โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ

บทที่ 45 ความหลากหลาย

 

ไอเซ็นและบรีเดินไปยังเมือง และก่อนที่จะกลับโรงแรม ทั้งคู่ก็ตรงไปยังร้านขายของเบ็ดเตล็ดเพื่อซื้ออุปกรณ์เพิ่มเติมเนื่องจากไอเซ็นไม่มีเวลาที่จะสร้างขึ้นมาใช้เอง รวมทั้งซื้อเครื่องเทศที่ใช้สําหรับทําอาหารด้วย

 

สิ่งแรกที่ไอเซ็นซื้อก็คือเกลือและน้ำตาลอย่างละถุง พร้อมกับเครื่องเทศอื่น ๆ อย่างพริกไทย, ใบกระเพา หรือไม่ก็ดอกโรสแมรี่, กระเทียมอีกกําหนึ่ง, หัวหอม และน้ำมันสําหรับทําอาการหนึ่งขวด

 

ระหว่างที่กําลังหาอุปกรณ์เพิ่มเติม ไอเซ็นก็เห็นสมุนไพรที่เขารู้จัก อัมรานและไบรอน จึงทําให้เขาเกิดความที่อยากจะทดลอง หากสมุนไพรเหล่านี้ใช้ปรุงยาได้ บางที่อาจมีอิทธิพลบางส่วนที่ใช้ปรุงอาหารได้เช่นกัน ดังนั้นไอเซ็นจึงซื้อสมุนไพรทั้งสองอย่างมาถุงหนึ่ง และเดินไปหาอุปกรณ์ต่อ

 

ในร้านมีอุปกรณ์จําพวก อุปกรณ์ขุด, อุปกรณ์ไม้แปรรูป หรือแม้แต่อุปกรณ์ตีเหล็ก ไอเซ็นเลือกมาสองอย่าง อย่างแรกคืออุปกรณ์ การตั้งแคมป์พื้นฐานพร้อมเต็นท์สองหลัง ส่วนอีกอย่างคืออุปกรณ์ทําอาหาร

 

ไอเซ็นและบรีลงความเห็นกันว่าจะเริ่มทุกอย่างในวันพรุ่งนี้ พวกเขาจะตั้งแคมป์ในปาจนกระทั่งไอเซ็นถึงเลเวลห้าสิบหรือสูงกว่า เนื่องจากไอเซ็นคิดว่าการทําอาหารนับเป็นหนึ่งในทักษะงานฝีมือ เขาจึงหวังที่จะเข้าใจว่าทักษะพื้นที่งานฝีมือนั้นทํางานอย่างไรเมื่อได้ไปทําอาหารในป่า

 

หลังจากซื้อของที่จําเป็นมาครบแล้ว ทั้งคู่ก็กลับไปที่โรงแรมแล้ว กินอะไรกันเล็กน้อย เพื่อจะได้ประหยัดเนื้อไว้สําหรับวันถัดไปโดยใช้คาถาถนอมอาหารจากบรี ความหลากหลาย ของคาถาที่เธอมีนั้นช่างมีประโยชน์จริง ๆ

 

หลังจากเสร็จมื้อเย็น บรีก็ไปคุยกับเจ้าของโรงแรม

 

“จะ เจ้านายคะ… เราคุยกันหน่อยได้ไหมคะ?” บรีเดินไปหาเจ้าของโรงแรมที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์จุดต้อนรับนิ้วของเธอเริ่มอยู่ไม่สุ กเนื่องจากความประหม่า เจ้าของโรงแรมยิ้มและพยักหน้า “ได้สิ มีปัญหาอะไรหรือสาวน้อย?”

 

“ไม่ใช่ปัญหาหรอกค่ะ แต่… อย่างแรก ฉันอยากให้คุณช่วย หากตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันก็ไม่รู้จะไปอยู่ไหนหรือทําอะไรแล้ว แต่ถึงเวลาที่ฉันต้องย้ายไปที่อื่นแล้วค่ะ… ไอเซ็นกับฉันจะออกเดินทางกันเร็ว ๆ นี้ค่ะ ดังนั้นฉันจะไม่อยู่ที่นี่อีกนาน”

 

“เข้าใจแล้ว…. งั้นก็ขอบคุณที่เธอทํางานหนักมาตลอดนะบรีเธอคือสุดยอดบริกรของเรา ใบหน้าเธอเปื้อนยิ้มอยู่ตลอดเวลา พวกเราที่นี่จะคิดถึงเธอ แล้วไปเมื่อไหร่ล่ะ? ทันทีเลยหรือเปล่า?”

