โชคชะตาที่ล่วงหล่น - ตอนที่ 8 รีบมาที่สนามเทนนิส

“การควบคุมของตระกูลถูกยกเลิกแล้ว ตอนฉันสามารถควบคุมทรัพย์สินของตัวเองได้และฉันก็สามารถใช้ทรัพย์สินของตระกูลได้แล้วเช่นกัน ใช่ไหม?” ลู่หยวนถามคนในสาย

 

“ใช่ครับ ผมได้รับการแจ้งเรื่องนี้ไว้แล้วตั้งแต่เมื่อวาน ไม่คิดเลยว่านายน้อยจะโทรมาเร็วขนาดนี้ ฮ่า ๆ” น้ำเสียงของเหล่าเซี้ยงดูมีความสุขมาก

 

“เหล่าเซี้ยง ฉันต้องการข้อมูลของเชิ่งถังกรุ๊ปที่อยู่ในจินหลิง” ลู่หยวนกล่าว

 

“ได้เลยครับ ผมจะรีบตรวจสอบให้ทันที” เสียงของเหล่าเซี้ยงดูนิ่งสงบ “จินหลิงเป็นส่วนหนึ่งของสถาบันเจียงหนาน ผมจะติดต่อไปยังสถาบันเจียงหนานเพื่อจัดการเรื่องนี้ทันที นายน้อยสามท่านมีข้อความอะไรจะให้ผมส่งถึงเชิ่งถังกรุ๊ปไหมครับ?”

 

“บอกพวกเขาว่าบริษัทจิ่วเจียงไม่ใช่บริษัทที่พวกเขาจะแตะต้องได้” ลู่หยวนกล่าว

 

“ครับท่าน”

 

“รีบไปจัดการให้เรียบร้อย”

 

“นายน้อยสามไม่ต้องห่วง ผมจะจัดการให้เสร็จภายในหนึ่งชั่วโมง”

 

“เยี่ยมมาก”

 

ดังคำกล่าวที่ว่า ผู้บังคับบัญชาขยับปาก ลูกน้องต้องวิ่งเต้น

 

เมื่อลู่หยวนวางสาย เหล่าเซี้ยงก็รีบใช้คอนเน็คชั่นของตระกูลติดต่อไปที่เจียงหนานทันที

 

ตอนนี้จินหลิงกลายเป็นวุ่นวายไปทั้งเมือง

 

เริ่มต้นที่โทรศัพท์ของสำนักงานจัดเก็บภาษีดังขึ้น

 

เมื่อเห็นหมายเลขผู้โทร ผู้อำนวยการหวงย่งชิงรีบวางเอกสารในมือลงและรีบรับสายทันที “สวัสดีครับ ผมหวงย่งชิง”

 

“ฉันคือเจียงชุนหนาน”

 

“ครับท่านประธานเจียง”

 

“ผู้อำนวยการหวง เชิ่งถังกรุ๊ปได้ไปกระตุกหนวดเสือเข้า… “

 

เจียงชุนหนานบอกใบ้ถึงความต้องการของลู่หยวน

 

“ไม่ต้องห่วงครับท่านประธานเจียง ผมจะรีบจัดการให้ทันที!”

 

หวงย่งชิงวางสายและสั่งลูกน้องของเขาให้เตรียมรถทันที เขาจะต้องไปที่เชิ่งถังกรุ๊ปด้วยตนเอง

 

“ผู้อำนวยการ ประธานหวังกำลังรอคุณอยู่ข้างนอก เขาต้องการพบคุณ” เลขาเดินเข้ามาและพูด

 

“ให้เขากลับมาอีกครั้งในวันพรุ่งนี้” หวงย่งชิงโบกมือของเขาอย่างไม่ใส่ใจ

 

“แต่คุณหวังบอกว่าเขารอท่านมาเกือบสองชั่วโมงแล้วนะคะ”

 

“ฉันบอกว่าให้เขามากลับใหม่ในวันพรุ่งนี้!” หวงย่งชิงจ้องไปที่เลขา

 

