ในฐานะเพื่อนฉันจะมอบการหลุดพ้นแก่เธอเอง - ตอนที่ 22 ข่าว

คิมจีฮุนรอฮันซอยอนที่เข้าห้องน้ำไปอยู่พักใหญ่

เขาก็ยังไม่เห็นเธอเดินออกมา

เขามองนาฬิกาเวลาพึ่งผ่านไป 1 ชั่วโมง

ดังนั้นเขาเลยไม่ได้คิดมาก

เพราะเป็นเรื่องปกติของผู้หญิงที่อาบน้ำหรือเตรียมตัวนาน

ซึ่งเขาเข้าใจเรื่องนั้นดีเพราะแม้แต่ฮันซอยอนตอนที่อาบน้ำที่ห้องของเขาในตอนแรก

เธอยังใช้เวลาไปชั่วโมงกว่าเลย

เขาเดินไปหยิบโทรศัพท์

ข่าวเกี่ยวกับการจับกุมฮันซอยอนและวิธีการคุมตัว กักขังที่รัฐบาลประกาศออกไปมีเยอะมาก

ซึ่งเนื้อหาข่าวเป็นอย่างที่แบคฮารยอนและเขาได้ตกลงกับรัฐบาลไว้

นอกจากนั้นแล้วข่าวเกี่ยวกับกิลด์แทยังบิชเองแผ่กระจายจนไปทั่วทุกสำนักข่าว

‘พบเจอปีศาจและกิลด์แทยังบิชสามารถปราบได้!’

‘กิลด์แทยังบิชแข็งแกร่งเทียบเท่ากิลด์ยักษ์โหญ่ของเกาหลีแล้ว!’

ข่าวเกี่ยวกับกิลด์แทยังบิชและฮันซอยอนเต็มไปหมด

มีแม้แต่ภาพของฮันซอยอนที่ถึงจะถูกเบลอหน้าไว้

เขาเลื่อนดูบรรดาข่าวพวกนั้นเรื่อยๆ และสะดุดตากับข่าวหนึ่ง

มันเป็นสำนักข่าวที่มักจะเขียนหัวข้อเพื่อให้เกิดความเกลียดชัง

‘รัฐบาลจับกุมปีศาจได้จริงหรือแท้จริงเป็นพวกของปีศาจกันแน่?’

เนื้อหาข่าวมันเล่าทุกอย่างโดยมีการบิดเบือนอยู่หลายอย่าง

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของรัฐบาลที่ประกาศออกไป

เขาส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจก่อนที่เขาจะนิ่งไปหลังจากที่เห็นข่าวอีกข่าวหนึ่ง

‘ปีศาจที่ถูกจับได้เป็นเพียงผลการทดลองที่ล้มเหลวของรัฐบาล’

ข่าวนี้… ถูกต้องครึ่งหนึ่ง

ฮันซอยอนกลายเป็นปีศาจจากการโดนทดลองแต่ว่าไม่ใช่ฝีมือจากรัฐบาล

เขามองชื่อสำนักข่าว

‘จินยอนนยูซือ’

เขาต้องจำชื่อสำนักข่าวนี้แล้ว

ข่าวที่เขียนมันราวกับว่าสำนักข่าวนี้จงใจที่จะบิดเบือนและโบ้ยความผิดมาให้รัฐบาล

ซึ่งผู้ก่อการร้ายเป็นต่างหากที่เป็นคนทดลอง

เขาไม่รู้ว่าสำนักข่าวนี้มีจุดมุ่งหมายอะไร

แต่หากมีเวลาเขาจะไปตรวจสอบสำนักข่าวนี้

เขาถอนหายใจและโยนโทรศัพท์ไปบนโซฟา

เขามองนาฬิกาอีกครั้ง

สองชั่วโมงผ่านไปแล้ว

ฮันซอยอนยังไม่ออกมาจากห้องน้ำเลย

เขาเริ่มรู้สึกว่ามันแปลกๆ

เขาเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ

ก๊อก─! ก๊อก─!

