โลกแห่งนี้ที่มีเพียงฉัน - ตอนที่ 11 พยายามอีกครั้ง

บทที่ 11 พยายามอีกครั้ง

 

[ตัวเอก]

 

ยอดวิวต่างจากที่คิดไว้มาก มันทำเอาฉันประหลาดใจอยู่ไม่น้อย พันกว่าวิว เยอะกว่าที่คาดเดาไว้หลายเท่า นับเป็นการเริ่มต้นที่ดี แต่อะไรทำให้คนกดเข้ามาดูวิดีโอของฉันมากขนาดนี้กัน? หรือว่า… แย่จริงๆ เจ้าพวกนี้หนิ จากที่ส่องกระจกดู ร่างกายใหม่คล้ายอายุเพียงสิบหกสิบเจ็ดปีเท่านั้น ไม่น่าจะถึงสิบแปดปี

 

ชีวิตฉันกำลังไปในทางที่ดีขึ้น คงต้องพยายามมากขึ้นอีกหน่อยซะแล้ว ในอนาคต จากยอดวิวแค่หลักพัน อาจจะไปหลักหมื่นเลยก็ได้ ใช่สิ ลืมดู มีความคิดเห็นหรือเปล่านะ? ยี่สิบห้าความคิดเห็นเลย? จำนวนถูกใจเกือบสองร้อย ไม่ได้แย่ๆ

 

ฉันอ่านความคิดเห็นเล็กน้อย มีความคิดเห็นอยู่สองสามประเภท หนึ่งคือคนที่ชม สอง คนที่แนะนำ และสาม อื่นๆ ความคิดเห็นไม่ดี ตอนนี้ยังไม่มี ไม่ดังแหละ หากมีคนดูเยอะกว่านี้ ความคิดเห็นแย่ๆ คงมีมาให้เห็นบ่อยๆ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจความคิดเห็นไม่ดีอะไรพวกนั้นหรอก มันทำให้ฉันไม่ได้ ตัวฉันเคยเจอเรื่องที่แย่มากมายมาแล้ว เพียงความคิดเห็นบนโลกอินเทอร์เน็ต อย่าว่าแต่ส่งผลต่อจิตใจเลย คิดว่าทำให้ฉันสนใจแม้แต่น้อยยังไม่ได้

 

สิ่งที่เผชิญมาในอดีตก็ไม่ใช่เลวร้ายทั้งหมด มันช่วยทำให้ตัวฉันเป็นฉันในปัจจุบัน ทุกวันนี้ เพราะอย่างงั้น ฉันถึงมีจิตใจที่แข็งแกร่ง แม้บางครั้งจะอ่อนแอเพราะทนต่อไปไม่ไหวก็เถอะ เอาเป็นว่า อย่าพูดถึงมันอีก ไม่อยากนึกถึงสภาพตัวเองตอนอ่อนแอสักนิด เข้าใจว่ามนุษย์ทุกคนมีความอ่อนแออยู่ในจิตใจ ทว่ามันก็รู้สึกแปลกๆ อยู่ดี เมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองร้องไห้

 

ดูยอดวิวกับความคิดเห็นจบ ฉันก็อ่านหนังสือต่อไม่นาน ก่อนเริ่มรู้สึกง่วง ไม่รู้ว่าเป็นตอนไหน เผลอหลับไปจนได้

 

/

/

/

/

 

การนอนหลับไม่ใช่กุญแจในการข้ามายังมิติแห่งนี้ แต่เกือบทุกครั้งที่ฉันนอนหลับ ฉันมักมาอยู่ ณ ที่นี่ โลกที่ไร้สิ่งมีชีวิต เป็นโลกที่แปลก แม้ไม่มีใคร แต่ก็รู้สึกเหมือนมีคนอยู่ เมื่อคิดอย่างงั้น ทำเอารู้สึกขนลุกเล็กน้อย

 

ตัวฉันค่อนข้างโกงกว่าคนอื่น ในหนึ่งวัน ไม่ได้มีเพียงยี่สิบสี่ชั่วโมง ความจริงมีถึงสี่สิบแปดชั่วโมง ไม่ใช่แค่นั้น หากฉันใช้สมาธิในการทำหรือฝึกสิ่งต่างๆ จะเรียนรู้ เข้าใจ ทำเสร็จเร็วขึ้นกว่าเดิมสองเท่า หนึ่งชั่วโมง คล้ายสองชั่วโมง ปกติที่ควรใช้เวลาสองชั่วโมงในการเรียนรู้ หรือทำให้เสร็จ ในหนึ่งชั่วโมง ฉันจะสามารถทำได้ไม่ต่างจากสองชั่วโมง