ถึงจะไม่เข้าใจว่าประธานหวังนั้นต้องการอะไร แต่หวงย่งชิงรู้ดีว่าเขาควรให้ความสำคัญกับเรื่องของเจียงชุนหนานเป็นอันดับแรก หวงย่งชิงรู้ดีว่าเจียงชุนหนานนั้นลึกลับมากถึงเขาจะไม่ได้เป็นข้าราชการหรือนักธุรกิจ แต่เขาก็สั่งได้แม้กระทั่งนายกเทศมนตรีแห่งเมืองจินหลิง

 

เจียงชุนหนานได้บอกว่า เชิ่งถังกรุ๊ปกำลังคุกคามบริษัทจิ่วเจียง

 

บริษัทจิ่วเจียงเป็นเพียงบริษัทขนาดเล็ก หวงย่งชิงไม่เข้าใจว่าทำไมคนใหญ่คนโตอย่างเจียงชุนหนานถึงได้ใส่ใจกับบริษัทเล็กๆแบบนี้ แต่เขารู้ว่าเขาไม่จำเป็นต้องถามเรื่องนี้ เพียงแค่ต้องทำตามเท่านั้น

 

หวงย่งชิงรับผิดชอบเกี่ยวกับภาษีอากร หากเขาเรียกเก็บภาษีจากบริษัทเชิ่งถังเพิ่ม จะมีผลกระทบต่อบริษัทเชิ่งถังเป็นอย่างมาก

 

ดังนั้นหวงย่งชิงจึงจะต้องไปที่เชิ่งถังกรุ๊ปเพื่อเตือนด้วยตนเอง

 

ลู่หยวนนั่งอยู่คนเดียวที่ริมทะเลสาบในมหาลัย

 

ที่นี่ค่อนข้างเงียบสงบ พื้นผิวทะเลสาบใส กิ่งหลิวพริ้วไหวไปมาตามสายลม สามารถมองเห็นอาคารเรียนสีขาวอยู่ไม่ไกลบางครั้งก็มีนกน้ำบินผ่าน รอบข้างเต็มไปด้วยเสียงลมพัดผ่าน

 

จู่ๆลู่หยวนก็รู้สึกว่าการเป็นโสดนั้นค่อนข้างดี ตอนที่เขาคบกับหลี่เมิ่งเหยาเธอค่อนข้างเอาเปรียบลู่หยวน เขาต้องจัดการทุกเรื่องให้เธอไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่

 

ลู่หยวนช่วยเธอซื้ออาหารลู่หยวนช่วยเธอซักเสื้อผ้าลู่หยวนช่วยเธอเขียนรายงานและแม้แต่ผ้าอนามัยลู่หยวนก็เป็นคนไปซื้อให้เธอ

 

ในตอนนั้นทุกๆเหตุการณ์ในชีวิตของลู่หยวนจะมีหลี่เมิ่งเหยาอยู่ด้วย

 

ตอนนี้กลับเงียบสงบ ลู่หยวนรู้สึกว่าเขาสามารถมีความสุขได้โดยที่ไม่ต้องมีหลี่เมิ่งเหยา

 

โทรศัพท์ดังขึ้น

 

มันไม่ได้มาจากเหล่าเซี้ยง

 

“เฮ้ ลู่หยวนมาที่สนามเทนนิสที่เขต 4 ฝั่งตะวันตกเดี๋ยวนี้เลย” ในโทรศัพท์เสียงผู้หญิงพูดด้วยน้ำเสียงสั่งการ

 

“ฉัน…”

 

“นายเป็นอะไร จะขัดคำสั่งฉันเหรอ? เร็วเข้าฉันจะพูดแค่ครั้งเดียวเท่านั้น!” เธอวางสายไป

 

ลู่หยวนกำลังเพลิดเพลินกับความเงียบสงบในเวลานี้ เขาไม่อยากไป แต่ในที่สุดก็ลุกขึ้นและจากไป

 

สนามเทนนิสเขตสี่ตะวันตก

 

“คนเก็บบอลมาแล้ว!”

 

“ทางนี้ๆ เร็วเข้า!”

 

“ให้ตายเถอะ ฉันวิ่งทีละสามก้าวไม่ได้!”

