ในฐานะเพื่อนฉันจะมอบการหลุดพ้นแก่เธอเอง - ตอนที่ 18 ประโยชน์
“ที่นี่แหละ”
แบคฮารยอนพูดขึ้นมาพร้อมกับดึงดาบบนหลังของเธอ
ใบดาบสีขาวที่ใหญ่จนเท่าตัวของเธอ
“ต้องขอบคุณเพื่อนของเธอเลย จีฮุน”
“ไม่คิดว่าจองฮารังคนนั้นจะถึงขั้นเอาทีมค้นหาทั้งหมดในกิลด์มาช่วยเหลือ”
แบคฮารยอนคล้องคอของคิมจีฮุนอย่างสนิทสนม
“……”
คิมจีฮุนไม่ได้ตอบกลับ
เขามองไปที่ประตูทางเข้าตรงหน้าของเขา
ประตูขนาดใหญ่ที่เป็นเส้นทางยาวลึกลงไปใต้ดิน
กว่าจะมาถึงตรงนี้ได้
ทีมค้นหาของกิลด์แทยังบิชใช้เวลาทั้งวันก็ยังไม่เจอทางเข้านี้
เขาต้องไปขอความช่วยเหลือจากจองฮารังและเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง
จองฮารังถึงช่วยเขาโดยส่งทีมค้นหาชั้นยอดของกิลด์อึนบิชซองโซ
ทีมค้นหาที่เป็นระดับชั้นยอดของประเทศเกาหลี
ยังต้องใช้เวลาไปกว่าสามวัน
เพื่อจะหาทางเข้านี้ได้
มันถูกซ่อนไว้หลายตลบจนถ้าหากเขามาคนเดียวก็คงไม่มีทางหาเจอได้ทั้งชีวิต
เขากำหมัดของตัวเองแน่น
“อา.. ถ้างั้นก็รีบไปช่วยเพื่อนของเธอกันเถอะ”
แบคฮารยอนเดินนำหน้าลงไป
คิมจีฮุนเดินตามหลังของแบคฮารยอนอย่างระมัดระวัง
ช่องทางเดินนั้นแคบมาก
ทำให้สมาชิกกิลด์ทั้งหมดที่มาปฏิบัติการครั้งนี้ต้องเดินทีละคน
“นี่พวกเราเดินกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ”
แบคฮารยอนพูดขึ้นมา
“สิบสองนาที”
คิมจีฮุนตอบกลับ
สิบสองนาทีกับการเดินลงไปยังใต้ดิน
มองไปด้านล่างจุดหมายปลายทาง
ปลายทางที่มืดมิด
มันทำให้รู้สึกราวกับว่าทางเดินนี้ไม่มีจุดสิ้นสุด
ทว่าเมื่อเดินต่อไปอีกพักใหญ่
ปลายทางของชั้นบันไดก็มีแสงสว่าง
แบคฮารยอนรีบวิ่งลงไป ตามด้วยคิมจีฮุนที่มือของเขากำมีดในมือตัวเองแน่น
ปลายทางของแสงสว่างคือห้องโถงทางเดินขนาดใหญ่
“ให้ตายสิ! นี่ยังต้องเดินไปอีกหรอเนี่ย”
แบคฮารยอนสบถออกมาพร้อมกับสีหน้าไม่พอใจ
เธอเดินนำหน้าไป
อย่างน้อยในตอนนี้ด้วยห้องโถงขนาดใหญ่อย่างตอนนี้
มันก็ไม่ทำให้สมาชิกกิลด์ของเธอต้องต่อแถวเรียงกันเหมือนมด
แม้ว่าเธอจะสงสัยก็เถอะ
ทำไมอีกฝ่ายถึงไม่ทำอะไรเลย
ทั้งที่มันเป็นโอกาสดีมากในการโจมตีพวกเธอแท้ๆ
“…แปลก”
คิมจีฮุนพูดออกมา
“มีอะไรหรอ? จีฮุน”
“ผมรู้สึกว่ามันแปลกๆ”
แบคฮารยอนลูบคางของเธอ
“คุณซาง รบกวนหน่อยสิ”
เธอเดินไปหาชายคนหนึ่ง
เขาสวมฮู้ดสีดำปกคลุมร่างกายพร้อมกับในมือที่ถือคฑาสีขาวตัดกับชุดของเขาโดยสิ้นเชิง
“ช่วยใช้ความสามารถของคุณที”
“…เข้าใจแล้ว”
คุณซางหลับตาลง
รอบตัวของคุณซางค่อยๆ เรืองแสงสีเขียว
ก่อนที่แสงเหล่านั้นจะพุ่งไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วและไม่นานมันก็สะท้อนกลับมาหาร่างของเขา
คุณซางค่อยๆ ลืมตาขึ้น
“…แปลกมาก ไม่มีกับดัก ไม่มีอะไรเป็นอันตรายเลย”
“กลับกันรู้สึกได้ถึงคนสามคนที่ปลายสุดของโถงทางเดิน”
“…งั้นหรอ อีกฝ่ายดูเหมือนรู้ตัวหรือเปล่า?”
