังจากนี้เราต้องคุยกัน”

แบคฮารยอน พูดส่งท้ายด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

ก่อนที่เธอจะวางสายไป

คิมจีฮุนหลังจากที่ได้ยินที่แบคฮารยอนพูดก่อนที่เธอจะวางสายไป

เหงื่อเย็นของเขาไหลไม่หยุด

ดูเหมือนว่าหัวหน้ากิลด์ของเขา

แบคฮารยอนจะสังเกตุเห็นทุกอย่างไปแล้ว

เขาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจและนั่งลงบนเตียง

เขาหันหลังกลับไป

ฮันซอยอนที่ตอนนี้กำลังหลับสนิทในสภาพเปลือยเปล่า

เขาหลงใหลไปกับตัณหาของตัวเองและทำอะไรที่มันไม่น่าให้อภัยไปได้

มันทำให้เขารู้สึกปวดหัวสุดๆ

“จีฮุน~ แฮะๆ”

เสียงหัวเราะละเมอของฮันซอยอน

มันทำให้เขาถอนหายใจออกมาอีกครั้งก่อนที่จะเดินไปหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างกายของเธอ

เขาลูบหัวของฮันซอยอนเบาๆ

ฮันซอยอนตอบรับสัมผัสของเขาด้วยการเงยหน้าขึ้น

เธอยิ้มน้อยๆ ออกมาทั้งที่กำลังหลับอยู่

มันทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย

[ติ๊ง!]

[ท่านได้รับข้อความ 1!]

เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นมา

เขาหยิบโทรศัพท์และเปิดดูข้อความ

จองฮารัง : จีฮุน ทุกอย่างเป็นยังไงบ้าง?

เขาถอนหายใจโล่งอกที่ข้อความมาจากจองฮารัง

ไม่ใช่แบคฮารยอน

คิมจีฮุน : ยุ่งมาก

จองฮารัง : งั้นหรอ?

จองฮารัง : นี่… มาเจอกันหน่อยไหม? หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้มาเจอกันเลย

ข้อความที่จองฮารังส่งกลับมา ทำให้เขาคิดหนักพอสมควร

เขาไม่อยากไปเท่าไหร่เพราะสถานการณ์ตอนนี้ก็เกินควบคุมแล้ว

อีกอย่างเขายังไม่รู้เลยว่าแบคฮารยอนจะลงโทษเขายังไง

แบคฮารยอนคงสังเกตุเห็นว่าเขากับฮันซอยอนมีเซ็กส์กันไปแล้วแน่ๆ

แต่จองฮารังก็เป็นคนที่ส่งหน่วยค้นหามาช่วยในการหาตัวฮันซอยอน

การปฏิเสธเธอไปมันคงดูไม่ดี

คิมจีฮุน : ก็ได้… นัดสถานที่กับเวลาเลย

จองฮารัง : เป็นร้านคาเฟ่ที่พวกเราเคยไปกันไหม? เอาเป็น 16:30 นะ! ตอนนี้ฉันยังยุ่งอยู่น่ะ!

คิมจีฮุน : อืม เดี๋ยวฉันไป

จองฮารัง : ขอบคุณนะ! ฉันจะตั้งตารอเลย!  ₍ᐢ..ᐢ₎♡

เขาวางโทรศัพท์ลงก่อนที่จะเดินไปอาบน้ำ

จองฮารังนัดเขาไว้ เขาต้องรีบเตรียมตัว

หลังอาบน้ำเสร็จ เขาก็เริ่มจัดเตรียมอาหาร

ฮันซอยอนพึ่งหลับไปไม่นาน

ดังนั้นเขาเลยไม่คิดจะปลุกเธอ

หลังจากที่ทำอาหารเสร็จ เขาก็เอาแรปพลาสติกใสคลุมอาหารไว้มิดชิด

เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เขาจัดการทุกอย่างเสร็จ

เขามองชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์

‘แบคฮารยอน’

หัวหน้ากิลด์ของเขาโทรมาแล้ว

เขาถอนหายใจก่อนกดรับสาย

“…ครับ จีฮุนพูดครับ”

“จีฮุน!!”