“ซอยอน?”

เขาเคาะประตูไปแล้วแต่ฮันซอยอนก็ไม่ตอบกลับเขา

เขาเคาะอีกครั้งทว่าเธอก็ไม่ได้ตอบกลับมา

เขาถึงได้รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติเลยแนบหูตัวเองกับประตู

เขาได้ยินเสียงของฮันซอยอนแต่มันเบาเกินไป

แต่เสียงของฮันซอยอนราวกับคนกำลังไม่สบาย

เสียงหอบที่เล็ดลอดที่เขาได้ยินมันทำให้เขากังวล

เขารีบเดินไปหยิบกุญแจและปลดล็อคประตูห้องน้ำและเปิดประตูอย่างแรง

“ซอยอน!?”

เขาเรียกชื่อของฮันซอยอน

ทว่าเขาก็นิ่งไปเมื่อเขาเห็นฮันซอยอน

เธอกำลัง… ช่วยตัวเองขณะที่นั่งบนชักโครก

เธอสะดุ้งเมื่อเธอเห็นเขาเปิดประตูเข้ามา

“จะ…จีฮุน!?”

เธอร้องตกใจออกมา

“ออกไปเลยนะ!!!”

เธอหยุดกิจกรรมที่เธอกำลังทำ เธอใช้มือบังร่างกายและตะโกนใส่เขา

คิมจีฮุนรีบปิดประตูทันที

หัวใจของเขาเต้นแรงเพราะภาพที่เห็น

ภาพเรือนร่างของฮันซอยอนยังติดตาของเขาอยู่อย่างนั้น

ถึงเขาจะเห็นไปแล้วก่อนหน้านี้แต่ในตอนนี้มันต่างกัน

เธอกำลังตอบสนองอารมณ์ตัณหาของตัวเอง

เขาขยุมผมตัวเองก่อนที่จะเดินไปที่หยิบน้ำเย็นดื่มเข้าไป

แม้แต่ตอนนี้หลังจากที่เวลาผ่านไประยะหนึ่งแล้ว

ภาพของฮันซอยอนก็ยังติดตาของเขา

ใบหน้าของฮันซอยอนที่กำลังเหงื่อไหลออกมา

ดวงตาของเธอที่กำลัง… แดงก่ำ… แดงก่ำ?

ดวงตาของฮันซอยอนก่อนที่จะเข้าห้องน้ำไปเป็นสีดำปกติ

แต่ตอนนี้กลับแดงก่ำ?

หรือว่ามันจะเป็นผลกระทบของการกลายเป็นปีศาจของฮันซอยอน?

ฮันซอยอนไม่มีทางทำแบบนี้แน่

เขารู้นิสัยของฮันซอยอนดี

เธอไม่เคยมีความสนใจเรื่องพวกนี้

ดังนั้นทุกอย่างมันต้องเป็นเพราะผลจากการถูกทดลองแน่ๆ

เขาส่ายหัวไปมาอย่างแรงพยายามทำให้ความคิดทุกอย่างหายไป

ในตอนนั้นเองฮันซอยอนก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา

เธอสวมผ้าเช็ดตัวผืนเดียว

เธอเดินมาหาเขาพร้อมกับกระแอมไอเล็กน้อย

หน้าของเธอแดงแจ๋

ดวงตาของเธอยังคงแดงก่ำอยู่

มันทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจที่ดวงตาแดงก่ำของเธอมองมาที่ตัวเขา

“…จีฮุน มีชุดหรือเปล่า?”

