โปรเพลเยอร์วัยเกษียณ (SMRiaG)

 

 บทที่ 41 สิ่งที่ได้รับ

 

ไอเซ็นเหวี่ยงดาบไปด้านข้างจนเฉือนคอก็อบลินขาดพร้อมกันห้าตัว หัวของมันลอยละลิ่วไปในอากาศ ขณะที่ก็อบลินตัวอื่นๆยังคงงุนงงอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น

 

ไอเซ็นใช้พลังธรรมชาติที่ดาบเล่มนี้สร้างขึ้นมาและวาดดาบใส่ไหล่ของก็อบลินตัวถัดไป จนทําให้เกิดแผลเหวอะขณะที่ดาบยังคาอยู่กับเนื้อสดๆของมัน ไอเซ็นถอนดาบพร้อมกระโดดหลบไปด้านข้างเพราะก็อบลินตัวที่สองกระโดดลงมาที่พื้น และยังมีอีกสองตัวที่กระโดดเข้ามาอยู่ใกล้ๆไอเซ็น

 

หนึ่งในนั้นถือท่อนไม้ใหญ่ในมือส่วนตัวอื่นๆ ถือหินชัดว่า พวกมันตั้งใจใช้ของเหล่านี้เป็นอาวุธ ไอเซ็นหลบการโจมตีได้อย่างรวดเร็วและหันกลับมาวาดดาบเข้าที่อกของก็อบลินได้อย่างแม่นยํา

 

แต่ถึงกระนั้นในการโจมตีกลับของเขา ก็ยังไม่วายพลาดท่า ถูกก็อบลินที่ถือท่อนไม้ฟาดเข้าที่สีข้าง เป็นเหตุให้เสียเลือดไปห้าสิบหน่วย ไอเซ็นยกขาถีบก็อบลินกระเด็นและใช้โอกาสนี้ปลิดชีพก็อบลินที่ถือก้อนหิน

 

ในขณะที่การต่อสู้ยังคงอลม่านขึ้นเรื่อยๆ ก็อบลินตัวหนี่งวิ่งเข้ามาหาไอเซ็นแล้วเฉือนเขาด้วยก้อนหินครบกริบทําให้เขาเสียเลือดหกสิบหน่วย

 

ไอเซ็นถอยไปตั้งหลักอีกครั้งพร้อมวาดดาบใส่หัวของก็อบลินตัวหนึ่งขาดเป็นสองท่อนทําให้มันตายในทันที

 

ก็อบลินตัวสุดท้ายกําลังจ้องเขม็งมาที่ไอเซ็นและมันพยายามจะเฉือนเขาด้วยก้อนหินอีกครั้ง แต่ไอเซ็นวาดดาบขึ้นด้วยกําลังที่มี เขาเฉือนแขนมันขาดและถอนดาบ และแทงตรงๆเข้าที่คอ มันเริ่มโซเซไร้ซึ่งเกี่ยวแรงและตายในที่สุด

 

ก็อบลินกลุ่มแรกถูกกําจัด ไอเซ็นนั่งยอง ใช้ดาบค้ํายันการต่อสู้ครั้งนี้กินแรงเขาไปมาก จึงเริ่มเกิดความรู้สึกผิดต่อโบรดี้ ผู้บุกเบิกแห่งการต่อสู้

 

นั่นย้ําเตือนให้เขาว่าต้องส่งอีเมลถึงทุกคนว่าพวกเขาเป็นอย่างไรและอยากรู้ว่าประสบการณ์ที่ผ่านมากับเกมนี้เป็นอย่างไร บรีรีบเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าร่าเริง

 

“ว้าว! เยี่ยมมากค่ะ! นี่ค่ะ เอาไว้ฟื้นฟูความเสียหาย!” เธอพูดอย่างมีความสุขและยื่นยาเลือดให้เขาเม็ดหนึ่ง

 

เขาโยนยาเข้าปากทันทีและขบด้วยฟัน จากนั้นก็เคี้ยวต่อไปจนกระทั่งมันกลายเป็นผงและกลืนลงไป

