บทที่ 24 ผ้ากันเปื้อน

เจคเคิลนำไอเซ็นและบรีไปยังอีกห้องหนึ่งที่เต็มไปด้วยกองเครื่องหนังมากมาย

“ที่นี่คือห้องทำงานของนาย เราต้องทำชุดเกราะหนังจำนวนมาก มีมอสเตอร์อันดับเจ็ดที่เพิ่งปรากฏตัวใกล้เมืองหลวง จะมีการโจมตีครั้งใหญ่เกิดขึ้นที่นั่น นายอยู่เตรียมวัสดุที่จะเป็นที่นี่ ส่วนแบบสำหรับทำชุดเกราะต่าง ๆ อยู่ตรงนั้น ก็ทำไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะเลื่อนเป็นอันดับหนึ่งก็แล้วกัน น่าจะมีให้ทำมากพอสำหรับมือใหม่อย่างนายนะ ฉันจะแถมค่าเหนื่อยให้ด้วย”

[ภารกิจใหม่ – โครงชุดเกราะ]
[คำอธิบาย]
มีการคุกคามจากมอนสเตอร์เกิดขึ้นที่เมืองหลวงและพวกเขาต้องการชุดเกราะหนังจำนวนมาก ด้วยเหตุนี้ เจคเจิล แจ็คสัน จึงขอให้คุณใช้แบบสำเร็จเพื่อตัดส่วนที่จำเป็นสำหรับการสร้างชุดเกราะให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
[รางวัล]
20 เหรียญทองแดงสำหรับทุกชิ้นส่วนของชุดเกราะ 1 ตัว
[ความล้มเหลว]
สูญเสียความมีชื่อเสียต่อเจคเคิล
[จำกัดเวลา – จนกว่าอันดับทักษะงานเครื่องหนังจะเลื่อนเป็นอันดับ 1]

ไอเซ็นอ่านคำอธิบายภารกิจอย่างช้า ๆ และพยักหน้า “ฟังดูดีหนิ ขอบใจนะเจคเคิล!” เขาเปล่งเสียงและยิ้ม

“ใช้หนังอันดับสองอันนี้ แต่นายต้องตัดมันได้นะ ส่วนนี่แบบสำเร็จ” เขาอธิบายและกองวัสดุทั้งหมดตรงหน้าไอเซ็น

“ฉันจะลงมือเดี๋ยวนี้แหละ!” ไอเซ็นยิ้มและนั่งลง เขาหยิบหนังแผ่นแรกพร้อมกับแบบตัวแรก

เขาวางแบบลงบนแผ่นหนังและประกอบมีดเอนกประสงค์ เขาเปิดใช้งานหัตถ์คนแคระและการเชื่อมต่อเครื่องมือ ก่อนจะค่อย ๆ ตัดแผ่นหนังตามแบบช้า ๆ

การตัดผ่านแผ่นหนังนั้นยากกว่าที่ไอเซ็นคิดเอาไว้ เขาจึงต้องใส่แรงเข้าไปมากขึ้นด้วย ซึ่งแน่นอนว่ายังตัดได้ แต่เขาก็ยังต้องเจอกับปัญหานี้อยู่ดี การที่เพิ่มแรงเข้าไปก็อาจจะทำให้สามารถ…

จู่ ๆ ไอเซ็นก็เกิดความคิดขึ้นมา และเปิดใช้งานทักษะหนึ่งที่เขายังไม่เคยใช้มาก่อนเลย มันยังเป็นทักษะที่ด้อยกว่าทักษะงานเครื่องหนัง เป็นทักษะที่เขาเพิ่งได้รับมาเมื่อครู่นี้

ไอเซ็นรู้สึกถึงพลังงานในร่างกายถูกเติมเต็ม เส้นเลือดปูดออกมาตามร่างกาย เนื่องจากเขาเพิ่งเปิดใช้งานทักษะติดตัว ความแข็งแกร่งของยักษ์ มันไม่ได้ให้ความรู้สึกถึงความแข็งแกร่งที่แตกต่างออกไปขนาดนั้น แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย และมันทำให้ไอเซ็นทำงานต่อได้ไหลลื่นมากขึ้นกว่าเดิม