อา… จริงสิ

เขายังไม่มีชุดให้ฮันซอยอน

เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและหยิบเสื้อของเขามาอันหนึ่ง

เสื้อตัวหลวมๆ สีดำที่แม้แต่เขาใส่ยังหลวมยันเข่า

เขาเอามันไปที่ห้องครัว

ก่อนที่จะใช้มีดตัดตรงส่วนเอวให้เป็นช่องว่าง

“เอานี่ไปสิ”

เขายื่นเสื้อของเขาให้ฮันซอยอน

เธอรับไปและรีบเดินไปสวมที่ห้องน้ำอย่างรีบร้อน

โดยที่ไม่แม้แต่จะขอบคุณเขา

ทว่าเขากลับไม่รู้สึกไม่พอใจหรืออะไรเลยสักนิด

บางทีแบบนี้อาจจะดีกว่าตอนที่ฮันซอยอนมักจะพูดขอบคุณเขาและคอยเกรงใจเขาก็ได้

ไม่นานฮันซอยอนก็เดินออกมาในชุดที่เขายื่นให้เธอไป

เธอเดินไปนั่งลงที่โซฟาและเปิดทีวี

ข่าวเกี่ยวกับตัวเธอกำลังถูกนำเสนออยู่พอดี

เขาแอบกังวลนิดหน่อยเพราะว่าหลายๆ ข่าวนั้นกำลังพูดถึง ‘ปีศาจ’ หรือก็คือตัวฮันซอยอนในด้านที่ไม่ดี

ทว่าเขาก็เห็นว่าฮันซอยอนไม่ได้สนใจเกี่ยวกับมันเลยสักนิด

เธอเปิดมันแล้วล้มตัวลงนอนบนโซฟาและเหม่อดูทีวีด้วยดวงตาสีแดงของเธอ

เขาถอนหายใจโล่งอกนิดหน่อยก่อนที่จะเดินไปหยิบหมอนเล็กๆ

“ไม่ปวดคอหรอ?”

เขายื่นหมอนเล็กๆ นั่นให้ฮันซอยอน

“……”

ฮันซอยอนมองหน้าของเขาแต่เธอไม่ตอบอะไร

เธอฉกหมอนที่เขายื่นให้ไปกอดไว้บังใบหน้าของเธอ

‘…เธอคงโกรธอยู่’

เขาคิดในใจ

ใครใช้ให้เขาเปิดประตูโผงผางเข้าไปในห้องน้ำที่ฮันซอยอนกำลังใช้อยู่ล่ะ?

แถมยังเห็นเรื่องน่าอายที่เธอทำอีก

มันคงไม่แปลกถ้าหากเธอจะโกรธเขา

เขาถอนหายใจและเดินไปที่ห้องครัวเพื่อล้างจานอาหาร

 

ฉันมองดูข่าวบนทีวีซึ่งเป็นข่าวเกี่ยวกับตัวฉันเอง

ในข่าวมีภาพของฉันที่กำลังถูกจับกุมและเดินตามฮันจีฮุนด้านหลัง

ตอนนี้ฉันไม่ใช่ ‘มนุษย์’ แล้วแต่เป็น ‘ปีศาจ’

มันทำให้ฉันใจหาย

สำหรับฉัน… ฉันยังคงคิดว่าตัวเองเป็นมนุษย์อยู่

แต่เพราะปีกสีดำของฉันและเล็บแหลมคมสีดำของฉัน

มันทำให้ความคิดของฉันสั่นคลอน

ฉันไม่อยากยอมรับว่าตัวเองเป็น ‘ปีศาจ’ ไปแล้ว

ฉันมองไปที่นาฬิกา

ตอนนี้มันดึกแล้ว

คิมจีฮุนยังนั่งอยู่ข้างๆ ฉันแต่คนละโซฟา

เขาเปิดโทรศัพท์และดูเหมือนกำลังคุยผ่านข้อความกับใครสักคนอยู่

ฉันลุกขึ้นนั่งและยืดตัว

ในตอนนั้นเองคิมจีฮุนถึงเงยหน้าออกจากโทรศัพท์

“หิวหรอ?”