 

“ขอบใจนะบรี” เขาพูดและเปิดดูค่าสถานะ จากนั้นก็แตะ ดูที่เลเวล

 

[เลเวล – 13] [936]

 

ไอเซ็นเพิ่งคิดได้ไม่นานมานี้เมื่อเขาพยายามหาว่าค่าประสบการณ์ห้าสิบหน่วยที่ได้จากหมูป่านั้น จริงๆแล้วมีความหมายว่าอย่างไร ไม่ว่าเหตุผลใดก็ตาม มันไม่ได้แสดงให้เขาเห็นรายละเอียด แต่อย่างน้อยก็ยังได้รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าจะถึงเลเว

ลถัดไป

 

ดูเหมือนเจ้าพวกก็อบลินทําให้ไอเซ็นเกือบจะระเบิดอารมณ์ออกมา ก็อบลินกลุ่มถัดไปจะทําให้เขาไปถึงเลเวลสิบสี่ แม้ว่าในอัตราเท่านี้อาจจะค่อนข้างยากที่จะได้รับเลเวลที่พอ เพื่อให้ได้ค่าสถานะเพิ่มขึ้นพอสําหรับภารกิจแมวแปลก

 

แต่อย่างไรก็ตามเขาต้องแข็งแกร่งขึ้น เร็วขึ้น และบรีจะใช้คาถาสนับสนุนให้เขาต่อจากนี้ไปเช่นกัน มันจะช่วยให้อะไรๆง่ายขึ้นกว่าเดิม

 

หากเจอก็อบลินกลุ่มถัดไป อย่างแรกที่ไอเซ็นจะที่ก็คือส่งมานาดับเบิลไปต่อสู้แทนเพื่อดูว่าเขาจะใช้พวกมันในการต่อสู้ได้อย่างไร

 

แต่ตอนนี้ บรีคุกเข่าลงตรงซากศพก็อบลินตัวแรกและใช้มีดแทงไปตรงส่วนอก ส่วนไอเซ็นกําลังยืนมองพลางคิดถึง ความน่าขยะแขยง บรีก็เอามือล้วงเข้าไปข้างในร่องหัวใจและดึงมานาคริสตัลขนาดเท่าเมล็ดข้าวออกมา

 

เธอทําเช่นเดิมกับศพที่เหลือ จากนั้นก็ล้างทําความสะอาด ด้วยถ้วยมานาคริสตัลที่ถูกเก็บไว้ในกระเป๋า

 

แต่ก่อนที่เธอจะเก็บมานาคริสตัลเข้าที่ไอเซ็นก็หยุดเธอไว้

 

“เดี๋ยวก่อน ใช้กับชุดเดรสเธอดีไหม? เล็กพริกขี้หนูนะ แต่มันจะมีประโยชน์มากๆ แค่ตอนที่เรามีจํานวนเยอะๆ”

 

“หา? จะดีเหรอคะ?”

 

“ดีสิ ทําไมล่ะ? ฉันเองก็อยากเห็นว่าชุดมันจะแข็งแกร่งขึ้นแค่ไหนด้วย มันอาจเป็นตัวอย่างที่ดีในตอนที่ฉันอยากสร้างอะไรขึ้นมาที่มันสามารถอัพเกรดได้ และแน่นอน มันจะเพิ่มพลังป้องกันให้เธอหากเกิดกรณีที่มีบางอย่างโจมตีเธอเข้าขณะที่ฉันสู้กับมอสเตอร์ตัวอื่นอยู่”

 

“โอเคค่ะ! ขอบคุณนะคะ!” บรียิ้มอย่างสดใสและยื่นมานาคริสตัลให้ไอเซ็น เขาวางไว้บนมือและเทมานาใส่เข้าไป จากนั้นก็ผลักมานาคริสตัลใส่เข้าไปในชุดเดรส เนื่องจากคริสตัลขนาดเล็กมันจึงแทบจะถูกดูดซับหายไปในทันที ไอเซ็นทําเช่นเดิมกับมานาคริสตัลอีกสี่เม็ด จากนั้นก็ถามบรีว่ามันได้เพิ่มเลเวลชุดขึ้นมาเท่าไหร่

 

“ฮีม ขึ้นมายี่สิบเปอร์เซ็นค่ะ! คงเปลี่ยนเลเวลในเร็วๆนี้ค่ะ!”