 

เด็กชายและเด็กหญิงกลุ่มหนึ่งมองเห็นลู่จากระยะไกล พวกเขาก็กวักมือเรียกลู่หยวน

 

ในกลุ่มนี้มีสาวสวยสวมหมวกเบสบอลกางเกงวอร์ม Nike ขาสั้นสีชมพูและรองเท้า Converse คู่หนึ่งดูอ่อนเยาว์และสวยงาม

 

“ทำไมนายมาช้าจังฉันโทรไปตั้งแต่สิบนาทีที่แล้ว สนามเทนนิสที่นี้ค่าบริการชั่วโมงละตั้งห้าสิบหยวน เพราะนายมาช้าทำให้ทุกคนเล่นเทนนิสไม่ได้”

 

หญิงสาวจ้องไปที่ลู่หยวนอย่างตำหนิ

 

“ฉันขอโทษประธานฉันขอโทษ” ลู่หยวนพูด

 

สาวสวยคนนี้มีชื่อว่าไป๋หล่านเป็นประธานชมรมเทนนิส

 

คนอื่น ๆ รวมถึงลู่หยวนอยู่ในชมรมเทนนิส

 

“เอาล่ะไม่ต้องพูดอะไรมากแค่ยืนใกล้สนามแล้วเก็บบอลให้เรา!” ไป๋หล่านพูดโดยไม่สนใจลู่หยวนและทักทายคนอื่น ๆ “โอเคคนเก็บบอลมาแล้ว ทุกคนพร้อมที่จะเริ่มแล้วหรือยัง?”

 

“พร้อม!”

 

“เริ่มได้!”

 

ดังนั้นไป๋หล่านและคนอื่นๆจึงเริ่มเล่นเทนนิส ลู่หยวนนั่งอยู่ข้างสนามและดูพวกเขาเล่นเทนนิส

 

หากมีใครตีลูกบอลออกมา ลู่หยวนก็วิ่งไปเก็บมันและโยนคืนให้กับเขา

 

“นายเชี่ยวชาญในการรับลูกบอล ทำไมนายถึงไม่เข้าไปเล่น”

 

หลังจากส่งบอลคืนลู่หยวนก็กลับมานั่งที่เดิม เด็กผู้หญิงเข้ามานั่งข้างๆลู่หยวนและถามอย่างกระตือรือร้น

 

เด็กสาวคนนี้ลู่หยวนไม่เคยพบมาก่อนรู้เพียงแค่ว่าเธอมากับไป๋หล่าน น่าจะเป็นเพื่อนของไป๋หล่าน แต่เธอไม่ได้อยู่ในชมรมเทนนิส

 

เด็กสาวคนนี้เธอหุ่นดีสวมกางเกงวอร์มสีขาว รวบผมหลวมๆดูแล้วน่ารักมาก เวลายิ้มตามักจะเป็นจันทร์เสี้ยว

 

“เขาเล่นเทนนิสไม่เป็นเขาทำได้แค่เก็บลูกบอลให้เราเท่านั้น นอกจากนี้ค่าบริการที่นี่แพงมาก เราไม่สามารถจ่ายมันแทนเขาได้ แค่ให้เขาได้เข้ามาดูก็ดีมากแล้ว” เด็กผู้ชายจากชมรมเทนนิสข้างๆที่เพิ่งเล่นเสร็จแทรกขึ้น

 

ผู้ชายคนนี้ชื่อว่าหวังต้าหลี่ เขามักจะชอบดูถูกลู่หยวน

 

“ทุกคนสามารถฝึกฝนและเรียนรู้ได้ หากไม่รู้วิธีเล่นเทนนิส” หญิงสาวกล่าว

 

“ซ้อมเหรอ?ค่าบริการที่นี่แพงมาก เขาจะมาซ้อมได้เหรอ!” หวังต้าลี่พูดด้วยความรู้สึกที่เหนือกว่า “ฉันไม่รู้จริงๆว่าทำไมพวกเขาถึงเข้ารวมชมรมเทนนิส ไม้แร็กเกตราคาหลายร้อยหยวน ไหนจะค่าใช้จ่ายในการฝึกซ้อมอีก ฮ่า ๆ”

