นิยาย โปรเพลเยอร์วัยเกษียณโปรเพลเยอร์วัยเกษียณ (SMRiaG)บทที่ 57 เห็ด

บทที่ 57 เห็ด

[คุณเลเวล 71]

[ปลดล็อคฉายา คาสโนวา]

มีรอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าไอเซ็นที่ยืนอยู่ตรงหน้าร่างไร้วิญญาณของก็อบลินคิงส์พร้อมกับถือมานาคริสตัลที่ เปื้อนคราบเลือดในมือเขาหันกลับมามองยังสมาชิกในกลุ่มที่กําลังมองเขาด้วยสีหน้าที่มีหลากอารมณ์ความรู้สึกผสมรวมกันอยู่

พวกเขาต่อสู้มาเพื่อทนดูไอเซ็นควักเอาหัวใจของมอนสเตอร์ออกมาแต่ขณะเดียวกันพวกเขาต่างยืนมองอยู่ตรงนั้นด้วยสายตาที่ตกตะลึงโดยเฉพาะกับเจี๊ยกดูเหมือนจะเป็นภาพที่ถอดแบบออกมาจากแอนนิเมะที่เขาดู

ไอเซ็นหัวเราะเบาๆและเดินผ่านร่าง ของก็อบลิน“บรีช่วยหยิบถ้วยน้ําให้ฉันหน่อยได้ไหม?” เขาถามและเธอก็หยิบมานาคริสตัลมาไว้ในมือแทน

“ไม่เป็นไรค่ะ! เดี๋ยวฉันทําความสะอาดให้เอง!” เธอพูดด้วยรอยยิ้ม และไอเซ็นก็พยักหน้าปล่อยคริสตัลให้เธอจากนั้นก็ทําความสะอาดมือด้วยผ้าทันทีก่อนจะเปิดวินโดวส์ค่าสถานะ

เขาหันไปหาพรรคพวก และยิ้มเล็กน้อย “การต่อสู้ครั้งนี้ทําให้ฉันเลเวลเพิ่มอีกแล้วเรากลับไปเมลโรได้แล้วนะ”

“ยินดีด้วยนะคะไอเซ็น! ที่นี้คุณก็จบภารกิจนั้นได้เสียที!” บรีพูดด้วยรอยยิ้มขณะกําลังเก็บมานาคริสตัลลงกระเป๋า

“ในที่สุด ฉันจะเพิ่มค่าสถานะก่อนแล้วเดี๋ยวจะเดินดูรอบ ๆ ว่ามีอะไรใช้ประโยชน์ได้บ้าง”ไอเซ็นพูดและนําแต้มสถานะไปเพิ่มกันค่าไหวพริบและค่าสติปัญญาจนถึงหนึ่งร้อยแต้ม จากนั้นก็นาสามแต้มที่เหลือไปเพิ่มแบบสุ่ม

[ค่าไหวพริบถึง 100 แต้มประสิทธิ์ภาพของสถานะนี้เพิ่มขึ้น 10%]

[ค่าสติปัญญาถึง 100 แต้มประสิทธิภาพของสถานะนี้เพิ่มขึ้น 10%]

หลังจากปิดการแจ้งเตือนทิ้งไอเซ็นก็เลื่อนไปดูฉายาใหม่เพราะชัดเจนว่าคาสโนวาไม่ใช่สิ่งแรกที่เขาคิดเมื่อนึกถึงฉากอันโหดร้ายที่เพิ่งเจอเมื่อครู่

[ฉายา – คาสโนวา]

[คําอธิบาย]

คุณได้ขโมยหัวใจของใครบางคนคอนอิทธิพล

สร้างอารมณ์อันแสนเจ็บปวดให้แก่ผู้อื่น

ไอเซ็นอ่านคําอธิบายด้วยสายตาที่ว่างเปล่าและปัดการแจ้งเตือนทิ้งก่อนจะเริ่มหัวเราะกับสิ่งที่ข้อความระบุไว้บรีและเจ๊ยกต่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรและกลับไปทํางานต่อบรีกําลังจะคว้านเอามานาคริสตัลจากซากศพของก็อบลินทุกตัวส่วนเจี๊ยก และไอเซ็นต่างกําลังมองหาของใช้ที่มีประโยชน์พวกเขาหยิบคริสตัลหรืออัญมณีที่เจอจากอุปกรณ์ของก็อบลินจากนั้นก็มองไปรอบ ๆห้องโถงเผื่อจะเจอสี่งที่น่าสนใจ

