บทที่ 21 ผ้าเวทมนต์

“หา? นี่มันอะไรน่ะ?” ไอเซ็นพึมพำออกมาด้วยความสงสัย ไม่ใช่เพราะอันดับทักษะงานตัดเย็บที่เพิ่มขึ้น แต่เป็นอย่างอื่นที่ไอเซ็นเห็นว่ามันน่าสนใจ มีค่าสถานะโบนัสที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนจนกระทั่งเมื่อครู่ ดังนั้นเขาจึงหันไปหาผู้ที่น่าจะคลายความสงสัยนี้ได้ เนื่องจากเธอเป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้

“บรี อะไรคือค่าพรสวรรค์?” เขาถามและบรีก็เอียงหัว

“โอ้ จริงสิ… คุณสูญเสียความทรงจำไปนี่นา… เอิ่ม พรสวรรค์ คือค่าสถานะพิเศษค่ะ ไม่สามารถนำแต้มสถานะไปเพิ่มได้เหมือนค่าสถานะอื่น ๆ พอเข้าใจไหมคะ? ค่าสถานะนี้จะสอดรับกับการกระทำนั้น ๆ ของคุณ ถ้าแสดงการกระทำนั้นออกมา ค่าสถานะพิเศษเหล่านี้จะเพิ่มสูงขึ้นเองค่ะ!”

“เข้าใจแล้ว… แล้วค่านี้ทำอะไรได้ล่ะ?” ไอเซ็นถามด้วยความสงสัย ค่าพรสวรรค์นั้นจะเป็นผลมากกับการมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น และวิธีที่พวกเขาโต้ตอบคุณ บางทีนี่อาจจะเป็นแบบนั้นด้วยเช่นกัน

บรีคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็เริ่มอธิบาย “ฮืม… ค่าพรสวรรค์ทำให้คนอื่นเชื่อคุณง่ายขึ้นหรือเปล่านะ? มันเป็นเรื่องเล่าของเด็ก ๆ น่ะค่ะ!” เธอเปล่งเสียง และไอเซ็นก็ฟังอย่างตั้งใจ และนี่คือสิ่งที่บรีบอกแก่เขา

มีนักบทกวีคนหนึ่งร้องเพลงและบอกกล่าวเรื่องราวการเดินทางของเธอ เมื่อใดก็ตามที่เธอเดินทางมายังเมือง ผู้คนต่างจับกลุ่มและให้เหรียญทองแดง เงิน ทอง กับเธอเพื่อให้เธอพูดคำ ๆ เดียวออกมา หลังจากนั้นไม่นานค่าพรสวรรค์ของเธอก็ค่อย ๆ สูงขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งไม่มีใครปฏิเสธคำพูดของเธอได้แม่แต่คำเดียว! แต่แล้วก็มีเจ้าชายที่เห็นความงามและอย่างจะอภิเสกกับเธอ เจ้าชายจึงจ้างคนร้อยกว่าชีวิตให้ไปพาตัวเธอมาหาพระองค์

คืนนั้นนักกวียืนอยู่หน้าปราสาทพร้อมกับชายฉกรรจ์ที่เจ้าชายจ้างให้ไปพาเธอมา ตอนแรกพระองค์คิดว่าพระองค์ทำสำเร็จและข้ามสะพานชักเพื่อมาพบคนรักของพระองค์ แต่นักกวีกลับโกรธมากจึงใช้กริชแทงเจ้าชายจนสิ้นพระชนม์ และราวกับว่าเรื่องนี้กลายเป็นเหมือนไม่มีสิ่งใดเกินขึ้น พระราชาเสด็จออกมานอกปราสาทและเชิญนักกวีเข้ามาร่วมเสวยพระกระยาหารร่วมกัน เนื่องจากคำพูดของเธอได้บิดเบือนความจริงจากสิ่งพี่ราชานั้นเห็นอยู่ตรงหน้า

“ทีนี้ก็พอเข้าใจแล้วว่าค่าพรสวรรค์ทำอะไรได้บ้าง ขอบใจนะ มีหลายคนไหมที่มีค่านี้?” ไอเซ็นถามขณะเกาเครา เขาสงสัยว่าสิ่งนี้จะมีอิทธิพลต่อเรื่องการค้าขายหรือไม่หากเขาเกิดอยากเปิดร้ายขายของสักอย่างขึ้นมา

