ในฐานะเพื่อนฉันจะมอบการหลุดพ้นแก่เธอเอง - ตอนที่ 21 อิ่ม?

“มาพาตัวฮันซอยอนกลับไปครับ”

คิมจีฮุนพูดกับชายคนหนึ่งที่กำลังยืนหน้าประตูห้องห้องหนึ่ง

ห้องตรงหน้าของเขา คือ ห้องสืบสวน

เขามองผ่านกระจกซึ่งฮันซอยอนกำลังนั่งอยู่ตรงมุมห้อง

เธอเหม่อมองไปข้างหน้าอย่างไร้ชีวิต

“เชิญครับ”

ชายคนนั้นถอยให้เขาเดินเข้าไปข้างในห้องสืบสวน

คิมจีฮุนเดินเข้าไปข้างใน

เขาเดินไปอยู่ตรงหน้าฮันซอยอน

“ซอยอน”

“……”

ฮันซอยอนไม่ตอบกลับเขา

เขาคุกเข่าลง

“ซอยอน กลับกันเถอะ”

เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

เขาไม่รู้ว่าตัวเองต้องแสดงความรู้สึกที่เขารู้สึกในตอนนี้ยังไงดี

ในหัวใจของเขาความรู้สึกมันปนกันมั่วไปหมด

เขายื่นมือไปหาฮันซอยอน

ฮันซอยอนที่เหม่อมองอย่างไร้ชีวิต

เธอถึงสังเกตุเห็นเขา

เธอยื่นมือของเธอจับกับมือของเขา

ใบหน้าของเธอที่แสดงความกังวลและไม่สบายใจ

มันทำให้เขากุมมือของเธอแน่น

เขาค่อยๆ ดึงเธอลุกขึ้น

“ซอยอน”

“…?”

ซอยอนไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่เธอแสดงสีหน้าสงสัย

“ก่อนออกไปเธอต้องสวมนี่ไว้”

เขาหยิบของในกระเป๋าออกมา

มันคือ กำไลข้อเท้า EM

กำไลข้อเท้าอิเล็กทรอนิกส์ที่จะคอยติดตามตำแหน่งของผู้สวมใส่ตลอดเวลา

วัสดุที่ใช้สร้างมันแข็งแรงมากพอระดับที่ว่าแม้แต่เขาเองก็ยังทำอะไรมันไม่ได้

ดังนั้นฮันซอยอนเองก็ไม่สามารถทำลายมันไม่ได้เช่นกัน หากอิงจากความแข็งแกร่งที่เขาเจอเมื่อไม่นานมานี้

“…อื้อ”

ฮันซอยอนส่งเสียงในลำคอเบาๆ

เขาถึงก้มลงและสวมกำไลข้อเท้าให้เธอ

เมื่อเขาสวมมันเสร็จแล้ว เขาถึงพาฮันซอยอนเดินออกไปจากห้องสอบสวน

เขาตรงดิ่งกลับไปที่ห้องของเขาทันที

ระหว่างเดินกลับ

มีสายตานับไม่ถ้วนที่มองมาที่ฮันซอยอน

สายตาของทุกคนมองมาที่ปีกของเธอ

ถึงแม้มันจะถูกซ่อนไว้ด้วยเสื้อคลุมแต่ลักษณะปีกเล็กๆ มันก็ยังโผล่ให้เห็นอยู่ดี

บางคนที่เห็นฮันซอยอนก็แสดงสีหน้าไม่พอใจและรังเกียจออกมา

บางคนที่เข้าใจและรับรู้ถึงเรื่องราวทั้งหมดก็แสดงความสงสาร

จนเมื่อมาถึงห้อง

เขาสายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะเปิดประตู

“เข้ามาสิ”

เขาหันกลับไปมองฮันซอยอน

เอ่ยเชิญให้เธอเข้ามาข้างในห้อง

ทว่าฮันซอยอนกลับนิ่งไป

ก่อนที่น้ำตาของเธอจะไหลออกมาไม่หยุด

 

ฮึก… ฮึก…

ฉันร้องไห้ออกมาหลังจากที่เห็นห้องของคิมจีฮุน

ทุกอย่างในห้องมันเหมือนเดิมทุกอย่าง

ฉันคิดถึงทุกๆ อย่างในห้องนี้

ฉันอยากกระโดดลงบนเตียงที่ฉันเคยนอน

พื้นที่ที่ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจและคิดถึง

ทั้งๆ ที่ห้องห้องนี้ฉันเคยอยู่แค่ไม่กี่วัน

แต่ความรู้สึกที่ฉันรู้สึกกลับฝังลึกไว้ในใจ

“ขอโทษนะ… ขอโทษ”

