โชคชะตาที่ล่วงหล่น - ตอนที่ 24 ทำไมเธอถึงหลบหน้าฉัน
เมื่อโจวหยุนมองไปที่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาของเขาช่างอบอุ่นและใจดีมาก
นอกจากนี้ยังมีอีกหนึ่งความรู้สึกปลอดภัยที่ทำให้ผู้หญิงนั้นหลงใหล นั่นคือความรู้สึกอันทรงพลังที่เล็ดลอดออกมาจากส่วนลึกของหัวใจ
ทันใดนั้นโจวหยุนก็ตกตะลึงเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนนักศึกษาที่ยากจนอย่างเห็นได้ชัด แต่เขานั้นมีเสน่ห์เฉพาะตัวที่ทำให้น่าสนใจอย่างมาก
แต่สุดท้ายเธอก็ส่ายหัวสะอึกสะอื้นและพูดว่า “ขอบใจนายมากนะ แต่คนพวกนั้นมีอำนาจมากในสังคม นายไม่สามารถช่วยอะไรฉันได้จริงๆ ไม่ต้องถามซ้ำอีก และฉันก็จะไม่บอกนายด้วย”
“โอเค ไม่เป็นไรฉันเข้าใจ” ลู่หยวนเห็นโจวหยุนยืนกรานที่จะไม่พูดเขาจึงไม่ถามต่อ
ยิ่งไปกว่านั้นโจวหยุนเพิ่งพบเจอกับเรื่องแย่ๆมากมาย ในเวลานี้อารมณ์ของเธออาจจะยังคงแปรปรวน เมื่อเธอรู้สึกดีขึ้นเขาจะถามเรื่องนี้ทีหลัง
“เธอไม่บอกฉันก็ไม่เป็นไร แต่เธอต้องสัญญากับฉันก่อนว่าเธอจะไม่ทำอะไรบ้าๆแบบนี้อีก” ลู่หยวนกล่าว
“ตกลง ฉันสัญญา”
โจวหยุนพนักหน้าอย่างแรง “พอคิดดูฉันก็รู้สึกกลัวกลับสิ่งที่ได้ทำลงไป ขอบคุณนายมากนะที่ช่วยฉันไว้ ฉันชื่อโจวหยุนเรียนอยู่แผนกการจัดการสาธารณูปโภค”
“ฉันชื่อลู่หยวน เรียนอยู่คณะบริหาร” ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างมิตรภาพ
“อ๊ะนี่! ฉันยกให้นาย” จู่ๆโจวหยุนก็หยิบไอศกรีมที่วางทิ้งไว้บนพื้นหญ้าด้วยมือทั้งสองข้างและส่งให้ลู่หยวน
“อ่า…แต่นี่มันแพงมากเลยนะ”
ลู่หยวนไม่ได้ปฏิเสธ เขารู้ว่าเขาได้ช่วยโจหยุนไว้และเธอก็ไม่มีอะไรที่จะตอบแทนเขา เธอจึงยกไอศกรีมที่มีค่าสำหรับเธอนั้นให้เขาเป็นการตอบแทน
เขายอมรับไฮศกรีมถ้วยนั้นมากจากโจวยุน เพราะมันอาจจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
ลู่หยวนตักมันขึ้นมาหนึ่งคำเข้าปากแล้วก็ตักส่งให้โจวหยุน
“เธอก็ต้องกินมันด้วย!” โจวหยุนรู้สึกอาย แต่ลู่หยวนยืนกรานที่จะให้เธอกิน เธออ้าปากเล็กๆของเธอและรีบงับช้อนอย่างรวดเร็ว
นี่มันเป็นเหมือนการจูบทางอ้อม!
