โลกแห่งนี้ที่มีเพียงฉัน - ตอนที่ 6 ยังไงกันแน่นะ?
บทที่ 6 ยังไงกันแน่นะ?
[ตัวเอก]
ใช้นิ้วเลื่อนหน้าจอ ก็ยังเป็นภาพของตัวฉันในความฝัน ตอนนั้น ถ้าจำไม่ผิด ถ่ายรูปไปหลายรูปและไม่ได้ออกคลังภาพ มันไม่ใช่ความฝันอย่างงั้นเหรอ? ทำไมสิ่งที่ทำถึงส่งผลกับความจริง? หรือบางทีฉันในตอนนี้อาจจะกำลังฝันอยู่กันนะ? ตอนนี้ฝันอยู่รึเปล่า? ก่อนหน้านี้คือความเป็นจริง ทุกคนหายไปหมดโลก เหลือเพียงฉันคนเดียว?
“พี่ครับ?”
เสียงของชายอ้วนทำให้ฉันหลุดออกจากความคิดตัวเอง ไม่รู้หรอกนะว่าอะไรกันแน่ที่คือความจริงแท้ ทว่าช่างมันเถอะ ไม่สำคัญว่าฉันก่อนหน้า กับฉันในปัจจุบัน ฉันคนไหนจะเป็นความจริง เวลานี้ควรหยุดหาคำตอบที่ไม่มีทางหาได้ ด้วยความสามารถอันน้อยนิด ไม่ว่าพยายามเท่าไหร่ มันก็เปล่าประโยชน์
“เบอร์นายเบอร์อะไร?”
หลังจากฟังอีกฝ่ายบอก ฉันกดออกจากคลังภาพ เข้ารายชื่อติดต่อ สร้างรายชื่อใหม่แล้วโทรออก เงินในโทรศัพท์เหลือนิดเดียว แต่แค่โทรออกแค่นี้ไม่เป็นไร หากเอากีตาร์ไปขาย จะได้รับเงินที่มากกว่าเงินในมือถือแน่นอน ทว่าไม่เอาไปขายหรอก เงิน สุดท้ายแล้ว ใช้ไม่นานก็หมดไป คิดว่าบางทีกีตาร์อาจจะช่วยหาเงินได้บ้าง ถ้าไม่ได้ ไม่มีทางเลือกจริงๆค่อยขาย แบบนั้นไม่มีอะไรเสียหาย
“นายเล่นกีตาร์เป็นสินะ? ช่วยสอนฉันหน่อยสิ”
“พี่ก็เล่นเป็นไม่ใช่เหรอครับ?”
“ก็พอเล่นเป็นอยู่นิดหน่อย แต่มันคือเมื่อก่อน ฉันไม่ได้เล่นนานหลายปีแล้ว”
เมื่อก่อนฉันพอเล่นกีตาร์ได้อยู่บ้าง ไม่ได้เล่นเก่งอะไร เล่นเพลงง่ายๆได้หนึ่งเพลงเท่านั้น ให้กลับไปเล่นได้เหมือนในอดีต มันก็ไม่ยากมาก แต่ใช้เวลานิดหน่อย ชายอ้วนดูน่าจะเก่งมาก ให้คนเก่งๆสอนคงดีกว่าฝึกเล่นด้วยตัวเอง
“อย่างงี้นี่เอง โอเคครับ เดี๋ยวผมสอนพี่เอง”
“ขอเริ่มตั้งแต่แรกเลยนะ ฉันไม่ต้องการข้ามขั้น เข้ามาในบ้านก่อนสิ”
ตอนแรกก็คิดจะออกไปข้างนอก ออกตามหาวิธีเพิ่มรายได้ ตอนนี้ไม่จำเป็นแล้ว ด้วยกีตาร์อันใหม่ การหาเงินไม่น่าใช่ปัญหา มั่นใจสุดๆว่าหาได้แน่ ฉันน่ะ ไม่เหมือนตัวฉันคนก่อนแล้วนะ
“จะดีเหรอครับ?”