บรีส่ายหน้าเป็นการตอบ และพูดว่าส่วนใหญ่แล้วจะเป็นพวกศิลปิน เช่น นักกวี หรือ จิตรกร ที่มีค่าสถานะนี้ แม้แต่บุคคลสาธารณะมากมายรวมทั้งพ่อค้าก็มีค่าสถานะนี้เช่นกัน

ไอเซ็นพยักหน้าเมื่อเขาได้ข้อมูลที่เขาต้องการแล้วและยืนขึ้น เขาจัดเก็บของต่าง ๆ ที่อยู่บนโต๊ะและหยิบชุดสูทออกมาเพื่อที่จะได้สวมใส่ เนื่องจากเขาจำได้ว่าเห็นห้องเปลี่ยนชุดตรงหัวมุมบริเวณพื้นที่ในร้าน ไอเซ็นจึงตัดสินใจไปเปลี่ยนชุดที่นั่นเพื่อที่เขาจะได้อวดชุดสูทให้โฟลเมียร่าดูด้วย

ดังนั้นไอเซ็นและบรีจึงเดินไปที่หน้าร้าน ไอเซ็นก้าวเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด ถอดชุดที่สวมอยู่ออกและเปลี่ยนแทนด้วยชุดสูท ตอนที่เขาสวมชิ้นสุดท้ายเข้ากับร่างกาย ผ้าเช็ดปากก็ถูกเสียบไว้ที่กระเป๋าหน้าอก เข้าก็ได้รับการแจ้งเตือนใหม่

[เนื่องด้วยการกระทำพิเศษ ค่าสถานะพรสวรรค์จึงถูกปลดล็อค เริ่มต้นที่ 10 แต้ม]

“น่าสนใจไม่เบา…” เขาพึมพำกับตัวเอง รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของเขาขณะก้าวออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด พร้อมกับได้ยินเสียงผิวปากมาจากโฟลเมียร่า

“ว้าว ไอเซ็น คุณดูดีนะ เพิ่งทำวันนี้เหรอ? น่าประทับใจจริง ๆ” โฟลเมียร่าเปล่งเสียงขณะก้าวเข้ามาใกล้ ๆ เพื่อมองเนื้อผ้าและรอยเย็บ ในที่สุดเธอก็นั่งลงและถอนหายใจเสียงดังออกมา “คุณสร้างเซทชุดสูทนี่แบบจริงจัง ทั้ง ๆ ที่ทักษะงานตัดเย็บของคุณเท่านี้เนี่ยนะ? คุณนี่มันที่สุดของที่สุดจริง ๆ…”

“ขอบใจนะโฟลเมียร่า เอ่อ บรี ช่วยรอข้างนอกครู่หนึ่งได้ไหม? ฉันมีเรื่องส่วนตัวต้องคุยกับโฟลเมียร่าหน่อยน่ะ”

“โห่… ก็ได้ค่ะ…” บรีก้าวออกมาจากร้านพร้อมหน้ามุ่ยและพิงกำแพงหินข้างหน้าต่าง โฟลเมียร่าจึงหรี่ตามองด้วยความสับสน “เดี๋ยวนะ มีอะไรจะคุยกับฉันงั้นเหรอ? หรือว่าตัดสินใจจะเป็นช่างตัดเสื้อได้แล้ว?” เธอถามด้วยความหวัง แต่ไอเซ็นรีบส่ายหน้าและเริ่มอธิบาย

“เปล่าหรอก ขอโทษทีนะ ฉันสัญญากับบรีไว้ว่าจะทำชุดเดรสให้เธอ แต่เธอคู่ควรกับอะไรที่พิเศษกว่านั้นที่ไม่ใช่แค่ชุดเดรสเก่า ๆ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าจะทำอะไรให้ แต่ตอนที่อันดับทักษะงานตัดเย็บเพิ่มเป็นอันดับสอง และมันแจ้งเตือนบอกฉันว่าฉันสามารถใช้ผ้าชนิดพิเศษได้ ฉันสงสัยว่าผ้านั่นคืออะไร และฉันจะได้มันมายังไง”