 

บรีส่ายหน้าและยิ้มเจื่อน ๆ “ขอบคุณนะคะเจ้านาย ไอเซ็นกับฉันจะไปตั้งแคมป์นอกเมืองวันพรุ่งนี้ จากนั้นเราก็จะกลับมาที่เมืองเพื่อเตรียมพร้อมสิ่งต่าง ๆ เพิ่มเติมก่อนจะออกจากเมืองนี้ไปจริง ๆ นะค่ะ…. แต่แน่นอนว่าวันไหนที่เรามาค้างคืนที่นี่ ฉันสามารถทํางานให้คุณได้นะคะ!”

 

“ไม่ต้องคิดมากเรื่องนั้นหรอกสาวน้อย เธอไม่ต้องมาทํางานแล้ว ถ้ามาพักที่นี่ฉันจะลดค่าห้องให้”

 

“จะ จริงเหรอคะ?”

 

“จริงสิ! ถือว่าเป็นของขวัญอําลาก็แล้วกันนะ”

 

“ขอบคุณมากนะคะเจ้านาย!” บรียิ้มอย่างสดใสและเดินอ้อมเคาน์เตอร์เพื่อไปกอดเจ้านายของเธอ

 

ขณะเดียวกัน ไอเซ็นก็ได้เข้าไปในห้อง ขณะเขาทําความสะอาดดาบพลางคิดถึงเทคนิคการต่อสู้ไปด้วย เขาเคยเรียนศิลปะป้องกันตัวมาเมื่อยังเด็ก แม้จะผ่านมาร่วมสี่สิบห้าปีแล้วก็ตาม แต่เขาก็ยังคงพอจําได้บ้างบางส่วน เขามิอาจกลับไปต่อสู้ได้อย่างเชี่ยวชาญเหมือนก่อนได้อีก แต่อย่างน้อยความรู้สึกที่มีแต่ดาบก็ยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

 

หากไอเซ็นได้บังเอิญพบกับโบรดี้ เขาอาจช่วยไอเซ็นฝึกซ้อมแล้วตอบแทนเขากลับด้วยการสร้างอุปกรณ์ให้

 

แต่อย่างไรก็ตาม ไอเซ็นต้องคิดถึงสิ่งที่จะทําพรุ่งนี้ก่อน วันพรุ่งนี้ และมะรืน ไอเซ็นจะต้องต่อสู้หลายครั้ง และหวังว่าจะไปถึงเลเวลห้าสิบเพื่อจะได้ย้ายไปยังดันเจี้ยนที่บรีพูดถึง

 

ถึงแม้จะไม่ถึงเลเวลห้าสิบ เขาก็จะยังคงไปที่นั่นและต่อสู้ได้อย่างไม่มีปัญหา เมื่อคิดดูจากโบนัสค่าสถานะทั้งหมดที่เขาจะได้รับจากทักษะต่าง ๆ

 

สิ่งหนึ่งที่ไอเซ็นต้องดูให้รอบคอบก็คือ กิน และ ดื่ม อย่างเหมาะสม เพราะเขาไม่ได้เหนือยระหว่างต่อสู้ มีแค่เพียงการคิดว่าจะต้องต่อสู้ตลอดทั้งวันก็จะทําให้เขาหมดแรงไปอย่างรวดเร็ว

 

ส่วนหนึ่งของเกมนี้มันทําให้กลายเป็นเรื่องง่ายสําหรับเขา ดังนั้นถึงแม้จะต่อสู้ทั้งวันก็ไม่มีปัญหาอะไร

 

ไอเซ็นวางดาบไว้ข้างเตียงและทิ้งตัวลงนอน เมื่อหลับตาลง เขาก็ทําการออกจากระบบสองสามชั่วโมง

 

“อรุณสวัสดิ์บรี!” ไอเซ็นพูดขณะกําลังเดินมายังร้านอาหาร วันนี้เธอไม่ได้ใส่ชุดทํางานแบบทุกวันแต่กลับใส่ชุดเดรสแทน เขาหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นและยิ้มออกมา “คุยกับเจ้าของโรงแรมเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

 

“อื้ม! ช่วงที่เรายังเข้าออกเมืองอยู่ เจ้านายให้ฉันมาพักที่ได้ด้วยนะคะ แล้วไม่ต้องทํางานให้ด้วย!”

