โลกแห่งนี้ที่มีเพียงฉัน - ตอนที่ 14 กุญแจข้ามโลก
บทที่ 14 กุญแจข้ามโลก
[ตัวเอก]
ฉันกลับมาถึงบ้านในที่สุด เฮ้ออ~ เหนื่อยอะไรอย่างงี้ ตอนกลับเจอเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ชีวิตที่สงบสุข ให้ฉันมีมันไม่ได้รึไง? ไม่ได้เป็นตัวเอกในการ์ตูนสักหน่อย บ้าจริง นอนดีกว่า พ่อหลับไปแล้ว ฉันเองก็ควรนอนบ้าง มันดึกแล้ว ไม่น่ามาช้าเลย ถ้ามาเร็วกว่านี้ คงมีเวลาอ่านหนังสืออยู่นิดๆ
/
/
/
/
คำสาปงั้นเหรอ? คำพูดของชายแก่นั่นจะเป็นความจริงรึเปล่านะ? สมมุติว่ามันเป็นจริง ใครกันที่ใช้คำสาปใส่ฉัน? ชีวิตมีแต่เรื่องน่าปวดหัว ขอแก้คำพูดได้ไหม การมีชีวิตอยู่นั้นมันทรมานมาก ตายได้ก็ดี จะได้ไม่ต้องทรมานใช้ชีวิตอยู่ต่อไปแบบนี้
หืมม? สร้อยนี้มัน… สร้อยที่ได้จากชายชราหนิ ทำไมมันถึงปรากฏอยู่ที่นี่ได้? กฎของโลกใบนี้ มันยังไง? น่าสงสัยจริงๆ หวังว่าสักวันหนึ่ง ตัวฉันจะมีความสามารถมากพอหาคำตอบได้
มาดูดีกว่า สร้อยนี่มีความสามารถอะไรบ้าง คงไม่ใช่ธรรมดาทั่วไปแน่ ความรู้สึกบอกอย่างนั้น ฉันไม่กลัวหรอกว่าจะมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น ยังไงที่นี่ก็แตกต่างจากโลกเดิมที่รู้จัก บางอย่างแปลกๆ ไม่อาจคิดโดยใช้ความคิดโลกปกติได้ สร้อยของชายชราคงไม่น่ากลัวเท่าสิ่งลี้ลับ ณ ที่นี่
แล้วฉันควรใช้สร้อยยังไงดี? ไม่รู้วิธีใช้งานมันแฮะ ใส่เหรอ? อืมมม ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่น้อย หรือว่าหยดเลือดลงไป? มีด! มีดอยู่ไหน? ฉันต้องการมีด เจ็บนิดเดียวคงไม่เป็นปัญหา ฉันวิ่งกลับที่พัก หยิบมีด เดินไปยืนอยู่เบื้องหน้ากระจก
ภาพการมองเห็นของฉันมีเด็กสาวคนหนึ่งยืนอยู่ ผมยาวสลวยจนถึงขา ผิวพรรณที่ขาวเนียน ดวงตาซึ่งเต็มไปด้วยความลึกลับ ยากจะเข้าใจ ตอนนี้เธอกำลังถือมีดยืนอยู่ กำลังจะใช้มีดเล่มนั้นกรีดร่างกายตัวเอง อาา น่ากลัว ฉันควรหยุดดีไหม ไม่อยากเจ็บตัวเลย
ไว้ค่อยลองทีหลัง ฉันยังไม่มีความกล้าพอทำร้ายร่างกายตัวเอง หาวิธีอื่นดีกว่า บางทีอาจมีวิธีที่ดีกว่านี้ ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีที่สิ้นคิด
“ใส่ไว้ค่อนข้างอันตราย ถอดน่าจะดีกว่า”
ไม่รู้ว่าเป็นสร้อยอะไร แต่เมื่อใส่มันไว้กับตัว ทำเอารู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ อยากโยนทิ้งมาก ใช่สิ โยนทิ้งที่นี่ โลกปกติ ฉันจะยังมีมันอยู่รึเปล่า? ต้องลองหน่อยแล้ว ด้วยความคิดแบบนั้น ฉันวิ่งออกนอกที่พักไปตรงชายหาด ไร้ซึ่งความลังเล โยนสร้อยของชายชราทิ้งลงนํ้าทันที
