โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ - บทที่ 75 ผู้ช่วย
นิยาย โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ (SMRiaG) บทที่ 75 ผู้ช่วย
บทที่ 75 ผู้ช่วย
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ไอเซ็นก็ถอนหายใจเสียงดังออกมา เขาตัดสินใจได้แล้วใช่หรือเปล่า? ถูกต้อง เขาตัดสินใจที่จะทําหุ่นยนต์ม้า! มันต้องเป็นเช่นนั้น!
แต่ติดปัญญหาอยู่อย่างหนึ่ง เขาสร้างอลขึ้นมาโดยได้รายละเอียดที่สูงมากเพราะเขามีกระดูกของหมาป่าเป็นวัตถุอ้างอิง เขาอาจใช้การคัดลอกมานาคัดลอกกระดูกของม้าได้ แต่มันจะดีกว่าหากเขาได้ซากศพของม้าจริง ๆ โดยที่ไม่ต้องซื้อหรือฆ่ามัน
และมันก็ดูแปลก ๆ ด้วยหากจะไปถามใครว่าจะหาซากม้าตายได้จากที่ใด มันอาจจะเป็นการทําให้พวกเขาหวาดกลัวก็เป็นได้
มันต้องมีสักทางที่ให้ได้มาซึ่งซาก้าสิจริงไหม? บางทีเขาอาจจะต้องออกไปนอก เมืองเพื่อล่ามอนสเตอร์ที่รูปร่างคล้ายม้าในป่า
แต่นั่นอาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดี ทางเลือกที่ดีที่สุดเห็นจะเป็นการไปถามว่าเขาสามารถใช้การคัดลอกม้าของพวกเขาได้หรือไม่ ไอเซ็นจึงเดินไปหาคนเลี้ยงม้าและถามว่าเขาสามารถนํามาตรงนั้นเป็นวัตถุอ้างอิงได้หรือไม่ แต่ชัดเจนอยู่ว่ามันไม่ได้ง่าย ขนาดนั้น เพราะมันจะดูเหมือนกับคนแปลกหน้าคนหนึ่งเทมานาใส่ม้าพวกเขามันอาจ จะเป็นการทําให้ม้าบาดเจ็บหรือตายได้เลยในทันที เช่นนั้นแล้วคนเลี้ยงม้าคงไม่ยอม เสียงแน่ ๆ
แต่เขาให้ไอเซ็นไปถามคนดูแลม้าคนอื่น ๆ ว่าพวกเขายินยอมหรือไม่ อย่างน้อยก็ยังมีโอกาสอยู่แม้เพียงน้อยนิดก็ตาม
ตลอดหนึ่งชั่วโมง ไอเซ็นพยายามเดินทั่วโรงม้าเพื่อหาใครสักคนที่จะยอมให้เขาใช้การคัดลอกมานากับม้าของพวกเขาได้ คนส่วนใหญ่มักไม่ยอมหรือแทบจะปฏิเสธในทันที แต่หลักจากที่หาไปเรื่อย ๆ ก็พบกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยอมให้ไอเซ็นทำตามที่เขาต้องการ
ไอเซ็นขอบคุณเขาและมองม้าขนสีน้ําตาลอ่อนตรงหน้า ขนาดตัวมันค่อนข้างใหญ่ แม้ไอเซ็นก็ยังมองไม่พ้นหลังของมัน แถมยังดูสุขภาพดีตรงตามที่ไอเซ็นต้องการ
เขาค่อยย้ายมือไปวางทาบที่หลังของม้าและเทมานาออกมาจากฝ่ามือ พร้อมทั้ง ควบคุมให้มานาครอบคลุมทั่วทั้งตัวม้าโดยสมบูรณ์ และจากนั้นก็เริ่มแทรกซึมเข้าไป ยังภายในร่างกาย
ทันใดนั้น ม้าก็ตอบสนองเมื่อมานาปริมาณมากเข้าสู่ร่างกายของมัน และเริ่มขยับ ร่างกายอย่างกระวนกระวาย แต่คนดูแลก็ทําให้มันสงบลงเพื่อที่ไอเซ็นจะได้ทํางาน ได้อย่างราบรื่น
