โลกแห่งนี้ที่มีเพียงฉัน - ตอนที่ 16 ชื่อ
บทที่ 16 ชื่อ
[ตัวเอก]
ฉันกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย ไม่มีเรื่องร้ายๆ อะไรเกิดขึ้น นับว่าน่าแปลก โดยปกติ ชีวิตนี้ควรตื่นเต้นตลอดเวลาสิ ทำไมถึงไม่เกิดเหตุการณ์ประหลาดตอนกลับบ้านกัน? ไม่อยากให้มันเกิดจริงหรอกนะ แต่ รู้สึกสงสัยอ่ะ มันแปลก ยิ่งไม่มีสิ่งใดเกิด นั่นยิ่งแปลก
“อาบนํ้าดีกว่า”
ถอนชุดทั้งหมด ลงไปแช่ในอ่างนํ้าร้อนๆ ความรู้สึกเหนื่อยล้าค่อยๆ หายไป ความรู้สึกสบายเข้ามาแทนที่ พอรู้สึกดีก็เริ่มง่วงนอน ทว่านอนที่นี่ไม่ได้หรอกนะ ตอนหลับไป จะเกิดเรื่องไม่คาดฝันรึเปล่าไม่รู้ มันเสี่ยงอันตรายเกินไป
ใช้เวลาในห้องอาบนํ้าสักพัก จากนั้นฉันก็ล้มตัวลงบนเตียงนอน หยิบโทรศัพท์มือถือ เปิดหน้าจอ มองดูความคิดเห็น เจออันแย่ๆ บ้าง แต่ไม่มากเท่าไหร่ เมื่อเทียบกับอันดี ความคิดเห็นแย่ๆ มีน้อยนิดมาก
“ชื่อช่องและรูปโปรเป็นชื่อของผู้ชาย ทำไมในวิดีโอถึงเป็นผู้หญิงล่ะ? แฟนเจ้าของช่องเหรอ?”
อะไรเนี่ย? มันก็จริงแฮะ ฉันไม่ได้เปลี่ยนชื่อหรือรูปภาพเลย อีกฝ่ายคิดอย่างงั้นก็คงไม่แปลก แต่ แฟน? แย่ละ ฉันควรหาคำโกหกด่วน ชื่อ? อายุ? ความสัมพันธ์? ควรโกหกว่ายังไงดี? หรือจะไม่สนความคิดเห็นแบบนี้ ปล่อยให้สงสัยกัน อย่างงั้น ไม่ดีแน่
น้องสาวดีไหมนะ? น่าจะได้แหละ ส่วนอายุก็สิบหกสิบเจ็ดตามที่เห็น ยอดเยี่ยม! คำโกหกนี้ ถ้าฉันระวังมากพอ บนโลกนี้คงไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่ามันจริงหรือเท็จ จริงสิ ฉันสามารถไปยังโลกที่ไร้ผู้คนได้ แล้วมีเหตุผลอะไรที่คนอื่นไม่มีความสามารถแบบเดียวกัน?
ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย เอาเป็นว่า ช่างมันแล้วกัน ยังไง ถึงรู้ ฉันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร โลกใบนี้ คนธรรมดาจะรู้ถึงสิ่งเหนือธรรมชาติหรือ? คนธรรมดาอย่างงั้นจะมีสักกี่คนกัน? หากมีใครพูดถึงความสามารถฉันให้คนอื่นฟัง คนอื่นจะต้องมองเขาด้วยสายตาประหลาดแน่
“ชื่อ ควรใช้ชื่อไหนกัน?”