พอไม่มีสร้อยอยู่กับตัว ฉันก็รู้สึกปลอดภัยมากกว่าเดิม เป็นสร้อยที่แปลกประหลาด แค่อยู่ใกล้ ก็ส่งผลรู้สึกไม่สบายใจ มันคงมีความสามารถฆ่าฉันได้จริงๆ ในอนาคต อยู่ห่างๆ เรื่องเหนือธรรมชาติสักเล็กน้อยจะดีกว่า ไม่งั้น วันหนึ่งได้ตายจริงแน่
ตอนเจอชายชรา ฉันน่าจะโชคดี ผู้หญิงคนนั้นมาใกล้ๆ ก่อน ชายแก่นั่นเลยรีบจากไป ไม่อยากคิด หากเธอไม่มา ฉันจะมีสภาพเป็นอย่างไร ต้องไม่ได้มีสภาพดี มั่นใจสุดๆ
หลังจากเจอเรื่องไม่ดี รู้สึกขี้เกียจจัง อยากพักผ่อน ไปเที่ยวสักวันดีหรือเปล่า โลกนี้ไม่มีใครอยู่ ไม่ว่าที่แห่งไหน ฉันก็สามารถไปได้ ยกเว้นบางทีที่ต้องใช้เครื่องบิน หรือเรือเพื่อไป
ประเทศนี้ มีสถานที่อะไรน่าเที่ยวบ้าง? ห้าง? ฉันควรไปมาแล้ว ไม่ค่อยมีอะไร สวนสนุก? ไม่ได้ไปนานมาก ทว่าไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ตัดทิ้งไป สวนสัตว์? จะไปทำไม? ไม่รับตัวฉัน ที่นี่ไม่เหลือสักชีวิตเดียว ไม่มีมนุษย์ ไม่มีสัตว์ เดี๋ยวนะ ลืมบางอย่างไป ด้วยต้นไม้ก็มีชีวิตหนิ เป็นเพราะเหตุผลอะไร มันถึงยังอยู่โลกใบนี้
งั้นแสดงว่าที่นี่ การไม่มีทั้งมนุษย์ ทั้งสัตว์ ไม่เกี่ยวกับชีวิตสินะ ต้องเกี่ยวกับสิ่งอื่น ฉันในตอนนี้ไม่รู้ ช่างมันเถอะ หาที่เที่ยวต่อ อะไรดีนะ? เข้าป่าไหม? พวกสัตว์ไม่มีอีกต่อไปแล้ว คงไม่อันตรายเท่าไหร่ ไม่ได้สิ ฉันคิดน้อยเกินไป เรื่องอาหาร นํ้าดื่ม ฉันจะทำยังไงถ้าไม่มีพวกมัน
หลังจากตัวฉันอดตายในที่แห่งนี้ ตัวฉันในอีกโลกจะตายเหมือนกันใช่รึไม่? มีเรื่องกังวลอยู่เยอะ ทางที่ดี หลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่อาจทำให้เสียชีวิต ฉันไม่ควรตายแบบนั้น รอมาหลายปี ในที่ชีวิตก็เกิดการเปลี่ยนแปลง มันจะน่าเศร้า ถ้าต้องตาย
“ไม่มีสถานที่เที่ยวที่แน่นอน ง้้นเอาเป็นเดินทางไปเรื่อยๆ บางครั้งตัวฉันก็มีความฝันอยากเที่ยวรอบโลก ในโลกที่ไร้ผู้คนนี้ การทำตามความฝันไม่ใช่เรื่องยาก แถมในระหว่างเดินทาง ยังสามารถเรียนรู้ เพิ่มความสามารถ ฝึกเล่นกีตาร์ได้อีก ไม่ได้แย่ๆ”
ในตอนสุดท้าย ฉันตัดสินใจได้ เดินทางไปเรื่อยๆ ไม่หยุด ไปจนกว่าจะไม่มีที่จะไป เก็บประสบการณ์ต่างๆ ทั่วทุกแห่งในโลก เป็นความคิดที่ไม่เลวใช่ไหมล่ะ? ฉันไม่คิดว่ามันก็ไม่เลวเท่าไหร่นะ อย่างน้อยก็ดีกว่าไปป่าแล้วอดตายน่า