 

หวังต้าหลี่พูดพร้อมดึงไม้มาจากด้านหลัง “ดูไม้ของฉันสิยี่ห้อ Under Armour ราคาถึงสองพันหยวนเทนนิสเป็นกีฬาสำหรับคนรวยไม่ใช่พวกคนธรรมดา”

 

หวังต้าหลี่พูดอวด

 

เขาจ้องไปที่หญิงสาวและชำเลืองมอง “คุณมากับประธานไป๋หล่านเหรอ? ผมชื่อหวังต้าหลี่เป็นสมาชิกของชมรมเทนนิส”

 

“โอ้ ฉันชื่อเฟิงหลิง ฉันไม่ได้เรียนที่มหาลัยเดียวกับคุณ ฉันมาที่นี่เพื่อดูไป๋หล่านเล่นเทนนิสเท่านั้น เธอบอกว่าจะพาฉันมาเล่นเทนนิสแต่ว่าฉันไม่รู้วิธีเล่น ฮ่าฮ่า” เฟิงหลิง กล่าวอย่างสุภาพ

 

“เฮ้มันง่ายมาก ให้ผมได้สอนคุณ!” ทันใดนั้นหวังต้าหลี่ก็มีพลังขึ้นมาเขาหยิบไม้เทนนิส Under Armour ขึ้นมา

 

“คุณสามารถใช้ไม้แร็กเกตของผมได้นะ!”

 

“อ่า ขอบคุณนะแต่ฉันอยากจะนั่งดูมากกว่า”

 

ดูเหมือนเฟิงหลิงจะไม่เต็มใจที่จะสนทนากับหวังต้าหลี่เธอจึงเริ่มคุยกับลู่หยวน “ว่าแต่ นายชื่ออะไรเหรอ?”

 

“ลู่หยวน”

 

“คุณน่าจะรู้จักชื่อของฉันแล้ว” เฟิงหลิงยิ้มเล็กน้อยดูน่ารักมาก “คุณเล่นเทนนิสไม่เป็น ฉันก็เล่นไม่เป็นเหมือนกัน ทำไมเราไม่ลองมาฝึกมันด้วยกันล่ะ!”

 

ขณะที่พูดถึงเรื่องนี้เฟิงหลิงก็ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างและพูดว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันจะเป็นคนจ่ายค่าสถานที่เอง”

 

ลู่หยวนอดไม่ได้ที่จะมองไปที่เธอ

 

ผู้หญิงคนนี้สวยมาก แสงแดดส่องกระทบผมหางม้าของเธอจากใต้เงาของต้นไม้ เธอดูสดใสมาก

 

เธอกำลังยิ้มและมองมาที่เขา

 

ทั้งสองอยู่ใกล้กันมากและในเวลานี้ภายใต้แสงแดดจ้าดูเหมือนว่าพวกเขาจะสามารถมองเห็นดวงตาของกันและกันได้อย่างชัดเจน

 

ไม่มีร่องรอยของความดูถูกในสายตาของเฟิงหลิง

 

แม้ว่ารองเท้าและเสื้อผ้าของเธอจะเป็นแบรนด์ที่มีชื่อเสียง แต่เธอก็ยังเป็นมิตรกับเขาถึงแม้ว่าลู่หยวนจะสวมเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง แต่เธอก็ยังวิ่งไปรอบๆเพื่อช่วยลู่หยวนหยิบลูกบอล

 

ในตาของเฟิงหลิงนั้นแสดงถึงความจริงใจและความเป็นกันเอง

 

ในขณะนี้จู่ๆก็มีคนตะโกนเสียงดัง

 

“เฮ้เจ้าโง่ลู่หยวน ไปเก็บลูกบอลมาสิ!”