อาา ชื่อของฉันคือซี ทะเล สมุทร ทั้งสองมีนํ้าเต็มมากมายมหาศาล เอาชื่อเกี่ยวกับนํ้าดีกว่า จะตั้งว่านํ้าตรงๆ มันก็ยังไงอยู่ งั้นชื่อวาริน ชื่อนี้ ความหมายของมันคือนํ้า ไม่เลว ถึงจะใช้เวลาคิดภายในระยะเวลาสั้นๆ แต่ไม่แย่ ฟังดูดีอยู่
ฉันหยิบกระดาษขึ้นมาวางบนโต๊ะ นั่งลงเขียนบางสิ่งบางอย่าง ตัวตนที่ไม่ได้มีอยู่จริงบนโลกแห่งนี้ วาริน เด็กสาววัยสิบเจ็ดปี ฉันต้องสร้างประวัติของเธอขึ้นมา บางที มันอาจจะป้องกันตัวฉันจากเรื่องยุ่งยากน่าปวดหัวก็ได้
เขียนไปเขียนมา ความง่วงก็เริ่มกลืนกืนจิตใจ ท้ายสุด ไม่รู้ว่าเวลาใด ฉันเผลอหลับไป
/
/
/
/
โลกที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตใด ยกเว้นฉันและต้นไม้ ตัวฉันในเวลานั้นกำลังเดินอยู่ถนน ซึ่งไร้รถแม้แต่คันเดียว ไม่มีใครขับ ข้ามถนนไม่จำเป็นต้องดูทาง นี่เป็นสิ่งที่เกิดได้ยากในโลกอีกแห่ง
ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นเหนือหัว ถ่ายรูปสองสามรูป จากความคิดเห็นของคนบนโลกอินเทอร์เน็ต ดูเหมือนแค่เพียงความน่ารักก็เพียงพอแล้ว สิ่งนี้สิ่งเดียวสามารถชดเชยหลายๆ สิ่งใด อยากรู้จริงๆ ว่ามันใช่ไหม แต่ต่อให้ใช้ ก็ไม่คิดจะหยุดพยายามสร้างจุดเด่นหรอกนะ ความน่ารักไม่ได้มีหนึ่งเดียวในจักรวาล สุดท้ายฉันก็ต้องหาจุดเด่นสักข้อเพื่อเติบโตในโลกอินเทอร์เน็ต เติบโตยิ่งกว่าคนอื่นๆ
การดัง คิดว่ามันคงไม่อยาก ถึงอย่างงั้นก็ไม่ง่ายอยู่ดี คนติดตามน่าจะชอบดูคอนเทนต์ที่มีจุดเด่น แถมยังมีความน่ารัก มากกว่า คอนเทนต์ที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากความน่ารัก มันต้องแบบนั้น
“ถ่ายรูปหลายๆ ที่เลยดีกว่า ที่นี่ ฉันคงอยู่ได้อีกหลายชั่วโมง เวลาเหลืออีกพอสมควร”
ในวันนี้ ฉันเดินทางไปหลายที่มาก ได้รูปภาพมาเพียบ กลับไปยังโลกนั้น ลองเอาไปลงอินเทอร์เน็ตดู แล้วจะได้รู้ว่าฉันมาถูกทางรึเปล่า สิ่งที่คิด มันถูกต้องหรือไม่
เวลาหลายชั่วโมงหมดโดยรู้สึกเพียงว่าผ่านไปไม่นาน ฉันกลับมายังโลกปกติ ดูวิดีโอทั้งสองในช่องตัวเอง ยอดวิวยังคงเพิ่มต่อเนื่องไม่หยุด คนติดตามเองก็เช่นกัน ความคิดเห็นแย่ๆ เริ่มเพิ่มขึ้น
“ลงรูปในช่องนี้ จะได้สักกี่ยอดถูกใจกันนะ?”
คิดเช่นนั้นพลางกดยืนยันการเผยแพร่ ลงไปได้สามนาที ยอดถูกใจที่เห็นไม่มีเลยก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นสี่สิบห้า ได้ยอดถูกใจเยอะกว่าที่คาด บางที สิ่งที่คิดไว้อาจจะเป็นจริงก็ได้
ลงรูปแรกไปเรียบร้อย รูปสอง สาม และสี่ก็ตามมา ฉันเริ่มสนุกกับการโพสต์รูปภาพน่ารักๆ ของอีกร่างกาย การเห็นยอดถูกใจเพิ่มขึ้นทุกนาที มันทำให้หัวใจรู้สึกนุ่มฟูอย่างอธิบายไม่ถูก ในจิตใจลึกๆ แอบแปลกใจตรงที่ไม่มีสิ่งขัดขวางการเติบโต
