บทที่ 72 ลางสังหรณ์

หรู่เฉินและมินาโตะเอื้อมมือไปหยิบแผ่นดิสก์ขนาดเล็กและใช้วิชาเทพสายฟ้าเหินเพื่อกลับไปยังรถทรัคฟัด

รถทรัคพูดค่อนข้างกว้างขวางหรูเฉินพบปุ่มบนดิสก์ขนาดเล็กหลังจากกดมันภาพโฮโลแกรมของโทนี่ก็ปรากฏขึ้นโดยตรง

“ว่าไงหรู!อมบางที่คุณนามิคาเสะอาจจะอยู่ที่นั่นด้วยถ้านายเห็นสิ่งนี้แสดงว่าตอนนี้ฉันบินไปยุโรปด้วยเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวแล้ว..”

ภาพโฮโลแกรมของโทนี่พูดได้มากมายซึ่งสามารถแบ่งออกเป็นสองประเด็นต่อไปนี้โดยคร่าวๆ

อย่างแรกฉันออกไปข้างนอกและฉันจะมีการพูดคุยดีๆเมื่อฉันกลับมา

อย่างที่สองให้ข้อมูลติดต่อของฉันเขาสามารถโทรมาคุยได้เมื่อเขาเหงา ตอนดึก

ใครจะโทรไปหลังเที่ยงคืนกัน!

หรู่เฉินบ่นอย่างเงียบๆในใจจากนั้นโบกมือให้มินาโตะไปหาโคลสัน

สําหรับเขาเองแน่นอนว่าเขาเริ่มขายเบอร์เกอร์ที่แผงขายของ

คนขายแฮมเบอร์เกอร์เพื่อเลี้ยงชีพจู่ๆก็ไม่ขายแฮมเบอร์เกอร์ก็คงไม่มีใครสงสัย

เมื่อมองไปที่มินาโตะที่จากไปหรู่เฉินก็สตาร์ทรถทรัคพูดและขับไปที่เก่า

ผลก็คือทันที่ที่รถทรัคพูดงถูกเปิดออกรถทั้งคันก็ถูกล้อมรอบไปด้วยนักทานตาแดงที่หิวโหย!

“บอสขอเบอร์เกอร์ปูแสนอร่อยหน่อย!”

อีกด้านหนึ่ง มินาโตะใช้วิชาเทพสายฟ้าเหินเพื่อมายังสถานที่ที่นัดพบกับโคลสัน

ทันทีที่เขาปรากฏตัวโคลสันก็พูดว่า

“คุณนามิคาเสะหรือคุณควรเปลี่ยนนาตาชากลับมา!”

“อะไรนะเธอขอกลับมา?” มินาโตะรู้สึกแปลกๆและโกรธเล็กน้อย

แม่ม่ายดําต้องการรวบหัวรวบหางฉัน ฉันไม่ปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นแน่

ดังนั้นตัวเจ้าหน้าที่ติดต่อกลายเป็นโคลสันแทน

แต่ตอนนี้คุณต้องการควบคุมและตีกรอบฉันนี่มันมากเกินไป!
เมื่อเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของมินาโตะโคลสันก็ลังเลที่จะพูดและในที่สุดก็ไม่ได้พูดว่า

“นาตาชาขอบคุณและต้องการอยู่กับคุณไม่ใช่อย่างที่คุณคิด

ในเรื่องอารมณ์โคลสันรู้สึกว่าไม่ควรให้คนนอกเข้าไปยุ่ง

บางที่มินาโตะรู้ว่านาตาชาต้องการอะไรดังนั้นเขาจึงปฏิเสธด้วยวิธีนี้ ?

“ไม่มีอะไร!” โคลสันเปลี่ยนเรื่องทันที

“คุณมินาโตะนี่คือรายการงานของวันนี้คุณต้องการทําอะไร?”

โคลสันหยิบแท็บเล็ตออกมาเปิดและวางไว้ตรงหน้าหรู่เฉิน

หลังจากทํางานกับมินาโตะได้สองวันโคลสันก็รู้แล้วว่าจะเข้ากับโฮคาเงะของโคโนฮะได้อย่างไร

ในอดีตนามิคาเสะ มินาโตะจะปรับตัวได้ดีและพอใจกับการกระทําของโคลสันเป็นอย่างมากจากนั้นก็ยื่นมือเข้ามาจับ แท็บเล็ตและเลือกงานที่เพียงพอสําหรับหนึ่งวัน

แต่ในวันนี้นามิคาเสะมินาโตะถือแท็บเล็ตส่งโคลสันด้วยใบหน้าที่ จริงจังและพูดภายใต้สายตาที่งงงวยของโคลสัน

“โคลสันลางสังหรณ์ว่ามีบางอย่างที่สําคัญมากอาจเกิดขึ้นในวันนี้!”