และไม่นาน พวกเขาก็เจอเข้ากับสิ่งที่น่าสนใจ

ด้านหลังบัลลังก์ก็อบลินคิงส์มีหีบสมบัติที่ถูกตกแต่งไว้อย่างงดงามไอเซ็นลองยกพบว่ามันค่อนข้างหนักและกล็อคไว้อย่างแน่นหนาเลี้ยกถอนหายใจและมองไอเซ็น“คุณสะเดาะกุญแจได้ ไหมครับ? แต่จากที่ดู มันดูน่าจะซับซ้อนเอาเรื่องอยู่นะครับคุณคิดว่าไหวไหม?”เขาถามในความตื่นเต้นเนื่องจากเลี้ยกรู้สึกสนใจที่ได้เห็นไอเซ็นทําเรื่องแบบนี้ได้แต่ไอเซ็นกลับส่ายหน้าพร้อมด้วยรอยยิ้ม

“หรือ… เราจะไปตรวจดูว่ามีกุญแจอยู่ในกระเป๋าตรงไหนสักแห่งที่ศพก็อบลินคิงส์ดีกว่าไหม”เขาพูดและล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าตามเสื้อผ้าของก็อบลินจนกระทั่งถึงบางอย่างขนาดเล็กออกมาเป็นกุญแจขึ้นสนิมเก่าๆดอกหนึ่ง

“อะ เอ วิธีนั้นก็ได้นี่นา…” เลี้ยกพูด และเบือนหน้าหนีแต่จากนั้นก็เบิกตากว้างเล็กน้อยในความประหลาดใจ “ไอเซ็นครับอีกสองชั่วโมงในเกมผมต้องไปแล้วผมตั้งเตือนไว้ผ่านโรเวอร์น่ะครับ” มนุษย์วานรกระซิบและไอเซ็นก็พยักหน้ารับ“เข้าใจแล้วรีบหยิบของติดไม้ติดมือไปด้วยแล้วเราจะไปจากที่นี่กันเอาไว้นายกลับมาเมื่อไหร่เราค่อยมาแบ่งของกัน”

“ได้ครับ ขอบคุณนะครับ แต่ตอนนี้ผมอยากรู้แล้วครับว่าข้างในหีบมีอะไร”เจยกพูดและมองกุญแจในมือไอเซ็นด้วยความตื่นเต้น
ชายแก่ยิ้มและเสียบลูกกุญแจเข้าล็อคเขาค่อยๆบิดลูกกุญแจไปทางขวาจนกระทั่งทั้งคู่ได้ยินเสียงที่ทําให้หัวใจของพวกเขาเต้นผิดจังหวะ

ไอเซ็นเปิดหีบขึ้น ทั้งเขาและเจี๊ยกได้พบกับสมบัติที่แท้จริงกับตา ข้างในนั้นเต็มไปด้วยเหรียญต่างๆรวมทั้งเหรียญ ทองคําด้วยแถมยังมีอัญมณีและคริสตัลจํานวนมากอีกด้วย

“จะได้เป็นมหาเศรษฐีก็คราวนี้แหละ”ไอเซ็นหัวเราะและโบกมือให้บรีเพื่อที่พวกเขาจะได้เก็บรวบรวมของทั้งหมดจนกว่าจะกลับไปยังเมืองเมลโร

ดวงตาของเธอเบิกกว้างอยู่ครู่หนึ่งเมื่อสายตาของเธอทอดไปยังสมบัติที่ประกายวิบวับขณะถ่ายของลงกระเป๋า

และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่พวกเขาจะได้เดินทางออกจากเมืองก็อบลินแล้ว

“เอาล่ะค่ะ แถวนี้ปลอดภัยแล้วอย่างน้อยก็ในตอนนี้นะคะ” บรีพูดขณะมองรอบ ๆ พื้นที่โล่งและมีแสงยามสนธยาส่องประกายในดวงตาของเธอ

