ในฐานะเพื่อนฉันจะมอบการหลุดพ้นแก่เธอเอง - ตอนที่ 1 สวัสดี

หลังจากที่ฉันออกมาจากที่ที่ฉันอาศัยอยู่แล้ว

ฉันก็ตรงดิ่งไปยังสถานที่ที่ฉันนัดตัวเอกไว้ทันที

มันใช้เวลาพักใหญ่เลยที่ฉันต้องเดินไปยังสถานที่นัด

มันเป็นเพราะว่าฉันอยู่ในสลัมซึ่งอยู่ห่างจากตัวเมือง

แล้วสถานที่นัดที่ตัวเอกนัดไว้นั้นมันอยู่ในตัวเมือง

มันเลยใช้เวลามากเลยล่ะ

ระหว่างทางเดินคิมจีฮุนก็พยายามส่งข้อความมาหาฉันว่าฉันถึงไหนแล้ว

ฉันเลยพิมพ์ตอบกลับเขาไปอยู่หลายครั้ง

จนในที่สุดฉันก็มาถึงสถานที่นัด

มันเป็นร้านคาเฟ่เล็กๆ

ภายในร้านฉันเห็นใบหน้าของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง

ผมสีดำสนิทและใบหน้าที่หล่อระดับที่แม้แต่ฉันยังตกใจเลยที่เห็น

เพราะว่าในนิยายมันมีภาพของตัวเอกอยู่ก็เถอะ

แต่มันเป็นภาพห่างๆ เบลอๆ น่ะสิ

ฉันมองไปที่ตัวเอกอยู่พักหนึ่งถึงกลับคืนสู่ความเป็นจริงและเดินเข้าไปข้างในร้านคาเฟ่

ทันทีที่ฉันเข้ามาข้างในร้านคาเฟ่

พวกเราก็สบสายตากันทันที

ฉันก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด

มันเป็นเพราะว่าการนัดครั้งนี้ ฉันมาเพื่อที่จะขอยืมเงินเขา

มันน่าอายที่ฉันจะต้องมาขอยืมเงินคนอื่นทั้งที่ในชีวิตนี้ของฉันไม่เคยยืมเงินใครเลยสักครั้ง

“อ่า.. ว่าไง”

“อืม, แล้วเธอมีเรื่องอะไรล่ะ”

ฉันทักทายคิมจีฮุนไปทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาคือ สายตาที่เย็นชาและน้ำเสียงตอบกลับที่เย็นยะเยือก

สายตาของเขามองไปทั่วร่างกายของฉันที่ตอนนี้อยู่ในชุดเก่าๆ และสายตานั้นก็หยุดมาที่แขนของฉันที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผล

พวกเราไม่ใช่ว่าเป็นเพื่อนกันหรอ?

คำถามนั่นผุดขึ้นมาในหัวของฉัน

ฉันได้แต่ยิ้มราวกับคนโง่ส่งไป

“ฮะฮะ… คือว่า… จะว่าไงดี”

“รีบๆ พูดออกมาเถอะ ฉันไม่ได้มีเวลาเยอะ”

“อะ..อื้อ คือว่า… ฉันอยากจะขอยืม… เงิน”

ฉันก้มหน้ามองพื้น มือของฉันขยุกขยิกไปมาเพราะความกังวล

“จะเอาไปทำอะไร”

“คือ… เป็นค่ายาและอาหาร…”

“…..”

พวกเราทั้งสองเงียบกันไปพักใหญ่ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาพร้อมกับสายตาสมเพชมองมาที่ฉัน

“หึ… เธอตกต่ำถึงขนาดนี้เลยงั้นหรอ?”

ใช่… ฉันตกต่ำและยากจนจนถึงขนาดไม่มีเงินเลยสักแดงเดียว

แม้แต่ข้าวสักมื้อฉันยังไม่รู้จะทำยังไงดีเลย

เพียงแค่ค่ายารักษาของฉันมันก็มากเกินไปที่จะพูดถึงค่าอาหารแล้ว

“ขอโทษ…”

ฉันได้แต่พูดออกไปด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

ฉันรู้ดีว่าเขาคงโกรธฉันแน่ๆ ถึงมันจะไม่ใช่ความผิดของฉันก็เถอะ

นั่นก็เป็นเพราะว่า…

พวกเราทะเลาะกันก่อนที่จะเลิกติดต่อกันไปนานยังไงล่ะ

ส่วนสาเหตุมันก็มาจากการที่ตัวฉัน

ไม่สิ.. ตัวฮันซอยอนในนิยายนั้นรู้สึกว่าตัวเองนั้นไร้ค่าและผลักไสคิมจีฮุนที่มีโอกาสเติบโตออกไป

