ตอนที่ 25 มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง

 

ลู่หยวนมองไปที่โจวหยุนด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

 

ถึงแม้ว่าโจวหยุนจะก้มหน้าลง แต่มันก็ไม่สามารถปกปิดบาดแผลที่ดวงตาของเธอได้ รอยแผลนั้นใหญ่จนมองเห็นได้อย่างชัดเจน

 

“โจวหยุน นี่เธอ…”

 

“ลู่หยวน… ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะหลบหน้านาย” โจวหยุนสำลักและพูด “แต่ฉันไม่อยากให้นายเห็นฉันในสภาพนี้ ตอนนี้ฉันคงดูน่าเกลียดมาก” ในขณะที่พูด เธอก็เบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่น ผมของเธอห้อยปิดลงบนแผลที่ใบหน้าไปครึ่งหนึ่ง

 

“เพราะแบบนี้สินะ…” ลู่หยวนเข้าใจสาเหตุทั้งหมดทันที เขาโกรธมากที่มีคนมาทำกับเธอแบบนี้

 

เธอช่างบอบบางเหลือเกิน และตอนนี้… เขาก็เข้าใจเธอผิดอีกครั้ง!

 

“เกิดอะไรขึ้น? ใครทำกับเธอแบบนี้!”

ลู่หยวนลูบผมที่ปิดหน้าโจวหยุนออกอย่างเบามือ เมื่อเขาได้เห็นบาดแผลบนใบหน้าโจวหยุน หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอย่างมากราวกับว่าบาดแผลนี้อยู่บนร่างกายของเขาเอง

 

“ไม่มีอะไรหรอก… ฉันแค่ซุ่มซ่ามสะดุดล้มตกบันไดน่ะ” โจวหยุนตอบโดยที่ไม่ได้มองตาลู่หยวน

 

แน่นอนว่าลู่หยวนไม่เชื่อสิ่งที่เธอพูด

 

“เป็นไปไม่ได้! เธอบอกความจริงกับฉันมาเถอะว่ามันเกิดอะไรขึ้น!” ลู่หยวนจับไหล่ทั้งสองข้างของโจวหยุนและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

ทันใดนั้นหยดน้ำตาของโจวหยุนก็ร่วงหล่น

 

เธอร้องไห้…

 

ในหยดน้ำตานี้ เต็มไปด้วยความอึดอัดและความดีใจ

 

เธอกำลังรู้สึกหวั่นไหว โดยปกติแล้วทั่วทั้งมหาวิทยาลัย ไม่เคยมีใครสักคนที่จะมาสนใจว่าเธอนั้นเป็นยังไง

 

เธอรู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นเพียงแค่อากาศ รู้ว่ามีอยู่แต่ก็ไม่เคยมีใครมองเห็น ไม่เคยมีใครสนใจว่าเธอจะมีชีวิตอยู่หรือตาย

 

แต่ผู้ชายคนนี้ที่เพิ่งรู้จักกับเธอได้เพียงไม่นาน เขากลับสนใจและเป็นห่วงเธอจากใจจริง

 

โจวหยุนรู้สึกตื่นตันจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ

 

ทั้งๆที่ทุกครั้ง ไม่ว่าเธอจะต้องเจอกับเรื่องร้ายๆมามากขนาดไหน เธอก็จะอดกลั้นมันไว้ตลอด

 

แต่ในตอนนี้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

 

หลายปีที่ผ่านมาโจวหยุนไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นเลยสักครั้ง เธออดทนสู้กับความโศกเศร้าเพียงลำพังมาโดยตลอด

 

ในบางครั้งเธอก็แอบร้องไห้เงียบๆคนเดียวในที่ที่ไม่มีใครเห็น และถึงแม้ว่าเธอจะเสียใจหรือโดนกระทำรุนแรงขนาดไหน เธอก็ทำเพียงแค่เงียบและไม่เคยตอบโต้เลยสักครั้ง

 

ความรู้สึกที่อัดอั้นมาตลอด ในวันนี้เธอจะไม่เก็บมันไว้อีกแล้ว

 

“โจวหยุนคนไหนที่รังแกเธอ? บอกฉันมา” ลู่หยวนถามพร้อมกับโอบกอดโจวหยุนและลูบหัวเธอเบาๆ

 

ร่างกายของโจวหยุนนั้นเรียวบางมาก เมื่อร่างกายและหัวใจที่บอบบางเช่นนี้ถูกโอบกอด มันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างมาก

 

“ฉัน… ถูกอ้ายจิงและพรรคพวกของเธอทำร้าย แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก” โจวหยุนสงบลงและพูดออกมาช้าๆ

 

อ้ายจิง คือหัวหน้ากลุ่มเด็กผู้หญิงที่รังแกโจวหยุนที่หน้าร้าน Haagen-Dazs

 

