โชคชะตาที่ล่วงหล่น - ตอนที่ 19 เป็นเธอเองเหรอ

“สวัสดี ประธาน”

ไม่นานหลังจากที่หลี่เหมิงเหยาจากไปลู่หยวนก็ได้รับโทรศัพท์จากไป๋หล่าน

ลู่หยวนรู้ดีว่าที่ไป๋หล่านโทรมานั้นไม่มีอะไรมาก แปดสิบเปอร์เซ็นต์โทรมาเพื่อให้เขาไปเก็บลูกเทนนิสและอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์ต้องใช้ให้เขาไปยกของ

“สนามเทนนิสไหน?” ลู่หยวนยิงคำถามก่อนที่เธอจะพูดด้วยซ้ำ

จริงๆแล้วลู่หยวนไม่ได้ต้องการที่จะไปตามที่ไป๋หล่านบอก

แต่เมื่อนึกถึงหญิงสาวที่เป็นเพื่อนของไป๋หล่านแล้ว บางทีถ้าเขาไป อาจจะได้เจอกับหญิงสาวหางม้าในวันนั้น

“ฮ่าฮ่าเจ้าทึ่ม! นายคิดได้แค่นั้นจริงๆเหรอ?” น้ำเสียงของไป๋หล่านแอบแฝงความดูถูกลึกๆ “วันนี้ฉันไม่ได้โทรหานายเพื่อให้มาเก็บบอลหรอกนะ รีบมาที่เชิ่งต่าวคาเฟ่เดี๋ยวนี้เลย”

เชิ่งต่าวคาเฟ่?

ลู่หยวนไม่อยากจะเชื่อว่าไป๋หล่านชวนเขาที่ไปร้านกาแฟ

“นายต้องมาถึงที่นี่ภายใน 10 นาทีนี้!”

พูดจบหญิงสาวก็วางสายไป

น้ำเสียงที่เธอใช้นั้นเป็นน้ำเสียงสั่งการ บางทีเธอคงจะไม่ได้มองเห็นเขาเป็นเพื่อนเลย เธออาจจะเห็นเขาเป็นเพียงแค่คนใช้เท่านั้น

แน่นอนว่าเขาจะไป

ลู่หยวนรู้สึกสงสัยเล็กน้อยในใจ

เชิ่งต่าวคาเฟ่ตั้งอยู่บนถนนคนเดินนอกมหาวิทยาลัย และราคาสินค้าส่วนมากที่วางขายในถนนคนเดินแห่งนี้ค่อนข้างสูง โดยทั่วไปแบรนด์เสื้อผ้าที่ขายที่นี่มีมูลค่าไม่ต่ำกว่า 1,000 หยวน

ไม่นานนักลู่หยวนก็มาถึงที่ร้านกาแฟ

ทันทีที่ลู่หยวนเดินเข้ามาก็มีหญิงสาวตะโกนขึ้น

“อยู่นี่ๆ!”

เป็นเสียงของไป๋หล่าน เธอกวักมือเรียกให้เขาไปที่โต๊ะ

ดูเหมือนว่าไป๋หล่านจะมาถึงสักพักแล้ว โดยนั่งอยู่ที่โต๊ะหลังสุดภายในร้าน

ไป๋หล่านอยู่ในชุดกระโปงสั้นสีขาว รองเท้าผ้าใบ Nike สีชมพู ปล่อยผมยาวที่มีหน้าม้าของเธอ ดูแล้วน่ารักมาก เธอนั่งไขว่ห้างอยู่ที่โต๊ะพร้อมกับจิบกาแฟ

“วันนี้ประธานมาคนเดียวเหรอ? เฟิงหลิงไม่มาเหรอ?”

ลู่หยวนพยายามมองไปรอบๆเพื่อมองหาเด็กสาวคนนั้น แต่ว่าไป๋หล่านอยู่คนเดียวและเธอก็ยังชวนเขามาที่ร้านกาแฟด้วย เกิดอะไรขึ้น?