 

หนังสือความลับแห่งมหาสมุทร ส่วนหนึ่งของเนื้อหาทั้งหมด มีบอกวิธีที่การรักษาสมาธิ ทำให้สมาธิคงอยู่ยาวนาน ถ้าสามารถมีสมาธิได้หลายชั่วโมงล่ะก็ ตัวฉันจะต้องพัฒนาเติบโตก้าวกระโดดแน่นอน หนึ่งวันของคนทั่วไปเท่ากับแปดวันของฉัน นี่มันยอดเยี่ยม

 

โกงคนอื่นสุดๆ โอกาสที่ชีวิตจะดีขึ้นสูงกว่าเดิม ชีวิตจะไม่พังมีน้อยลง ทำไมถึงเกิดเรื่องอะไรแบบนี้กับตัวฉันกันนะ? ถ้าเกิดกับอัจฉริยะ คิดว่าเขาหรือเธอคนนั้นสามารถกลายเป็นคนสำคัญของโลกได้เลย แต่ก็ดีแล้วแหละที่มันเกิดกับฉัน ไม่งั้น ตอนนี้ก็คง… ช่างเถอะ เฮ้ออ~ อย่าพูดถึงมันดีกว่า

 

เล่นกีตาร์สักพัก อัดวิดีโอสักสองสามวิดีโอ ในโทรศัพท์มีวิดีโอเก็บไว้เยอะเลย ทว่าไม่ได้เอาลงอินเทอร์เน็ตเท่านั้น ค่อยๆ ลงน่าจะดีกว่าลงทีเดียวหมด และอีกอย่าง วิดีโอของฉัน มันยังไม่น่าดึงดูดมากพอ แถมยากจะหาเจออีกต่างหาก

 

ชื่อวิดีโอเป็นการตั้งชื่อที่สิ้นคิดเกินไป ถึงจะคิดไม่ออกแล้วก็เถอะ คำอธิบายไม่มีอะไรเลย เนื้อหาวิดีโอมีจุดดึงดูดน้อยมาก ฉันต้องเปลี่ยนมัน เพื่อให้คนเห็นวิดีโอง่ายขึ้น เห็นแล้วกดเข้ามาดู ยอดวิวก็จะขึ้น พอยอดวิวสูง วิดีโอจะน่าดึงดูดกว่าก่อน คนดูเยอะ คนติดตามจะตามมา ในพันคน อย่างน้อยก็น่าจะมีหนึ่งคนกดติดตาม หากไม่มีสักคน ฉันก็คงต้องพิจารณาตัวเองแล้ว

 

“พัฒนาเพื่อก้าวไปข้างหน้า”

 

ตัดต่อวิดีโอเสร็จเรียบร้อยหนึ่งวิดีโอ ไม่ตัดเพิ่มอีก อ่านหนังสือความลับแห่งมหาสมุทรต่อแทน หนังสือเล่มนี้สำคัญ และสำคัญมาก หลังจากอ่านมัน ชีวิต รวมถึงความคิดของฉันแปรงเปลี่ยนไปมาก หนึ่งสือดี น่าเสียดาย มันไม่ปรากฏยังที่แห่งนั้น อยู่เพียงที่แห่งนี้ ฉันมีเวลาอ่านแค่ตอนอยู่โลกไร้ชีวิต

 

เนื้อหาหลายส่วนในหนังสือ ต่อให้ฉันจะรู้วิธีการเรียนรู้อย่างรวดเร็วมาแล้ว ทว่าหนังสือความลับของมหาสมุทรก็ไม่ใช่เข้าใจง่ายๆ บางหน้า ใช้เวลาทั้งวัน ยี่สิบสี่ชั่วโมง ฉันก็ไม่สามารถเข้าใจได้แม้แต่น้อย น่าจะต้องใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อเข้าใจเนื้อหาทั้งหมด

 

