โลกนินจาป่วนมาร์เวล

บทที่ 57 กระเด็นกลับ

“นี้คือวิชาเทพสายฟ้าเหินขั้นสอง!”

เสียงของหวู่เฉินดังก้องไปทั่วสนามรบ และบอลเกลียวสีฟ้าในมือของเขาก็ระเบิดออกเช่นกัน

 

ปัง!!

ชายสวมหน้ากากถูกบอลเกลียวสีฟ้าอัดเต็มๆและกระแทกพื้นโดยตรง

 

ยิ่งไปกว่านั้นนี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกโจมตีจากภายนอก

“สําเร็จ !!” คนที่สนับสนุนมินาโตะใน S.H.I.E.L.D. รู้สึกตื่นเต้นมากกว่ามินาโตะ

 

“ฉันบอกว่ามินาโตะสามารถเอาชนะชายสวมหน้ากากได้! พวกคุณจะพูดอะไรตอนนี้!?”

ขณะนี้ผู้สนับสนุนกําลังต่อสู้กับฝ่ายที่ตั้งคําถาม แต่ฝ่ายที่ตั้งคําถามไม่มีทางหักล้างและทําได้แค่ทําหน้าแปลกๆเท่านั้น

ใครบอกพวกเขาให้มองแบบนั้นล่ะ?

นิค ฟิวรี่ยิ้มเป็นครั้งแรกและจากนั้นการแสดงออกของเขาก็แสดงถึงความเจ็บปวด หนึ่งล้าน!

นาตาชาที่ถูกประคองโดยโคลสันดูฉากนี้จากระยะไกลแล้วยิ้ม

“ฉันรู้ว่าคุณทําได้”

 

ดวงตาของคิงพินเบิกกว้าง

ชายสวมหน้ากากที่แข็งแกร่งแพ้แล้ว!

 

นี้! เป็นไปได้ยังไง!

แปะ

หวู่เฉินทิ้งเครื่องหมายเทพสายฟ้าเหินไว้ที่ชายสวมหน้ากาก จากนั้นควันก็สลายไปและชายสวมหน้ากากก็กระโดดกลับไปสองสามครั้ง

เมื่อเห็นฉากนี้คิงพินก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ชายสวมหน้ากากขยับได้ก็ไม่น่ามีปัญหา!

เมื่อมองไปที่มินาโตะเสียงของชายสวมหน้ากากนั้นเจ็บปวดเล็กน้อย

 

“ฉันไม่คาดคิดเลย! แกเห็นมันจริงๆด้วย!”

“ในกรณีนี้เราจะหยุดในวันนี้…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบเขาเห็นแสงสีทองของหวู่เฉินกระพริบ และปรากฏตัวต่อหน้าเขาในวินาทีถัดไป

 

ปัง!!

หวู่เฉินเตะชายสวมหน้ากากออก

เมื่อเห็นเช่นนี้คิงพินก็พบตําแหน่งทันที กระโดดขึ้นและจับชายสวมหน้ากาก

 

หลังจากถูกคิงพินจับชายผู้สวมหน้ากากก็ไม่พูดและบีบจักระด้วยนิ้วของเขาโดยตรงและลบเครื่องหมายเทพสายฟ้าเห็นที่หลังของเขา

อืม – เครื่องหมายถูกลบออกและชายสวมหน้ากากไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดคํารุนแรงต่อไปเขาจับคิงพินโดยตรงและเข้าสู่มิติวังวน

 

“ไปสักที!”

 

เสียงโห่ร้องดังออกมาจากภายในหน่วย S.H.I.E.L.D. และหลังจากได้เห็นพลังและความแปลกประหลาดของชายสวมหน้ากาก พวกเขาไม่คิดด้วยซ้ําว่ามินาโตะจะสามารถแก้ปัญหาชายสวมหน้ากากได้โดยตรงเพียงครั้งเดียว มันเพียงพอที่จะเอาชนะคู่ต่อสู้

 

หลังจากนั้น S.H.E.L.D. เริ่มยุ่งและพวกเขาก็จัดหน่วยดับเพลิง ที่อยู่ใกล้ๆทันทีเพื่อรีบไปที่เฮลส์คิดเช่นเพื่อดับไฟ

 

ในเฮลส์คิดเช่น หวู่เฉินมองไปที่ชายสวมหน้ากากและคิงพินที่จากไปด้วยสีหน้างุนงงราวกับว่าเขาไม่ได้คาดหวังให้อีกฝ่ายจากไปอย่างเรียบง่าย

แสงสีทองสว่างวาบหวู่เฉินกลับไปหาโคลสันและนาตาชา

 

“ฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด!”