“เข้าใจแล้ว เธอคู่ควรกับชุดเดรสดี ๆ สินะ เพราะเธอเป็นเด็กดี และฉันก็จะไม่พูดอะไร เรื่องที่คุณมีทักษะที่สูงขนาดนั้นอย่างรวดเร็ว แต่ที่นี่เราไม่ใช้ผ้าชนิดพิเศษนั่นหรอกเนื่องจากมันหาค่อนข้างยาก และแพงด้วย พอเห็นภาพไหม? ในบรรดาผ้าชนิดพิเศษพวกนี้ก็จะมีผ้าทอที่ทำจากด้ายโลหะ, ขนมอนสเตอร์ หรือแม้แต่ด้ายเวทมนต์ ฉันไม่คิดว่าผ้าโลหะหรือมอสเตอร์อะไรนั่นจะเป็นตัวเลือกที่ดี ผ้าจากโลหะ หนักและย้อมยากซึ่งทำให้ชุดเดรสไม่สวย และผ้าจากมอสเตอร์มักใช้ทำเสื้อผ้าแบบพวกคนเถื่อน เนื่องจากพวกเขายังคงปล่อยให้ความรู้เวทมนต์และกลิ่นของมอสเตอร์ผสมรวมกันอย่างง่ายดาย แต่ฉันจะบอกให้นะว่ากลิ่นของมอสเตอร์น่ะจะติดไปตลอด ยากที่จะเอาออกได้

อย่างไรก็ตาม ผ้าเวทมนต์นั้นจะเป็นประโยชน์มากโดยเฉพาะกับนักเวทย์ที่มีมานาปริมาณมากเหมือนบรี ระดับการป้องกันของเสื้อผ้าที่ทำมาจากผ้าเวทมนต์นั้น จะได้รับอิทธิพลมาจากผู้สวมใส่ที่มานาปริมาณมาก ซึ่งผ้านี้จึงเหมาะสมกับเธอมาก เธอตอบโต้ใครไม่ได้ก็จริง แต่ในทางกลับกันก็มีระดับการป้องกันที่สูง” โฟลเมียร่าอธิบายอย่างรวดเร็ว และไอเซ็นก็คิดถึงความเป็นไปได้ทันที แต่ไม่รู้ว่าจะได้ผ้าเวทมนต์มาจากไหนดังนั้นเขาจึงถาม

“แล้วฉันจะหาซื้อได้จากที่ไหน?”

“หาซื้อไม่ได้หรอก” เธออธิบายแบบง่าย ๆ จนทำให้ไอเซ็นประหลาดใจ จากนั้นเธอก็พูดต่อ “คุณซื้อไม่ได้หรอก คุณต้องสร้างมันขึ้นมา ความต้องการผ้ามีสูง ผ้าเวทมนต์แค่ม้วนเดียวถูกวางขายในตลาดเมื่อไหร่ ก็ถูกขายเรียบเมื่อนั้น และเนื่องจากมันทำยากจึงไม่ค่อยมีให้เห็นง่าย ๆ หรอกนะ ฉันมั่นใจว่ามอร์โรมช่วยคุณได้ คุณก็รู้จักเขานี่ ใช่ไหม? เด็กที่ร้านสารพัดเวทมนต์น่ะ? ลองไปถามดูนะ เขาทำงานดึก อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าก็ไปเจอเขาที่ร้านได้แล้ว คุณจะได้ด้ายจากที่นั่น และเอามาทอผ้าที่นี่พรุ่งนี้เช้า”

“เข้าใจแล้ว! ขอบใจมากนะที่ช่วย! ฉันคิดว่าจะไม่ได้ใช้ผ้าร้านเธอสักระยะหนึ่ง จ่ายค่าวัสดุเลยจะดีกว่า ฉันต้องจ่ายทั้งหมดเท่าไหร่เหรอ?” ไอเซ็นถามและหยิบกระเป๋าเหรียญออกมาเพื่อจ่ายค่าวัสดุทั้งหมดที่เขาใช้มาตั้งแต่ต้น

หลังจากนั้นเขาก็ออกมาจากร้านและตรงกลับโรงแรม กินข้าว พร้อมกับบรี แล้วก็แอบออกมาจากโรงแรมโดยไม่ให้บรีสังเกตเห็นว่าเขายังไม่ได้กลับห้องพัก

 

* * * * *

 

“มอร์โรม! ฉันต้องการให้นายช่วย!” ไอเซ็นตะโกนผ่านประตูที่เปิดออกไปสู่ห้องทำงานของนักเวทย์ครึ่งคนแคระครึ่งเอลฟ์ มอร์โรมโซเซออกมาจากข้างหลังหลังจากทำบางอย่างแตกหักเหมือนเช่นเคย แม้ว่าครั้งนี้หน้าเขาจะไม่ดำเพราะเขม่าก็ตาม

“ครับคุณไอเซ็น! ต้องการให้ผมช่วยอะไรเหรอครับ? โอ้ สูทสวยนี่ครับ!” มอร์โรมถาม ไอเซ็นจึงอธิบายอย่างรวดเร็ว