โดยปกติ มันไม่ควรง่ายขนาดนี้ ดังในโลกออนไลน์ง่ายขนาดนี้เลย? ขอแค่มีความสวย ความน่ารัก สิ่งใดสิ่งหนึ่งก็สามารถดังได้ เท่าที่เห็น เป็นแบบนั้นอ่ะนะ ทว่าดังแล้วจะเติบโตต่อได้ไหม นั่นอีกเรื่องหนึ่ง
สำหรับฉัน การดัง มันเป็นเพียงก้าวแรกบนโลกอินเทอร์เน็ตเท่านั้น ยังมีสิ่งที่ต้องเผชิญหน้าอีกเยอะ ซึ่งอาจทำให้จิตใจได้รับผล จนสามารถเลิกทำสิ่งที่มุ่งหวังไว้แต่แรกได้เลย นี่แค่ความคิดเห็นส่วนตัว ในชีวิตนี้ ฉันไม่เคยเป็นคนดังมาก่อน ประสบการณ์จริงไม่มีแม้แต่น้อย
“ถึงเวลาแล้ว”
อาบนํ้าแต่งตัว เตรียมของ ออกนอกบ้านไปที่ทำงาน รอบนี้ไม่เหมือนรอบก่อน ฉันไม่ได้เดินไปร้านพ่อของทิศอีกต่อไป แต่นั่งรถโดยสารประจำทางแทน เสียเวลาเกินไป ตอนนี้มีงานแล้ว บางส่วนที่ควรใช้เงินเพื่อประหยัดเวลาก็ควรใช้ ไม่ใช่เก็บไว้โดยไม่เกิดประโยชน์ เก็บไว้รอใช้จ่ายยามฉุกเฉินอย่างเดียว
มาถึงร้านข้าวมันไก่ในที่สุด ตอนเช้าคนเยอะสุดๆ ไม่แตกต่างจากตอนเย็น หรือตอนเที่ยง ฉันเดินเข้าไปทักทายเพื่อนร่วมงาน ก่อนวางกีตาร์ลงบริเวณที่เหมาะสม และช่วยงานคนอื่นๆ
ไม่ได้ช่วยเยอะนักหรอก บางครั้งก็โดนไล่ให้มาเล่นกีตาร์ บอกว่าลูกค้าชอบฟังเพลงที่เล่น สบายๆ ชิวๆ คลายเครียด ความเหนื่อยล้า ฝึกเล่นกีตาร์ ความพยายามที่ผ่านมา ความเหนื่อยก่อนหน้านี้ พวกมันไม่เปล่าประโยชน์จริงๆ อย่างน้อยปัจจุบัน ตัวฉันก็สามารถเล่นกีตาร์เพื่อคนอื่น และตัวเองได้
การทำงานหมดไปอีกหนึ่งวัน ฉันกลับบ้านด้วยสภาพไร้เรี่ยวแรงเหมือนวันก่อน ไม่ทำงานเยอะก็จริง แต่เล่นกีตาร์ เยอะไปหน่อย รู้สึกเหนื่อยมาก
“กลับมาแล้วครับ”
พูดคุยกับคุณพ่อเล็กน้อย ถัดไปก็อาบนํ้า เปลี่ยนชุด อ่านหนังสือเขียนโปรแกรม ฝึกเล่นกีตาร์ไม่ไร้ประโยชน์ อ่านหนังสือเขียนโปรแกร่มก็คงไม่ไร้ประโยชน์เช่นกัน
ก่อนนอนเปิดช่องตัวเองดู ทุกครั้งที่เปิด ฉันรู้สึกตกใจตลอด ยอดวิวเพิ่มยังไม่หยุดแฮะ ทำไมกันนะ? รูปภาพคนกดถูกใจ จากหลักสิบ ตอนนี้ไปถึงหลักร้อยเรียบร้อย น่าอัศจรรย์ สิ่งๆหนึ่งสามารถทำให้ชีวิตเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้? โชคดีจังนะ ตัวฉัน
“ถ้าความสามารถในการไปยังโลกนั่นเป็นคำสาป ฉันก็จะขอยอมโดนคำสาป เพราะมันช่วยเปลี่ยนชีวิตที่สิ้นหวังให้มีความหวัง ฉันในปัจจุบันเลยเป็นแบบตัวฉันในทุกวันนี้”
คำสาปที่ชายชราพูดถึง ไม่มั่นใจว่าหมายถึงความสามารถข้ามโลก เปลี่ยนร่างกายไหม ทว่าหากคำสาปคือนี่จริง ฉันจะไม่คิดว่ามันเป็นคำสาปเลย บางที ในอนาคต ความคิดนี้อาจเปลี่ยนแปลง แต่ในเวลานี้ มันไม่แปรเปลี่ยนร้อยเปอร์เซ็นต์