 

“เยี่ยม! ช่วยได้เยอะเลยสินะ ไปต่อกันเลยไหม?” ไอเซ็นพูดแนะนําและมองไปยังทิศตะวันออก ทั้งคู่เดินต่อไปเพียงครู่เดียวก็พบกับก็อบลินสามตัวที่นั่งอยู่ใกล้ๆต้นไม้ ชัดเจนว่าพวกมันกําลังพูดกันด้วยภาษาก็อบลินเบื้องต้น

 

ไอเซ็นอัญเชิญมานาดับเบิลทั้งสองตัว และแต่งองค์ทรงเครื่องพวกมันด้วยเกราะหนังที่เขาคัดลอกไว้คืนก่อน จากนั้นก็ยืนดาบสองมือของจริงให้มัน ไอเซ็นไม่แน่ใจว่าจะใช้การคัดลอกมานากับอาวุธได้ผลหรือไม่ เขาจึงตัดสินใจทําแบบนี้

 

ทันใดนั้นก็เกิดปัญหาขึ้น ไอเซ็นเห็นว่าดับเบิลของเขาไม่อาจยกดาบหนักด้วยท่าทางที่ถูกต้องได้เนื่องจากดูเหมือนว่าร่างกายของมันจะอ่อนแอกว่าไอเซ็น

 

แต่ถึงอย่างไรมันก็ยังพอถือไหว ดังนั้นไอเซ็นจึงมุ่งหน้าโจมตี หากเขาจะใช้มันช่วยในการต่อสู้ บางทีเขาอาจต้องหาอาวุธที่เบากว่านั้นอย่างกริชก็เป็นความคิดที่ดี

 

ดับเบิลคลานไปข้างหน้าอย่างช้าๆ และวาดดาบใส่ก็อบลินด้วยแรงทั้งหมดที่มันสามารถเค้นออกมาได้ ฟาดฟันใส่กลางหัวของก็อบลิน

 

เลือดก็อบลินสาดกระเซ็นไปทั่วและย้อมร่างดับเบิลด้วยสีแดงฉานอย่างน่าสยดสยอง

 

นั่นคือสิ่งที่ไอเซ็นคิดว่ามันน่าจะเกิดขึ้น แต่สิ่งที่เกิดขึ้นแทนก็คือ… ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย แบบ… ไม่มีเลย จริงอยู่ที่ก็อบลินรู้สึกถึงการโจมตี แต่ดูเหมือนมันจะเป็นแค่ความรู้สึกเหมือนลูกแอปเปิลหล่นใส่หัว

 

ชัดเจนแล้วว่า ไม่สามารถใช้มานาดับเบิลในการต่อสู้ได้

 

ไอเซ็นรีบวิ่งไปหาดับเบิลขณะที่มันก็จับส่วนใบมีดแล้วยื่นดาบสองมือให้ไอเซ็น เขาคว้าด้ามจับพร้อมกับทําให้มานาดับเบิลหายไป ขณะเดียวกัน เขาก็เปิดใช้งานทักษะความแข็งแกร่งของยักษ์ ส่วนบรีก็ร่ายคาถาสนับสนุน ขั้นแรก เธอทําให้พวกก็อบลินอ่อนแอและช้าลง ในทางกลับกันก็ได้เพิ่มความแข็งแกร่งและความเร็วให้แก่ไอเซ็น

 

ด้วยเหตุทั้งหมดนี้จึงทําให้เกิดความแข็งแกร่งที่แตกต่างกันอย่างมากระหว่างไอเซ็นและก็อบลิน คราวนี้ไอเซ็นก็สามารถปลิดชีพก็อบลินทั้งหมดให้ไปนอนคุยกับรากมะม่วงได้ในทันทีภายในดาบเดียว

