โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ (SMRiaG) บทที่ 46 บ้าน

บทที่ 46 บ้าน

“วันนี้เราได้ทําหลายอย่างเลยนะ เห้อ” ไอเซ็นถอนหายใจออกมาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าขณะกําลังกางเต็นท์สําหรับคืนนี้

 

“อื้ม! โบนัสค่าสถานะของคุณเพิ่มมากเยอะมากๆเลย! ตอนนี้คุณเลเวลเท่าไหร่แล้วคะ?”

 

“โอ้ ตอนนี้สามสิบสองแล้ว”

“เยี่ยม!” บรีเปล่งเสียงออกมาด้วยความดีใจ และเมื่อมาถึงจุดนี้ ก็ทําให้ไอเซ็นเกิดความสงสัยในบางสิ่งขึ้นมา

 

“บรี แล้วเธอล่ะเลเวลเท่าไหร่?” ไอเซ็นถาม และบรีก็ยิ้มอย่างสดใสก่อนจะให้คําตอบ

“แปดสิบสามค่ะ แหะ ๆ”

 

ไอเซ็นเลิกคิ้วขึ้นในความประหลาดใจจากนั้นก็ถามคําถามถัดไป “แปดสิบสามเลยเหรอ? งั้นเจ้าพวกนั้นก็ทําอะไรเธอที่เลเวลนี้ไม่ได้งั้นสิ?”

 

เฟย์คินสายหน้าและยักไหล่เล็กน้อยเป็นการตอบ “ไม่เชิงค่ะ แต่ก็ไม่น่าห่วง! ฉันสู้คนเดียวได้ ฉันยินดีที่จะรอจนกว่าเลเวลคุณจะใกล้ฉันมากขึ้นเพื่อที่เราจะได้แบ่งปันค่าประสบการณ์กันได้!”

 

“งั้นเธอก็ไม่ได้ค่าประสบการณ์เลยล่ะสิ?”

“ไม่ค่ะ! หากเลเวลต่างกันเกินยี่สิบขึ้นไป แสดงว่าคนที่ฆ่ามอนสเตอร์ได้จะเป็นผู้ที่ได้รับค่าประสบการณ์ไปค่ะ…”

“งั้นฉันต้องรีบเพิ่มเลเวลแล้วล่ะ!” ไอเซ็นหัวเราะและเกาเคราอย่างมีความสุข แต่จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วเมื่อคิดถึงบางเรื่อง “เดี๋ยวนะ แล้วทําไมเจ้าเฮนดริกถึงต้องทําให้เป็นเรื่องใหญ่โตทั้งๆที่ตัวเองแค่เลเวลห้าสิบ?”

 

บรีเงยหน้ามองท้องฟ้าและยักไหล่อีกครั้ง “ไม่รู้สิคะ… แต่ที่รู้แน่ๆ คือเขาไม่น่าใช่นักผจญภัยอันดับสี่… ปกติแล้วผู้ที่มีฉายานักผจญภัยอันดับที่สี่จะมีเลเวลไม่ต่ํากว่าหนึ่งร้อยแน่นอนค่ะ ขั้นสูงสุดของนักผจญภัยอันดับที่สี่ น่าจะอยู่ที่เลเวลหนึ่งร้อยห้าสิบเห็นจะได้ ฉันเองก็ไม่แน่ใจนัก แต่ตอนนี้ฉันคือนักผจญภัยอันดับที่สองค่ะ” นิ้วของบรีเริ่มอยู่ไม่สุกและมองไปด้านข้าง

“เข้าใจแล้ว…. บางทีเขาใช้การเชื่อมโยงบางสิ่ง หรือไม่ก็ติดสินบนเพื่อเป็นหนทางก้าวขึ้นมา”

 

“ก็อาจจะใช่ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน หัวหน้ากิลด์ไม่ใช่บุคคลที่จะติดสินบนหรือกดดันพวกเขาได้ง่ายๆหรอกนะคะ”

 

“ช่างมันดีกว่า เฮนดริกไม่ใช่คนดี เราไม่ควรเสียเวลาคิดถึงเรื่องเขา เรามาทํามื้อเย็นกันดีกว่า” ไอเซ็นพูดแนะนําและเดินไปที่กระเป๋าของบรี จากนั้นก็หยิบอุปกรณ์ครัวพร้อมกับส่วนผสมต่างๆที่จําเป็น

