บทที่ 37 รัง

จุดประสงค์ของการเดินทางของหวู่เฉินคือการปราบอันธพาลในนิวยอร์กจากนั้นใช้ระบบข่าวกรองของกลุ่มเพื่อตรวจหาตำแหน่งของผนึก

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่จุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาคือการมาแสดงต่อหน้าพวกเขา เขาต้องการโลกภายนอก S.H.I.E.L.D. และรัฐบาลต้องมีความแม่นยำเมื่อรู้ว่ามีกองกำลังที่แฝงตัวอยู่ในความมืดที่ต้องการสัตว์หางตามที่มินาโตะอธิบายไว้

เขาต้องการให้โลกเชื่อว่าสัตว์หางมีจริงและคนธรรมดาไม่สามารถต่อกรได้ มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่แทบจะอยู่ยงคงกระพัน

ตราบใดที่พวกเขาเชื่อทั้งหมดนี้ หวู่เฉินจะเพิ่มความก้าวหน้าในการเล่นตัวละครนารูโตะในอนาคตได้ง่ายกว่ามาก

แม้ว่าในช่วงแรกจะดูน่าเบื่อ แต่ก็ยังต้องทำสิ่งต่างๆให้ดีขึ้นในระยะหลัง

จุดสุดยอดที่แท้จริงจะถูกปูออกมาทั้งหมดแล้ว

เมื่อรู้เรื่องนี้ดี หวู่เฉินn ก็ใช้เวลาอยู่ที่นี่กับคิงพินในขณะนี้เขาไม่ได้รีบร้อนที่จะออกไปจากที่นั่น

นอกจากนี้เวลาผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงนับตั้งแต่เขามาถึงที่นี่จึงยังเร็วอยู่

เขากำลังให้คำแนะนำแก่คิงพินและคนอื่นๆในการค้นหาสถานที่ที่ปิดผนึกปีศาจจิ้งจอกเก้าหาง

ตามการตั้งค่าของหวู่เฉินชายสวมหน้ากากไม่ทราบสถานที่ปิดผนึกเฉพาะของเก้าหางเขารู้เพียงว่าเก้าหางอยู่ในนิวยอร์ก

นั่นเป็นเหตุผลที่เขาเข้าหาจักรพรรดิใต้ดิน คิงพินแห่งนิวยอร์กเพื่อใช้พลังของเขาและค้นหาสถานที่ที่ปิดผนึกเก้าหาง

หลังจากจัดการงานนี้ให้กับคิงพินและคนอื่นๆ หวู่เฉินได้แนะนำพลังของสัตว์หางเล็กน้อย

ในครั้งเดียวคิงพินและคนอื่นๆก็แสดงท่าทางตกใจ

ตามที่นายท่านบอก สัตว์หางนั้นเป็นระเบิดนิวเคลียร์ที่นำกลับมาใช้ใหม่ได้และมีสติปัญญา

และถูกผนึกในนิวยอร์ก!

มีเหตุผลว่าทำไมแสงอุษาจึงมองหาสัตว์หาง

อย่างที่เราทราบกันดีว่าความเศร้าโศกและความยินดีของมนุษย์ไม่ได้เชื่อมต่อกัน บางคนหัวเราะอย่างมีความสุข แต่ผู้สังเกตการณ์คิดว่าพวกเขาส่งเสียงดัง ความขัดแย้งที่เรียบง่ายสามารถพัฒนาไปสู่สงครามระหว่างประเทศได้ในที่สุด ความปรารถนาความโลภสิ่งเหล่านี้เป็นปัจจัยชี้ขาดที่ขับเคลื่อนการปะทุของสงคราม

เช่นเดียวกับสาเหตุที่สหรัฐฯโจมตีอิรักด้วยเหตุผลไร้สาระ – ต่อต้านการก่อการร้าย!

แต่มันเกี่ยวกับการต่อสู้กับการก่อการร้ายจริงหรือ?

อิรักตั้งอยู่ในตะวันออกกลางซึ่งมีแหล่งน้ำมันเพียงพอ สหรัฐอเมริกายังเป็นประเทศผู้บริโภคน้ำมันรายใหญ่บวกกับเหตุการณ์ 9/11 ในนามของการต่อต้านการก่อการร้ายกองทัพสหรัฐฯได้ก้าวเข้าสู่ดินแดนของอิรัก

ดังนั้นต้องมีหน่วยงานกำกับดูแลทั้งหมดนี้

หน่วยงานกำกับดูแลจะจับอาวุธที่ทรงพลังไว้ในมือซึ่งเป็นอาวุธชนิดที่สามารถทำลายล้างประเทศใหญ่ได้ในพริบตา

วิธีนี้ทำให้ทุกคนกลัวการทำลายล้างและสามารถนั่งร่วมโต๊ะเจรจาเพื่อแก้ปัญหาได้อย่างสันติ

‘ผู้ควบคุมคือแสงอุษาของเราและอาวุธคือสัตว์หาง!’