“ดีเลย ทั้งสองคนครับ ผมคิดว่าถึงเวลาที่ผมต้องหลับแล้ว…” เลี้ยกพูดอย่างประหม่าขณะมองนาฬิกาที่อยู่ตรงหางตาที่กําลังแสดงเวลาในชีวิตจริงซึ่งเขาตั้งไว้เมื่อเวลาที่ต้องออกจากระบบใกล้เข้ามา

“หา? หมายความว่ายังไงคะ? เราตั้งแคมป์ที่นี่กันเลยไหม?แต่ถ้ารีบหน่อยก็ จะถึงเมลโรแล้วนะคะ” บรีพูดด้วยความสงสัยและมองพระอาทิตย์เพื่อคํานวณว่าเวลาประมาณเท่าไหร่และเวลาของวัน ที่เหลือก่อนจะพลบค่ํา

“ใช่ บางทีนะ แต่วันนี้ฉันไปต่อไม่ได้แล้วล่ะฉันไม่แน่ใจว่าเธอสังเกตไอเซ็นบ้างหรือเปล่าแต่ผลข้างเคียงจากการถูกขโมยค่าประสบการณ์คือรอบการนอนหลับที่ผิดปกติและปัญหานี้จึงเป็นป ระเภทหนึ่งของการนอนหลับซึ่งฉันจะสลบไปเลยหนึ่งหรือสองวัน” เจี๊ยกอธิบายด้วยเรื่องราวที่เขามักใช้เมื่อต้องอธิบายให้ใครฟังว่าปัญหาเรื่องการนอนหลับของเขาคืออะไร

“โอ้? ไอเซ็นไม่มีปัญหานี้นะคะ… เขาก็หลับปกตินะคะส่วนใหญ่นะ” เฟย์คินเอียงหัวและมองชายแก่และเจี๊ยกเองก็เริ่มหน้าเลื่อน ถ้าเป็นเช่นนั้นก็หมายความว่าไอเซ็นเล่นเกมอย่างต่อเนื่องเกือบตลอดทั้งสัปดาห์แล้ว

“ฮ่า ๆ ใช่ นั่นเป็นเรื่องจริง บางทีฉันก็เป็นแบบนั้นบ้างถ้าไม่ใช่วันนี้ ก็อาจจะเป็นวันไหนสักวันแน่ ๆ” ไอเซ็นหัวเราะแห้งและหันไปหาบรี

“แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะเจี๊ยกกับฉันเราคุยกันเรื่องนี้แล้วเขาจะหลับบนหลังยามิคุมะจนไปถึงเมืองเลย”

“ใช่แล้ว ไอเซ็น ถ้าคุณต้องการยามิคมะก็แบกคุณได้เหมือนกันนะครับ มัน แข็งแกร่งขึ้นมากเลยหลังจากที่วิวัฒน์ครั้งล่าสุดและยังเร็วขึ้นอีกด้วยตอนนี้มันเป็นหมีชาโดวแล้วจะให้มันแบกกระเป๋าด้วยก็ได้นะซีริชิกะเองก็ช่วยแบกได้นะซึ่งมันก็จะเบาพอๆกับตอนที่อยู่ บนหลังเธอเลยถ้าเมื่อยระหว่างทางกลับก็แบ่งให้ไอเซ็นแบกบ้างก็ได้นะ” เมื่อเจี๊ยกอธิบายจบเขาก็กระโดดขึ้นหลังยามิคุมะ

“ไม่เป็นไรค่ะ นี่ค่ะไอเซ็น!” บรีพูดด้วยรอยยิ้มกว้างและยื่นกระเป๋าเป้ให้ไอเซ็น

ซึ่งเขาเองก็รับไว้ด้วยความยินดีและเหวี่ยงกระเป๋าขึ้นพาดหลัง

“ให้ตายสิบรี มันหนักมากเลยนะ.. เธอไม่เป็นไรใช่ไหมแบกหินนี่มาทั้งวันได้ยังไงเนี่ย?” ชายแก่พูดและเริ่มรู้สึกปวดหลังขึ้นมาทันที เขาดีใจที่ที่นี่คือโลกแห่งเกมเนื่องจากในชีวิตจริงเขาคงไม่สามารถยกอะไรหนัก ๆแบบนี้ได้เกินสองนาทีโดยเฉพาะในอายุเท่านี้

