โชคชะตาที่ล่วงหล่น - ตอนที่ 5 ชายปริศนาผู้บ้าคลั่ง

ขณะที่ฉินจิ่วเอ๋อร์ได้เห็นลู่หยวนเธอก็ตกตะลึง

 

“ทำไมถึงเป็นนายล่ะ?”

 

ลู่หยวนพูดอะไรไม่ออก ทำไมผู้หญิงคนนั้นที่มหาวิทลัยกลับกลายเป็นเพื่อนของเหอหมิน

 

“พวกเธอรู้จักกันอยู่แล้วเหรอ?”

 

เหอหมินก็แปลกใจเหมือนกัน เธอไม่คิดมาก่อนว่าทั้งสองคนนั้นจะรู้จักกัน

 

“แน่นอนล่ะ! เราเคยเจอกันมาก่อน” ฉินจิ่วเอ๋อร์ตอบ

 

“เขาก็คือคนที่ขโมยอาหารของฉันที่มหาวิทยาลัยเมื่อเช้ายังไงล่ะ!” ฉินจิ่วเอ๋อร์พูดอย่างประชดประชัน

 

อะไรนะ!

 

ทุกคนตกตะลึง

 

ทุกคนเงียบไปพักหนึ่ง

 

เหอหมินไม่รู้จะพูดอะไร

 

เธอคิดว่าไม่ควรพูดอะไรออกไปในตอนนี้

 

หลังจากนั้นพวกเขาก็พูดขึ้น

 

จางฮุยไม่ได้รู้สึกเขินอีกต่อไปเขาพูดกับลู่หยวนแบบโกรธๆ”ลู่หยวนนายไม่มีเงินกินข้าว ทำไมไม่บอกเรา นายไม่เห็นเราเป็นเพื่อนเหรอ?!”

 

“นั่นสิพี่ลู่ ทำไมถึงไม่บอกพวกเรา” ซงชุนพูดเสริม

 

“นั่งก่อนสิลู่หยวน เธอคนนี้ชื่อว่าฉินจิ่วเอ๋อร์น่าจะเคยเจอกันแล้วใช่ไหม?” เฉินเฟิงพยายามเปลี่ยนประเด็น

 

ลู่หยวนไม่ได้ตอบอะไรและนั่งลง

 

จากนั้นฉินจิ่วเอ๋อร์ก็ลุกขึ้นยืน

 

“โทษทีนะ พอดีฉันลืมไปว่ามีธุระด่วน ต้องไปเดี๋ยวนี้”

 

เธอคว้ากระเป๋าและเดินออกไป

 

ในความคิดของฉินจิ่วเอ๋อร์ เธอมาที่นี่ก็เพื่อที่จะมองหาผู้ชาย ยิ่งไปกว่านั้นเธอคาดหวังว่าจะได้เจอผู้ชายที่ร่ำรวยและหล่อเหลา มันจะดีมากถ้าหากว่าได้มีแฟนแบบนั้น

 

มันจะมีความสุขแค่ไหนกันนะถ้าได้เจอผู้ชายแบบนั้น

 

อย่างไรก็ตามเธอไม่คาดคิดว่าเพื่อนอีกคนของเฉินเฟิงจะไม่ต่างอะไรจากจางฮุยและซงชุน

 

เธออุส่าห์เฝ้ารอที่จะได้เจอกับเพื่อนคนสุดท้ายของเฉินเฟิง แต่กับไม่เป็นไปอย่างที่คิด

 

มันต่างจากที่เธอคิดเกินไป เธอไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว

 

ฉินจิ่วเอ๋อร์รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก

 

เธอคว้ากระเป๋าและเดินไปได้ไม่ไกล

 

จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาขวางเธอ

 

ผู้ชายคนนี้ตัวไม่สูงนักแต่เขาแต่งตัวดีมาก ที่ข้อมือของเขามีนาฬิกาRolex

 

พร้อมกับถือไวน์สองแก้วไว้ในมือ

 

“ผมเดิมพันกับเพื่อนไว้ว่าผมจะสามารถชวนสาวสวยดื่มไวน์ได้ ช่วยไปดื่มกับผมหน่อยได้ไหม?”

 

น้ำเสียงของเขาดูมั่นใจ ท่าทางเขาค่อนข้างเป็นคนเหย่อหยิ่งสะด้วย

 

ดูแล้วท่าทางผู้ชายคนนี้จะมีเงินด้วย

 

ถึงแม้ว่าฉินจิ่วเอ๋อร์จะชอบรุ่นที่สองที่ร่ำรวย แต่เธอก็ไม่เต็มใจที่จะไปกับผู้ชายคนนี้

 

นอกจากนั้นเธอเองก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน

 

ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เธอกำลังอารมณ์เสียเพราะเรื่องของลู่หยวน

 

“ไม่ค่ะ!”

