นิยาย โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ (SMRiaG) บทที่ 73 ยาถัง

บทที่ 73 ยาถัง

ไอเซ็นมองดูรอบคําร้องต่าง ๆ บนพินบอร์ดที่ดูเหมือนจะถูกคัดแยกไว้ตามอาชีพ และอันดับแบบคร่าว ๆ ซึ่งเป็นอีกความแตกต่างที่ชัดเจนไปจากกิลด์นักผจญภัยที่จะปิดประกาศค่าร้องตรงไหนก็ได้เพราะมีพื้นที่ว่างเยอะ

เป็นความคิดที่ดีที่จะเลือกคําร้องที่ทําเสร็จได้เร็วและที่เหมาะสมกับเป้าหมายในอนาคตอันใกล้

ส่วนหนึ่งของสิ่งที่เขาวางแผนมาระยะหนึ่งแล้วก็คือการได้เริ่มสร้างรองเท้าหรือรองเท้าบูทสําหรับตัวเอง บรี และแน่นอน สําหรับคาเรียด้วย แต่เนื่องจากมันสามารถส ร้างขึ้นโดยที่ไม่ต้องใช้พื้นที่มาก จึงควรรอหลังจากที่ไอเซ็นได้ทําส่วนที่สําคัญที่สุด ของแผนเสียก่อน นั่นก็คือ รถม้า ทั้งนี้เขายังต้องการสัตว์สําหรับลากจูงด้วย เขาคิดว่า จะดีหรือไม่หากสร้างหุ่นยนต์อย่างอลขึ้นมาอีก แต่เนื่องจากสร้างหมาป่าขึ้นมาสักตัว ก็ใช้เวลานานแล้ว การจะสร้างสัตว์ที่ขนาดใหญ่กว่าอย่างบ้าคงกินเวลาเพิ่มเข้าไปอีก

ในทางตรงกันข้าม แน่นอนว่ามันมีประโยชน์มาก หากมีบางสิ่งช่วยลากจูงรถม้า โดยไม่จําเป็นต้องหยุดพัก มันก็จะเป็นการช่วยประหยัดเวลาได้อย่างมาก ซึ่งก็ยังพอมีความเป็นไปได้อยู่ แต่ไอเซ็นไม่สามารถพูดได้อย่างชัดเจนว่าหุ่นยนต์ที่จะสร้างขึ้น มาเพื่อการนี้นั้น จะแข็งแรงกว่าและเร็วกว่าม้าทั่วไปจริงหรือไม่

ทั้งนี้เขายังต้องเตรียมเสบียงจํานวนมากสําหรับการเดินทางด้วย จ่าพวกที่เป็นเนื้อ แดดเดียวหรือผลไม้น่าจะดีที่สุด และเขายังต้องการยารักษาเพิ่มอีกเช่นกัน ซึ่งประ จวบเหมาะกับคําร้องหนึ่งที่แขวนอยู่บนผนัง เขาเอื้อมมือไปดึงกระดาษออกจากพื้นบ อร์ด ก่อนจะยื่นให้กับคนแคระที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับแท็กกิลด์อันใหม่

“ได้ครับ ผมจะรีบดําเนินการให้ทันที” พนักงานกิลด์คนแคระพูดด้วยรอยยิ้ม และรีบ ไปยังด้านหลังกําแพงตรงเคาน์เตอร์ทันที ใช้เวลาเพียงไม่นานเขาก็กลับมา

“นี่ครับ” คนแคระพูดพร้อมรอยยิ้ม

[คุณรับค่าร้อง “ยาเลือดเกรดต่า” ของกิลด์ช่างฝีมือ]

“ขอบคุณที่เข้าร่วมกิลด์กับเรานะครับ” คนแคระพูดด้วยรอยยิ้มหลังจากมอบแผ่นกระดาษคําร้องและแท็กประจําตัวคืนแก่ไอเซ็น ตอนนี้ไอเซ็นเข้าร่วมกิลด์ที่สองเป็นที่ เรียบร้อย

แต่ก่อนที่เขาจะไปยังกิลด์ที่สามที่เขาสนใจ บรีก็หยุดเขาไว้ “ไอเซ็นคะ ฉันคิดว่าเราไม่จําเป็นต้องไปกิลด์นักค้าหรอกนะคะ”

ไอเซ็นเผยสีหน้าประหลาดใจ จากนั้นก็หันมาหาเธอพร้อมกับยิ้มขณะเกาเครา “ทําไมล่ะ? หมายความยังไง?”

