โลกแห่งนี้ที่มีเพียงฉัน - ตอนที่ 4 สิบเท่า… หรืออาจมากกว่า
บทที่ 4 สิบเท่า… หรืออาจมากกว่า
[ตัวเอก]
ความลับของมหาสมุทรเป็นสิ่งที่ยากจะเข้าใจ เป็นสิ่งลี้ลับที่น่าค้นหา เป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่น่าเหลือเชื่อ ก็เหมือนจักรวาล โลกไม่ใช่ดาวดวงเดียวในเอกภพอันไพศาล ยังมีดวงดาวอีกมากมายมหาศาล ความลับนับไม่ถ้วน และสิ่งเหนือสามัญสำนึกของมนุษย์
“มันคือหนังสืออะไรกัน?”
ฉันอ่านอยู่ที่หน้าแรกของหนังสือความลับแห่งมหาสมุทร ในหน้านี้มีข้อความไม่มากเขียนเอาไว้ อ่านแล้วงง เหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้า ไม่รู้ทำไม ฉันเปิดไปหน้าต่อไป หน้าสอง หนังสือได้บอกสิ่งที่น่าตกตะลึง มันเขียนไว้ว่าใครที่สามารถอ่านจนเข้าใจได้ เขาหรือเธอจะมีความสามารถในการเรียนรู้ที่รวดเร็วขึ้นกว่าเดิมสิบเท่า หรืออาจมากกว่า
มันจะจริงงั้นเหรอ? เรียนรู้ไวขึ้นสิบเท่า ด้วยความสามารถนี้ คนธรรมดาจะกลายเป็นอัจฉริยะได้อย่างง่ายๆเลย เพียงแค่อ่านหนังสือเนี่ยนะ? ค่อนข้างยากจะเชื่อ ทว่าก็ไม่ได้ไม่เชื่อหรอก ขนาดคนทั้งโลกหายไปทั้งหมด ร่างกายตัวฉันเปลี่ยนไป ยังเกิดขึ้นได้ ทำไมหนังสือที่ทำให้คนเรียนรู้รวดเร็วกว่าก่อนสิบเท่าจะมีไม่ได้?
ฉันอ่านหนังสือความลับแห่งมหาสมุทรไปเรื่อยๆ ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองฉลาดขึ้น หรืออะไร แต่ก็ไม่ได้หยุดอ่าน หนังสือ มันค่อนข้างน่าสนใจ คนเขียนมีความสามารถในการเขียนอย่างมาก โดยปกติ ถ้าอ่านหนังสือแบบนี้ ไม่เกินสามสิบนาที ฉันจะเลิกอ่านมันแน่นอน
ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ชายหาดแล้ว ความหนาวเย็นทำอะไรฉันไม่ได้ สถานที่ที่อยู่ ณ ปัจจุบัน คือบ้านพักหลังหนึ่งใกล้ๆชายหาด กลับบ้านไม่ได้ หากกลับบ้าน จำเป็นต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจะถึง ระยะทางไม่ใช่ใกล้ๆ ทว่าก็ไม่ได้ไกลมาก
“แล้วมันจะไปมีประโยชน์อะไรกัน? ถึงจะมีความสามารถเรียนรู้ไวขึ้นสิบเท่า แต่โลกก็เป็นแบบนี้ไปเรียบร้อย จะมีไปทำไม? มันค่อนข้างไร้ประโยชน์”
คงไม่ได้อยู่บนโลกนี้นานหรอก เพราะฉันคงทนอารมณ์ที่่มากมายไม่ไหว อยู่คนเดียวในโลก ดูเหมือนจะดี จริงๆไม่ใช่เลย ต้องต่อสู้กับอารมณ์ตัวเองตลอดเวลา ไม่ใช่แค่นั้น สิ่งหลายอย่างที่เราสามารถทำได้เมื่อมีคนอื่นอยู่ด้วย เวลานี้ทำไม่ได้
“ไร้ประโยชน์ก็ช่าง ฉันแค่อยากอ่าน”
ยิ่งอ่านหนังสือความลับแห่งมหาสมุทร ก็ยิ่งทึ่ง คนเขียนเล่มนี้คือใครกัน? พออ่านไปเรื่อยๆแล้ว ก็คล้ายจะเข้าใจบางอย่างนิดหน่อย เข้าใจจุดเล็กๆแล้ว ฉันก็เหมือนจะเข้าใจสิ่งที่อื่นที่หนังสือบอก ทำความเข้าใจภาพรวม จากนั้นทำความเข้าใจแก่นแท้
“ฉันเข้าใจได้ไวกว่าเดิมรึเปล่านะ?”
