ในฐานะเพื่อนฉันจะมอบการหลุดพ้นแก่เธอเอง - ตอนที่ 19 เสียใจ
คิมจีฮุนมองภาพตรงหน้าที่กำลังวุ่นวาย
ในตอนนี้ฮันซอยอน
ถูกจับกุมเรียบร้อยแล้ว
หลังจากที่หมอคลั่งหลบหนีไป
ฮันซอยอนก็ไม่ต่อต้านหรือทำอะไรอีก
เธอทำเพียงแค่ร้องไห้ออกมาเงียบๆ
เธอเหม่อมองกุญแจมือที่ล็อคมือของเธอไว้แน่นหนา
ข้อเท้าที่ถูกล่ามโซ่
บนตัวของเธอมีเพียงแค่ชุดคลุมสีดำที่เขาถอดให้เธอเท่านั้น
สภาพของเธอในตอนนี้ไม่ต่างกับนักโทษ
มันทำให้หัวใจของเขารู้สึกแย่
มันรู้สึกเจ็บปวดไปหมด
เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขาควรจะทำอะไร
สิ่งที่เขาเผชิญในวันนี้มันมากเกินไปสำหรับเขา
เขาโกรธฮันซอยอน
เขาโกรธเธอมากจนถึงขั้นอยากที่จะทุบตีและกรีดร้องระบายทุกอย่างออกมา
แต่เขาก็เป็นห่วงฮันซอยอน
ฮันซอยอนที่ตอนนี้เหมือนกับคนที่ไม่มีเป้าหมายในการใช้ชีวิตอีกต่อไป
“จีฮุน มานี่เดี๋ยวสิ”
แบคฮารยอนกวักมือเรียกเขา
“…ครับ?”
“เธอจะจัดการยังไงกับเพื่อนของเธอ”
แบคฮารยอนพูดคำถามออกมา
มันทำให้หัวใจของเขาบีบแน่น
เขาไม่รู้
เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องทำยังไงกับฮันซอยอน
เขาปิดปากแน่นสนิท
ทว่าสุดท้ายเขาก็พูดออกมา
“…ผมอยากช่วยเธอ”
เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงตัดสินใจแบบนั้นออกไป
บางทีมันอาจจะเป็นเพราะความสัมพันธ์ที่ทั้งสองเคยมีต่อกัน
ถึงแม้ตอนนี้มันจะพังทลายไปหมดแล้ว
แต่ความทรงจำทั้งหมดที่เคยมีด้วยกันนั้นมันไม่ได้เลือนหายไปง่ายๆ แบบนั้น
อย่างน้อย… เขาก็อยากให้ฮันซอยอนกลับมาเป็นปกติ
“งั้นหรอ…? ถึงมันจะยากไปหน่อยก็เถอะ”
แบคฮารยอนกอดอก หลับตาใช้ความคิด
หลังจากผ่านไปชั่วครู่ เธอก็ถามเขาออกมาอีกครั้ง
“…เธอมั่นใจกับความคิดนั้นแล้วใช่ไหม?”
คิมจีฮุนเงียบไป
เขารู้สึกอยากช่วยฮันซอยอนจริงๆ ใช่ไหม?