เสียงตะโกนจากปลายสายทำให้เขาถอนหูออกมา

“เธอรีบลงมาเจอฉันที่ห้องพักแขกเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”

“ครับๆ ผมกำลังไปครับ”

เขากุมขมับตัวเอง

อา… ชีวิตของเขานี่มันวุ่นวายดีจริงๆ

เขาประชดชีวิตตัวเองในใจ

ทั้งฮันซอยอน จองฮารังและหัวหน้ากิลด์ของเขา

ในวันเดียว… เขาก็มีเรื่องทั้งสามเรื่องพร้อมๆ กัน

เขาอยากจะโยนตัวเองลงบนเตียงจริงๆ

หลังจากที่แบคฮารยอนบ่นอีกพักหนึ่ง เธอถึงวางสายและเร่งให้เขารีบไปหาเธอ

เขาเปิดประตูห้องและเร่งฝีเท้ารีบลงไปหาแบคฮารยอนทันที

เมื่อเขามาถึงห้องพักแขก

เขาก็เห็นแบคฮารยอนที่กำลังเดินวนไปมาในสภาพผมยุ่งเหยิง

เขารู้สึกผิดต่อแบคฮารยอนขึ้นมาในใจ

ดูจากสภาพของแบคฮารยอนแล้ว

ดูเหมือนว่าทางรัฐบาลน่าจะเรียกร้องอะไรสักอย่างที่หนักหนาพอตัว

ในตอนนั้นเองแบคฮารยอนก็สังเกตุเห็นเขา

ทันทีที่เธอเห็นเขา เธอก็เดินฉับๆ ตรงดิ่งมาหาเขา

“จี~ ฮุนน~”

เธอเรียกเขาพร้อมกัดฟัน มือของเธอกำแน่น

เธอเดินเข้ามาหาเขาอย่างไวและเมื่อตอนเธอประชิดตัวเขาแล้ว

ในตอนนั้นเองเขาก็รับรู้ถึงหมัดที่ชกเข้าที่ท้องของเขา

อ๊อก!

เขาทรุดลงกับพื้นท่ามกลางสายตาสงสัยของทุกคนในห้องพักแขก

หมัดของแบคฮารยอนหนักมาก

แต่เขาก็รู้ว่าแบคฮารยอนออมแรงของเธอไว้แล้ว

ถ้าหากแบคฮารยอนไม่ออมแรงของเธอไว้

ท้องของเขาคงทะลุไปแล้ว

“เธอนี่มันกล้านักนะ!!”

“เธอรู้ตัวไหมว่าตัวเองทำอะไรไปเนี่ย!?”

แบคฮารยอนบ่นออกมาด้วยความหัวเสีย

เขาได้แต่ก้มหน้ารู้สึกผิด

แบคฮารยอนที่เห็นว่าเขาไม่ได้ตอบโต้อะไร

เธอก็ถอนหายใจออกมา

“ก่อนอื่นเลยตามฉันมา แล้วขอข้อแก้ตัวของเธอด้วย”

“…ครับ”

เขาพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเดินตามหลังแบคฮารยอนที่ตอนนี้เดินนำเขาไปแล้ว

เมื่อมาถึงห้องของแบคฮารยอน

เขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะประจำตำแหน่งของแบคฮารยอนในขณะที่เจ้าตัวนั่งไขว้ขา

“แล้ว… ทำไมเธอถึงทำแบบนั้น?”

แบคฮารยอนชี้มาที่คอของเขา

“อา…”

นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้แบคฮารยอนรู้ตัวสินะ

เขาสัมผัสที่คอของเขาที่บวมนิดหน่อย

ในตอนนั้นฮันซอยอนกัดเข้าที่คอของเขา

เธอฝากรอยไว้ที่คอของเขาไว้หลายจุดเลย

“เธอเนี่ยน้า! มีเซ็กส์น่ะ มันเป็นเรื่องปกติ”

“แต่การที่เธอจะมีเซ็กส์กับเพื่อนตัวเองนี่มันไม่ปกติแล้วนะ รู้ไหม?”

“แถมเธอยังกล้าที่จะมีเซ็กส์จนดวงอาทิตย์เลยหัวตัวเองอีก”

“รู้ไหมว่าเรื่องมันหนักหนาแค่ไหนเนี่ย?”