ไม่แน่ใจ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยหาหนังสือเล่มอื่นมาอ่านก็แล้วกัน จะได้รู้ว่าสิ่งที่หนังสือบอก มันคือความจริงหรือไม่
ฉันอ่านความลับแห่งมหาสมุทรโดยไม่ได้หยุดพัก ไม่รู้แน่ชัดว่าเวลาไหลผ่านไปนานเท่าไหร่ ความง่วงเริ่มทำให้สติเริ่มหายไปอย่างช้าๆ ท้ายที่สุดก็หมดสติไป
/
/
/
/
สติค่อยๆกลับคืนมา ฉันลุกขึ้นนั่ง รู้สึกเต็มไปด้วยเรี่ยวแรง ไม่เหนื่อยล้าแม้แต่นิด ไม่ได้นอนสบายขนาดนี้นานแค่ไหนแล้วกันนะ?
“หืม เตียงงั้นเหรอ? แขนของฉันใหญ่ขึ้น? แขนผู้ชาย?”
เมื่อลืมตาทั้งสองข้างขึ้น สิ่งที่เห็นทำให้ฉันประหลาดใจ รีบลุกขึ้นจากเตียงไปที่ห้องนํ้าทันที มองไปยังกระจกเบื้องหน้า เห็นชายคนหนึ่งอยู่ในกระจก เขาค่อนข้างหล่อ ทว่าสภาพดูไม่ได้นิดหน่อย นี่มัน… ร่างกายฉันหนิ มันกลับมาแล้วเหรอ? หรือที่เกิดขึ้นทั้งหมดจะเป็นฝันร้าย? สมมุติว่าคือความฝัน ทำไมฉันจำพวกมันได้ทั้งหมด? แล้วเพราะเหตุผลอะไร ฉันถึงตื่นขึ้นด้วยเรี่ยวแรงเต็มเปี่ยม? ปกติคนฝันต้องตื่นขึ้นโดยรู้สึกเหนื่อยสิ
เฮ้ออ~ ก็รู้สึกดีอยู่หรอกนะที่เรื่องทั้งหมดเป็นความฝัน ทว่าลึกๆในจิตใจก็อยากอยู่ในที่แห่งนั้นต่อไป ไม่อยากตื่นเลย ไม่อยากเผชิญกับโลกที่โหดร้าย ขัดแย้งกันอีกแล้ว ตัวฉันก็
“แต่ได้ร่างกายกลับมาก็ดีแล้ว”
ในตอนที่ได้สูญเสียมันไป ทำให้ฉันได้รู้ว่าร่างกายสำคัญกับฉันมากขนาดไหน ฉันไม่ต้องการสูญเสียมันไปอีกแล้ว และก็ไม่ต้องการขายไตด้วย มันต้องมีวิธีอื่นสิ ต้องมีวิธีรอดไปจากสถานการณ์ปัจจุบันได้ ฉันเก่งเรื่องเอาตัวรอดไม่ใช่เหรอ? คิดให้ออก วิธีที่จะทำให้ฉันรอดจากความยากจนในปัจจุบัน
เพล้ง! ขณะที่ฉันกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น กระจกพลันเกิดรอยแตกร้าวมากมาย มีของเหลวสีแดงไหลออกมาจากตรงที่เกิดรอยแตก ด้วยความตกใจ ฉันก้าวถอยหลังไปโดยไม่ตั้งใจ มันเกิดอะไรขึ้นอีกกัน? ทำไมจู่ๆกระจกก็แตก? ของเหลวสีแดงคือ? เลือด? น่ากลัวแฮะ ร่างกายเริ่มสั่นแล้ว โชคดีที่จิตใจฉันค่อนข้างแข็งแกร่ง ไม่หมดเรี่ยวแรงล้มลงกับพื้นง่ายๆ
“บ้าจริง!”