“คิดว่าแบบนั้น”
แบคฮารยอนสีหน้าของเธอตึงเครียดขึ้น
เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายวางแผนอะไรไว้
พวกนั้นรับรู้ตัวตนของพวกเธอแล้ว
แต่อีกฝ่ายไม่คิดจะหนีและไม่คิดจะลอบโจมตีด้วย
เธอหันไปทางสมาชิกกิลด์ทั้งหมด
“ถ้าฉันให้สัญญาณ”
“พวกเราจะรีบบุกเข้าไป ห้ามปล่อยให้อีกฝ่ายมีเวลารับมือเด็ดขาด”
แบคฮารยอนสั่งการก่อนที่ทุกคนจะค่อยๆ เดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว
เมื่อถึงจุดปลายทาง
ประตูเหล็กสีดำสนิทก็ปรากฏสู่สายตาของทุกคน
คิมจีฮุนกลืนน้ำลายลงอึกใหญ่
ประตูเหล็กนี้ไม่เหมือนกับที่เขาเคยเห็น
ประตูเหล็กสีดำสนิทอันนี้มันแผ่กระจายความรู้สึกสยอง ขนลุกและน่าขยะแขยงออกมา
ซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้คิดไปเองคนเดียว
เมื่อเขาหันหลังกลับไปก็เห็นทุกคนแสดงท่าทางแบบเดียวกัน
“…จีฮุน เธอพร้อมช่วยเพื่อนของเธอแล้วใช่ไหม?”
แบคฮารยอนพูดขึ้นมาและตบไหล่ของคิมจีฮุน
ก่อนที่เธอจะกระชับดาบใหญ่ในมือของเธอ
เธอเดินไปแนบชิดไหล่ของเธอกับประตูเหล็กอันนั้น
คิมจีฮุนพยักหน้าช้าๆ
เขากระชับมีดในมือแน่นพร้อมกับเปิดใช้งานความสามารถของเขา
มีดในมือของเขาเรืองแสงสีฟ้า
แบคฮารยอนยกมือของเธอขึ้น
3…2…1…
ปั๊งง!