 

“โอ้ ว้าว เจ้าของโรงแรมนี้ใจดีจังเลยนะ กินมื้อเช้ากันเลยไหม?” ไอเซ็นพูดแนะนําและโบกมือให้กับบริกรหญิงคนหนึ่ง จากนั้นก็สั่งอาหารสําหรับเขาเองและบรีด้วย

 

หลังจากกินเสร็จ ทั้งคู่ก็ไปจ่ายเงินแล้วออกจากโรงแรม พวกเขาตรงไปยังทางเข้าอุโมงค์ที่ใช้เมื่อวานนี้

 

ไอเซ็นและบรีกลับไปยังพื้นที่ก็อบลินเลเวลต่ำก่อน และเดินตรงไปยังพื้นที่ก็อบลินเลเวลสูง ระหว่างทางพวกเขาไม่พยายามหลีกเลี่ยงการพบเจออันตรายใด ๆ ทั้งสิ้น

 

เหตุผลก็ง่าย ๆ ไอเซ็นและบที่ต้องการสัมผัสประสบการณ์การต่อสู้ และเช่นนั้นเอง พวกเขาจึงเลือกที่จะกําจัดทุกอย่างที่เข้ามาขวางทาง และเนื่องจากบริเวณ ณ จุดนี้ไม่มีอะไรสามารถทําอันตรายพวกเขาได้

 

ดังนั้น ไม่ว่าเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาบังเอิญพบกลุ่มก็อบลินที่หมายจะทําร้าย พวกเขาก็จะสู้กลับและไปยังพื้นที่ถัดไป จนกระทั่งพวกเขาได้พบกับกลุ่มก็อบลินประเภทใหม่

 

พวกมันสูงกว่าเล็กน้อย สวมใส่และถืออุปกรณ์เก่า ๆ มีทั้งหมดด้วยกันสามตัว หนึ่งในนั้นสวมหมวกเหล็กที่เกรอะกรังด้วยสนิมและกางเกงที่ขนาดใหญ่เกินตัว มีกล้ามเนื้ออันน้อยนิด และถือดาบสั้นทื่อเล่มหนึ่ง

 

ตัวถัดมาเตี้ยสุดในกลุ่ม สวมเสื้อผ้าเน่า ๆ สีเข้ม และถือที่เปิดซองจดหมายซึ่งน่าจะใช้เป็นอาวุธ

 

ตัวสุดท้ายสูงที่สุดและผอมแห้ง มันถือท่อนไม้ที่มีบางอย่างคล้ายกับเศษคริสตัลตรงส่วนปลาย และสวมใส่ผ้าคลุมขาด ๆ ผืนหนึ่ง

 

ไอเซ็นหันกลับไปหาบรีที่กําลังจ้องมอนสเตอร์ทั้งสามตัวไม่ละสายตา จากนั้นก็เริ่มอธิบาย “ก็อบลินอันดับสอง สามตัว พวกมันเลเวลต่ำ จึงไม่แข็งแกร่งมากเท่าไหร่ แต่องค์ประกอบในกลุ่มของพวกมันค่อนข้างดีค่ะ พวกมันเป็นก็อบลินนักรบ, อันธพาล และนักเวทย์ วิธีการที่ดีที่สุดคือต้องจัดการเจ้าก็อบลินนักเวทย์ก่อนค่ะ เนื่องจากมันอ่อนแอที่สุด จากนั้นก็ก็อบลินอันธพาล พวกมันปราดเปรียวและสามารถสร้างความเสียหายแก่คุณได้มากพอตัว ส่วนก็อบลินนักรบไม่น่าห่วงมากค่ะ พวกมันค่อนข้างช้า ทําให้หลบ ารโจมตีได้ง่าย

 

“เข้าใจแล้ว ขอบใจนะ ร่ายคาถาใส่ฉันให้หน่อยสิ ต่อไปก็ร่ายใส่พวกมันก่อนเริ่มการต่อสู้

 

บรีพยักหน้าขณะที่ไอเซ็นค่อย ๆ เคลื่อนที่ไปรอบ ๆ กลุ่มก็อบลินอย่างช้า ๆ จนมาอยู่ข้างหลังก็อบลินนักเวทย์แบบพอดี และพยักหน้าให้บรี เธอรีบร่ายคาถาสนับสนุนให้เขาทันที่จากนั้นก็รอสัญญาณถัดไปจากไอเซ็น

 