“อย่าบอกนะ ว่านายแอบชอบเฟิงหลิง?!” ไป๋หล่านดูเหมือนโมโหเล็กน้อย
“อะไรกัน นายเห็นเฟิงหลิงใจดีช่วยทำแผลให้วันนั้น นายก็เลยสนใจเธอขึ้นมางั้นเหรอ? เฟิงหลิงเป็นแบบนั้นกับทุกคน นอกจากนี้นายยังไม่มีคุณสมบัติพอที่จะคบกับเธอด้วย!”

“โอเคๆ วันนี้ที่ประธานให้ฉันมาที่นี่มีอะไรเหรอ?”

ลู่หยวนไม่ได้ตอบโต้อะไรเธอ

พนักงานในร้านเดินมาที่โต๊ะและพูดขึ้น “เชิ่งต่าวคาเฟ่สวัสดีค่ะ ท่านต้องการสั่งเครื่องดื่มอะไรดีคะ?”

“ขอเมนูด้วยครับ” ลู่หยวนกล่าว

ไป๋หล่านยิ้มเยาะและพูดกับพนักงาน “ถามไปก็ไม่ได้อะไรหรอก เขาไม่เคยเข้าร้านดีๆแบบนี้ แค่เอากาแฟซองชงมาให้เขาก็พอแล้วล่ะ”

พูดตามตรงลู่หยวนเริ่มชินกับคำดูถูกของไป๋หล่าน เธอชอบดูถูกเขาไม่ว่าในมหาลัยหรือที่ชมรมเทนนิส

ดังนั้นลู่หยวนจึงไม่ได้สนใจคำพูดของไป๋หล่านมากนัก

อย่างไรก็ตามในตอนนี้เขาสงสัยว่า เธอต้องการจะทำอะไรกันแน่ถึงบอกให้เขามาที่นี่

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้มีธุระอะไรเร่งด่วน

ในขณะที่จิบกาแฟเธอมองไปที่ลู่หยวนเหมือนกำลังสำรวจอะไรบางอย่างในตัวเขา

หลังจากมองอยู่สักพักไป๋หล่านก็หัวเราะออกมาเบาๆ

เธอเริ่มหัวเราะดังขึ้นเหมือนนึกอะไรได้แล้วตลกอยู่ในหัว

ยิ่งทำให้ลู่หยวนสงสัยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

ในที่สุดเธอก็หยุดหัวเราะแล้วอมยิ้มแทน

“ฉันจะพูดกับนายตามตรงนะ” ไป๋หล่านพูด “ที่ฉันโทรหานายครั้งนี้เพราะฉันต้องการให้นายช่วยฉัน”

“ให้ฉันช่วยอะไร?” ลู่หยวนเริ่มสงสัยมากขึ้น

แน่นอนว่าในมุมมองของไป๋หล่านนั้นลู่หยวนไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้นอกจากเก็บบอลกับยกของ

มีผู้คนมากมายที่ตามจีบเธอ แค่เธอพูดว่ามีปัญหา ผู้ชายหลายคนก็พร้อมที่รีบเข้ามาช่วยเธอในทันที

แล้วทำไมเธอถึงมาขอความช่วยเหลือจากเขา?

อย่างไรก็ตามไป๋หล่านไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของลู่หยวน

“ฉันมีลูกพี่ลูกน้องที่ยังโสดเธอกำลังมองหาแฟน ฉันคิดว่านายจะสามารถเป็นแฟนให้เธอได้” ไป๋หล่านพูด

ห๊ะ?!