แบคฮารยอนกระแทกไหล่ของเธอเปิดประตูเหล็กสีดำเต็มกำลัง
สมาชิกกิลด์ของเธอที่เตรียมพร้อมอยู่แล้วนั้นก็สาดพลังพิเศษเฉพาะตัวของแต่ละคนทันที
คลื่นแสง น้ำ หิน ไฟ ลม ความมืด
พลังพิเศษของแต่ละคนโหมกระหน่ำเข้าไปจนเกิดควันฝุ่นบดบังทัศนวิสัยน์ของทุกคนอย่างรวดเร็ว
จนผ่านไปหลายนาที
ทุกคนถึงหยุดโจมตี
ควันฝุ่นเองก็ค่อยๆ หายไป
เผยให้เห็นชายคนนั้น
หมอคลั่งและฮันซอยอนในสภาพที่ทุกคนไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเอง
หมอคลั่งและฮันซอยอนที่กำลังเปลือยเปล่า
นั่นก็ทำให้ทุกคนตกใจมากพอแล้ว
ทว่าด้านหลังของเธอ
ปีกสีดำขนาดเล็กตรงเอวของเธอ
“ปะ..ปีศาจ!” [Author: ปีศาจในโลกนี้จะต่างจากมอนสเตอร์]
เสียงของใครสักคนตะโกนออกมาด้วยเสียงหวาดกลัว
ฮันซอยอนในตอนนี้กำลังเกาะหมอคลั่งราวกับหมีโคอาล่า
เบื้องหน้าของหมอคลั่งกับฮันซอยอน
คือเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง รุ่นราวน่าจะคราวเดียวกับจีฮุน
เธอยืนตรงนั้นพร้อมกับรอยยิ้มแสยะ
ดวงตาสีแดงที่เบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น
ราวนักล่าที่เจอเหยื่อ
มือของเธอกลายเป็นของเหลวสีดำสนิทขยายออกไปเป็นเส้นใยปกคลุมทั้งชายคนนั้นและฮันซอยอนไว้
ดูเหมือนว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะเป็นคนปกป้องสองคนนั้นไว้
แบคฮารยอนกระชับดาบใหญ่ในมือของเธอ
สายตาของเธอจ้องไปที่ฮันซอยอน
“จีฮุน… เธอไม่เคยบอกเลยนะว่าเพื่อนของเธอเป็นปีศาจน่ะ”
“เธอ… เป็นมนุษย์ครับ”
จีฮุนกระชับมีดในมือของเขาแน่น
‘ปีศาจ’ สิ่งมีชีวิตที่อันตรายต่อมนุษย์ระดับสูงสุด ไม่มีใครรู้ที่มาของมันอย่างชัดเจน ความแข็งแกร่งของพวกปีศาจนั้นเหลือล้น พวกมันฟื้นฟูร่างกายตัวเองได้ราวกับเป็นอมตะ พละกำลังที่มหาศาลและสติปัญญาที่ชาญฉลาด ความเจ้าเล่ห์ของปีศาจนั้นเหนือชั้นพวกมันจะหลอกล่อเหยื่อของมันด้วยเล่ห์เหลี่ยมและสังหารเหยื่ออย่างไร้ความปราณี
และปีศาจที่ว่านั่น… ตอนนี้อยู่ตรงหน้าของเขา
เธอคนนั้น… คนที่เขาอยากช่วยเธอไว้ ‘ฮันซอยอน’
“อะ…! จีฮุนนี่!”
ฮันซอยอนหันหน้ามาทางคิมจีฮุน
เธอยิ้มหวานออกมา
รอยยิ้มหวานที่ดูใสซื่อเหมือนตอนก่อนที่ทุกอย่างจะเกิดขึ้น
ใบหน้าของเธอที่เคยหม่นหมองตอนนี้กลับใสและเปร่งปรั่ง
“…ซอยอน”
คิมจีฮุนพูดชื่อของเธอออกมาโดยไม่รู้ตัว
มือของเขาที่กำมีดผ่อนแรงลงและปลดพลังของตัวเองโดยไม่รู้ตัว
ซอยอนเลิกเกาะหมอคลั่งก่อนที่เธอจะเดินมาหาเขาทั้งที่กำลังเปลือยอยู่
“นี่… ซอยอน คิดจะทำอะไรน่ะ?”