“สงสัยในความเป็นคนดีของนายรึไง? เข้ามา ที่บ้านฉัน มันไม่มีอะไรให้ขโมยหรอก”
หลังจากจบคำพูดนั้นหลายชั่วโมง ฉันก็สามารถเล่นกีตาร์ได้เล็กน้อย เล่นจบเพลงได้โดยไม่จำเป็นต้องดูคอร์ด
เวลาที่ผ่านมา ความรู้ความสามารถเกิดการพัฒนา เห็นได้ชัดเจน แปลก ถึงเคยเล่นเป็นมาก่อน มันก็ควรพัฒนาช้ากว่านี้สิ? นี่พัฒนากว่าเมื่อก่อนอีก หรือคนสอนดี? คงงั้น ไม่แน่ใจแฮะ
ลองถามอีกฝ่ายดู ชายอ้วนบอกว่าไม่ใช่ ต่อให้คนสอนเก่งยังไง การพัฒนาก็ไม่เร็วเหมือนที่เกิดขึ้น มีความเป็นไปได้อยู่อย่างหนึ่ง นั่นคือฉันมีมีความสามารถด้านนี้อยู่บ้าง ซึ่งไม่น่าใช่ ฉันรู้ดี
เดี๋ยวนะ ถ้าภาพที่ถ่ายในโลกนั้นปรากฏที่โลกนี้ แล้วความรู้ที่ได้จากการอ่านหนังสือความลับแห่งมหาสมุทรล่ะ? เป็นไปได้ไหมว่าตัวฉันจะใช้ความรู้ที่ได้จากมันโดยไม่รู้ตัว ส่งผลให้เรียนรู้เร็ว? มีโอกาสสูง
“ลึกลงไปในภาพรวม มีจุดอยู่หลายจุด และพยายามซํ้าซากไร้ประโยชน์ ต้องหาจุดผิดพลาดเพื่อแก้ไข”
ฉันเล่นเก่งยิ่งขึ้นเรื่อยๆเมื่อเวลาไหลผ่านไป ทว่าก็ยังอยู่ในระดับมือใหม่อยู่ดี ยังไม่ค่อยชำนาญสักเท่าไหร่ ไม่มีความสามารถอะไรได้มาง่ายๆ ถึงจะได้อ่านหนังสือความลับแห่งมหาสมุทรมาแล้วก็เถอะ คนธรรมดายังไงก็คือคนธรรมดาอยู่ดี ฝึกวันเดียวแล้วเล่นเก่งสุดๆ นั่นคงไม่ใช่
หนังสือความลับของมหาสมุทรแค่ช่วยทำให้พัฒนาเร็วกว่าเดิมด้วยพรสวรรค์ที่มีเท่านั้น ไม่ได้ทำให้เป็นอัจฉริยะ พรสวรรค์มีมากแค่ไหน ก็มีมากแค่นั้น ไม่ได้เพิ่มหรือลดลง
เวลาเย็นๆ ชายอ้วนจากไปเนื่องจากธุระบางอย่าง ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ฉันไม่ได้ถาม ไม่คิดจะยุ่งเรื่องคนอื่น
ยังคงฝึกเล่นกีตาร์ต่อไปไม่หยุด ร่างกายคล้ายแข็งแกร่งขึ้น มีเรี่ยวแรงเยอะกว่าเดิม นี่เองก็เป็นผลจากโลกนั้นด้วยไหมนะ? ว่าแต่ มันกลับไปยังไง? ฉันจะสามารถกลับไปที่นั่นได้หรือเปล่า? สมมุติว่ากลับไปได้ นี่ไม่ได้หมายความว่าตัวฉันจะมีเวลามากกว่าคนอื่นหลายชั่วโมงหรอกเหรอ?