ลู่หยวนตกใจมากที่เธอพูดแบบนั้น

เขาพอรู้มาบ้างว่าไป๋หล่านมีลูกพี่ลูกน้อง แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็น แต่เขาก็เคยได้ยินคนอื่นพูดว่าเธอขับรถฟอร์ดสีขาวและเธอก็สวยมาก สูงขาวและหุ่นดี แถมยังเป็นคนมุ่งมั่นอีกด้วย

วันที่ลู่หยวนไปสนามเทนนิสครั้งล่าสุด ลู่หยวนบังเอิญได้ยินไป๋หล่านคุยโทรศัพท์กับลูกพี่ลูกน้องของเธอ

ดูเหมือนว่าลูกพี่ลูกน้องของเธอจะไม่ยอมมีแฟนสักที ทำให้ครอบครัวของเธอเริ่มมีประเด็นเกี่ยวกับเรื่องนี้

ยิ่งไปกว่านั้นไป๋หล่านยังบอกอีกว่าลูกพี่ลูกน้องของเธอนั้น เป็นคนที่มีมาตรฐานสูงและค่อนข้างเลือกเยอะ

ด้วยเหตุนี้ทำไมไป๋หล่านถึงจะแนะนำให้ลู่หยวนรู้จักกับลูกพี่ลูกน้องของเธอ?

“นี่ประธาน คุณกำลังล้อเล่นฉันอยู่หรือเปล่า?” ลู่หยวนพูด

“ฉันไม่ได้ล้อเล่น!” ไป๋หล่านพูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง

“จริงๆแล้วลูกพี่ลูกน้องของฉันไม่ได้เลือกคนที่ฐานะเหมือนที่ครอบครัวของเธอต้องการจะให้เป็น เธอแค่ต้องการมีแฟนที่เชื่อฟังและซื่อสัตย์ และฉันคิดว่านายมีข้อนั้นนะ ฉันลองพูดเรื่องของนายให้เธอฟังทั้งเรื่องครอบครัวและภูมิหลังของนาย เธอบอกว่าเธอไม่ได้รังเกียจเลยตราบใดที่นายเชื่อฟังเธอ”

แฟนหนุ่มที่เชื่อฟังเหรอ?

ฟังแล้วเหมือนกับคนใช้ของราชีนิเลย

“โอเคนะ! เธอน่าจะใกล้ถึงแล้วล่ะ นายรออยู่ที่นี่ก่อนละกัน ฉันจะออกไปดู”

ไป๋หล่านพูดจบก็เดินออกไปทิ้งให้ลู่หยวนนั่งอยู่ข้างในร้านกาแฟ

ดูเหมือนว่าไป๋หล่านจะไม่ได้ขอความเห็นจากลู่หยวนเลยด้วยซ้ำ เธอไม่สนใจเลยว่าลู่หยวนจะเห็นด้วยหรือไม่ เธอเพียงแค่พูดความต้องการของเธอเท่านั้น

บางทีในความคิดของไป๋หล่านอาจจะคิดว่าเมื่อลู่หยวนได้ยินสิ่งนี้ เขาไม่มีทางที่จะปฏิเสธแน่นอน จึงไม่ได้ถามความเห็นจากลู่หยวน

“ฮัลโหล พี่อยู่ไหนแล้ว? ตอนนี้ฉันอยู่ที่เชิ่งต่าวคาเฟ่แล้วนะ”

ไป๋หล่านกดโทรศัพท์โทรหาลูกพี่ลูกน้องของเธอ

“ใกล้แล้วๆ วันนี้วันหยุดและรถก็ติดมากด้วย ฉันกำลังหาที่จอดรถ!”
ผู้หญิงในโทรศัพท์พูดกลับมาอีกว่า “เธอหาคนที่ฉันกำลังมองหาเจอแล้วเหรอ?”

“เจอแล้ว ฉันแน่ใจว่าพี่ต้องพอใจอย่างแน่นอน” ไป๋หล่านหัวเราะเบาๆ “วันนี้ที่ฉันช่วยพี่เอาไว้ พี่ต้องขอบคุณฉันมากแน่ๆ!”

“โอเค ไม่ต้องกังวลไปครั้งนี้เธอเป็นคนช่วยฉัน ฉันจะต้องตอบแทนเธออย่างแน่นอน” ผู้หญิงในสายหัวเราะแล้วก็พูดต่อว่า “แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็แอบกังวลว่าคนที่เธอพามาจะตอบสนองความต้องการของฉันได้หรือเปล่า ถ้ามันไม่เป็นไปตามแผนล่ะ?”