ผู้หญิงคนนั้นที่ปกป้องซอยอนกับหมอคลั่งไว้
เธอหันหน้าไปหาซอยอนด้วยความไม่พอใจ
“ขอโทษนะ ซอลฮี… ฉันอยากคุยกับเพื่อนของฉันนิดหน่อยน่ะ”
ซอยอนหันไปพูดกับผู้หญิงคนนั้น
ซอลฮีส่งเสียงจิ๊ปาก
“ได้… แต่ที่เหลือของฉัน”
“อื้ม~”
ทั้งสองพูดคุยกันสั้นๆ
ซอยอนเดินทะลุม่านของเหลวสีดำได้อย่างง่ายดาย
ทุกคนในบริเวณนั้นต่างกระชับอาวุธของตัวเองแน่น
พร้อมโจมตีทุกเมื่อ
ทว่าแบคฮารยอนก็ยกมือขึ้นปรามไว้
เมื่อเห็นว่าทุกคนลดอาวุธลง
ฮันซอยอนก็เดินมาอยู่ตรงหน้าคิมจีฮุน
“จีฮุน”
“……”
คิมจีฮุนผ่อนแรงในมือของเขา
“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ”
ซอยอนยืนอยู่ตรงหน้าของคิมจีฮุนพร้อมกับโค้งตัวของเธอลง
“มันเกิดอะไรขึ้น… ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้”
“ฉันเจอที่ของฉันแล้ว”
“ที่ของเธอ?”
ใบหน้าของคิมจีฮุนเต็มไปด้วยความสับสน
“ใช่… ที่ของฉัน คือเคียงข้างคุณหมอ”
ฮันซอยอนพยักหน้าช้าๆ พร้อมกับมองหน้าคิมจีฮุน
“แต่ว่านะ… จีฮุน… นายเป็นเพื่อนฉันใช่ไหม?”
สีหน้าของเธอยิ้มกว้างและหวานราวกับน้ำผึ้ง
คิมจีฮุนที่ได้ยินคำถาม
เขาพยักหน้าตอบช้าๆ
“ใช่… พวกเราเป็นเพื่อนสนิท”
“งั้นหรอ…”
ฮันซอยอนก้มหน้าของเธอลง
รอยยิ้มของเธอที่หวานราวกับน้ำผึ้งค่อยๆ หายไป
“ถ้างั้นช่วย ‘ตาย’ ไปได้ไหม?”
เธอมองหน้าคิมจีฮุนด้วยดวงตาสีแดงก่ำ
“คุณหมอบอกว่า… หากนายไม่ตาย”
“ฉันจะไม่ได้อยู่กับเขา”
“เพราะงั้นเพื่อเพื่อนของนาย เพื่อนสนิทของนาย”
“ช่วย… ‘ตาย’ ให้ฉันได้ไหม?”
คิมจีฮุนตัวแข็งยืนอยู่ตรงนั้น
ในระหว่างที่ฮันซอยอนกำลังเดินเข้าหาเขาอย่างช้าๆ
มือของเธอค่อยๆ มีเล็บสีดำงอกออกมา
“ซอยอน… ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้… ทำไมพวกเราถึงกลายเป็นแบบนี้”
คิมจีฮุนถามออกมา
หัวใจของเขาว่างเปล่า
ราวกับว่ามันแหลกสลาย
“อาา.. เหตุผลหรอ?”
“เพราะว่า… สำหรับฉันแล้วนายเป็นคนที่อยู่สูงเกินไปสำหรับฉัน”
“ฉันน่ะทั้งไม่สวย ไม่น่ารัก ไม่มีพลัง ไม่มีอะไรเลย เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ”
“นายมีคนอยู่รอบข้างเต็มไปหมด นายมีทั้งผู้หญิงที่คอยตามต้อยๆ”
“ผู้หญิงที่น่ารัก แข็งแกร่ง มีอำนาจ มีพลัง มีเงินใช้ยังไงก็ไม่หมดทำอะไรก็ดีไปหมด”
“เพียงแค่อยู่ข้างๆ นายฉันก็รู้สึกเหมือนกับว่าจิตใจของฉันจะแหลกสลาย”
“นายรู้หรือเปล่าว่าฉันต้องทรมาณกับความคิดด้อยค่าตัวเองมากแค่ไหน?”