ในขณะที่เขาพูดเขายกมือขึ้นบนไหล่ของโคลสันเตรียมที่จะพาทั้งสองออกไป

 

แต่นาตาชาริเริ่มที่จะออกไปด้วยความช่วยเหลือของโคลสัน เธอต่อต้านความเจ็บปวดและริเริ่มที่จะกอดมินาโตะ

 

แต่หวู่เฉินไม่สามารถปล่อยให้เธออยู่คนเดียวได้นี่เป็นอาการบาดเจ็บสาหัส

ด้วยความไม่เต็มใจ เขาต้องโอบแขนรอบนาตาชาและพาเธอ และโคลสันออกไปจากเฮลส์คิดเช่นที่ยังคงลุกเป็นไฟ

 

เมื่อวางทั้งสองไว้ที่ทางเข้าโรงพยาบาล หวู่เฉินเพิกเฉยต่อสายตาที่น่าสงสารของนาตาชา และใช้วิชาเทพสายฟ้าเห็นเพื่อจากไป

กลับถึงบ้าน หวู่เฉินเปลี่ยนกลับไปเป็นรูปลักษณ์ของตัวเอง ยกมือขึ้น…หน้าต่างและมองไปเฮลส์คิดเช่นที่กําลังลุกไหม้อยู่ในระยะไกล เขาพึมพําเบาๆ

“นี่เป็นรูปแบบการทําความสะอาดเฮลส์คิดเช่นอีกรูปแบบใช่ไหม?”

ปัง!

 

หวู่เฉินผู้ซึ่งพยายามอย่างหนักเพื่อฝึกฝนความสามารถในการควบคุมจักระเห็นร่างหลักของเขาหวู่เฉินแสร้งทําเป็นเช่นนี้ และทันใดนั้นก็โกรธ

มันไม่มีอะไรมากไปกว่าการไม่ให้ฉันออกไป แต่จริงๆแล้วกลับมาแกล้งฉันต่อหน้า?

 

นายยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?!

 

ชนชั้นแรงงานขอประท้วง!

ด้วยเหตุนี้เขาจึงเริ่มที่จะปลดปล่อยร่างเงาออกมา โดยปล่อยให้ส่วนหนึ่งของความทรงจํา ประสบการณ์ และความเหนื่อยล้ากลับคืนสู่ร่างกายของหวู่เฉิน

รู้สึกถึงอารมณ์ของร่างแยกหวู่เฉินอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและยิ้ม

ในเวลานี้จู่ๆวังวนก็ปรากฏขึ้นในบ้าน

ในวังวนมีชายสวมหน้ากากชายที่เพิ่งจุดไฟเผาเฮลส์คิดเช่นออกมา

ชายสวมหน้ากากก็ยกเลิกคาถาร่างแยก กลับสู่ร่างต้นโดยไม่ต้องพูดอะไรมาก

 

ร่างแยกโชกเลือดไปครึ่งตัว ดูเหมือนว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

สิ่งนี้ทําให้หวู่เฉินรู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บประเภทใด ในขณะที่เล่นตัวละครและอาการบาดเจ็บจะถูกส่งไปยังเขาเมื่อปลดคาถาแยกเงาแล้ว

 

โชคดีที่ร่างหลักไม่ได้เล่นเป็นบทบาทอะไร

ไม่สําคัญว่าร่างแยกจะได้รับบาดเจ็บ ถ้าเป็นเช่นนั้นก็แค่คลายคาถาร่างแยกเท่านั้น

ด้วยวิธีนั้นร่างกายจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากร่างแยกเท่านั้น แต่มันจะไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆ

ตั้งแต่นั้นมาหวู่เฉินก็ตัดสินใจว่าในอนาคตของการแสดงของเขาเองจะต้องมีบทบาทที่โดดเด่นและปล่อยให้ร่างเงารับอาการบาดเจ็บไป!

 

ในที่สุดร่างแยกไม่สามารถทนได้ คาถาถูกคลายออกทันที

 

ในเวลาเดียวกันหวู่เฉินรู้สึกเจ็บที่หลังของเขาเช่นเดียวกับความทรงจําขนาดใหญ่

 

หวู่เฉินหยิบยาต้านความเมื่อยล้าออกมาโดยไม่ได้คิดซ้ําสอง ดื่มให้หมดแล้วนอนบนเตียงเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด ในขณะที่แยกแยะความทรงจําของร่างแยกขณะที่ดูประโยชน์ของการเผาเฮลส์คิดเช่น