เวลาหลายชั่วโมงในโลกไร้ผู้คนผ่านไป เหมือนเดิม ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน รู้ตัวอีกที ตอนที่เห็นเพดานห้องอันคุ้นเคย ร่างกายกลับมาเป็นผู้ชายอย่างที่เคยเป็น

 

วันนี้ต้องไปเจอพ่อของชายอ้วน ฉันอาบนํ้า แต่งตัว จากนั้นลงไปชั้นล่างของบ้าน ปัจจุบัน เพิ่งเก้าโมงเช้า แม้จะเพิ่งตื่น ทว่าก็ไม่ขี้เกียจฝึกเล่นกีตาร์หรอกนะ อยากเก่ง ต้องพยายาม

 

ทันทีที่ลงมาถึงชั้นล่าง พ่อพลันเรียกหาฉัน เขาต้องการจะพูดอะไรกันนะ? หวังว่าจะไม่ได้เป็นเรื่องร้ายนะ รู้สึกกังวลนิดหน่อยแฮะ

 

“มีอะไรเหรอครับ?”

 

“พ่อคิดว่าพ่อควรต้องทำบางอย่าง บางที มันอาจจะไม่สำเร็จเหมือนครั้งก่อนๆ แต่ พ่อจะพยายามช่วยลูกให้มากที่สุด จะไม่ยอมเป็นภาระอีก”

 

พ่อจะกลับมาหาเงินงั้นเหรอ? ก็ไม่ได้ห้ามนะ มันก็ดีอยู่ที่มีคนช่วยหาเงิน ทว่า มันจะไม่เป็นเหมือนรอบที่แล้ว?

 

“คิดจะทำอะไรเหรอครับ?”

 

ถามอย่างงั้นด้วยความสงสัย ตอนนี้อาจจะไม่ใช่ แต่ครั้งหนึ่ง พ่อเคยเป็นคนที่เก่งสุดๆ ทำอะไร อย่างไร ก็สามารถทำให้เงินทองไหลเข้ามาได้ น่าทึ่ง ฉันชื่นชมเขาสุดๆ 

 

ขอเก็บไว้เป็นความลับก่อนแล้วกัน เห็นลูกพยายามแล้ว พ่อก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นแย่จริงๆ ไร้ความสามารถ เป็นพ่อที่ดีไม่ได้ เพราะงั้น พ่อจะพยายามอีกครั้ง และครั้งนี้ต้องสำเร็จแน่นอน ไม่ว่าอะไรที่อยู่ในใจ มันจะไม่ส่งผลกับพ่อ ถึงเวลาที่ต้องสู้!”

 

ได้ยินแบบนั้น รู้สึกดีใจจัง พ่อสามารถก้าวข้ามผ่านอดีต เพียงเท่านี้ก็มีความสุขแล้ว ไม่ได้เห็นเขาเป็นแบบนี้นานขนาดไหนกัน? ชีวิตเปลี่ยนไปมาก มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่มีทางผิดพลาดแน่

 

“จะรอวันที่พ่อบอกนะครับ ผมขอไปฝึกเล่นกีตาร์ก่อน”

 

ฉันยิ้มเล็กน้อย พูดด้วยสิ่งที่ออกมาจากใจ และความรู้สึกที่หลากหลาย เป็นวันที่มีความสุขตั้งแต่เช้า ชีวิตไม่แย่ขนาดนั้น มีความทุกข์ ความเศร้า ความเหนื่อยบ้าง ทว่าสิ่งเล็กๆ ก็สามารถทำให้ชีวิตมีความสุขได้ ต่อให้นั่นคือสิ่งเล็กๆ ที่เล็กที่สุดในโลกก็ตาม

 

ด้วยอารมณ์ที่ดี ฉันเล่นกีตาร์ไปจนถึงตอนทิศมา อยากรู้จริงๆ ว่าพ่อเขาจะเป็นยังไง? ทำไมถึงสนใจในตัวฉัน ทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรให้น่าสนใจเลย เรื่องราวออกจะน่าเบื่อด้วยซํ้า จากรวยมากๆ สู่จน นั่นมีให้เห็นกันทั่วไป มันก็มีอยู่เรื่อยๆ ชีวิตไม่มีสิ่งใดแน่นอน วันนี้มีเงินซื้อบ้านสำเร็จ พรุ่งนี้อาจจะตายก็ได้ ใครจะไปรู้