ขั้นแรก ไอเซ็นก่อกองไฟโดยเอาท่อนไม้มาสุมรวมกัน จากนั้นก็ทําขาตั้งสามขาซึ่งจะนํากระทะมาวางไว้ข้างบน

 

“แล้วจะใช้อะไรทําเขียงล่ะทีนี้” ไอเซ็นถามตัวเองตัวด้วยน้ําเสียงต่ําและมองไปรอบๆ จนกระทั่งเห็นหินก้อนใหญ่ ก้อนหนึ่งบริเวณที่โล่งที่พวกเขาตั้งแคมป์กัน

 

“เยี่ยม” ไอเซ็นพูดกับตัวเองและเดินไปยังหินก้อนนั้น จากนั้นก็อัญเชิญมานาดับเบิลทั้งสองตัวออกมา ตอนที่เขากลับเมือง เขาได้ทดสอบบางอย่างกับดับเบิลทั้งสองตัว ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม พวกมันต่อสู้ไม่ได้ ไอเซ็นจึงให้พวกมันโจมตีเขา แต่เพียงอย่างเดียวที่เขารู้สึกได้เมื่อพวกมันโถมใส่เขาอย่างเต็มแรงนั่นก็คือรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยแม้จะใช้ดาบสองมือแล้วก็ตาม

 

สามารถใช้พวกมันยกของได้ปกติ หากไอเซ็นอัญเชิญดับเบิลมาแค่ตัวเดียว มันจะสามารถยกของได้หนักแค่เพียงครึ่งเดียวกับที่เขายกได้ และหากอัญเชิญพร้อมกันสองตัว พวกมันจะยกของได้หนักกว่าเดิมสามเท่า ดูเหมือนว่าความแข็งแกร่งของพวกมันจะขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของไอเซ็น

 

ดังนั้น เพื่อให้สามารถขยับหินก้อนใหญ่ได้ง่ายที่สุด ไอเซ็นต้องช่วยพวกมันยกและเคลื่อนไปใกล้ๆกับเต็นท์และกองไฟ โชคดีที่ความแข็งแกร่งของไอเซ็นตอนนี้สูงกว่าที่ควรจะเป็นในชีวิตจริงแล้ว อีกอย่างก็คือ เขายังไม่สามารถยกหินด้วยกําลังของตัวเองได้หากไร้ซึ่งความช่วยเหลือจากดับเบิลทั้งสอง

หลังจากเสร็จแล้ว ไอเซ็นก็เรียกพวกมันกลับและทาบฝ่ามือลงบนพื้นผิวของหิน และเทมานาใส่ลงไป จากนั้นก็สร้างให้เป็นลูกบาศก์แบนๆขนาดใหญ่ และเปิดใช้งานการแปลงสภาพเพื่อปรับให้ก้อนหินนี้เป็นรูปเป็นร่าง จนกระทั่งเกิดเป็นรูปร่างเขียง หินขนาดใหญ่ตรงหน้าไอเซ็น

 

ถัดมา ไอเซ็นหยิบถ้วยมานาคริสตัลและเทน้ําลงบนเขียงหินและใช้ผ้าเช็ดทําความสะอาด

จากนั้นขั้นสุดท้าย ไอเซ็นหักข้อนิ้วและเริ่มลงมือ เขาเปิดกล่องที่ใช้เก็บมีดทําครัวและเปิดใช้งานการเชื่อมต่ออุปกรณ์ จากนั้นก็วางเนื้อหมูป่าบนเขียงแล้วเลาะเนื้อออกจากกระดูก

ก่อนที่จะเตรียมเนื้อต่อไป ไอเซ็นได้เทน้ําปริมาณเล็กน้อยลงบนกระทะและเริ่มติดไฟ ขณะวางกระทะลงบนตาตั้งเพื่อให้ความร้อน

หลังจากนั้น เขาก็บังเนื้อส่วนติดมัน พยายามระมัดระวังไม่ให้บังลึกไปจนถึงจนเนื้อข้างใต้ เขาหยิบกระเป๋าที่บรรจุเครื่องเทศและปรุงรสที่ผิวด้านนอกของเนื้อจนรอบด้วยเกลือและพริกไทย