“พี่เชื่อฉันสิ! ว่าผู้ชายคนนี้ใส่หัวใจให้เต็มร้อย”

ไป๋หล่านพูด “พี่ไม่ต้องมองหาผู้ชายที่น่าสงสารอีกแล้ว เชื่อฉันสิว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ยากจนมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา เสื้อผ้าที่เขาใส่นั้นเก่าแทบจะเหมือนผ้าขี้ริ้ว เวลาฉันกับเพื่อนๆไปทานอาหารเย็นกันเขาก็ไม่เคยไปด้วยเพราะเขายากจนมากและไม่มีเงินพอที่จะไป เขาเชื่อฟังคำสั่งฉันทุกอย่างเหมือนกับมินเนี่ยนตัวน้อย ทุกครั้งที่ฉันเรียกให้เขามาเก็บลูกเทนนิส เขาก็จะรีบมาในทันที”

“ฮ่าฮ่า สิ่งที่เธอพูดมันเวอร์มาก มีผู้ชายแบบนี้อยู่บนโลกด้วยเหรอ” ผู้หญิงในสายพูดพร้อมกับหัวเราะ

“พี่ต้องการจะแต่งงานกับเป่าห่าวจริงๆเหรอ?” ไป๋หล่านถามอย่างสงสัย

“ก็นะไป๋หล่าน ฉันอายุมากขึ้นเรื่อยๆและทางบ้านก็เริ่มกดดันฉันอย่างหนัก แม้ว่าเป่าห่าวคนนั้นจะดูไม่ดีก็เถอะ แต่เขาก็ยังยังอยู่ในระดับผู้จัดการบริษัทและเขาก็ซื้อบ้านอยู่ที่เทียนหง แม้ว่าบ้านหลังนี้จะเป็นบ้าน 2 ห้องนอน แต่ราคาของที่นั่นก็ไม่ใช่ถูกๆ แถมยังขับรถ BMW ซีรี่ 3 อีกด้วย”

“ฉันแค่รู้แปลกใจ เป่าห่าวก็ดูเหมือนจะสนใจพี่มากไม่ใช่เหรอ เขาพยายามชวนพี่ไปกินข้าว และยังส่งของขวัญมาให้พี่ด้วย ทำไมพี่ต้องกังวลเกี่ยวกับความสัมพันธ์ครั้งนี้ด้วยล่ะ?” ไป๋หล่านถาม

“เธอไม่เข้าใจ” ผู้หญิงคนนั้นพูดต่อ “ถ้าฉันทำตัวง่ายกับเขาเกินไป มันจะทำให้ราคาของฉันต่ำลง หากฉันเล่นตัวสักหน่อย คุณค่าของฉันในสายตาของเป่าห่าวมันจะสูงขึ้นและสุดท้ายเขาก็จะหลงฉันจนยอมทำตามฉันทุกอย่าง”

“โอ้โห พี่นี่สุดยอดจริงๆ” ไป๋หล่านชื่นชมและในเวลานี้เธอก็เข้าใจในเจตนาของลูกพี่ลูกน้องของเธอ
เธอต้องการหาผู้ชายที่เชื่อฟังและยากจนมากๆมาแกล้งเป็นแฟนปลอมๆของเธอ และแน่นอนว่าถ้าเป่าห่าวเห็นเขาต้องอิจฉา และคิดว่าผู้ชายจนๆอย่างนี้มันไม่คู่ควรกับเธอ จากนั้นเขาจะต้องแสดงความหึงหวงเธอออกมาอย่างแน่นอน!