“?” โคลสันผงะไปครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว

“คุณนามิคาเสะฉันคิดว่าคุณที่ทรงพลังอย่างคุณจะไม่เชื่อในสิ่งต่างๆเช่นลางสังหรณ์…”

แต่เมื่อเขาพูดได้ครึ่งทางเขาก็ตระหนักว่าสิ่งที่เรียกว่าลางสังหรณ์และการคาดการณ์อนาคตไม่ใช่แค่พลังพิเศษ?

และนามิคาเสะ มินาโตะตรงหน้าเขายังมีพลังพิเศษอีกด้วย!
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้โคลสันก็กลายเป็นคนจริงจังทันที

“คุณมินาโตะ ลางสังหรณ์ของคุณแม่นยําไหม?”

มินาโตะพยักหน้า

“ครั้งสุดท้ายที่ฉันมีลางสังหรณ์เรื่องที่น่ากลัวมากก็เกิดขึ้นในหมู่บ้านโคโนฮะของเรา”

“เรื่องน่ากลัวอะไร? เล่นได้ไหม?” โคลสันอยากรู้อยากเห็น

มินาโตะส่ายหัว
“ขออภัยนี่เป็นความลับฉันไม่สามารถบอกคนที่ไม่เกี่ยวข้องได้”
ถบ

ก่อนที่โคลสันจะพูดอะไรมินาโตะยังคงพูดต่อไป

“สิ่งสําคัญที่ฉันคาดการณ์ไว้น่าจะเกี่ยวข้องกับผนึกเก้าหางคุณควรจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในไทม์สแควร์ใช่ไหม?”

“เป็นไปได้แน่นอนเราติดตั้งอุปกรณ์วิดีโอความละเอียดสูงพิเศษที่นั่น”

“งั้นลองดูสิ!”

ภายใต้การกระตุ้นของมินาโตะโคลสันติดต่อนิคฟิวรี่และรายงานสถานการณ์

หลังจากฟังนิค ฟิวรี่เขาให้ความสําคัญกับมันมากเขาเรียกดูวิดีโอไทม์สแควร์ของวันนี้โดยตรงจากนั้นก็เห็นอันธพาลคนนึ่งถือผลึกสีขาวเมื่อเขานั่งบนที่นั่งสาธารณะใจกลางไทม์สแควร์คริสตัลสีขาวในมือของเขาหินกลายเป็นสีแดง!

ส่งต่อให้โคลสันหลังจากที่โคลสันและมินาโตะดูมันด้วยกันมินาโตะก็พูดขึ้นทันที

“พวกเขารู้แล้วว่าสถานที่ปิดผนึกอยู่ที่นั่นเร็วเข้า!อย่างน้อยก็ปล่อยให้คนในไทม์สแควร์ได้รับการอพยพ!!!”

“คุณมินาโตะถึงอย่างนั้นมันก็อาจจะไม่แน่นอน…” โคลสันยังคงต้องการคัดค้านเขาไม่อยากจินตนาการถึงฉากของสัตว์ร้ายเก้าหางที่ปรากฏตัวในไทม์สแควร์

มินาโตะขัดจังหวะเขาโดยตรง

“ให้ฉันคุยกับหัวหน้าของคุณ!”

หลังจากรับหูฟังของโคลสันแล้วเขาก็พูดซ้ํากับนิคฟิวรี่จากนั้นมินาโตะก็พูดต่อ

“ถ้าฉันจําไม่ผิดผลึกสีขาวนั้นน่าจะเป็นแร่จักระหากมันเจอการเปลี่ยนแปลงจักระที่สอดคล้องกันมันจะอ่อนไหวมาก”

“สิ่งที่เจ้านั่นถืออยู่ในมือของเขาควรจะเป็นขององค์กรที่ชายสวมหน้ากากที่ดัดแปลงมันเอามาใช้เพื่อหาผนึกเก้าหางมันเป็นผลึกที่ไวต่อจักระที่ถูกปิดผนึก”