เมื่อสัญญาณพร้อม เธอก็ร่ายคาถา ดีบัฟ (คาถาเวทมนต์ที่ใช้เพื่อลดสมรรถนะคู่ต่อสู้) ใส่ก็อบลินทั้งสามตัว ซึ่งนั่นเตือนพวกมันว่ากําลังมีภัย แต่กว่าจะรู้ตัวก็สายไปเสียแล้ว เมื่อบางส่วนในร่างกายของพวกมันถูกฟันขาด ไอเซ็นวาดดาบและเฉือนคอก็อบ ลินนักเวทย์ มันยังไม่ตายในทันที แต่ถือว่าได้ตัดกําลังไปหนึ่งแล้ว ขณะนั้นเองก็อบลินอันธพาลก็กระโดดมาข้างหน้าไอเซ็น

 

ครึ่งยักษ์ครึ่งคนแคระวาดดาบสองมือของเขาใส่มัน และก็อบลินอันธพาลก็ตอบสนองได้ทันท่วงที มันไม่ได้กระโดดหลบ แต่มันกลับขวางการโจมตีของไอเซ็นแทน แต่แน่นอนว่ามันไม่ได้ถืออาวุธอื่นนอกจากที่เปิดซองจดหมายเล็ก ๆ และคมทื่อ ๆ ใช้ตั้งรับการโจมตีของไอเซ็นจนหักครึ่ง ขณะที่ดาบสองมือของเขาตัดผ่านไหล่ข้างหนึ่งของมัน

 

ทันใดนั้น ไอเซ็นก็หันไปเผชิญหน้ากับการโจมตีจากดาบสั้นของก็อบลินนักรบ ซึ่งดาบถูกหยุดไว้ด้วยขอเกี่ยวบนดาบสองมือ นี่เป็นครั้งแรกที่ไอเซ็นได้ใช้ประโยชน์จากคุณลักษณะของดาบ และเขาก็ดีใจที่เห็นว่ามันใช้งานได้ดีกว่าที่เขาคาดไว้

 

ไอเซ็นวาดดาบลง แล้วเหยียบลงบนดาบสั้นของก็อบลินเพื่อทําการปลดอาวุธ จากนั้นก็แทงดาบเข้าที่ท้องของมัน แต่ก่อนที่ไอเซ็นจะปลิดชีพมัน เขาก็ได้ยินเสียงตะโกนจากบรี

 

“ไอเซ็น! ระวัง! พวกมันใช้ยา!” เธอร้องตะโกนก่อนที่ก็อบลินอันธพาลเกือบฟื้นฟูสําเร็จได้ยืนขึ้นแล้วกระโดดเข้าใส่ไอเซ็นพร้อมกับที่เปิดซองจดหมายหักครึ่งในมือ

 

มันยังคงรวดเร็วแม้จะยังคงมีคาถาดีบัฟของบรีอยู่ เป็นเหตุให้ไอเซ็นหลบไม่ทัน และถูกก็อบลินตัวสั้นใช้อาวุธแทงเข้าที่ขา

 

“เวรเอ๊ย!” เขาสบถออกมาและหันไปมอง พร้อมทั้งวาดดาบเร็วกว่าปกติเข้าที่แขนของก็อบลิน

 

เสียงแขนข้างที่ขาดดังชัดเจนและหล่นลงพื้น ก็อบลินโอดครวญในความเจ็บปวดและเอามือป้องแผล ทําให้ไอเซ็นมีโอกาสที่จะปลิดชีพมันโดยการฟันคอให้ขาด จากนั้นเขาก็หันไปเล่นงานที่ก็อบลิน นักรบและนักเวทย์ และใช้วิธีเดียวกับที่ใช้ฆ่าเพื่อนของพวกมันตาย

 

“ยากกว่าที่คิดเอาไว้อีกนะเนี่ย” ไอเซ็นพึมพําออกมาและลดหัวลง ขณะที่บรี่กําลังเดินเข้ามาหา

 

“ขอโทษนะคะ ฉันไม่รู้ว่าพวกมันจะแอบขโมยยารักษาของใครมา” บรีกล่าวขอโทษด้วยความกังวล และรีบยื่นยาหนึ่งเม็ดให้ไอเซ็นเพื่อที่เขาจะได้ฟื้นฟูความเสียหายที่เพิ่งได้รับ

 

“ไม่เป็นไรหรอก จริง ๆ นะ อาวุธที่มันใช้เหลืออยู่ครึ่งเดียว ก็เลยทําความเสียหายไม่ได้มากนัก”

 

“กลุ่มต่อไปเราต้องระวังมากขึ้นแล้วนะคะ ถ้าพวกนี้ครอบครองยาเลือดได้ พวกที่อันดับสูงกว่านี้ก็ย่อมมีอุปกรณ์ที่ดีขึ้นแน่นอนค่ะ”

 