เขาได้แต่ถามตัวเอง
“……”
“ช่างเถอะ… เอาเป็นว่าการช่วยฮันซอยอนค่อนข้างหินเอาเรื่องเลย”
“อย่างที่เธอรู้ ‘ปีศาจ’ น่ะ… อันตรายขนาดไหน”
คิมจีฮุนพยักหน้าช้าๆ
เขาเข้าใจดีว่า ‘ปีศาจ’ อันตรายมากขนาดไหนกัน
เพราะว่า… เกาหลีเคยเจอกับ ‘ปีศาจ’ มาแล้วครั้งหนึ่ง
เมื่อราวสามปีก่อน
ปีศาจที่รูปร่างเหมือนมนุษย์พร้อมร่างกายที่ลุกโชนไปด้วยเปลวไฟได้ปรากฏตัวขึ้นมา
ความสามารถในการฟื้นฟูตัวเอง พละกำลังที่แข็งแกร่ง
ผู้ปลุกพลังในเกาหลีทั้งหมดร่วมมือกันยังยากที่จะปราบมันได้
อุณหภูมิรอบๆ ตัวของมันที่มากพอจะละลายทุกอย่างรอบตัว
เขายังจำข่าวนั้นได้เสมอเพราะว่ามันเป็นสิ่งที่ทำให้ทุกคนหวาดกลัวไปทั่วเกาหลี
เมื่อผู้ปลุกพลังนับร้อยต้องเสียชีวิตไปกับ ‘ปีศาจ’ เพียงตนเดียว
ในตอนนั้นเขายังไม่ได้เป็นผู้ปลุกพลัง
เขายังรู้สึกหวาดกลัวและขนลุกทุกครั้งที่นึกถึงมัน
ภาพของศพที่ถูกหลอมละลายเหลือเพียงกระดูก
ร่างกายของมนุษย์ที่ถูกเผาจนไหม้เกรียม
มันคือวันที่ทุกคนในเกาหลีรู้สึกถึงความสิ้นหวัง
“แต่ฮันซอยอน… ไม่ใช่ปีศาจแบบนั้น”
เขาพูดขึ้นมาเมื่อนึกถึงตอนที่สู้กับฮันซอยอน
กรงเล็บของฮันซอยอนแหลมคมมากก็จริง
แต่ก็ไม่แหลมคนมากพอที่จะตัดเหล็กได้
นอกเหนือจากพละกำลังที่มากกว่าคนปกตินิดหน่อย
ก็มีกรงเล็บและปีกเล็กๆ ที่เอวของเธอ
ทุกอย่างของฮันซอยอนเหมือนคนปกติหมดทุกอย่าง
เธอไม่ได้แข็งแกร่งและอันตรายเท่ากับปีศาจที่เกาหลีเคยพบเจอ
“…ก็ใช่ที่เธอยังไม่อันตราย”
“แต่ในอนาคตเราไม่รู้หรอกว่าเพื่อนของเธอจะกลายเป็นตัวตนแบบนั้นหรือเปล่า”
คิมจีฮุนนิ่งเงียบไป
เขาพยายามคิดหาคำตอบต่อสิ่งที่แบคฮารยอนกังวล
ทว่าไม่ว่ายังไงเขาก็หาคำตอบที่จะทำให้แบคฮารยอนหายกังวลไม่ได้
เพราะพวกเราไม่มีข้อมูลอะไรเลย
“…ถ้าหากเป็นแบบนั้นผมจะหยุดเธอเอง”
เขาเว้นไประยะหนึ่ง หัวใจของเขาบีบแน่น
“ผมจะเป็นคนปลิดชีพเธอด้วยมือของผมเอง”
เขาได้แต่พูดแบบนั้นออกไป
“……”
“ก็ได้ อย่างน้อยก็จะหาทางช่วยฮันซอยอนแล้วกัน”
“แต่อย่าคาดหวังเยอะแล้วกัน”
แบคฮารยอนถอนหายใจก่อนที่เธอจะเดินออกไป
เธอโบกมือให้สมาชิกกิลด์ถอนกำลังได้
เนื่องจากบรรลุเป้าหมายแล้ว
คิมจีฮุนมองฮันซอยอนที่นั่งกอดเข่าบนพื้นร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร
เขาเดินไปหาฮันซอยอน
“……”
เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา
เขาแค่ยืนอยู่ตรงนั้น
และฟังเสียงร้องสะอื้นของฮันซอยอน
จนในที่สุดฮันซอยอนก็เงยหน้าขึ้นมา
ดวงตาที่เคยเป็นสีแดงราวกับสัตว์กระหายเลือด
ตอนนี้กลับมาเป็นสีดำเหมือนปกติ
ตาของเธอบวมจากการร้องไห้
เธอมองเขา
เขามองเธอ
ทั้งสองสบตากันอยู่นาน
“…ฉันโง่มากเลยใช่ไหม?”