 

ฉินจิ่วเอ๋อร์ตอบอย่างเย็นชา

 

ใบหน้าที่มีรอยยิ้มในตอนแรกของผู้ชายคนนั้นก็เปลี่ยนไปเป็นบึ้งตึงทันที

 

เขาคิดว่าเธอจะไปกับเขาแต่มันไม่เป็นไปอย่างที่คิด เธอปฏิเสธ!

 

แม้ว่าเขาจะบอกว่าได้พนันกับเพื่อนไว้ แต่ความจริงแล้วเขาต้องการที่จะเข้ามาทักฉินจิ่วเอ๋อร์

 

ในตอนนี้ท่าทีของฉินจิ่วเอ๋อร์ทำให้เขารู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

 

“เธอคิดว่าตัวเองสวยมากเหรอ?” เมื่อเห็นว่าฉินจิ่วเอ๋อร์กำลังเดินต่อไปเขาจึงเอื้อมมือไปคว้าแขนเธอไว้

 

ฉินจิ่วเอ๋อร์รู้สึกตกใจ

 

และยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้นไปอีก

 

เพี๊ยะ!

 

เธอตบหน้าผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นอย่างแรงและพูดขึ้น “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

 

ชายคนนั้นไม่คิดว่าเขาจะถูกตบ เขามองไปที่ฉินจิ่วเอ๋อร์ด้วยท่าทีตกตะลึง

 

อีกด้านหนึ่งของร้าน เฉินเฟิง เหอหมินและคนอื่นๆก็เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตอนที่พวกเขากำลังจะเดินเข้าไปช่วยนั้น ฉินจิ่วเอ๋อร์ก็ได้เดินจากไปแล้ว

 

หลังจากที่จิ่วเอ๋อร์ออกไป ทุกคนนั่งเงียบและบรรยากาศตอนนี้ค่อนข้างอึดอัด

 

ทั้งจางฮุย ซงชุนและเฉินเฟิงนั้นต้องการจะพูดอะไรบางอย่างกับลู่หยวน แม้ว่าฉินจิ่วเอ๋อร์จะทำผิดจริง แต่พวกเขาก็คิดว่าไม่ควรจะนินทาเธอต่อหน้าเพื่อนๆของเธอ

 

และมันก็ไม่ใช่เรื่องดีที่จะพูดถึงเรื่องที่ลู่หยวนขโมยอาหารอีกครั้ง

 

แน่นอนว่าลู่หยวนก็สังเกตุเห็นเรื่องนี้เช่นกัน เขาจึงหาข้ออ้างที่จะจากไป

 

เขารู้ว่าถ้าเขาอยู่ต่อจะยิ่งทำให้ทุกคนรู้สึกอึดอัด

 

เขาเดินกลับไปที่หอพักคนเดียวพลางคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้รวมถึงเรื่องของหลี่เมิ่งเหยา

 

สาเหตุทั้งหมดมาจากเรื่องเงิน

 

ถ้าหลี่เมิ่งเหยารู้ว่าจริงๆแล้วเขารวยมาก เธอก็คงจะไม่ทิ้งเขาไป

 

จิ่วเอ๋อร์ก็ด้วยถ้าเธอรู้ว่าเขานั้นคือรุ่นที่สองที่ร่ำรวยก็คงไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น

 

บางทีอาจถึงเวลาแล้ว ที่เขาจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา

 

แต่เรื่องนี้มันก็มีข้อดีอยู่

 

เพราะการที่เขาแสร้งทำเป็นคนยากจน จึงได้กลายเป็นเพื่อนกับจางฮุยและคนอื่นๆ

 

มิตรภาพนี้ไม่ได้แลกมาด้วยเงิน แต่เป็นมิตรภาพที่แท้จริง

 

ท้ายที่สุด จางฮุย ซงชุนและเฉินเฟิงต่างก็รู้ว่าเขานั้นยากจนแต่ก็ยังเป็นเพื่อนกับเขา

 

การที่เขาแกล้งทำเป็นคนจน มันทำให้ลู่หยวนได้พบกับความลำบากที่คนรุ่นที่สองไม่มีวันได้เจอ สิ่งนี้ได้สอนอะไรมากมายให้กับลู่หยวน ทำให้เขาได้เรียนรู้อะไรมากมายเกี่ยวกับชีวิต

 

ความจริงแล้วลู่หยวนนั้นไม่ชอบทำตัวเป็นคนเย่อยิ่งและใช้อำนาจเหนือใคร เขาชอบเป็นคนธรรมดาแบบนี้

 

และด้วยเหตุนี้เขาได้รู้ว่าใครที่หวังดีกับเขาจริงๆ

 

ตัวอย่างเช่นจางเซี่ย

 

แต่เขาคิดผิดเหรอ?