ลู่หยวนมองหน้าและยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน
ใบหน้าของโจวหยุนในตอนนี้เริ่มแดงระเรื่อ
“เรารู้จักกันแล้วนะ” ลู่หยวนพูดพร้อมกับถือไอศกรีมไว้ในมือ
บนพื้นหญ้าริมทะเลสาบของมหาวิทยาลัยท่ามกลางแสงแดดอันอบอุ่น
ลู่หยวนและโจวหยุนอยู่ข้างๆกันและตักไอศกรีมวานิลลาจนหมด
“พรุ่งนี้เจอกันที่นี่ตอนเที่ยงไหม” ลู่หยวนมองไปที่โจวหยุนและอดไม่ได้ที่จะถาม
โจวหยุนเธอมีใบหน้าที่เป็นธรรมชาติและสวยงามมาก ริมฝีปากของเธอเหมือนปีกจักจั่นบางและดวงตาสองชั้นของเธอเต็มไปด้วยเรื่องราวและจมูกเล็กๆของเธอที่เชิดรั้นให้ความรู้สึกถึงความหยิ่งภายใต้ความอ่อนโยน
ใบหน้าของเธอดูสูงส่ง แต่ในตาของเธอการแสดงออกของเธอดูอ่อนน้อมถ่อมตน
“อื้อโอเค”
ตอนนั้นเองใบหน้าของโจวหยุนก็แดงก่ำอีกครั้ง หัวใจของเธอเต้นรัว
ชีวิตของเธอไม่ดีนักและสภาพแวดล้อมของเธอเต็มไปด้วยคนที่คอยดูถูก
เธอเหมือนกระต่ายน้อยขี้กลัวอาศัยอยู่บนทุ่งหญ้าที่เต็มไปด้วยอันตราย
ลู่หยวนทำให้เธอรู้สึกถึงความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน
ในตอนนั้นเธอรู้สึกตื้นตันในใจจนอยากจะร้องไห้
ตอนเที่ยงของวันรุ่งขึ้นเมื่อลู่หยวนไปที่ทะเลสาบ เขาเห็นโจวหยุนนั่งอยู่ที่เมื่อวานนี้
เมื่อได้ยินเสียงเดินมาจากข้างหลังโจวหยุนรีบหันกลับมาและเห็นนว่านั่นคือลู่หยวนพร้อมกับรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา
“นี่ของนาย!”
โจวหยุนถือกล่องพลาสติกไว้ในมือทั้งสองข้างและยื่นให้ลู่หยวน
ในกล่องมีผลไม้หั่นหลายชนิด แอปเปิ้ล สาลี่ แคนตาลูป มะละกอ แก้วมังกร ฯลฯ หั่นอย่างเรียบร้อยสะอาดวางอยู่ในกล่อง
เห็นได้ว่าโจวหยุนนั้นมีความละเอียดอ่อนมาก
“โอ้ มันน่ากินมาก แต่มันต้องแพงมากแน่ๆ ครั้งหน้าไม่ต้องซื้อมาให้ฉันแล้วนะ”
ลู่หยวนรู้ว่าผลไม้พวกนี้สำหรับนักเรียนทั่วไปแล้วสารมารถจ่ายได้สบายมาก แต่สำหรับโจวหยุนนั้นมันแพงมาก
“กินไปเถอะ! ไม่แพงหรอก ฉันซื้อผลไม้ที่เน่าแล้วครึ่งหนึ่งจากเจ้าของร้านขายผลไม้ มันถูกกว่าปกติมาก” โจวหยุนพูด “แต่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันใช้มีดผลไม้ตัดส่วนที่เน่าออกหมดแล้ว และก็ล้างด้วยน้ำสะอาดหลายครั้ง”
“ขอบคุณนะ”
อย่างไรก็ตามลู่หยวนรู้สึกดีมาก ดูเหมือนว่าโจวหยุนนั้นจะล้างและหั่นผลไม้นี้เพื่อเขาอย่างพิถีพิถัน
“เธอก็กินด้วยกันสิ!” ลู่หยวนพูดอีกครั้ง
“ไม่ๆฉันกินแล้ว นายกินให้หมดเลย ผลไม้พวกนี้มันดีต่อสุขภาพมากนะ”
พอพูดจบท้องของเธอก็ร้องครวญคราง
ทันใดนั้นเธอก็หน้าแดง
จริงๆแล้วโจวหยุนนั้นยังไม่ได้กิน เธอนำเงินที่มีน้อยนิดซื้อผลไม้พวกนี้มาให้ลู่หยวนเพื่อเป็นการขอบคุณอีกครั้ง
แม้ว่าราคาของผลไม้ที่ใกล้เน่าพวกนี้จะถูกมาก แต่นี่คือค่าอาหารวันนี้ของเธอ
ผู้หญิงคนนี้ยอมอดอาหารเป็นวลาหนึ่งวันเพื่อที่จะซื้อผลไม้มาให้ลู่หยวนกิน
ในทุกๆวันลู่หยวนจะตั้งตารอที่จะได้ไปที่ทะเลสาบ เพื่อไปพบกับโจวหยุน ในตอนเที่ยงของทุกๆวันเขาจะซื้อข้าวกล่องจากโรงอาหารเพื่อที่จะไปกินกับโจวหยุนที่ทะเลสาบ
แน่นอนว่าลู่หยวนไม่ได้ซื้ออาหารราคาแพง แต่เป็นอาหารธรรมดาๆ
เนื่องจากลู่หยวนไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนของเขาให้โจวหยุนรู้ตอนนี้ เขาจึงค่อยๆเดินเข้าไปในหัวใจของโจวหยุนและเข้าหาโจวหยุนด้วยท่าทางที่เท่าเทียมกัน
“อ้าว! พี่ลู่ทำไมพักหลังนี้พี่ออกไปข้างนอกตอนเที่ยงทุกวันเลย หรือว่าพี่แอบนัดสาวเอาไว้หรือเปล่า?!”