“แต่ว่า… กับคุณหมอน่ะ”
“เขาทำให้ฉันสบายใจ เขาทำให้ฉันรู้สึกดี เขาคอยดูแลฉัน เขาไม่ทำให้ฉันกังวล”
“เขาทำทุกอย่างตรงกันข้ามกับตอนที่อยู่กับนายเลย จีฮุน”
ฮันซอยอนพูดออกมาด้วยสายตาแดงก่ำ
“เพราะงั้นแล้ว… เพื่อคำขอของเพื่อนสนิทของนาย”
“ช่วย ‘ตาย’ ได้ไหม? ให้ฉันมีความสุขอยู่กับคุณหมอเถอะนะ”
“ฉันไม่อยากถูกคุณหมอทิ้งน่ะ… ก็เขา…”
ฮันซอยอนลูบหน้าท้องของเธอ
คิมจีฮุนหน้าซีด
แบคฮารยอนเดินมาข้างหน้าคิมจีฮุน
ที่ขมับของเธอมีเส้นเลือดปูดขึ้นมา
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่า พวกเธอจะเป็นอะไรกัน”
“แต่เพื่อนน่ะ… ไม่ทำอะไรบ้าๆ แบบนี้หรอกนะ ยัยสารเลว!”
เธอตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับคลื่นสีทองที่พัดไปรอบตัวของเธออย่างแรง
ฮันซอยอนก้มหน้าของเธอลง
“…ใช่ ฉันรู้ดีว่าตัวเองสารเลว”
“คิมจีฮุนเมื่อก่อนทั้งช่วยฉัน ให้เงินฉัน คอยคุยเป็นเพื่อนฉัน คอยอยู่ข้างๆ ฉัน”
“ฉันกลับตอบแทนเขาแบบนี้”
“ฉันรู้ดี ฉันมันสารเลว”
“แต่ว่า… ฉันเองก็ทนความคิดพวกนั้นในหัวของตัวเองไม่ได้เหมือนกัน!”
ฮันซอยอนกางกรงเล็บของเธอกว้าง
และฟาดมันมาที่คิมจีฮุน
แบคฮารยอนใช้ดาบของเธอป้องกันไว้
เสียงของกรงเล็บที่แหลมกับใบดาบกระทบกันจนเกิดเสียงแหลม
“อย่ามาขวางฉันได้ไหม!?”
ฮันซอยอนตะโกนออกมาเสียงดัง
เธอมองหน้าแบคฮารยอนด้วยความโกรธ
“…จีฮุน เพื่อนของเธอไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว”
“……”
“เพราะงั้นเธอควรทำใจและช่วยให้เธอหลุดพ้นได้แล้ว”
“ผม… เข้าใจแล้ว”
แบคฮารยอนเมื่อเห็นว่าคิมจีฮุนได้สติของตัวเอง
เธอก็ถอยออกไป
เธอวิ่งไปช่วยสมาชิกกิลด์ของเธอที่ตอนนี้กำลังห้ำหั่นกับเด็กสาวปริศนาอีกคนหนึ่งที่เปลี่ยนร่างกายของตัวเองกลายเป็นของเหลวสีดำสนิท
คิมจีฮุนกระชับมีดในมือของเขาแน่น
หัวใจของเขาแหลกสลาย
ทว่าเขาก็ต้องทำมัน
มีดของเขาส่องประกายสีฟ้าอีกครั้ง
เขามองหน้าของฮันซอยอนที่ตอนนี้กำลังมองหน้าเขาด้วยดวงตาสีแดงก่ำ
เขาหลับตาลง
ภาพของฮันซอยอนในช่วงเวลาต่างๆ ค่อยๆ ผุดขึ้นมาในหัวของเขา
ช่วงวัยเด็กของพวกเราที่เคยสนุกสนาน สดใสและไร้กังวล
ช่วงวัยรุ่นของพวกเราที่นอนพูดคุยด้วยกันและมองดูดาวบนท้องฟ้า
ภาพความทรงจำแต่ละฉากค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขา
‘ขอโทษที่ช่วยเธอไม่ได้’
‘ขอโทษที่ทำให้เธอต้องเจอกับเรื่องอะไรแบบนี้’
‘ขอโทษที่ฉันดูแลเธอได้ไม่ดีพอ’
‘ขอโทษที่ฉันไม่สนใจเธอมากกว่านี้’
‘ขอโทษ… ที่ฉันทำร้ายเธอขนาดนี้’
เขากำมีดในมือของเขาแน่น
“ซอยอน”
“จีฮุน”
พวกเราเรียกชื่อของกันและกัน
ก่อนที่จะปะทะห้ำหั่นกันอย่างรุนแรง
“อา… ดูท่าจะไม่ดีแล้วสิ”
“การทดลองกับฮันซอยอนดูเหมือนจะล้มเหลว”
หมอคลั่งที่ดูสถานการณ์อยู่ห่างๆ
เขาลูบเคราตัวเองช้าๆ
“น่าเสียดายที่ฮันซอยอนยังดึงประสิทธิภาพของ ‘มัน’ ได้ไม่มากพอ”
“แต่ถึงอย่างนั้นก็ได้ข้อมูลมาแล้ว”
“ซอลฮี”
หมอคลั่งเรียกชื่อของซอลฮีเบาๆ
‘มีอะไรคะ?’