“ก็ไม่นะคะ! หลังจากมาเป็นผู้สนับสนุนได้ไม่นานฉันก็ได้ทักษะการแบกกระเป๋าเป้มาค่ะ!”เธออธิบายและไอเซ็นก็พยักหน้ารับแน่นอนว่าอาจมีทักษะแบบนั้นเหมือนกันแต่ไอเซ็นสงสัยเรื่องหนึ่งมาพักใหญ่แล้ว

“บรี ทักษะพวกนี้จัดอยู่ในประเภทไหน กันเหรอ? มันไม่ใช่ทั้งทักษะการต่อสู้หรือการสร้างใช่ไหม?”เขาถามและบรก็จิ้มนิ้วที่แก้มเพื่อคิด

“อืม… มันก็ทักษะทั่ว ๆ ไปนะคะ เป็น ทักษะที่ใคร ๆก็มีกันค่ะในทางเทคนิคน่ะนะบางทักษะก็ได้มายากกว่าทักษะอื่น ๆและยังมีบางอาชีพที่เหมาะกับทักษะเหล่านี้โดยตรงหรือทําให้คุณทํา อะไรที่แตกต่างออกไปได้ตัวอย่างเช่นทักษะสะเดาะกุญแจ… เมื่ออันดับเปลี่ยนแปลงคุณจะได้รับอิทธิพลที่ทําให้สะเดาะกุญแจได้ง่ายขึ้นแต่ถ้าเป็นหัวพวกขโมยอิทธิพลอาจช่วยให้พวกเขาเห็นลึกถึงกลไกกุญแจ!”

“เข้าใจแล้ว… ขอบใจนะ! ชักสงสัยเสียแล้วสิว่าทักษะทั่วไปพวกนี้จะช่วยอะไรได้บ้าง…” ไอเซ็นพึมพํากับตัวเองขณะเดินไปข้างหน้าและปีนขึ้นไปบนหลังยามคุมะเขาหันหลังมองข้างหลังอีกครั้งและเห็นบรีกําลังกอดเขาของซีริชิกะและเล่นกับนกอินทรี

“พร้อมเดินทางแล้วนะ?” เจี๊ยกถามและหลังจากที่ไอเซ็นและบรีพยักหน้าเขาก็มองสัตว์ของเขา

“โอเคทุกคนฟังคําสั่งของไอเซ็นนะ เข้าใจไหม?”มนุษย์วานรออกคําสั่งและพยักหน้าให้ไอเซ็นที่อยู่ข้างหลังก่อนจะออกจากระบบและค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นไม้อย่างช้า ๆ ด้วยมือที่เกาะอยู่หลังยามิคุมะแน่น
“เอาล่ะทุกคนออกเดินทางกันเถอะ!การจะผ่านป่านี้ไปได้ต้องใช้เวลาสักพักหนึ่งแต่จะมีเดินขึ้นเนินลงเนินอยู่หลายจดดังนั้นเราจึงต้องหาเส้นทางที่ดีที่สุด เพื่อไปยังที่หมาย”

สองสัตว์ใหญ่อย่างซีริชิกะและยามิคมะต่างพยักหน้าและเดินไปข้างหน้า

พวกมันหลบต้นไม้และพุ่มไม้ต่าง ๆ และทุกครั้งที่เจอกลุ่มก็อบลินที่เดินเตร่อยู่รอบ ๆ ไอเซ็นต้องทําอย่างไรก็ได้ที่จะให้มั่นใจว่าเจี้ยกที่นอนอยู่บนหลังยามิคุมะในสภาพไม่แข็งจะไม่ร่วงหล่นลงมาในระหว่างทางที่ไหนสักแห่ง

หลังจากเดินเท้ามาราวหนึ่งชั่วโมงไอเซ็นก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบมาจากด้านในกระเป๋าที่ดูเหมือนจะค่อย ๆ ปรากฏออกมาทีละน้อย ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้สังเกตเลยจนถึงตอนนี้