ฉันพูดขอโทษออกมา

เมื่อฉันเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของคิมจีฮุน

ฉันทำให้เขาลำบากอีกแล้ว

ฉันทำให้เขาต้องมาปลอบฉันอีกแล้ว

ฉันอยากเดินเข้าไปข้างในห้อง

แต่ฉันก้าวขาไม่ออก

ฉันถอยหลังออกมา

ฉันอยากวิ่งออกไปจากตรงนี้

ทว่ายังไม่ทันที่ฉันจะได้หันหลัง

คิมจีฮุนก็โผเข้ามากอดฉันไว้

เขากอดฉันเงียบๆ

ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ฉันอยากผลักเขาออก

แต่ร่างกายฉันมันไม่ทำตามความคิดของฉัน

หัวใจของฉันต่างหากที่ควบคุมร่างกายของฉัน

ฉันกอดเขาและร้องไห้ออกมาในอ้อมกอดของเขา

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ออกมานานแค่ไหน

แต่เสื้อของเขาเปียกชุมไปหมด

พอเห็นว่าฉันใจเย็นขึ้นแล้ว

เขาก็ปล่อยฉัน

เขาใช้นิ้วของเขาปาดน้ำตาของฉัน

‘ขอโทษ… ฉันขอโทษที่ทำให้เขาเป็นห่วง’

ฉันรู้สึกยังงั้นในใจ

ฉันรู้สึกผิด

ฉันรู้สึกแย่ไปหมด

หัวใจของฉันมันเจ็บไปหมด

หลังจากที่เขาเช็ดหน้าให้ฉัน

เขาก็จูงมือฉันเข้าไปข้างในห้อง

ฉันมองรอบๆ ห้องที่ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง

ของของฉันที่ฉันเหลือทิ้งไว้ยังคงอยู่ตรงนั้น

ชุดที่เขาซื้อให้ฉัน

ของที่เขาซื้อให้ฉัน

ทุกอย่างมันคงอยู่ตรงนั้น

“กินอะไรก่อนไหม?”

เขาถามฉันสั้นๆ

เขามองหน้าฉัน

สายตาของเขามันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาอ่อนโยนขึ้น

“…อือ”

ฉันตอบกลับด้วยเสียงในคอ

ฉันอยากกินอาหารฝีมือของคิมจีฮุนอีกครั้ง

พูดถึงอาหารแล้ว… ฉันไม่ได้กินข้าวมานานแค่ไหนแล้ว?

หลังจากที่คุณหมอ… พาฉันไป

ฉันไม่ได้กินอะไรเลยมากี่วันแล้ว?

ห้าวันได้แล้ว? แต่ทำไมฉันกลับไม่หิวเลย?

ฉันไม่รู้ทำไม… แต่มันก็เป็นข้อดีที่ฉันไม่รู้สึกหิว

ฉันหยุดคิดเกี่ยวกับมันไปเพราะว่าในเมื่อฉันไม่รู้

พูดถึงอาหารแล้ว…

ฉันลูบท้องของตัวเองด้วยสีหน้าเศร้าๆ

ในท้องของฉัน… มันมีชีวิตน้อยๆ อยู่ในนั้น

ฉันรู้ได้ทันทีว่าตัวเองกำลังจะมีชีวิตน้อยๆ อยู่ในท้องตัวเอง

เพราะว่า… ซอลฮี เป็นคนยืนยันกับฉันเอง

ฉันไม่รู้ว่าความสามารถของซอลฮีคืออะไร

แต่ในช่วงที่พวกเราอยู่ด้วยกันในช่วงเวลาที่ผ่านมา

ซอลฮีมักจะมาหาฉันและขอกัดที่คอของฉัน

ถึงมันจะเจ็บนิดหน่อยแต่มันก็ไม่ทิ้งแผลอะไรไว้

ฉันเลยปล่อยให้เธอกัดทุกครั้งที่เธอมาหาฉัน

มีครั้งหนึ่งที่เธอกัดที่คอของฉันและบอกว่า ‘รสชาติเปลี่ยนไป’