เมื่อเสร็จ ไอเซ็นก็หยิบชามใบเล็กเพื่อใส่ผงจากการบดเมล็ดมัสตาร์ด ก่อนจะใส่ลงไปผสมรวมกับยี่หร่าและน้ํามันมะกอก ไอเซ็นกวนส่วนผสมให้เขากันจากนั้นก็นําไปทาบนผิวหน้าของเนื้อที่เตรียมไว้

ไม่นานหลังจากนั้น ไอเซ็นก็นําเนื้อหมูป่าไปวางบนกระทะร้อนๆ ขณะที่รอเนื้อกําลังถูกย่างอยู่บนเตา ไอเซ็นก็หันไปทําอย่างอื่นต่อ

 

ทุกครั้งที่พวกเขาเห็นของที่กินได้ในป่า อย่างเห็ดหรือใบแดนดิไลออน ก็มักจะเก็บมาสําหรับทําอาหาร

ไอเซ็นหยิบส่วนผสมเหล่านี้ขึ้นมากําหนึ่งแล้วล้างด้วยน้ําสะอาด จากนั้นไอเซ็นก็นั่นเห็ดและบดถั่วอีกกําหนึ่ง ก่อนจะนําไปผสมรวมกับใบแดนดิไลออน และหยิบหัวหอมที่ซื้อมาจากในเมืองมาสองสามหัว

เขาปอกเยื่อหัวหอมด้านนอกออกแล้วนั่นครึ่ง จากนั้นก็สไลด์บางก่อนจะนําไปใส่ลงในสลัด

ขั้นสุดท้าย ไอเซ็นก็ทําน้ําสลัดแบบง่ายๆ ด้วยการเติมน้ําส้มสายชูเล็กน้อยลงในน้ํามันมะกอก จากนั้นก็ใส่เกลือและพริกไทยตามลงไป เขาราดน้ําสลัดลงในชามและคลุกให้เข้ากับสลัดในชาม เมื่อเสร็จ ไอเซ็นก็ไปกลับด้านเนื้อหมูปาบนกระทะ

 

เนื่องจากเกือบทุกอย่างเตรียมเสร็จแล้วและที่เหลือก็รอแค่ให้เนื้อหมูปาสุก ไอเซ็นจึงเก็บกวาดเศษวัตถุดิบและทําความสะอาดเขียง

และเนื่องจากเขียงมีขนาดใหญ่ ไอเซ็นจึงแบ่งครึ่ง และนําครึ่งหนึ่งมาแบ่งครึ่งอีกครั้งเพื่อทําที่นั่ง จากนั้นก็ขยายพื้นที่ของครึ่งแรกเพื่อเพิ่มพื้นที่สําหรับวางอาหาร

 

จากนั้นเขาก็หยิบจานไม้มาที่ซื้อมาพร้อมเครื่องครัวอื่นๆมาสองใบ และวางลงบนโต๊ะหินพร้อมด้วยมีดและส้อมที่ทําจากไม้แปรรูป

เมื่อเนื้อหมูปาดูเหมือนจะสุกได้ที่แล้ว ไอเซ็นก็หยิบจานไม้ขนาดใหญ่มาเพื่อใส่เนื้อหมูป่า จากนั้นก็ทิ้งไว้ให้เย็นเล็กน้อย แล้วไปช่วยบรีกางเต็นท์ ไม่กี่นาทีต่อมา ไอเซ็นและบรีก็มานั่งรวมกันที่โต๊ะหิน

 

ไอเซ็นตัดเนื้อเป็นชิ้นให้บรีและตัวเองพร้อมกับสลัด และเมื่อเขาคิดว่าการเตรียมอาหารสําหรับมื้อนี้ลุล่วงแล้ว เขาก็ได้รับการแจ้งเตือน

 

[คุณปรุงเนื้อหมูปาย่างพร้อมสลัดสดจากธรรมชาติสําเร็จ]

 

[เนื้อหมูปาย่าง]

[คุณภาพ – สูงสุด] [อันดับ – 0]

[คําอธิบาย]

 

เนื้อหมูปารสเลิศที่ถูกปรุงด้วยเครื่องปรุงธรรมชาติและการปรุงรสด้วยเกลือและพริกไทย

 

[สลัดสดจากธรรมชาติ]

[คุณภาพ – สูง] [อันดับ – 0]

 

[คําอธิบาย]

 