 

เขาควรจะทำตัวหยิ่งงั้นเหรอ?

 

ขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้นประตูของห้องพักก็ถูกเปิดออก จางฮุยและซงชุนก็กลับมาถึงแล้ว

 

“ไปเที่ยวเป็นอย่างไรบ้าง?”

 

ลู่หยวนถาม

 

“เฮ้อออ แม้ว่ากู่นากับเฉินหมานจะไม่หยิ่งและเป็นกันเองไม่เหมือนฉินจิ่วเอ๋อร์ แต่พวกเธอก็ต่างจากเรา เธอพูดถึงแต่เรื่องการท่องท่องเที่ยวอาหารราคาแพงที่พวกเราไม่รู้จัก ทำให้พวกเราไม่รู้จะชวนคุยอะไรดี”

 

จางฮุยพูดอย่างน้อยใจและเปิดคอมพิวเตอร์เล่นเกม

 

“แต่ว่าเหอหมินเธอน่ารักดีนะ เธอพยายามที่จะพูดคุยกับเรา เราตกลงกันว่าสัปดาห์หน้าจะนัดกันไปทานข้าวเย็นอีกครั้ง” ซงชุนกล่าว

 

“ก็ดีแล้ว” เขาหวังว่าทั้งสองคนจะหาแฟนได้ “แต่ครั้งหน้าฉันไม่ไปนะ”

 

“ให้ตายเถอะ!ลู่หยวน ทำไมนายถึงไม่ไปเป็นเพราะฉินจิ่วเอ๋อร์เหรอ? อย่าไปสนใจเธอเลย” จางฮุยพูดขณะเล่นเกม

 

“นี่พี่ลู่ ผมจะพอมีเงินที่จะให้พี่ลู่ยืมได้อยู่นะ” ซงชุนพูดขณะที่ยืนมองจางฮุยเล่นเกมอยู่ด้านหลัง

 

“ไม่เป็นไร ขอบใจนายมากนะ”

 

ลู่หยวนไม่ชอบเล่นเกมเขาจึงหยิบโทรศัพท์ oppo ขึ้นมาเพื่อเริ่มหาอะไรดู

 

ถึงแม้ว่าหลี่เมิ่งเหยาจะไม่ชอบโทรศัพท์เครื่องนี้ แต่สำหรับลู่หยวนแล้วเขาไม่เคยได้ใช้โทรศัพท์ที่ดีขนาดนี้มาก่อน

 

เขาเข้าสู่ระบบ QQ

 

มีข้อความแจ้งเตือนมาจากแชทกลุ่มของชั้นเรียน

 

“เฮ้ทุกคน ตอนนี้ฉันกำลังจะ Live อย่าลืมเข้ามาดูกันนะ… “

 

ทันทีที่ข้อความนี้ถูกโพสต์ แชทก็ระเบิดทันที

 

“หยินยี่กำลังจะ Live เหรอ?”

 

จางฮุยรีบหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาและตะโกน

 

“จริงเหรอ! เยี่ยมไปเลยยย”

 

ซงชุนหยุดมองจางฮุยเล่นเกมและรีบวิ่งไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

 

“ว้าว! ลู่หยวนนายมาดูนี่สิ” จางฮุยชักชวนลู่หยวนขณะที่จ้องมองไปที่โทรศัพท์

 

หยินยี่เป็นสาวฮ็อตของชั้นเรียน

 

เธอดูเด็กและน่ารักมาก หลายๆคนที่เพิ่งเคยเห็นเธอเป็นครั้งแรกมักจะคิดว่าเธอเป็นเพียงสาวน้อยมัธยมปลาย

 

แถมเธอยังดูราวกับเป็นวัวนมที่ได้รับการเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี

 

หน้าอกของเธอใหญ่จนเธอได้รับฉายาจากกลุ่มเด็กผู้ชายว่า ‘แม่วัว‘

 

เธอสนิทอยู่กับแค่กลุ่มของตัวเองเท่านั้น แม้ว่าเขาจะอยู่ชั้นเรียนเดียวกับเธอแต่ลู่หยวนก็แทบจะไม่ได้คุยกับเธอเลย

 

“เธอ Live ด้วยเหรอ?”