ฮันซอยอนเป็นคนเปิดปากพูดขึ้นมาคนแรก
“ฉันทุ่มเททุกอย่างให้กับเขาแต่สุดท้ายฉันก็โดนทิ้ง”
“ฉันยอมแม้กระทั่งจะฆ่าเพื่อนตัวเองเพื่อให้ตัวเองได้อยู่เคียงข้างเขา”
“แต่สุดท้ายพอฉันหมดประโยชน์เขาก็ทิ้งฉันไป”
เธอร่ายยาวออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น
“ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย”
“ฉันทำอะไรผิด?”
“ฉันแค่อยากถูกรักและอยากใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ”
“ฉันแค่อยากร่างกายแข็งแกร่งและได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก”
“ฉันไม่รู้… ทำไม… ทำไมโลกนี้มันถึงใจร้ายกับฉันมากขนาดนี้”
เธอร้องไห้ออกมาพร้อมกับประชดประชันชีวิตของเธอ
ยิ่งเธอพูดออกมามากเท่าไหร่
ดวงตาของเธอก็ยิ่งสะท้อนความสิ้นหวังและเสียใจมากเท่านั้น
“บอกฉันทีสิ… จีฮุน”
“ฉันแค่อยากใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ”
“มันผิดมากขนาดนั้นเลยงั้นหรอ?”
“ฉันแค่อยากมีคนรัก”
“ฉันแค่อยากมีคนอยู่เคียงข้าง”
“ฉันแค่ไม่อยากรู้สึกเจ็บปวดและเหงา”
“ฉันแค่อยากมีความสุขเท่านั้นเอง”
“มันผิดมากขนาดนั้นเลยจริงๆ งั้นหรอ?”
เธอร้องไห้ออกมาเสียงดัง น้ำตาของเธอไหลเป็นสายลงพื้น
ราวกับว่าโลกของเธอได้แตกสลายไป
ราวกับว่าความฝันและความหวังของเธอได้แตกสลายไป
“……”
คิมจีฮุนได้แต่มองฮันซอยอนที่ตอนนี้กำลังสิ้นหวัง
เขาไม่รู้จะพูดอะไรออกมา
เขาสงสารฮันซอยอนและรู้สึกผิดที่เขาไม่เข้าใจถึงความรู้สึกในใจที่ฮันซอยอน
บางที… ฮันซอยอนอาจจะไม่กลายเป็นแบบนี้หากเขาใส่ใจและคอยอยู่เคียงข้างเธออยู่เสมอ
หากเขาไม่ปากแข็งและบอกความรู้สึกที่แท้จริงไม่บ่ายเบี่ยงทำให้เธอเข้าใจผิดตั้งแต่ตอนที่ทะเลาะกันและเธอไล่เขาออกไป
เธอจะได้รู้ว่าสำหรับเขาแล้ว
‘ฮันซอยอน’ ไม่เคยเป็นตัวถ่วงหรือภาระเลยสักนิด
หากเขาทำแบบนั้นแต่แรก… บางทีเธออาจจะไม่รู้สึกตัวเองไร้คุณค่าและด้อยค่าอย่างตอนนี้
แต่กว่าจะมานึกได้มันก็สายไปแล้ว
ทุกอย่างมัน ‘พัง’ ไปหมดแล้ว
“ขอโทษ”
เขาได้แต่พูดออกมาแบบนั้น
ฮันซอยอนที่ได้ยิน
เธอก็ร้องไห้โฮออกมา
หลังจากที่พวกเรากลับมายังกิลด์แทยังบิช
มันก็เป็นช่วงค่ำแล้วแต่ถึงอย่างนั้นพวกเราก็เจอกับนักข่าวจำนวนมากที่กำลังยืนรอที่หน้ากิลด์
ดูเหมือนว่าข่าวเกี่ยวกับปฏิบัติการณ์นี้จะเผยแพร่ออกไปเร็วพอสมควร
ซึ่งก็ไม่แปลก… กิลด์แทยังบิชเป็นอันดับเกือบต้นๆ ของประเทศ
การรวมกำลังพลของสมาชิกกิลด์ทั้งหมดเพื่อปฏิบัติการณ์นั้นย่อมดึงดูดนักข่าวอยู่แล้ว
“ปฏิบัติการณ์นี้มีข่าวลือว่าเป็นการจัดการเกี่ยวกับ ‘ปีศาจ’ มันเรื่องหรือไหมคะ?”