 

ขณะที่ก็อบลินบาดเจ็บตัวหนึ่งกําลังนอนแผ่อยู่บน สภาพครึ่งเป็นครึ่งตาย ไอเซ็นก็หันกลับไปฟันก็อบลินตัวสุดท้ายที่ยืนอยู่ใกล้ๆ แรงเหวี่ยงของดาบทําให้ลําตัวของมันขาดสองท่อน

 

ในที่สุด ไอเซ็นก็เดินไปหาก็อบลินที่นอนอยู่บนพื้นมีเลือดไหลนองและแทงดาบเข้าที่หัวของมันเพื่อฆ่ามันในทันที

 

ไอเซ็นจับสร้อยคอและลูบคลํา ส่วนบรีก็ผ่าหัวใจก็อบลินทีละตัวเพื่อควักเอามานาคริสตัลออกมา

 

ตอนนี้เขามีเวลาพอสําหรับการตรวจสอบการแจ้งเตือนที่ปรากฏอยู่บริเวณหางตา

 

[คุณเลเวล 14]

 

ไอเซ็นเปิดค่าสถานะพร้อมความสุขที่เลเวลเพิ่มและดูค่าสถานะที่เขาสามาระเพิ่มได้ ตอนนี้ ไอเซ็นเลือกที่จะเพิ่มค่าความแข็งแกร่งและค่าความคล่องแคล่ว เนื่องจากสองค่านี้สําคัญที่สุดสําหรับเขาในตอนนี้ เมื่อคาดการณ์ว่าอาจต้องเจอการต่อสู้อีกมากในอนาคต

 

เมื่อเห็นว่าบรีคว้านเอามานาคริสตัลออกมาเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินมาหยิบคริสตัลจากเธอมาสามเม็ดและยัดเข้าไปในชุดเดรส

 

ไอเซ็นและบรีเดินไปตามแนวป่า กําจัดกลุ่มก็อบลินทุกตัวที่เจอ การต่อสู้แต่ละครั้งก็ใช้เวลาน้อยลงเรื่อยๆ

 

เขาต้องทําอีกสิบครั้งเลเวลถึงจะเปลี่ยน เลเวลจะปรับขึ้นช้าลงอย่างมีนัยสําคัญ และค่าประสบการณ์ที่ได้จากการฆ่าก็อบลินก็จะหายไปเรื่อยๆเช่นกัน ทุกครั้งที่กลุ่มก็อบลินถูกกําจัด บรีก็จะคว้านเอามานาคริสตัลออกมาให้ไอเซ็นอัพเกรดชุดเดรสของเธอจนเลเวลเพิ่มถึงห้าครั้ง

 

ค่าสถานะของเขายังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จากก็อบลินธรรมดา ที่ก่อนหน้านี้เป็นศัตรูที่สูสีก็กลับกลายเป็นศัตรูที่อ่อนแอ โดยเฉพาะในตอนที่ได้การสนับสนุนจากบรี

 

และเมื่อทักษะนักดาบของเขาอันดับสูงขึ้นก็ทําให้การต่อสู้กลายเป็นเรื่องที่ง่ายขึ้นตามไปด้วย เขาสัมผัสได้ว่าดาบในมือนั้นเบาลงเป็นผลให้ควบคุมได้ง่ายขึ้น ดูเหมือนปฏิกิริยาตอบโต้ในการต่อสู้ของเขาจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อย เนื่องจากร่างกายของเขาตอบสนองตามใจนึกได้ง่ายขึ้น

 

อย่างไรก็ตามวันนี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว ดังนั้นไอเซ็นและบรีจึงมุ่งหน้ากลับเมลโรเพื่อวางแผนและเตรียมพร้อมสําหรับวันถัดไป แต่แน่นอนว่าจะเกิดหลังจากที่ได้ทํามื้ออาหารพิเศษจากเนื้อหมูป่าที่ได้รวบรวมมาเมื่อเช้านี้

 