เขาเพ่งสมาธิไปยังทุกจุดของร่างกายม้าที่ละส่วน พยายามคัดลอกรายละเอียดให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ จนกระทั่ง…
[ขยายพื้นที่จัดเก็บสําเนามานา – ม้าศึกจีกันทูออน]
ไอเซ็นยิ้มอย่างมีความสุขและดึงมานาออกจาตัวของม้า จากนั้นก็ขอบคุณชายหนุ่มในความช่วยเหลืออีกครั้ง
หลังจากออกจากโรงม้า ไอเซ็นและบรีก็รีบกลับไปยังห้องที่โรงแรมเพื่อดูว่าเจียกยังคงอยู่ที่นั้นหรือว่าออกไปข้างนอกเพื่อไปตามทางของเขาแล้ว เมื่อพวกเขาเห็นว่า ห้องนั้นว่างเปล่า พวกเขาจึงตัดสินใจปล่อยเลี้ยกไปตามทางของเขาเอง และจากนั้น ก็มุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่ไอเซ็นจะใช้เวลาหลายวันอยู่ที่นั่น ที่นั่นคือโรงตีเหล็กที่เด็น เมียร์ ปรมจารย์ช่างตีเหล็กเป็นเจ้าของ “ความสุขใจของคนแคระ”
พวกเขาเดินผ่านประตูด้านหน้าและทักทายพนักงานที่นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์หน้าร้าน เธอมองอูลและคาเรียมนความสับสนเล็กน้อย จากนั้นพวกเขาก็ไปยังด้านหลังร้านที่ซึ่งเด็นเมียร์กาลังนั่งพักจากการทํางานอยู่
“อ้าว! มาทําอะไรที่นี่ ตาเฒ่า? และนั่นพาใครมาด้วยน่ะ? อย่าบอกนะว่านายกลาย เป็นคนฝึกสัตว์ไปแล้ว!” คนแคระตะโกนและเดินมาทักทายไอเซ็น เขาจ้องมองทั้งคา เรียและโดยเฉพาะอล เขาเข้ามามองใกล้ ๆ และดวงตาของเขาก็ค่อย ๆ เบิกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ
“เดี่ยว มันไม่มีชีวิตหรอกเหรอ? ขนมันทํามาจากทองเหลืองใช่ไหม? หรือแค่ดูคล้ายเฉย ๆ? มันยืนนิ่งเหมือนกับรูปปั้นเลย…” เขาพูดในความอยากรู้อยากเห็นและนั่งยองเพื่อที่จะได้มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าใกล้ขึ้น
ไอเซ็นเกาเคราเบา ๆ และหัวเราะ “มันไม่ใช่หมาป่าจริง ๆ หรอก มันคือหุ่นยนต์ เหมือนกับโกเล็มเครื่องจักรน่ะ มันใช้แผ่นหนังทําผิวหนังและใส่ขนทองเหลือง”
“หม ทําไมนายถึงเลือกทองเหลืองล่ะ? เดี๋ยวก่อนนะ… ฉันได้ยินเฟ้องหมุนอยู่ข้างใน นั่นสินะวิธีที่นายใช้ก็ดูเข้าท่าที่เลือกใช้ทองเหลือง มันดีเมื่ออยู่ภายใต้แรงดันที่สูง และยังใช้ทองเหลืองที่มีแรงดึงสูงอีก ไม่ผิดหวังในตัวนายจริง ๆ ! แล้วลมอะไรพัดมาที่นี่ล่ะ? ขอเดาว่าคงเอาผลงานชั้นเยี่ยมมาอวดสินะ!” เด็นเมียร์ถามและมองไปเซ็น ด้วยความสงสัย
“ใช่ ทั้งหมดที่นายว่ามานั่นแหละ ฉันมาที่นี่เพื่อสรั้งหนยนต์อีกตัวน่ะ แต่ครั้งนี้เป็นม้า”
ทันใดนั้น ดวงตาทั้งสองข้างของเด็นเมียร์ก็ประกายความตื่นเต้นออกมา และมองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่าวันนี้ยังเหลืออะไรอีกที่เขาต้องทํา “พอจะมีอะไรให้ฉันช่วยนายได้บ้างไหม?”