“ฮิฮิ คนที่แกล้งเป็นแฟนฉันคนนี้ต้องยากจนและดูน่าสงสารมากที่สุด” หญิงสาวกล่าวต่ออีกว่า “เมื่อถึงเวลานั้นฉันก็จะแกล้งเป็นแฟนสาวของผู้ชายยากจนคนนี้สักสองสามวัน เมื่อเป่าห่าวเห็นเขาจะถูกกระตุ้นและจะริเริ่มที่จะไล่ตามฉัน เมื่อถึงตอนนั้นฉันก็จะเขี่ยไอ้ยาจกนั่นทิ้งไปและยอมรับการไล่ตามของเป่าห่าว”

“จึ๊ พี่นี่ช่างร้ายกาจจริงๆ คิดหาวิธีกระตุ้นเป่าห่าวแบบนี้ได้ ถ้าเกิดเป็นสมัยโบราณผู้หญิงทุกคนในวัง คงจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพี่อย่างแน่นอน” (จึ๊ = เสียงจึ๊ปาก)

ไป๋หล่านยิ่งรู้สึกชื่นชมลูกพี่ลูกน้องของเธอ

“โอเค พี่สาวเพื่อความสุขของพี่แล้ว ฉันจะยอมแสดงละครเล็กๆน้อยๆครั้งนี้เพื่อพี่” ไป๋หล่านพูดอย่างภูมิใจ

“ตอนนี้ฉันถึงแล้วเธออยู่ตรงไหน?……อ๊ะ ฉันเห็นเธอละ!”

หญิงสาวได้วางสายไป

รถฟอร์ดสีขาวหยุดอยู่ที่ทางเข้าร้านกาแฟอย่างช้าๆและมีผู้หญิงสวยคนหนึ่งลงมาจากรถ

ทันใดนั้นก็ดึงดูดความสนใจของผู้คนที่อยู่รอบๆโดยอัตโนมัติ

เธอคนนี้สูงเพรียวหุ่นดีถูกรัดรูปด้วยกางเกงยีนส์ขายาวและเสื้อเอวลอยเผยให้เห็นสะโพกที่โค้งมนของผู้หญิง ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะมอง

“พี่สาว!”

ไป๋หล่านรีบทักทายเธอ

ทั้งสองคนเป็นลูกพี่ลูกน้องที่อายุไม่ห่างกันมากและทั้งคู่ก็เป็นผู้หญิงทำให้สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก

“คนที่เธอพูดถึงอยู่ข้างในร้านใช่ไหม?” หญิงสาวคิดสักพักแล้วก็พูดกับไป๋หล่านว่า “ใช่แล้วไป๋หล่าน เพื่อให้สมจริงมากขึ้นเธออย่าเผลอพูดไปล่ะว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นแค่เรื่องโกหก”

“อย่าห่วงไปฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้น” ไป๋หล่านยิ้มและพูดอย่างเปรี้ยวปากว่า “พี่สาวเธอสวยและดูดีมาก แต่ก็ยังจะหาคนยากจนเอาไปแกล้งเป่าห่าวอีก พี่นี่ช่างร้ายกาจจริงๆเลยนะ!”

“ฮ่าฮ่า!” ทั้งคู่พากันหัวเราะคิกคัก “แต่มันก็คุ้มค่านะ เพียงสองสามวันเขาจะหลงฉันมากแน่นอน และเมื่อถึงตอนนั้นที่ฉันเรียกความสนใจจากเป่าห่าวได้แล้ว ฉันก็จะเขี่ยเขาทิ้งทันที”

“ไม่ต้องกังวลไป ผู้ชายคนนี้ถึงจะยากจนแต่หน้าตาเขาค่อนข้างใช้ได้เลยล่ะ”

ไป๋หล่านพูดพร้อมกับผลักประตูเข้าไปในร้านกาแฟ

“นั่นไง! เขานั่งอยู่ตรงนั้น”

ไป๋หล่านชี้ไปที่ลู่หยวนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหลังสุด

จากนั้นไป๋หล่านก็เดินเข้าไปพูดกับลู่หยวน “เฮ้ลู่หยวน คนนี้คือลูกพี่ลูกน้องของฉัน”

ลู่หยวนเงยหน้าขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ เมื่อเห็นลูกพี่ลูกน้องของไป๋หล่านเขาก็ถึงกับผงะ

เป็นเธอเองเหรอ?
()