มันคล้ายรสชาติของผู้หญิงที่ตั้งท้อง

ไม่ใช่รสชาติที่เธอคุ้นเคยและลิ้มรสอยู่บ่อยๆ

เธอบอกฉันแบบนั้น

ถึงฉันจะไม่รู้ว่าเธอรู้ได้ยังไง

แล้วรสชาติที่เปลี่ยนไป เธอหมายถึงอะไรฉันก็ไม่รู้

แต่เธอก็ยืนยันกับฉันแบบนั้น

นั่นทำให้ฉันเชื่อว่าตัวเองท้องแล้วจริงๆ

แถมท้องกับคุณหมอ…

อา…

ฉันส่ายหน้าไปมา

ฉันไม่อยากนึกถึงมันแล้ว

ฉันไม่อยากนึกถึงคนคนนั้น

คนที่ทิ้งฉันไป

ส่วนคิมจีฮุนที่เห็นว่าฉันตอบตกลง

คิมจีฮุนก็พาฉันไปนั่งรอที่โต๊ะ

ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า

ฉันเห็นสีหน้าเศร้าๆ ของเขา

แต่เขาก็เดินออกไปและลงมือทำอาหาร

ฉันมองแผ่นหลังของเขาที่กำลังสวมผ้ากันเปื้อนสีดำ

เขาขยับตัวทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว

ฉันเห็นเครื่องปรุงที่เขาหยิบ

ฉันก็รู้เลยว่าเขากำลังจะทำเมนูอะไร

‘ข้าวผัด’ เมนูที่ฉันชอบที่สุด

หัวใจของฉันมันเจ็บแปล๊บ

ทำไมคิมจีฮุนถึงดีกับฉันขนาดนี้

ทั้งทั้งที่ฉัน… ทำร้ายเขาแบบนั้น

ทั้งทั้งที่ฉัน… ทำให้เขาต้องคอยกังวล

ทั้งทั้งที่ฉัน… ทำให้เขาต้องลำบากอยู่เสมอ

ทำไมเขาถึงใจดีกับฉันแบบนี้

ฉันไม่รู้…

ฉันไม่เข้าใจ…

ฉันนั่งคิดอยู่แบบนั้นจนกระทั่งคิมจีฮุนนำอาหารมาวางที่โต๊ะ

เขานั่งลงข้างๆ ฉันแทนที่จะเป็นฝั่งตรงข้าม

มันทำให้ฉันกระอักกระอ่วน

“อา~”

เขาตักข้าว เป่าลมและยื่นมาทางฉัน

ฉันตกใจกับสิ่งที่เห็น

ภาพของคิมจีฮุนในหัวของฉันคือ คนที่นิ่งเงียบ เย็นชาและไม่ค่อยแสดงความรู้สึก

ในตอนนี้เขากำลังยื่นช้อนที่ตักข้าวพูนๆ มาที่ฉัน

และส่งเสียง ‘อา~’ ราวกับว่าเขาจะป้อนฉัน

“…กินสิ”

เขาเร่งฉัน

ฉันถึงค่อยๆ อ้าปากและกินที่เขาป้อนฉัน

หน้าของฉันร้อนไปหมด

หัวใจของฉันมันรู้สึกแน่นไปหมด

ความคิดทุกอย่างก่อนหน้านี้ของฉัน

มันปลิวหายไปหมด

ฉันเคี้ยวข้าวในปากช้าๆ พร้อมกับมองหน้าเขา

ฉันเหม่อมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้นจนเขายื่นช้อนมาอีกครั้ง

“อา~”

ฉันกินข้าวที่เขาป้อนโดยไม่รู้ตัว

กว่าจะรู้ตัวอีกทีอาหารบนโต๊ะก็หมดแล้ว

หน้าของฉันตอนนี้มันร้อนไปหมด

ฉันรู้สึกแปลกๆ

ฉัน… ไม่เคยคิดว่าคิมจีฮุนจะอ่อนโยนได้ขนาดนี้

ฉัน… ไม่เคยคิดว่าเขาจะดูแลฉันแบบนี้เลย

แม้แต่ในนิยายเขายังไม่เคยทำแบบนี้กับจองฮารัง

สิ่งที่เขาทำมันทำให้ฉันรู้สึกดี

แต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจ

“ซอยอน”

“…อือ?”

“อิ่มหรือเปล่า?”

เขาถามฉันพร้อมกับยื่นน้ำมาให้

หลังจากที่เขาถามฉัน

ฉันถึงสนใจกับร่างกายตัวเอง

หลังจากที่กินอาหารไป

ฉัน… ไม่รู้สึกว่าตัวเองกินไปเลย

ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร

บางทีอาจจะเป็นเพราะร่างกายของฉันที่เปลี่ยนไป

ร่างกายของฉันที่มีปีกงอกออกมาจากด้านหลังตรงเอว

ร่างกายของฉันที่รู้สึกแข็งแรงขึ้น

ร่างกายของฉันที่สามารถงอกเล็บให้ยาวขึ้นได้ตามต้องการ

ร่างกายที่แข็งแรงย่อมใช้พลังงานเยอะมากขึ้น

ดังนั้นมันคงไม่แปลกหากฉันจะรู้สึกว่ากินอาหารไปแล้วยังไม่อิ่ม

“เอ่อ.. ยังไม่อิ่-“

ระหว่างที่ฉันจะพูดว่าตัวเองยังไม่อิ่ม

พอคิดว่าฉันจะต้องกินอาหารเพิ่ม

ฉันก็รู้สึกเอียนเหมือนคนที่กินอาหารจนอิ่มไปแล้ว

แต่ฉันยังไม่รู้สึกว่าตัวเองอิ่มเลย

“อะไรหรอ?”