แม้ว่าคิมจีฮุนจะพยายามเข้ามาในชีวิตของเธอแต่ความน้อยเนื้อต่ำใจของฮันซอยอนนั้นก็ไม่อาจทนการที่ได้เห็นหน้าของเขาได้

ฮันซอยอนจึงไล่และด่าคิมจีฮุนด้วยถ้อยคำรุนแรง

สุดท้ายนั่นเลยเป็นเหตุผลที่ฮันซอยอนและคิมจีฮุนทะเลาะกันและเลิกติดต่อกันไป

แต่ฉันรู้ดีว่าตัวเอกอย่าง ‘คิมจีฮุน’ นั้นไม่มีทางเมินเฉยต่อฉันที่เคยเป็นเพื่อนสนิทหรอก

แต่ว่าความรู้สึกผิดนี้มันกลับทำให้ฉันรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ

“ช่างเถอะ… จะเอาเท่าไหร่ล่ะ?”

“เอ่อ…”

ฉันลากเสียงยาวทันทีที่ได้ยินคำตอบของคิมจีฮุน

ภายในหัวของฉันคำนวณถึงค่ายารักษาของฉัน

ฉันไม่อยากรบกวนคิมจีฮุนไปมากกว่านี้ด้วย

ฉันต้องการค่ายาที่มากเพียงพอที่จะให้ฉันตั้งตัวไปได้

เมื่อถึงระดับหนึ่งฉันจะเริ่มแผนการของฉันและคืนเงินให้เขา

“สิบล้านวอน…” [ล้านวอน = 24,500 บาท]

“……”

สิบล้านวอนมันคือจำนวนที่มากจนฉันไม่อาจจะจินตนาการได้เลย

แต่ว่าค่ายารักษาน่ะ มันแพงมากจริงๆ

ยาที่ฉันใช้มันแพงขนาดที่ว่าเข็มละล้านวอนเลยทีเดียว

แต่ก่อนฉันก็เคยใช้ยาที่ราคาถูกกว่านี้มากอยู่หรอก

แต่ว่าอาการของมันไม่ได้ดีขึ้นเท่ากับยาในตอนนี้น่ะสิ

หลังจากฉีดยาที่ฉันใช้ในปัจจุบัน

เพียงแค่ฉีดเข้าไป ภายในห้านาทีร่างกายของฉันจะรู้สึกดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ร่างกายของฉันจะรู้สึกแข็งแรงขึ้นอย่างรวดเร็วและความเจ็บปวดจะหายไป

นอกจากนั้นยามันยังทำให้หัวของฉันโล่งและมีความสุขมากๆ

ถึงแม้ว่ามันจะมีข้อเสียที่ว่า มันจะทำให้ฉันไม่อยากทำอะไรเลยและรู้สึกอยากฉีดมันอยู่ตลอดเวลาก็เถอะ

แต่ว่ามันก็ยังดีไม่ใช่หรอ?

เพราะว่าอาการเจ็บปวดมันหายไปนี่

“เธอจะบ้าหรอ? เธอจะเอาเงินจำนวนขนาดนั้นไปทำอะไร? พูดความจริงมา”

“จะ..จริงๆ นะ มันเป็นค่ายารักษาของฉันจริงๆ”

ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับตัวเอก

ฉันไม่รู้เพราะอะไร.. ตาของฉันรู้สึกชื้นขึ้นมา

เพราะว่าเขาไม่เชื่อใจฉันหรอ?

แต่ว่าฉันก็เข้าใจเขาที่เขาจะไม่เชื่อใจฉันนะ

มันจะมีใครที่ให้คนที่ตัวเองพึ่งทะเลาะไปยืมเงินบ้าง?

ถ้าหากฉันเป็นคิมจีฮุน.. ฉันก็คงไม่ให้ยืมเหมือนกัน

“…..”

คิมจีฮุนเงียบไปพักใหญ่ก่อนที่เขาจะถอนหายใจหลังจากที่เราสบตากัน

“ได้, แต่หลังจากนี้ถือว่าเราจบกัน”

“อะ… ไม่นะ”

ฉันตกใจและพูดออกมา

“ทำไม? เธออยากได้เงินนั่นไปไม่ใช่หรอ? งั้นก็เอาไปสิ ฉันไม่รู้หรอกว่าเธออยากจะเอาเงินขนาดนั้นไปทำอะไรแต่อยากได้ก็เอาไปแต่หลังจากนี้เราจบกัน”

ฉันยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นกับคำพูดของคิมจีฮุน

สิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่มันคือการขายมิตรภาพระหว่างเรางั้นสินะ

แต่ว่าฉันไม่อยากขายความสัมพันธ์ของพวกเราจริงๆ

เพราะถ้าหากทำแบบนั้น… แผนการทั้งหมดของฉันมันก็จะพังทั้งหมด

“เข้าใจแล้ว.. ฉันไม่เอาก็ได้..”