สลัดสดที่จากมาจากวัตถุดิบที่พบในป่า มีส่วนผสมของใบแดนดิไลออน, เห็ด, หัวหอม และถั่วปิดท้ายด้วยน้ําสลัดน้ํามัน มะกอกได้ผ่านการปรุงแต่ง

 

[เรียนรู้ทักษะการทําอาหารสําเร็จ]

“เยี่ยม! ตั้งใจเสียอย่าง ก็ไม่มีอะไรที่ทําไม่ได้! ลงมือเลยบรี! เดี๋ยวจะเย็นหมด!” ไอเซ็นหัวเราะจากนั้นก็นั่นเนื้อมาไว้บนจาน บรียิ้ม และพยักหน้า

“โอเคค่ะ! ขอบคุณมากนะคะคุณไอเซ็น! ฉันชอบมากเลยค่ะ!”

 

“ฮ่า ๆ ขอบใจนะ! หวังว่ารสชาติจะพอกินได้!”

 

ไอเซ็นและบรีกินไปคุยกันไป เมื่อพวกเขากินเสร็จ ก็จัดการทําความสะอาดให้เรียบร้อยแล้วดับไฟ จากนั้นพวกเขาต่างแยกย้ายกันไปตามเต็นท์ของตัวเองแล้วผล็อยหลับไปในค่ําคืนนั้น

 

เบนจามินมักจะออกจากระบบฝนช่วงที่ตัวละครในเกมของเขานอนหลับ เขาอยากใช้สองชั่วโมงที่ว่างนี้ไปทําอะไรอย่างอื่น

 

ขณะที่เขากําลังตรงไปยังห้องน้ํา ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจึงเดินไปรับ เขาได้ยินเสียงของโทนี่ยังออกมาผ่านหูโทรศัพท์ “ไงพ่อ! เป็นยังไงบ้าง?” เขาถามด้วยการซ่อนความรู้สึกอ่อนล้าไว้แล้วให้ เห็นแค่ความสุขผ่านน้ําเสียงเท่านั้น

 

“ไงโทนี่ พ่อสบายดี เพิ่งออกมาจากแคปซูลน่ะ แล้วแกล่ะเป็นไงบ้าง?”

“ก็ดีขึ้นเรื่อยๆนะครับ ผมแค่อยากจะโทรมาถามพ่อเรื่องวันคืนสู่เหย้าของครอบครัวเราน่ะ วันพักร้อนใกล้เข้ามาแล้ว เลยคิดว่านี่คงเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมที่จะไปที่นั่นกัน ผมคุยกับนัทสึโอะกับพี่เมโลดี้แล้ว พวกเขาบอกว่ามีเวลาว่างอยู่เหมือนกัน เด็กๆก็ด้วย เราคิดไว้ว่าเป็นวันจันทร์อีกสองสัปดาห์หน้านะครับ”

 

“ได้สิ แกก็รู้ว่าตาแก่อย่างพ่อไม่ได้มีอะไรให้ทํามากมายอยู่แล้ว พร้อมเมื่อไหร่ก็มาเมื่อนั้น ถ้าเดินทางแล้วก็บอกให้พ่อรู้ด้วยแล้วกัน โอเคนะ?” เบนจามินถามขณะกําลังลงบันทึกวันคืนสู่เหย้าในปฏิทิน “แล้วจะมากันกี่วัน?” เขาถามต่อ และโทนี่ก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับ

“ผมคิดไว้ว่าสักอาทิตย์หนึ่งครับ”

 

“อะไรนะ แค่อาทิตย์เดียวเองเหรอ? ลูกอยู่นานกว่านั้นก็ได้นะ เบนจามินตอบด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ

“ขอบคุณครับพ่อ ผมคิดว่าเราน่าจะปรับเปลี่ยนกันได้เมื่อไปถึงที่นั่นแล้ว ผมต้องไปรับเคธีกับฌอห์นที่โรงเรียนแล้ว”

“ได้ เอาตามนั้นแล้วกัน ฝากบอกลูกๆของแกด้วยว่าปู่รักและคิดถึง!”