ไอเซ็นเปิดใช้งานทั้งสองทักษะจนหมดขีดจำกัด และเมื่อทักษะคูลดาวน์เสร็จก็เปิดใช้งานอีกครั้ง ทำให้ไอเซ็นนั้นทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพขึ้นในทุก ๆ ครั้ง

ดูเหมือนแผ่นหนังที่เขาใช้จะมีอยู่ด้วยกันสองประเภท ประเภทแรกคือบางและยืดหยุ่น ซึ่งไอเซ็นคิดว่าประเภทนี้นั้นเหมาะกับการทำข้อต่อ ทำให้เคลื่อนไหวสะดวกขณะสวมชุดเกราะอยู่

ประเภทที่สองนั้นหนากว่า แข็งกว่า และตัดยากด้วย ซึ่งประเภทนี้เหมาะแก่การทำเป็นส่วนหลักของบริเวณการป้องกัน ไอเซ็นได้เรียนรู้มากมายเกี่ยวกับชุดเกราะหนังจริง ๆ นั้นควรมีลักษณะอย่างไร จากการสังเกตเพียงแค่รูปร่างและขนาดของแผ่นหนังที่แตกต่างกัน

เป็นที่แน่นอนว่าเขาเคยทำงานเครื่องหนังมาก่อน แต่จุดประสงค์ส่วนใหญ่ของงานนั้นเป็นเรื่องของการตกแต่ง บางครั้งก็เก้าอี้หนังหรือโซฟาหนัง อานม้าหรือเสื้อคลุมหนัง และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำชุดเกราะหนังเช่นกัน แต่เมื่อต้องทำ จะต้องมีการตกแต่งด้วยส่วนที่มักไม่จำเป็นนัก และอาจไม่ได้มีประโยชน์มากที่จะนำไปใช้ในการต่อสู่จริง เพราะท้ายที่สุดมันก็เป็นชุดเกราะของตัวละครในเกมอยู่ดี

นี่เป็นครั้งแรกที่ไอเซ็นได้สร้างชุดเกราะที่เอาไว้ใช้งานจริง ๆ เขาเปลี่ยนนึกภาพชุดเกราะในรูปแบบของตัวเองและได้เปลี่ยนการออกแบบตามที่วางแผนไว้

ไอเซ็นใช้เวลาร่วมสองชั่วโมงไปกับแค่การตัดแผ่นหนังชิ้นต่อชิ้น รวมกันเป็นชุดเกราะสำหรับสิบตัว และเมื่อตัดสิ้นที่สอบเสร็จ เขาก็ได้รับการแจ้งเตือน

[ทักษะงานเครื่องหนังถึงเลเวล 100 อันดับ 0 อัพเกรดเป็น อันดับ 1]
[สามารถทำงานกับเครื่องหนังอันดับสูงได้ง่ายขึ้น]
[เนื่องจากอันดับทักษะงานเครื่องหนังเพิ่มขึ้น คุณจึงได้รับ ค่าความแข็งแกร่ง +1 และค่าความอดทน +1]

“เยี่ยม!” ไอเซ็นเปล่งเสียงออกมาพร้อมรอยยิ้มและยืนขึ้น เขาหักข้อนิ้วและยืดตัวเล็กน้อย

เขาเดินไปไปหาเจคเคิลที่ดูเหมือนว่าเขากำลังทำชุดเกราะหนังของตัวเองอยู่

“หา? อย่าบอกนะว่าเสร็จแล้วน่ะตาเฒ่า” เขาพูดออกมาในความตกใจเมื่อเห็นไอเซ็นเดินเข้ามาหาพร้อมตะกร้าที่บรรจุแผ่นหนัง

ไอเซ็นหัวเราะและพยักหน้าขณะวางตะกร้าลง “โทษที เจคเคิล แต่ฉันทำเสร็จแล้ว มีอีกสองตะกร้า เดี๋ยวไปยกมาให้นะ”

