บทที่ 73 เคลียร์พื้นที่

“ดังนั้นผู้อํานวยการฟิวรี่ คุณรีบดําเนินการโดยเร็วที่สุดก่อนอื่นฉันจะไปที่ไทม์สแควร์เพื่อดูสถานการณ์เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้นฉันไม่มีเวลาดูแลคนอื่นแล้ว”

“คุณมินาโตะ ไม่ใช่คุณเอาชนะชายสวมหน้าได้ไม่ใช่หรอ?” เสียงของนิคฟิวรี่ขึ้น

“คุณเอาชนะเขาได้ไหมก่อนที่เขาจะปลดผนึกในครั้งนี้นี่จะช่วยแก้ปัญหาได้”

มินาโตะส่ายหัว

“โดยพื้นฐานแล้วเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะเขาอีก”

“ครั้งที่แล้วเขาประมาท ฉันไม่รู้ว่าฉันเจอข้อบกพร่องของเขาแล้วคราวนี้เขาจะต้องระวังตัวมากแน่ๆและจะไม่ต่อสู้กับฉันด้วยซ้ํา”
“นอกจากนี้ถ้าคุณต้องการที่จะต่อสู้กับเขาสิ่งที่จําเป็นคือต้องตามหาเขาฉันไม่พบเขาอยู่แล้วดังนั้นฉันวางแผนที่จะไปที่ไทม์สแควร์และรอกระต่ายเดินมาหาคุณหาได้ไหม?”

คําถามนี้ถามนิคฟิวรี่ว่าพวกเขาจะพบชายหน้ากากใน SHIELD ได้อย่างไร!

ถ้าเป็นเช่นนั้นพวกเขาคงทําไปนานแล้วและพวกเขาจะยังอดทนยอมรับชายสวมหน้ากากเพื่อสร้างปัญหาหรือไม่?
หือ!!

มินาโตะกลายเป็นแสงแฟลชสีทองและหายไปในสถานที่ปล่อยให้โคลสันจ้องไปที่หูฟังในมือของเขา

“โคลสัน คุณควรปฏิบัติตามและปฏิบัติตามหากมีโอกาสช่วยนามิคาเสะปราบชายสวมหน้ากาก!”

“ครับ” โคลสันขับรถตามเขาทันที

เมื่อได้ยินคําตอบของโคลสันนิคฟิวรี่พยักหน้าแต่ความเคร่งขรึมบนใบหน้าของเขาไม่ได้ลดลงเลย

เมื่อนึกถึงคําพูดของมินาโตะสีหน้าของเขากําลังกังวลล็กน้อย

หลังจากนั้นไม่นานนิค ฟิวรี่ก็ตัดสินใจและพูดกับโอเปอร์เรเตอร์ว่า

“ติดต่อนายกเทศมนตรี!”

คิงพินรู้สึกเหมือนตกจากสวรรค์ลงนรกแล้วขึ้นสวรรค์อีกครั้ง

การปรับปรุงความแข็งแกร่งคือสวรรค์และความทรมานของกรงนกคือนรกเมื่อผู้ใต้บังคับบัญชาพบสถานที่ปิดผนึกนี่คือสวรรค์อีกครั้ง

อารมณ์ขึ้นๆลงๆเหมือนรถไฟเหาะคิงพินได้สัมผัสกับอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงได้เช่นนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขา

“อีกนานแค่ไหนจะถึงไทม์สแควร์?”แม้จะมีความยับยั้งชั่งใจของคิงพินแต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระวนกระวายในตอนนี้

คนขับรถที่กําลังขับรถตอบทันทีว่า

“บอส เราจะใช้เวลาถึงสามนาที!”

“อืม!” คิงพินพยักหน้าสีหน้าของเขาบีดลงและเขาหลับตาลงและสงบลง

ภายในเวลาเพียงสามนาที่ลินคอล์นที่สร้างขึ้นมาเป็นพิเศษก็หยุดลงที่ขอบของไทม์สแควร์และกิ่งพินก็ออกจากรถูก่อน

ปัง ปัง ปัง!

