โชคชะตาที่ล่วงหล่น - ตอนที่ 18 ลู่หยวนเรากลับมาคบกันเถอะ

ในตอนนี้นักศึกษาที่อยู่รอบๆพากันมามุงแล้วชี้ไปที่ลู่หยวน

 

ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งวิ่งไปขวางลู่หยวนเอาไว้

 

“เลวมาก!”

 

“โหดร้ายที่สุด! ไร้ศีลธรรมทำจริงๆทำกับผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไง ไร้ความรับผิดชอบ”

 

“น้องสาว เธอไม่ต้องไปอ้อนวอนเขา!”

 

ในตอนนั้นเด็กสาวสี่ห้าคนที่อยู่แถวนั้นก็รีบวิ่งไปโอบหลี่เมิ่งเหยาไม่ให้ตามลู่หยวนไป

 

ในตอนนี้หลี่เมิ่งเหยาถูกล้อมด้วยเด็กสาวสี่ห้าคน

 

“คนสวยเธออย่าร้องไห้เสียใจให้กับผู้ชายไร้ความรับผิดชอบคนนี้เลย มีผู้ชายดีๆอีกมากมายที่อยู่บนโลกนี้”

 

“ใช่! อย่าไปให้ค่ากับผู้ชายแบบนี้เลย”

 

“เธอมีค่าเกินกว่าที่จะทำแบบนี้ เธอเป็นคนสวยและในอนาคตเธอจะเจอผู้ชายดีที่กว่านี้ ฉันมั่นใจว่าเขาต้องรักและดูแลเธออย่างดี ไม่เหมือนผู้ชายเลวๆคนนี้แน่นอน”

 

ลู่หยวนไม่คาดคิดว่าหลี่เมิ่งเหยาจะใช้วิธีนี้

 

เป็นเรื่องยากมากที่เขาจะโต้เถียงในเวลานี้ เพราะทุกคนพากันเชื่อสิ่งที่หลี่เมิ่งเหยาพูดไปแล้ว

 

มีเพียงเขาที่รู้ว่าเรื่องที่หลี่เมิ่งเหยาพูดนั้นเป็นเรื่องโกหก เธอใส่ร้ายเขา สิ่งที่เธอพูดไม่ได้ใกล้เคียงกับความเป็นจริงเลยด้วยซ้ำ เขารู้อยู่แก่ใจว่าเขาดูแลเธออย่างดีมาโดยตลอด

 

ทั้งสองออกไปเปิดห้องด้วยกันจริง แต่เป็นเวลาแค่ไม่นานก็กลับออกมา

 

สิ่งที่ทำให้ลู่หยวนพูดไม่ออกก็คือหลี่เมิ่งเหยาถึงกับบอกว่าเขาบังคังให้เธอไปทำแท้ง ทั้งที่จริงๆแล้วเขาไม่เคยมีความสัมพันธ์กับเธอเลยสักครั้ง!

 

ตอนนี้ลู่หยวนถูกจับไว้โดยเด็กผู้หญิงสองสามคนทำให้ไม่สามารถเดินไปไหนได้

 

หลี่เมิ่งเหยารีบจับตัวลู่หยวน

 

“ขอบคุณมากที่ช่วยจับเขาไว้” หลี่เมิ่งเหยาพูดกับเด็กผู้หญิงที่จับตัวลู่หยวนไว้

 

“จำไว้นะถ้าฉันปล่อย นายห้ามเดินออกไปเด็ดขาด!”

 

“ใช่ เป็นผู้ชายแท้ๆ แต่กลับทิ้งผู้หญิงที่ยอมทุกอย่างขนาดนี้ ยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า!”

 

“ถ้าขืนเดินไปอีกละก็ ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่!”

 

เด็กผู้หญิงเหล่านี้ถูกหลี่เมิ่งเหยาหลอกอย่างสมบูรณ์และพวกเธอก็พากันข่มขู่ลู่หยวน

 

“นายมากับฉัน”

 

จู่ๆหลี่เมิ่งเหยาก็คว้าลู่หยวนและกระซิบกับเขาเบาๆ

 

ลู่หยวนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินไปกับหลี่เมิ่งเหยา

 

“เธอต้องการอะไร?”