แบคฮารยอนบ่นออกมาในขณะที่เธอเอนหลังพิงเก้าอี้ของเธอพร้อมถอนหายใจ

“……”

เขาได้แต่เงียบเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี

แบคฮารยอนมองหน้าเขา

“ช่างเถอะ… แล้วข้อแก้ตัว? ถ้าไม่มีข้อแก้ตัวดีๆ ฉันจะฉีกกระชากเธอแน่”

“คือว่า… ในตอนที่ผมหลับด้วยความเหนื่อยล้าผมไม่ทันระวังตัว”

“ฮันซอยอนในตอนกลางดึก เธอลุกขึ้นมาแล้ว… ลักหลับ”

เขาพูดออกมาด้วยใบหน้าร้อนๆ

‘ลักหลับ’ มันไม่ใช่เรื่องที่เขาควรพูดออกมาเลยสักนิด

แต่เขาก็ไม่รู้จะใช้คำไหนมาอธิบายได้แล้ว

“…หลังจากนั้นทุกอย่างก็เลยเถิดไปครับ”

เขาพูดออกมาก่อนที่จะหันหน้าหนีแบคฮารยอน

แบคฮารยอนที่แสดงสีหน้าตะลึงและไม่เชื่อ

ทว่าเธอก็รู้ดีว่าคิมจีฮุนไม่ใช่คนที่จะโกหกแน่ๆ

“นี่มัน… อืม…”

เธอตะกุกตะกักนิดหน่อย

ก่อนที่เธอจะกระแอมไอออกมา

“อะแฮ่ม… เอาเถอะ…”

เธอจินตนาการไม่ออกเลย

ผู้ชายเป็นดั่งหมาป่าทว่าในตอนนี้กลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

คิมจีฮุนที่เย็นชาและนิ่งเงียบต่อหน้าเธอกลับกลายเป็นลูกแกะเสียอย่างนั้น

“เพราะว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำผิด… ดังนั้นฉันจะยกโทษให้แค่รอบนี้เท่านั้นนะ”

แบคฮารยอนพูดออกมาพร้อมกับกวักมือไปมาอย่างเหนื่อยใจ

เธอต้องคิดเกี่ยวกับฮันซอยอนใหม่แล้วสิ

ฮันซอยอนที่เธอนึกว่าจะเป็นลูกแกะเพราะท่าทางที่ดูขี้กลัว ขี้กังวลและจิตใจไม่คงที่

แท้จริงแล้วกลับกลายเป็นหมาป่าเสียอย่างนั้น

“…ครับ”

คิมจีฮุนก้มหน้าลง

“…ต่อไปนี่เป็นข้อเรียกร้องจากรัฐบาล”

แบคฮารยอนหยิบเอกสารหนึ่งบนโต๊ะของเธอขึ้นมา

“หนึ่ง เธอต้องพาฮันซอยอนไปตรวจร่างกายในวันพรุ่งนี้”

“สอง เธอต้องไปที่เกทเพื่อปฏิบัติภารกิจและส่งมอบทรัพยากรทุกอย่างที่เธอได้ให้กับรัฐบาลเป็นค่าชดเชย”

“สาม เราต้องสร้างความมั่นใจให้กับรัฐบาลอีกครั้งเนื่องจากฝั่งนั้นคิดว่า ‘ในเมื่อเธอต่อต้านครั้งนี้ครั้งต่อไปย่อมมีแน่’ แถมเธอยังเบี้ยวนัดตรวจร่างกายทั้งที่มันเป็นครั้งแรกอีกเพราะแบบนั้นเธอต้องไปทำงานให้กับรัฐบาลพร้อมกับฮันซอยอนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์”

“โดยที่ในหนึ่งสัปดาห์ เธอและฮันซอยอนจะถูกจับตาโดยเจ้าหน้าที่อย่างใกล้ชิด”

“เข้าใจไหม?”

คิมจีฮุนนิ่งไปพักหนึ่ง

ข้อเรียกร้องของรัฐบาลมันเยอะกว่าที่เขาคิดมาก

“ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรแต่นี่ถือว่าน้อยแล้วนะ”

“เธอรู้ไหมกว่าฉันจะทำให้อีกฝ่ายเปลี่ยนใจจากนำตัวฮันซอยอนกลับไปคุมขังเนี่ยมันยากแค่ไหน?”