“นั่นสิลู่หยวน ฉันหวังว่านายจะมีแฟนใหม่เร็วๆนี้นะ ทุกคนอยากเห็นนายมีความสุข และก็โยนผู้หญิงเห็นแก่เงินอย่างหลี่เมิ่งเหยาทิ้งไปจากใจซะ!”
“มีอีกเรื่องหนึ่งลู่หยวน พวกเราคุยกับเฉินเฟิงไว้ว่าเร็วๆนี้ พวกเราจะออกไปกินข้าวกับเหอหมินและคนอื่นๆ ไปด้วยกันสิ”
เมื่อเห็นลู่หยวนออกมาจากห้องนอนจางฮุยและซงชุนก็ตะโกนขึ้นขณะเล่นเกม
ลู่หยวนไม่ได้ตอบอะไรและเดินยิ้มออกจากห้อง ตรงไปที่โรงอาหาร
“เอาไข่คนใส่มะเขือเทศหมูผัดพริกเนื้อย่างมันฝรั่งมะเขือตุ๋นไก่หยองและนั่นอีกสองอย่าง เอาทั้งหมดนี่เลย!”
วันนี้เป็นวันที่เจ็ดที่ลู่หยวนและโจวหยุนนัดเจอกัน ที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ลู่หยวนเคยซื้อแต่อาหารหม้อใหญ่ไปให้โจวหยุน แต่ว่ามันไม่ค่อยอร่อยสักเท่าไหร่ วันนี้ลู่หยวนจึงตัดสินใจนำอาหารที่อร่อยกว่านั้นไปให้เธอ
ลู่หยวนเดินถืออาหารถุงโตมาที่ริมทะเลสาบจิ้งหูวอย่างมีความสุข
วันนี้เขามาเร็วก่อนเวลา เมื่อลู่หยวนมาถึงโจวหยุนก็ยังไม่มา
แต่ไม่รีบร้อนลู่หยวนรออย่างใจเย็น ระหว่างรอเขานึกใบหน้าตอนที่โจวหยุนดีใจเมื่อเห็นอาหารที่เขานำมาด้วยวันนี้ เธอจะต้องตื่นมากแน่ๆเลย ฮิฮิ
ทุกครั้งที่เขาคิดถึงเรื่องนี้ลู่หยวนรู้สึกเป็นทุกข์แทนโจวหยุนที่เธอต้องทนหิวเพื่อประหยัดเงิน เธอแทบไม่เคยกินอาหารประเภทเนื้อเลย
เขามองหาโอกาสเหมาะๆที่จะพาเธอไปกินร้านอาหารทั้งหมดในจินหลิง
ลู่หยวนนั่งคิดไปสักพัก….
เฮ้ ทำไมโจวหยุนยังไม่มา?
ลู่หยวนก้มดูที่นาฬิกาเป็นเวลาเที่ยงกว่า โดยปกติไม่กี่วันที่ผ่านมาโจวหยุนน่าจะมาถึงเวลานี้ เกิดอะไรขึ้นในวันนี้?