 

ในที่สุดหลังจากเดินไปสักพัก ก็มาถึงจุดที่ไม่มีผู้คน มีแค่พวกเขาทั้งสองอยู่บนถนน และเมื่อเห็นเช่นนั้นหลี่เมิ่งเหยาก็ปล่อยมือออกจากแขนลู่หยวน

 

“ฉันได้ยินมาว่านายได้เงินรางวัล 100,000 ใช่ไหม?”

 

หลี่เมิ่งเหยาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 

“ใช่ แต่มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอหนิ เราเลิกกันไปแล้ว”

 

ลู่หยวนคิดในใจเขาเดาถูกหลี่เมิ่งเหยามาหาเขาเพราะเรื่องนี้จริงๆ

 

เธอคงได้ยินเรื่องนี้มาจากจางเซี่ย เพราะเขาไม่ได้บอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย

 

“นี่ … ” หลี่เมิ่งเหยาพูดไม่ออกสักพักใบหน้าของเธอก็แดงก่ำและมีน้ำตาคลอ

 

เมื่อลู่หยวนได้เห็นใบหน้าของเธอตอนนี้ เขาก็รู้สึกใจอ่อนขึ้นมา

 

เขาเงียบอยู่ได้ไม่นานก็พูดออกมา “หลี่เมิ่งเหยาเธอรู้จักฉันดีว่านิสัยของฉันถ้าเรายังไม่เลิกกันฉันจะใช้เงิน 90,000 จาก 100,000 นี้เพื่อเธอแน่นอน! เพราะฉันเคยพูดกับเธอว่าถ้าฉันมี 10 หยวน ฉันจะให้เธอ 9 หยวน แต่ตอนนี้เราเลิกกันไปแล้ว โอเคนะ!”

 

หลังจากนั้นลู่หยวนก็มองไปที่หลี่เมิ่งเหยาด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์เพราะเขายังไม่ลืมเธอ

 

แน่นอนว่าใบหน้าของหลี่เมิ่งเหยานั้นยิ่งเศร้าโศกมากไปกว่าเดิม

 

ในขณะที่ลู่หยวนกำลังจะเดินจากไปอีกครั้ง

 

“เดี๋ยวก่อนเดี๋ยวก่อน”

 

หลี่เมิ่งเหยาเป็นกังวลมากและเธอจะไม่ยอมปล่อยให้ลู่หยวนเดินจากไปแน่ๆ

 

เธอกอดลู่หยวนจากด้านหลัง

 

“อย่าไปเลยนะลู่หยวน” หลี่เมิ่งเหยากอดลู่หยวนแน่นกดใบหน้าของเธอไปที่หลังของลู่หยวนและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน “ลู่หยวนนายไม่รู้จริงๆเหรอ ว่าที่ฉันเลิกกับนายไป ไม่ใช่เพราะว่าฉันไม่รักนาย แต่เพราะว่าความดีของนายต่างหาก”

 

ลู่หยวนหัวเราะ “เลิกกับฉันเพราะฉันดีเกินไปงั้นเหรอ?”

 

“ที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ฉันไม่ได้โกหกนายเลย”

 

เห็นได้ชัดว่าหลี่เมิ่งเหยารู้ว่าลู่หยวนไม่เชื่อสิ่งที่เธอพูดจึงรีบอธิบาย

“นายดีกับฉันมากถึงแม้ว่านายจะไม่มีเงิน ไม่ว่าฉันต้องการอะไรนายก็จะหามาให้ฉันทุกอย่าง นายยอมทำงานหนักทั้งกลางวันและกลางคืนเพื่อซื้อโทรศัพท์มือถือให้ฉัน ฉันจำได้ทุกอย่าง ฉันไม่เคยลืมนายเลยลู่หยวน ฉันไม่อยากให้นายต้องเหนื่อยเพื่อฉันอีกแล้ว ฉันเลยต้องเลิกกับนาย!”

 

“จริงเหรอ?”

 

ลู่หยวนถึงกับอึ้ง เขาไม่คิดมาก่อนว่านี่เป็นเหตุผลที่ทำให้เธอทิ้งเข้าไป

 

“จริงสิ ฉันจะโกหกนายทำไม?!”