“…ไม่นะ”

ฉันตอบกลับไปเสียงนิ่ง

ฉันยังโกรธเขานิดหน่อย

เรื่องที่เขาเปิดประตูห้องน้ำโดยที่ฉันไม่อนุญาตทำให้เขาเห็นเรื่องน่าอายที่ฉันทำ

อืม… คิดแล้วมันก็แปลก

ฉันไม่ได้รู้สึกกังวล

ฉันไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองกลัวอะไรสักอย่าง

ฉันไม่ได้รู้สึกเจ็บแสบที่ผิวเหมือนเมื่อก่อน

และฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองต้องการยารักษาตลอดเวลาด้วย

บางทีมันอาจจะเป็นเพราะร่างกายของฉันมันแข็งแรงแล้วก็ได้

อย่างที่เขาว่ากันว่า ร่างกายที่แข็งแรงนั้นมาพร้อมกับสุขภาพจิตที่ดี

มันอาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้

ก็ตอนนี้ฉันร่างกายแข็งแรงสุดๆ ต่างจากก่อนหน้านี้แบบเทียบไม่ติดเลยนี่นะ

แถมยังแข็งแรงพอๆ กับคิมจีฮุนเลยด้วยซ้ำ

อา… จริงสิ แข็งแรงระดับเดียวกับผู้ปลุกพลัง

ฉันไม่เคยคิดเคยฝันว่าตัวเองจะมีพละกำลังแบบเดียวกับผู้ปลุกพลังเลย

มันราวกับฝันเลยสำหรับฉัน

ฉันหยุดคิดเรื่องนั้นก่อนที่จะมองคิมจีฮุน

เขามองหน้าฉันไม่หยุด

มันทำให้ฉันอายนิดหน่อยเลยเอาหมอนมาบังหน้าไว้

“…มองหน้าฉันทำไม?”

ฉันส่งเสียงไม่พอใจออกไป

เพราะฉันไม่รู้ว่าเขามองหน้าฉันทำไม

“ไม่มีอะไรหรอก ถ้าเธอไม่หิวเธอจะนอนเลยไหม?”

เขาถามฉัน

ฉันพยักหน้าช้าๆ

เห็นฉันพยักหน้า เขาก็เดินไปที่ห้องนอน

เขาหยิบฟูกนอนออกมาพร้อมกับผ้าห่ม

เขาปูมันบนพื้น

เขาจะให้ฉันนอนที่นี่หรอ?

ฉันอยากนอนบนเตียงมากกว่า…

นอนบนฟูกมันปวดหลังแถมไม่ได้สบายเท่าบนเตียง

เหมือนตอนที่ฉันนอนที่บ้านของฉัน

เวลาตื่นมาในตอนเช้า

ฉันมักจะปวดหลังอยู่ตลอดแถมยังไม่รู้สึกสดชื่นอีกด้วย

ฉันแสดงสีหน้าไม่พอใจ

คิมจีฮุนที่เห็นฉันแสดงสีหน้าไม่พอใจ

เขาก็สับสนก่อนที่จะถามฉัน

“ไม่พอใจอะไรหรอ?”

“เปล่านี่”

ฉันพูดออกไปและหันหน้าหนีเขา

ทว่าเขาก็เดินตรงดิ่งมาหาฉัน

เขานั่งลงข้างๆ ฉันและหยิบมือของฉันไปจับไว้

“ซอยอน… เธอไม่พอใจอะไรก็บอกฉันสิ”

เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ

เขากำลังง้อฉันหรอ?