เจคเคิลถอนหายใจเสียงดัง เขาพยักหน้าและตามไอเซ็นไปยกตะกร้าที่เหลือ จากนั้นก็ค่อย ๆ ตรวจสอบชุดเกราะทีละชิ้นอย่างละเอียด

“ทำออกมาได้ดีมากเลยทีเดียวนะ คิดไม่ถึงเลยว่านายจะเก่งกับแผ่นหนังอันดับสองเหมือนกัน แถมยังทำเสร็จก่อนจะหมดวันอีก แต่สัญญาก็ย่อมเป็นสัญญาและฉันก็เป็นคนรักษาคำพูดด้วย สิบตัวใช่ไหม?” เขาถามและหยิบถุงเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋ากางเกง เขาหยิบเหรียญเงินออกมาสองเหรียญ

“รับไปสิ สองเหรียญเงิน ยังเหลือเวลาอีกสองชั่วโมงก่อนที่ฉันจะปิดร้าน เพราะฉะนั้นจะไปทำอะไรที่อากทำก็เชิญ แต่อย่าลืมว่าต้องจ่ายค่าวัสดุให้ฉันด้วย เข้าใจไหม?”

“ได้สิ! จริง ๆ ก็วางแผนไว้แล้วว่าจะทำบางอย่างวันนี้ด้วย นายมีเครื่องหนังที่ทนความร้อนไหม?” ไอเซ็นถามด้วยร้อยยิ้มหลังจากดูการแจ้งเตือนที่บอกว่าภารกิจสำเร็จ และเจคเคิลก็เริ่มคิด

“มีสิ เรามีหนังซาลาแมนเดอร์ อันดับสอง มันมีข้อด้อยเรื่องการป้องกัน แต่ยอดเยี่ยมเรื่องทนความร้อน ถ้าไม่มายด์เรื่องสีแดง ก็หยิบไปใช้งานได้เลยไม่ต้องย้อมเพิ่ม”

ไอเซ็นพยักหน้าและตรงไปที่ยังคลังเก็บเครื่องหนังที่เจคเคิลแสดงให้เขาดูถึงแผ่นหนังที่เขากล่าวถึง มีเพียงไม่กี่ชิ้นที่ขนาดเหมาะสมที่จะใช้ทำผ้ากันเปื้อน เขาต้องการแผ่นหนังผืนใหญ่ แน่นอนว่าใช้ผืนเล็ก ๆ เย็บเข้าด้วยกันได้ แต่ดีกว่าหากทำให้เสร็จได้ภายในผืนเดียว สุดท้าย เขาก็เลือกที่จะใช้แผ่นหนังเอนิ่มสำหรับการทำผ้ากันเปื้อน

เมื่อแน่ใจแล้วว่าจะเลือกใช้แผ่นใหญ่ ไอเซ็นก็นำมันไปที่โต๊ะทำงานตัวเดียวกับที่ทำปลอกหุ้มมือ

เขาหยิบกระดาษร่างแบบและดินสอ จากนั้นก็เริ่มร่างแบบรูปร่างตามที่ต้องการ นอกเหนือจากแบบของผ้ากันเปื้อนแล้ว เขายังสร้างแบบสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ สำหรับทำกระเป๋าอีกด้วย และแบบสำหรับทำสายรัดของผ้ากันเปื้อน

ไอเซ็นวางแบบเหล่านี้ลงบนแผ่นหนังและเปิดใช้งานสามทักษะเช่นก่อนหน้านี้ สองทักษะติดตัวและการเชื่อมต่อเครื่องมือ เขาดันมีดเอนกประสงค์ผ่านเนื้อแผ่นหนังและรู้สึกถึงแรงต้าน แต่เมื่อตัดอีกสองสามชิ้นถัดไปก็รู้สึกน้อยลง ไม่ว่ามันจะเป็นเพราะเลเวลทักษะที่สูงขึ้นหรือเพราะคุณสมบัติของแผ่นหนังก็ตาม แต่ไอเซ็นก็ดีใจที่เขาสามารถผ่าหนังได้ง่ายขึ้นกว่าเดิม