ทั้งสามคน อ้ายจิง ซุนเป่ยเป่ยและหลี่ฟางอยู่ที่หอพักเดียวกับโจวหยุน พวกเธอทั้งสามคอยแกล้งโจวหยุนมาโดยตลอด

 

แต่เดิม ลู่หยวนคิดว่าพวกเธอทำแค่พูดดูถูกโจวหยุนเท่านั้น เขาคิดไม่ถึงเลยว่าพวกนั้นจะทำกับโจวหยุนถึงขนาดนี้

 

“ฉันจะให้พวกนั้นชดใช้กับสิ่งที่ทำ!” ลู่หยวนพูดด้วยสายตาที่เย็นชา

 

“ลู่หยวน นายอย่าไปยุ่งกับพวกเธอนะ!”

 

โจวหยุนรีบจับแขนเสื้อลู่หยวน “พวกนั้นมาจากครอบครัวที่ไม่ธรรมดา หากพวกนั้นไม่พอใจนายขึ้นมา มันจะเป็นอันตรายกับนายมากกว่า”

 

โจวหยุนพูดออกมาด้วยสีหน้ากังวล

 

“ฉันจะพยายามหลีกเลี่ยงไม่ให้พวกเธอเห็น” โจวหยุนก้มหน้าลงเหมือนรู้สึกผิดมาก “ฉันขอโทษที่ทำให้นายเป็นห่วง” โจวหยุนรู้สึกผิดที่ทำให้ลู่หยวนต้องเป็นห่วง เมื่อเธอเห็นว่าลู่หยวนโกรธมันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดมากขึ้นอีก

 

โจวหยุนนั้นอ่อนต่อโลกมาก เธอเป็นเพียงผู้หญิงที่ไร้เดียงสา

 

“เรื่องนั้นไว้ที่หลังเถอะ ตอนนี้เธอต้องไปโรงพยาบาลก่อน” ถึงแม้ว่าลู่หยวนนั้นจะโกรธอ้ายจิงมาก แต่เขาต้องพาโจวหยุนไปรักษาบาดแผลก่อน

 

“แผลแค่นี้เอง… ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก อีกอย่างค่ารักษาที่นั่นก็แพงมากด้วย” หลังจากพูดจบโจวหยุนก็หยิบขวดแอลกอฮอล์และสำลีก้อนออกมาจากถุงพลาสติกที่อยู่ข้างๆแล้วยื่นมันให้ลู่หยวน “แค่นายช่วยเช็ดแผลให้ฉันก็พอแล้ว” โจวหยุนหลับตาและเงยหน้าไปหาลู่หยวน

 

น้ำตาบนใบหน้าของโจวหยุนยังไม่แห้งสนิท จมูกเล็กๆของย่นเป็นระยะๆเพราะความเจ็บจากบาดแผลบนใบหน้า

 

แม้ว่าเธอจะรู้สึกถึงความเจ็บของบาดแผลที่อยู่บนใบหน้า แต่กลับมีรอยยิ้มเล็กๆอยู่ที่มุมปากของเธอ

 

จะมีอะไรน่าประทับใจไปกว่าคนที่ตนเองชอบนั้นทำแผลให้ตอนที่บาดเจ็บ

 

ลู่หยวนมองไปที่ขวดแอลกอฮอล์และก้อนสำลีในมือด้วยความรู้สึกทุกข์ใจ

 

หลังจากถูกทุบตีจนบาดเจ็บขนาดนี้ โจวหยุนกลับทำเพียงแค่เอาแอลกอฮอล์มาเช็ดเพื่อรักษาแผลเท่านั้น

 

ถ้าหากวันนี้เขาไม่ได้ค้นหาหรือตามหาตัวเธอไม่เจอล่ะ? ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ที่ถูกรังแกก็ต้องนั่งซ่อนตัวอยู่เงียบๆไกลจากสายตาผู้คน เพื่อรักษาแผลของตัวเองงั้นเหรอ?

 

ลู่หยวนเช็ดแผลของโจวหยุนอย่างเบามือด้วยแอลกอฮอล์ จากนั้นก็บังคับพาเธอไปโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ๆ

 

“แผลค่อนข้างลึก ต้องเย็บสามเข็ม” คุณหมอกล่าวหลังจากตรวจดูแผลบนใบหน้าของโจวหยุน

 

เมื่อได้ยินแบบนั้น ลู่หยวนก็กัดฟันและกำหมัดแน่น

 

ทั้งเสื้อผ้าที่มอมมอมจากการถูกทำร้าย รอยแผลบนใบหน้าและต้องเย็บถึงสามเข็ม

 

“ขอบคุณนะลู่หยวน ฉันจะรีบหาเงินมาคืนนายให้เร็วที่สุด” โจวหยุนกล่าวขณะที่ทั้งสองออกมาจากโรงพยาบาลและเดินเคียงข้างกันไปบนถนน

 

“ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้เอาไว้คุยกันทีหลัง” ลู่หยวนพูดต่อว่า “เธอยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม…? ฉันก็ยังไม่ได้กินเหมือนกัน งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะ!”