ฉันแอบตกใจเพราะคิมจีฮุนง้อฉัน

ฉันคิดว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้เพราะฉันไม่ใช่จองฮารัง

ฉันไม่ได้สวย ไม่ได้มีเสน่ห์ดึงดูดและไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับเขาเท่าจองฮารัง

แต่ตอนนี้เขากำลังง้อฉันทั้งที่เขาไม่เคยทำมันมาก่อน

แถมในนิยายเขาก็ง้อแค่จองฮารังด้วย

การที่เขาทำแบบนี้… มันทำให้ฉันรู้สึกอยากแกล้งเขา

“……”

ฉันหันหน้าหนีเขาและเขยิบออกแต่ฉันไม่ได้ดึงมือของตัวเองออก

ปล่อยให้เขากุมมือของฉันไว้แบบนั้น

คิมจีฮุนที่เห็นว่าฉันไม่พูดอะไรและยังเขยิบหนี

เขาถอนหายใจออกมานิดหน่อยก่อนที่จะเขยิบเข้ามาหาฉัน

พอเขาเขยิบเข้ามา ฉันก็เขยิบตัวเองหนี

ฉันทำวนมันแบบนี้จนกระทั่งฉันชนกับที่พิงด้านข้างของโซฟา

“ซอยอน ฉันทำอะไรให้ไม่พอใจงั้นหรอ?”

เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงจริงจัง

สีหน้าของเขาที่กำลังขมวดคิ้ว

มันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองสำคัญและทำให้เขากำลังกังวลว่าทำไมฉันกำลังโกรธเขา

ทั้งทั้งที่ฉันกำลังงี่เง่าใส่เขาแบบนี้แต่เขาก็ไม่ปริปากบ่นและยังคอยถามฉัน

“…ไม่อยากนอนบนฟูก”

ฉันก้มหน้าพูดเสียงเบาราวกับยุง

“…อะไรนะ?”

เขาถามฉันด้วยสีหน้าสงสัยเพราะเขาไม่ได้ยินที่ฉันพูด

“ฉันไม่อยากนอนบนฟูก”

ฉันหันหน้าไปหาเขาและพูดออกมา

นั่นทำให้เขากุมหัวตัวเอง

เขาไม่อยากให้ฉันนอนบนเตียงขนาดนั้นเลยหรอ?

ฉันแอบกังวลและสงสัย

“ฟูกนอนนั่นมันสำหรับฉัน!”

เขากุมหัวของตัวเองและพูดออกมาพร้อมถอนหายใจ

“อะ…”

ฉันนิ่งค้างไป

ฉันนึกว่าฟูกนอนนั่นคือที่นอนของฉัน

…โคตรน่าอายเลย

หน้าของฉันร้อนสุดๆ

ฉันเลยซุกหน้าตัวเองกับหมอน

คิมจีฮุนมองฉันที่กำลังซุกหน้าอยู่กับหมอนก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมา

‘…ให้ตายสิ ทำไมนายไม่พูดให้มันชัดเจนล่ะ คิมจีฮุน!’

ฉันได้แต่โทษเขาในใจทว่าเมื่อเห็นคิมจีฮุนที่กำลังลุกและลงไปนั่งบนฟูก

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาเหมือนกำลังตอบข้อความใครสักคนเพราะฉันได้ยินเสียงแจ้งเตือนข้อความเข้า

ฉันแอบรู้สึกแย่นิดหน่อยที่ฉันแย่งที่นอนของคิมจีฮุนไป

มันคงทำให้เขานอนไม่สบายตัว

ขนาดฉันเองยังรู้สึกไม่สบายตัวและยังปวดหลังเลย

แล้วคิมจีฮุนจะไม่รู้สึกแบบฉันงั้นหรอ?

ฉันเลยเดินไปนั่งลงข้างๆ เขาบนฟูกและดึงปลายเสื้อของเขา

“…จีฮุน”

“หือ?”

“ไปนอนที่เตียงด้วยกันไหม?”

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองทำไมใจกล้าถึงชวนเขาไปนอนด้วยกัน

แต่พวกเราเป็น ‘เพื่อน’ กันนี่

ถึงฉันจะไม่รู้ว่าพวกเรายังคงเป็นเพื่อนกันจริงๆ หรือเปล่า

แต่คิมจีฮุนไม่มีทางทำอะไรฉันอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ…

 

ช่องทางสนับสนุน