 

หลี่เมิ่งเหยาพยักหน้าอย่างแรง

“ตั้งแต่ฉันเลิกกับนายไป ไม่มีวันไหนที่ฉันมีความสุขเลยลู่หยวน ฉันคิดว่าฉันเข้มแข็งพอที่จะทำอย่างนั้น แต่ไม่ใช่เลย ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันอยู่ไม่ได้จริงๆถ้าไม่มีนาย ลู่หยวนเรากลับมาคบกันเถอะ!”

 

“เธอไม่ได้อยากคืนดีกับฉันเพราะว่าเงินรางวัลใช่ไหม?” ลู่หยวนพูดกลัวว่าหลังจากที่ใช้เงินหมดแล้วเธอจะทิ้งเขาไปอีกครั้ง

 

“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง!” หลี่เมิ่งเหยาตะโกนทันทีเหมือนกำลังถูกเข้าใจผิด

 

“ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น ทำไมนายถึงคิดว่าฉันจะทำแบบนั้นล่ะ? ไม่ว่านายจะเป็นยังไงฉันก็รักนาย ฉันแค่ทำตามหัวใจของฉันก็เท่านั้น!”

 

“เธอพูดจริงใช่ไหม?”

 

ลู่หยวนหันกลับมาและมองไปที่หลี่เมิ่งเหยาที่อยู่ตรงหน้าเขา

 

ตอนนี้หลี่เมิ่งเหยาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพราก “แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องจริง ลู่หยวนนายไม่เชื่อฉันเหรอ?”

 

ลู่หยวนมองไปที่หลี่เมิ่งเหยาที่กำลังร้องไห้อยู่ มันทำให้เขาตัดสินใจที่จะลองเชื่อเธออีกครั้ง

 

ผู้หญิงคนนี้รักเขาจริงๆ

 

“ถ้านายยังไม่เชื่อ ฉันสาบานก็ได้!” หลี่เมิ่งเหยามีดวงตาที่แน่วแน่และยกมือขึ้น “ฉัน หลี่เมิ่งเหยา ขอสาบานว่า ฉันไม่ได้กลับไปคบกับลู่หยวนเพราะว่าเขาถูกลอตเตอรี่ ถ้าฉันโกหกขอให้ฉันโชคร้ายไปตลอดชีวิต!”

 

ลู่หยวนตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งนี้

 

เป็นไปได้ไหมว่าสิ่งที่หลี่เมิ่งเหยาพูดนั้นเป็นความจริง

 

“พอเถอะ ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว” ลู่หยวนพูด

 

หลี่เมิ่งเหยามองหน้าลู่หยวนอย่างสิ้นหวัง

 

“ฉันเชื่อใจเธอหลี่เมิ่งเหยา”

 

หลี่เมิ่งเหยายิ้มออกมาอย่างดีใจ

 

“ฮึ่ม! ฉันคิดว่านายจะไม่เชื่อฉันซะอีก!”

 

หลี่เมิ่งเหยาตีลู่หยวนด้วยกำปั้นเล็กๆและกระโดดเข้าไปกอดลู่หยวน

 

ทันใดนั้นหัวใจของลู่หยวนก็เต้นไม่เป็นจังหวะ คำพูดและการกระทำของหลี่เมิ่งเหยาได้แทรกซึมเข้าไปในหัวใจของเขา โดยเฉพาะอย่ายิ่งการที่เธอนั้นกระโดดเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขาตอนนี้

 

จะดีแค่ไหนกันถ้าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นความจริง

 

“เหยาเหยา นี่คือเงินที่ฉันได้รางวัลมายังเหลืออยู่อีก 80,000 หยวน” ลู่หยวนพูดพร้อมกับหยิบธนบัตรกองละหนึ่งหมื่น แปดกอง จากกระเป๋าเขาซึ่งมีค่าเท่ากับ 80,000 หยวน

 

เมื่อเห็นเงิน 80,000 หยวนดวงตาของหลี่เมิ่งเหยาก็เป็นประกาย

 

เธอพูดขึ้นมาอย่างใจเย็น “ลู่หยวนนายเก็บเงินไว้เถอะ ฉันบอกไปแล้วไงว่าฉันไม่ได้อยากกลับมาคบกับนายเพราะว่าเงินรางวัลนี้ ถึงแม้ว่านายจะไม่มีเงินฉันก็ยืนยันที่จะทำแบบเดิม”