 

ลู่หยวนสมัครสมาชิกแล้วคลิ๊กเข้าไปดู

 

เธอหุ่นดีแต่งตัวเซ็กซี่ สวมหูแมวสองข้างทำหน้ามุ่ยดูน่ารักและน่ามองมาก

 

“สวัสดี ทุกคน!”

 

เธอโบกมือทักทายและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

 

“สวัสดีคร๊าบบบ!” ซงชุนยิ้มและโบกมือให้โทรศัพท์และแน่นอนว่าหยินยี่ไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด

 

“นายคิดว่าเธอจะได้ยินเหรอ!” จางฮุยแซวซงชุน

 

หยินยี่ร้องเพลงพร้อมกับโยกตัวไปมาเบาๆอย่างน่ารัก

 

ขณะนี้คนกำลังดู Live อยู่ 33 คน และส่วนใหญ่ก็น่าจะเป็นคนในชั้นเรียนด้วย

 

แถบแชทเด้งขึ้นไม่หยุด

 

[หยินยี่ ลองเดาดูสิว่าฉันคือใคร?]

 

[ฉันคืออาจารย์เหว่ย เธอทำการบ้านเสร็จแล้วหรือยัง?]

 

[เย้! ในที่สุดก็เริ่ม Live สักที ]

 

จากนั้นก็มีข้อความจากระบบว่า กระดาษชำระ1แผ่นถูกแบนจากช่องแชท

 

“เชี่ย! ฉันถูกแบน!” ซงชุนโวยวาย (ซงชุนแกล้งเป็นอาจารย์)

 

“ขอของขวัญหน่อยสิ ขอของขวัญหน่อยสิ!”

 

หยินยี่ตะโกนใน Live

 

“เราเป็นเพื่อนรวมชั้นกัน ขอกุหลาบหน่อยไม่ได้เหรอ?” หยินยี่ทำหน้ามุ่ย

 

กุหลาบเป็นของขวัญราคาห้าหยวน

 

วิธีของเธอได้ผล

 

หลังจากนั้น

 

“ขอบคุณสำหรับดอกกุหลาบนะคะพี่เทียน”

 

“เสี่ยวซีขอบคุณสำหรับผ้าพันคอนะ”

 

“หยินยี่พี่ชื่อลี่เทียนนะ” พี่เทียนพิมพ์ในช่องแชท

 

“ขอบคุณนะคะ พี่ลี่เทียน” หยินยี่พูดพลางแสร้งทำตัวน่ารัก

 

“ขอบคุณค่ะ เหว่ยหง”

 

“ขอบคุณนะคะ หวังห่าว”

 

“น้องเจิ้น ขอบคุณน้าาาา”

 

. . .

 

เธอขอบคุณอย่างต่อเนื่อง

 

ของขวัญส่วนใหญ่เป็นกุหลาบห้าดอก ไม่ก็ผ้าพันคอสิบผืน

 

“กระดาษชำระ1แผ่นส่งผ้าพันคอ!”

 

“อ่า กระดาษชำระ1แผ่นนี่เป็นใครกันนะ?” หยินยี่ปิดปากหัวเราะ

 

“ฉันเอง! นั่นคือฉันเอง!” ซงชุนกระวนกระวายราวกับมดบนกระทะร้อน

 

“ให้ตายเถอะจางฮุยนายช่วยฉันส่งข้อความไปบอกเธอหน่อยว่ากระดาษชำระ1แผ่นนั่นคือฉันเอง ฉันพิมพ์เองไม่ได้!” (ถูกแบนแชทอยู่)

 

[กระดาษชำระ1แผ่นคือซงชุน] จางฮุยมองซงชุนด้วยความรำคาญ

 

“ซงชุน ขอบคุณนะ” หยินยี่กล่าว

 

[แม้แต่ยาจกอย่างซงชุนยังให้ของขวัญกับเธอได้เลย ฉันคงยอมไม่ได้แล้ว] ในเวลานี้ชายคนหนึ่งที่มีชื่อว่า‘ปีศาจน้อยจินหลิง‘ได้พิมพ์เข้ามา

 

ทันใดนั้นซงชุนก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

 

ใช่ ถึงแม่ว่าเขานั้นจะจนจริงๆ แต่ก็ไม่มีใครรู้สึกดีที่โดนดูถูกกลาง Live แบบนี้

 

ยิ่งไปกว่านั้นคนส่วนใหญ่ในห้องสตรีมสดก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเขาด้วย

 

[เฮ้ย ให้เกียรติกันหน่อย!] จางฮุยยอมไม่ได้ที่เห็นเพื่อนโดนดูถูก

 

“ปีศาจน้อยจินหลิงส่งซุปเปอร์คาร์!” ระบบแจ้งเตือนขึ้นมา