ไอเซ็นหัวเราะเบา ๆ และคิดอยู่ครู่หนึ่ง แน่นอนว่าจะเป็นการช่วยได้มากเลยทีเดีย วหากมีคนที่มีทักษะอย่างเด็นเมียร์มาช่วยในการสร้างหุ่นยนต์ และเวลาที่ใช้ก็จะถูก ลดทอดลงไปมากด้วย
“จริง ๆ แล้วก็มีนะ แผนที่ฉันมีก็คือสร้างโครงกระดูกทองเหลืองและใส่ฟันเฟืองกับ ท่อล่าเลียงของสารหล่อลื่น พร้อมกับถังเก็บสารหล่อลื่นด้วย แต่การสร้างสิ่งเหล่านี้ จะทําให้งานเราเยอะพอสมควร คงเป็นเรื่องที่ดีมากหากได้นายเข้ามาช่วยรับงานโคร งกระดูกไปทํา ส่วนฉันจะทําฟันเฟือง ฉันได้เตรียมวัตถุสาหรับอ้างอิงไว้ให้นานแล้ว” ไอเซ็นอธิบาย และเด็นเมียร์ก็ฟังอย่างกระตือรือร้นก่อนนจะโพล่งหัวเราะออกมา
“เอาล่ะ ฉันจะช่วยเท่าที่ฉันจะช่วยได้แล้วกัน! เราเหลือทองเหลืองแรงดึงสูงไม่มาก เดี๋ยวฉันจะไปเกณฑ์คนที่ว่างงานอยู่มาทําแท่งเหล็กให้เรา! ที่นี้ก็เอาวัตถุอ้างอิงมาให้ฉันดู!” เด็นเมียร์เปล่งเสียงด้วยน้ําเสียงที่ตื่นเต้น และไอเซ็นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
เขาเทมานาจํานวนหนึ่งออกมาและเปิดใช้ทักษะการคัดลอกมานาเพื่อสร้างสําเนา แค่โครงกระดูกของม้า
“โอ้โห! นายมีทักษะเกี่ยวกับมานาดีเหมือนกันนะเนี่ย นี่ไม่ใช่ม้าทั่ว ๆ ไปใช่ไหม? นี่มันเรียกว่าจีกันโท… อะไรสักอย่างนี่แหละ” เด็นเมียร์พื้มฟ้า และไอเซ็นก็พยักหน้า พร้อมหัวเราะเบา ๆ
“ใช่ มันเรียกว่า ม้าศึกจีกันทูออน มันไม่ได้ต่างกันมากใช่ไหมล่ะ? มันหมายถึงส่วน ต่าง ๆ ที่เราสร้างขึ้นจะต้องใหญ่กว่าเล็กน้อยหากเราเลือกที่จะสร้างหุ่นยนต์โดยเทียบ เอาจากลักษณะของม้าทั่วไปเป็นหลัก
“ฮ่า ๆ ถูกต้อง! งั้นลงมือกันเลยเถอะ!” เด็นเมียร์เปล่งเสียงอย่างมีความสุขและไอเซ็นก็พยักหน้า พร้อมพยิบชุดช่างตีเหล็กออกมาจากกระเป๋าของบรีก่อนจะนําไปเปลี่ยนห้องที่อยู่ถัดไป
หลังจากนั้นเขาก็หยิบเครื่องมือและเริ่มลงมือทําฟันเฟืองที่จําเป็นด้วยทองเหลืองที่เด็นเมียร์เตรียมไว้ให้ ก่อนที่เขาจะตะโกนลั่นเพื่อให้ช่างคนอื่น ๆ เริ่มทําแท่งทองเห ลืองแรงดึงสูงจํานวนมากให้พวกเขา
แต่ก่อนที่ไอเซ็นจะเริ่มทํางาน แน่นอนว่าเขาได้เปิดใช้งานทักษะพื้นที่งานฝีมือก่อน
งานนี้คือการผลิตชิ้นส่วนโครงเหล็กของหุ่นยนต์ม้าจํานวนมาก โดยมีความช่วยเหลือจากเด็นเมียร์ ไม่ใช่แค่เพียงวันแรก แต่ยังรวมถึงทั้งวันของวันถัดมาอีกด้วย ตอนนี้ เป็นเวลาช่วงบ่ายของวันที่สองของการบวนการสร้างหุ่นยนต์ และถึงเวลาที่จะต้องเริ่ มการประกอบทุกส่วนเข้าด้วยกัน