เขาสนใจมากๆ ว่าจะเป็นอย่างไรเมื่ออันดับทักษะการทําอาหารสูงขึ้นในอนาคต คงไม่เสียแรงที่จะรีบเพิ่มอันดับเสียตั้งแต่ตอนนี้

 

ระหว่างทางกลับเมือง ไอเซ็นหันมาถามบรีว่าจะทําอะไรกันในวันพรุ่งนี้

 

“เป็นวันที่คุ้มค่ามากเลยนะว่าไหม? เลเวลฉันเกือบเพิ่มอีกรอบแน่ะ! ถ้าได้เรื่องแบบนี้ทุกวัน ฉันจะไปถึงเป้าหมายในไม่ช้าแน่! แต่ดูเหมือนก็อบลินจะเริ่มไม่มีผลอะไรกับเลเวลของฉันเหมือนตอนแรกๆแล้วสิ เลยคิดว่าเราไปล่าอย่างอื่นแทนดีไหม?” เขาถาม และบรีก็ดูเหมือนจะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็พยักหน้า

 

“ได้สิคะ น่าสนใจดี! ถ้าคุณต้องการ เราจะไปแถบตะวันออกต่อ แล้วก็สู้กับก็อบลินประเภทอื่นๆ เมื่อคุณเลเวลอยู่ราวๆห้าสิบ เราจะไปแถบตะวันตกของเทือกเขากันค่ะ! ที่นั่นมีดันเจียนอยู่!”

 

“โอ้? ดันเจี้ยน?” ไอเซ็นค่อนข้างประหลาดจากเสียงอุทาน ดันเจี้ยนคือคุก ใช่ไหม? แล้วทําไมบรีถึงตื่นเต้นที่จะได้ไปเข้าคุกกันล่ะ?

 

“อื้ม! คุณรู้ไหมคะว่าดันเจี้ยนเป็นยังไง?” เธอถามอย่างสงสัยด้วยการเอียงหัวไปด้านข้าง และไอเซ็นก็ส่ายหน้า

 

“อืม.. ดันเจี้ยนเหมือนกับปริภูมิเวทมนต์ที่มีมอสเตอร์อาศัยอยู่ อาจมีหีบสมบัติมากมายอยู่ในนั้น บางครั้งก็มีมอสเตอร์ผลุบๆโผล่ๆอยู่บริเวณนั้นบ้าง! มีแค่ไม่กี่คนที่เข้าไปได้ จึงไม่มีโอกาสติดตามใครเขาไป ดังนั้นฉันก็เลยไม่รู้ว่ามันเป็นดันเจี้ยนประเภทไหน แต่สําหรับคุณแล้วคงใช้เวลาไม่นานหรอกค่ะที่จะเพิ่มเลเวลให้สูงพอจนเข้าไปที่นั่นได้!”

 

“เข้าใจแล้ว… น่าสนใจดีนะ ลุยกันเลยดีกว่า! ก็อบลินอีกประเภทอยู่ห่างจากเมืองแค่ไหน?” ไอเซ็นถามและเปลี่ยนประเด็น เนื่องจากเขาจินตนาการถึงดันเจียนไม่ออกจริงๆ เขาเจอคําว่าดันเจี้ยนมาบ้างในตอนที่ค้นคว้าเพิ่มเติม แต่ก็ยังคงนึกไม่ออกอยู่ดีว่ามันเป็นอย่างไร

 

“ก็อบลินอันดับสองค่ะ ใช้เวลาเดินสองชั่วโมง ถ้าเดินเป็นแนวกระจัดน่ะนะคะ”

 

“เอาล่ะ ก็ไม่ได้ไกลมาก ยังได้ต่อสู้ดีๆอีกมาก ฉันสงสัยว่าเราควรเดินออกทางตะวันออกไกลออกไป อย่างน้อยก็ไม่ต้องแบกอุปกรณ์ตั้งแคมป์ไปด้วย” ชายแก่พึมพํากับตัวเองและต้องเผชิญกับข้อตกลงที่บรีเสนอมาเท่านั้น