“…ครับ ขอบคุณมากจริงๆ ครับ”

คิมจีฮุนโค้งหัวของเขา

หลังจากที่ได้ยินแบคฮารยอนพูด

เขาถึงรู้ว่าเหตุการณ์เพียงแค่พลาดรอบเดียวนั้นหนักหนาแค่ไหน

แต่ว่า ‘เกท’ งั้นหรอ?

‘เกท’ ประตูที่จะเชื่อมโลกอื่นมายังโลกนี้ สิ่งมีชีวิตจากโลกอื่นนั้นจะปรากฏตัวข้างในเกทรวมถึงทรัพยากรต่างๆ ซึ่งความอันตรายของมันนั้นขึ้นอยู่กับระดับของความผันผวนของควอนตัม

ยิ่งความผันผวนมากเท่าไหร่ ความอันตรายของ ‘เกท’ ก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

แล้วนี่ยิ่งเป็น ‘เกท’ ที่รัฐบาลจะส่งเขาไปอีก

ดูท่าแล้วจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แล้ว

“ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปได้ เรื่องวันเวลาสถานที่ฉันจะบอกเธออีกที”

“หลังจากนี้ก็ไปพักผ่อน เตรียมตัวสำหรับตรวจร่างกายวันพรุ่งนี้ด้วย”

“เข้าใจแล้วครับ…”

โค้งตัวขอบคุณแบคฮารยอนอีกรอบก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้อง

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา

[15:37]

เขายังมีเวลาเหลืออยู่ก่อนถึงเวลานัดของจองฮารัง

เขารีบก้าวเท้าออกจากกิลด์แทยังบิชและตรงดิ่งไปยังสถานที่นัดทันที

 

“จีฮุน~!!”

จองฮารังโบกมือเรียกเขาทันทีที่เขามาถึงสถานที่นัด

มันเป็นร้านคาเฟ่ที่เขาเคยเจอเธอครั้งหนึ่งโดยบังเอิญ

“สวัสดี”

“อื้อ! สวัสดีนะ”

พวกเราทักทายกันสั้นๆ

เขามองจองฮารัง

เธอสวมชุดแบบที่เขาไม่เคยเห็นเธอใส่มาก่อน

มันเป็นชุดเซ็ทเสื้อสีขาวและกระโปรงสีเหลืองอ่อนลายสก๊อตยาวครึ่งน่อง

ด้วยผมสีเหลืองของเธอ มันเลยทำให้จองฮารังดูน่ารัก สดใสมากขึ้น

จองฮารังมองหน้าเขาไม่หยุด

เขาเลยกระแอมไอออกมานิดหน่อย

“ว่าแต่เธอมีเรื่องอะไรงั้นหรอ?”

“อืม~ มีเรื่องอยากให้ช่วยนิดหน่อย”

จองฮารังเล่นนิ้วของเธอไปมา

“แบบว่าช่วงนี้ฉันเบื่อน่ะ เลยอยากหาเพื่อนไปดูหนังด้วย”

“นายไปกับฉันได้ไหม?”

“…?”

คิมจีฮุนเลิกคิ้วด้วยความสงสัย

“ฉันหรอ? เธอจะสบายใจงั้นหรอที่ดูหนังกับคนที่ไม่สนิทด้วยอย่างฉัน?”

“อย่าพูดแบบนั้นสิ… สำหรับฉัน ฉันมองว่าพวกเราสนิทกันนะ”

“อีกอย่างฉันเองก็อยากชวนเพื่อนตัวเองแต่ว่าช่วงนี้เพื่อนฉันเวลาว่างไม่เคยตรงกับฉันเลยน่ะสิ”

“อา…”

เขาพยักหน้าเข้าใจเพราะจองฮารังเป็นถึงหัวหน้ากิลด์อึนบิชซองโซ

กิลด์ยักษ์ใหญ่ระดับนั้นย่อมมีงานเข้ามาไม่ขาดสายอยู่แล้ว

การที่เวลาว่างของเธอจะไม่ตรงกับเพื่อนของเธอเลย คงไม่ใช่เรื่องแปลก

“เข้าใจแล้ว”

“ขอบคุณนะ!”

จองฮารังยิ้มหวานออกมา

“ถ้างั้นไปดูหนังกันเถอะ จีฮุน!”

เธอเดินมาจูงมือของเขาและลากเขาไป