 

“เราไปกินอาหารที่ร้านไป่เชิ่งหยวนกันเถอะ มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง” ลู่หยวนพูด

 

“ห๊ะ! ร้านไปเชิ่งหยวน?” โจวหยุนผงะ

 

ลู่หยวนพาโจวหยุนไปถึงทางเข้าร้านอาหารไป่เชิ่งหยวน เขาต้องการที่จะชดเชยที่เธอได้รับบาดเจ็บ

 

“ร้านนี้แพงมากเลยนะ!” โจวหยุนหยุดอยู่ที่ประตูทางเข้า เธอไม่กล้าที่จะเดินเข้าไป

 

ลู่หยวนยิ้มอย่างแผ่วเบา เขาจับมือเธอและพาเธอเดินเข้าไปนั่งในร้าน

 

โจวหยุนนั่งอยู่ที่โต๊ะด้วยท่าทางประหม่า ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยมีโอกาสได้เข้ามาในร้านหรูๆแบบนี้มาก่อน

 

ไม่ต้องพููดถึงร้านไป่เชิ่งหยวน แค่ร้านอาหารเล็กๆในโรงอาหาร เธอก็ไม่เคยกินเลยด้วยซ้ำ

 

ลู่หยวนสั่งอาหารมาสองสามอย่าง

 

“เธอนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะไปซื้อไอศกรีมมาให้”

 

มีร้านไอศกรีมตั้งอยู่มุมหนึ่งของร้าน เมื่อลู่หยวนเห็น เขาก็อยากจะให้โจวหยุนได้กินมัน

 

แม้ว่ามันจะอร่อยไม่เท่า Haagen-Dazs แต่สำหรับโจวหยุนแล้ว มันพิเศษมาก

 

“โอเค”

 

โจวหยุนแอบประหลาดใจเมื่อเห็นลู่หยวนรับมืออย่างสบายๆ กับราคาอาหารในร้านหรูแบบนี้ จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าลู่หยวนนั้นจะมีความลับบางอย่างที่เขาซ่อนไว้อยู่

 

เมื่อลู่หยวนลุกขึ้นเดินไปซื้อไอศกรีม โจวหยุนก็มองตามแผ่นหลังของลู่หยวนไป

 

เมื่อเธอมองไปที่ลู่หยวนจากด้านหลัง เธอก็คิดว่าสิ่งที่ลู่หยวนทำนั้นมันยิ่งใหญ่มาก แม้ว่าเธอจะมีปัญหามากมายอยู่รอบตัวเธอ แต่เขาก็ยังอยู่เคียงข้างเธอและปฏิบัติกับเธออย่างดี

 

สิ่งที่ลู่หยวนทำนี้ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าได้รับน้ำพุมาหล่อเลี้ยงหัวใจที่แห้งแล้งและห่อเหี่ยวมาเป็นเวลานานหลายปีของเธอ

 

“เอ๊ะ! นั่นมันนังโจวหยุนใช่หรือเปล่า!”

 

ในตอนนั้นเอง มีเสียงแหลมดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของโจวหยุน

 

เมื่อได้ยินเสียงนี้ร่างกายของโจวหยุนก็สั่นสะท้าน

 

เสียงนี้คือเสียงของอ้ายจิง

 

“นังยาจกคนนี่โลภมากเกินไปหรือเปล่า? แล้วเมื่อไม่กี่วันก่อนเพิ่งเอาเงินไปซื้อ Haagen-Dazs มาวันนี้ก็เอาเงินบริจาคมากินอาหารในร้านหรูแบบนี้อีก!”

 

“ไม่เจียมตัวเลยจริงๆ เป็นแค่แมลงวันแท้ๆแต่กลับทำตัวเป็นผีเสื้อ ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย”

 

“แผลที่หน้าของแกเป็นยังไงบ้างล่ะโจวหยุน?!” อ้ายจิงเดินเข้าไปกระชากผมให้โจวหยุนเงยหน้าขึ้น “เอ๊ะ! น้ำหน้าอย่างแกมีปัญญาจ่ายค่ารักษาพยายาบาลด้วยงั้นเหรอ?”