เสียงซอลฮีดังตอบกลับมาในหัวของเขาด้วยน้ำเสียงคุกรุ่น
เธอพูดตอบกลับมาได้แม้แต่ตอนที่เธอกำลังต่อสู้อยู่โดยที่ไม่หันมามอง
นั่นก็เพราะว่า ‘กระแสจิต’ ของเขาและซอลฮีนั้นเชื่อมกัน
“พวกเราจะถอย”
‘แล้วยัยนั่นล่ะ?’
“ช่างเธอ… เธอหมดประโยชน์แล้ว”
‘เข้าใจแล้ว’
ซอลฮีที่กำลังต่อสู้อย่างดุเดือดกับสมาชิกกิลด์ทั้งกิลด์แทยังบิช
เธอกระโดดถอยร่นจนมาอยู่ข้างเขา
หมอคลั่งหลับตาลงก่อนที่ประตูเหล็กจะปรากฏขึ้นมาจากพื้น
“จีฮุน ทำไมนายถึงไม่ยอมให้ฉันมีความสุขสักที!!”
ฮันซอยอนตะคอกใส่หน้าของคิมจีฮุนเสียงดัง
เสียงของเธอร้อนรน
“ทำไม! ทำไม! ทำไม! ทำไม!”
เธอพยายามจะใช้กรงเล็บข่วนเขาให้ได้ทว่าด้วยความที่เธอไม่เคยมีประสบการณ์ต่อสู้เลยสักนิด
มันไม่ต่างกับเด็กที่กำลังกวัดแกว่งของมีคมเลยสักนิด
สายตาของฮันซอยอนที่กำลังร้อนรนราวกับว่าเธอหวาดกลัว
มันทำให้หัวใจของคิมจีฮุนบีบแน่น
เขากำข้อมือของฮันซอยอนทั้งสองข้าง
ตรึงมันไว้กับพื้น
“ปล่อย!! ปล่อยนะ!”
ดวงตาของฮันซอยอนสั่นไม่หยุด
“ฉันไม่อยากทำให้คุณหมอผิดหวังเพราะงั้น.. ปล่อยย!”
เธอพยายามตะคอกเสียงดังใส่เขา
เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยเธอ
เธอก็หันไปหาหมอคลั่งคนนั้น
“คุณหมอ! ช่วย..”
เธอกำลังจะพูดขอความช่วยเหลือ
แต่เธอก็ต้องกลืนประโยคนั้นไป
เมื่อเธอเห็นคุณหมอที่เธอชอบและรัก
กำลังโบกมือให้เธอและด้วยใบหน้ายิ้มแบบปกติที่เขามักจะทำ
‘คุณฮันซอยอน คุณหมดประโยชน์ที่จำเป็นสำหรับผมแล้ว’
เสียงของคุณหมอดังขึ้นมาในกระแสจิตของเธอ
มันทำให้เธอไร้เรี่ยวแรงและหมดกำลัง
น้ำตาของเธอค่อยๆ ไหลออกมา
YOU MAY ALSO LIKE