“คืองี้ค่ะ มีประเภทของกิลด์ที่แตกต่างกันอยู่จํานวนหนึ่ง ประเภทของกิลด์นั้นจะได้รับการจําแนกโดยกิลด์สากล โดยจะมีกิลด์เปิด และ กิลด์ปิด กิลด์เปิดตัวอย่างเช่น กิลด์นักผจญภัย หรือกิลด์ช่างฝีมือ เนื่องจากคุณต้องรับค่าร้องอย่างว่องไวเพื่อเพิ่มอันดับให้แก่พวกเขา แต่กิลด์นักคําคือกิลด์ปิด นั่นหมายความว่าทุกการค้าที่คุณทําจะถูกลงทะเบียนโดยอัตโนมัติผ่านแท็กกิลด์ของคุณ คือฉันก็ไม่รู้ว่าพวกเขาทําได้ยังไง และเมื่อเวลาผ่านไป อันดับของคุณจะเพิ่มขึ้นเอง” เธออธิบายอย่างละเอียด โดยไม่ได้คลายความสับสนของไอเซ็นเลย แม้มันจะเป็นข้อมูลที่ค่อนข้างมีประโยชน์ก็ตาม

ไม่ว่าอย่างไร เขาก็เคารพในการตัดสินใจของบรอยู่ดี เช่นนั้นเขาตัดสินใจเดินลงไปตามทางลาด และในขณะที่เริ่มเดิน เขาก็ถามคําถามถัดไป “แล้วทําไมเราถึงไม่ควรไปกิลด์นักค้าล่ะ? เพราะสมัครแบบปกติไม่ได้งั้นเหรอ?”

บรีพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มและประสานมือไว้ข้างหลังขณะกระโดดเข้ามาใกล้ ๆ ไอ เซ็น ซึ่งเธอไม่น่าจะกระโดดได้เลยจากกระเป๋าใบใหญ่ที่เธอสะพายอยู่เด็กผู้หญิงตัว เล็ก ๆ คนนี้มีพละกําลังมหาศาล

“ใช่ค่ะ! กิลด์นักค้ากําหนดความมีชื่อเสียงในการค้าขายสินค้าที่มีคุณภาพที่แน่นอน หรือต้องจบฝึกงานกับนักค้าที่เป็นคนของกิลด์ อันนี้คือเท่าที่ฉันรู้นะคะ ยังมีวิธีอื่นให้เข้าร่วมอยู่ แต่ฉันไม่รู้วิธีเหล่านั้นจริง ๆ ค่ะ” บรีพูดอย่างรวดเร็ว และไอเซ็นก็พยักหน้ารับ

“เข้าใจแล้ว ก็ฟังดูมีเหตุมีผลนะ งั้นเอาไว้คราวหลังก็แล้วกัน ฉันคิดว่าเราเริ่มทําคํา ร้องให้เสร็จเลยก็ดีนะ แค่ออกไปรวบรวมอัมรานมา และนํามาผ่านกระบวนการเพื่อทํา เป็นยาเลือด เธอรู้ไหมว่าว่าจะหาอัมรานได้จากที่ไหน?” ชายแก่ถามและมองกระดาษ แผ่นแรกที่ถืออยู่ในมือ

“รู้ค่ะ มีอยู่สองสามที่ในป่าลึก และห่างออกไปนอกเมืองไม่ไกลก็มีเช่นกันค่ะ” บรี อธิบายพร้อมดูข้อมูลที่เธอได้รวบรวมเกี่ยวกับพื้นที่ และบันทึกไว้ในทักษะฐานข้อมูล ก่อนจะหันกลับมาหาไอเซ็นอีกครั้ง “ฉันรู้เส้นทางแล้วค่ะ คุณจะไปกันตอนนี้เลยไหม
คะ?”

“ไปสิ ลุยกันเลย เธอมีกระเป๋าเป้ของฉันกับถุงปอกกระเจาใช่ไหม? จะได้เอาไว้ใส่ อัมราน”

“ทุกอย่างเรียบร้อยค่ะ!”

หลังจากพวกเขาตัดสินใจตามแผน ไอเซ็นและบรก็ไปยังอุโมงค์ที่น่าไปสู่ป่านอก เมืองทันที ใช้เวลาเดินเพียงยี่สิบนาทีก็มาถึงจุดที่บริจาได้ว่ามีดอกอัมรานขึ้นอยู่ซึ่งไม่ ไกลจากเมืองมากนัก

“มีให้เก็บเยอะเลยนะเนี่ย! รู้ไหมว่าเราเอาไปได้เท่าไหร่?” ไอเซ็นถามบรีขณะเริ่มเด็ดดอกไม้สีแดงสดบนพื้นตรงหน้าและใส่ลงในถุงปอกกระเจา

“เอาไปได้หมดเลยค่ะ… ปกติแล้วป่าจะเต็มไปด้วยเวทมนต์ธรรมชาติ ดังนั้นมันจะขึ้นใหม่ในอีกหนึ่งหรือสองวันค่ะ!” เฟย์คนอธิบายและนั่งยองลงกับพื้น