หลังจากตัดทุกส่วนที่ต้องการแล้ว ไอเซ็นก็หยิบด้ายพรีแว็กซ์ พร้อมด้วยเข็มเพื่อที่จะได้ทำการเย็บส่วนที่เป็นกระเป๋าติดผ้ากันเปื้อน เอาไว้ใช้สำหรับเก็บเครื่องมือตีเหล็ก เขาสวนเข็มผ่านหนังเช่นเดียวกับที่เขาเคยตัดเย็บเสื้อผ้ามาเมื่อไม่กี่วันก่อน แม้ว่ามันออกจะแข็งกว่าก็ตามที มันแปลกมาก เมื่อเขาหยิบหนังขึ้นมาไว้บนมือ มันให้ความรู้สึกเหมือนกับหนังที่เขาเคยใช้ทำงานมาก่อน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเมื่อเขาเริ่มใช้หนังแผ่นนี้ มันกลับให้ความรู้สึกเป็นวัสดุที่แตกต่างออกไป

สิ่งนี้ทำให้เขาเหม่อไปครู่หนึ่ง แต่อย่างไรก็ตาม ไอเซ็นก็ยังคงทำผ้ากันเปื้อนของเขาอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย

เขาเสร็จกระเป๋าอันแรกตรงบริเวณอกของผ้ากันเปื้อน แล้วก็เสริมอีกสามจุดไล่ลงมาจนถึงส่วนท้าย

หลังจากนั้น ไอเซ็นก็เย็บสายรัดผ้ากันเปื้อนตรงส่วนของไหล่ข้างขวาและเย็บติดกับตัวผ้ากับเปื้อนหนังในแนวทแยงบริเวณสะโพกด้านซ้าย แล้วก็ทำเช่นเดิมอีกครั้ง เย็บสายรัดผ้ากันเปื้อนที่ไหล่ข้างซ้ายและคาดทแยงมาที่บริเวณสะโพกด้านขวา

ไอเซ็นวางผ้ากันเปื้อนลงบนโต๊ะ เขากอดอกและพยักหน้าเป็นการยืนยัน “เสร็จ!”

[คุณสร้างผ้ากันเปื้อนหนังทนไฟสำเร็จ]
[ผ้ากันเปื้อนหนังทนไฟ]
[คุณภาพ – สมบูรณ์แบบ] [อันดับ – 2]
[คำอธิบาย]
ผ้ากันเปื้อนหนังคุณภาพสูง ถูกสร้างขึ้นโดยช่างเครื่องหนังไอเซ็น เนื่องจากวัสดุนั้นมาจากหนังของซาลาแมนเดอร์ คุณสมบัติของผ้ากันเปื้อนจึงทนไฟได้ มีกระเป๋าหน้าหลายจุดทำให้สามารถเก็บเครื่องผ้าต่าง ๆ ได้ขณะทำงาน
[อิทธิพล]
ค่าความแข็งแกร่ง +8 ค่าความอดทน +7
[สำหรับการสร้างสิ่งของที่มีคุณภาพสูง คุณได้รับ ค่าความแข็งแกร่ง +1 ค่าความอดทน +1]
[คุณได้ทลายขีดจำกัดของทักษะ]
[คุณทลายขีดจำกัดของสองทักษะ ฉายาจอมทลายขีดจำกัด จึงเลื่อนเป็น จอมทลายขีดจำกัดขั้นที่สาม]
[จอมทลายขีดจำกัดขั้นที่สาม]
[ด้วยการทลายขีดจำกัดทักษะของคุณ คุณจะแสดงให้เจ้าได้เห็นว่าคุณใกล้ชิดกับพระองค์มากแค่ไหน]
[อิทธิพล]
ค่าสถานะทุกรายการ +3
[เพิ่มความสามารถพิเศษแก่ทักษะร่างกายของยักษ์ สำหรับการใช้ร่างกายที่แข็งแรงสร้างสรรค์สิ่งของอันยิดเยี่ยม]

ด้วยรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้า ไอเซ็นยิ้มและมองการแจ้งเตือน หากฉายาจอมทลายขีดจำกัดยังคงเป็นไปตามทักษะงานฝีมือล่ะก็…มันจะต้องทรงพลังมากเลยใช่ไหม?