ร่างกายที่ใหญ่โตทําให้พื้นสั่นสะเทือนขณะที่เขาเดิน

แม้จะเชี่ยวชาญจักระแล้วคิงพินก็สามารถเดินได้โดยไม่ส่งเสียงใดๆแต่เขาไม่ต้องการควบคุมมันในขณะนี้

นักเลงหนุ่มที่ค้นพบสถานที่นปิดผนึกเป็นคนแรกเมื่อเห็นคิงพินมาจึงรีบลุกขึ้นและโค้งคํานับ

“บอส ที่นี่แหละ!”

เขาชี้ไปที่ที่นั่งสาธารณะด้านหลังเขา

“ฉันลองมาหลายที่แล้วมีเพียงด้านบนของที่นั่งสาธารณะเท่านั้นที่สามารถทําให้ผลึกที่คุณแจกจ่ายเป็นสีแดง”

“แกเก่งมาก!” คิงพินยกมือขึ้นตบไหล่นักเลงตรงหน้าเขาไม่เคยมองคนแบบนี้ในอดีต

“หลังจากนั้นไปที่แผนกการเงินของแก๊งเพื่อรับเงินหนึ่งล้านเหรียญนี่คือรางวัลของแก”

นักเลงคนนั้นตื่นเต้นดีใจ

“ขอบคุณครับบอส!”

“อมไม่ต้องรีบ บอกฉันว่าแกพบที่นี่ได้ยังไง?” คิงพินไม่ได้ผ่อนคลายความระมัดระวังของเขา แต่เขารู้ว่ามินาโตะเอาชนะชายสวมหน้ากากได้

“บอสคิงพิน ฉันรับผิดชอบในการค้นหาพื้นที่นี่ ฉันเหนื่อยมากหลังจากค้นหามาครึ่งคืนดังนั้นฉันจึงต้องการหาที่พักผ่อนฉันเพิ่งเห็นที่นั่งที่นี่ฉันจึงเดินไปนั่งลง จากนั้นผลึกก็กลายเป็นสีแดง!”

เมื่อมองไปยังตาของนักเลงคนนั้น คิงพินรู้เลยว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้โกหก

อย่างไรก็ตามเขายังไม่ปล่อยผู้ชายคนนี้ไป แต่หยิบผลึกออกมาจากกระเป๋า ของเขา

วางไว้บนที่นั่ง ดูจากสีขาวเป็นสีแดงและสีแดงกระพริบในที่สุด คิงพินก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

“โอเค แกไปรับรางวัลได้!”

นักเลงโล่งใจและจากไปอย่างไม่เร่งรีบ

คิงพินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรออก

หลังจากเชื่อมต่อสายแล้วเขากล่าวด้วยความเคารพ

“นายท่านฉันพบแล้วที่ไทม์สแควร์ใจกลางเมือง!”

“ดีมาก! อยู่ที่นั่นฉันจะไปในทันที!”เสียงของชายสวมหน้ากากในไมโครโฟนยังค่อนข้างประหลาดใจในขณะนี้

“ยังไงก็ตามถ้านายต้องการให้ลูกน้องของนายมีชีวิตอยู่ก็ให้พวกเขาถอนตัวออกจากพื้นที่นั้นสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะเข้าไปแทรกแซงได้

“เข้าใจแล้วครับ” คิงพินสั่งให้ทุกคนอพยพทันทีโดยปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวบนไทม์สแควร์

ในตอนนี้คิงพินพบว่าเจ้าหน้าที่ของรัฐหลายคนเริ่มแยกย้ายคนเดินถนนและธุรกิจที่นี่ราวกับจะเคลียร์พื้นที่ไทม์สแควร์ทั้งหมด

ด้วยการคาดเดาในใจ คิงพินจึงไม่ได้ตื่นตัวและเตรียมพร้อมอีกต่อไป

ในเวลานี้ในที่สุดโคลสันก็มาถึง ทันทีที่เขาหยุดรถเขาก็เห็นฝูงชนเดินออกจากที่นี่เหลือเพียงร่างของคิงพินนาดมหึมาในจัตุรัส

โคลสันหันศีรษะและมองไปรอบๆเพื่อค้นหาร่างของมินาโตะ

ในวินาทีถัดมามินาโตะปรากฏตัวข้างๆโคลสันและพูดด้วยน้ําเสียงตําหนิ

“โคลสันคุณกําลังทําอะไรอยู่สิ่งต่อไปไม่ใช่สิ่งที่คุณสามารถยุ่งเกี่ยวได้”