เพื่อความปลอดภัย ฉันออกจากห้องนํ้าแล้วปิดประตูอย่างรวดเร็ว แปลกมาก สิ่งที่เจอมีแต่แปลกๆทั้งนั้น ทั้งฝันว่ากลายเป็นเด็กผู้หญิง ทุกคนหายไปจากโลก ทั้งกระจกที่แตกร้าว มีสิ่งคล้ายเลือดไหลออกมา ชีวิตฉัน มันเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
“ฉันควรทำยังไงดี? สถานการณ์อย่างงี้ควรจัดการยังไง?”
สิ่งที่ต้องคิดตอนนี้ไม่ใช่เรื่องหาเงินอีกต่อไป ทว่าเป็นเรื่องการเอาชีวิตให้รอดชีวิตจากสิ่งแปลกๆ ของเหลวสีแดงนั่นดูน่าจะอันตรายมากๆ
บางทีอาจหลอนไปเอง ฉันรู้สึกเหมือนมีมือของใครบางคนจับที่ตัวฉัน ไม่ใช่แค่นั้น ยังรู้สึกราวกับว่ามีคนมาพูดกระซิบข้างๆหูด้วยคำพูดที่ไม่ชัดเจน ฟังไม่ออก
“มันมีผีอยู่บนโลกด้วยรึไง?”
พูดพึมพำ เวลาเดียวกัน ความรู้สึกหลากหลายก็อยู่ภายในจิตใจ
“ลูกเป็นอะไรรึเปล่า?”
ช่วงเวลาที่ไม่รู้จะทำยังไงดี ตอนนั้นพลันได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เสียงของพ่อ คนที่สำคัญที่สุดของฉัน เขาคือคนสุดยอดมากๆ แม้จะธุรกิจผิดพลาดจนต้องล้มละลาย แต่ก็สุดยอดอยู่ดี
“พ่อ ทำไมถึงเข้ามาในห้องผมล่ะ?”
“ก็นี่มันสายแล้ว เห็นลูกยังไม่ออกไปทำงาน พ่อเป็นห่วง กลัวว่าจะไม่สบายหรือเป็นอะไรไป เลยขึ้นมาดู”
แบบนี้เองสินะ ทว่าคงบอกพ่อเรื่องกระจกเลือดไม่ได้ ต้องพยายามทำให้เขาออกไปจากห้องฉัน และไม่มายุ่งบริเวณห้องน้ำนี้ พ่ออาจตกอยู่ในอันตรายได้ เขาไม่ควรมาเกี่ยวข้องกับเรื่องแปลกๆทั้งหมดที่เกิดจากฉัน ไม่ควรเด็ดขาด
“ผมไม่เป็นอะไรครับ พ่อไม่จำเป็นต้องห่วง วันนี้ผมแค่ใช้วันหยุดที่ไม่เคยได้ใช้น่ะครับ ตลอดเวลาที่ผ่านมา มันค่อนข้างเหนื่อย”
ฉันคิดคำโกหกภายในไม่กี่วินาที ความสามารถในการเอาตัวรอดของฉันยอดเยี่ยมเลยทีเดียว คิดคำโกหกโดยใช้เวลาสั้นๆ ไม่ใช่เรื่องยากแม้แต่นิด
“ลูกคงเหนื่อยมากสินะ พ่อขอโทษจริงๆ พ่อว่าพ่อควรจะไปหางานช่วยลูกแบ่งเบาภาระ”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมไหวอยู่ พ่อควรดูแลตัวเองดีๆ ด้วยร่างกายและสภาพจิตใจของพ่อในตอนนี้ หากเกิดอะไรขึ้น ผมจะรู้สึกผิดมากที่ปล่อยพ่อทำงาน”
ฉันทำหน้าจริงจัง นี่ไม่ใช่การแสดง ฉันจริงจังจริงๆ สังคมในปัจจุบัน ไม่รู้ว่ามีอะไรที่พ่อสามารถทำได้บ้าง สิ่งที่ทำได้ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำหนักแค่ไหน ร่างกายกับสภาพจิตใจรับไหวไหม มีหลายเหตุผลที่ทำให้ฉันต้องพยายามหาเงินเพื่อดูแลตัวเองและครอบครัวคนสำคัญ ต่อให้ร่างกายนี้จะพัง นั่นก็ไม่เป็นไร