“มีข่าวลือว่าการดำเนินการครั้งนี้เป็นการระดมกำลังเพื่อจับกุมคนร้าย ‘หมอคลั่ง’ ผลของการปฏิบัติการ ‘ล้มเหลว’ เป็นเรื่องจริงใช่ไหมครับ?”
บรรดานักข่าวที่พยายามยื่นไมค์มาเพื่อขอคำตอบนับไม่ถ้วน
จนกระทั่งสายตาของนักข่าวทุกคนหยุดมาที่ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งสวมเสื้อคลุมสีดำเพียงผืนเดียว
ปีกสีดำเล็กๆ ที่โผล่ออกมาจากเสื้อคลุม
ทำให้บรรดานักข่าวเงียบราวกับป่าสาก
“ปะ.. ปีศาจจริงๆ ด้วย!!”
“คะ.. คุณแบคฮารยอนจับกุมปีศาจได้จริงๆ งั้นหรอคะ!?”
เสียงตกใจ ทึ่งและหวาดกลัวของนักข่าว
ยิ่งทำให้ทุกอย่างมันวุ่นวายมากกว่าเเดิม
หากปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปเหตุการณ์มันจะบานปลาย
พวกเราจึงรีบเข้าตึกอาคารของกิลด์แทยังบิชอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ออ… พวกนักข่าวนี่นะ”
แบคฮารยอนถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ
“จีฮุน หลังจากนี้ไปเตรียมตัวทันทีเลยนะ”
“พรุ่งนี้ พวกรัฐบาลคงเรียกตัวพวกเราทุกคนแน่ๆ “
แบคฮารยอนถอนหายใจออกมาอีกครั้งก่อนที่จะเดินจากไป
คิมจีฮุนพยักหน้าช้าๆ ก่อนที่เขาจะกลับห้องของตัวเอง
ทว่าเมื่อเขาเปิดเข้ามาข้างในห้อง
ร่างกายของเขาก็รู้สึกหนักอึ้ง
เขาเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ
โดยเฉพาะเมื่อมองไปรอบๆ ห้องของเขาที่เคยมีฮันซอยอนอาศัยอยู่ด้วย
แม้จะเป็นเพียงเวลาสั้นๆ แค่วันเดียว
แต่เขาก็คิดถึงมัน
เขาไม่รู้ทำไม
เขาคิดถึงกลิ่นของฮันซอยอน
เขาคิดถึงเวลาที่ฮันซอยอนกำลังเดินวนไปมาอย่างไร้จุดหมายเวลาที่เธอรอเขา
ความรู้สึกคิดถึงฮันซอยอนมันทำให้หัวใจของเขาบีบแน่นจนรู้สึกทรมาณ
‘ให้ตายสิ…’
เขาสบถในใจของตัวเองก่อนที่จะกระโดดทิ้งตัวลงบนเตียง
มือของเขาก่ายหน้าผาก
เขาอยากให้ทุกอย่างมันจบลง
เขาอยากให้ชีวิตอันสงบสุขของเขากลับคืนมา
เขาอยากให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ฝันตื่นหนึ่ง
ทว่ามันเป็นไปไม่ได้
เพราะว่า… นี่คือความจริง
ความจริงที่โหดร้าย
YOU MAY ALSO LIKE