ฉันก้มหน้าลง ตาของฉันรู้สึกชื้นยิ่งกว่าเก่า

ไม่สิ… น้ำตาของฉันมันไหลออกมาแล้วต่างหาก

คิมจีฮุนที่มองดูเพื่อนของตัวเองที่น่าสมเพชแบบนี้เขาจะคิดยังไงกันนะ?

ช่างเถอะ.. มันไม่สำคัญอะไรอีกแล้ว

สิ่งที่สำคัญมากกว่านั้นคือ ฉันจะไปหาเงินมาจากไหนเพื่อซื้อยารักษา

“…ฉันเห็นแก่ที่พวกเราเป็นเพื่อนกัน ฉันจะให้เงินเธอไปเป็นค่าอาหารแล้วกัน”

“…ขอบคุณนะ”

ฉันพูดออกไปขณะที่คิมจีฮุนหยิบโทรศัพท์ออกมา

ไม่นานโทรศัพท์ของฉันก็เกิดการสั่นขึ้น

[ท่านได้รับการแจ้งเตือน เงินเข้าบัญชีหนึ่งล้านวอน]

หนึ่งล้านวอน… มันเพียงพอค่ายาเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นสำหรับฉัน

แต่ว่าหากฉันใช้มันไปเป็นค่าอาหารแทน มันอาจจะทำให้ฉันใช้เป็นค่าอาหารได้ตลอดเดือน

แล้วพยายามหาทางหาเงินใช้ซื้อยารักษาด้วยวิธีอื่นมันยังพอเป็นไปได้

แต่ว่าฉันจะต้องทนกับความเจ็บแสบบนร่างกายที่ราวกับถูกไฟเผา

ไม่สิ… อย่างน้อยมันก็ยังคงมีเวลาอยู่

ยาที่ฉันฉีดเข้าไปมีผลอยู่ราวๆ สองวัน

ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งวันครึ่ง

ฉันจะต้องหาทางได้แน่นอน

ฉันเชื่อมั่นในตัวฉันในอนาคตว่าจะต้องหาทางได้แน่นอน

“ถ้างั้นก็ไปเถอะ”

คิมจีฮุนพูดออกมาขณะที่เขาลุกขึ้นยืนก่อนที่เขาจะเดินนำหน้าไป

ทว่าก่อนที่จะออกจากคาเฟ่ไปนั้นเองเขาก็หยุดลงโดยที่ไม่ได้หันกลับมามอง

“…แขนของเธอไปโดนอะไรมา?”

“อ่อ.. แค่เผลอไปล้มตรงเศษกระจกน่ะ…”

ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสับสนในขณะที่ดึงแขนของตัวเองมาซ่อนไว้ด้านหลัง

ฉันไม่รู้จะตอบกลับอะไรออกไปดี

ฉันควรจะบอกไปว่า แขนของฉันเกิดจากการฉีดยาที่บ่อยและถี่เกินไปงั้นหรอ?

หรือว่า… จะเป็นเรื่องที่ฉันอยากทดสอบว่ายารักษาที่ฉันใช้มันลดอาการความเจ็บปวดไปได้มากแค่ไหนกันล่ะ?

เพราะแขนของฉันน่ะ… มันเต็มไปด้วยรอยมีดที่ฉันกรีดแขนตัวเองเพื่อทดสอบยังไงล่ะ

“หรอ..”

หลังจากที่ได้ยินคำตอบของฉันคิมจีฮุนก็เดินออกไปจากร้านคาเฟ่

ฉันที่เห็นตัวเอกเดินออกไปจากร้านแล้วก็ถอนหายใจออกมา

ตอนนี้… คงถึงเวลากลับแล้วสิ

ความสัมพันธ์ของฉันกับตัวเอกอย่างคิมจีฮุนยังอยู่ปกติดี

ฉันไม่ได้ยอมทิ้งมันไป

ไม่สิ… หรือว่าฉันทิ้งมันไปแล้วกันแน่นะ…

เพราะว่าคิมจีฮุน… ดูไม่สนใจฉันเลยนี่นะ

ช่างเถอะ… ฉันต้องกลับไปที่บ้านของฉันก่อนดีกว่า