“ผ้าเวทมนต์ หา…? ครับ ผมรู้วิธีที่จะทำมัน ผมมีวัสดุด้วย… คุณรู้อะไรไหม? ผมจะเอาผ้าให้คุณ ถ้าคุณเพิ่มสิ่งเล็กลงไปในส่วนผสมได้! มันจะทำให้ผ้ามีอิทธิพลพิเศษ และไม่ต้องกังวลไปนะครับ ไม่ใช่อะไรแผลง ๆ แน่นอน แต่มันสุดยอดต่างหากล่ะ” หลังจากจบการบรรยาย มอร์โรมก็พาไอเซ็นเข้าไปข้างหลังเป็นครั้งแรก

ทั่วทุกบริเวณของพื้นที่เต็มไปด้วยเครื่องแต่งกายนานาชนิด และสิ่งของไม่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดี ไม่ว่าจะเป็นชุดเกราะ, เสื้อผ้า, อาวุธ หรือแม้แต่ของใช้ประจำวัน บางอย่างไอเซ็นก็ไม่รู้จัก แต่มารู้ทีหลังว่าสิ่งของเหล่านั้นคือต้นแบบสิ่งของบางชนิดที่มอร์โรมพยายามสร้างขึ้นมา

เขาพาไอเซ็นมาที่โต๊ะข้างหลังและจัดการพื้นที่ให้ว่าง หลังจากนั้นก็หยิบกล่องที่เต็มไปด้วยคริสตัลขนาดต่าง ๆ บางเม็ดก็ใหญ่เท่ากำมือไอเซ็น กล่องถูกวางลงบนโต๊ะตรงหน้าเขา พร้อมกับกงล้อเล็ก ๆ ที่ตรงกลางโบ๋

“เอาล่ะครับ เรามาเริ่มบทเรียนแรกกันเลย ตอนนี้ทักษะการจัดการมานาของคุณไปถึงระดับไหนแล้วครับ?” เมื่อมอร์โรมถาม ไอเซ็นก็รีบตรวจสอบทันที

“อันดับหนึ่ง เลเวลสิบห้า”

“ดีครับดี เพราะถ้าอันดับศูนย์เราจะทำอะไรไม่ได้เลย ของตรงหน้าคุณคือมานาคริสตัลครับ คุณต้องกรอกคริสตัลเข้าไปยังกึ่งกลางของกงล้อด้วยมานาของคุณ กงล้อจะตรวจพบที่คริสตัลที่ใช้งานร่วมกันได้โดยอัตโนมัติ จากนั้นก็จะเปลี่ยนเป็นเส้นด้ายครับ คุณภาพของด้ายก็ขึ้นอยู่กับมานาคริสตัลที่ใช้ ผมจะเอาคุณภาพสูงให้ใช้ครับ เพราะผมอยากดูว่าตอนเสร็จมันจะเป็นยังไง แต่ก่อนอื่น ผมจะเตรียมมานาคริสตัลให้นะครับ”

มอร์โรมขุดคุ้ยในกล่องและหยิบคริสตัลเม็ดใหญ่ออกมาจำนวนหนึ่งและวางลงข้าง ๆ จากนั้นก็หยิบถุงที่บรรจุหินทรงกลมสีขาวมาเทลงบนโต๊ะ

มอร์โรมถือหินไว้ในมือ และไอเซ็นก็เริ่มเห็นสีจาง ๆ ที่ก้อนหินเปลี่ยนเป็นแสงสีแดงอ่อนล้อมด้วยสีชมพู

หลังจากนั้นมอร์โรมก็วางมานาคริสตัลบนมือข้างขวา ส่วนก้อนหินอยู่มือซ้าย มือของเขาค่อย ๆ ส่องสว่างอีกครั้งหนึ่ง และก้อนหินก็ค่อย ๆ ผันเปลี่ยนเป็นอนุภาคที่ผสมรวมกับคริสตัลสีขาวทำให้กลายเป็นสีชมพูอ่อน ๆ

เขาทำขั้นตอนเดิมซ้ำ ๆ จนกระทั่งมานาคริสตัลเปลี่ยนเป็นสีชมพู

“ไม่ต้องห่วงนะครับ มันไม่ใช่ชมพูอยู่อย่างนี้หรอก ฮ่า ๆ” มอร์โรมหัวเราะออกมาเบา ๆ ขณะวางมานาคริสตัลลงตรงหน้าไอเซ็น