ไม่นานหลังจากที่เริ่มเด็ดดอกอัมราน ไอเซ็นก็ยกคาเรียมาวางลงบนพื้น “เอาล่ะ นี่ เป็นส่วนหนึ่งของบทเรียนนะโอเคไหม? พืชพวกนี้สําคัญต่อฉันและผู้คนอีกมากมาย และพวกเราต้องการเก็บดอกไม้ทั้งหมดนี้ อยากช่วยไหม?” ไอเซ็นถามเธอ และ ไมโคนิดตัวน้อยก็โยกหมวกเห็ดสีแดงขึ้นลงเป็นการพยักหน้า ก่อนจะใช้ปลายแขนจับที่ลําต้นและพยายามออกแรงถอนออกจากพื้นดินด้วยกาลังที่เธอมี

“ส์เขาเจ้าตัวน้อย เธอทําได้!” ไอเซ็นพูดให้กําลังใจเธอ ซึ่งดูเหมือนเธอจะมีกาลังขึ้นมาในทันตา และหลังจากครู่หนึ่งกับการดึงล่าต้นด้วยแรงที่เธอมี ในที่สุดล่าต้นก็ยอมแพ้ และคาเรียก็อุ้มดอกไม้ดอกแรกที่เด็ดด้วยตัวเองไว้ในอ้อมอก

แต่ทันทีหลังจากนั้น เธอก็ล้มพับลงกับพื้นจากอาการหมดแรงแต่ยังคงกอด ดอกไม้ไว้แน่น “ฮ่า ๆ… เธอมีมานาที่บริสุทธิ์จริง ๆ” ไอเซ็นถอนหายใจพร้อมกับยิ้ม และยกคาเรียกลับมาไว้บนไหล่ดังเดิมเพื่อให้เธอได้พักฟื้น ก่อนจะเริ่มเก็บดอกอัมรานต่อ

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ไอเซ็นและบรีก็กลับไปยังเมืองอีกครั้งหลังจากรวบรวมดอกอัมรานได้ถึงสองถุงปอกกระเจา

เมื่อตัดสินใจแล้วว่าสถานที่ที่ดีที่สุดที่จะทางานก็คือร้านของมอร์โรม พวกเขามุ่งหน้าไปที่นั่นและพบกับครึ่งเอลฟ์ครึ่งคนแคระกําลังนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์หน้าร้าน “อ้าว ไอเซ็น! ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งครับ! กงล้อปั่นด้ายที่คุณต้องการใช้งานได้ดีไหมครับ?” เขาถามในความอยากรู้

ไอเซ็นหัวเราะเบา ๆ และเดินเข้ามาข้างในร้านเพื่อทักทายเขาด้วยการเขย่ามือ “ทุกอย่างไปได้สวยมาก นี่ไงดูสิ” ไอเซ็นพูดและกระตุกหัวเล็กน้อยไปยังหุ่นยนต์ หมาป่าเพศเมียที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา

มอร์โรมขมวดคิ้วมอง จากนั้นก็เดินไปรอบ ๆ เธอเพื่อดูว่าตรงไหนที่ใช้เส้นด้าย หรือผ้าเวทมนต์ แต่ก็หาไม่เจอและถอนหายใจออกมา “เอ่อ… คุณใช้เส้นด้ายเวทมนต์ฝึกหมาป่าขนสีทองเหรอครับ?”

“ฮ่า ๆ เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น!” ไอเซ็นหัวเราะเสียงดังและตบหลังมอร์โรมเบา ๆ จากนั้นก็อธิบายให้เขาฟังว่าจริง ๆ แล้วอลคืออะไร แน่นอนว่าเขายังบอกเรื่องอิลเล็นและ การทดสอบไปคร่าว ๆ ด้วย

มอร์โรมอ้าปากค้าง กรามของเขาร่วงแทบจะติดพื้น และเพียงจองไอเซ็นอยู่ครู่ หนึ่งโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา จนกระทั่งเขาถอนหายใจ “ไอเซ็น นั่นมัน… สุดยอดมากเลยนะครับ ผมไม่รู้เลยว่าจะพูดอะไร… แต่เอ่อ… คุณมาทําอะไรที่นี่ล่ะครับ?”