“…ไม่มีแล้ว ขอบคุณนะ”

ฉันยิ้มอ่อนๆ เหมือนที่ฉันมักจะยิ้มเวลาคุยกับคิมจีฮุน

“งั้นหรอ? มีอะไรก็บอกฉันแล้วกัน”

คิมจีฮุนพูดแบบนั้นก่อนที่เขาจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า

เขาหยิบชุดของฉันมา

“ชุดของเธอคงใส่ไม่ได้แล้ว”

เขามองมาที่ฉันและมองไปที่ปีกของฉัน

ฉันเข้าใจได้ว่าเขากำลังคิดอะไร

“อื้อ…”

ฉันตอบกลับเขาไป

หัวใจของฉันรู้สึกเสียดาย

เพราะว่าชุดที่เขากำลังถืออยู่

มันคือชุดที่เขาซื้อให้ฉัน

แถมยังเป็นชุดที่มีราคาแพงอีก

“พรุ่งนี้ฉันจะพาไปตัดชุดใหม่แล้วก็… ไปตรวจร่างกาย”

เขาพูดกับฉันและมองที่ท้องของฉันที่มีผ้าคลุมปกปิดอยู่

“อือ…”

ฉันไม่รู้ทำไม

สายตาของเขาที่มองมาที่ท้องของฉัน

มันทำให้ฉันเศร้าและเสียใจ

แถมสายตาที่เขามองมาที่ฉันเอง…

เขากำลังเศร้าเหมือนกับฉัน

พวกเราอยู่แบบนั้นอยู่พักหนึ่ง

ก่อนที่คิมจีฮุนจะบอกให้ฉันไปอาบน้ำก่อน

ฉันถึงรีบเดินไปอาบน้ำเพื่อหนีสถานการณ์อึดอัดในตอนนี้

 

ในห้องน้ำ

ฉันมองตัวเองที่ยืนเปลือยเปล่าอยู่หน้ากระจกเต็มตัว

ปีกสีดำเล็กๆ ที่งอกออกมาจากเอวด้านหลัง

มันทำให้ฉันแอบรู้สึกแปลกๆ เพราะมันเป็นอวัยวะที่ฉันไม่เคยมีมาก่อน

ฉันพอจะควบคุมและขยับมันได้แต่ก็ยังไม่ชิน

ฉันค่อยๆ ลูบปีกเล็กๆ สีดำเบาๆ

ก่อนที่ฉันจะละความสนใจไปอาบน้ำ

ฉันยืนปล่อยให้น้ำจากฝักบัวไหลลงมา

ในหัวของฉันคิดถึงแต่เรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้น

คุณหมอรับฉันไปอยู่ด้วย…

ฉันมีเซ็กส์กับเขาหลายต่อหลายครั้ง

ฉันมีเพื่อนใหม่ ‘ซอลฮี’

ฉันพยายามฆ่าคิมจีฮุน

…และฉันถูกคุณหมอทิ้งในขณะที่ในท้องของฉันกำลังจะมีชีวิตน้อยๆ ของเขา

พออยู่ตัวคนเดียวแล้ว

ฉันรู้สึกราวกับความคิดด้านลบผุดขึ้นมาไม่หยุด

ทว่าความคิดด้านลบพวกนั้นก็ถูกทับด้วยภาพของคิมจีฮุน

คิมจีฮุนที่เข้ามากอดฉัน

คิมจีฮุนที่ปลอบฉันและลูบหลังฉันเบาๆ ในตอนที่ฉันร้องไห้หน้าประตู

คิมจีฮุนที่กำลังทำอาหารที่ฉันชอบ

…คิมจีฮุนที่ป้อนข้าวฉัน

หน้าของฉันรู้สึกร้อน

ฉันปรับน้ำให้เย็นขึ้นทว่าหน้าของฉันก็ยังรู้สึกร้อนเป็นไฟ

ฉันเดินออกมาจากฝักบัวและเห็นใบหน้าของฉันสะท้อนบนกระจก

สภาพของฉันในตอนนี้มันราวกับนกตกน้ำและใบหน้าที่แดง

ฉันคิดถึงคิมจีฮุน…

มันทำให้ฉันอาย

มันทำให้ฉันเขิน

มันทำให้ฉันกังวล

แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดี…

ฉันรู้สึกร่างกายตัวเองร้อนขึ้นมาสุดๆ

ร่างกายของฉันมันร้อนมากและตรงนั้นที่หน้าท้องของฉัน

มันรู้สึกวูบวาบ…

[Author]

นิยายเรื่องนี้แต่แรกผมไม่คิดว่าจะมีคนอยากสนับสนุนผมเลยด้วยซ้ำ

ดังนั้นผมขอแปะช่องทางสนับสนุนไว้ที่ท้ายสุดของตอนหลังจากนี้นะครับ