“จะบอกให้นะครับ” โทนี่หัวเราะเล็กน้อย “ไว้คุยกันนะครับ รักพ่อนะ”

 

“รักแกเหมือนกันโทนี่” เบนจามินตอบกลับด้วยรอยยิ้มอันสดใสบนใบหน้า

ด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่พุ่งขึ้นอย่างไร้ขีดจํากัด เขาจึงเริ่มเดินไปรอบบ้านด้วยความรู้สึกคิดถึง ช่วงชีวิตที่ผ่านมาเขาทําอะไรไปหลายอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็น เครื่องมือ, เสื้อผ้า, อาวุธ เป็นต้น แต่สิ่งเดียวที่มีความหมายกับเขามากที่สุดก็คือสิ่งที่เขาสร้างขึ้นเพื่อครอบครัวนั้นเอง

แพนเค้กที่ทําทุกๆเช้าวันอาทิตย์ หรือปะกางเกงให้หลานๆที่ไปหกล้มจนกางเกงขาด คอสตูมที่เขาทําขึ้นในวันฮาโลวีน เขาทําเน็กไทและเข็มกลัดเป็นของขวัญให้หลานๆ ใส่ไปงานเต้นรําของโรงเรียน และคงไม่ต้องพูดถึงบ้านที่ไอเซ็นอยู่อาศัยมาจนกระทั่งถึงทุกวันนี้

กําแพงที่ล้อมรอบครอบครัวของเขาในทุกๆวัน พื้นที่พวกเขาใช้เดินไปจนถึงเตาผิงที่เขานั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างหน้ากับนัทซึโอะ เมโลดี้ และโทนี่แทบจะทุกวันร่วมครึ่งปีหลังจากที่เขาสูญเสียภรรยาไป

ในบ้านที่ว่างเปล่าแห่งนี้ตั้งอยู่กับแค่เขานานกว่าทศวรรษ ซึ่งเขาใช้เวลาส่วนมากอยู่ในพื้นที่ทํางาน และยิ่งทําให้รู้สึกว่างเปล่ามากขึ้น เมื่อสองปีที่แล้วเขากลับไม่สามารถทํางานได้อีกต่อไป เนื่องจากมันทําให้เขามักหวนนึกถึงสิ่งที่หายไป

ท้ายที่สุด บ้านที่ว่างเปล่าจะเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาอีกครั้ง และหวังว่าทุกอย่างจะย้อนกลับมารวมกันเราอยู่ที่นี่ที่บ้าน

 

[ไอเซ็น]

 

[เผ่าพันธุ์ – ครึ่งยักษ์ครึ่งคนแคระ] [อาชีพ – นายช่างฝีมือสารพัด] [เลเวล – 32]

 

[เลือด – 1040] [มานา – 720]

[ความแข็งแกร่ง – 73] [ความอดทน – 72] [ความคล่องแคล่ว – 70] [ไหวพริบ – 40]
[สติปัญญา – 40] [พรสวรรค์ – 10]

 

[ฉายา]

-[ผู้บุกเบิกแห่งศาสตร์เชิงกลไก]

-[จอมทลายขีดจํากัด ขั้นที่ 5]

 

[ทักษะ]

-[หัตถ์คนแคระ]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 95]

-[ความแข็งแกร่งของยักษ์] [อันดับ – 1] [เลเวล – 47]

 

-[การเล่นแร่แปลธาตุ]

[อันดับ – 2] [เลเวล – 11]

-[การประเมิน]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 7]

-[ช่างตีเหล็ก]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 58]

-[การทําอาหาร]

[อันดับ – 0] [เลเวล – 1]

 

– [พื้นที่งานฝีมือ]

[อันดับ – 0] [เลเวล – 1]

 

– [การเขียนแบบ]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 6]

 

-[การร่ายมนต์]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 19]

-[โกลแมนซี่]

[อันดับ – 0] [เลเวล – 1]

 

-[งานเครื่องหนัง

[อันดับ – 2] [เลเวล – 4]

-[การคัดลอกมานา]

[อันดับ 1] [เลเวล – 4]

 

-[มานาดับเบิล]

[อันดับ – 2] [เลเวล – 42]

– [การจัดการมานา]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 72]

-[นักดาบ]

[อันดับ – 1] [เลเวล – 57]

-[งานตัดเย็บ]

[อันดับ – 2] [เลเวล – 6]

 

-[การเชื่อมต่อเครื่องมือ]

[อันดับ 1] [เลเวล – 10]

 

-[งานไม้]

[อันดับ – 0] [เลเวล – 49]