“ขอบใจที่ช่วยมาตลอดจนถึงตอนนี้นะเด็นเมียร์ ฉันเป็นหนี้บุญคุณนายจริง ๆ” ไอเซ็นพูดด้วยรอยยิ้ม และเด็นเมียร์ก็ส่ายหน้าพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง “ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า เรื่องแค่นี้เอง! ฉันแค่อยากเห็นสิ่งที่นายสร้าง สําเร็จก็เท่านั้น! และตราบใดที่เจ้าทําเสร็จที่นี่ มันก็คงจะไม่มีปัญหาอะไร!” คนแคระหัวเราะดังลั่นขณะตั้งหน้าตั้งตารอว่าไอเซ็นจะทําอะไรต่อไป และช่างน่าประหลาดใจ เขาไม่ได้เริ่มประกอบร่างกายของม้า แต่กลับหยิบขวดรูปชมพู่ ท่อ คริสตัลจํานวนหนึ่ง และอัญมณีสีเขียว
หลังจากนั่งลงที่โต๊ะทํางานข้างกําแพง ไอเซ็นก็จัดเตรียมอุปกรณ์เหล่านี้ และบรรดาช่างทั้งหายที่อยู่ในโรงเหล็กวันนี้ต่างมารุมล้อมเพื่อดูเขาทํางาน สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องมาที่ไอเซ็นด้วยความสนใจว่าเขากําลังจะทําอะไร
ไอเซ็นเปลี่ยนพื้นที่งานฝีมือเป็นหนึ่งในการเล่นแร่แปลธาตุ จากนั้นก็นํามานาคริสตัลอันดับสี่มาวางลงในครกมิธริลและเริ่มบดให้เป็นผงละเอียด จากนั้นก็ทําเช่นเดียวกับสมองและจิตวิญญาณคริสตัลก่อนจะเริ่มผสมวัตถุดิบเหล่านี้เข้าด้วยกันกับผงมานาคริสตัล
หลังจากเทน้ําในปริมาณที่ต้องการลงไปและคนจนได้ที่ ไอเซ็นก็เทส่วนผสมลงใน ขวดรูปชมพูและนําไปติดกับระบบกลั่น เพื่อต้มให้น้ําระเหยไปจนหมด
เมื่อน้ําระเหยไปจนหมดแล้ว เหลือเพียงผลึกคริสตัลอยู่ก้นขวดที่บ่งบอกให้ไอเซ็นใช้การแปลงสภาพเปลี่ยนมันเป็นทรงกลม ก่อนจะถอดแยกชิ้นส่วนระบบกลั่นเนื่องจากไม่จําเป็นต้องใช้อีกแล้ว ทั้งนี้ยังเป็นการประหยัดน้ําที่เหลือจากการระเหยในขวดแก้วอีกด้วย
ต่อมา ไอเซ็นหยิบแกนโกเล็มและคริสตัลสัตว์ป่าที่เขาซื้อมา แม้ว่าราคาจะสูงมากก็ตาม และจากนั้นก็เริ่มสร้างสัญลักษณ์อักษรรูนบนผิวเหมือนกับตอนที่สร้างแกนโก เล็มของอลู
เมื่อเสร็จแล้ว ไอเซ็นก็หยิบลูกแก้วการร่ายมนต์มาสามลูก และเปลี่ยนพื้นที่งานฝีมือเป็นการร่ายมนต์ จากนั้นก็ร่ายมนต์ใส่แกนด้วยการร่ายมนต์สามอย่างที่จําเป็น
ไอเซ็นได้ทลายขีดจํากัดของทั้งสองทักษะอย่างการร่ายมนต์และการเล่นแร่แปรธาตุเช่นครั้งก่อนอีกครั้ง จึงทําให้เขาได้รับโบนัสแต้มสถานะพิเศษ
ไอเซ็นสร้างสําเนาหัวใจของม้าเหมือนกับแกนของอลที่เขาทําครั้งก่อน และนำไปวางไว้กับแกนโกเล็ม โดยใช้การแปลงสภาพเปลี่ยนรูปร่างของแท่งแกนเป็นรูปหัวใจ
แต่นั่นยังไม่ใช่ทั้งหมดที่ไอเซ็นสร้างขึ้นด้วยการแปลงสภาพและการร่ายมนต์ ในขณะที่เปลี่ยนพื้นที่งานฝีมือของการเล่นแร่แปลธาตุและการร่ายมนต์ไปมา ไอเซ็น ได้สร้างอวัยวะรับสัมผัสสามอย่างให้กับม้าตัวนี้ นั่นคือ ตา จมูก และหู นอกจากนั้น ไอเซ็นยังสร้างสมองมานาคริสตัลสาหรับหุ่นยนต์อีกด้วยเพื่อให้มันสามารถจดจําและจัดการข้อมูลต่าง ๆ ได้เช่นเดียวกับอล
และตอนนี้ทุกส่วนพื้นฐานของหุ่นยนต์ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ถึงเวลาที่ไอเซ็นจะทําการ ประกอบทุกส่วนเข้าด้วยกัน