 

ในขณะที่โจวหยุนถูกดึงหัวอยู่นั้น ผ้าก๊อซที่ปิดแผลเธออยู่ก็ได้เปิดออก มันทำให้แผลที่เพิ่งถูกเย็บฉีกออกจนสีหน้าของเธอแสดงออกถึงความเจ็บปวดอย่างมาก

 

ถึงแม้ว่าเธอจะเจ็บ แต่ก็ทำเพียงแค่กัดริมฝีปากแน่นโดย่ที่ไม่ได้ตอบโต้อะไรออกไป

 

โจวหยุนมองไปที่อ้ายจิงแล้วพูดว่า “ฉันขอร้องพวกเธอช่วยปล่อยฉันไปสักครั้งได้ไหม? เมื่อฉันกลับไปที่หอพักพวกเธอจะทำอะไรกับฉันก็ได้”

 

หลังจากคำพูดนี้ออกมาจากปากโจวหยุน ทั้งสามก็หันมองหน้ากันทันที

 

“นี่พวกเธอ ฉันหูฝาดไปหรือเปล่า? นังโจวหยุนกำลังอ้อนวอนอยู่เราอยู่จริงๆเหรอ!?”

 

“นั่นสิ ปกตินังยาจกนี่ไม่เคยพูดอะไรสักครั้งเลย”

 

“ใช่! ต้องมีอะไรแน่ๆ มันถึงได้เอ่ยปากขอร้องแบบนี้!”

 

ทั้งสามรู้สึกแปลกใจอย่างมาก เพราะที่ผ่านมาไม่ว่าพวกเธอจะดูถูกหรือทุบตีโจวหยุนขนาดไหน โจวหยุนก็ไม่เคยสักครั้งที่จะเอ่ยปากขอร้องออกมา

 

โจวหยุนที่เป็นคนยอมมาตลอด วันนี้กลับเอ่ยปากของร้องพวกเธอ

 

เมื่อทั้งสามเห็นโจวหยุนเป็นแบบนี้ มันก็ทำให้พวกเธอรู้สึกสนุกมากยิ่งขึ้น

 

โจวหยุนได้แต่หวังว่าอ้ายจิงจะปล่อยเธอไปสักครั้ง เพราะที่ผ่านมาไม่ว่าอ้ายจิงจะทำอะไร เธอก็ยอมมาโดยตลอด

 

“ปล่อยไปงั้นเหรอ? ทำไมฉันจะต้องปล่อยให้แกไปด้วยล่ะ?!” หลังจากพูดจบอ้ายจิงก็ตบซ้ำไปที่แผลของโจวหยุน

 

แผลที่เย็บมาถูกกระแทกจนฉีกโดยสมบูรณ์

 

โจวหยุนถูกตบจนกระเด็นลงไปนั่งกับพื้น แผลที่ฉีกออกมันทำให้เธอเจ็บจนน้ำตาไหล!

 

“ขอทานอย่างแก กล้าเสนอหน้ามากินอาหารที่ร้านหรูแบบนี้ได้ยังไง?!”

 

อ้ายจิงตบซ้ำไปที่หน้าของโจวหยุนอีกครั้ง “ทำตัวน่าสงสารจนได้รับเงินบริจาค แต่ลับหลังมานั่งกินอาหารในร้านหรูแบบนี้เนี่ยนะ น่ารังเกียจจริงๆเลย!”

 

สภาพของโจวหยุนในตอนนี้ยุ่งเหยิงไปหมด เธอไม่ได้สนใจรอยแผลที่ฉีกออกของเธอเลยแม้แต่น้อย สายตาของเธอจ้องมองไปทางร้านไอศกรีมที่ลู่หยวนเดินไป เธอกลัวว่าลู่หยวนจะกลับมาเห็นฉากนี้มากกว่า

 

โจวหยุนพยายามลุกขึ้นยืนและวิ่งออกไปข้างนอกร้าน

 

ความคิดเดียวที่อยู่ในหัวของเธอตนนี้คือ เธอต้องรีบออกไปจากที่นี่! ก่อนที่ลู่หยวนจะกลับมาเห็น

 

“ทำไมถึงวิ่งหนี??!”

 

“แปลกจริงๆที่วันนี้นังยาจกโจวหยุนวิ่งหนี แถมมันยังอ้อนวอนขอร้องอีก ฉันว่ามันต้องกำลังปกปิดอะไรบ้างอย่างแน่ๆ”

 

ทั้งสามคนเดินตามไปข้างหลังอย่างใจเย็น

 

แต่ไม่ว่าพวกเธอจะพูดอะไร โจวหยุนก็จะไม่ยอมหยุดวิ่งเด็ดขาด เธอรีบวิ่งออกจากร้านโดยที่ไม่ได้มองทาง

 

ทันใดนั้นเอง… เธอก็วิ่งไปกระแทกเข้ากับร่างกายของใครคนหนึ่ง!