 

“เหยาเหยา เธอพูดจริงใช่ไหม?” ลู่หยวนถาม

 

“ทั้งหมดคือเรื่องจริงที่รัก” หลี่เมิ่งเหยาตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

 

จากนั้นลู่หยวนก็เดินไปที่ริมถนน มีนักศึกษาสองสามคนที่ตั้งโต๊ะพร้อมกับกล่องบริจาคข้างๆ

 

“สวัสดีเพื่อนร่วมชั้น คุณต้องการบริจาคหรือไม่เรากำลังรวบรวมเงินบริจาค … “

 

เมื่อเห็นลู่หยวนเดินมา เขาจึงยืนขึ้นเพื่อแนะนำ

 

“ใช่ ฉันต้องการบริจาคเงิน” ลู่หยวนพยักหน้า

 

จากนั้นเขาก็วางเงิน 80,000 หยวนลงบนโต๊ะ “ฉันจะบริจาค 80,000 หยวน”

 

หือ?!!

 

นักเรียนทุกคนที่อยู่ตรงนั้นถึงกับตะลึง รวมทั้งผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นด้วย

 

ตั้งแต่พวกเขาจัดตั้งกลุ่มรับบริจาคนี้ขึ้นมา ส่วนใหญ่นักศึกษาที่มาบริจาคมักจะเป็นสิบหยวนหรือแปดเก้าหยวน ส่วนน้อยก็บริจาคห้าสิบถึงหนึ่งร้อยหยวน แต่ตอนนี้ลู่หยวนบอกว่าเขาต้องการที่จะบริจาคเงินถึง 80,000 หยวนในครั้งเดียว ทุกคนถึงกับตะลึงไปตามๆกัน

 

“เพื่อนร่วมชั้นได้โปรดบอกฉันว่าคุณชื่ออะไร”

 

เป็นเวลานานที่หญิงสาวยืนอึ้ง เธอเพิ่งตอบสนองและรีบถามชื่อเพื่อจะลงบันทึก

 

“ไม่จำเป็นหรอก!”

 

ลู่หยวนโบกมือ

 

ลู่หยวนบริจาคเงิน 80,000 หยวนโดยที่ไม่บอกชื่อ เขาไม่ต้องการจะสร้างชื่อเสียงเลยด้วยซ้ำ

 

นักศึกษาที่อยู่รอบๆคิดว่าลู่หยวนนั้นรวยหรือโง่กันแน่ เขาคงเป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่บริจาคเงินหลายหมื่นโดยที่ไม่ระบุชื่อ!

 

หลังจากบริจาคเรียบร้อยลู่หยวนก็เดินกลับไปหาหลี่เมิ่งเหยา

 

“ไปกันเถอะ เหยาเหยา”

 

หลี่เมิ่งเหยายืนนิ่งอย่างไม่ได้ขยับ

 

ตอนที่หลี่เมิ่งเหยาเห็นลู่หยวนเดินไปเธอไม่รู้ว่าเขาจะไปไหน แต่เมื่อเธอเดินตามไปสิ่งที่เธอเห็นคือลู่หยวนเดินไปที่โต๊ะบริจาคและยื่นเงิน 80,000 หยวนให้กับนักศึกษาพวกนั้น

 

ในตอนนั้นหลี่เมิ่งเหยาก็อ้าปากค้างกับสิ่งที่ลู่หยวนทำ

 

ลู่หยวนเดินไปบริจาคอย่างกะทันหัน ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นไวมาก หลี่เมิ่งเหยาไม่ได้ทันตอบสนองเลยนับประสาอะไรกับการเข้าไปหยุดมัน

 

“นายบริจาคเงินทั้งหมดอย่างนั้นเหรอ?!”