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ลู่หยวนจึงรีบกดโทรศัพท์หาโจวหยุน
โชคดีที่เธอรับสายเร็ว
“โจวหยุนฉันอยู่ที่ริมทะเลสาบ ทำไมเธอยังไม่มา?” ลู่หยวนรีบยิงคำถาม
“อ่า…ลู่หยวนวันนี้ฉันอาจจะไม่ได้ไป” โจวหยุนกล่าว
“มีอะไรเหรอ?”
“พอดีวันนี้ชั้นเรียนของฉันมีกิจกรรมส่งเสริมการขายในวิทยาลัยเขตตะวันตก นักศึกษาทุกคนเลยต้องมาประชุมพร้อมกัน ฉันขอโทษจริงๆนะลู่หยวน”
ให้ตายเถอะ!
ลู่หยวนรู้สึกหดหู่ใจ ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วย!!!
วิทยาลัยเขตตะวันตกอยู่ห่างออกไปค่อนข้างไกลประมาณ 1 กิโลเมตร ดูเหมือนว่าโจวหยุนจะมาที่นี่ไม่ได้จริงๆ
โจวหยุนมาไม่ได้แล้ว และถึงแม้ว่าลู่หยวนจะยังไม่ได้กินข้าว แต่เขาก็ไม่มีความอยากอาหารเลย เมื่อมองไปที่ทะเลสาบเขาก็คิดอะไรบางอย่างได้ขึ้นมา
ในเมื่อมาไม่ได้ ฉันก็จะไปส่งให้เธอเอง!
ลู่หยวนรู้สึกดีใจกับความคิดนี้ เขาถือกล่องอาหารกลางวันกองโต วิ่งไปตามททางอย่างเร่งรีบ ในที่สุดก็มาถึงวิทยาลัยเขตตะวันตกพร้อมกับเหงื่อที่ท่วมตัว
เขาคิดว่าเขาจะต้องซื้อจักรยานสักคันเมื่อมีเวลา เหนื่อยชะมัด!
สวนเยาวชนในวิทยาลัยเขตตะวันตกเป็นสถานที่ที่เหมือนสวนสาธารณะในมหาวิทยาลัย
ลู่หยวนเดินถือถุงอาหารเข้าไปในสวนเยาวชน
เมื่อเข้าไปด้านในลู่หยวนก็รู้สึกแปลกใจ เพราะว่ามันไม่มีกลุ่มนักเรียนที่ทำกิจกรรมกันในสวนเยาวชน
หรือว่าเขาฟังผิด?
ในตอนนี้ลู่หยวนรู้สึกสงสัยในใจเล็กน้อย
เขารีบกดโทรศัพท์ไปหาโจวหยุนอีกครั้ง
“โจวหยุนเธออยู่ที่ไหน?”
“สวนเยาวชน”
“ฉันมาแล้วแต่ไม่เห็นเธอและฉันก็ไม่เห็นกิจกรรมประชาสัมพันธ์…..”
“อ่า….” โจวหยุนหยุดพูดไปสักพัก “ฉันกลับมาแล้ว”
“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ฉันจะไปหา”
“อาฉัน…”โจวหยุนพูดตะกุกตะกัก “แบตฉันกำลังจะหมด…..”
“ตู๊ด….”
สายตัดไป
ลู่หยวนขมวดคิ้ว
ตอนนี้ลู่หยวนคิดว่าโจวหยุนน่าจะจงใจ!
จริงๆแล้วโจวหยุนไม่ได้มาที่สวนเยาวชนเพื่อทำกิจกรรม เธอแค่ไม่อยากไปที่ทะเลสาบ เธอจึงหาข้ออ้าง ส่วนเรื่องที่บอกว่าโทรศัพท์แบตหมดนั้นเธอโกหก!
เธอกำลังหลบหน้าเขาอยู่?!
จู่ๆลู่หยวนก็รู้สึกไม่สบายใจ ทำไมถึงเป็นแบบนี้? เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?
เมื่อวานนี้เมื่อเห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองใกล้ชิดกันมากขึ้น ลู่หยวนก็รู้สึกมากขึ้นว่าโจวหยุนนั้นน่ารักและสวยงาม เมื่อวานตอนที่นั่งทานอาหารด้วยกัน โจวหยุนก็เอื้อมมือมาเช็ดข้าวที่เลอะอยู่ที่ปากลู่หยวน
แล้วทำไมวันนี้ถึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น!