“ขอบใจที่ถาม! ฉันอยากจะขอหยิบยืมเครื่องมือของนายปรุงยานะ ถ้าไม่ว่าอะไรน่ะนะ และฉันเห็นถังไม่ใหญ่วางอยู่ตรงมุมของห้องทํางานนาย ฉันอยากจะขอซื้อ” ไอเซ็นอธิบายอย่างรวดเร็ว และมอร์โรมก็ยักไหล่

“ผมยินดีครับ เพราะยังไงก็ไม่ได้ใช้อยู่แล้ว คุณอยากได้อัมรานหรือไปรอนไปด้วย ไหมครับ?” มอร์โรมถามขณะนําไอเซ็นไปยังด้านหลังและไปนําถังไม้ขนาดใหญ่มาให้ สองถัง และถังขนาดเล็กกว่าอีกสี่ถัง ซึ่งเล็กกว่าอยู่หนึ่งในสี่ส่วนของถังใหญ่

“ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันคิดไว้ว่าจะใช้แค่สองถังเล็กนี่สําหรับบรรจุยาเลือด และจะเพิ่ม อีกนิดหน่อยสําหรับค่าร้องของกิลด์ช่างฝีมือ คงไม่เสียหายอะไรนะหากจะทํายามานา ด้วย ฉันจะนําน้ําส่วนเกินจากการกลั่นยาใส่ลงถังใหญ่ แล้วจะนําไปใช้ประโยชน์อย่า งอื่นที่คิดเตรียมไว้นานแล้วที่หลัง รู้ไหมว่าฉันจะซื้อถังเล็กพวกนี้ได้ที่ไหน? เอาไว้ใช้ เติมของเหลวใส่ลงไปได้ดีเลย”

“ซึม ปกติแล้วจะหาได้จากร้านของช่างงานไม้นะครับ ที่ผมมีเพราะว่าถังพวกนี้ใช้ บรรจุสมุนไพรที่ผมสั่งมานะครับ”

“ขอบใจมาก ฉันอาจจะลองทําเองดู… จะได้ประหยัดเงินและยังได้ความชํานาญ จากทักษะงานไม้เพิ่มขึ้นอีก ว่าแต่ ฉันยืมใช้โต๊ะทํางานตรงนั้นได้ไหม?” ไอเซ็นถาม และมอร์โรมก็ยักไหล่อีกครั้ง

“ได้สิครับ วันนี้ผมไม่ยุ่งเท่าไหร่ มีแค่ต้องทํางานใหม่ให้เสร็จ ต้องใช้พลังสมองนิด หน่อย ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมก็บอกได้เลยนะครับ ผมอยู่หน้าร้าน

“ขอบใจนะ!”

ไอเซ็นหักข้อนิ้วและนั่งลงยังโต๊ะตัวที่เขาขอใช้ พร้อมกับคว่าถุงอัมรานลงบนโต๊ะ ขั้นตอนแรกของงานคือการกลีบออกจากล่าต้น ซึ่งก็ไม่ได้ยาก และไม่ได้ใช้เวลานาน เพราะมีบรีคอยช่วยเหลือเขาอยู่ตลอด

ดังนั้นพวกเขาจึงมาถึงขั้นตอนที่สองอย่างรวดเร็ว คือการทําให้อัมรานแห้งเพื่อให้มันกลายเป็นผงได้ทันทีเมื่อไอเซ็นบดมัน ปกติแล้วการอบแห้งจะต้องใช้เวลานาน แต่ โชคดีที่ได้ความช่วยเหลือจากคาถา แห้งเหือด ของบรี ซึ่งช่วยร่นเวลาเหลือเพียงแค่ห้านาทีเท่านั้น

ด้วยความรวดเร็วนี้จึงมีกลีบดอกอัมรานแห้งกองเท่าภูเขาอยู่ตรงหน้าพวกเขา

ขั้นต่อมา ไอเซ็นน่าเครื่องมือต่าง ๆ ที่จําเป็นออกมาและหยิบภาชนะใบใหญ่ที่มีอยู่ในห้องทํางานนี้เพื่อเริ่มลงมือบดกลีบดอกบางส่วนจากนั้นก็เทใส่ขวดรูปชมพู่ที่ใหญ่ที่ สุดเท่าที่เขาจะหาได้ก่อนจะหยิบมานาคริสตัลจานวนมากที่เขามีมาด้วย ซึ่งทั้งสอง อย่างถูกบดรวมกันก่อนจะเติมผงอัมรานลงไป

และขั้นสุดท้าย หลังจากเติมน้ําลงไป ไอเซ็นก็คนทุกอย่างเข้าด้วยกันด้วยความ ประณีตและนําไปติดกับระบบกลั่น ผลลัพธ์ของงานครั้งนี้เขาได้นําถังขนาดใหญ่มาร องรับไว้แล้วเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องเทนําใส่ลงในภาชนะแก้วอีก

หลังจากไอเซ็นเริ่มต้มน้ํา เขาก็ทําซ้ําขั้นตอนเดิมจนกระทั่งได้ยาเลือดพอที่จะเติมถังเล็กให้เต็มได้