 

ในที่สุดหลี่เมิ่งเหยาก็มาถึง

 

“ใช่ ก็เธอเป็นคนบอกเองว่าที่กลับมาคบกับฉันไม่ใช่เพราะว่าฉันถูกลอตเตอรี่ งั้นเงินก็ไม่มีค่าสำหรับฉันอีกต่อไป เพราะเธอสำคัญที่สุดกับฉัน และบนโลกนี้ยังมีคนอีกมากมายที่ต้องการความช่วยเหลือ จะเป็นประโยชน์มากกว่าถ้าบริจาคให้พวกเขา”

 

ลู่หยวนพูดพลางจับมือของหลี่เมิ่งเหยาและมองไปที่หลี่เมิ่งเหยาด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง

“เหยาเหยา ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดีแบบนี้เธอไม่สนใจเรื่องเงินทอง ขอบคุณที่ทำให้ฉันเขาใจว่ามีบางอย่างที่สำคัญกว่าเงิน นั่นก็คือการได้อยู่กับคนที่เรารัก ไปกันเถอะเหยาเหยา ฉันจะไปเธอไปกินแพนเค้กที่โรงอาหาร…”

 

“ฉันไม่ไปกินแพนเค้กกับคนโง่อย่างนายหรอก!”

 

หลี่เมิ่งเหยาตบหน้าลู่หยวนอย่างแรงและชี้นิ้วไปที่ลู่หยวน “นาย…นายมันบ้าจริงๆ! “

 

หลังจากนั้นหลี่เมิ่งเหยาก็หันหลังและเดินจากไป

 

“เหยาเหยา เหยาเหยา!”

 

ลู่หยวนยังคงวิ่งไล่ตามเธอ

 

“ออกไป อย่ามาแตะตัวฉัน!”

 

หลี่เมิ่งเหยาแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมาในตอนนี้

 

เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าสิ่งที่เธอพูดจะทำให้ลู่หยวนตัดสินใจทำแบบนั้น

 

เห็นได้ชัดว่าที่หลี่เมิ่งเหยาทำเหมือนเสียใจและที่เธอสาบานนั้นเป็นเรื่องโกหกทั้งหมด จุดประสงค์หลักของเธอก็คือเงิน 80,000 หยวน

 

หลี่เมิ่งเหยารู้ดีว่าทุกอย่างไม่ควรรีบร้อนต้องใจเย็นๆ ดังนั้นเมื่อลู่หยวนหยิบเงินออกมา หลี่เมิ่งเหยาจึงพูดให้ลู่หยวนตายใจ

 

ใครจะไปคิดว่าไอ้บ้านี่จะเอาเงินไปบริจาค มันทำให้ลี่เมิ่งเหยาแทบคลั่ง!

 

เมื่อเห็นหลี่เมิ่งเหยาเดินจากไปลู่หยวนก็ได้เข้าใจ

 

“เฮ้อ! ดูเหมือนว่าเรื่องทั้งหมดเธอจะแสร้งทำมันสินะ”

 

จริงๆแล้วลู่หยวนก็ไม่ได้เชื่อเต็มร้อยว่าสิ่งที่หลี่เมิ่งเหยาแสดงนั้นเป็นความจริง

 

ลู่หยวนแอบหวังลึกๆในใจแม้ว่ามันจะเป็นความหวังอันริบหรี่ ว่าหลี่เมิ่งเหยานั้นพูดความจริงและไม่ได้หลอกลวงเขา เพราะสุดท้ายเขาก็ยังคงรักผู้หญิงคนนี้อยู่ ถ้าหลี่เมิ่งเหยากลับมาหาเขาด้วยความรักจริงๆตามที่เธอพูดมันจะดีแค่ไหนกันนะ สุดท้ายเขาก็ได้แค่หวังเท่านั้น เธอแค่หลอกเขาอีกครั้งและอีกครั้ง!

 

นี่เป็นแค่การทดสอบเท่านั้น สุดท้ายแล้วหลี่เมิ่งเหยาก็เปิดเผยตัวตนของเธอเองอย่างสมบูรณ์

 

80,000 หยวนสำหรับลู่หยวนแล้วมันเล็กน้อยมากๆ

 

“เหยาเหยา เธอคงไม่รู้ว่าถึงแม้ฉันจะบริจาคเงิน 80,000 หยวนไป แต่ฉันก็ยังมีเงิน 80,000 หยวนอีกอีกนับไม่ถ้วนให้เธอ แต่เธอก็ทิ้งฉันไปอีกครั้ง!”

()