สัตว์หางรวมกันเป็นหนึ่งการเกิดขึ้นของสิบหางที่อยู่ยงคงกระพันควบคุมสิบหางควบคุมอ่านจันทราเพื่อนำสันติสุขมาสู่โลก!

ถูกต้อง! พวกเขาแสงอุษากำลังทำทั้งหมดนี้เพื่อสันติภาพของโลก

สิ่งที่เจ็บปวดตอนนี้เป็นเพียงการเริ่มต้นสู่ความสงบ

ความมืดก่อนรุ่งสางอดทนกับมันและผ่านไปอนาคตที่ดีกว่าจะถูกสร้างขึ้นโดยแสงอุษา

เขาต้องบอกว่าอู๋เฉินซึ่งรับบทเป็นอุจิวะ โอบิโตะมีศักยภาพมากในการกล่าวสุนทรพจน์

ทุกสิ่งที่เขาพูดทำให้คิงพินและคนอื่นๆเลือดเดือด

ถ้ามีให้เลือกใครอยากเป็นวายร้าย?

ทั้งหมดเป็นเพราะสังคมที่เป็นพิษนี้

ตอนนี้เราได้เข้าร่วมแสงอุษาแล้วพวกเขาไม่ใช่คนร้ายอีกต่อไปพวกเขากำลังทำในสิ่งที่ถูกต้อง!

เมื่อเห็นฉากนี้หวู่เฉินก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจ

จากนั้นเขาก็รับเงินสิบล้านเหรียญที่คิงพินส่งมา เขาใช้ความสามารถในการเคลื่อนย้ายของมิติคามุยเพื่อออกจากอาคารของคิงพินและกลับไปที่บ้านของเขา

หวู่เฉินไม่เต็มใจที่จะออกไปก่อนเวลาไม่ใช่แค่จัดงานให้คนอื่น แต่ยังปลูกฝังปรัชญาของแสงอุษา แต่ยังเพราะเงิน 10 ล้านของเขายังไม่มา!

หลังจากรับเงินและกลับไปยังที่อยู่อาศัยอย่างปลอดภัย หวู่เฉินก็หันไปสนใจห้างสรรพสินค้าและยิ้ม ในทางกลับกันหลังจากชายสวมหน้ากากออกจากอาคาร คิงพินก็ค่อยๆนั่งลงที่เก้าอี้พิเศษของเขา

บูลส์อายมองไปที่รูปลักษณ์ใหม่ของคิงพินและมีรอยดำแปลกๆที่หน้าผากเขาจึงถามว่า

“คิงพินนายเป็นอะไรไปทำไมคุณถึงมีรอยสักที่หน้าผากในพริบตา?”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้คิงพินก็ขมวดคิ้ว แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรกรีนก็อบลินก็เข้ามาและพูดอย่างบ้าคลั่ง

“คิงพินแสดงให้ทุกคนเห็นอีกครั้ง!

สกอร์เปี้ยนคิงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“ใช่ ใช่แสดงจักระอีกหน่อย เราเห็นยังไม่พอ!”

มีเพียงดร.ออคโทปัสเท่านั้นที่จำได้ว่าคิงพินเป็นคนที่ทุบตีพวกมันให้เป็นเนื้อเดียวกัน เขาไม่ได้พูดมากเฝ้าดูทั้งสามเดินไปสู่ความตายเงียบๆ

ตามที่คาดไว้ดวงตาดั่งเสือป่าของคิงพินก็เปิดขึ้น ร่างใหญ่โตของเขาค่อยๆลุกขึ้นยืนและพูดด้วยเสียงต่ำเขาบีบประโยคออกมาจากลำคอ

“อะไรทำให้แกกล้าพูดกับฉันแบบนี้ แกลืมความเจ็บปวดที่แกเพิ่งรู้สึกไปหรือยัง?”

เมื่อได้รับการเตือนเช่นนี้ร่างของบูลส์อายก็สั่นและเขาถอยหลังไปสองก้าว

“บอสมันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน! ฉันไม่รู้เรื่อง!”

กรีนก็อบลินและสกอร์เปี้ยนคิงมองหน้ากัน แต่แทนที่จะถอยกลับพวกเขากลับส่งสายตามุ่งร้ายไปที่คิงพิน