“ก็อาจจะ แต่ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก เรามีของดีกว่าที่พวกมันมีเยอะ” ไอเซ็นพูดด้วยรอยยิ้มหลังจากตรวจสอบแล้วว่าเลือดของเขากลับมาเต็มอีกครั้ง และขณะที่บรนั่งลงเพื่อคว้านเอามานาคริสตัลจากก็อบลินทั้งสามตัว ไอเซ็นก็เดินดูอุปกรณ์ของพวกมัน

 

อย่างแรก เขาดูดาบสั้น มันที่ออย่างไม่น่าเชื่อ และไม่ควรจะเรียกคมดาบเลย หากจะใช้ตัดเนื้อให้ขาดก็ต้องใช้แรงมากพอสมควร แต่ย่อมไม่ขาดง่าย ๆ และไม่เนียนอย่างที่ควร ดูเหมือนวัสดุที่ใช้ทําดาบจะเป็นเหล็กคุณภาพต่ำมากและพื้นผิวก็มีรอยแตกเล็กน้อย ไอเซ็นขมวดคิ้วและปักดาบลงดิน มันไร้ประโยชน์ เขาไม่สามารถเก็บอาวุธทุกชนิดที่เขาพบไปด้วยได้

 

ไอเซ็นไม่สนใจที่เปิดซองจดหมาย เนื่องจากมันแตกแล้วก็นําไปใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้อีกแล้ว เพราะอะไรที่แตกหักได้ง่าย ๆ ตั้งแต่แรกก็ย่อมไม่ใช่สิ่งที่มีคุณภาพสูง

 

ส่วนสิ่งที่ทําให้ไอเซ็นสนใจนั่นก็คือ อัญมณีที่ติดอยู่ปลายคทาของก็อบลินนักเวทย์ ดูเหมือนจะมีรอยแตก และไอเซ็นก็ฆ่ามันเสียก่อนที่มันจะได้ใช้คทาโจมตีเขา แต่ถ้าหากมันไปไหนมาไหนโดยถือเจ้าสิ่งนี้ไปด้วยตลอด ก็ย่อมแสดงว่ามันมีประโยชน์น่ะสิ?

 

ไอเซ็นนั่งยองและดึงคทาออกมาจากมือศพ ส่วนหลักของคทาดูเหมือนจะเป็นแค่ท่อนไม้ธรรมดาและไม่ได้แข็งแรงแต่อย่างใด อัญมณีที่ปลายคทาเริ่มคลอน จึงทําดึงออกมาได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องใช้แรงมากนัก

 

มีรอยแตกขนาดใหญ่ที่ด้านล่างกึ่งกลางอัญมณี แต่ด้านล่างก็ยังคงเชื่อมติดกันแม้บางส่วนจะแตกและหลุดหายไปแล้ว

 

ไอเซ็นมองอัญมณีสีแดงบริสุทธิ์อย่างใกล้ชิดและเปิดใช้งานทักษะการประเมินเพื่อดูตรวจสอบสิ่งที่เขากําลังมองอยู่

 

[อัญมณีธาตุไฟที่แตกร้าว เกรดต่ำ]

 

“โอ้? อัญมณีธาตุไฟงั้นเหรอ? บรี เธอรู้ไหมว่ามันคืออะไร?” ไอเซ็นถามและเฟย์คินก็หันมามองอัญมณีในมือเขา

 

“หืม? อ๋อ ค่ะ ฉันรู้ว่ามันคืออะไร! นักเวทย์จะใช้ อัญมณีธาตุเพื่อทําให้คาถาของพวกเขาใช้งานได้ดีขึ้นค่ะ นั่นมันอัญมณีธาตุไฟนี่คะ! ดูเหมือนเจ้าก็อบลินตัวนั้นจะเป็นนักเวทย์ธาตุไฟด้วยนะคะ”

 

“เข้าใจแล้ว น่าจะเอาไปใช้ทําอะไรที่น่าสนใจได้อยู่นะ อู้ว น่าลองใส่การร่ายมนต์เปลวไฟเข้าไปแล้วดูว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น! มันน่าจะออกมาได้ผลอยู่นะ!” ไอเซ็นพูดอย่างตื่นเต้น ตอนนั้นเองไอเซ็นก็ได้รู้ว่ามีเรื่องแบบนี้อยู่ด้วย เขาครุ่นคิดอย่างมากมายเกี่ย วกับความเป็นไปได้ต่าง ๆ ที่น่าจะเกิดขึ้นได้

 

แต่ตอนนี้ คือเวลาสําหรับ การออกล่า