ยิ่งไปกว่านั้นความรู้สึกมันยังแตกเป็นเสี่ยงๆอย่างอธิบายไม่ได้
ทำไม? ทำไมพระเจ้าถึงทำกับฉันแบบนี้!
ลู่หยวนถือกล่องอาหารกลางวันกองโตเดินออกจากสวนด้วยความรู้สึกเสียใจและโกรธมาก
ไม่ได้ ฉันต้องหาโจวหยุนให้เจอ ฉันต้องการที่จะถามเธอให้เข้าใจ!
ลู่หยวนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งและโทรออก แต่คราวนี้กลับแจ้งว่าอีกฝ่ายนั้นปิดเครื่อง!
ฉันจะต้องตามหาเธอให้เจอ!
ลู่หยวนมุ่งมั่นถือกล่องอาหารกลางวัน วิ่งตามหาโจวหยุนไปทุกที เริ่มค้นหาจากอาคารเรียน ทะเลสาบป่าเนินเขา ห้องสมุด สนามกีฬา ห้องแสดงคอนเสิร์ต….
แต่สำหรับวิทยาลัยเขตนี้ มีขนาดใหญ่มากและที่นี่มีผู้คนนับหมื่น!
ในที่สุดเมื่อลู่หยวนหาเธอไม่เจอ เขาก็ได้นั่งลงบนอัฒจันทร์ของสนามฟุตบอล ตอนนี้เขารู้สึกหมดหวังและนั่งลงอย่างทุรนทุราย
แต่ในตอนนั้น มุมของสายตาเขามองเห็นเส้นผมที่เหมือนปุยเมฆที่คุ้นเคย
โจวหยุนนั่งอยู่หลังอัฒจันทร์ เป็นสถานที่ที่ห่างไกลที่สุดแห่งหนึ่งในโรงเรียน
ตอนนี้โจวหยุนไม่เห็นลู่หยวน เธอหันหลังให้ลู่หยวน
การเต้นของหัวใจของลู่หยวนเร็วขึ้น
เมื่อเห็นโจวหยุนทำเช่นนี้เขาก็รู้สึกเป็นทุกข์และโกรธเล็กน้อย
“โจวหยุนทำไมเธอถึงหลบหน้าฉัน!”
ลู่หยวนไม่สามารถเก็บความรู้สึกได้ ในขณะที่เขาเดินไปหาโจวหยุนเขาพูด “เธอรู้ไหมว่าฉันวิ่งทั่ววิทยาลัยนี้เพื่อตามหาเธอ ตอนนี้ขาของฉันได้ตายไปแล้ว ทำไมเธอถึงต้องหลบหน้าฉัน เธอรู้ไหมว่าที่เธอทำแบบนี้มันทำให้ฉันเสียใจและหงุดหงิดมาก!”
เมื่อได้ยินเสียงของลู่หยวน ไหล่ของโจวหยุนก็เริ่มสั่น
เธอไม่ได้หันกลับมามองเขา
“เธอมองมาที่ฉันสิมองตาฉันหันหน้ามาคุยกับฉัน เธอเป็นอะไรไปทำไมเธอไม่กล้าเผชิญหน้ากับฉัน!”
เมื่อเห็นโจวหยุนยังคงไม่หันกลับมา ลู่หยวนก็รู้สึกรำคาญจริงๆ
โจวหยุนทำไมถึงเป็นแบบนี้?
ในที่สุดเขาก็เดินมาข้างหน้าโจวหยุนและบีบร่างของโจวหยุนอย่างแรง
“โจวหยุนทำไมเธอทำแบบนี้ เธอรู้ไหมว่า….”
ลู่หยวนหยุดผงะ
ทันใดนั้นความรู้สึกโกรธทั้งหมดก็หายไป
บนใบหน้าที่สวยงามของโจวหยุนนั้น มุมตาซ้ายของเธอมีรอยช้ำและมีคราบเลือดอยู่ที่บนใบหน้าของเธอ
YOU MAY ALSO LIKE