เสื้อผ้า ของต่างๆ ฉันต้องเตรียม ก่อนอื่น ที่แรกที่ฉันจะเป็น ห้าง มันคือที่ไหนไม่ได้แล้ว นอกจากที่นี่ มีสิ่งของมากมาย หลากหลาย ตัวฉันในเวลานี้ไม่มีอะไรเลย ควรไปเอาของไว้ใช้ยามตัองการ
ใช้เวลาหลายชั่วโมงในการเตรียมตัว ท้ายสุดฉันก็พร้อมเดินทางทั่วทุกมุมโลก ไม่มีใครขับเครื่องบิน ก็แค่เรียนรู้เองสิ ล้อเล่นนะ ฉันซึ่งไม่มีประสบการณ์ขับเครื่องบินมาก่อน หากเรียนรู้แล้วไปขับเลย สิ่งที่จะเกิดหลังจากนั้นคงไม่ต้องพูดมาก
จะว่าไป นี่ก็ดึกมากแล้ว ยังไม่ง่วงเลย ตอนตื่นขึ้นในร่างกายนี้ เวลาเกือบเย็น นอนเยอะไป น่าจะไม่หลับง่ายแน่ ถ้าเกิดไม่หลับ โลกก็จะไม่เปลี่ยน ใช่ไหม? คำถามเกิดขึ้นในหัว และเวลาเดียวกันนั้นเอง ทุกสิ่งพลันแปรเปลี่ยน
/
/
/
/
สิ่งที่มองเห็นไม่เหมือนก่อน จากท้องฟ้ายามราตรี ซึ่งมีดวงดาวส่องแสงนับไม่ถ้วน กลับกลายเป็นเพดานห้องอันคุ้นเคย ตัวฉันนอนอยู่บนเตียง หากกระจกอยู่ตรงหน้าเวลานี้ คงได้เห็นใบหน้าที่แสดงความประหลาดใจ สงสัย งุนงง
จะเปลี่ยนก็เปลี่ยนกันได้ง่ายๆ ขนาดนี้เลยเหรอ? แสดงว่ากุญแจในการไปยังอีกโลกไม่ได้เป็นการนอนหลับจริงๆ เป็นที่ความคิดรึเปล่า? ลองตั้งสมาธิ ต้องการกลับไปโลกนั้นดูดีกว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแฮะ ไม่ใช่ความคิดงั้นเหรอ? แปลก กุญแจมันคือสิ่งใด?
ปล่อยมันไว้ก่อน ฉันควรไปอาบนํ้า นี่ก็เช้าแล้ว ต้องรีบไปฝึกเล่นกีตาร์ และอ่านหนังสือเขียนโปรแกรม จากนั้นก็ทำความเข้าเนื้อหาในหนังสือความลับของมหาสมุทร ก่อนหน้านี้ ในอีกโลก ตัวฉันไม่อาจเข้าใจบางสิ่งที่หนังสือบอก แต่สามารถจำเนื้อหาได้บ้างนิดหน่อย เพราะงั้นเลยคิดว่าควรเอาเวลาที่เหลือหลังจากฝึกกีตาร์กับอ่านหนังสือมาทำความเข้าใจ
เมื่อไปถึงห้องนํ้า เรื่องแปลกประหลาดก็เกิดขึ้นเช่นเคย เริ่มชินกับมันเรียบร้อย หากยังคงอาบนํ้าปกติ ก็ไม่มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นหรอก น่าจะเป็นงั้นนะ หรืออาจเพราะมันยังไม่ถึงเวลาอันตรายก็ได้ ตามที่สังเกต เหตุการณ์ประหลาดในห้องนํ้ามักเปลี่ยนแปลงทุกวัน มันเริ่มน่าขนลุกมากยิ่งกว่าเดิม
“เพื่อความปลอดภัย ในอนาคต ไม่ใช้ห้องนํ้านี้จะดีกว่า ระมัดระวังไว้ก่อนไม่เสียหาย”
ชั้นล่างมีห้องนํ้าอยู่ ถึงชั้นบนไม่อาจใช้งานได้ ฉันก็ไม่เดือดร้อนอะไร แค่ต้องใช้เวลากับแรงเดินเท่านั้น