“ตอนนั้นฉันนอนหลับ คืนนี้ฉันต้องลองดู”
มันจะโกงมากหากตัวฉันมีความสามารถอย่างที่คิดจริงๆ ฉันที่เป็นคนธรรมดาสามารถใช้เปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเองได้เลย
เล่นกีตาร์อีกสักพักก่อนรู้สึกเบื่อ ฉันเลิกเล่น หันไปอ่านหนังสือเขียนโปรแกรมแทน ด้วยนิสัยขี้เบื่อ ปกติฉันมักทำอะไรไม่ได้นาน จะให้ฝึกเล่นกีตาร์ทั้งวัน นั่นไม่ใช่ตัวฉันเลยแม้แต่นิด
อ่านหนังสือจนเกือบเที่ยงคืน ความง่วงก็เริ่มจู่โจม เวลาห้าทุ่มกว่าเป็นเวลานอนปกติของฉันอยู่แล้ว ตอนนี้จึงรู้สึกง่วง
/
/
/
/
เป็นเหมือนที่คิด ด้วยการนอน ตัวฉันสามารถมายังอีกโลก ไม่สิ อาจจะอีกมิติ ที่ที่ไม่มีใครอยู่สักคนเดียว มีเพียงแค่ฉัน
ไม่รู้ทำไมร่างกายกลายเป็นเด็กผู้หญิง ทว่าหาคำตอบในตอนนี้ คงจะไม่เจอ คิดไปก็ปวดหัวเปล่า ไม่ใส่ใจจะดีกว่า ร่างกายใหม่ มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น ไม่ได้บอกว่าชอบหรอกนะ ฉันไม่ได้ชอบมันจริงๆ ชอบร่างกายเก่ามากกว่า
“พออยู่ร่างนี้แล้ว เหมือนมีบางอย่างส่งผลต่อจิตใจด้วย มันคืออะไร? ส่งผลยังไง?”
ฉันพึมพำก่อนมองไปรอบข้าง ไม่มีกีตาร์ มันไม่ได้มาด้วย หรือว่าจะอยู่ที่บ้าน? ไม่น่าใช่ ก่อนหน้านี้ ฉันหยิบจับของหลายอย่างในห้าง แถมยังเปิดไฟที่ชายหาด พอกลับไปโลกที่มีคนอยู่ ไม่มีข่าวแปลกๆออกมาให้เห็นเลย ปัจจุบัน เท่าที่รู้ นอกจากรูปตัวฉันในร่างนี้แล้ว ยังไม่มีสิ่งอื่นที่ปรากฏในอีกโลก ไม่เข้าใจที่นี่สักนิด
“ฉันต้องการกีตาร์”
แถวนี้มีกุญแจรถรึเปล่านะ? ถ้าสามารถใช้รถได้จะดีมาก ประหยัดเวลาไปได้เยอะ ไม่จำเป็นต้องเดินให้เหนื่อย
พยายามหากุญแจอยู่หลายนาที ไม่เจอ ปกติเขาเอากุญแจไว้ที่ไหนกัน? ลองหาเกือบชั่วโมง สุดท้ายก็พบ กุญแจอยู่ในบ้านหลังหนึ่ง น่าจะเป็นของเจ้าของบ้านพัก โลกใบนี้ไม่มีใครอยู่ ฉันขอยืมไปใช้ก่อนนะ ยังไงมันก็ไม่ส่งผลต่อโลกนั้นอยู่แล้ว
เมื่อก่อนเคยขับรถอยู่ ใช้เวลาไม่นานก็ถึงห้าง แปลกมาก โลกใบนี้ราวกับมีคนอยู่ ทว่าความเป็นจริงกลับไม่มีใคร ยกเว้นตัวฉัน จู่ๆก็รู้สึกกลัวแฮะ มันแปลกเกินไป!
“ถ้าคนไม่ได้อยู่ที่นี่ ห้างเปิดได้ยังไง?”
สิ่งที่เกิดในโลกที่มีคนอยู่จะเกิดขึ้นที่นี่? ไม่ถูกต้อง เป็นงั้น ฉันจะต้องเห็นรถขับเอง สิ่งของเคลื่อนไหวสิ อ่าา น่าปวดหัวจัง ช่างมันเถอะ เข้าห้างก่อนดีกว่า กีตาร์ หากถ่ายวิดีโอตอนฉันเล่นกีตาร์ แล้วเอาไปอัปโหลดลงช่อง ยอดวิวคงได้มากมาย
“แต่มาลองคิดดูอีกที ยอดวิวก็ไม่น่าจะได้เยอะเท่าไหร่ คนจำนวนมากจะดูวิดีโอแค่เพราะความน่ารักอย่างงั้นเหรอ? ถ้าทำช่อง ต้องไม่ขายความน่ารักอย่างเดียว โอกาสไปไม่รอดมีสูง ฉันต้องขายอย่างอื่นด้วย ควรจะเอาอะไรมาเป็นจุดเด่นของช่องดีล่ะ?”
ขณะเดินหาร้านเครื่องดนตรี ฉันก็ครุ่นคิดอย่างจริงจัง นอกจากความน่ารัก น่ารัก และน่ารักแล้ว คิดไม่ออกเลย… หาจุดขาย มันช่างยากจังนะ