“เทมานาของคุณใส่มันได้เลยครับ คุณรู้จักการเชื่อมต่อเครื่องมือใช่ไหมครับ? เปิดใช้งานได้นะ อย่างน้อยนั่นก็เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพที่สุด ถ่ายเทมานาออกจากมือคุณและคริสตัลจะดูดซับมันเข้าไปเอง แต่มานาปริมาณมากจะหายไปเพราะวิธีนี้เช่นกันครับ” เขาอธิบาย แล้วนั่งลงข้าง ๆ ไอเซ็น “กักเก็บมานาของคุณไว้ในคริสตัลนะครับ หยิบมันเข้าไปในตรงกลางกงล้อ และสับเปลี่ยนอันใหม่เมื่ออันก่อนหน้าหายไป”

ไอเซ็นหยักหน้าและหยิบคริสตัลก้อนแรก เขาหลับตาและสัมผัสถึงมานาที่กระจายอยู่ทั่วร่างกายและเทใส่คริสตัลอย่างช้า ๆ เมื่อเขาลืมตาอีกครั้ง มานาคริสตัลก็ประกายสีชมพูระเรื่อ เขาค่อย ๆ ใส่มานาคริสตัลเข้าไปในช่องกึ่งกลางและกงล้อก็เริ่มหมุนทันที ไอเซ็นรู้สึกว่าน้ำหนักมานาคริสตัลลดลง กลายเป็นด้ายสีขาวที่หมุนอยู่รอบกงล้อ

หลังจากมานาคริสตัลหายไป ม้วนด้ายเปล่าม้วนแรงก็ได้รับการเติมเต็มอย่างสมบูรณ์ และไอเซ็นก็สับเปลี่ยนเป็นมานาคริสตัลเม็ดถัดไป เขาทำต่อเนื่องจนมานาคริสตัลทั้งหมดหายไป ด้านข้างเขาเต็มไปด้วยม้วนด้ายที่มีประกายสีขาวกองสุมกับเป็นจำนวนมาก

“ว้าว ด้ายพวกนี้สวยมากเลยครับ มันดูมั่นเหมาะที่จะเอาไปใช้ทอผ้าได้แล้ว” ไอเซ็นเปล่งเสียงขณะตรวจสอบด้ายใกล้ ๆ

“ใช่แล้วครับ! ผ้าเวทมนต์สวยงามเสมอ และด้ายพวกนี้ก็พิเศษอีก คุณอยากรู้ไหมครับว่าผมใส่อะไรลงไป?” มอร์โรมถาม

ไอเซ็นหัวเราเบา ๆ และยักไหล่ “แหงสิ บอกฉันหน่อยว่าอะไรทำให้ด้ายพวกนี้พิเศษ”

มอร์โรมกอดอกและยิ้มกว้าง “คุณสามารถอัพเกรดด้ายพวกนี้ได้ไงครับ”

 

* * * * *

 

[ไอเซ็น]
[เผ่าพันธุ์ – ครึ่งยักษ์ครึ่งคนแคระ] [อาชีพ – ไม่มี] [เลเวล – 7]
[เลือด – 350] [มานา – 230]
[ความแข็งแกร่ง – 22] [ความอดทน – 28] [ความคล่องแคล่ว – 36] [ไหวพริบ – 15] [สติปัญญา – 16] [พรสวรรค์ – 10]

[ฉายา]
-[ผู้บุกเบิกแห่งศาสตร์เชิงกลไก]
-[จอมทลายขีดจำกัด ขั้นที่ 2]

[ทักษะ]
-[หัตถ์คนแคระ]                 [อันดับ – 1] [เลเวล – 19]
-[ความแข็งแกร่งของยักษ์]    [อันดับ – 0] [เลเวล – 1]
-[การประเมิน]                   [อันดับ – 0] [เลเวล – 99]
-[ช่างตีเหล็ก]                    [อันดับ – 1] [เลเวล – 58]
-[การเขียนแบบ]                [อันดับ – 0] [เลเวล – 87]
-[การคัดลอกมานา]             [อันดับ – 0] [เลเวล – 23]
-[มือมานา]                       [อันดับ – 1] [เลเวล – 42]
-[การจัดการมานา]              [อันดับ – 1] [เลเวล – 23]
-[งานตัดเย็บ]                    [อันดับ – 2] [เลเวล – 1]
-[การเชื่อมต่อเครื่องมือ]       [อันดับ – 0] [เลเวล – 98]
-[งานไม้]                         [อันดับ – 0] [เลเวล – 49]