 

คนที่ตะโกนมาก็คือหวังต้าหลี่

 

เขาพยายามที่จะเรียกร้องความสนใจจากเฟิงหลิง ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้สนใจเขาเลย แต่เธอมักจะชวนลู่หยวนคุย

 

หวังต้าหลี่รู้สึกอายที่จะอยู่ใกล้ๆเธอ

 

ทำให้ต้องกลับไปเล่นเทนนิสอีกครั้ง

 

อย่างไรก็ตามความคิดของผู้ชายคนนี้ล้วนอยู่ที่ลู่หยวนและเฟิงหลิงแม้ว่าเขาจะเล่นเทนนิส แต่ความสนใจไม่ได้อยู่ตรงนั้นเลย

 

เขาบังเอิญเห็นลู่หยวนและเฟิงหลิงมองหน้ากัน

 

มันทำให้เขารู้สึกอิจฉา

 

ดังนั้นเขาจึงตั้งใจตีลูกบอลอย่างแรง จงใจให้ลูกเทนนิสเด้งออกไปนอกสนาม ทำให้กระเด็นเข้าไปในพุ่มไม้ด้านนอก

 

จากนั้นเขาก็สั่งให้ลู่หยวนไปเก็บลูก

 

เขาพยายามทุกวิถีทางที่จะแยกเฟิงหลิงออกจากลู่หยวน

 

“อย่าไปเลย”

 

เฟิงหลิงขมวดคิ้ว “มันกระเด็นออกไปนอกสนามเข้าไปในพุ่มไม้ มันอันตราย”

 

“ไม่เป็นไรหรอก”

 

ลู่หยวนรู้สึกอารมณ์เสีย

 

แต่ในเมื่อเขาอยู่ที่นี่แล้ว ก็ต้องไปเก็บมันมา

 

เกรงว่าคนอื่นจะนินทา

 

พุ่มไม้รกไปด้วยวัชพืชและพวกมันเติบโตอย่างแน่นหนาทำให้ยากต่อการเคลื่อนที่ ลู่หยวนใช้เวลานานกว่าจะหาลูกเทนนิสเจอ และโยนมันกลับไปให้หวังต้าหลี่

 

“เอ๊ะ! นั่นแขนของคุณมีเลือดออก”

 

หลังจากกลับไปที่สนามทันใดนั้นเฟิงหลิงก็ชี้ไปที่แขนของลู่หยวนและพูด

 

แน่นอนว่าแขนของลู่หยวนถูกกิ่งไม้ขีดข่วน เสื้อของเขามีรอยขาดและมีเลือดไหล

 

“คราวหน้าไม่ต้องไปเก็บแล้วนะ ทำไมคุณถึงต้องเข้าไปเก็บมาให้เขา” เฟิงหลิงขมวดคิ้วและกล่าว

 

“ไม่เป็นไรหรอก”

 

ลู่หยวนเช็ดเลือดที่ไหลบนกางเกงของเขา

 

“คุณทำอย่างนั้นได้ไง! ฉันจะช่วยห้ามเลือด”

 

เฟิงหลิงพูดพร้อมกับหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาจากกระเป๋า จากนั้นคลายเกลียวฝาน้ำแร่จับแขนของลู่หยวนและล้างแผลของลู่หยวนด้วยน้ำแร่ แล้วส่งกระดาษทิชชู่ให้ลู่หยวนเช็ดให้แห้ง

 

ด้วยเหตุผลบางอย่างหัวใจของลู่หยวนก็รู้สึกหวั่นไหว

 

ผู้หญิงคนนี้ช่างเป็นคนดีจริงๆ

 

“เฮ้เฟิงหลิง เธอกำลังทำอะไรน่ะ?”

 

ขณะที่ไป๋หล่านเดินมานั่งพัก เธอได้เห็นเฟิงหลิงกำลังล้างแผลให้ลู่หยวนเธอก็ขดปากและพูดว่า “เจ้านั่นสกปรกจะตายไป!”

 

“สกปรกอะไรกัน” เฟิงหลิงพูดโดยไม่เงยหน้ามอง

 

ไป๋หล่านมองเพื่อนที่แสนดีของเธอด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย เธอไม่ได้คิดว่าเฟิงหลิงจะใจดีกับลู่หยวนขนาดนี้

 

อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรในตัวลู่หยวนที่ไป๋หล่านรู้สึกพอใจ

 

ไม่รู้ว่าเข้าชมรมเทนนิสมาได้ยังไง