ไอเซ็นหยิบกระเป๋าที่สะพายอยู่ด้านหลังค่อยๆวางลงกับพื้นและคันดูข้าง ในจนทั่วกระทั่งเจอเข้ากับแหล่งที่มา ของเสียงนั่นก็คือไข่ที่เลี้ยกให้มาเพื่อเป็นของแลกเปลี่ยนกับกระบองต่อสู้ไอเซ็นหยิบผ้าที่ใช้ห่อไข่ขึ้นมาและเปิดผ้าออกเขาเห็นไข่ไหวไปมาเล็กน้อย

ด้วยความตื่นเต้น ไอเซ็นจึงสะพายกระเป๋าขึ้นหลังดังเดิมเพราะไม่ต้องการถืออย่างอื่นนอกจากไข่ใบนี้

ขนาดของไข่ขยายออกอย่างช้า ๆ อยู่ครู่หนึ่งจนมีขนาดเท่ากํามือเขาจู่ ๆเปลือกไข่ก็แตกและมีบางอย่างโผล่ออกมาเปลือกไข่หดกลับไปเท่าขนาดเดิมพร้อมกับมีสิ่งหนึ่งที่ปรากฏอยู่บนฝ่ามือของไอเซ็นมันคือเห็ดมีสองขาเล็ก ๆไม่มีแขนไอเซ็นกัมมองและเห็นจุดสีดําสองจุดที่ซ่อนอยู่ข้างใต้หมวกเห็ดสีแดงและมีเกล็ดสีขาว

“ไงเจ้าตัวเล็ก! เป็นยังไงบ้าง?” เขา ถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มและเห็ดน้อยก็เอียงหัว… หมวก เงยหน้ามองใบหน้าใหญ่ตรงหน้าของมันจนกระทั้งจุดสีดําสองจุดเริ่มเป็นประกายแห่งความสุขและมันก็กระโดดขึ้นมาบนหัไอเซ็น

เขาจับมันด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆและวางมันไว้บนฝ่ามืออีกครั้ง พร้อมทั้งยกมือขึ้นมาใกล้หน้าสบสายตากับมันจนกระทั่งมีการแจ้งเตือนปรากฏขึ้นมาด้านหลังเห็ด

[ขอแสดงความยินดีคุณฝึกตัวอ่อนไมโคนิด(อมานิต้ามุสคาเรีย)สําเร็จ!]

[เรียนรู้ทักษะการฝึกสัตว์ให้เชื่อง]

[โปรดระบุชื่อสัตว์]

ไอเซ็นหัวเราะเบา ๆ และคิดชื่อดี ๆ สักชื่อจากนั้นก็พยักหน้าเมื่อคิดออก “งั้นเอาชื่อคาเรียก็แล้วกัน”เขาพูด และในการตอบสนองต่อชื่อนี้คาเรียกกระโดดมาข้างหน้าราวกับต้องการกอดไอเซ็น

[คาเรีย ได้รับการตั้งชื่อเรียบร้อย]

“ฮ่า ๆ ฉันดีใจนะที่แกชอบชื่อนี้แล้วนี่อะไรล่ะเนี่ย?” ชายแก่ยิ้มและหันไปมองอีกวินโดวส์ที่ปรากฏขึ้นมาหลังจากที่ไอเซ็นตั้งชื่อให้ เธอ?หรือคาเรียจริง ๆ แล้วเห็ดไม่น่าจะมีเพศนะแต่ในความคิดไอเซ็นชัดเจนแล้วว่าคาเรียเป็นเพศเมียดังนั้นก็ช่วยอะไรไม่ได้นอกจากต้องเรียกว่าเธอ

[คาเรีย]

[เผ่าพันธุ์ -ตัวอ่อนไมโคนิด(อมานิต้ามุสคาเรีย)] [ผู้ครอบครอง – ไอเซ็น]

[อันดับ – 0] [เลเวล – 1]

[เลือด – 10]
[ความแข็งแกร่ง – 1] [ความอดทน – 1] [ความคล่องแคล่ว – 1]

[ทักษะ]

-ไม่มี