บรีเองก็มองผ้ากันเปื้อนที่เพิ่งเสร็จเช่นกัน เธอเผยรอยยิ้มกว้าง “ว้าว! มันเจ๋งมากเลยค่ะ! สีแดงสด สวยมากค่ะ!”

“ฮ่า ๆ ใช่ มันสวยมาก! แล้วเธออยากจะได้อะไรบ้างไหมล่ะ? ฉันก็คิด ๆ อยู่ว่าจะทำรองเท้าให้นะ”

“คุณทำให้มากพอแล้วค่ะ! แค่ชุดเดรสก็เกินพอแล้ว! จริง ๆ นะคะ!” บรียืนกราน แต่ไอเซ็นเพียงหัวเราะตอบ “แล้วถ้าลองฝึกทำรองเท้าดูล่ะ? เธอจะโยนมันทิ้งไหม?”

เฟย์คินเบือนหน้าหนีและทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย “ฉะ ฉันคิดว่าถ้าคุณทำจริง ๆ จะเก็บไว้ใช้มันก็ไม่เสียหายอะไรเนอะ…”

“ฮ่า ๆ ให้มันได้อย่างนี้สิ!”

“แต่ไอเซ็นคะ…? คุณใจดีมาก แต่ฉันแทบจะไม่ได้ช่วยอะไรคุณเลย… ฉันมีความคิดแล้วว่าจะช่วยคุณได้ยังไงบ้าง แต่… คือ… เรื่องนั้น คุณต้องต้องทำของอย่างหนึ่งให้ฉัน… กระเป๋าค่ะ…” บรีพึมพำออกมาอย่างไม่ค่อยเต็มคำนัก เธอรู้สึกไม่ดีพอที่ไอเซ็นดูแลเธอดีขนาดนี้ ดังนั้นเธอจึงขอให้เขาช่วยเสียก่อนที่เธอจะทำเขาเสียความรู้สึก

ไอเซ็นเอียงหัวเล็กน้อยด้วยความสงสัย “กระเป๋า? กระเป๋าเป้แบบฉันน่ะเหรอ?”

“กะ ก็ อะไรประมาณนั้นแหละค่ะ… แต่ใหญ่กว่า แบบ ใหญ่กว่ามาก ๆ น่ะค่ะ คุณต้องทำชุดเกราะใช่ไหมคะ? แล้วก็ต้องไปต่อสู้ด้วย… ดังนั้น… ฉันจะเป็นเด็กขนของให้เองค่ะ ฉันจะขนของของคุณทุกอย่างเลยค่ะ!” เธออธิบาย เธอหวังมากว่าจะช่วยไอเซ็นได้

เขาเริ่มเกาเคราและหลับตาลง “เข้าใจแล้ว… ฟังดูไม่เลวนะ เอาสิ ตกลงตามนั้น!”

“จริงนะคะ? ฉันดีใจมาก!”

“แต่… ฉันไม่อยากให้เธอตามไปเพราะรู้สึกเหมือนถูกบังคับหรอกนะ ถ้าเธอคิดว่าเธอเป็นหนี้บุญคุณฉัน ก็จงอย่ามากับฉัน แม้ว่าเธอจะต้องการมากับฉันด้วยเหตุผลใดก็ตามที่นอกเหนือจากการบีบบังคับ เธอก็สามารถมากับฉันได้โดยไม่ต้องคิดอะไรให้มาก”

บรีมองไอเซ็นด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนที่มีแต่จะกว้างขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดเธอก็พยักหน้าอย่างมีความสุข